คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“อึ๊...อื๊มม์...…นาย่วย้าลหน่อยไ้ไหม...”
เสียอ้อนวอนอสรีที่ำลัเปลือยายเม็เหื่อผุพรายทั่วหน้า หน้าอนาพอีมือไม่ให่ไม่เล็ระเพื่อมไหวไปามัหวะยับออีฝ่าย นอนอวร่าายแสนามที่เรียว่าแทบะไร้ำหนิ ผิวาวละเอียประุว่าแะสลัออมาาหยมันแพะเนื้อี เห่อแึ้นเพราะฝีมืออายที่ำลัโหมยับเอวเ้ามาในายเธออย่าไร้ปราี
ายหนุ่มที่ทาบทับหล่อเหลานเหมือนว่าเาเิมาเพื่อลบรัศมีบุรุษทั้แผ่นิน สูให่ราวับภูเาไท่าน เส้นผมำลับล้ายสีอปีา ิ้วหนา วาระบี่ที่เวลามอทำนถู้อ รู้สึ่ำ้อยเสียอย่านั้น มูโ่ม ริมฝีปาแระเรื่อที่ำลััเม้มเล็น้อย้วยอารม์่านสยิว ทำเอาเธอที่ำลัถูหว่านไถอหวิวในใไม่ไ้
ายหนุ่มใ้หลัมือให่ลูบไล้มาบน้าแ้มอย่าแผ่วเบา “เ้าเป็นฝ่ายอ้อนวอน้า แล้วอนนี้มาอให้้า้าล ไม่ิว่าัวเอเอาใยานัหรือไ”
เธอสะบัหน้ายสอแนโอบรอบออีฝ่ายใ้สายาแ่อนมอ้อลับไป “นายเป็นผู้ายนแรอัน อย่าน้อย็่วยถนอมันหน่อยเถอะ”
อีฝ่ายหัวเราะ “เ้าอายุนานี้แล้ว บอว่าัวเอยัเป็นหยบริสุทธ์ ิว่า้าเป็นนโ่หรือไ”
สิ้นวาาแม้ะปาร้าย แ่ายหนุ่มที่ำลัร่อมทับ็อ่อนโยนว่าที่ิ เอวที่โหมระแทแร็เปลี่ยนมายับเนิบ้า
หิสาวสัมผัสไ้ถึวามลึ วามเสียว่านที่อีฝ่ายมอบให้ทำเธอัปาส่เสียน่าอายออมาาลำอ “อ๊าาา อร๊า”
ทว่าในใอำหนิในวามรู้สึไม่ไ้ พรหมรรย์ที่อุส่าห์รัษาไว้ยี่สิบห้าปี เพิ่มอบให้ายที่พบหน้าัน เมื่อรึ่ั่วโม่อน เายัพูเหมือนว่าเธอเป็นหิแ่ที่วระ่ำ่อ
วามับ้อใันมาถึอ ถลึาเื้อมือทุบไหล่เาอย่าแรไปรั้ พยายามผลัไหล่ายหนุ่ม พร้อมำัพ้อ “แ่อะไรันเพิ่ยี่สิบห้า...พูแบบนี้ไสหัวไปเลย”
เาไม่ยินยอมถอยห่า ทำหน้าทะเล้นยับเอว้ออน โน้มหน้าลมาระิบวาาหวานล้ำที่้าหู “้าเื่อ ั้นให้้าสอนนะ”
เธอไม่ทันอบรับ ริมฝีปาร้อนอเาับลบนลำอ หิสาวผวาเฮือ ่อนเาะบรรพรมุมพิไปามออ วามเสียว่านาารูบปะปนับมือหยาบร้านที่ลูบไล้ไปมาทั่วาย พาร่าามร้อราเิอารม์ปรารถนา
ามนถูั ่อนเสียรัวนน่าอายะถูปิ้วยุมพิอ่อนหวาน เมื่อเาอ่อนโยน วามอึอั็เปลี่ยนเป็นวามเสียว่าน
วามหวานแหลมวูบวาบทำวาเธอหรี่ปริ่มไป้วยวามสุ มือที่ล้ออายหนุ่มไว้ย้ายมาับประสาน ปล่อยให้เาถอถอนวามเป็นายแล้วอรึลับเ้ามา้ำๆ สุวามยาว
่อนที่เาะ่วิูบไปอีอย่า รานี้เธออบรับอย่าเ็มอเ็มใ เผยอปารับลิ้นร้อนที่แทรเ้ามาโ้อบันเป็นพัลวัน ส่วนโพรสวาทรอรับลื่นเพลรัที่บรรเลท่วทำนอแสนหฤหรรษ์
ายหนุ่มสัเปิิริยาอเธอ รู้ว่าเวลาไหนที่เาวรผ่อน เวลาไหนที่เาวรเร่ เมื่อหิสาวโอนอ่อนผ่อนาม
พวแ้มใสแระเรื่อผละหน้าหนีูบ ร่าายสะเทิ้นสะท้านเอวสอบเ้ลายาพื้นรีร้อ้วยวามสุสม
“อะ...อ๊าย”
ร่าายแสนามลอยละล่อแะอบฟ้า วามรู้สึมามายมหาศาลถาโถมเ้ามา รู้สึราวับวิาะหลุาร่า
นร่าสูให่ที่ยัไม่ถึฝั่ำรามเบาๆ เาันแนเธอึ้นไปอยู่เหนือศีรษะ ูบอย่าอ่อนละมุน้ำแล้ว้ำเล่า พร้อมับระแทระทั้น มัรวารีเ้าไปในธารน้ำับแน่น รุนแรึ้นเรื่อยๆ
หิสาวหน้าร้อนวูบวาบ หลับาพริ้มรอรับวามรู้สึเสียว่านอย่ามีวามสุ นเมื่อเาำรามเบาๆ ในลำอ ่อนะส่วามลึล้ำเ้ามาในัวเธอถี่ๆ อีนานอึใให่
หิสาวิร้อห้าม็ไม่ทันแล้ว วามร้อนวูบแทรเ้ามาในาย ร่าามที่ล้ายะล่อลอยามัหวะสะโพอยู่แล้ว พาลมือเท้าิเร็ นอ่อนหลัอลุพรึ่บ รีร้ออย่าสุสมอีรา
“...อาห์…”
เมื่อพายุรัสบล ายหนุ่มยัมิไ้ถอนึวามเป็นายออาัว เธอล้ายไ้สิหอบหายใส่เสียสะอึสะอื้น หยาน้ำาลั่นเป็นหย ปริ่มออมาาหาา
“โฮ..โฮ...ันรัษาพรหมรรย์ไว้ั้หลายสิบปี มาเอนายวันเียว็้อเสียให้แล้ว...นายมันัวอัปมลัเลยๆ ...แล้วูสิรั้แรอัน วรเป็นบนเียอโรแรมหรูสิ...ทำไมมันลายเป็นไอ้ถ้ำบ้าอะไรนี้้วย...ทำไม...” เื้อมือทุบลไปบนไหล่เาอย่าแร ระบายวามับแ้นใออมา
ายหนุ่มร่าสู หน้าาุนามอารม์ออีฝ่ายไม่ทัน ทว่าลับไม่ันป้อันแม้แ่น้อย ลอร่าเาล้ายทำาทอแ ่อให้ถูทุบีิ้วยัไม่มว รอนหิสาวระบายอารม์นพอใ
ใ้ศอ้าหนึ่้ำร่าัวเอไว้ ใ้มืออี้าหยิบปอยผมอเธอึ้นทัหู ลี่ยิ้มอ่อนโยนระบายไปทั่วหน้า
“เป็นสรีอ้าอู๋ิ่น ไม่มีอะไร้อับแ้นใ”
นฟัไม่รู้ว่าเพราะนาเพิ่เป็นออีฝ่ายึอ่อนไหว หรือเพราะใบหน้าหล่อเหลานใเ็บ ถึรู้สึหวั่นไหวึ้นมา พวแ้มใสแระเรื่อ เบือนหน้าหลบสายาร้อนแร เบ้ปาเล็น้อย “นาย็พูไ้สิ มีแ่นายที่ไ้ประโยน์ ันเสียเปรียบทุทาเลย”
“เ่นนั้นแ่ับ้า เ้า็ไม่ใ่ไม่เสียเปรียบแล้วรึ”
เธอนิ่้าไปนานหลายวินาที พอสิลับมาสะบัหน้ารัวๆ “......เี๋ยว...อะไร....ไม่สิ...พวเราเพิ่รู้ัันเมื่อรึ่ั่วโมที่แล้วเอ....”
ายหนุ่มใ้มือ้าหนึ่สอเ้าไปใ้เอว รวบายหิสาวสู่อ้อมอให้ระับึ้น แผอแะแผอ มืออี้าับา บัับเธอมอ้อมายัวาสีนิลที่ำนราวับะูลืนทุสิ่ เ้นเสียเ็า
“้าไม่สน...เ้าเป็นอ้าแล้ว”
.....................
ความคิดเห็น