คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Monochrome love:คำถามกับถุงเท้า 100% NC
MONOCHROM
love18
-18-
คำถามกับถุงเท้า
มือเรียวสองข้างยกร่างบางลอยขึ้นในท่าเจ้าสาว ขายาวก้าวตรงเดินไปยังห้องพิเศษที่ๆเดิมของร่างเล็กที่นอนใหลนับหลายเดือน.. อย่างช้าๆ..ใจทั้งคู่เต้นแรงไปพร้อมกันแบบเงียบๆ....ถึงจะมีรถเข็นทำไม ผมต้องใช้มันด้วยละ? ก็ในเมื่อวันนี้ผมนะ มีพลังขึ้นมาเยอะเลย..ไม่เหมือนวันก่อนๆที่ต้องอยู่เหมือนตายทั้ง..เป็น
หัวใจที่ห่อเหี่ยวรู้สึกพองโตจนพูดไม่ออก เมื่อรู้จากปากเด็กผู้หญิงที่ผมมองเธอด้วยความสงสารและอยากปกป้องมาโดยตลอด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะมีความคิดแบบนี้....พอแอบฟังทุกอย่างๆจนเข้าใจ..ผมอยากจะเข้าไปกระชากเธอซะที่คิดอะไรแบบนั้น แต่เพราะเธอยังมีลูกในท้องและผมยังอยู่ในนามของเป็นพ่อเด็ก..มันคงเป็นการดีกว่าถ้าผมต้องถอยออกมา ไว้เธอเปลี่ยนความคิดใหม่ได้....ค่อยว่ากันอีกที เฮ้อ นี้ผมโดนหลอกมากี่รอบแล้วเนี่ย เมื่อก่อนมินซอกมีกิ๊ก จนทำให้ผมกลายเป็นแบบนี้ อาเลย์ที่หลอกผมเรื่องมาเฟียบ้าๆ นั่นอีก ผมนี้คงจะเชื่อใครง่ายๆอีกต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ.... แต่ก็นะ...ต้องยกเว้นไอ้แฮมเตอร์ขี้เซานี่ไว้ตัวละกัน
“นี่ เปิดประตูสิ เมื่อยแย่แล้ว”
จงแดหลุดจากห้วงความคิดของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหล่าก้มต่ำไปหาอีกคนจนมินซอกหน้าร้อนสีระรื่อฝาดขึ้นอยู่ที่แก้มตอบขาวนั่น ปากได้หยักสวยยกยิ้มที่แกล้งให้อีกคนเขินอายได้..ก่อนจะเอ่ยเพียงเหมือนเสียงกระซิบออกมา
“ไม่เมื่อยหรอก ต่อให้อุ้มทั้งคืนฉันยังทำได้เลย”
พูดจบก็ใช้มืออีกข้างย้ายไปเปิดประตู มินซอก หลอกตาไปมาแขนทั้งสองข้างคล้องคอจงแดไว้ทั้งกลัวตกทั้ง เขินกับคำพูดบ้าๆของจงแด
เหอะแข็งแรงเหลือเกิน นะชิ!
.
.
.
จงแดอุ้มร่างบางวางบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ มือเรียวลูบผมนุ่มอย่างเบาๆ มินซอกสบตาคู่สวยนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้
นานแค่ไหนแล้ว...ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้..ฉันหลับไปนานมากเลย ดีใจที่สุดที่ยังมีนายข้างๆ
มินซอกค่อยๆขยับขาตัวเองในท่าที่สบาย ขาที่ไม่เคยเดินมาหลายเดือน อีกไม่นานคงจะต้องฝึกเดินใหม่อีกครั้ง
“นายคิดถึงฉันมั๊ย”
จงแดพูดพลางนั่งลงข้างๆ จัดหมอนอิงให้กับมินซอก...มือเรียวกุมมือเล็กทันทีที่พูด
“มากๆ”
“คิดถึงแล้วต้องทำไง..”
“ก็บอกไปแล้วไง”
“แค่บอกแล้วมันจะพอเหรอ..นายคิดอะไรก่อนขึ้นมาฉันรู้นะ”
ตึก ตึก โอ้ยใจเต้นแรงไปไหม.... รู้อะไรของนายวะจงแด ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะ แค่คิดว่าจะมาหอมนายให้เท่าที่นายแอบลักหลับหอมฉันนะ >////<
“คิดไรป่าวนะ” -////-
“เร็วๆ ฉันรู้ว่านายอยาก...แล้วฉันก็รู้ด้วยว่านายนะอยากถามโน้นนี้นั่นกับฉันเต็มไปหมด”
พูดไปแบบไม่อาย แถมยังยื่นแก้มขาวนั่นมาใกล้ผมอีกนะ รู้ทันอีกแล้ว-////-
ฟอด.....
โห้ยชื่นจายยยยยยยย >////<
“พอใจแล้วเตรียมคำตอบมาทุกข้อเลยนะ..ฉันนะหลับมานานพอแล้วคืนนี้จะไม่นอนแหละฮ่าๆ”
จงแดยิ้มตาหยี ยกมือขยี้หัว ตัวแซบของตัวเอง เขาเองก็คงไม่นอนเช่นกัน เรื่องไรจะนอน ในเมื่อเขาพึ่งจะได้ตักตวงความสุขที่โหยหามานานได้ไม่เท่าไหร่เลย..
อ้อ แบคฮยอนหายไปไหนนะ.... แบคคงรู้ว่าผมอยากอยู่กับมินซอกสองต่อสองอาจจะกลับไปแล้วก็ได้มั้ง หมอนี่ฉลาดและนิสัยดีมากๆ...ขอบใจนะแบคฮยอน
“ว่ามาเลย”
“นายมาหาฉันทุกวันเลยเหรอ”
“……”
“ย๊า ไมไม่ตอบเล่า”
จงแดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พองลมข้างแก้มจนป่องอีกครั้ง นิ้วเรียวจิ้มไปที่แก้มตัวเองบงบอกถึงความต้องการอีกครั้งของตัวเอง
“บ้า ฉันพึ่งหอมนายไปนะ”
“หนึ่งคำตอบแลกกับหนึ่งสัมผัส แล้วสัมผัสแต่ละครั้งมันก็ขึ้นอยู่กับฉันว่าจะให้นายสัมผัสตรงไหน...เคป่ะ”
อะ อะไอ้บ้าจงแด นี่ผมพึ่งตื่นนะ จะใช้งานหนักไปแล้วงือ สัมผัสตรงไหนบ้างละ ว๊ายผมเขินจังทุกคน -/////-
ชิ จงแดจอมเอาแต่ใจ...ว่าแต่....เรื่องอะไรผมจะทำตาม....
เนอะ...
.
.
.
ฟอด...
-//////-
“อื้อพอใจแล้วก็ตอบมา” -////-
“ใช่ทุกวันเลย..ถ้าตอนไหนฉันยุ่ง แบคก็จะคอยมาช่วย”
“แล้วนาย ทำอะไรบ้างเวลาฉันหลับ แอบมีสาว หรือว่าไปทำไรไม่ดีบ้างหรือป่าว”
“ถามเยอะ ต้องสองทีนะ”
ชิ...
.
.
ฟอด ซ้ายยยยยยยย
ฟอด ขวา
ง้อย ผมเมื่อยจมูกแล้วนะ -///-
“ฉันนะ เล่าเรื่องราวในแต่ละวันให้ฟัง วันไหนฉันไม่ว่างฉันก็จะโทรมาหานายขอแค่นายได้ยินเสียงของฉัน..ฉันไปในทุกๆทีที่เป็นความทรงจำของเรา..ฉันลงทุ่นขนาดไปเรียน นวดกล้ามเนื้อบำบัดเลยนะเพื่อที่จะมานวดให้นาย…. แถมยังไมยอมให้ใครมาเช็ดตัวนายด้วย....”
ผมมองจงแดอย่างละสายตาไม่ได้เลย หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่เขาพูด...สายตาคู่จริงใจคู่นี้ ผมจะไม่มีวันทำลายมันอีกเป็นแน่....ผมสัญญา
แล้ว..จงแดคือ เขาเช็ดตัวให้ผมงั้นเหรอ อย่างงี้ จงแดก็เห็นอ่อ...ผมก็ ก็ โอ้ย >//////<
“แล้วไงพูดต่อสิ” ทำไมรู้สึกเหมือนเหงื่อแตกนะเรา มินซอกเอ้ย - -*
“เรื่องสาว นะไม่มีหรอก ” จงแดเอ่ยเสียงเรียบลง
ฮะ! เห็นมั๊ยว่าจงแดนะ น่ารักแค่ไหน ผมเชื่อนะ จงแดไม่เจ้าชู้เหมือนผมหรอก....
“แต่ มีลูกเลยนี้สิ...”
“ห๊า!! ”
มินซอกชักมือ ออกด้วยความตกใจ คิ้วสองข้างขมวดกันด้วยความสงสัย...ไหนบอกว่าเรื่องลูกเมียแค่หลอกเราไง..
“ขอโทษ ฉันมันขี้ใจอ่อนเอง...ฉันรับเด็กในท้องของแทยอนเป็นลูกแล้ว...คือมินซอกใจเย็นนะ อย่าร้องสิ”
ผมไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลมาตอนไหน...ไหลทั้งๆที่ไม่รู้เหตุผล
แต่ถึงขนาดมีลูกมันไม่มากไปหน่อยเหรอ
จงแดเคลื่อนมือมาปาดน้ำตาช้าๆ แย่แล้วตัวเล็กของเรากำลังร้องไห้..... ขี้แงชะมัด
มินซอกสูดลมหายใจ พรูลมอย่างหงุดหงิด มือเล็กปัดมือของจงแดออก ก่อนจะเอ่ยด้วยปากคว้ำๆน่ารักๆของตัวเอง
“ไม่ต้องมาจับเลย พูดต่อ! มีลูกแล้วมีไรอีก”
“มีเมียขี้แง”
-/////-
มินซอกอ้าปากเหวอ มือเล็กทั้งสองข้างจิกมือตัวเองด้วยความเขินอาย ......
ไอ้บ้า ฉันไปเป็นเมียนายตอนไหน หึ! อย่าให้รื้อฟื้น ว่านายนะอ่อนมากจงแด! ><
“ใครเมียนาย มั่วคิดไปเอง ได้แค่คิดไม่ลงมือทำ...”
อะเอ๋ ผมเผลอพูดอะไรสองแง่สองง่ามออกไปหรือป่าวหว่า....
“อย่าท้า....ถึงเวลานั้นขึ้นมาระวังพูดไม่ออก”
โหดละเกิน คิดว่ากลัวเห้อะๆ แล้วผมเงียบทำไม ไมไม่พูดละมินซอกเถียงสิเถียง งือออออ
“…….”
“เรื่องลูก บางทีฉันอยากให้นายเป็นพ่อเด็กอีกคน..หรือจะเป็นแม่ก็ได้นะ แค่อยากให้เด็กคนนั้นคือส่วนหนึ่งของฉันกับนาย ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว อย่างน้อยฉันก็จะได้สบายใจนายก็ไม่ต้องคิดมากไง ได้ไหมมินซอก...อย่าโกธรแทยอนเลยนะ.. เธอก็ผ่านจุดร้ายๆมาไม่ต่างกับเรา.... คนที่คิดร้ายกับแฟนฉันนะฉันคงไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเธออีกแล้วละ...ฉันสัญญาฉันจะไม่ยุ่งกับแทอีก.... แต่เด็กคนนั้นเราร่วมสร้างเขาให้โตขึ้นได้นะ..”
“พ่อพระ...ชิ..จริงๆมันก็ได้แหละนะ แล้วแทยอนจะยอมเหรอ”
“ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องยอมเมื่อเธอคิดได้.....ขอโทษด้วยนะ ถ้าทำให้นายไม่สบายใจ”
ดวงตาคู่สวยมองกับเงียบ มินซอกคิด...จริงๆแล้วกังวลกับเรื่องนี้มาก แล้วเขาจะทำไงได้ นอกจาก..เปิดใจ
“อืม นายก็อย่าคิดมากนะ”
จงแดก้มหน้าลงต่ำ จนมินซอกมองสีหน้าไม่ออก มือเล็กๆเขี่ยหัวเป็นการหยอกล้อให้บรรยากาศไม่เสียไปมากกว่านี้
“........”
“นี่ถุงเท้าคู่นี้เอามาได้ยังไงหะ” มินซอกเอ่ยยิ้มพร้อม ขยับปลายนิ้วเท้าไปด้วย
จงแดเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก...
“นาย ไม่รังเกียจเด็กในท้องแทใช่ไหม มินซอก”
“จงแดอ่า...”
มินซอกเอ่ยเรียงนุ่ม ยิ้มกว้างเพื่อให้อีกคนสบายใจ เขานะไม่รังเกียจหรอก ยินดีด้วยซ้ำ แต่แค่ยังไม่ไว้ใจแม่ของเด็กคนนี้เท่านั้นเอง...
“……..”
“ฉันนะ มีลูกให้นายไม่ได้ แล้วนายก็มีลูกให้ฉันไม่ได้ ตอนนี้เราก็โตพอที่จะวางแผนอนาคตดีซะอีก เราจะได้มีลูก แล้วฉันกับนายก็จะได้เริ่มสร้างครอบครัวถึงมันจะเร็วไปหน่อยสำหรับเด็กมอปลาย แต่ฉันเชื่อว่าเราจะอยู่ในสถานะพ่อที่ดีทั้งคู่.. ”
“…… ดีใจนะที่นายคิดแบบนี้” จงแดย้ายมือยกกระชับที่ไหล่เล็กเบาๆ
“ดีใจก็ยิ้ม สิ ยิ้มหยีๆเลยนะ”
“ฮ่าๆ งื้ออออ” เสียงหัวเราะเล็กๆกับรอยยิ้มที่มินซอกรักนักหนา ยิ้มจนตาหยีแถมเผยอปากได้รูปมาใกล้เจ้าตัวอีก... เขินสิเขิน -/////-
คนบ้า ....
“ถุงเท้านี้นะ ฉันเอามาจากกล่องอันเก่าๆ ม๊าบอกว่านายรักมันมาก ฉันเลยเอามาใส่ให้ไง”
มินซอกพยักหน้ายู่ปากเล็กน้อยมือเล็กประสานกันแล้วเท้าคางตัวเอง
จงแดเห็นจึงแกล้งทำตามล้อเลียน
“ใช่ ม๊าพูดถูก ฉันนะรักมันม๊ากมาก มันเป็นขอที่คนๆหนึ่งให้ไว้ตอนปีที่แล้ว”
“ใครให้ ไอ้คริสเหรอ หึมันเก่าแล้วงั้นฉันเอาไปทิ้งนะ”
จงแดพูดเสียงกระแทกทันทีพลางเอามือทำท่าจะไปดึงถุงเท้าคู่เก่านี้ด้วยแต่มินซอกร้องห้ามไว้
“อย่านะ ห้ามทิ้ง ไม่ใช่พี่คริสซะหน่อย เชอะ!”
จงแดชะงัก พรูลมออก ตัวเล็กของเขาดูท่าจะงอนอีกแล้วสิ
“งอนไรเล่า ก็ฉันหวงนายนิ มันสำคัญมากเลยเหรอ ถึงขนาดที่ว่าฉันรู้ไม่ได้”
“นายมันขี้ลืม นิสัยไม่ดี”
พูดจบก็ขยับตัวเองนอนราบไปกับเตียงดึงผ้าห่มคลุมหัวทันที ถ้าขามีแรง มินซอกคงเดินออกจากตรงนี้ไปแล้ว
ถ้าคิดไม่ออกไม่ต้องมาคุยด้วยเลย จงแดบ้า
“เอ้าฉันลืมอะไร นี่อย่างอนสิมินซอก ง้อมากๆเหนื่อยนะเฮ่ย”
ผมหลับตาปี๋ ไม่ได้นายห้ามบอกจงแดนะมินซอก เข้มแข็งไว้ เราต้องงอน โทษฐานที่ทำเราร้องไห้แถมยังจำเรื่องถุงเท้าไม่ได้อีก
“เงียบไปเลยไป ไปนอนเลยไปเชอะ!”
“ไรง่า เหอะอย่าดื้อดิ”
“……”
“มินซอก”
“…….”
“ไอ้เปา”
“…...”
“ไอ้หนูแฮมเตอร์”
“………”
“โอ้ยก็ได้..ฝันดีนะ ฉันจะคิดให้ออกละกัน!!”
คิกคิก....ใบหน้าภายใต้ผ้าห่ม ทั้งกัดปากอมยิ้มกับความกระวนกระวายใจของจงแด...
ฝันดีเช่นกัน คิดให้ออกละ จงแด
-/////-
.
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีก็ตอนแสงอาทิตของวันใหม่สาดส่องเข้ามา..
ผมกระพริบตาถี่ๆ ง่า ผมทำจงแดได้นอนหรือป่าว.. เอ๋ แล้วนี้หายไปไหนละเนี่ย
อ่อนอนอยู่โน้นเอง ....ชินึกว่าจะหลับไม่ลงเพราะคิดเรื่องผมซะอีก นอนสบายเลยนะ
“จงแด อ่า...”
“ไม่ต้องมาเรียกเลย ฉันแบคฮยอน!”
ร่างที่นอนอยู่ที่ประจำพลิกตัวหันมาหามินซอกที่นอนลืมตาอยู่บนเตียงผู้ป่วยใบหน้านั้นยู่แบบงอนๆ
“อ้าว ไมมาอยู่นี้ หรือว่า....”
มินซอกตาโต ตายละเขาลืมแบคฮยอนไปซะ สนิทเมื่อคืนแบคฮยอนรอเขาเหรอ ฉันไม่ผิดนะจงแดต่างหากละ
“พวกนายลืมฉัน เหอะใช่สิดีกันแล้วนิ แบคฮยอนคนนี้ไม่สำคัญแล้ว”
มินซอกยึดตัวชันนั่งในท่าสบายเกาะหัวเก้อๆ ยิ้มแห้งไปให้
“ฉันไม่ได้ลืมนะ แต่ก็ขอโทษแล้วกัน แล้วนี่จงแดไปไหน...”
“เห็นว่าจะออกไปซื้อกาแฟ....อ่อ ย๊า! มินซอกนายไม่รู้เหรอว่า..ฉันนะโดนตำรวจกวนประสาทพวกนั่นจับเพราะจุดพรุ ถ้าชานยอลไม่มารับแล้วพามาพักที่นี่ ฉันคงโดนพวกโรคจิตนั่นกวนประสาททั้งคืนแน่ๆ”
“โหยขอโทษแล้วก็ขอบคุณน้า..”
“เหอะๆ ฉันจะนอนต่ออีกพักกลับมา....ไม่ทันได้หลับได้นอน จงแดเป็นบ้าอะไรไม่รู้ เดินวนไปวนมาเอาฉันไม่ได้นอน ค่อยดูนับจากวันนี้เป็นต้นไปฉันจะไม่มายุ่งกับพวกนายแล้วปวดหัว..”
หลังจากที่แบคฮยอนทิ้งระเบิดลูกโตไว้ ก็หันลังหลับต่อทันที
มินซอกก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ทั้งรู้สึกผิดและอยากขอบคุณเพื่อนแสนดีของเขาคนนี้ แบคถึงจะปากร้าย แต่เขานะจัดว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมตอนนี้เลยนะ
ว่าแต่ นี้ผมทำจงแดไม่ได้นอนเหรอเนี่ย.....
งือ ผมขอโทษ....
.
.
.
ตลอดช่วงบ่ายหลังจากที่ม๊ากับป๊ามาเยี่ยมผมและกลับไปพร้อมกับแบคฮยอน ตอนนี้ผมเหลือตัวคนเดียว...
จงแดยังไม่มาหาผมเลยตั้งแต่ตื่นมา
คุณหมอซูโฮ บอกว่าผมต้องค่อยๆฝึกเดินทุกวัน อีกไม่นานเมื่อร่างกายฟื้นตัว ผมจะได้กลับบ้านซักที
แล้วเมื่อไหร่ละ..
อยากกลับไปเรียนให้จบ
อยากออกไปเที่ยว ให้ไกล แล้ววางแผนชีวิตตัวเองใหม่...
เวลาผ่านไปถึงตอนห้าโมงเย็น...
ทีวีแต่ละช่องไม่มีรายการไหนน่าดูเลยซักนิด มือเล็กวางรีโหมททีวีแบบหัวเสีย หงุดหงิดเป็นบ้า
.
.
.
แกรก....
“มาแล้วๆ”
อ่า จงแดมาแล้วละ จะโกธรผมกลับหรือป่าวแต่ดูหน่อยๆ นะเนี่ย แล้วผมต้องทำหน้ายังไง ยิ้ม ไม่สิบึ่งไม่ดีมั้งแกล้งตื่นดีฟ่า....
“ห้าววว....มาละเหรออืม..”
“อ่า โทษทีที่ร้านมีปัญหากลับไปช่วยอาเลย์มาแล้วนี่พึ่งตื่นเหรอไง ลุกเลยได้เวลาละ”
“อืมๆ ลุกไปไหนอ่า”
จงแดเดินตรงมาข้างๆเตียงไม่เอ่ยตอบแต่พยุงร่างเล็กขึ้นเบาๆ
สองแขนของมินซอกถูกยกลอยขึ้นเหมือนตอนที่พวกผู้ใหญ่อุ้มเด็กน้อย หน้าอกของทั้งคู่แนบชิดกันจนอึกอัด...หรืออบอุ่นก็ไม่รู้
มินซอกหลอกตาไปมา ตื้นเต้นทุกครั้งที่ใกล้กัน...
จงแดเห็นใบหน้าสีจัดก็อดยิ้มไม่ได้ คนตัวเล็กของเขากำลังอายสินะ...
.
.
.
ไม่นานจงแดก็เข็นรถเข็นออกมาจนถึงพื้นที่ลานกว้างๆที่ๆเดิมของเมื่อคืน อากาศช่วงยามเย็นของวันนี้ดูสดชื่นกว่าทุกวัน
ผมเหนื่อยมากตอนนี้ยังไม่ได้นอนเลย เอาเวลาไปคิดเรื่องถุงเท้านั่นทั้งคืน กว่าจะคิดออก...ก็นะ - -
เช้ามาก็เจอปัญหาที่ร้านอีก จงอินกำลังบ้างานมากๆ ไม่รู้ว่าไปสร้างเรื่องอะไรไว้ เห็นว่าต้องเก็บเงินไปสร้างครอบครัว ไหนว่าจะไม่แต่งงานไง โถ่เอ้ย...เอาล่ะนี่ตกเย็นแล้วก็เลย..ขอมาหากำลังใจซะหน่อย...
“ฉันจะพานายมาฝึกเดินนะ เดียวขึ้นไปแล้วจะอาบน้ำให้”
“ฝึกเดินนะโอเค แต่อาบน้ำไม่ต้องหรอกเนอะ” ^^ มินซอกเอ่ยเสียงแห้ง กลืนน้ำลายหนืดลงคอ พร้อมกับชูแขนสองข้างราวกับเป็นเด็กออดอ้อนให้ผู้ใหญ่อุ้มไม่มีผิด
จงแดยิ้มด้วยความมั่นเขี้ยว แล้วก็พยุงร่างเล็กให้ตรงขึ้น น้ำหนักแทบทั้งหมดของร่างกายมินซอกถูกจงแดพยุงไว้อย่างระมัดระวัง ด้านหน้าอกของมินซอก แนบแน่นไปกับอกกว้างจงแดจ้องมองมินซอกไม่วางตา แต่มินซอกเองกับพยายามใช้กล้ามเนื้อที่ขาให้ได้มากที่สุด ใบหน้าสวยก้มลงมองขาตัวเองด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจนัก
ผมอยากเดินได้ไวๆนิ อยากออกไปเที่ยวกับจงแดแล้ว...
“ขามัน ไม่ค่อยมีแรง” เสียงบ่นอุบอิบ ดังขึ้น
จงแดเป่าลมใส่หัวคนที่มัวแต่ก้มมองขาวตัวเอง ไม่ทันไร ใบหน้าสวยก็เงยขึ้นจนจงแดไม่ได้ตั้งตัว
“อ๊ะ..”
ริมฝีปากอุ่นสัมผัสผ่านหน้าผากสวยของมินซอกอย่างไม่ได้ตั้งใจ สีแดงที่ขึ้นด้วยความอายของทั้งคู่สาดใส่กันอย่างอัตโนมัติ
“ไม่เป็นไร ฉันนะมีแรงเหลือเยอะแยะ นายจะใช้แรงของฉันนานเท่าไหร่ก็ได้”
มินซอกยิ้มร่า แขนของตัวเองค่อยเคลื่อนจากมือที่จับกับจงแดเป็นคล้องคอไว้หลวมๆ จงแดเองก้เปลื่ยนเป็นโอบเอวบางยกไว้ให้อีกคนได้ทรงตัว
“นายเหยียบมันลงมาบนขาฉันนะ”
จงแดเอ่ยสั่งก่อนจะค่อยเคลื่อนเท้าของตัวเองเข้าไปที่เท้าของมินซอก
มินซอกตะกุกตะกักด้วยความเขินและ....เกรงใจ เหยียบไปคนรักของเขาจะหนักไหม เหยียบไปจงแดจะเจ็บเท้าหรือป่าว....
“แต่...”มินซอกไม่ทันได้เอ่ยขัด จงแดก็สั่งขึ้นมาก่อน
“ค่อยๆยกทีละข้างนะ”
ทันทีที่พูดเท้าเล็กก็ค่อยๆเคลื่อยที่เหยียบลงบนเท้าของอีกคน เท้าเล็กๆที่มีถุงเท้าของความทรงจำ...ที่เจ้าตัวเป็นคนใส่ก็ยังไม่รู้เลยว่าจงแดนะจะจำเรื่องราวของเจ้าถุงเท้าคู่นี้ได้หรือป่าว
เท้าทั้งคู่กลายเป็นหนึ่งแล้ว.....
จงแดยิ้มจนตาหยีให้ใบหน้าสวยที่เหมือนมีน้ำตาซึมๆออกมา ใบหน้าของเขาใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจ ควันสีขาวบางๆลอยล่องอยู่รอบๆ..เป็นจังหวะ มินซอกไม่รู้จะมองอะไรบนใบหน้าจงแด มองไปก็มีแต่ความรู้สึกที่มันอ่อล้นหัวใจดวงนี้...มากมายเหลือเกิน..สำหรับทุกความรู้สึกที่มีให้กับจงแด ปากบางเผยอขึ้นแล้วประทับลงบนแก้มนุ่มเป็นเชิงขอบคุณที่ช่วยให้เขาก้าวเดินได้ในวันนี้...
จงแดอมยิ้มด้วยความปิติ แต่ทำไมพอเจ้าตัวเล็กของเขา หอมเสร็จแล้วไม่พูดอะไรเลยเอาแต่ก้มหน้ามองเท้าตัวเองอยู่ได้ ไม่เวียนหัวหรือไงนะ....
ขาเรียวก้าวเดินช้าๆ เดินตรงมาตรงกลางของสวนแห่งนี้
“ฉันว่า นายอาจจะเวียนหัวหันหน้าออกดีกว่า”
พูดไม่ทันขาดคำมือเรียวก็ยกมินซอกปรับท่าทางอย่าง่ายดาย จนกลายเป็นว่าจงแดคือคนที่โอบมินซอกจากด้านหลัง มือของจงแดกระชับที่หน้าท้องแบนของมินซอก ใช้นิ้วเขี่ยเล่นด้วยความอยากแกล้ง..
“นี้! อย่ามาทำแบบนี้นะมันจั๊กกะจี๊”
“ก็นายดูพูดน้อยไปอะวันนี้มีอะไรเหรอ”
จงแดเอ่ยกระซิบเบาๆจนปากกระทบกับกกหูนิ่ม ขาก็ก้าวไปช้าๆ นำพาร่างของตัวเองและทั้งคู่เดินผ่านทางเดินไปเรื่อยๆ...
“ก็ แค่รู้สึกผิดและรู้สึกดี”
“รู้สึกผิดเหรอทำไมละ....”
“ก็แบคบอกว่านายไม่ยอมนอนเพราะเมื่อคืน..”
“อ่อเรื่องถุงเท้า...ฉันนะจำได้แล้ว แต่นายอะเข้าใจผิด ไอ้เปามั่ว”
“หะ เข้าใจผิด ฉันเนี่ยนะ..ก็นายเป็นคน” มินซอกหันเอี้ยงข้างพยายามโต้แย้งกับความไม่เข้าใจ แต่แล้วก็...
ฟอดดดดดดดด
-////////-
“เดียวพาไปนั่งตรงนั้นแล้วจะบอก”
ไม่นานจงแดก็พามินซอกมานั่งตักเขาบนชิงช้า เล็กๆของทางโรงพยาบาลจงแดโยกตัวเพื่อให้ชิงช้าขยับ...มินซอกหลับตาสูดอากาศ สดชื้นซะเต็มปอดมือเล็กสองข้างยกบิดไปมาด้วยความผ่อนคลาย
....น่ารักชะมัด
“อ่า ฉันรู้สึกดีจัง”
“แหะๆ เดียวพามาทุกวัน เลยรีบๆหายละรู้ไหม”
“’งื้อ เล่าสิเล่า ” ไม่เพียงแค่พูด ยังมีการยกขาชูเจ้าถุงเท้าคู่เก่าๆนั่นอีก...
“ก็ จริงๆแล้วถุงเท้าคู่นี้นะ.....”
.
.
.
เหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว
“เห้ นาย นะ” เสียงเหลมตะโกนเรียกผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังก้มหน้าก้มตาเดินผ่านเขา
“ครับ”
“จงแดหรือป่าว”
“ครับ มีไรเหรอ อ่อ...นายชื่อมินซอกใช่ไหม” ใจจริงจงแดนะมีเหรอจะจำชื่อบุคคลที่ตัวเอง แอบมองมานานไม่ได้..ในเมื่อไม่เคยคุยกัน ก็ต้องเริ่มพูดกันแบบนี้สินะ
“ใช่ๆ นายรู้จักฉันด้วยเหรอ อย่างว่าฉันนะน่ารักใช่ม้า” เสียงหัวเราะร่าเริงสดใสของมินซอก ทำให้อีกคนอดจะยิ้มตามไม่ได้
“อ่อ คือจะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ..นายเรียกฉันมีอะไรหรือป่าว”
“อ่อจงแด ฉันนะ...” มินซอกขยับตัวเข้าใกล้จงแดอีกระดับก่อนจะลดระดับเสียงเรียบลง
แต่จงแดก็ขยับถอยห่าง.... มันใกล้ไปไหมสำหรับคนที่เขาแอบมองมานาน.... มินซอกคิดจะทำอะไร..
“นี่จะถอยไปไหนเล่า คือ ฉันอะมีเรียนชมรมวันนี้แล้ว คือมันต้องถอดรองเท้าเรียนแต่..ถุงเท้าฉันมัน..ขาดจนน่าเกลียด” มินซอกเอ่ย แล้วเดินเข้าใกล้จงแดจนเจ้าตัวถอยติดผนัง..
พูดจบก็ถอดรองเท้านักเรียนออกแล้ว ขยับเท้าเล็กๆของตัวเองให้จงแดดูส่วนที่มันขาด
.
.
อ่อ
บางทีก็ขาดจนน่าเกลียดไปจริงๆนะ - -* ก็เล่นขาดตั้งแต่หัวแม่โป้งจนถึงนิ้วกลาง ยังไม่นับตรงส้นเท้าที่เป็นรูกว้างนั่นอีก...
ตึกตึก
ใจเต้นแรงเป็นบ้า มินซอกทำหน้าตาอ้อนวอนมาทางผม แววตาที่ไม่เคยแม้แต่จะกล้าสบตา... เจ้าตัวจะรู้ไหมทำคนที่อายอย่างผม...แทบจะเป็นลมแล้ว
“แล้วยังไง..”
“จงแดอ่า...ฉันยืมถุงเท้านายหน่อยได้ไหม แลกกันแปบเดียวใช้เสร็จฉันจะรีบคืนนายเลย...นะนะ”
พูดจบ ใบหน้าสวยก็ยิ้มแย้มจนอีกคนใจเต้นไม่เป็นจังหวะแถมยังมีการเอามือเรียวนุ่มมาสัมผัสแขนของจงแดอีก
จงแดเบิกตาโพลงไม่เคยคิดมาก่อนว่ามินซอกจะจับแขนเขา
เหงื่อเม็ดใสผุดออกจนไม่อาจจะห้ามได้.... ไม่ไหวแล้ว.. อยากไปจากตรงนี้... แต่ก็อยากให้ถุงเท้ามินซอกอยู่ดี
“อ่าๆๆ นายอย่าเกาะแขนฉันสิ รอเดียวนะครับเดียวฉันมา”
พูดจบก็แกะแขนมินซอกออกแล้วออกตัววิ่งไป ราวกับรังเกียจ มินซอกยู่ปากด้วยความไม่เข้าใจ ถอดให้ก่อนไม่ได้หรือยังไงนะ ทำไมต้องวิ่งหนีเขาด้วย แล้วบอกให้รอ รออะไรละในเมื่อนายวิ่งไปโน้นแล้ว
เห้อ จงแดนายรังเกียจฉันอย่างนี้แล้วฉันจะอ่อยนายยังไงฟระ - -*
.
.
เวลาเดินออกไปใกล้หมดเวลาของพักช่วงบ่ายแล้ว มินซอกมานั่งกินน้ำองุ่นกับลู่หาน ใกล้ๆตึกเรียน
“เดียวฉันมานะมินซอก ว่าจะไปซื้อสมุดหน่อย”
“อื้อๆ” มินซอกครางเสียงพยักหน้าอย่างรับรู้ ลมในช่วงบ่ายนี้ไม่คิดจะมีเลยหรือยังไงนะ ร้อนเป็นบ้า....
.
.
ตุบ!
“แฮกๆ”
สายตาเรียวหันไปยังเสียงที่มาใหม่
อ้าวจงแดนิ ทำไมดูเหนื่อยหอบขนาดนี้นะ..
“จงแด นั่งก่อนๆ” มินซอกขยับกายเล็กน้อยแล้ววางมือเป็นเชิงบอกให้เขานั่งตรงนั้น
จงแดพยักหน้า ย่อตัวลง ข้างๆมินซอก มีถุงเท้าคู่ใหม่ อยู่ในมือ เขาเหนื่อยหอบจนพูดไปไม่ออก
แต่แล้วก็ต้องพูดออกไป เพราะมันเหลือเวลาไม่มากแล้ว เดียวมินซอกจะต้องไปเรียนชมรม
“แฮกๆ นี่ถุงเท้า ฉันไปเอามาให้เปลี่ยนซะนะ” พูดจบเขาก็ก้ม ลงมายังเท้าเล็ก ถอดรองเท้าออกด้วยความรวดเร็ว
มินซอกตกใจมากไม่คิดว่าเขาจะมาทำอะไรให้แบบนี้
ตึก ตึก..... นายมันบ้าชัดๆจงแด
“อ๊ะ เดียวฉันใส่เอง หยุดเลยๆ” มินซอกพยายามชักขาหนีแต่มือของจงแดก็ดึงรั้งไว้เหงื่อเม็ดใส่หยดลงเป็นขาเขาจนมินซอกรู้สึก มินซอกนิ่งไปกับการกระทำนั้นไปชั่วขณะ....ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขาเลย ไม่ว่าใครจะผ่านมากี่คนไม่มีเลย....
‘แหะๆ เสร็จแล้ว ทีนี้ตั้งใจเรียนนะ โอ๊ะ ได้เวลาแล้วไปก่อนนะครับ”
จงแด ยิ้มจนตาหยี มืออีกข้างที่ว่างจงแดถุงเท้าที่เขาถอดเกาหัวด้วยความเก้อๆ เอ่ยจบก็โบกมือเล็กน้อยแล้วออกตัววิ่งไปอีกครั้ง
.
.
มินซอกอึ่งจนไม่ได้เอ่ยขอบคุณ คนอะไรแสนดีไปไหม เหอะน่ามั่นไส้เป็นบ้า...แล้วนี้ผมยิ้มทำไมกัน!
.
.
.
“ไอ้มหา เอาถุงเท้าฉันไปทำไม!”
ชานยอลเมื่อเข้ามาถึงห้องเรียนหลังจากสิ้นสุดช่วงเวลาพัก..ก็เอ่ยกับเพื่อนสนิทที่นั่งอมยิ้มอยู่ที่ประจำโต๊ะเรียนของเขาทั้งคู่ทันที ชานยอลกำลังแตะบอลอยู่แท้ๆ...จู่ๆจงแดก็วิ่งเข้ามาขอถุงเท้าคู่ใหม่ป้ายแดงที่พึ่งซื้อมาเมื่อเช้า...
“ก็ขอ หน่อยพอดีต้องใช้ อะใส่อันนี้ไปก่อน” พูดจบก็ก้มดึงถุงเท้าของตัวเองออกมา มันก็ไม่ได้เก่าอะไรมาก แต่เพียงความคิดของจงแดบอกว่า ต้องไปหาสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะหาได้ไปให้มินซอก..... ตอนนั้นคิดได้ก็นึกถึงเมื่อเช้าที่ชานยอลหยิบมันขึ้นมาแกะแล้วใส่ให้เขาเห็น... เลยวิ่งหาเพื่อนตัวดีอยู่ตั้งนาน กว่าจะเอาถุงเท้ามันไปได้ก็เล่นเอาซะเหนื่อย
‘อะไรของมึงวะ..แล้วนั่นถุงเท้าในมือ มึงอะของใคร”
“นี่ชานยอล จะยืนคุยอีกนานไหมฉันจะสอน! ”
ไม่ทันจะพูดต่อ หนุ่มหล่อฟันสวยก็ต้องยิ้มแห้งๆให้ครูสาว สุดโหดประจำชั้น แล้ววิ่งไปนั่งที่ของตัวเองทันที ในระหว่างเรียนเขาแอบเห็นท่าทางของเพื่อนเขาตลอดชั่วโมงเรียน
จงแดยอมสละถุงเท้าตัวเองออก แล้วใส่ถุงเท้าขาดๆคู่นั้น แถมยังนั่งเหม่อๆ อมยิ้มยังกะคนบ้า... มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ...
แล้วผมทำไมต้องไปยอมให้ถุงเท้ามันด้วย เหอะ! เซงชะมัด เย็นนี้ไปเที่ยวกับแบคดีฟ่า ฮื๊ๆ
.
.
.
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของคนที่คอยแอบมองคนๆหนึ่ง
เมื่อได้คุยกันเพียงหนึ่งครั้งใช่ว่าครั้งสองครั้งสามและครั้งต่อไปๆจะเกิดขึ้นไม่ได้นิจริงไหม.......
และถุงเท้าคู่นี้ มันคือจุดเริ่มต้นของความประทับใจ ของคนๆหนึ่งเช่นกัน
จงแดเป็นคนที่ผมมองว่าดีเกินไป....แต่เพราะความอบอุ่นและความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมเลิกสนใจในตัวเขาไปได้เลย..... จนถึงวันนี้
มินซอก ปลื้ม นายจงแดคนนั้นไม่เคยเปลี่ยนเลยละ.... ><
.
.
.
.
“อ้าว มันไม่ใช่ของนาย”
“ฮ่าๆก็อย่างที่บอก ฉันเลยนึกไม่ออกยังไงละ แต่ตอนนี้จำได้แล้วจำได้ขึ้นใจ ถึงจะเป็นของชานยอลแต่นายจะคิดว่าเป็นของฉันต่อไปก็ไม่เป็นไรนะ”
“นายมันบ้าจงแด”
“ว่าอีกละ ฉันผิดไรอีกนายขี้เหวี่ยงตลอดอะ แต่ไม่เป็นไรฉันรับได้ นายไม่รู้หรอกว่าเมื่อก่อนฉันนะถึงนายจะไม่ชอบให้ทำโน้นนี้ให้แต่ฉันไม่เคยสนใจคำพูดที่นายบ่นฉันหรอกนะฉันรู้แค่ว่าฉันต้องทำเพื่อนายเพราะนายคือสิ่งที่มีค่า รวมถึงตอนนี้เช่นกัน นายทำให้ฉันเรียนรู้อะไรเยอะขึ้นมากเลยนะรู้มั๊ย”
พูดจบก็เอามือมาลูบแก้มนิ่มทั้งสองข้างอย่างเอ็นดู ปากหยักพรมจูบที่ต้นคอหอมนั่น...
มินซอกเอี้ยวคอหนีเล็กน้อยด้วยความเขินอาย จงแดทำให้เขาคิด....
“ขอบคุณนะ....นายมันแสนดี ดีเกินไป พอร้ายก็เย็นชาจนหน้าน้อยใจ ”
มินซอกเอ่ยยู่ปาก มองออกไปรอบๆสนามญ้า มือเล็กกำประสานกับกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา.. ยิ่งพูดถึงเรื่องเก่าๆ มันก็ทำให้คิดถึงอะไรเดิมๆ.....อีกแล้ว
“โอ๋ๆ อย่าร้องดิ ปะไปอาบน้ำกัน พาแฮมเตอร์อาบน้ำ เย้ๆ”
พูดจบก็ทำเสียงร่าเริงกลบความรู้สึกอ่อล้นของมินซอกทันที น้ำเสียงแบบนั้นทำเอามินซอกอดหัวเราะไม่ได้
ทำไมต้องดีใจขนาดนั้น..
ก็แค่นายจะพาฉันไปอาบน้ำ
.
.
หะว่าไงนะ
.
.
. อาบน้ำ
วร๊ายยยยยยยย ผมไม่ยอมนะ >/////////////<
.
.
บางทีจงแดก็ไม่ทันผมเท่าไหร่นะ เล่นตัวก่อนเข้าห้องน้ำไปงั้นแหละใจจริงอยากจะอาบน้ำจะแย่ เหนียวตัวแถมมีคนอาบน้ำให้ ผมละช๊อบชอบ แต่มันก็เขินอยู่นะที่ต้องถอดเสื้อผ้านะ - -*
ผมอายนะ จริงๆ.... แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าที่กำลังเตรียมน้ำอุ่นกับครีมอาบน้ำเนี่ยดูสั่นๆ แปลกๆ กว่าผมซะอีก
“จงแด ฉันถอดเสื้อเสร็จนานแล้วนะ จะให้นั่งอยู่แบบนี้อีกนานไหม”
“อ่าๆใจร้อนเหลือเกิน เดียวตีตูดลาย”
-///////-
จังหวะที่จงแดหันกลับมา มินซอกที่นั่งอยู่บนซิงค์น้ำสำหรับล้างมือที่ค่อนข้างกว้างกับ..อกขาวที่เปลือยเปล่า ดวงตาคู่สวยนั้นกรพริบตาปริบๆทันทีที่จงแดสบตาเขา
บ้าชะมัด ผมกำลังรู้สึกปั่นป่วนข้างในเป็นบ้า..
“เดียวฉันอุ้มนายไปตรงนั้นนะ จะอาบยังไงดีคือฉันก็ไม่เคยทำให้ใคร”
“เอาเหอะน่าๆมาอุ้มไปเร็วอยากอาบน้ำๆ” ร่างบาง ขยับร่างกายไปมาดุ๊กดิ๊กมือสองข้างตบเข้าหากันราวกับเด็กน้อยอีกแล้ว
จงแดพรู่ลมออก สายหัวเล็กน้อย มินซอกนี้ขี้อ้อนขึ้นหรือป่าวนะ แล้วสองขาก็ก้าวเดินตรงจากตู้อาบน้ำที่เขาปรับอุณหภูมิ ไว้อย่างพอเหมาะและเตรียมเก้าอี้ตัวเล็กๆไว้ให้อีกคนนั่งได้อีกด้วย
จงแดอุ้มมินซอกมาแล้วว่างร่างบางลงบนเก้าอี้ตัวเล็กที่เตรียมไว้ มินซอกยิ้มร่าที่จะได้อาบน้ำจริงๆก็วันนี้เพราะนอนถูกให้คนอื่นเช็ดตัวมาตั้งหลายเดือน มือเรียสรีบคว้าสบู่กลิ่นหอมมาไว้ในมือ
จงแดเดินออกไปหยิบผ้าขนหนูและชุดที่ต้องเปลี่ยนมาเตรียมเอาไว้อย่างเสร็จสรรพ พอเดินเข้ามาก็พบว่าเจ้าตัวดีของเขากำลังพยายามเอื้อมมือเปิดก๊อกน้ำ โดยในมือมีฝักบัวอยู่แล้ว....ซนอีกแล้วนะ
“ซนจริงนะ..บอกจะอาบให้ก็นั่งเฉยๆสิ”
“อ่าได้แล้ว”
ซ่า!!!!
“มินซอก!!!!”
ไม่ทันขาดคำ น้ำใสจากฝักบัวก็สาดเข้ามาที่เสื้อของจงแด จนทำให้เขาเปียก
“ฮ่าๆ มีเพื่อนอาบแล้วเรา”
มินซอกตะโกนลั่น กับเสียงหัวเราะเล็กๆ มือเล็กก็จับเจ้าฝักบัวหันมาทางจงแดที่ยืนอยู่ข้างๆ น้ำจากฝักบัวสาดเข้าตัวจงแดเต็มๆ
ไม่ทันไรจงแดก็แย่งฝักบัวมา
มันจึงเกินสงครามเล็กๆขึ้น......
‘ย๊า นี่แหนะ!!”
“มินซอก ฉันเปียกหมดแล้วเอามานะ”
“ไม่ๆ ย๊าๆๆๆๆ ฮ่าๆ”
“ได้อยากแกล้งฉันดีนัก นี่ๆๆๆ”
“อ๊ายจงแด มันเปียกหัวฉัน..”
เสียงสงครามเล็กๆ ดังก้องไปทั่วห้องน้ำ จงแดก็อดที่จะแกล้งมินซอกกลับไม่ได้ ตอนนี้เขาดึงฝักบัวออกจากมือเล็กนั่นได้มีเหรอจะไม่แกล้งกลับ
ทั้งสองเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานได้พักหนึ่ง มินซอกด้วยความที่สู้ไม่ได้เลยต้องหาตัวช่วย
“โอ้ย!”
จู่ๆมินซอกก็ร้องขึ้น แล้วเอามือข้างหนึ่งปิดหนึ่งไว้แล้วก้มลง
จงแดชะงักทันที แล้วหันฝักบัวออกจากร่างบางที่เขาแกล้งเมื่อครู่ ก้มตัวด้วยท่านั่งยองๆ มืออีกข้างจับไหล่แล้วเอ่ยด้วยความเป็นห่วง... “เป็นไรๆ”
“ย๊า!”
โครม!!!!!!!!
“โอ๊ะ!!”
จงแดหงายหลังทันทีที่ถูกมือเล็กผลัก แต่เพราะด้วยความมือไวจงแดจับมือเล็กนั่น ทำให้ร่างของมินซอก ล่วงลงมาจากเก้าอี้...
พลั่ก!!
อ่า นี่ผมทำตัวเองสินะ -////- มินซอกเอ้ยนายพลาดอีกแล้ว... คือผมดื้อเอง ตึกตึก.... ไม่กล้าสบตาเขาเลย...จงแด
“ร้ายจริงนะ หลับตาทำไมมาโดนลงโทษซะทีดีมั้ง”
ผมลืมตาทันทีที่ได้ยินเสียง ผมจะนอนทับจงแดอยู่ก็จริงแต่ดูหน้าเขาสิ ยิ้มมีเจ้าเล่ห์มากๆ คงไม่หนักเท่าไหร่สินะ เดียวผมจะนอนทับทุกคืนเลยเป็นไง... ฮิ๊ๆ
“……”
“คิดอะไรของนาย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” จงแดเอ่ยเพราะดูเหมือนแววตามินซอกเริ่มล่องลอยไปทุกที
“อะอ่อ...ปะป่าวฉันผิดเอง” -///////- มินซอกรีบปฎิเสธทันควัน หลอกตาไปมาที่เห็นจงแดเอ่ยถามเข้าแบบนั้น..
ในจังหวะที่มินซอกพยายามดันตัวเองออกจากอกกว้างด้วยมือที่จงแดคลายออก ไม่ทันไรเอวบางก็ถูกรัดเข้าแนบแน่นกับอีกคน
อั่ก!
“จัดซะหน่อยจะได้หายดื้อ”
พูดจบจงแดก็รัดโอบรัดแรงขึ้น ใช้มืออีกข้างกดคอมินซอกต่ำจนใบหน้าสวยอยู่ในระดับคางของเขา จงแดพลิกตัวรวดเร็วจนคราวนี้เป็นเขาเองที่คร่อมร่างบางนี้ไว้ ร่างเขาบดเบียดมินซอกอย่างจงใจ
“อ๊ะ จงแด”
ท่ามกลางร่างกายที่เปียกโชก กับพื้นห้องน้ำที่เต็มไปด้วยคราบน้ำ ฝักบัวที่ตกอยู่ข้างๆ ถูกปล่อยให้น้ำไหลอย่างไม่มีใครสนใจ กลิ่นหอมของสบู่และแชมพูที่เปิดออกไว้อยู่แล้วลอยคลุ้งอยู่รอบๆพวกเขา
มินซอก เผยอปากอย่างตกใจ จงแดจะลงโทษเขาจริงๆนะเหรอ..ใจร้าย
“…….”
“นายจะทำ อื้ออออออ”
ปากเงาหวับระเรื่อเห็นแล้วมันก็อดไม่ไหว...
จงแดประกบปากสวยนั่นทันที บดเบียดคลึงปากนุ่มหวานนั้นจูบครั้งนี้มีความรู้สึกรุ่นแรงกว่าครั้งก่อนๆ ครั้งนี้เหมือนยุเย้ายั่วอารมณ์ข้างในของเขาอย่างบอกไม่ถูก...
ก็เล่นไม่ใส่เสื้อ โชว์ผิวขาวๆของตัวเองอยู่ได้...
ริมฝีปากทั้งคู่ลิ้มรสซึ้งกันและกัน มินซอกดูดดันริมฝีปากจงแกอย่างตอบโต้ แทรกตะหวัดลิ้นหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน หอมหวานอย่างไม่เคยเป็น...
จงแดเคลิ้มหลับตาพรมจูบลากยาวจนมาถึงแก้มใสและเรื่องลงมายังกกหู สูดดมกลิ่นของมินซอกอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด
มือไม้มินซอกอ่อนไปหมด เขารู้สึกดีเหลือเกินที่จงแดทำโทษแบบนี้..... อื้อ จงแดนายทำฉันจะละลายตายอยู่แล้ว
ไม่นะมือ.......
จงแดพามือตัวเองบีบไปตามสัญชาตญาณ มือเรียวนั่นลูบไล้ไปตามผิวขาวจนลากผ่านยอดบัวสีสวยนั่นทำให้มินซอก เสี่ยวซ่านขึ้นมา ปถมกล้ามเนื้อนั่นยัง......กระตุก
จงแดเหมือนจะรู้ตัวขึ้นมาบ้าง เขารู้สึกว่ากำลังห้ามใจตัวเองไม่อยู่เลยผละจากร่างนั้นออกมา พยุงร่างนั่นขึ้นมานั่งในระดับเดียวกันมือที่ลูบก็เปลี่ยนตำแหน่งเป็นเกาหัวเก้อๆพร้อมยกยิ้มแบบอายๆ
มินซอกกัดปากแน่น สายตาจ้องมองปากจงแดที่ยังมีคราบน้ำลายชุ่มของเขาอยู่....
“นายยังไม่แข็งแรง ทำโทษแค่นี้พอเนอะฮ่าๆ” จงแดเอ่ย เก้อๆยิ้มแย้มจนตาหยีแต่อีกคน.....
เหอะขำ ขำมากใช่ปะ...
นายจะมาทำให้คนอื่น....รู้สึก....แล้วปล่อยให้ทันค้างคาแบบนี้นะเหรอ
“ทำต่อเดียวนี้นะ จงแด!!!!! ”
----------------- CUT (์NC) --------------
**อยากอ่านเม้นเมลไว้นะก้ะ**
“หึ”
“ยิ้มงี้หมายความว่าไงหะ จงแดอ่า!”
.
.
.
วันต่อมา
ในอีกด้านของความรักอีกคู่
ที่ ร้าน Pre-wedding หรูเเห่งหนึ่งกลางกรุงโซล
“จงอิน มาช่วยแม่เลือกตรงนี้หน่อยสิลูก”
“ครับ”
“คุณแม่ฮะ”
“น้องโด้จะเรียกแม่ทำไม แม่ดูการ์ดให้ลูกอยู่นะ”
“ชิ”
คยองซูบ่นอุบอิบอยู่ในร้านสีขาวหรูซึ่งเปิดให้บริการเรื่องงาน “แต่งงาน” เจ้าตัวรู้สึกหงุดหงิดมากๆตั้งแต่เข้ามาในร้าน แม่ของตัวเองก็เอาแต่ถามความคิดเห็นว่าที่ลูกเขย อย่างเดียว
น้องโด้วาดรูปแล้วก็ระบายสีสวยด้วยนะ!
ทำไมไม่ถามน้องโด้บ้าง...
“คุณแม่อ่า ไม่เห็นตามใจน้องโด้เลย ถามแต่จงอินอยู่ได้ น้องโด้ก็อยากเลือกเองนะ”
จงอินได้ยินดังนั้นจึงหันหน้ามายิ้มเยาะๆให้กับเจ้าตัวเล็ก
“ก็พี่เขาโตกว่าเรา แม่อยากให้พี่เขาเป็นผู้นำครอบครัวที่ดี แม่ก็ต้องให้จงอินเลือกสิ”
คุณนายโด เอ่ยกรีดนิ้วเรียวสวยเลือกสรรรูปแบบการ์ดเชิญงานหมั้นที่กำลังจะจัดขึ้น โดยมีจงอินนั่งอยู่ข้างๆส่วนตรงข้ามเป็นเด็กตัวเล็กที่กำลังอารมณ์ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่
คุณนายโด เจฮริน รู้สึกดีใจและวางแผ่นสำหรับทุกอย่าอย่างละเอียด เธอคือภรรยาคนที่สองของคุณชายอู๋ที่เป็นพ่อของคยองซูและคริส แต่เพราะคุณนายใหญ่เสียชีวิตไป..เธอจึงยอมปล่อยให้ตัวเองมีลูกและได้แต่งงานกับพ่อของคยองซู แต่ก็ไม่ได้จัดทะเบียนสมรสกัน..เพราะด้วยเรื่องของธุรกิจส่วนหนึ่งแต่เธอก็เลี้ยงดูลูกเลี้ยงด้วยความเต็มใจ และเข้าใจหัวอกของคู่รักเป็นอย่างดี เพราะจงอินแสดงถึงความรู้สึกที่มีต่อลูกของเธอออกมาอย่างชัดเจนแล้วยิ่งอายุที่ห่างกันค่อนข้างมากเธอยิ่งอุ่นใจหากจะมีใครซักคนดูแล คยองซูน้อยของเธอเมื่อเธอต้องกลับไปทำงานที่ต่างประเทศ
ลูกของเธออยู่อย่างโดดเดี่ยวมานานเกินไป.. มีเพียงพี่ชายที่ยังคงดูแลคยองซู แต่ซักวันเมื่อคริสเรียนจบ คริสก็ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนกัน หากคยองซูมีคนดูแล คนเป็นแม่ยิ่งสบายใจ
..
“อ่อแม่ครับ ผมชอบอันนี้นะ มันดูเรียบหรูดีครับ”จงอินหันไปชี้ รูปแบบที่ตัวเองเลือก
“อ่าก็ดีนิเอาซิ” เธอเอ่ยอย่างเห็นดีเห็นงาม
คยองซูเห็นอย่างนั้นด้วยความอยากรู้เจ้าตัวจึงชะเง้อคอมองบ้าง แต่ก็เหมือนมีคนกลั่นแกล้ง
จงอินรีบปิดมันลง แล้วหันไปสั่งกับพนักงานสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“เอาตามนี้นะครับ”
“คะ เอาเป็นว่าเลือก รูปแบบตกแต่งเสร็จแล้ว เดียวเชิญเจ้าสาวเจ้าบ่าวด้านในเพื่อวัดชุดเลยนะคะ”
พนักงานสาวเอ่ย ด้วยความนอบน้อม แล้วกวาดมือไปทางห้องด้านใน
“จงอิน!”
“คยองซูแม่บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกพี่เขาว่าพี่จงอิน”
“ก็จงอินแกล้งน้องโด้นิฮะ น้องยังไม่ทันรู้เรื่องอะไรเลยซักอย่างไม่มีโอกาสเลือกอะไรเลยด้วย น้องโด้รู้สึกเหมือนถูกลืม”
“ฮ่าๆ งอแงอีกแล้วลูกแม่ ไปไม่ต้องห่วงหรอกพี่เขาเลือกนะดีแล้ว ลุกไปเลือกชุดดีกว่านะ นี้ก็บ่ายแล้วแม่มีประชุมต้องไปพร้อมกับพ่อเรา เสร็จแล้วจงอินพาน้องกลับด้วยนะลูก”
“ครับ เดียวผมไปส่งนะ”
จงอินรีบลุกแล้วพาคุณนายเดินออกไปส่งขึ้นรถ เธอหันกลับมายิ้มให้กับลูกเขยที่อยู่ตรงหน้าและลูกชายตัวเล็กที่นั่งปากคว่ำด้วยท่าทางงอนๆ
.
.
.
“ไม่ต้องมาทำดี ทำคะแนนกับแม่น้องโด้เลยนะ จงอิน!”
“เอาชุดไหนดีน้าๆๆ” จงอินเลี่ยงคำตอบพลางเขี่ยชุดหลายชุดที่ถูกจัดออกมาเพื่อการเลือกสรร
“ไม่รู้ละ คราวนี้ขอน้องโด้เลือกบ้าง” ร่างเล็กกระแทกให้จงอินหลบไปอีกทาง แทรกมาตรงด้านหน้าอย่างเอาแต่ใจ
“ก็ได้เค้าจะให้น้องโด้เลือกชุดตกลงนะ”
“จริงนะ”
คยองซูคลาดผิดไป นึกว่าจงอินจะไม่ยอมให้เขาเลือกซะอีก ใบหน้าสวยจึงหันผลียิ้มออกมาอย่างลืมตัว
อะ!
หน้าอกแกร่งกระแทกกับหน้าอกเล็กอย่างไม่ตั้งใจคยองซูถอยออกจนชิดกับราวชุด จงอินผลียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มือกร้านเคลื่อนไปที่เอวแล้วโอบไว้หลวมๆ
“จริงสิครับ”
“จะมาไม้ไหนอีกละ”
“ก็เค้าเลือกมาทุกอย่างแล้ว คราวนี้น้องโด้เลือกแหละดีละ”
“อ่าๆ งั้นก็วัดตัวสิ ถอยออกไปได้แล้ว อายคนอื่นนะ”
“ไม่อะน้องโด้วัดตัวให้เขาหน่อยสิ เดียวพวกผู้หญิงมาตะอั๋ง เค้านะ”
“ย๊า ทำเป็นหวงตัว ชิอย่านึกว่าน้องโด้ไม่รู้นะ”
“แล้วจะวัดให้ปะละ...”
จงอินเคลื่อนมือไปที่ก้นเล็กแล้วบีบกระชับให้ร่างเล็กยิ่งแนบแน่นเข้าหาเขาอีก ลมหายใจร้อนๆ รดใบหน้าระเรื่ออย่างใกล้ชิด...
เอิ่ก..
“อื้อ อย่าจูบนะ วะไว้ไปที่บ้าน” คยองซูหลับตาปี๋ทันทีที่เห็นว่าใบหน้าจงแดขยับมาใกล้
จงอินยิ้มร่า อยากจะหัวเราะกับท่าทางเหมือนกระต่ายตัวเล็กที่จนมุมไม่มีทางหนีหมาป่าอย่างเขาไปได้ ตั้งแต่รู้ว่าต้องหมั้นกัน เจ้าตัวเล็กของเขา นะขี้กลัวเขาขึ้นมาระดับหนึ่งเลยนะ
“พูดแล้วนะ”
จงอินกระซิบเสียงเบาแล้วเม้มปากกับกกหูนิ่มของคยองซู ทำเอาเจ้าตัวเล็กบิดตัวไปมามือเล็กดันร่างของเขาถอยออกไป ทันที่ถอยออก คยองซูก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงด้านหลังของจงอินคือ...พนักงานสาวที่เอาแต่ยิ้มอายๆ
จงอินแกล้งน้องโด้เหรอเนี่ย!
-////////-
“ขอโทษด้วยนะคะ คือดิฉันมาวัดตัวคุณลูกค้าทั้งคู่น่ะคะ”
จงอินยกยิ้ม พยักหน้าไม่ถือ แต่เจ้าตัวเล็กเม้มปากแน่นด้วยความเขินอาย พอ พอกันที
“งั้นก็วัดเลยสิครับ ส่วนเลือกแบบให้ว่าที่ภรรยาผมจัดการ”
จงอินพูดแถมย้อยหางตามามอง คนที่อายจนไม่รู้จะอายยังไงอยู่ข้างๆ
“พี่สาวฮะช่วยวัดให้จงอินก่อนนะฮะเดียวน้องโด้ขอไปเข้าห้องน้ำ”
“ไม่ต้องอายหรอกนะคะ หวานกันมากๆเลยคู่นี้ ตามสบายนะคะ เลือกแบบให้ได้ก่อนเสร็จแล้วเชิญห้องข้างๆเลยคะ”
พนักงานสาวเอ่ย แล้วขอตัวเดินออกไป ทิ้งให้จงอินยืนทำตาล้อเลียนร่างเล็กที่ยู่ปากเข้าหากัน
“คิดว่าอายเหรอ ไม่เลยคิดผิดแล้วจงอิน”
“เหรอ แล้วทำไมต้องหน้าแดง เค้ายังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะจูบอะ เด็กไรไม่รู้บอกให้ไปจูบที่บ้าน ทะลึ่งจัง”
“งื้อ หยุดพูดเดียวนี้นะ นั่งลงไปเลย จะเลือกชุดห้ามกวน”
คยองซูเอ่ยลั่น แล้วสะบัดกนหันไปคัดสรระชุดแบบใหม่ล่าสุดของทางร้านไม่ต่ำกว่าสามสิบชุดเห็นจะได้
ระหว่างที่เมือเล็กเลือกชุดโน้นนี้ก็จะมีสัมผัสที่แสนจะยุกหยิกอยู่ด้านหลัง จงอินเอามือที่ชอบฉวยโอกาสเขี่ยแหย่หยอกล้อ จนสร้างความรำคาญให้คยองซู เจ้าตัวเล้กก็เอาแต่บ่น แต่ก็ยอมให้คนตัวโตเล่นกันจนเลือกชุดที่ถูกใจได้มาหนึ่งคู่
หึ แบบนะใช่แต่สีขาว เนี่ยน้องโด้ว่ามันไม่เหมาะกับจงอินหรอกฮะ
กวนประสาทดีนักเดียวเจอ แน่คิมจงอิน….
หลังจากนั้นก็พากันไปวัดตัวโดยเรื่องชุดเป็นเรื่องเดียวที่คยองซูเป็นคนเลือกและรับรู้ทุกอย่าง จงอินพาคยองซูกลับไปยังบ้าน
“ไม่รอกินข้าวเย็นก่อนเหรอฮะ”
“ไม่ดีกว่าเดียวคุณท่านจะ ไม่ยอมมากินเปล่าๆ”
“กลับดีนะ โทรหาน้องโด้ด้วย”
“ครับ เดียวผัวไปทำงานก่อนนะ”
“บ้า !”
จงอินยกยิ้มแห้งๆ ให้ก่อนจะโบกมือลาพร้อมกับพาตัวเองขึ้นรถไป สายตาคมมองออกไปยังเด็กตัวเล็กที่ยืนนิ่งๆ โบกมือกลับมาเช่นกัน คยองซูรู้นิสัยผู้เป็นพ่อตัวเองดี ใจแข็งและดูท่าจะไม่ชอบหน้าจงอินเอามากๆ เพราะไม่มีครั้งไหนเลยที่คนเป็นพ่อจะคุยดีกับจงอิน
จงอินออกรถจนพ้นออกไปนอกเส้นทางบ้านของคยองซู ภายในหัวคิดแต่เรื่องเข้าหาพ่อตาตัวเอง ทำไมถึงไม่ชอบเขาขนาดนี้นะ..
อย่างว่า….เจอกันครั้งแรกดันไปอยู่ในท่าแบบนั้นกับลูกชายสุดหวง ก็นะสมควรแล้วจงอิน! ผมเนี่ยเป็นคนไม่ชอบประจบใครซักเท่าไหร่ แต่เพราะเป็นพ่อของคนที่ผมเลือก ต้องสู้สิ
แต่ยังไงซะ ผมก็ต้องได้หมั้นกับเจ้าตัวแสบ ค่อยดูระหว่าง พ่อแม่คยองซูไม่อยู่นะ ผมจะได้เข้าออกบ้านนี้เหมือนเป็นบ้าตัวเองเลยแหละ เหอะคิดแล้วก็ฟิน ของคยองซูกำลังจะเป็นของผม!! ได้ยินไหม
เอาละถึงเวลาที่ผมต้องกลับไปทำภารกิจ ที่อนาคตพ่อตาสั่ง แล้ว
อยากรู้ไหมว่าผมต้องทำอะไร
ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ
J
______________________________________________
วร๊ายยยยยยย
มาแล้ววววว ครบร้อย เกินร้อย แถมท้าทายอำนาจโดนแบนเด็กดีอีกด้วยค่า
คือฟิคเค้าก็ไม่ได้ดังอะไรอ่านะ คิดจะแต่งก็แต่งไปเรื่อย ฟินเองแต่งเองฮ่าๆ
ยังไงก็ขอบคุณคนที่แวะเข้ามาอ่านทุกคนเลยนะ จัดให้แล้วนะฉากห้องน้ำ ตอนแรกจะตัดแต่อยากลงอะ ><
เจอกันตอนหน้า นะเค๊อะ
ร้อนๆแบบนี้ระวังสุขภาพด้วยน๊าาาาาา
บร๊ายยยยยยยย จุ้บๆ
เอ้อ!! ฝาก OPV ทำเองด้วยจิ ตั้งใจทำนะไปดูไปฟินกันเด้อค่าาาาา
ความคิดเห็น