คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Monochrome love:นิทานของจงแด
MONOCHROM
love14
\
-14-
สามวันแล้ว.... ที่จงแดต้องมาที่นี่....
หลังจากที่เกิดเรื่อง คนๆนี้ก็แทบจะไม่ได้พักผ่อนเลย ขอบตาคล้ำที่แสดงให้ถึงว่าร่างกาย ร่างกายนี้ถูกใช้งานอย่างหนัก แขนสองข้างยก กอดอก จงแดหลับตารับ สายลมเย็นๆที่พัดพามากระทบร่างกายที่แสนเหนื่อยล้า
กับใจที่ห่อเหี่ยว....
.
ทางลาดยาว สีเขียวขจี ที่ไม่มีใครอยากจะมาซักเท่าไหร่ เมื่อมาก็เพราะคิดถึง... คิดถึงคนที่เรารักและผูกพัน...ตามลานหญ้ากว้าง..กลับมีป้ายสีเงินปักเรียงราย.. ที่นี่คือที่ๆทุกชีวิต ต้องงมาจบลง.....
.
.
....สุสาน…..
จงแดยืนมองหลุมใหม่ป้ายใหม่ที่ทำขึ้นหลังจากต้องฝั่งคนๆหนึ่งไปเมื่อสามวันก่อน ยิ่งคิดยิ่งหดหู่ ...
ดอกไม้สีขาวที่พึ่งถูกมาวางไว้เมื่อวาน มันยังดูสดอยู่เลย...
แสงแดดสีส้มทอดยาว....เงาร่างบางของจงแดกลับไม่ได้มีเพียงเงาของเขา ....มีเงาเล็กๆยืนข้างกายเขาด้วย
ผู้หญิงที่ชื่อ แทยอน....
“ฮึก” หลังจากยืนอยู่นาน สุดท้ายเสียงสั่นครือที่กลั้นไว้ไม่อยู่เปล่งออกมาอย่างอดไม่ได้
“ไม่เป็นไรนะ” จงแดโอบหลังแทยอนมือเรียวลูบเบาๆ อย่างปลอบโยน สายตาที่ทอดยาวมองผู้หญิงตัวเล็กๆที่ดูอ่อนแอเหลือเกิน....
เด็กสาว ตัวสั่นยิ่งมองหลุมศพหลุมนี้ยิ่ง...คิดถึงคนที่หลับใหลไม่มีวันกลับมา.. ดอกไม้สีขาวดอกใหม่อยู่ในกุมเล็ก....เธอก้มลงวางอย่างเบามือ
จงแดเองก็รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก จึงละสายตามองออกไปรอบนอก ปล่อยให้แทยอนได้ทำอะไรในสิ่งที่เธออยากทำ ทิ้งเวลาไปซักครู จงแดหันมามองหลุมศพหลุมนี้อีกครั้ง... พรูลมหายใจ ไม่อยากจะนึกถึงอะไรทั้งนั้น
“พี่ว่าเรากลับกันเถอะ” จงแดลดตัวก้มลงมาเอ่ย
สายตาที่มีน้ำใสๆระริกอยู่ในเป้าตาหวานยังคงมองอยู่ที่หลุมศพหลุมนั้นเด็กสาว ยกยิ้มหลอกลวง มือเรียวสวย ลูบหน้าท้องเบาๆ มองไปยังหลุมศพนั้นอีกครั้ง ทิ้งเวลาไปไม่กี่วินาที แทยอนเอ่ยบางอย่างออกมาแต่เธอจงใจให้มีเพียงเธอและคนที่หลับใหลอยู่ใต้พื้นหญ้าแผ่นนี้ได้ยินเพียงสองเราเท่านั้น.... หลังจากนั้นไม่นานเธอยกยืนเต็มความสูง หันไปอมยิ้มน้อยๆให้จงแด..ก่อนเอ่ย เสียงแผ่ว….
“แทยอนไปก่อนนะค่ะ พี่ลีวู”
.
.
.
****ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน….****
หลังจากที่เกิดเรื่องแย่ๆ ไม่กี่วันถัดมาก็ถึงเวลาที่ เหล่าเด็กปีหกต้องสอบ..
เหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน จงแดกลับมาสอบปลายภาค จนเสร็จวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการสอบ และที่ทำให้เขายิ่งเหนื่อยก็คือ มินซอกจะไม่จบการศึกษาไปพร้อมกับเขา.....
เสียดาย ที่เขาทำอะไรไม่ได้เลย อยากให้มินซอกตื่น ตื่นมาสอบและจบจากโรงเรียนพร้อมๆกัน.. แล้วออกไปเรียนต่อด้วยกันอย่างที่เคยหวัง...
เย็นนี้ นายอยากฟังเพลงอะไรนะ แฮมเตอร์ขี้เซา ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะเป็นซาลาเปา ตอนนี้นายผอมมากไปแล้ว อยากให้นายกลับอ้วนกลมๆแบบเดิมจัง..
จงแดเร่งฝีเท้าเดินออกนอกห้องไป..... โดยที่ไม่รอชานยอลที่ยังเก็บของไม่เสร็จสรรพ
“พี่จงแดค่ะ” ระหว่างทางรุ่นน้องแทยอล เอ่ยเรียกจงแด
“ว่าไง เรื่องสำคัญรึป่าวพี่รีบนะโทษที” จงแดผละตัวออกเดินต่ออีกครั้งแต่แล้วแขนเล็กๆก็คว้าแขนจงแดเอาไว้
จงแดมองมือที่รั้งเขาไว้อย่างไม่เข้าใจ
“แทยอนขอเวลาพี่แค่ห้านาที เพื่อทำในสิ่งที่ถูกต้องค่ะ”
.
.
.
ลานจอดรถ
แทยอนเริ่มพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการจะบอกจงแด.....
บางทีเรื่องนี้อาจจะไม่เกิดขึ้นถ้าเธอเข้าไปห้ามปรามหรือทำอะไรซักอย่าง... เธอเองก็เสียใจไม่แพ้กัน.. แทยอนตัดสินใจ เล่าความจริงทุกอย่างให้จงแดฟัง
ลีวู คือผู้ชายที่มีความสัมพันธ์ลับๆกับเธอ... ความสัมพันธ์ที่ไม่คืบหน้า มีเพียงความรักจากเธอฝ่ายเดียวเท่านั้น......เธอบอกตามตรง เธอเกลียดมินซอกมาก มากถึงขนาดวันนั้น วันที่โดนลงโทษเก็บขยะเมื่อไม่นานมานี้..กับ
มินซอก เธอยังเคยจงใจแกล้งล้มให้มินซอกประคองจนเป็นภาพที่ดูไม่ดี.....โดยให้เพื่อนสนิทของเธออีกคนแอบถ่ายรูปเก็บไว้ เผื่อวันหนึ่ง..... ลีวูทิ้งเธอไปหามินซอกจริงๆ เธอก็คิดจะใช้รูปถ่ายนี้ ทำร้ายมินซอกในทางไม่ดี ต่อให้เธอเองก็เสียหายไม่แพ้กันก็ยอม...... ก็แค่ความคิดของคนที่หลงในความรักมากเกินไป...
แต่เพราะลีวูยังคงติดต่อกับเธอ เธอจึงยังไม่คิดจะทำอะไร.... วันหนึ่งจงแดกลับมา นั่นยิ่งทำให้แทยอนรู้สึกโล่ง
ใจขึ้นมาอีกระดับ... เพราะคิดว่า ลีวูคงตัดใจจากมินซอกได้ซักที.....
.
.
ทุกอย่างเดินตามไปอย่างที่ควรจะเป็น เธอเองก็ลดทิฐิ ที่มีต่อมินซอก สองขาก้าวเดินอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้ลีวูจะมีโครงการพาเธอไปกินข้าวเย็น ..... แค่คำเชิญจากคนที่รักมานาน มันก็ทำให้หัวใจผ่องโตจนอธิบายไม่ได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ....
ภาพของ แผ่นหลัง ที่คุ้นเคยของอาจารย์ ที่แอบหลงรักมานาน ยืนหลบอยู่มุมเสา แทยอน อมยิ้มเพียงเพราะคิดว่าลีวูคงมารอเธออยู่แน่ๆ
“พี่ค่ะ ^^” แทยอนยกยิ้มกว้าง
“ออกไปซะแทยอน” เธอผงะ สีหน้าเปลี่ยนทันทีเพราะ สายตาของลีวูที่มองออกไป ....เขากำลังแอบมองมินซอกอยู่ เจ็บ เจ็บเหลือเกิน....
“พี่จะมามองอะไร พี่มินซอกเค้ามีพี่จงแดอยู่แล้วนะ!”
“นี่เบาๆสิ นังบ้า! ออกไปเดียวนี้อย่ามายุ่ง” ลีวูหันมาตวาดหรี่เสียงให้เบาที่สุดสายตาที่แสดงถึงความรำคาญ มองมายังแทยอน
“ยังไงซะพี่ก็ไม่มีวันได้พี่มินซอกมาหรอก !” เธอเองก็อดที่จะพูดไม่ได้ พูดจบก็หันหลังเดินออกไปลีวูไม่สนใจเธอเลยซักนิด สองขาก้าวลงบันไดอีกฝั่ง อย่างช้าๆ
เวลาผ่านไปหลายสิบนาที
เธอนั่งรออยู่ด่นล่างเป็นทางโต๊ะหินทอดยาว..... หวังแค่เจอหน้าลีวูก่อนกลับบ้านก็ยังดี .....
ไม่นานเสียงฝีเท้าหนักๆ ก็เร่งมาทางเธอ..
ลีวู......
“พี่ค่ะ ”
ลีวูเองไม่หันมาสนใจเสียงเรียกของเธอ สภาพเสื้อที่ยับยู่ยี่ ไม่มีชิ้นดี เหงื่อและผมเผ้าที่ไม่เป็นทรง สายตาหวาดมองไปรอบๆกำลังวิ่งผ่านเธอไป...
“พี่จะไปไหนนะ..”
เธอออกตัววิ่งตามไปอีกครั้ง เอ่ยเรียกเท่าไหร่ลีวูก็ไม่มีทีท่าจะหันมาสนใจใคร.. แต่แล้วก็สิ่งตามไม่ทัน... ไม่รู้อะไรทำให้เธอคิดถึงคนที่อยู่ด้านบนตึก หรือว่า.....
.
.
แทยอนพาตัวเองวิ่งขึ้นมาบนตึก ที่เคยจากมา...สองขาได้ยินเสียงพร่ำเพ้อเอ่ยเรียกชื่อ มินซอก อยู่เป็นระยะ เธอเกรงกลัวจนแทบจะไม่กล้าเดินไปต่อ... เสียงสะอื้นนั่นย่งทำให้เธอหยุดที่จะอยากรู้ไม่ได้...แทยอนเดินเข้าไปยังปลายเสียงอีกครั้ง...ภาพที่เห็นทำให้เธอมือไม้สั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูก พี่จงแดหมอบหน้าซุกอยู่ที่อกของร่างบางที่นอนจมกองเลือด.... สติกลับมาเธอจึงรีบคว้าโทรศัพท์ กดสายด่วนออกไป
“ขอโทษนะค่ะรีบมาที่โรงเรียนXX ด่วนเลยค่ะเกิดอุบัติเหตุ /// ค่ะ// มีคนเจ็บรีบมานะค่ะขอบคุณค่ะ”
.
..
……
ปึก!
“ใจเย็นสิค่ะ ฮรือๆ”
“ทำไมแทยอนพึ่งจะมาบอกพี่ แล้วทำไมแทเห็นแล้วไม่ช่วยมินซอก!!!! ” จงแดแผดเสียงลั่นคลุ้มคลั่งสองมือบีบไหล่เล็กกระแทกกับรถตัวเอง
เด็กสาว ตัวสั่นร้องไห้ออกมา ทั้งรู้สึกผิด ทั้งกลัวความผิด ทั้งเสียใจ...
“แทยอนขอโทษได้โปรด...”
“เอาล่ะ ตอนนี้มันอยู่ไหนรู้ใช่ไหม..’ เจอแดถอยตัวออกห่างแทยอนเอ่ยอย่างใจเย็นลง
“พี่จงแดรู้...”
“อืมแน่นอนว่าเป็นมัน พี่รู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้ว บอกมาแทยอน!”จงแดเอ่ยอย่างออกคำสั่ง อารมณ์ร้อนๆเริ่มลดลงเพื่อไม่ให้ขาดสติไปมากกว่านี้ สิ่งที่เดียวที่เขาอยากรู้ คือ ไอ้เลวนั่นอยู่ไหน...
“……”
จงแดเห็นแทยอนไม่ตอบจึงคว้า มือถือในมือเธอมา ไว้ในมือของตัวเอง
“คือ พี่จงแดจะทำอะไรค่ะ”
“แทยอน! อย่านึกว่าไอ้การที่มันขอลาพักร้อน แล้วพี่จะตามตัวมันไม่เจอนะ บอกมาเดียวนี้!”
“ซ....เซจง พี่เขากลับบ้านเกิดคะ พี่จงแดอย่าทำอะไรเขาเลยนะค่ะ อย่างน้อยแทยอนก็อยากให้เขาได้เห็นหน้าลูก” แทยอนเอ่ยแล้วหลับตาลงอย่างจำใจ มือเล็กจับท้องตัวเองเบาๆ
“ฮะ..ลูก..” จงแดผงะ ตกใจ....นี่มันเลวถึงขนาดทำเด็กท้อง... แทยอนเองก็น่าสงสารไม่ต่างจากมินซอกเลยซักนิด..
“ฮึก ” เสียงสะอื้นคลออกมาเบาๆมือเล็กกุมท้องตัวเองหลบสายตา..
“นี่เงินกลับบ้านดีๆนะ มือถือนี่พี่ขอยืม” จงแดส่งเงินไว้เป็นค่าโดยสาร..
แทยอนมองเงินจำนวนหนึ่งในมือ
สิ้นเสียง จงแด รถที่จอดอยู่ก็ออกตัวไปแล้ว… แทยอนมองรถคันสวยออกไป...เอ่ยออกมากับสายลม..
“ขอโทษนะค่ะ ทุกคน...”
.
.
.
ภายใต้รถคันสวย จงแดยกเครื่องดื่มชูกำลัง ดื่ม..มองยังเบอร์ในมือถือที่ติดต่อกับแทยอนล่าสุด.. เบอร์ของไอ้เลวที่เขาอยากเจอมากที่สุด..
แต่แล้วเสียงโทรศัพท์เครื่องของเขาเองก็ดังขึ้น...
ติ๊ง ......
“ว่าไง จงอิน”
(มึงจะไปคนเดียวเหรอ กูไปด้วยสิคันตีน)
“ไม่ต้อง รู้ข่าวไวจริงๆ มึงมาทีไรไอ้พวกนั้นตามมึงมาซะเวอร์ กูเอาอยู่น่า”
(แต่อาเลย์ของมึงไม่ยอม ถ้ามึงเป็นลมเหมือนวันที่เกิดเรื่องจะทำไง ไม่ค่อยได้พักด้วยมึงไม่ไหวแน่ๆ)
“อากูเป็นแม่มึงเหรอไง ไม่ต้องห่วงน่า”
(แน่นะ)
“เออ ช่วยอาเลย์ ดูผับบ้างนะไอ้คริสอีกตัวอย่าให้มันรุ่มร่ามอาเลย์ กูให้มาก”
(คร้าบ สั่งใหญ่เลยมึงแม่งไม่เคยมีความเคารพ)
“หึ มึงเป็นคนบังคับให้กูเป็นแบบนี้นะจงอิน บาย”
ติ๊ด!
แสงท้องฟ้าที่กำลังจะจางหายไปทุกที จงแดยังคงมุ่งหน้าไปตาม GPS เป้าหมาย อีกใจก็คิดถึงคนที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล หลับใหลตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง เพียงแค่หมอเทาช่วยชีวิตมินซอกได้ ขอเพียงแค่มินซอกยังมีลมหายใจ จงแดก็ยังมีหวังเสมอ และไม่ยอมถอยเด็ดขาด....
เพราะอะไรนะเหรอ.....
เพราะรัก...และมินซอกเองก็ไม่เคยถอยในช่วงเวลาก่อนๆเช่นกัน นี้คือการตอบแทน ตอบแทนอย่างหมดหัวใจ
อย่างน้อยก็อยากให้เจ้าตัวกลมของเขาได้ยินเสียงเขาบ้างก็ยังดี...
มือกร้านยกมือถือกดโทรออกอีกครั้ง...
“อ่อแบคฮยอน”
(ป่าวฉันลู่หานพอดี แบคฮยอนลงไปด้านล่างกับชานยอลนะจงแดฉันเลยนั่งเฝ้ามินซอกให้ อ้อแล้วพ่อแม่มินซอกมาด้วยนะ เมื่อกี้พึ่งจะกลับกันไปเอง...)
“อ่อ งั้นเหรอ..ลู่หานนายช่วยเดินไปที่เตียงหน่อยสิ”
(อื้มเดินมาแล้ว...)
“เอาโทรศัพท์แนบหูเขา อย่าให้ใครได้ยินนะ..”
(โอเค)
“ไอ้แฮมเตอร์ วันนี้เค้าสอบยากมากเลย บอกตามตรงอ่านหนังสือตอนเฝ้านายได้เยอะฉันเลยทำได้แหละ”
(..........)
“นายน่าจะมาสอบเนอะเราจะได้จบพร้อมกัน แต่ไม่ต้องกลัวนะ ฉันนะรอได้เสมอ ตื่นไวๆนะ”
(.........)
“พรุ่งนี้ฉันจะไปหานายแต่เช้า อย่าลืม ลืมตามาเจอหน้ากันบ้างนะมินซอกนะ บางทีฉันก็คิดถึงนาย คิดถึงนายแถบขาดใจ”
(............)
“รอหน่อยนะ ฉันกำลังจัดการให้....ฝันดีนะ ที่รัก”
ติ๊ด!
รอยยิ้มที่ยกยิ้มให้ตัวเองมองผ่านกระจกรถ ประหนึ่งว่าได้สนทนากับคนรักให้ได้ชื่นใจ เสแสร้งและหลอกตัวเองเป็นที่สุด...มินซอกจะยังเป็นเจ้าชายนิจทรา..มีเพียงความหวังเล็กๆเท่านั้นที่จะฟื้นกลับมา…..
ก็แค่คำพูดของ หมอเทาและพี่หมอซูโฮแหละน่า!
.
.
.
รถคันสวยขับมาเทียบบ้านหลังกลางๆหลังหนึ่งแต่ทว่า มีรถตู้สีดำจอดอยู่ก่อนแล้ว
จงแดที่ไม่เคยมาที่นี่จึงจำเป็นต้องเช็คให้แน่ใจว่านี่คือที่อยู่ของเป้าหมายจริงๆ... จงแดเดินลงรถไปอย่างไม่เกรงกลัวหยิบเสื้อคลุมสีดำเงาขึ้นมาสวม มือเรียวกำแหวนที่ย้ายมาห้อยขอไว้สองวง แหวนคู่นี้จงแดนำมันมาจาก
มินซอกใส่ไว้คู่กันและติดตัวตลอดเวลา... แค้นนี้ของนายมินซอก...
ในขณะที่ร่างบางกำลังเดินผ่านรถตู้คันใหญ่... ประตูเลื่อนก็เปิดออก..
กึก
จงแดหันตามเสียงทันที
“หึ มาช้ากว่ากูตั้งยี่สิบนาที อ่อนเอ้ย”
“จงอิน” จงแดเอ่ยด้วยความฉงนใจ ทำไมจงอินมาถึงก่อนเขา ไอ้นี่มันไวจริงๆ
“เอ้านี่ของมึง กูจัดไว้ให้ พวกเองจับมันออกมา”จงอินยิ้มร้อยมุมปากออกคำสั่งกลับลูกน้องที่ขนมาหลายคน
“อือ อื้อ..”
จงแดมองภาพตรงหน้ากำหมัดแน่น ในที่สุดก็เจอตัวจนได้ไอ้สาระเลว
ลูกน้องจงอินจับลีวูนั่งคุกเข่าลงกับพื้นหยาบ ปากที่ถูกปิดทำให้ลีวูร้องครางไม่เป็นศัพท์ มือทั้งสองข้างถูกมัด รอยช้ำตรงโหนกแก้มเริ่มออกสี...จงอินมันคงจัดมาแล้วชุดหนึ่งแน่ๆ ร่างกายดิ้นรนอยู่อย่างนั้น
“คุณจงแดจัดการมันได้เลยครับ ผมจะจับไว้ให้เอง”
จงแดที่มองหน้าลีวูอย่างสมเพช เดินวนรอบตัวอย่างครุ่นคิด
ฝีเท้าก้าวเดินรอบตัวลีวูอีกครั้ง และหยุดลง.... “พวกเองสองคนขึ้นไปรอบนรถเปิดปากมันแล้วพาเจ้านายพวกเอง ขึ้นรถไปให้หมด”
“เฮ่ยน้อยๆหน่อย นี่อุสาห์รีบมา คันตีนนะเว้ยไม่เอาอ่ามีลูกน้องก็สั่งสิวะ จะได้ไม่เหนื่อย”
“จงอิน กูขอล่ะเอาลูกน้องมึงขึ้นรถไป..”
“ทำตามที่จงแดบอก เร็วสิวะ!”
“ค..ครับๆ” ลูกน้องอีกคนตอบรับส่วนอีกคนแก้มัดและผ้าปิดปากรีบรนขึ้นรถตู้สีดำทันที
ลีวูแสยะยิ้มร้ายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จัดการกระชากปกเสื้อตัวเอง อย่างไม่รู้ร้อน ถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างน่ารังเกียจ
“ถุย!”
“มึง!”
“ผวะ!!!”
ความโกธรแค้นที่มีระเบิดออกอย่างห้ามไม่ได้ จงแดกระโดดถีบลีวูจนล้มลง แต่ดูเหมือนลีวูเองไม่ได้เจ็บปวดเท่าไหร่นัก แถมส่งรอยยิ้มที่ทำให้เพิ่มไฟโทสะของจงแดเพิ่มอีกระดับ....
“มึงจะเอาใช่ไหม”
“ใช่! มาสิไอ้ไก่อ่อน กูจะเอาแฟนมึง กูอยากได้แฟนมึง มินซอกเป็นของกู เข้ามาสิไอ้เด็กอ่อน!!....ฮ่าๆ”
ผัวะ!!! หมัดหนักๆซัดเข้าไปที่มุมปากหนา ...
ลีวูกระชากจงแดกลับบ้างเหมือนกัน จนเสื้อคลุมหลุด จงแดเควี้ยงเสื้อใส่หน้าลีวู พรูลมหายใจร้อนออกมาแรงๆ ออกแรงวิ่งเข้าหาคู่ต่อสู้ทันที
แควกกกก แขนเสื้อจงแดขาดจากแรงจิกกระชากของลีวู รอยสักหัวหมาป่า เป็นรอยแดง จงแดสแยะยิ้ม หงุดหงิดอย่างที่สุดมึงตาย!
จงแดได้จังหวะกระโดนขึ้นคล่อมลีวูทั้นทีด้วยความไว ร่างลีวูล้มลง...เม็ดเหงื่อหลั่งไหลมาเป็นสาย หมัดหนักถูกซัดไปที่หน้าลีวูซ้ายทีขวาทีอย่างบ้าคลั่ง
ผัวะ! “นี่สำหรับมินซอก!! ’
ผัวะ! “ นี่สำหรับแทยอน”
ผัวะ! “และนี่สำหรับกู”
ผัวะ!
ผัวะ!
ผัวะ!
หมัดหนักๆถูกซัดเข้าใบหน้าซ้ายขวาซ้ำๆจงแดตวาดเสียงลั่นปล่อยอารมณ์ที่มีมาจนหมด ลีวูเลือดไหลเต็มปาก แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดที่จะเลิกส่งคำพูดกวนให้กับจงแด
“เหอะ ถุย!!” ลีวู ถ่มเลือดในปากใส่หน้าจงแด เลือดที่กระเด็นเข้าดวงตาสวยจึงทำให้จงแดเสียการทรงตัว... ถูกลีวูขึ้นคล่อมอย่างเสียเปรียบ หมัดหนักๆของอีกฝ่ายพุ่งมาที่ใบหน้าเต็มเป้าตา
จงแดได้รับความเจ็บปวดแถมยังมองอะไรไม่ชัด แขนแกร่งขัดขืนอยู่ไม่นาน ร่างของลีวูก็ล้มลงไปด้านข้าง
“ขอกูทีเถอะไอ้เหี้ย! ”
จงอินแผดเสียง ใช้ฝ่าเท้ากระทืบเข้าที่ท้องลีวูอย่างจัง
“โอ้ย! อึก”
ลูกน้องอีกสองคนวิ่งกรูเข้ามาพยุงจงแด จงแดเข้มแข็งพอจึงสะบัดตัวออก เดินไปจับคอเสื้อกระชากขึ้นมา! จงอินที่มั่นไส้อยู่ไม่น้อยแต่ก็ปล่อยให้เจ้าของเรื่องเขาทำตามใจ...
“มึงไม่รู้หรอกว่าต่อไปนี้มึงจะเจออะไรบ้าง..นี่บ้านมึง....กูก็จะเผา.. งานมึงก็จะโดนไล่ออก รึไม่กูก็จะส่งคนมาฆ่ามึงซะ เอาแบบไหนดีละ ไอ้สาระเลว”
“กูว่าทำแม่งทุกอย่างเลย ดีกว่า” จงอินเอ่ยหน้าร้ายกาจ
“หึ มึงอย่าให้กูรอดไปละกันไอ้มินซอกของมึงก็จะไม่มีชีวิตอยู่ต่อไป กูจะฆ่ามันกูจะฆ่ามันฮ่าๆ”
ผัวะ! จงแดทนไม่ไหวจึงส่งหมัดหนักไปอีกครั้งเต็มโหนกแก้ม เลือดสดๆไหลเต็มหน้า สภาพของลีวูไม่ต่างอะไรกับคนโรคจิต....ลีวูนอนราบอย่างไม่เกรงกลัว เพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้วเช่นกัน จะตายก็ตาย แต่ถ้ากูอยู่พวกมึงนั่นแหละที่ต้อง..ตาย
“มึงมันเหี้ยจนไม่มีใครเกิน มินซอกตอนนี้ก็เหมือนตาย มึงทำร้ายคนของกู อีกใจกูอยากจะฆ่ามึงให้ตายด้วยซ้ำแต่เพราะกูเห็นใจ.....เมียมึงลูกมึง......ที่ต้องลืมตามาเจอพ่อเหี้ยๆอย่างมึงไงไอ้นรก!!! ”
จงแดตะหวาดเสียลั่น ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ทั้งอึ้งและงงไปตามๆกัน จงอินยืนมองละครฉากนี้ด้วยความสนุก....ไอ้ลีวูมันเลวได้ใจจริงๆ
ลีวูได้ยินทุกอย่างก็เบิกตากว้าง
“มึงวะไงนะ มินซอกตาย ตายเลยเหรอ ไม่จริง ไอ้จงแดมึงพูดสิว่าไม่จริง”
“เหอะ ไอ้ควาย” จงแดสมเพชในการฟังไม่ได้ศัพท์ของลีวู ดีเหมือนกันคิดซะว่ามินซอกตายไปแล้ว คนเลวๆอย่างมันจะได้ไปรู้สึกผิดบ้างในคุก!
“ไม่จริง ไม่จริง กูไม่ได้อยากจะให้มินซอกของกูตาย ลูกใครลูกกู! ” ลีวูหลับตาเลือดสดๆยังไหลออกมาไม่หยุด สองมือจิกลงบนผมเปียก สายหัวไปมา
จงแดเห็นก็…อดที่จะซ้ำเต็มไม่ได้ ด้วยความเกลียดแค้นมานานขอปล่อยให้มันสุดๆไปเลยแล้วกัน
ผัวะ!
จงแดใช้เท้าถีบให้ลีวูนอนราบไปอีกครั้ง แล้วใช้เท้าข้างเดิมหยิบอกแกร่งไว้ รอยยิ้มแสนเยือกเย็นผลียิ้มออกมาด้วยความซะใจ..
“ไม่ไม่..กูมีลูกด้วยเหรอ ไม่หรอกอีแทยอนมันแรด มันมั่วไม่เกี่ยวกับกูนะ..... โอ้ย.” ลีวูเอ่ย สายตากวาดไปรอบๆราวกับคนเสียสติ เสียงร้องที่เกิดจากการกดทับของเท้าจงแดบนอกของเขาแรงอีกครั้ง
“ฟังกูดีๆนะ ไอ้สาระเลว มินซอกตายไปแล้วเพราะมึงฆ่าเขาตาย มึงฆ่าแฟนกู มึงทำทุกอย่างพัง กูจะไม่ฆ่ามึงให้ตายหรอกก รอมึงทรมานกับสิ่งที่มึงทำ ...... มันน่าสนุกกว่าเยอะ”
“ไม่ไม่ ...”
ลีวูสายหน้า เบิกตากว้าง มือยังคงจับหัวจิกพูดทำว่าไม่ๆอยู่อย่างนั้น เลือดที่ไหลออกมาเรื่อยสภาพ ลีวูดูน่าสมเพชที่สุด
จงแดไม่ได้รู้สึกสงสารอะไรคนอย่างเขาเลยซักนิด .... ไอ้หน้าด้าน เป็นคนทำร้ายแต่กลับรับไม่ได้ มึงมันโรคประสาทไอ้เลวลีวู
“พวกมึงเอามันขึ้นรถพรุ่งนี้ค่อยส่งเข้าโรงฆ่าสัตว์” จงอินออกคำสั่ง ลูกน้องก็เดินลงมายกตัวลีวูขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว
“ปล่อย ปล่อยกู!!! ไม่ไม่ ไม่”
“หึ” จงแดหัวเราะในลำคอ ในที่สุดเขาก็ทำให้คนๆหนึ่งกลับไปรับกรรมที่ทำไว้
“ออกรถ เอามันไปขังมันไว้ที่หลังผับวูฟ กูจะไปกับจงแด พวกเองกลับกันไปก่อนกูเหม็นกลิ่นเลือด
.........ถุย!”
“ครับคุณจงอิน อ่อไม่ทราบว่าจะให้ไปขับรถให้ไหมครับ เรามากันตั้งหลายคน..”
“ไม่ละขอบใจพวกเองมาก รีบกลับไปสะสางแล้วพักเถอะ” จงแดเอ่ย ตอบกลับแทน.....เดินย้อนไปที่รถสวย ถอดเสื้อที่เลอะทิ้งลงข้างทาง อกขาวมีน้ำเหงื่อและเลือดจำนวนหนึ่งเลอะไปหมด จงแดเดินไปเปิดหลังรถจัดการเสื้อตัวใหม่ขึ้นมาสวม เดินตรงไปทางคนขับ จงอินที่ยืนดูดบุหรี่รอก็ทิ้งมันลงและขึ้นรถคนสวยทันที
รถตู้คันใหญ่แล่นออกไปก่อนได้ระยะหนึ่ง….
“กูว่าแวะโรงแรมอาบน้ำ พักผ่อนกันก่อนเถอะ” จงอินที่นั่งงอยู่ด้านข้างคนขับเอ่ยขึ้นมา
จงแดไม่ตอบแต่กลับเร่งเครื่องให้ไวกว่าเดิม
“…..”
“มึงยังไม่ได้พักเลยนะจงแด”
“ไม่เป็นไร คิดถึงมินซอก อยากกลับ”
“หยุดรถ อามึงสั่งให้กูมาดูมึง ออกไปจะขับเอง”
“……”
“เร็วสิวะ หยุดรถ!”
“ถ้ามึงขับ ต้องขับให้เร็วที่สุดเลยนะ”
“เออ นี่มันกี่โมงเข้าไปแล้วรถน้อยไม่มีช้าหรอก”
.
.
. เส้นทางเข้าใกล้กรุงโซลมากขึ้นเรื่อยๆ หลายวันแล้วที่เขาพักงานที่ผับ ค่อยช่วยแค่เอกสารธุระกิจเรื่องเงินในพนันเท่านั้น..จงแดจึงมีโอกาสเจอคนอื่นน้อยลง... แม้กระทั้งเด็กน้อยตาโตที่หายไปซักระยะ
“จงอิน น้องโด้เป็นไงบ้าง..ไม่ได้เจอน้องเลยตั้งแต่กลับมา”
“…..มึงกับกูก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่เลย ความรัก...กูบางทีก็ไม่อยากมีมัน”
จงแดหันมองจงอิน แปลกใจที่จงอินพูดแบบนี้ ก่อนนึกจะเปลื่ยนเรื่อง…
“ขับที่คอนโดมึงก่อนก็ได้ เช้าเดียวกูไปโรงบาลเลย สอบเสร็จแล้ว”
“น้องโกธรกูอยู่เลย หลายวันแล้วไม่ได้เจอ เพราะคืนนั้น” จงอินเอ่ยเสียงเรียบสายตายังคงมองออกไป
“มึงไม่ชั่งใจไง เด็กนะเด็ก” จงแดเข้าใจอะไรมากขึ้น จึงเอ่ยติดตลกกวนๆไป
“ก็มันรักนิหว่า ใช่สิ เด็กนั่นมันปลื้มมึงนิ ตอนแรกจะย้ายโรงเรียนมาหามึงเลยนะ แต่เพราะอะไรไม่รู้กูตามไปเช็คน้องยืนยันว่าจะเรียนที่เดิม แถมไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย หนีหน้า…ไม่รับโทรศัพท์”
“น้องโด้ก็เป็นเด็กเรียบร้อยนะน่ารักไม่น่าถึงขนาดตามกูหรอกมึงคิดมากน่า… ดูก็รู้ว่าน้องเค้าหวงมึงแค่ไหน” จงแดตบไหล่จงอินเบาๆ
“เหอะ ถ้ามึงเจอกับตัวจริงๆมึงจะรู้ว่าความน่ารักนี่แหละ มันมีอะไรซ้อนอยู่...”
จงอินเอ่ย อดที่จะผลียิ้มออกมาไม่ได้เมื่อนึกถึงเด็กตัวเล็กที่หลบหน้าเขามาซักพัก ไม่มีการติดต่อและได้ยินเสียงร่าเริงของเด็กคนนั้นอีกเลยรอยยิ้มรูปหัวใจที่ชวนให้คิดถึงสัมผัสที่เขาชอบแอบทำเสมอคิดถึง ภาพเก่าๆที่เคยหยอกล้อ....
เด็กคนนี้คือคนที่จงอินให้ความพิเศษและทุกครั้งที่อยู่ด้วยจงอินเหมือนรู้สึกว่า โลกของเขาทั้งใบมันดูเด็กลง...
เด็กแก่แดดตาโตที่เจอตั้งแต่แรก ทำให้หงุดหงิดใจเป็นบ้า ชอบโปรยความน่ารักใส่คนอื่นไปทั่ว เห็นแล้วมันน่าดัดนิสัย.....
แต่ตอนนี้ เด็กคนนี้ไม่เหลือรอยยิ้มให้เขาอีกแล้ว โดคยองซู ไม่เหมือนเดิม..เขาเป็นเจ้าของน้องโด้แล้วนะ ยังไงก็ยังเป็นเจ้าของ...
“หึ”
จงแดหัวเราะขึ้นจมูก ทุกคนย่อมมีเรื่องราวของตัวเอง บางคนสุขบางคนทุกข์ ปะปนกันไปและเขาก็เป็นหนึ่งในคนที่โชคดีที่สุดที่ได้เจอกับความรักกับคนที่ชื่อมินซอก... ถึงแม้ตอนนี้จะทุกข์จนเจียนตายอยู่แล้ว.. เขาก็คิดว่าเขาโชคดีอยู่ดี…..
“อย่า รออะไรนานๆถ้าคิดจะรักแล้วอย่าเดินออกมาจากเขาเด็ดขาดสู้สิไอ้ดำ ”
“โหย! ไอ้นี่มึง!”
“โอ้ย! ”
จงอินใช้มือตัวเองตบลงบนหัวจงแด หลานชายเพื่อนของเขาที่ไม่เคยให้ความนับถือเคารพกันแต่อย่างใด แต่จงแดก็เป็นเพื่อนที่ดี เป็นรุ่นน้องที่กวนตีนเขาตั้งแต่วันแรก.... แต่จงแดไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง เลย
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอยากจะเปลี่ยนตัวเอง หรือ เรื่องความรักที่เกิดกับเขาตอนนี้ เขาโตขึ้นมาก และเข้มแข็งมากๆแล้ว.... มีเพียงอา ของมันนั่นแหละที่เป็นห่วงจนต้องส่งเขามานะ - -* คิดว่าจงอินรูปหล่อคนนี้เป็นพี่เลี้ยงหลานมันหรือไงนะ เหอะ!
.
.
.
.
จงแดนอนพักอยู่บนเตียงกว้าง ของจงอินเขาตัดสินใจค้างคืนที่นี้ จะได้พักผ่อนพรุ่งนี้เขาต้องไปหามินซอกแต่เช้า... แต่นอนเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าตาคู่นี้นะหลับลง.... ทั้งๆที่ไม่ได้นอนมาหลายวัน จงแดหันมองชายที่นอนหลับไปตั้งแต่หัวถึงหมอน หมอนี่หลับง่ายเกินไปหรือเขาเองที่นอนหลับยากกันนะ......
ติ้ง...
จงแดหันไปหยิบโทรศัพท์ของแทยอนที่เขานำมามาไว้กับตัวเอง
เป็นข้อความจากเบอร์ที่เธอเมมไว้ว่า “แม่”
“แม่ยังไม่กลับนะ จะหาเงินที่นี่อีกหลายวัน แกอยู่คนเดียวดูแลตัวเองดีๆละ”
จงแดอ่านข้อความนั่นอย่างถือวิสาสะ ครุ่นคิดกับเรื่องเด็กสาวคนนี้ ที่มีเจ้าตัวน้อยอยู่อีกคน เธอจะทำยังไง นึกแล้วอดสงสารไปได้จริงๆ แทยอน..
.
.
.
เช้าของอีกวันก็มาถึงแต่จงแดกลับไม่ไปโรงพยาบาลก่อน เขามุ่งหน้าไปบ้านหลังหนึ่งไม่ไกลจากโรงเรียนนัก รถคันสวยจอดลงที่หมาย จากการที่ใช้เบอร์เจ้าของบ้านโทรหาเพื่อนของเธอทำให้จงแดตามตัวไม่ยากนัก และวันนี้ก็ปิดเทอมแล้ว แทยอนต้องยังคงอยู่บ้าน..
ติ้ง.....
นิ้วเรียวกด กริ่งบ้าน ไม่นาน เด็กสาวก็วิ่งออกมาเปิดรับ
.
.
.
จงแดนั่งลงบนโซฟา ใหญ่กลางบ้าน บ้านแทยอนไม่ใหญ่มากถูกตกแต่งด้วยสไตล์โบราณ เป็นบ้านที่ดูก็รู้ว่ามีแต่ผู้หญิงอยู่ดูหวานอบอุ่น
“น้ำค่ะพี่จงแด”
“ไม่คิดจะถามถึง มันหน่อยเหรอ”
แทยอนนั่งลงข้างๆ หลับตาทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น สองมือเล็กประสานกัน..
“ก็คิดค่ะ แต่แทยอนยังรู้สึกผิดอยู่”
“พี่ไม่ทำอะไรมันจนถึงตายหรอก.. พี่สงสารเด็กในท้องแทยอน”
“ฮรึก”
จงแดเอ่ยไม่นานเสียงสะอื้นของเด็กสาวก็ออกมาทันที.... เหตุผลเดียวที่เขาไม่ฆ่าก็เพราะเธอคนนี้...
จงแดหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้ “ไม่ต้องร้องแล้วไว้พี่จะพาไปเยี่ยมมันนะ ถึงมันจะติดคุกแต่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกับแทยอนนิ”
แทยอนรับมันมาซับน้ำตา กัดฟันแน่น เธอไม่อยากให้ลีวูติดคุก เธออยากให้เขามารับผิดชอบกับเด็กในท้องมากกว่าถ้าแม่เธอรู้แม่เธอจะทำยังไง พ่อของเธอก็จากโลกนี้ไปนาน แล้วเราเหลือกันแค่นี้สองแม่ลูก อย่างน้อยก็ไม่อยากให้แม่เสียใจ.... และผิดหวังกับเธอ
“แทยอนขอร้องอย่าให้พี่เขาติดคุกเลยนะค่ะ แทยอนจะอยู่ยังไงถ้าแม่รู้... ฮือๆ”
จงแดมองเจ้าของเสียงอ้อนวอน ใจที่หนักหน่วงไม่อาจจะตัดสินอะไรได้ เพราะลีวูเองก็ทำร้ายมินซอกมากเกินไปเช่นกัน...
“พี่เอานี่มาคืน....” จงแดเลี่ยงคำพูด ยืนโทรศัพท์ให้แทยอน แต่เด็กสาวยังคงใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาที่ค่อยไหล
จงแดจึงว่างมันลงข้างเธอแทน..
ติ๊ง .....
ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของจงแดเองก็ดังขึ้น มือเรียวสไลด์กดรับสายอย่าครุ่นงง
ปกติ ลูกน้องเขาไม่มีทางโทรมาแต่เช้า….
“อ่ามีอะไร……….ฮะว่าไงนะ!!!! ” จงแดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ ตาเบิกโพล่งเสียงนั่นทำให้แทยอนหันมาสนใจจงแด
“แล้วทำไมมันถึงหลุดออกไปได้โถ่เว้ย!....... เออจัดการให้เรียบร้อย............. ฉันจะเข้าไปเดียวนี้.......... อย่าให้มันตายนะ..... ไปตามหมอส่วนตัวมา......เร็วเข้า!”
ติ๊ด!
“แทยอน เธอต้องไปกับพี่..”
.
.หลังจากถึงที่หมายใหม่แทยอน ใจคอไม่ดีตั้งแต่ตามจงแดขึ้นมาเธอถาม....เหตุผลแต่จงแดก็ไม่เอ่ยปากบอกอะไรทั้งนั้น จงแดเดินนำแทยอนไปหลังโดมใหญ่ รูปหมาป่าตระง่านตรงทางเข้า นั่นทำให้เธอรู้ดีว่าที่นี่คือที่ไหน... ผับวูฟที่มีเชื่อเสียง....
จงแดเดินนำเธอเข้ามาทางห้องด้านหลังมีรั้วกรงเหล็กหนาแน่น ที่นี้ดูน่ากลัวแปลกๆแทยอนรู้สึกอย่างนั้น
“ไม่ทันวะ” จงอินเดินออกมาก่อนที่จงแดจะเข้าไปห้องริมสุดทางเดินไฟสีแดง...
จงแดผงะเล็กน้อยสายตาที่นิ่งไปชั่วขณะ ไม่นานก็ได้สติกลับคืนมา จงอินยืนมองร่างหญิงสาวด้านหลังจงแดอย่าครุ่นคิด หวังว่าจะไม่ใช่กิ๊กใหม่มันหรอกนะ - -*
“แทยอน ออกไปรอพี่ที่รถ ทำใจให้สบายเดียวพี่จัดการตรงนี้แล้วเธอค่อยเจอมัน”
“ม...หมายความว่าไงค่ะพี่จงแด พี่ลีวูอยู่ไหน ปลอดภัยดีใช่ไหม แทยอนขอล่ะอย่าทำอะไรเลย” แทยอนโค้งตัวลง พร้อมกับพูดทุกอย่างออกมาลั่นเสียงสั่นครือ ยิ่งทำให้ทุกคนตรงนั้นหดหู่
“จงอิน ฝากด้วยเอาเธอออกไป..” จงแดออกคำก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องนั่น
“เฮ่ยสาวน้อยไม่ร้องนะ มึงสองคนตรงนั้นพาน้องคนนี้ไปพักด้านนอกที” ชายชุดดำตรงปากทางเข้าทางเดินได้ยินรีบทำตามทันที สองแขนแทยอนถูกจับลากออกไป เด็กสาวดิ้นร้องขอ..
“ฮือ ปล่อยแทนะ พี่จงแด จะทำอะไรไม่นะ ฮือ”
.
.
.
จงแดสั่งให้คนทำความสะอาดร่างกายและบาดแผลบนไร้วิญญาณของลีวู เพราะแทยอนกำลังท้อง คงจะไม่เหมาะแน่ถ้าเธอต้องมาเห็นภาพแย่ๆ น้ำลายฟูมปาก ไหนจะร่องรอยบาดแผด ตามส่วนต่างๆของร่างกายอีกละ..แทยอนต้องรับไม่ได้แน่ๆ....
แค่นี้เธอก็หนักพออยู่แล้ว…
“ทำไมมันถึงทำกับตัวเองได้พวกมึงไม่ได้เฝ้าเหรอ’ จงแดเอ่ยสอบถามลูกน้องสามคนที่อยู่ในเหตุการณ์
“พวกผม เฝ้าทุกห้องตามหน้าที่ปกตินะครับคุณจงแด แต่แม่บ้านที่เข็นรถทำความสะอาดดันมาจอดไว้หน้าห้อง มัน.....เพื่อที่จะเข้าไปทำความสะอาดห้องตรงข้าม..อาจจะเป็นเหตุที่มันลักน้ำยาทำความสะอาดไปดื่มได้ครับ”
จงแด ฟังในสิ่งที่ลูกน้องคนหนึ่งพูดออกมา สายตายังคงมองร่างที่ไร้วิญญาณซีดขาว เขาเองก็คงจะทำอะไรไม่ได้เพราะในเมื่อ ลีวูทำตัวเอง...จงแดคิดไว้ว่า..หลังจากที่จับลีวูมากักขังชั่วคราว จงแดคิดว่าเช้าจะนำส่งตำรวจ แต่อีกใจก็ยังอยากให้แทยอนได้มาบอกลา.. ไม่คิดเลยว่า ลีวูมันจะทำร้ายตัวเองแบบนี้.. ... กรรมของนาย นายสร้างไวนายก็ต้องได้รับ..
“มันเป็นโรคจิตด้วย ไอ้คังบอกกู หลังจากมันกลับมา ก็ร้องไม่หยุดครวญครางเหมือนพวกสติแตก’ จงอินเอ่ยสมทบ
“ไปเรียกแทยอนมาจะได้รีบเก็บ ซาก” จงแดออกคำสั่งตัดบท..
.
.
“กรี๊ด ฮรือออออออออออออออออ ”
จงแดยืนมองภาพเด็กสาว โผล่กอดร่างแน่นิ่งของลีวู เสียงร่ำไห้ของแทยอนยังคงปล่อยโฮมาอยู่อย่างนั้น จงแดสะเทือนใจไม่น้อยและไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้... พี่เสียใจด้วยแทยอน
แทยอนซุกใบหน้าลงอกลีวู ร่างที่ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว เธอน้ำไห้จนน้ำตาแถบไม่เหลือภายในช่วงเวลาไม่นาน
“ฮรือ ทำไมพี่เป็นแบบนี้ พี่ไม่รักแทยอน พี่รู้ไหมเรากำลังมีลูกนะฮือๆ พี่ลีวู....”
“…..”
“ฮึก ฮรือๆๆๆๆๆๆๆ ”
“พอได้แล้วแทยอนไปกับพี่”
เฟี๊ยะ!!
ฝ่ามือเล็กหันมาฝาดเข้าอย่างจัง ใบหน้าจงแดออกสีเลือดทันที เสียงสั่นสะอื้นของแทยอนแผดเสียงอย่างกลั้นไม่อยู่ จงอินที่พยายามเดินเข้ามา ถูกจงแดยกมือห้ามไว้
“พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่ลีวูตาย ซะใจมากพอหรือยัง!!! ”
“แทยอน ลีวูมันฆ่าตัวตาย พี่ไม่ได้ทำ”
“ฮือ พี่เขาขาดยา พี่เขาต้องลืมกินยาแน่ๆ ไม่จริง ฮือๆ แทยอนจะอยู่ยังไง ฮึก”
จงแดไม่ได้โกธรเคืองอะไรแทยอนเลยซักนิด มือเรียวจึงดึงร่างเล็กมากอดเบา มันหนักเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง...
“ไม่ต้องห่วงนะ แทยอนมีพี่เสมอ พี่ต้องจัดการกับศพมันแล้ว กลับบ้านก่อนนะแทยอน”
“ฮึก” แทยอนปล่อยโฮออกมาอีกครั้งจงแด ได้เพียงมือลูบหลังอย่างปลอบโยน น้ำใสๆชื้นเลอะเสื้อจนจงแดรู้สึก.. เด็กสาวร้องไห้จนตัวโยน..น่าสงสารจับใจ มือเล็กผละตัวจงแดออก ก่อนจะหันไปสัมผัสมือเย็นเฉียบของร่างลีวูเป็นการเอ่ยลา ครั้งสุดท้าย….
.
.
หลังจากนั้น จงแดก็สั่งให้คนขับรถพาแทยอนไปพักที่บ้าน แล้วสั่งให้แม่บ้านของที่นี่ไปอยู่เป็นเพื่อน... เพื่อดูแล
ถึงแม้จงแดจะไม่ผิด แต่ความรู้สึกสงสารตอนนี้มันกลืนกินความโกธรที่มีไปจนแทบจะหมด เลย์เองเมื่อรู้ข่าวก็ประสานงานกับทางตำรวจให้จงแดอีกแรง
จงแดมองศพที่กำลังจะถูกฝั่งลงไปอีกครั้ง เศษดินมากมายที่ร่วงทับร่างลีวู พิธีการฝั่งศพจงแดว่าจ้างให้คนมาจัดทำจนเสร็จ ตอนนี้ก็เหลือเพียงกลบดินเท่านั้น
“ถ้าแก รู้สึกผิด ได้โปรดช่วยมินซอกให้ฟื้นคืนมา กลับมาหาฉัน แล้วฉันจะดูแลลูกนายฉันสัญญา ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ความรักขอแก ดีกว่านี้ ไอ้ลีวู ” จงแดเอ่ยจบก็เดินหันหลังกลับทันที
แล้วร่างๆนั้นก็คงถูกดินอุ่นทับถมไปจนหมดสิ้น......
**ปัจจุบัน**
หลายวันผ่านไป..แทยอนสภาพจิตใจดีขึ้นมาก เธอเปิดใจบอกกับแม่เธอตามตรง…แม่ของเธอถึงกับร้องไห้เมื่อรู้ความจริงทุกอย่าง….และแน่นอนถึงจะโดนโกธรแต่ในเมื่อแก้ไขอะไรไม่ได้ก็ต้องยอมรับหลานคนนี้อยู่ดี.....ตอนนี้จงแดคืออีกคนที่ค่อยช่วยเหลือเธอ..และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาพึ่งจะพาแทยอนไป เยี่ยมหลุมศพ แล้วกลับไปส่งอย่างทุกวัน
จงแดขับรถมายังโรงพยาบาลทันที เมื่อเข้าไปในห้อง เขาก็พบ แบคฮยอนและชานยอลอยู่ในห้องอยู่แล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา ก็จะมีหลายคนที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้จงแดแต่มินซอกเสมอ สองคนนี้มักจะมาอยู่เฝ้าแทนจงแดไม่อยู่ ช่างเป็นมิตรภาพที่ดีที่สุดของคำว่าเพื่อน....
“ไงพ่อมหา” ชานยอลที่นอนให้แบคฮยอนปั่นหู ผงกหัวขึ้นเอ่ยทักทายเพื่อนรัก
“กลับไปกันก่อนเถอะ เย็นแล้วไม่มีอะไรทำ เดียวอยู่เอง”
“เมื่อกี้ หมอเทามาตรวจ ความดันโลหิตดีทุกอย่างปกติร่างกายมินซอกก็อยู่ในช่วงคงที่” แบคฮยอนเอ่ยอธิบาย
จงแดรับฟังเดินตรงไปยังเตียงผู้ป่วยหันหลังให้ทั้งคู่...
“ใช่ๆมินซอกไม่มีไรน่าเป็นห่วง แต่จงแด! หมอเทาพูดชัดขึ้นแล้วนะโง้ย น่ารักอะ….อ๊าโอ้ย!! เดียวหูพังแบคอ่า’
“สมน้ำหน้า! ลุกขึ้นได้แล้ววันนี้ฉันต้องกลับบ้านนะ!”
“อ่อ จ้าจ้ะ”
จงแดยกยิ้มให้กับเสียงจ่อยๆของชานยอล และแบคฮยอน มืออุ่นลูบมือนิ่มที่วางนิ่ง มองใบหน้าขาวที่พอมีชีวิตชีวาขึ้นบ้าง...จงแดไม่อาจเห็นอะไรมีค่ากว่าสิ่งนี้ได้แล้วชีวิตนี้
สิ้นเสียง ประตูจากคนทั้งสองจงแดนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียงนุ่มที่จงแดสั่งแบบพิเศษมาให้ มินซอกจะได้ไม่ปวดหลัง...จะได้นอนหลับสบาย มือกร้านยังคงกุมมือมินซอกไว้อย่างนั้น นานแค่ไหนก็จะกุมมือนี้ตลอดไป..
“วันนี้ก็เหมือนทุกวัน นายเอาแต่นอนกรนใส่ฉัน...ไม่คิดจะลืมตามามองฉันบ้างเหรอไง...”
จงแดเอ่ยยกมือลูบไรผมบนหน้าผากสวยที่เหลือเพียง ผ้าก็อดแผ่นเล็กๆแบะอยู่..ริมฝีปากอิ่มมีสีชมพูนิดๆระเรื่อ
อยู่มือเรียวใช้หลังมือลูบผ่านคิ้ว..ตา จมูก...แก้มและ.....ปาก
จงแดน้ำตาซึม...ออกมาอีกครั้งแต่ความเข้มแข็งต้องมาก่อน.. จงแดยกตัวขึ้นก้มจูบสัมผัสผิวปากเบาๆ จูบนี้ไม่ได้หอมหวานอะไร...แต่มันเป็นเพียงจูบของความคิดถึงเท่านั้น....
.
.
(จงแด)
ผมก้มมองนาฬิกาตัวเอง เวลาหกโมงเย็น...ได้เวลาที่ผมต้องทำหน้าที่ของผมแล้ว ผมปรับเตียงมินซอกให้ชันขึ้น หันไปเปิดเพลงเบาๆช้าๆ
เพลงเพราะๆเบาๆยังคงบรรเลงไปเรื่อยๆ ผมยกแขนเสื้อขึ้น...และลงมือนวดให้กับร่างกายที่รักที่สุด
นอนนานๆนายคงจะเบื่อและเมื่อยมากๆ นวดแล้วค่อยเช็ดตัวนะเจ้าแฮมเตอร์ ผมบรรจงนวดตามกล้ามเนื้อทุกส่วนบีบมันอย่างเบามือ ศึกษาวิธีการนวดด้วยตัวเองเพราะไม่อยากให้ใครมาแตะต้องร่างกายนี้มากนัก....ขนาดเช็ดตัวยังไม่ยอมให้ใครมาทำเลย....
.
.
.
ผมเปิดก๊อกน้ำ ใส่โถใช้ผ้าขนหนูอย่างดีจุ่มมันลงแล้วบิดให้หมาดๆ ทุกครั้งที่จะถอดชุดมินซอก ผมยังประหม่าอยู่ตลอด ก็ผิวนายมันสวยชะมัด..
ผมถอดเสื้อมินซอกออก หันไปหยิบผ้ามาซับตั้งแต่ต้นคอ อกขาวสวยตรงหน้า...รวมถึงทุกๆส่วนที่อยากจะทำความสะอาด....เฮ้อนายจะรู้บ้างไหมนะมินซอกว่าฉันต้องอดทน กับการทำอะไรแบบนี้ทุกครั้งไป เดียวก็ปล้ำทั้งๆที่ยังขี้เซาอยู่แบบนี้เลยนิ.... คิดไปทำไปก็อดจะยิ้มให้กับยอดอกสวยสีชมพู นี่ยังไม่นับอ่อ....ด้านล่างนะ
.
.
อดทนไว้จงแด
......
เพราะร่างนี้ ยังไงก็เป็นของนาย เหลือแค่รอให้เขาตื่นแค่นั้นเอง....
เอาละเสร็จแล้ว!!
“เห้ย วันนี้ใส่ชุดสีฟ้าแหละมินซอก น่ารักวะ...... นี่คืนนี้ให้ฉันเปิดเพลงให้ฟังอีกป่าว.....หรือว่าจะให้อ่านหนังสือให้ฟัง...หรือจะเล่าให้นายฟังดี ว่าฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน....”
“………….”
อากาศ ก็เหมือนว่าผมพูดกับอากาศ......ผมต้องอยู่แบบนี้อีกนานเท่าไหร่กัน... ได้โปรดเถอะมินซอก จงแดของนายทรมานจนจะบ้าอยู่แล้ว
.
.
“นี่นายรู้จัก นิทานเรื่องนี้ไหม ไอ้ทึ่มกับไอ้เปาเจ้าชู้...ฮ่าๆรู้ไหม...อ่าไม่รู้ละสิ ฉันจะเล่าให้ฟัง มันอาจจะเศร้าไปหน่อยแต่ ตอนจบมันแฮปปี้นะ.... นายตั้งใจฟังล่ะ”
ผมเอาหน้าวางผมแขนเอาแก้มถูๆไปพูดไป ถึงว่าเป็นการพูดคนเดียวแต่ทำไมผมกับไม่เบื่อเลยนะ เชื่อว่ามินซอกได้ยินเสมอจริงๆนะ
อะแฮ่ม
“ก็ไอ้ทึ่มคนหนึ่ง เคยคิดจะหนีไอ้เปาคนเจ้าชูหนึ่งคน ที่เมื่อก่อนทั้งขี้โวยวาย เที่ยวกลางคืนแถมบ่นไอ้ทึ่มมาโดยตลอด...แต่พวกเขาก็ยังรักกัน….แต่ไอ้เปาเจ้าชู้นี่นะสิชอบแอบไปมีกิ๊ก... ไอ้ทึ่มเลยหนีไอ้คนเจ้าชูไป...เพราะความเสียใจและอ่อนแอ....แต่นายรู้ไหมการปรับเปลี่ยนอะไรในชีวิตบางครั้งมันก็นำมาสู่การพบอะไรดีๆนะ.....มันทำให้ไอ้ทึ่มตาสว่างและได้รู้ว่า...ถึงแม้คนที่ทำให้เขาเสียใจ แต่คนๆนั้นก็รักเขามากแค่ไหน...แล้วไอ้ทึ่มก็เลยยอมเปิดใจกับความพยายามของไอ้เปาเจ้าชู้อีกครั้ง.. เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ไอ้ทึ่มนะที่เปลี่ยนไอ้เปาเจ้าชู้ก็เปลี่ยนไปด้วยเหมือนกัน...เขาหยุดทุกอย่างที่ทำให้ไอ้ทึ่มคิดมาก หยุดทุกอย่างที่เคยทำ แล้วหันมาแคร์ไอ้ทึ่มมากขึ้น..พวกเขารักกันมากๆเลยนะมินซอก แต่เรื่องร้ายๆก็ยังไม่หมด ไอ้เปานั้น...โดนยมทูต ตัวร้ายเล่นงานจนทำให้กลายเป็นเจ้าชายตัวกลมๆหลับใหลอยู่นี้ไงล่ะ........แต่นายไม่ต้องห่วงนะไอ้ทึ่มนะเก่งจะตายจัดการเจ้ายอมทูตร้ายจนหมดสิ้นไปเลยละ...”
ผมยกมือไอเขี่ยเล่นกับจมูกสวย บางทีการที่จะเอ่ยอะไรออกไปตรงๆด้วยน้ำเสียงมันก็ยากที่จะควบคุม
“…….”
“แต่.....ไอ้ทึ่มต้องใช้ชีวิตในทุกๆวันอย่างทรมานบางก็ทีเขาก็นึกคิดว่า...ทำไมไม่เป็นเขานะที่โดนทำร้ายอย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่ต้องมาต้องคิดถึงใคร...และไม่ต้องรับรู้อะไรอีก ไอ้ทึ่มนี่ก็เห็นแก่ตัวนะ ฉันว่าฮ่าๆ...แต่เอาเถอะ..ไอ้ทึ่มก็ดีใจที่อย่างน้อยไอ้เปาตัวกลมยังมีลมหายใจเคียงข้างเค้าในทุกๆวัน......ไอ้ทึ่มร้องขอพรดาวบนท้องฟ้า..หวังให้ไอ้เปากลับมา........ทุกวัน”
ยิ่งเอ่ยยิ่งจุก จุกจนแทบกลั้นไม่อยู่... ฮึก......
“ฮือ...มินซอก อยู่ข้างฉันนะ” ไม่ไหว ผมเล่าต่อไปไม่ไหวแล้ว ผมโผล่กอดมินซอกแน่นน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นความรู้สึกอะไรผมไม่สามารถบอกได้ อาจะเป็น ความกลัว ความคิดถึง หรือความอ้อนวอน....
“……….”
“ฮือๆ”….. ผมมันอ่อนแอชะมัด.... ไม่สิฉันต้องเข้มแข็งกว่านาย ผมเอาแขนเช็ดน้ำตาลวกๆ
“หว้า ฉันนี้คงจะ..อินกับไอ้ทึ่มไปหน่อยขอโทษนะ” ผมผละตัวออกนั่งตามเดิมยกยิ้มไปให้มินซอก..
“เรื่องมันเศร้าใช่ไหมล่ะ....ไม่ต้องเครียดนะเพราะและแล้ว นางฟ้าแฮมเตอร์ใจดีก็ยอมรับพรที่ไอ้ทึ่มขอในทุกๆวัน.....และส่วนหนึ่งก็มาจากวิญญาณของไอ้เปาที่ล่องลอยไปขอร้องให้ตัวเองกลับมาหาไอ้ทึ่มด้วยเช่นกัน..... นางฟ้าเห็นถึงความรักเล็กๆของพวกเขา....ก็เลยลงมา เสกให้เจ้าชายนิทราตัวกลม ตื่นขึ้นมา เย้....ไอ้ทึ่มเหมือนได้โลกทั้งใบคืนมา....หลังจากนั้น พวกเขาก็รักกันอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จบแล้ว... ”
“……..”
“เป็นไงสนุกละสิ นายก็อย่าลืมเอาไอ้เปาเป็นตัวอย่างนะ รู้ไหม..” ผมเอามือลูบบนผมนุ่มอีกครั้ง...
แต่เดียวนะ....
ตึกตึก หัวใจผมเต้นแรงราวกลับฟื้นขึ้นมาใหม่ ผมเห็นมินซอกกระพริบตาทั้งๆที่เปลือกตายังปิดอยู่ จริงๆนะ ผมเห็น….
“มินซอก !!” ตื่นเต้นและเหมือนได้แสงสว่าง ขึ้นมาจากโลกที่มืดสนิด....
ผมลุกออกจาห้องวิ่งตรงไปยังเคาน์เตอร์
“คุณครับช่วยบอก พี่หมอซูโฮ ช่วยมาดูอาการมินซอกหน่อยฮะ ”
“ค่ะคุณจงแด เราจะรีบแจ้งค่ะ” พยาบาลคนสวยเอ่ย
ผมหันหลังยกยิ้มอย่างตื่นเต้น..
ผมไม่ได้คิดไปเอง มินซอกมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้วจริงๆ ...... ผมเอ่ยจบก็รีบวิ่งกลับไปห้องผู้ป่วยพิเศษอย่างรวดเร็ว แค่นี้ก็ยังดี ขอบคุณนะมินซอก ฉันเชื่อว่านายจะกลับมา....
ได้โปรด
อันยองงงงงงงงงงง ค๊าาาาา มาต่อแล้ววว ยังมีคนอ่านอยู่บ้างไหมเน๋ออออ ><
เบื่อตอนนี้งะ ไม่ชอบดราม่าเลยใครแต่งวะ ตบสิ๊! - -*
เจอกับตอนหน้า
ขอบคุนทุกคนอีกครั้งนะจย๊าาา ไกล้จะจบแล้วอีกซักกี่ตอนดี ? ก็ไม่รู้สินะ 55555
เม้น สิเม้น จุ้บ!
#MNClove
ปล.ตอนหน้าแอบมีไคโด้แหละ อุ้บส์!
ความคิดเห็น