Monochrome love

ลำดับตอนที่ #14 : Monochrome love:end SpecialTaoho// ช่วงลมหายใจสุดท้าย

MONOCHROM
love13






 

-13-
THE end Special Taoho// ช่วงลมหายใจสุดท้าย
 

(ซูโฮ)

“พี่เจ็บอย่างงี้แล้วจะทำไงละเนี่ย”

“อ่อ รบกวนนายหน่อยละกัน ก็ไม่ได้อยากจะเจ็บเพราะใครละ ชิ”

“ก็บอกให้ทำจริงทำไมเล่า”

“อะ อ้อๆ พี่ผิด ขอบคุณนะ”

“ขอบคุณเรื่องไร จูบ หรือเรื่องรักษาข้อมือ”

“โว๊ะ!!  มีน่ามาถามไม่อายบ้างไง”

ผมลุกไปที่โซฟาตัวยาวแบบเก้อๆ น่าอายชะมัด นี่ก็ปาไปกี่โมงแล้วไปแจ้งความแวะไปที่โรงพยาบาล ข้อมือผมเส้นพลิกกล้ามเนื้อเลยอักเสบ บวมมากเทาเลยพันผ้าดามไว้ เฮ้อไม่ไหวแล้วผมเหนื่อย ขอนอนพักหน่อยก็แล้วกัน

“พี่อยู่ห้องผมจนกว่ามือจะหายเลยนะ”

“ไม่บอกก็อยู่อยู่แล้วเว้ย นาย กระแทกพี่ไม่งั้นข้อมือก็ไม่เจ็บหรอก ดูแลดีๆเลยจะบอกให้’

ผมหลับตาตะโกนคุยกับเทา เด็กนั่นคงจะเข้าห้องนอนตัวเองไปแล้วเหมือนกันเงียบแหะ นอนแล้วเหรอ..

ผมลืมตา..ภาพตรงหน้ามัน อ่อร้อนและอ่อ....เขินมากกกกกกกกกกกกกกก โอ้ยTT^TT

“นี่เทามาเอาหน้าออกไป ไม่เล่นแล้ว”

“พี่นอนหลับตาบ่นงุ้งงิ้ง เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว”

ผมมองใบหน้าสวยที่ไม่ได้มีสีหน้าอะไรเรียบง่ายและพูดลอยหน้าลอยตาคำพูดที่ทำให้คนที่ฟังแทบจะบ้า เทาโค้งตัวลงมา ผมขยับตัวหนีนิดหน่อย ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วนะ -////-

“นะนี่ๆ ยะ หยุดนะ”

“ไปนอนที่เตียงผมเถอะ”

จะจื่อเทา.........TT^TT

.

.

.

“หลายวันแล้วนะ ไม่หายซักที”

ผมนั่งทำงานอยู่ที่ห้องส่วนตัวประจำของผม...ทำงานด้วยความยากลำบากมาหลายวันตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง และแน่นอนกองทัพต้องเดินด้วยท้อง เพราะฉะนั้นเจ้าของเสียง นั่นก็มาตรงเวลาแต่รู้หน้าที่ดี..

“ดีซะอีกทำงานก็ไม่ต้องหนัก มีหมีตาดำดูแลก็โครตสบาย”

“พี่ไม่ต้องมาหาเรื่องให้ผมรับเคส แทนเลยนะ ได้ทีเอาใหญ่”

“นี่จะบ่นทำไมนัก เอาของมาหรือป่าว ทำหน้าที่ได้แล้ว!”

ผมเก็บของออกจากโต๊ะ เพื่อว่างอาหารที่สั่งไว้กับจื่อเทา ใบหน้าบึ้งบูดทำปากคว่ำ พรูลมหายใจหยิบถุงใบโตขึ้นมา

“ว๊าว” น่ากินมากๆ ข้าวผัดกิมจิ กับไข่หวาน ของโปรดผมเลย เด็กคนนี้รู้ใจจริงๆ

“น่ากินใช่ไหมละ”

“อื้ม” ผมยิ้มตาหยี่ จื่อเทาสายหัวเล็กน้อย บรรจงตักข้าวในกล่องสวย ยื่นมาให้หนึ่งคำพอดี

“อะอ้าม”

ผมเคี้ยวอาหารอย่างเปรมปลี สุดยอดอาหารอหร่อยคนป้อนก็หล่อ เอ้ยมะไม่ใช่นะ คือแบบสบายไง มีคนค่อยป้อนก็มันกินไม่ถนัดนิ

-//////////-

“คำนี้เอาไข้ด้วย”

“ค่อยๆเคี้ยวเดียวติดคอ” เทาเอ่ยเสียงดุ ผมเคี้ยวแบบรีบกลืนมันลงคอ

“ก็มันอะ แฮกๆ”   

“นั่นไง...เอ้านี้ ค่อยๆนะ” เทายื่นแก้วน้ำมาให้ผม ผมรับมันมากลืนจนโล่งคอ อ๊าอิ่มดีจัง…..

“นายเบื่อไหม”

“ไม่นิ” เทาเอ่ยทั้งๆที่ก้มหน้าเก็บกล่องข้าวที่ผมจัดการกับมันเพิ่งเสร็จ ^0^

“แต่นายต้องทำงาน แทนพี่เยอะเลยไหนจะต้องมาป้อนข้าวอีก พรุ่งนี้ไม่ต้องนะ” ผมเอ่ยเสียงเรียบหมุนเก้าอี้ตัวโตออกไปทางร่างสูงที่หยิบของไปว่างบนโต๊ะอีกตัว

“พี่จำเรื่องคืนนั้นไม่ได้เหรอ คำพูดที่ผมบอก”

เทาเอ่ยทั้งๆที่หันหลังให้ผม ไอ้บ้าเอ้ยพูดทำไม -/////-

“......”

“พี่ไม่ขัดผมเองนะ ขนาดมือเจ็บ ยังจิกเก่งอีก”

“ย๊า ” ผมรับไม่ได้กับคำพูด น่าอายแบบนั้นเลยเควี้ยงหมอนอิงหลังไปทางเทา เจ้าตัวหันมารับหมอนผมได้พอดี

“อายทำไม ทีผมยังไม่อายเลย”

“นายพูดเก่งขึ้นมาก เจ้าเล่ห์ เอาเปรียบ ทำคนอื่นเค้าปั่นป่วน นิสัยเสียเหอะ”

“ก็อยู่กับคนขี้บ่นนิ”

“นี่!”

เทาเดินตรงมาหาผม

“ชุ้วๆๆๆ” ปลายนิ้วชี้สวยแตะริมฝีปากผมเบาๆ ใบหน้าเคลื่อนตัวช้าๆ กระซิบข้างหูลมหายใจที่รดต้นคือผมมันทำให้ร้อนเกินไป...-///-

“ผมจะดูแลพี่ทุกวัน เพราะพี่เป็นของผมและผมเป็นของพี่ แต่ผมจะไม่ขอพี่เป็นแฟนหรอกนะซูโฮ ”

“……” ผมอึ้ง เทาเคลื่อนใบหน้ามาพูดตรงๆ

“เพราะผมทำตามใจตัวเองมาโดยตลอด พี่นั่นแหละที่ไม่เคยทำอะไร... จูบผมก่อนบ้างได้ไหม บางทีผมก็ไม่แน่ใจ...”

“……..”

“ว่าพี่แค่หวั่นไหวผม หรือ พี่ชอบผมจริงๆ....”

“………”

“ไปนะได้เวลาแล้ว”

เทายืนเต็มความสูง หันหลังทิ้งท้ายไว้แค่นั้น คำพูดของเทามันทำให้ผม อยากร้องไห้ ฮรือ จะร้องแล้วนะ.....

แล้วเทาก็เดินออกไป....

กึก.....

“ไอ้บ้า เทาฮรืออออออออ ฮึกฮรืออๆ ๆๆๆ”

กึก !

เทาเปิดประตู โผวิ่งเข้ามาตัวตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ น้ำใส่ๆที่คลออยู่เต็มเป้าตาผมทำให้เห็นภาพเรือนลางทุกที

“พี่เป็นอะไร บ้าเหรอ ร้องไห้ทำไม” เทาย่อตัวให้พอดีกับที่ผมนั่งจับไหลผมเขย่าไปมา

ไอ้เด็กบ้า นายจี้ปมฉัน.....

“ฮึก นายจะไม่ขอพี่เป็นแฟนจริงๆนะเหรอ” ผมพูดเสียงสั่นเอามือที่ยังใช้ได้เช็ดน้ำตาออกแบบลวกๆ ทำไมผมต้องมาเด็กน้อยใส่ไอ้เด็กคนนี้ด้วย หมดกัน TT^TT

“ฮ่าๆไม่ร้องนะครับ”

“ฮรือ ไม่เอาแล้ว ไม่ยอม”

“โอ๋ๆ พี่เป็นอะไรบอกผมนะ”

“……”

“ซูโฮอย่าร้องไห้ บอกให้ตอบผมไง”

ผมลูบหน้าตัวความอาย คราบน้ำตายังเลอะเต็มไปหมด ผมซีเรียสนะ งือๆ

“ฮึก..ขอพี่เป็นแฟนเถอะนะ พี่จริงจังกับเรื่องนี้จริงๆ”

“ตลกจังอ่า สั่งคนอื่นด้วย ขี้โกง” เทาเอามือมาขยี้หัว ยกยิ้มแบบกวนๆ

“นะ จิ้บๆนะ” ผมเอ่ยยิ้มมือไปจีบที่จมูกสวย ขอร้องเถอะเทา นายช่วยเป็นคนแรกที่ขอฉันเป็นแฟนซะที!

“พี่ตอบผมมาก่อน”เทาปรับสีหน้าจริงจัง

“อะอื้ม” ผมสูดลมหายใจเต็มปอด จริงๆเรียกว่าสูดน้ำมูกจะดีกว่า - -*

“ซูโฮรักผมไหม”  เทาเอ่ยสายตาคู่นี้จ้องมาที่ผม

แต่ผมก็ยังหลบสายตาคู่นั้นอยู่ดี ใจเต้นแรง แรงมาก มากที่สุด

“…….”

“อ่าวไม่ตอบงั้น อย่าร้องไห้ละนะ ชิ”เทายืดตัวยืนเต็มความสูง ไม่รู้ด้วยอะไรผมกลับคว้าขอมือหนาไว้

“อ้อ!ไม่รักจะยอม ให้เหรอคืนนั้นอ่า มือก็เจ็บนายมันขี้โกงไอ้แพนด้า”

“ฮ่าๆๆ ’เทาหัวเราะลั่น นี่มันน่าขำตรงไหนนี่ผมร้องไห้อยู่นะ! TT^TT

เทาย่อตัวลงอีกครั้ง มือเรียวสวยเช็ดน้ำตาที่แก้มผมเบาๆ คราวนี้ผมไม่หลบสายตาคู่นี้อีกแล้ว อาจจะเป็นเพราะผม..เอ่ยบอกในสิ่งที่ผมรู้สึกไปจนหมด ใช่ แค่คำว่ารัก มันก็คือตัวแทนของทุกการกระทำแล้วล่ะ.....

“……’

“ผมก็รักพี่ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมาเจอคนแบบพี่ คนที่ผมเลือกตั้งแต่วันแรก ขอบคุณนะซูโฮที่ทำให้ผมเลือกพี่ ”

“เทา….”  ผมเอ่ยเสียงแผ่ว ตื้นตันจังเลย -////-

เทารวบมือมาจับไว้กุมสองมือของผม อย่างอบอุ่น... มือสวยลูบเบาๆที่ผ้าผันมือ ตัวอักษรที่เจ้าตัวถือวิสาสะเขียนชื่อตัวเองไว้เล่นๆ...มองแล้วยกยิ้มอย่างน่ารัก

“เป็นแฟนกันนะ...ซูโฮ”

“กรี๊ดดดด เย้!!!!! ในที่สุด TT^TT” ผมลืมตัวมากไปรึป่าว ลุกขึ้นโผลกอดเทาจนเทาหงายท้อง ก็มันดีใจ แต่มันคงไม่ดีแน่ถ้าเราจะดีใจในท่าแบบนี้ อ่อ...-/////-

ร่างเทาที่นอนอยู่ด้านล่างใบหน้าแดงระรื้อกัดฟันกลั้นขำกับการแสดงความดีใจสุดๆของคุณหมอแสนน่ารัก...

ส่วนผมนะเหรอ ก็อยู่ด้านบนนะสิ!  ใบหน้าของเราห่างกันนิดเดียวเอง  ..... ผมต้องทำไง ผมต้องทำยังง๊ายTT^TT

เทารู้ทันว่าเจ้าตัวเล็กของเขากำลังผละลุกขึ้น ด้วยมือที่ยาวและไว้กว่าเทาเลยกระชากร่างเล็กแนบอกเขาอีกครั้ง

ตึก ตึก... .ใจเต้นแรง เป็นสโลแกนของซูโฮจริงๆสินะ!

“ขอแล้วก็ตกลงสิ กรี๊ดเป็นคนบ้า เดียวเปลี่ยนใจเลย”

“บ้า!” ผมตีอกกว้างแรงๆใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด

เทาพรูลมจมูก เม้มปากอย่างงอนๆ

“พี่จะเป็นแฟนนาย เรามาเป็นแฟนกันนะ  จิ้บๆ”

ผมตอบตรงๆ เอามือจิ้บๆที่ปลายจมูก การกระทำนี้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในทุกๆวันของเทาและผม มันน่าตลกเนอะมีความรู้ถึงขึ้นเป็นหมอ แต่มาทำอะไรแบบนี้บางทีก็อายนะ..>////<

เทายิ้มจนตาหยี แต่โอ๊ะ เขากดต้นคอผม มะม่ายนะ คือยังไม่พร้อม พึ่งกินข้าวมา อะเอิ่ม.....

ไม่ทันสินะ..รึว่าผมไม่ได้ขัดอะไรสินะ.. - -* ริมฝีปากแสนเอาแต่ใจรุกล้ำอย่างที่เคยทำแต่ครั้งนี้หัวใจผมเต้นช้าลง เต้นในแบบที่ผม สบายใจ และมันยังเต้นไปพร้อมๆกับเทาของผมด้วยนะ^^ ผมหลับตารับสัมผัสมากมายที่เทามอบให้ หอมและหวานเกินไป.... ผมชักจะติดใจแล้วสิ! -/////-

.

.

.

ที่คอนโด

“จริงปะ ฮ่าๆๆ ขำอ่า อ่อคุณเลย์ก็ด้วยเหรอ พี่นี่ตลกอ่า”

หลังจากฟังเรื่องที่เป็นสาเหตุทำให้ผมร้องไห้จนได้แฟน..อ่อก็เทาไง>…< เจ้าตัวก็ระเบิดขำลั่นห้อง!

หึ ขำ ขำมาก -0- มันก็ไม่ได้ตลกซะหน่อย ทำไมเหรอการที่ผมมีแฟนมาแล้วถึงสอง คน โดยแต่ละคนคือคนที่ผมเป็นฝ่าย...ขอคบ..... และทุกคนที่ผมขอคบก่อน สุดท้ายก็ไปด้วยกันไม่ได้ เพราะเรื่องความเข้ากันไม่ได้ อ่อ แบบ คือแบบลุกรับอะไรประมาณนั้นอ่า -///- เล่าไปก็อายไป ก็มันไปด้วยกันไม่ได้จริงๆนี่ต้องการอะไรเหมือนกัน แล้วผมเจอแบบนี้มาสองคนแล้วนะ! ไม่ให้ผมมีอคติหน่อยเหรอไงกัน....คราวนี้เลยขอซักครั้งที่ผมโดนกระทำบ้าง...อ่อหมายถึงขอคบอ่านะ -0-  .....เฮ้อไม่น่าเล่า มั่นไส้โว้ยใครก็มีปมชีวิตกันทั้งนั่นแหละน่า! นายก็มีนะจื่อเทา ! - - *

“ทีหลังไม่เล่าแล้ว เล่าแล้วก็มาขำพี่เครียดนะ”

“โอ๋ๆ ขอโทษ พี่คงเฟวมากสินะ ถึงขนาดงอแงร้องไห้นี่ผมก็เชื่อแล้วละ”

เทาดึงผมมากอด เอาหน้ามาซุกอยู่ตรงคอ ย๊าจั๊กกระจี้นะ

“คบๆกันไปนายอย่ามาเป็นแบบ คนอื่นนะ..เทา ถ้านายเป็นพี่คงต้องเลิกมีแฟน”

“ฮ่าๆมานี่มา” เทายกตัวผมอย่าง่ายดาย ให้มานั่งบนตักเขา อะไรกันโซฟาตัวตั้งใหญ่ อึดอัด ....พูดในใจไปงั้นแต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้ขัดนิ -///////-

หน้าของเทาวางอยู่บนไหล่ผม ผมหันไปหยอกล้อกับเทา ….

“พี่จะไม่ได้แฟนแบบนั้นอีกแล้วล่ะ พิสูจน์มาแล้วยังไม่เชื่อคืนนี้จัดได้อีกนะ”

กรี๊ดไอ้เด็กบ้า พอเลยมือฉันยังไม่หายนะ!!

“บ้า ไม่เอา...เชื่อแล้วๆ” ผมพูดไม่สบตามองลอยออกไป โฮโมนในร่างกายไม่ปกติซะแล้ว....

“เชื่อจริงๆอะเหรอ ลองใหม่หน่อยนะ นะนะๆ”

“…..”

“แก้มพี่แดง วะซูโฮ..”

“เทา อ่า...” ผมพูดเสียงเข้ม ผมปัญญากับเขาจริงสิน่า!

“โห่ว เสียอารมณ์อ่า ขอหอมที”

ฟอด.....

ผมหลับตาหยี เขินเป็นบ้าเลย แต่ปากหน่อปาก มันดันเอ่ยออกไป.......

“แค่รอบเดียวนะ...” ……….ใจอ่อน ใจง่าย ..... ใช่ผมเองแหละ แอร๊ย><

“ฮ๊า!! จริงนะ ฮ่าๆ เสร็จแน่ซูโฮ’

“ย๊า”   ผมร้องเสียงหลงเทาอุ้มผมจนตัวลอย แถมโยนอย่างอารมณ์ดีเดินตรงไปยังห้องนอน...... เด็กบ้า ไอ้แพนด้าขี้โกง!

คืนนี้จะจบยังไง....

ผมจะลองพิสูจน์แหละฮิ๊ๆ ฉันรักนายจื่อเทา...........

และสุดท้ายท่าทาง ผมคงต้องย้ายมาอยู่ห้องนี้ซะแล้วละ……  คิดแล้วก็..ขอบคุณนะ คุณแฟนเก่าคนแรกและเลย์ของเค้าที่ทำให้ผมมีประสบการณ์จนมากเจอของจริง!!! แพนด้าของโผ้มมมมมมมม >..<

 
ไม่มีNC กร๊ากกกกก

 เอารูปไปมโนกันเองนะ ><

ปัจจุบัน.....

"หมิน หมินๆอย่าเป็นอะไรนะ เค้าอยู่นี้จงแดของนายอยู่นี่"

เสียงสั่นครือของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยเรียกมาโดยตลอดทางในขณะที่อยู่บนรถพยาบาล มือเล็กที่ถูกกุมด้วยมือของคนที่นั่งอยู่ข้างกาย จงแดจับมือนิ่มลูบแล้วลูบเล่า เอามือเย็นของคนรักแนบแก้มสวยพรมจูบเอ่ยเรียกชื่อของคนรักครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่มีท่าทีของร่างบางที่จะรู้สึกตัวเลยซักนิด เลือดที่ไหลไม่หยุดถูกพันไว้ด้วยผ้าสีขาวที่มีเลือดซึมออกมา เห็นสภาพมินซอกตอนนี้ จงแดแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

มือที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด กลับไม่ได้ทุกรังเกียจจากเขาเลยซักนิด น้ำตาที่ไหลมานานถูกกลั้นไว้ได้ซักพัก เขากลัวว่ามินซอกจะรู้ว่าเขาร้องไห้ จงแดตอนนี้ต้องเป็นคนที่เข้มแข็ง..

ยังมีเด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างจงแด มองร่างบางของมินซอกที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง พยาบาลที่ปฐมพยาบาลเบื้องต้นไว้ให้กับมินซอก สายมากมายที่อยู่บนตัว รวมถึงเครื่องช่วยหายใจ เพราะเขาเสียเลือดและนอนจมกองเลือดเป็นเวลานาน นั่นเป็นสิ่งที่เขาเป็นห่วง.. กลัวว่ามินซอกจะอาการไม่ดี

"แทยอน "

"ค่ะ"

"ขอบคุณที่ช่วยนะ"

"ค่ะ คือพี่จงแด"

เด็กสาวเอ่ยเรียกพร้อมกับวางมือบนต้นแขนสายตาที่ส่งไปมีอะไรบางอย่างที่เธอจะบอก.. 

"มินซอกเราจะถึงแล้วนะอดทนอีกนิดนะ"

เธอชั่งคำพูดที่ต้องการเอ่ยออกไป จงแดคงยังไม่มีกระจิตกระใจฟังอะไรทั้งนั้น เธอมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด ทำไมฉันต้องปกป้องคนเลวด้วยนะ  เเทยอน พี่มินซอกและพี่จงแดผิดอะไร นั่นสินะ พวกเขาผิดอะไรที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ พี่มินซอกค่ะ แทยอนขอโทษ... มันก็เป็นได้แค่เสียงเบาๆในใจของเธอเท่านั้น

.

.

ประตูสีขาวคู่ของห้องฉุกเฉินถูกปิดลงไปไปไม่นาน แต่สำหรับคนรอ มันยาวนานเหลือเกิน ทรมานเกินกว่าอะไรทั้งสิ้น...
จงแดในสภาพที่ใส่ชุดนักเรียน คราบเลือดมากมายตามจุดต่างๆยังคงเลอะร่างกายเขา ใจที่เต้นแรง เกินกว่าจะให้นั่งควบคุมสติได้ น้ำใสๆที่พร้อมจะไหลทุกครั้งยังถูกกลั้นไว้ถึงที่สุด ขาเรียวสวยเดินวนไปวนมานับไม่ถ้วน สองมือกำหมัดอย่างกดดัน เป็นห่วงเจ้าตัวกลมของเขาเหลือเกิน...
.
.
เวลาผ่านไปอีกครั้ง มินซอกก็ยังไม่ออกมา
เสียงฝีเท้ากลุ่มใหญ่วิ่งกรู กันเข้ามา.. ชายหนุ่มตัวสูง วิ่งนำหน้าทุกๆคนเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทด้วยเสียงหอบหนัก
"จงแด"
"ใจเย็นนะ"
จงแดหันหน้ามองปลายเสียง ผู้ชายสามคนวิ่งตรงมาที่เขา 
แบคฮยอน ชานยอลและ..คริส
"ใจเย็นนะจงแด ขอโทษที่ตามมาช้า"
แบคฮยอนเอ่ยด้วยเสียงเป็นห่วง ชานยอลเองก็เหนื่อยหอบจับไหล่เพื่อนอย่างเข้าใจ ฝ่ามือของเพื่อนรักจับต้นคอจงแดราวปลอบโยนและให้กำลังใจ..
"ใครทำมินซอกวะมึง"
เสียงหนักแน่นถูกเปล่งออกมาจากชายร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่เมื่อครู่ 
"กูจะจัดการเองใครทำคนของกู....กู ไม่เอาไว้หรอก" จงแดตอบทั้งๆที่ไม่ได้สบตากับใคร ในหัวเขารู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่มินซอกจะร่วงลงมาเอง และถ้าคนๆนั้นใช่คนๆเดียวกับที่เขาคิด ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยมันไว้แน่นอน..

ลูกน้องที่ผับไม่ต้อง จัดการด้วยตีนกูนิแหละ!

คริสเองพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ เขาก็เครียดและเป็นห่วงมินซอกไม่แพ้กัน วันนี้เป็นวันบังเอิญมากที่เขาแวะเข้ามาเอาอาหารเสริม แต่พบกับชานยอลและแบคฮยอนเข้าเห็นท่าทางไม่ดีจึงตามมา แบคฮยอนเล่าเรื่องราวคราวๆให้ฟังระหว่างทาง ไม่คิดเลยว่ารุ่นน้องที่เขารักจะมาโดนทำร้ายแบบนี้

จงแดกัดฟันแน่นอีกครั้งนึกแล้วแค้นใจ ใครกันที่ทำกับมินซอก อย่าได้หวังว่ามึงจะลอยนวล ไอ้สาระเลว

ประตูเปิดออก ชายหนุ่มสามคนที่นั่งรอรีบยืนเต็มความสูงด้วยความกังวลใจ 
และแน่นอนไม่มีใคร เอ่ยได้ทันเขา...
จงแดกรูตัวเข้าไปหาคุณหมอตัวขาวอย่างรวดเร็ว มือที่สั่นครือรวบมือซูโฮไว้
"พี่หมอครับ มินซอกละ เขาปลอยภัยใช่ไหม"
"จงแด ตั้งสตินะ คือพี่อยากให้จงแดเข้าไป.." 
"ดะได้ ผมจะเข้าไปไปเลยไหม"
จงแดร้อนรน เหงื่อที่ไหลผุดตามฝ่ามือเต็มไปหมด  สายตาเอาแต่มองตรงเข้าไป เป็นห่วงเหลือเกิน..
"ทำใจนะจงแด เทาก็ช่วยมินซอกเต็มที่ พี่เองก็ทำได้ที่สุดแล้ว" 

จงแดมองมือทีพันผ้าหนาของคุณหมอตัวขาวอารมณ์ทีมันกลั้นจนแทบไม่อยู่ ไม่สิ มันกลั้นไม่อยู่แล้วต่างหาก!
จงแดสะบัดมือ ซูโฮออกจับคอเสื้อชูขึ้นอย่างสุดอารมณ์ เขย่ากระชากแผดเสียงสั่นใส่อย่างสุดกลั้น

"พี่อย่ามาพูดจาแบบนี้นะ! ผมไม่ทำใจ บ้าบออะไรทั้งนั้น มือพี่ไม่ดีแล้วจะมารักษาแฟนผมทำไม ไปเอาคนอื่นมานะ ! "

เขานึกโทษ โทษที่คุณหมอตัวขาวยังช่วยเหลือมินซอกไม่ดี  ต้องใช่แน่ๆ  ถ้ามินซอกของเขาเป็นอะไร พี่หมอเขาก็ไม่เว้นนะ!
ชานยอลและแบคฮยอน ยืนทนอยู่เฉยไม่ได้จึงรีบรั้งการกระทำที่ขาดสติของจงแด

"หยุดนะจงแด!" แบคฮยอนตะโกนสองมือจับแขน อย่างห้ามปราม

"จงแด มีสติหน่อยดิวะ"

"มึงหุบปากชานยอล" 

เขาปล่อยมือ จากคอเสื้อซูโฮ พรูลมหายใจหอบเหนื่อย ผลักทุกคนออกแล้วพุ่งเข้าไปด้านใน ..
ซูโฮหันหน้าพยักเชิงไม่ถือสาให้กับทุกคน แบคฮยอนและชานยอลโค้งหัวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด ซูโฮจึงตามจงแดเข้าไปหลังประตูสีขาวนั่น...

ความเงียบปรกคลุมอีกครั้ง..




"มินซอกไม่เป็นอะไรหรอก" 

ชานยอลและแบคฮยอน หันไปมองต้นเสียงพร้อมกัน ด้วยท่าทางของคริสแล้ว.. ดูน่ากลัวจนแบคเองต้องถอยไปหลบอยู่หลังชานยอล  เสียงกรามกรุบกริบ ขบกันจนน่ากลัว


"ใจเย็นนะเว้ยพี่คริส"
คริสยืนนิ่งกำหมัดแน่น เขาเองก็คงไม่ต่างอะไรกับจงแดมาก คนเคยรัก.. เคยเป็นห่วงมาก 


"โถ่โว้ย!"
คริสแผดเสียงอย่างระบายอารมณ์ เขาเตะกำแพง จนเสียงดังไปทั่ว ร่างสูงเร่งฝีเท้าออกไปทันที ทิ้งให้คู่รักยืนมองอยู่อย่างนั้น


"ทิ้งระเบิดไปอีกคน เฮ้อนี่มันอะไรกันชานยอล"

"เค้าสงสารมินซอกจริงๆนะ จงแดมันตั้งใจจะทำวันนี้ให้ดี แต่ไงเป็นแบบนี้"

"เค้าว่าเรากลับไปโรงเรียนกันดีมะ บางทีคนที่ทำแบบนี้อาจจะเป็นไอ้หื่นนั่นก็ได้นะชานยอล"

"อืมมันก็ดี แต่เค้าเป็นหวงจงแดมันอ่า มีหวังให้มันอยู่คนเดียว เเย่แน่ๆ"
.
.
ทั้งคู่พากันนั่ง ลงอีกครั้งส่งกำลังใจให้เพื่อนรักทั้งสอง ชานยอลโอบแบคฮยอนไว้หลวมๆ เขาโชคดีที่คู่ของเขาไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้... สู้เขานะความรักของพวกนาย

.

.

ในห้องสีขาว..

“มินซอก!” จงแดก้มโอบร่างบางที่เต็มไปด้วยสายมากมายทางการแพทย์ เลือดที่ซึมออกมาจากผ้าพันแผล น้อยลงกว่าเดิม ปลายจมูกเชิดสวยถูกคลอบด้วยเครื่องช่วยหายใจยังคงทำงานเรื่อยๆ มือที่สั่นจนแทบไม่มีแรง เคลื่อนตัวช้าๆไปสอดกับมือเล็ก สัมผัสที่เย็นเฉียบยิ่งทำให้จงแดเครียดมากกว่าเดิม

“นี่ หมิ่นๆ นายคือคนเก่งนะ นายอดทนมากๆเลยเรากำลังจะเรียนจบแล้วด้วยถ้านายไม่ตื่นฉันจะหนีนายไปอีกนะ..” จงแดเอ่ย พร่ำเสียงเรียบนิ่ง น้ำตาที่ไหลออกจากรอยยิ้มแสนจะลอกลวงของเขา

“…….”

“นายจะไม่ตื่นจริงๆนะเหรอ ตื่นมานะเบื่อนายมากๆเลยมินซอก ไปหาน้องโด้แล้วนะ ฮึก.. ฮือ”

จงแดลุกขึ้นยืนยกมือทั้งสองจับใบหน้าตัวเองด้วยเผื่อปกปิดความเสียใจ อะไรคือความหมายที่ซูโฮบอกให้ทำใจ ไม่มีวัน!..

"เทาออกไปพักเถอะ นายทำเต็มที่แล้วเชื่อพี่สิ"

เทาพยักหน้ามองซูโฮ มือเล็กๆวางบนไหล่ราด รอยยิ้มเล็กๆส่งไปให้...การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี จื่อเทารับหน้าที่รักษามินซอกเองเพราะซูโฮมือเจ็บ ให้ตายสิมินซอกคือคนไข้ฉุกเฉินซึ่งคราวนี้เขาเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

ความกลัวความรู้สึกแบบเดิมค่อยๆหายไป เขานึกย้อนช่วงเวลาที่คนตัวเล็กข้างๆเขาพยายามผลักดันให้เขาขึ้นมาจากหลุมห้วงความคิดนั้น...ซูโฮพี่ทำสำเร็จ...ขอบคุณนะ.... แต่ทว่าหัวมินซอกถูกกระแทกอย่างรุนแรงและเสียเลือดมากเป็นเวลานาน เพราะต่อจากนี้อะไรจะเกิดขึ้น..เขาเองก็ยังเป็นห่วงเพราะสิ่งบางอย่างที่เกิดผลกระทบจากอุบัติเหตุนี้ อาจจะร้ายแรงกว่านี้ก็ได้...

ห้วงความคิดยังคงวนเวียน.. แต่สายตายังคงจับจ้องไปยังเตียงคนป่วยอยู่ได้ซักพัก เขายืนอยู่มุมห้องมองดูทั้งคู่อยู่ห่างๆ ...มองภาพเหตุการณ์นี้เหมือน ถูกรีกลับให้เป็นภาพของช่วงวินาทีสุดท้ายของชีวิต...ลมหายใจสุดท้าย......ของคนสุดท้าย....ในครอบครัวที่เหลืออยู่...

คนไข้ของจื่อเทาคนนี้จะต้องปลอดภัย ผมสัญญา

.

..

ติ๊ด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงเครื่องชีพจร….

จงแดผงะมองไปยังเครื่องแสดงชีพจร เคลื่อนความถี่ถูกลดกระดับลงจนต่ำ

“พี่หมอ หมอ!!!!!”

“ออกไป คุณจงแด”

หลังจากนั้น พยาบาลก็กรูกันวิ่งเข้ามา ทุกคนเงียบเสียงรอฟังคำสั่งคุณหมอ เร่งมือช่วยชีวิตคนป่วย เทาสั่งการอย่างชำนาญความมั่นใจกลับมาอีกครั้ง

จงแดมองไม่เห็นมินซอกแล้ว ผู้คนที่กำลังเข้ามาวุ่นวายกับร่างที่เขาหวงมากที่สุด...สมองที่ว่างเปล่ากลับไม่สั่งการอะไรเลย เขาก็ไม่สามารถรู้อะไรได้....อีกแล้ว..

ไม่นานมันก็ดับลง... ภาพตรงนั้น....

.

.

.

“จงแด.. นายจะเป็นะไรไปอีกคนไม่ได้นะ”

>

มาแล้วๆๆๆ อัพดึกไปไหมเน๋อ จบแล้วเทาโฮเค้าอาจจะเดินเรื่องเร็วไปนิส แต่คือไงอ่า เป็นเพียวเสปเล้กๆของฟิคนี้เนอะอย่าว่ากันเยย
ฮ่าๆ ตอนหน้าเจอกับเต็มๆกับเฉินหมิน
เค้าเบื่อตัวเองจังเลย  สงสารนางเอกตัวเอง TT^TT
ติชมกันได้เหมือนเดิมนะ จิบิ
55555 
พบกันใหม่ตอนหน้า ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและกำลังใจเล็กๆจากคนอ่าน
ที่แวะเวียนกันเข้ามาบ้าง
ไปแล้วน๊าาาาาาา ชุ้บ!

 

เม้นเสียเถิดจะเกิดโมเม้น อ๊ากกก
เลิฟคนอ่าน ชุ้บ!
#MNClove แท็กฟิค T
twitter
มาทักทายกันได้นะ เม้าๆ 55
 
  

 

 

 

cinna mon