Monochrome love

ลำดับตอนที่ #13 : Monochrome love:Special TAOHO หมอกับหมีโหด

MONOCHROM
love12






 

-12-

Special TAOHO หมอกับหมีโหด

เสียงผู้คนร้องด้วยความเจ็บปวดตามห้องกิจต่างๆ ความวุ่นวายของที่นี่มันคงจะเป็นเรื่องปกติ..
กลิ่นของยานาๆชนิดกำลังโชยเข้าจมูกได้รูปสวย
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมมาที่นี่ทำไม มาเพื่ออะไร ผมไม่มีค่าพอ...ด้วยซ้ำ
สองขาก้าวเข้าไปยังตึกสีขาวสูง การมาเหยียบดินแดนอีกที่ ที่แสนไกลถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่มาแต่มันก็น่าใจหายที่จะต้องจากบ้านมาไกล
สองมือกระชับกระเป๋าสะพาย ใบหรู กวาดสายตามองคนที่พอจะช่วยเขาได้

มองผู้คนหลายคน จะเลือกใครดี...
"โทษครับ"
ผมเอ่ยทักผู้ชายคนหนึ่ง เขาใส่ชุดสูทไม่เป็นทางการกำลังเดินผ่านผม ไป

"ว่าไงครับมีอะไรให้หมอช่วยเหรอ" ผมตกใจเล็กน้อย ผู้ชายตัวขาวมาก เอ่ยพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้ เขาตัวเล็กกว่าผม ลุคไม่น่าจะเป็นหมอได้ ?
แต่เอาเถอะเผื่อเราจะได้ทำงานร่วมกัน..
"คือผมเป็นคนจีน แล้วอ่อ..."
ผมเริ่มต้นพูดไม่ถูกเลยหยิบเอกสาร ส่งให้เขาดู. เขารับมันไว้เปิดดูอย่างตั้งใจ

"อ่าหะเข้าใจแล้วละ ยินดีต้อนรับนะน้องชาย พี่ชื่อซูโฮนะ"
"อ่อครับ คือผมชื่อจื่อเทา เรียกผมเทาก็ได้แล้วผมต้องเริ่มต้นยังไง"
"นายเก่งมากเลยนะตอนที่ฝึกงานอยู่ที่จีน นึกยังไงถึงยอมย้ายมาที่เกาหลีละ"
เขาไม่ได้สนใจการแนะนำตัวผมเลยอะ น่าหงุดหงิดชะมัด
"คือมีบางอย่างที่ผมไม่อยากอยู่ที่จีนนะครับ"
"อ่าเหรองั้นตามพี่มาเดียวจะพาไปพัก"
"ครับ"
ผมเดินตามหลัง ร่างเล็กไป ระหว่างทางเขาทักทายหลายคน คงจะเป็นคนที่คุยเก่งไม่น้อย ผมมองสถานที่ทำงานที่ใหม่อีกครั้งที่นี่สินะที่ผมจะต้อง...
เริ่มต้นใหม่ แต่ขอไม่ทำอะไรแบบเก่าละกัน ไม่ทำจริงๆ
.
.
แล้วทุกวัน
ก็ดำเนินอย่างค่อยๆเป็นค่อยไป ผมย้ายเข้ามาอาศัยในย่านที่เหล่าแพทย์เค้านิยมพักกันเป็นคอนโดอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนัก ใช่ผมเป็นหมอ..แต่ตอนนี้เรียกว่าผู้ช่วยแพทย์จะดีกว่านะ 

"ก๊อกๆ"
"อื้อ"
"พี่เข้าไปนะ"
"อื้มเข้ามาเลยๆ"
ทันทีที่พูดจบ พี่ซูโฮก็เข้ามาให้ในห้องผมอย่างคุ้นเคย 
และตอนนี้ผมก็พึ่งพาเขาได้อยู่คนเดียว ผมเป็นคนพูดน้อยและ ไม่ค่อยชอบเข้าสังคมเลยมีแค่พี่ซูโฮคนเดียวที่พอจะสนิดกัน

"จื่อเทา คืนนี้พี่มานอนที่นี่ได้ไหม"
"ไมล่ะ ห้องพี่ไม่มีอยู่เหรอ"
"เดียวจะโดน ก็คือเมื่อคืนพี่เจอไรบางอย่างในห้องก็ เลย แบบอ่อ.."
"อืมๆ จะมาก็มาแต่เตียงของผมนะ"
"จริงนะ ฮ่าๆน่ารักมากไอ้เเพนด้า"
เขาพูดเสียงเริงร่ากระโดนกอดคอผม ขยี้หัวเป็นการหยอกล้อ ทำอะไรเเบบนี้นะซูโฮ
-__-

"ฮึย! ปล่อยนะตัวก็เตี้ยยังจะพยายามอีก"
ผมโค้งตัวออกจากอ้อมเเขน เพราะใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ผมมากเกินไป ผมไม่ค่อยชอบเลย...
"แหม๋เอ้อ นายคงลืมบุญคุณพี่คนนี้ไปแล้วสินะใช่เซ่ เดียวนี้มีเพื่อนเยอะแล้วนิ ไหนจะคุณหมอซอล คุณพยาบาลกิม คงไม่ต้องพึ่งฉันแล้วนิเหอะๆ" 

ผมยืนฟังรุ่นพี่ตัวขาว กอดอกลอยหน้าลอยตาบ่น ปากสีชมพูอิ่มยังคง ขยับงุ้งงิ้ง ไม่เป็นภาษา อาจจะเป็นเพราะผมจ้องเขานาน สายตาคู่นั้นเลย หันมาจ้องมองอย่างไม่เข้าใจ

"มองไรหะ นี่น้อยใจอยู่นะเว้ย ..... ยิ้มทำไมหะ"

"ไม่รู้สิ ตั้งแต่ผมมาอยู่ ผมไม่เคยเจอใครที่ขี้บ่นแบบพี่เลยอ่ะ"
"นี่นายว่า พี่นายเหรอ! ไอ้เเพนด้า!"

"แต่เวลาพี่บ่น พี่โครตน่ารักเลย อ่ะซูโฮ"
.
.
.
.
(ซูโฮ)
-//////-
ตึกตึก ตึก 
ผมจับหน้าอกตัวเอง หลังจากที่กลับมาเอาของใช้เล็กๆน้อยๆ
จื่อเทา ไอ้เด็กบ้าพูดไรของนาย!

"แต่เวลาที่บ่นพี่โครตน่ารักเลยซูโฮ"

คำพูดนี้ยังวนๆอยู่ในหัวผม อะไรเนี่ย! เป็นไรนะซูโฮ หายใจไม่ค่อยออก ใช่ผมรู้แล้ว ผมคงกลัวสิ่งน่ากลัวในห้องผม นี่แหละไม่เกี่ยวกับคำพูดเทาหรอก..

ไม่ไหวอ่าคืนนี้นอนห้องตัวเองไม่ได้แน่ๆ ไม่น่าเลย =[]= 
คือวันนี้เป็นวันหยุดผมเลยซื้อวีซีดี หนังผีมาดูยอมรับนะว่ากลัวผี เลยเลือกที่จะดูตอนกลางวัน.. แต่ในระหว่างที่ดู ผมเห็นมีเงาหลังม่านอ่า จริงๆนะ น่ากลัวมากๆ ดูหนังต่อไม่ไหว ทำไมต้องมาเจออะไรน่ากลัวแบบนี้ -0- เลยจำใจต้องไปห้องของเด็กนั่น
ก็มันกลัวนี่.....

หยิบผ้าขนหนูและของใช้จนครบ ไม่ลืมที่จะหยิบหมอนคู่ใจมาด้วย คืออาบน้ำในห้องตัวเองก็ไม่เอา ยังหลอนๆอยู่ -0-

ผมกลับมาในห้องข้างๆอีกครั้ง จื่อเทายังนั่งเล่นเกมส์ อยู่ที่โซฟา ผมเดินตรงไปที่โต๊ะวางของ นึกแล้วก็อดที่จะบ่นไม่ได้เเหะ 
แต่ไว้ค่ำๆก่อนละกัน นายโดนฉันบ่นหูฉีกแน่หึๆ
.
.
. 
"เทา"
"หะ"
"พี่หิวน้ำหยิบให้หน่อย"
"อืมๆ"
ผมกำลังเคลียงานกองเล็กๆของทางโรงพยาบาลให้เสร็จๆไป จะว่าไปผมลืม อะไรรึป่าวนะ?...

"พี่นั่งทำตั้งแต่มาห้องผม นี่สองทุ่มแล้วนะไม่หิวเหรอ"
"อ่าขอบใจ อึกอึกอ๊า"
"..ค่อยๆกิน"
"ไม่หิวหรอกปกติก็ไม่ค่อยกินตอนเย็นอยู่แล้วยุ่งๆก็เห็นนิ"
ผมรับน้ำมายกดื่ม อีกครั้งแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าไปมองเทา งานเยอะต้องรีบทำ =_=

"งั้นผมทำอะไรให้กินดีป่าว"
และในที่สุดผมก็นึกออก เงยหน้ามองร่างสูง ก่อนจะจับไหล่เบาๆ
"อ้อ!! นึกออกแล้ว นี่จื่อเทานั่งลงๆ"
"อ่าๆ จะให้ผมทำไร"
"คือแบบ พี่สงสัยมานาน... อ่อคืออย่าว่าพี่เลยนะเทาถ้าพี่ถามก็ช่วยตอบตรงๆ"
"อืม"
"ทำไมเวลามีเคสผ่าตัดนายไม่เคยเข้าเคสเลยละ? ทั้งๆที่นายมีผลงานดีมาโดยตลอดตอนที่อยู่จีน ไงมาอยู่ที่เกาหลีแล้วลงมาเป็นแค่ผู้ช่วยพี่ละ?"

นี่คือสิ่งที่ข้างคาใจผมอยู่ แต่พูดออกไปแล้วเจ้าตัวจะโกธรไหมนะ

"...................................."

"เทา" ผมเอ่ยเรียกคนที่นั่งหลบสายตาผมไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ ผมพูดอะไรผิดเหรอ..

"อ่อ มันก็หลายอย่าง ถ้าวันหนึ่งพี่ทำอะไรพลาดไปแล้วผลเสียที่ออกมาน่าเจ็บปวดพี่จะทำมันอีกไหมละ" 

"นายบอกพี่ได้ไหม" ผมเอ่ยมือไปวางบนหัวของเทา เขาดูอึดอัดจังเลย  ผมพอจะช่วยได้ไหม

"ซูโฮ ผมไว้ใจพี่นะแต่พี่ต้องรับปากว่าจะไม่ให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่.... กล้าทำ"

เทา เอ่ยมองผมด้วยเเววตาหลากหลายความรู้สึก ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว เด็กคนนี้ไว้ใจผม >\\\< 

"ได้ ยังไงเราก็ต้องทำงานร่วมกันมาจิ้บๆก่อน"
"หะอะไรคือจิ้บๆ" 
"อย่างนี้ไง"
ผมยกตัว โน้มไปฝั่งตรงข้ามโต๊ะแล้วก็ทำท่าจิ้บๆให้ดู อ่อ... ลืมตัว -/////-
"เอามือมาจีบๆอยู่ที่ปลายจมูกนี่นะจิ้บของพี่ เล่นอะไรอ่าฮ่าๆ"
ผมชักมือกลับ เฮ่ยไม่น่าไปเล่นอะไรแบบนี้เลยเสียท่าแล้วไหมล่ะ 
"ก็แม่พี่สอนมา พี่ลืมตัวโทษที" ผมเอ่ยเก้อๆ เล่นอะไรน่าอายชะมัด ก็ที่บ้านผมเวลาสัญญากับใครก็จะทำแบบนร้แหละ จิ้บๆ ^^

แล้วริ้วสีแดงก็คงขึ้นดูบนแก้มขาว  เทามองมาที่ผมอีกครั้ง โน้มตัวมาไกล้ขึ้น
"จิ้บๆ"
-////- ไอ้เด็กบ้า ไม่ต้องมาทำกลับเลย! ลามปาม เดียวเถอะ!!  ผมก็เป็นได้แค่เสียงที่เอ่ยเบาๆในใจแค่นั้น

"นี่ เป็นเด็กมาเล่นหน้าพี่ได้ไง"
"หน้าแดงเลยอะ ดูดิที พี่มาจิ้บๆที่จมูกผมยังไม่แดงเลย อ่อนวะ"
"นี่เทา! ไม่ต้องมาล้อเลียนมันเป็นที่สีผิว ไม่ขาวไม่เข้าใจหรอกเหอะๆ"
"เหอะๆ ครับขอโทษ"
ผมหยุดมองหน้าเทาอีกครั้ง เอามือกุมสองข้างไว้ ใจเย็นนะซูโฮ หัวใจทำไมมันเต้นแรงแบบนี้..
"เล่ามาได้แล้ว"
"ผมเคยผ่าตัดแม่ผม..." ผมจ้องหน้าสวยอีกครั้ง..น้ำเสียงที่แสนเรียบเฉย มันขัดกับแววตาเขามากตอนนี้ 

"แล้วผมช่วยแม่ไม่ได้..คือผม..ทำมันต่อไปอีกไม่ได้จริงๆ.. แค่คนที่ผมรักและเหลืออยู่ผมยังรักษาและดึงให้เค้าอยู่บนโลกนี้ไปพร้อมๆผมยังทำไมได้เลย ผมเลยจำเป็นต้องมาที่นี่....ฮึก" เสียงที่สั่นครือลงทุกที ผมทำให้ผมอยู่เฉยไม่ได้

"จื่อเทา...ขอโทษนะ พี่ไม่น่าถามนายอีก " 

ผมลุกขึ้นแล้วไปกอดด้านหลังเทาอย่างลืมตัว เทาขบฟันแน่นควบคุมไม่ให้น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาแสนเจ็บปวดคู่นั้น ลมหายใจหอบขอเทารดต้นเเขนผมเป็นระยะๆ ผมเอาคางวางบนไหล่กว้างอย่างปลอบโยน อกผมแนบแน่นไปกลับหลังเขา ผมอยากดึงเขาขึ้นมาจัง ดึงออกมาจากความคิดนั้น เทาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยซักนิด


แล้วคืนนั้นก็จบด้วยการที่เทาหันมาทำ จิ้บๆ ใส่ผม แล้วก็ลุกไปอาบน้ำนอน หน้าตาเฉย เดาใจยากจริงๆ ผมเลยบ่นรื่องห้องนอนเทาซะหน่อย เก็บไม่เคยจะเป็นระเบียบ เห็นแล้วรกตาจริงๆ ส่วนผมก็นอนพักอยู่ที่โซฟาจนถึงเช้า ไอ้เด็กบ้า ไม่มีน้ำใจเรียกไปนอนในห้องเลยเหรอไง คิดแล้วมันน่านัก -..-
.
.
หลายเดือนผ่านไป

ตอนนี้ผมและเทาทำงานร่วมกันหลายเดือนแล้ว ความสนิดมันมีมากขึ้นจนบางทีผมโดนลามปาม-///- จากเด็กคนนี้ 

ผมนั่งคลอเพลงอยู่ในร้านกาแฟใกล้ๆโรงพยาบาล เป็นช่วงเวลาพักสำหรับผมทั้งสองคน นี่ก็ค่ำมากแล้ว หลังจากที่ไปตรวจหลานชายเเฟนเก่า ...จงแดประสบอุบัติเหตุ
ผมคิดอะไรไปเรื่อยๆ...
"พี่ซูโฮ"
"ว่าไง"
"ผมว่า จากอาการคุณจงแด เขาไม่ได้ความจำเสื่อมหรอก"
ติ้ง ติ้ง ติ้ง~~~ 
"อะ อ่อแปบนะเทา" 
ติ๊ด!
"ว่าไงเลย์ของเค้า"
(ซูโฮ หลานเค้าเป็นไงบ้าง)

"ปลอดภัยไม่ต้องห่วง ดึกๆจะเเวะมาก็ได้เดียวเค้าบอกพยาบาลไว้ให้ๆ/// อ่าดูเหมือนจะเป็นชานยอลนั่นแหละที่เฝ้า//อ่าทำงานหนักเลย///ไฟท์ติ้งนะ//คิดถึงจุ้บ//แล้วแวะมาหาเค้าบ้างนะเลย์//คร้าบ"

ติ๊ด 

แก้ง~~! 
"นี่เทาเดียวแก้วแตกวางเบาๆเซ่"

"คุยจบยัง?"

"อ่อ...อืมพี่ดูจากแฟ้มตรวจอาการ พี่ก็คิดเหมือนนาย"

"นี่แล้วเมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับใครหะ ทำเสียงซะน่าเกลียด อ้อนซะ"

"ยุ่งน่า ไอ้แพนด้าคนเราก็ต้องมีคนไว้คอยอ้อนบ้างไม่ได้ไง"

"พี่ไม่เห็นเคยอ้อนผมเลย"

ตึก ตึก ....

เอาอีกแล้ว เหอะไอ้เด็กบ้า ชอบพูดไรให้คิด เย็นไว้ซูโฮ!! 

"ทำไมต้องอ้อนนายด้วย ฉันเป็นพี่นายนะเทานายสิต้องอ้อนฉันฮ่าๆ" 

"อ่องั้น แบบนี้เรียกว่าอ้อนป่าว"
"หะ"
"จิ้บๆ"
จิ้บบ้าไรตรงนี้ ฮ้าาาา!!!!! โอ้ยตัวชา>~<
ปกติใช้มือแต่...คระ คราวนี้เทาใช้ จมูกของเขา มาชนกับจมูกผม ย๊าเด็กบ้า งืออออ 
-/////- 
ผมกัดปาก สบตามองใบหน้าสวยที่โน้มตัวจากเก้าอี้ข้างๆ การกระทำเเบบเมื่อกี้ มันลามปามไปแล้วนะ! ยังอีกยังไม่เอาหน้าออกไปอีก !

"เห้ยพี่จะไปไหน" 
ผมหลบสายตามองไปที่มือยาวที่คว้าข้อมือผมไว้
"นะ..นายอย่าเล่นไรแบบนี้อีกนะเทา"
"ก็อ้อนไง แปลกตรงไหน"
ผมหันมาประชันหน้าของเขาอีกครั้ง นายไม่คิดเลยเหรอไง ไอ้เด็กบ้าแพนด้าตาดำ!

"เดียวฉันชอบนาย มันจะไม่ดีเอา"

"แล้วถ้าผมชอบพี่ มันจะดีไหมอ่า"

"เทา..."

เทายิ้มส่งมาให้ รอยยิ้มที่ผมคุ้นเคย ผมใจสั่นนิดหน่อย ที่ได้ยินคำพูดเขา 

เทายืนเต็มความสูง กุมมือผมไว้หลวมๆ 

"อย่าคิดมากเลยนะ แค่ปล่อยตัว......และใจให้มันเป็นไป.........ตามธรรมชาติ"
>\\\< แล้วทำไมต้องกระซิบด้วยวะ หน้าร้อนไปหมดแล้ว! 
ผมหันหน้า มองเทา แพนด้าตัวร้าย ยิ้มแบบไม่รู้สึกอะไร พยักคิ้วก่อนจะหยิบแว่นกันแดดมาสวม หล่อมาก เหอะใส่เเว่นตอนนี้เนี่ยนะ-..- กระชับมือผมอีกครั้งก่อนจะเดินลากผมออกไปจากร้าน และนี่ก็คงถึงเวลาที่เราต้องกลับที่พัก 


ถึงผมจะไม่เอ่ยอะไร เชื่อว่าใบหน้ามันคงแสดงออกไปหมดแล้วละ..

"ปล่อยก็ปล่อยวะ ! ซูโฮไฟท์ติ้ง!" ผมพูดกับงึมงัมตัวเองกำมือแน่น เพื่อสร้างความเชื่อมั่น!

"พูดอะไรคนเดียวเข้าห้องสิ"

"อือ รู้แล้วน่า แล้วรอไรเข้าห้องตัวเองไปดิ"

"ส่งก่อนไง เข้าไปสินอนไม่หลับไปหาผมนะ ยินดีเป็นที่อ้อนให้"
" ไอ้แพนด้ากลับจีนไปเลยไป!"
ปัง! 
ผมหันหลังแนบประตู ได้ยินเสียงหัวเราะแววๆของคนด้านนอก นายมันน่ากลัวเกินไปแล้วจื่อเทา.. ล้อเล่นกันแน่ๆเด็กบ้า
.
.
.
วันเวลาผ่านไปค่อนข้างเร็ว ความสัมพันธ์ผมกับเทาก็ยังอยู่กันที่เดิม แต่เพียงการหยอกล้อก็อาจจะมีมากกว่าเดิม ผมบอกแล้วเด็กคนนี้มันชอบลวน เอ้ยลามปาม 
ผมพยายามให้เทามีความมั่นใจในการรักษาผู้ป่วยมากขึ้นไม่อยากให้เขา ยังติดมากกับเรื่องเดิม ๆ และที่สำคัญแค่อยากรักษาแผลของเขาให้หายสนิด 
แหงะ ล่ะ ก็ผมเป็นหมอนี่!! ^^

"เทาอ่าเย็นนี้ว่างใช่ไหม"

"ไม่อ่าผมรับปากพี่ชางไว้ว่าจะเข้าเวรให้"

"หะไหงงั้นเล่า วันนี้พี่ต้องไปเฝ้าร้านให้เลย์"

"แล้วพี่ไปยุ่งอะไรกับร้านเขาล่ะ แฟนเก่าก็แฟนเก่าสิทำไมชอบยุ่งกับชาวบ้านนักหะ?"

ผมทำหน้าบึ้งใส่แบบสุด ย่ำขาอย่างที่เคยทำ สะดิ้งไว้ก่อน เหอะ-..-

"ก็เขาขอให้พี่ไปช่วย เลย์ไปธุระ สองคืนแค่ตอนกลางคืนเองนะๆ"

"อ้อนไปเถอะไม่ไปหรอก"

"เฮ่ย อย่าทิ้งกันสิถ้าพี่ไปเฝ้า คนเมาก็เยอะ ผับนะผับ"

"แล้วใครบอกให้รับปากหะ ทำอะไรไม่คิดเป็นหมอซะป่าว"

ครับ ใช่เวลาเปลื่ยนคนก็เปลื่ยน เด็กนี่บ่นผมเยอะขึ้นจนผมเถียงไม่ทันTT^TT

"อ้อไปเองก็ได้ พนักงานที่นั่นฉันก็รู้จัก หล่อๆเยอะแยะโทรชวนเพื่อนมานั่งกินเล้าเลยเป็นไง ไหนๆก็ไหนๆละ"

ผมหันหลังกอดอกด้วยอารมณ์น้อยใจปนโมโห ร้อยวันพันปีไม่เคยอยู่เวร วันนี้ทำมามีน้ำใจ ชิๆ 

"ขึ้นรถ"

เหยดดดด สำเร็จ ^0^
.
.
.
ทันทีที่ก้าวเข้าร้านผับวูฟ ไป ผมมาสายนิดหน่อยเพราะกลับไปทำสงครามกับ จื่อเทาที่คอนโด

ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ทะเลาะกันเรื่องชุด ก็เทาอ่า แอบไปเอาเสื้อตัวโปรดผมมาใส่ เป็นเสื้อที่สกีนเองกับมือ 
แล้วดูสิ ใส่เดินลงรถมา ลอยหน้าลอยตา เสื้อก็สกีน ทนโท่ เขียนว่า  "ของซูโฮ"
-///-

มันแปลว่าของผมนะ เทาเอาไปได้ยังไงกัน !!!

ผมเอ่ยทักพนักงานบางคนที่รู้จักแต่ก็ไม่ทุกคน ผู้ชายสองคนที่คุมประตูด้านหลังถึงแม้จะดูน่ากลัวแต่รู้ไรปะผมนะซี้ปึก เลยแหละฮ่าๆ 
"นายรอ บนชั้นลอยนี้นะ เล่นเกมส์ไปก่อนพี่ลงไปเช็คความเรียบร้อยแปบ เดียวดึกๆจะได้ไม่ต้องลงไป"

"เราจะนอนบนชั้นลอยเหรอ มีกล้องเต็มไปหมดเลยแหะ ที่นี่คงดัง"

"บ้าไม่ได้นอนในนี้หรอก มีของพักด้านในอีก ส่วนเรื่องดังอะ ใช่ๆ ก็ระดับต้นๆอะ แฟนใครไม่รู้เก่งชะมัด^^"

"พี่ซูโฮ อยากตายเหรอครับ"

ผมหุบยิ้ม ทำปากจู๋ ส่งไปทำตาปริบๆ

"ใจร้าย" ผมพูดจบก็สบัดตูดออก ไปยังประตู ในขณะที่เปิดประตูเพื่อชิ้ง คนๆนั้น 

"เค้าเรียกว่าหึง แรงต่างหาก" 
ปึก! เสียงประตูทำให้เสียงในห้องเงียบลง 
แต่เสียงหัวใจผม ดังมาก!!!

หึงแรง หึงหวง หวงหึง กรี๊ดด แพนด้าโหดอะ โอ้ยย >\\\\<

ผมเดินตบแก้ม ตัวเองลงมาอย่างห้ามไม่ได้ 

"ซูโฮ"
ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง  ปลายเสียง เจอแพนด้าตัวหนึ่งโผล่ ออกมา เกาหัวเล็กน้อย ยกยิ้มจนเห็นแล้วรำคาญ -///-

"กลับขึ้นมาเร็วๆนะ คิดถึง" 

ผมก้มหน้าทันทีรีบเดินออกไปจากตรงนี้ ไอ้เด็กบ้าตะโกนลงมาไม่อายพนักงานบ้างรึไง คนก็เริ่มมีแล้วด้วย นายทำฉันอายหลายครั้งแล้วนะเทา คอยดู!
.
.
.
สองคืนที่ต้องมาเฝ้าผับให้เลย์ ผ่านไปด้วยดี แล้ววันนี้ก็ถึงเวลาที่ ผมต้องกลับออกจากที่ผับ หลังจากแวะมาดูความเรียบร้อยอีกที
ระหว่างที่เดินออกมาทางหน้าผับ 

"ซูโฮ !!" 
"เลย์!!!"
ผมวิ่งเข้าไปกอดเลย์ ทันทีคิดถึงอ่า ^^
"ขอบคุณนะ เหนื่อยไหม"
"ไม่เลยๆ เลย์ไปไหนมาอ่อแล้วนี่..."
"อ่อคริสอะ" 
ผมมองตามคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง สูงหล่อ ราวกับหลุดมาจากในนิยาย แฟนเลย์เหรองี้ต้องเจอเเขวะ ขอเซี้ยมหน่อยละกันชิชะ
ผมก้มหน้าไปกระซิบเลย์ ใบหน้าแถบจะแนบกัน โหยเลย์อ่ากลิ่นตัวหอมเหมือนเดิมเลย
"แฟนเหรอ ห้ามรักมันมากกว่าเค้านะคิๆ"
"ฮ่าๆ ซูโฮก็" เลย์โยกหัวหนีหัวเราะ อย่างร่าเริง

"อี้ชิง เร็วๆเถอะ เราต้องไปบ้านฉันอีกนะห้อย"
คริสเอ่ยแทรกบทสนทนาของผมกับเลย์ ชิหึงก็หึงไปฉันมาก่อนนาย 

"เสียมารยาทนะคริส..แล้วนี่คงจะเป็นเทา" 

เลย์เอ่ยยิ้มไปให้เทา ที่ยืนนิ่งไปหุ่นมากพักหนึ่ง เทาโค้งหัวให้ตามมารยาท รอยยิ้มเล็กๆที่ผมมองก็รู้ เสแสร้งชัดๆ -[]-

"คุณรู้จักผมด้วย"
ผมหันไปมองเสียงนิ่งๆเรียบ 

"ก็รู้จักสิ ซูโฮนะชอบโทรมาคุย อุ้บ!"
ผมเอามือปิดปากสวยทันที!ตายแล้วเลย พูดอะไรออกมา ไม่ได้นะ งือ

"จริงๆก็ไม่บ่อยหรอกน่า พี่ป่าวนินทานายนะเทา" ผมปิดปากเลย์ พูดแก้ตัวให้ร่างสูงฟังยกใหญ่ 

"เหอะ" เทาหัวเราะขึ้นจมูก สายหัวเบาๆ

"นี่ เอามือออกไปจากอี้ชิงได้แล้ว ฉันไม่อยากแตะหมอ นะ"

มือผมถูกปัดจากร่างสูงด้านข้างเลย์ หยาบคายอ่ะ คิดว่ากลัวเหรอวะ 

"คริส! ซูโฮคือเพื่อนสนิดฉันนะ เลิกหึงอะไรไร้สาระได้แล้วฉันจะทำตัวยังไงกับซูโฮก็ได้" เลย์พูดไปพรางเอามือมาคล้องคอผม เอาแก้มนิ่มๆมาคลอเคลีย ด้วยน่ารักจังเลย์อ้า>..<

คนที่โดนดุก็เอาแต่ ทำน่าสงบ กัดฟันกรุบกริบ บ่นงุมงัม ฮ่าๆไงล่ะฉันชนะ 

"คุณก็พูดไม่ถูกหรอกนะ เพราะถ้าผมเป็นแฟนพี่ซูโฮตอนนี้ ผมก็คงทำแบบคุณคริสพูดเหมือนกัน เอามือ ออกไม่อยากแตะคน "


จึก !! องค์แพนด้าลงแล้วไง ผมหันยิ้มแหยๆให้เลย์ แต่เขากลับหัวเราะลั่น แต่ก็ยอมออกไปยืนข้างคริสเหมือนเดิม

 "ก็ลองแตะสิ" คริสเอ่ยบ้าง แสยะยิ้ม เวรล่ะซูโฮTT^TT


"เทา พูดดีๆ" ผมเอ่ยเรียบๆไม่กล้าดุมาก หมอนี่โมโหทีไร ชอบแตะก้น เดียวเจ็บตัวเปล่าๆ-..-

"ไม่เป็นไรซูโฮ คริสก็ปากใช่ย่อย กลับไปพักกันเถอะขอบคุณนะ เทา เลย์ของเค้า"
"อื้ม เค้าไปนะเลย์ นี่นายตัวสูงฝากดูแลเลย์ของฉันดีๆนะ"
"งืม" คริสตอบแบบผู้ชายเย็นชา แอคได้แอคไป เห้อะๆ 

ผมเดินออกมาที่รถ เทาเองก็เดินตามมาติดๆระหว่างทางเทาไม่เอ่ยอะไร นั่งนิ่งๆมาตลอดทาง 
ใกล้จะถึงคอนโดแล้ว ช่วงเย็นของวันนี้ผมจะหาอะไรตอบแทนเทาหน่อยละกัน 
หลังจากจอดรถ เสร็จสรรพ ผมก็เดินไปตามทางเท้า  มุ่งหน้าเข้าไปในคอนโด เราสองคนอยู่ในลิฟท์แล้ว

"ขอบคุณนะ เทาอยากกินอะไรไหมพี่เลี้ยง"

"ไม่อะรีบขึ้นห้องเหอะ ถ้าหิวเดียว กินพี่ก็ได้"

ปึ๊ก!

“โอ้ย”

“ยังมีน่ามาพูดเล่น ไม่จริงจังก็อย่ามาพูดแบบนี้กับใครรู้ไหมว่าคนเขาคิด”

“พูดจริง”

ผมหยุดมองเทาอีกครั้ง ตอนนี้ผมจริงจัง และจะไม่ยอมให้ใครมาเล่นกับความรู้สึกเด็ดขาดผมก้าวขาออกจากลิฟท์เมื่อถึงที่หมาย ผมเดินนำเทามาถึงห้องพักคู่สุดท้าย

“พูดจริงแล้ว ก็ทำจริงด้วยสิ”

กึก!

เสียงหลังผมกระแทกประตูสีขาว มีเมื่อยาวทั้งสองข้างชันมันไว้ระหว่าง ตึก ตึก ผมได้ยินเสียงหัวใจอีกแล้ว....

เทาจ้องมองผมด้วยแววตาแปลกใหม่ เรียวตาคู่สวย ปรือหรี่ลง ลมหายใจอุ่นรดมายังแก้มผมตอนนี้ นายจะแกล้งอะไรพี่อีกนะเทา

ริมฝีปากสวยเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ... แล้วประกบลงอย่างนุ่มนวล กลิ่นหอมหวานยากที่จะลืมเลือน มันเคล้าคลุ้งอยู่เต็มไปหมด

ผมรับสัมผัสใหม่นี้เบาๆ เทาแทรกลิ้นร้อนเข้ามา ลมหายใจที่แทบจะขาด เทาจับคางผมเผยอขึ้นอีกครั้ง กำลังจะก้มลงมาอีก.....

โครม!!!!!

“โอ้ยข้อมือ ฉัน”

ไม่น๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เทาที่ร่วงลงมาด้วยเช่นกัน ผมไม่ผิดนะ ประตูมันเป็นอะไร ตอนนี้ร่างของเทาทับตัวผมอยู่ แนบจนผมหายใจไม่ออก แต่ความรู้สึกที่มาแทนที่เมื่อกี้คือความเจ็บปวด

เทาชันตัวเองขึ้นอีกครั้ง นั่งข้างๆ

“โอ้ย ”

“มือพี่เป็นอะไรรึป่าวลุกก่อนนะ” เทาเอ่ยค่อยประคองผมขึ้นมา ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นนัก คงจะเป็นเพราะแรงกระแทกที่ไม่ตั้งตัวข้อมือด้านขวา ผมมันเลยรับน้ำหนักเต็มๆ เจ็บชะมัดบ้าจริง

“ประตูมันพังได้ยังไงนะเทา”

ผมเอ่ย บอก กวาดสายตาไปรอบในห้อง ข้าวของมากมายที่ถูกลื้อไว้เละเทะ ไม่นะ

“พี่ใจเย็นนะเดียวผมดูให้”

เทายืนเต็มความสูงเดินไปยังประตูที่พัง มองสำรวจอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน ผมนั่งลงมองข้อมือที่บวมเปล่ง ทำไมต้องมาขัดฉันด้วยนะ ไอ้ประตูบ้า

ไม่สิ ผมต้องห่วงห้องผมสินะ - -*

“พี่ไปทำแผลห้องผมเถอะ เราคงต้องไปแจ้งความผมว่า..ห้องพี่โดนงัด”

“ว่าไงนะ ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
ทำไมผมซวย แบบนี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แก๊บซองงงง 55555555 
อันยองงงงทู๊กคน สำหรับตอนนี้ขอเป็นเทาโฮเนอะ ไว้ตอนหน้าจะเจอเฉินหมินแน่นอน ฮรือ สงสารนางเอกของเค้าจัง
เรื่องมันไกล้จะจบลงทุกทีมีบทสรุปของทุกคู่แน่นอน
ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วนะค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกวิวที่เพิ่มเข้ามาอ่าน 
ไปแล้วฝันดีเจอกันตอนหน้า ชุ้บบบบ
*************************************************
เม้นเสียเถิดจะเกิดโมเม้น อ๊ากกก
เลิฟคนอ่าน ชุ้บ!
#MNClove แท็กฟิค TT^TT
twitter
มาทักทายกันได้นะ เม้าๆ 55
 
  

 

 

 

 

cinna mon