คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Monochrome love:คนแปลกหน้าของคริส
MONOCHROM
love6
...คนแปลกหน้าของคริส*
กว่าจะรับรู้ว่าอีกคนต้องเจออะไรมา..ถ้ามัวแต่ช้ามันอาจจะสายก็ได้นะ..
เลิฟๆ..-3-
(มินซอก)
ผมรีบเดินไปยังตึกอีก..ตึกทันทีเพราะทีนั่นคือที่ๆจงแดเดินผ่านเข้าไป ต้องไปห้องปกครองแน่ๆ >//< นายกลับมาเรียนแล้วจริงๆอ่าเหรอ โอ้ยดีใจ .....ในจังหวะที่ผมเดินอยู่นั้น แบคฮยอนก็เดินหน้ายุ่งมาแต่ไกลโดยด้านหลังที่เดินตามมาติดๆคือคนตัวสูงที่หายตัวไปอย่าง งงๆในเมื่อวาน - -*
“นี่ เดินตามอยู่ได้ น่ารำคาน!!”
“ไม่เอาน่าแบคอย่างอลเค้าสิ เราคุยกันแล้วนี่”
ผมหยุดเดินก่อนจะยิ้มให้ทั้งคู่ แบคเองก็หันมายิ้มกลับผมก่อนจะหันไปตะหวาดใส่คนตัวสูงอีกครั้ง
“ไม่ต้องมาพูดดี ไม่ได้งอลแค่รำคานจะไปไหนก็ไปไปหา คนอื่นเลยไป!”
“ใจเย็นก่อนสิแบคฮยอนมีอะไรค่อยๆคุยกันนะๆ ^^” ผมเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงอะนะ ใจเย็นเถอะแบคฮยอน - -*
“ไม่เย็นแล้ว มินซอก นายยังไม่รู้อะไร ไอ้หูกางมันลืมนายเมื่อวาน แถมยังไประริกระรี้กับลู่หาน เสร่อเอาของไปช่วยเพื่อนฉันจัดบ้านใหม่ ห้องตัวเองไม่เคยจะทำมันน่าไหมล่ะ ห๊ะมินซอก!”
ผมถึงกับพูดไม่ออก ก่อนจะชูสองนิ้วในชานยอลทำนองว่าสู้ๆ ชานยอลยิ้มแห้งๆ ทำท่าน่าสงสารมาก แต่ก็สมควรนายลืมฉันได้ยังไง - -*
ว่าแต่..... ชานยอลลืมผมงั้นเหร่อ... อย่างงี้อาหารที่กินเข้าไปเมื่อวานก็ ฝีมือจงแดอะสิ อ๊ากกก บ้า...เขินเป็นบ้าโอ้ยวันนี้มันวันอะไรมีความสุขแต่เช้า ^0^
“นี่ เป็นอะไรนะมินซอกเห้ๆ” ผมมีสติอีกครั้งที่แบคฮยอนโบกมือไหวๆอยู่ตรงหน้า สงสัยคงจะยืนมองฟ้าแล้วยิ้มคนเดียวอีกแน่ๆ - -*
“ป่ะ.. ป่าวหรอกแหะๆ นายก็อย่าพึ่งไปว่าชานยอลเลย ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก แล้วนี้รู้หรือยังจงแดกลับมาที่โรงเรียนแล้วน้ะ^^”
“อื้อ รู้แล้วมันขับรถไปปลุกฉันที่คอนโดแต่เช้ามืดให้ลุกมาตัดผมให้มัน ทำบ้าอะไรไม่เคยจะเตรียมตัวคนยิ่งง่วงๆอยู่ ห้าววววว -0-”
“ใช่ๆ มาทำแบคของเค้าลำบากได้ยังไงเนอะไอ้มหา อย่างงี้เดียวเค้าไปจัดการให้นะแบคฮยอน^//^”
ชานยอลที่พยายามง้อแบคมาตั้งแต่เช้า เกาะไหล่คนตัวเล็กอย่างน่ารักพูดจาใส่หูแบคจนไม่อายฟ้าอายเด็กอายชะนีแถวนี้เลยซักนิ่ด - -*
“จัดการตัวเองก่อนเถอะ โอ้ยรำคาน!” แบคสะบัดไหล่พรางเชิ่ดหน้าขึ้น ก่อนจะหาวอีกรอบ - -* คงไม่ได้นอนจริงๆสินะ
“ฮ่าๆ ขอบใจนะแบคที่ตัดผมให้จงแดไว้เจอกัน นี่ก็ไกลเข้าแถวแล้วฉันไปหาจงแดก่อนนะ โชคดีล่ะชานยอลไฟท์ติ้งๆ ^^”
ผมรีบเดินต่อไปที่ตึกก่อนจะพยายามมองหาจงแดอีกครั้ง ไปไหนของเค้าน๊า... ผมกวาดสายตาเข้าไปในห้องปกครองที่อยู่ติดกับที่ๆผมไม่ค่อยชอบเดินผ่านและไม่คิดที่จะเข้ามัน...ห้องพักครูนั่นเองผมมองเข้าไปในห้องปกครองก็ไม่มีวี่แววของคนที่ตามหา รึจะไปห้องพักครูเพื่อรายงานตัวนะ ในจังหวะที่เดินมองเข้าไปเรื่องนั้น มีมือหนาจู่ๆก็มากุมมือผมไว้ จงแดหร่อ >//<
“จงแด^^” ผมหันกลับไปก่อนจะเอ่ยเบาๆ...กะจะจับคนตรงหน้าจุ้บแก้มซักทีสองที แต่ความฝันก็ต้องแตกลงเป็นเสี่ยงๆTT^TT อาจารย์ ลีวูยิ้มหวานกลับมา ผมปรับสีหน้าให้นิ่งและเรียบเฉยก่อนจะสู้สายตาคนตรงหน้าไป เห้อเมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นจาก แกนะไอ้อาจารย์บ้า
“มาหาฉันเหรอ^^” ผมไม่ตอบอะไรก่อนจะสะบัดมืออก ในเวลาที่ผมอยู่โรงเรียนผมกลัวการเจอหน้าของอาจารย์คนนี้เป็นที่สุดTT^TT
“อ่อ ป่าวฮะ ผมมาหาเพื่อน”
“ไม่มีหรอกเพื่อนนายนะ ไปในห้องพักครูสิ ฉันมีไรจะให้” เขาพูดจบก็จับมือผมอีกครั้ง ผมพยายามส่ายหน้าเพื่อความปฎิเสธแต่นั้นไม่เป็นผล ร่างสูงยังคงจับข้อมือผมแน่นก่อนจะพยายามดึงผมเข้าห้องพักครูไป ผมยิ่งกลัวเพราะตอนนี้ไม่มีครูคนอื่นอยู่ในห้องนี้เลย TT^TT ประตูถูกผลักเข้าไปด้านในร่างสูงหันมายิ้มก่อนจะออกแรงดึงผมอีกครั้ง
“ไม่เอาอะ ผมมีธุระไว้ค่อยเอามาให้ผมก็ได้ฮะอาจารย์”
“มาเถอะมินซอกอย่าดื้อ”
ผมกำลังถูกลากเข้าไปแล้ว ทำไงดี ต้องมีคนผ่านมาบ้างสิ โชคร้ายไปนะบางทีTT^TT ลีวูยังคงลากผมมาที่โต๊ะของตัวเองไม่นานนัก....
กึก! ประตูบานผลักถูกกระแทกกับผนังห้อง ผมหันไปตามเสียงภาพตรงหน้าทำให้ผมน้ำตาไหลออกมา ด้วยความรู้สึกหลายอย่างมากๆ ไหนจะกลัวไหนจะดีใจ TT^TT
“มินซอกอยู่นี้เอง ฉันหานายอยู่นะ อาจารย์ จางมิน กำลังหาเราทั้งคู่อยู่รีบมาสิ”
ผมหันไปมองอาจารย์ลีวู ที่ทำหน้าตาเบื่อโลกมากๆผมเอามืออีกข้างแกะมือหนาที่กุมข้อมือผมไว้ จงแดเดินเข้ามาก่อนจะจับไหล่ผมอย่างอบอุ่น ผมรู้สึกมีคนมาปกป้องแล้วโล่งใจชะมัด ลีวูรีบปล่อยมือผมก่อนจะกระแอมเสียง
“ไว้ฉันจะให้นายมาเอาของทีหลังก็แล้วกัน แล้วนี่นายเป็นใคร เด็กใหม่?”
“อ่อ ก็ไม่ใหม่นะครับ ผมคิม จงแดเด็กที่พักการเรียนด้วย อุบัติเหตุ เมื่อสามเดือนที่ผ่านมา วันนี้พึ่งกลับมาเรียนเป็นวันแรก แล้วผมจะมาตามงานก็แล้วกันนะฮะ อาจารย์ ลีวู!”
จงแดตอบเสียงแข็งก่อนจะจ้องหน้าอาจารย์ลีวู นั่น ผมเกาะแขนจงแดก่อนจะพยักหน้าว่าออกมาเถอะ จงแดก้มลงมามองที่ผมก่อนจะ เปลี่ยนสีหน้ากะทันหัน(มาก)- -* เขาก้มลงมายิ้มก่อนจะขยี้หัวผมแล้วจับคอพรางดันให้ผมเดินออกไปจากห้องพักครู ผมไม่รู้หรอกนะว่าวันนี้เป็นอะไรผีเข้าหรือออก จู่ๆมายิ้มให้บ้ารึป่าว - -*
เดินออกมาหน้าห้องผมมองผ่านกระจกที่บานประตูนั่น ลีวูยังนั่งและจ้องมาที่ผม น่ากลัวมากๆ อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย อ๊ากก ><
“จะโง่ไปถึงไหน หะ” เขาหันมาพูดแล้วเอามือผลักหัวผมเบาๆ อะไรของมันว่ะ - -
“โง่อะไรป่าวนะ-0-“
“ทำไมต้องหาเรื่องใส่ตัว รึชอบ ชอบให้ผู้ชายจับมือ ครูนี้ก็ไม่เว้นช้ะ?”
มันจะมากไปแล้วน๊า!!!! ใครเค้าหาเรื่องใส่ตัวกันจะบ้าเหรอ พูดจาน่าต่อยปาก
“ใช่ ชอบมากด้วยทีหลังไม่ต้องมาขัดจังหวะนะ กำลังฟิน เชอะ! ” ผมเชิ่ดหน้าใส่
“เหอะรู้งี้ไม่กลับมาเรียนหรอก”
“ว่าไงนะ นายกลับมาเรียนเพราะฉันเหร่อ อ๊ายยยยย >*<” ผมเขินมากจนลืมตัวกระโดดกอนคนตรงหน้าจะแก้มตัวเองติดอกจงแด -///-
“ปล่อยนะ ทำบ้าอะไรเสื้อฉันยับหมดแล้ว!”
ผมตกใจก่อนจะผละตัวเองออกจากร่างที่น่ากอดตรงหน้า อั๊ยย๊ะเขินจริงนะ
“ก็คนมันดีใจ แฟนตัวเองกลับมาเพราะ คิดถึงกันคิๆ นี่ๆฉันใส่แหวนของนายตลอดเลยรู้ไหม”
“เหอะหลงตัวเองไปล่ะ การที่กลับมาเรียนไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายเลย ถ้ารู้ว่ากลับมาแล้วต้องมาเจอคนอย่างนายที่ชอบเดินอ่อยคนไปทั่วมันก็รำคานจะแย่!”
จงแดยังด่าผมทั้งที่ตัวเองยังยิ้มไม่หยุด อารมณ์กับสีหน้าช่วยทำให้มันเข้ากันหน่อยก็ดีนะจงแด - -*
“ด่า แล้วยังไม่รู้สึกอีกยืนจ้องทำไม หน้าฉันมันมีอะไรหะ”
ผมยืนมองคนตรงหน้าที่กลับมาในชุดนักเรียน ผมสีน้ำตาลถูกตัดแต่งใหม่อีกครั้งใบหน้าขาววันนี้ดูสดใสกว่าเมื่อคืน แวนสีดำที่เขาสวมเป็นเพียงแวนเลนส์ใส่ดูเหมือนเด็กเรียนนิ่ดๆ แต่จะขัดตรง หูที่ใส่จิว กลับเปลี่ยนเป็นห่วงสีเงินเล็กๆ กระดุมที่ดูติดไม่เรียบร้อยทำให้เม็ดบนยังไม่ได้ติดกัน ผมเลยถือวิสาสะ เอื้อมไปติดมัน ผมอยากทำแบบนี้ ทำแบบนี้ทุกวันดูแลจงแดในทุกวัน...ผมติดมันเสร็จก่อนจะเงยมองคนตัวสูงกว่าให้ชัดอีกครั้ง เขายิ้มออกมาที่มุมปากก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของผม
“ตอนนี้เสียงกริ่งดังมาพักแล้วนายจะยืนยิ้มอยู่อย่างนี้ก็ตามใจ วิ่งตามให้ทันก็แล้วกัน”
หน้าผมร้อนวูบ สีแดงระรื้อกำลังค่อยเกิดขึ้นอยู่แน่ๆ ผมจับแก้มเบาๆที่สัมผัสกับลมร้อนเมื่อกี้หันตามจงแดที่วิ่งนำหน้าไป -//-
แต่! เมื่อกี้ว่าไงนะเสียงกริ่งเหรอ กรี๊ดดด ไอ้บ้า รอด้วย!!!!!!!!!!
“จงแด นายจะทิ้งฉันไม่ได้นะ วิ่งตามนายไม่ทันไอ้บ้ารอก่อนๆ ” ผมตะโกนไม่หยุด ทำไมต้องหนักแก้มด้วยมันทำให้วิ่งช้านะ (เกี่ยว? - -*)
เด็กนักเรียนเข้าแถวกันครบแล้วผมกำลังวิ่งเข้าไป แต่ถูกครูสาวคนหนึ่งชี้หน้าให้ผมหยุด บทเพลงชาติเกาหลีกำลังบรรเลงขึ้นอย่างทุกวัน ผมยืนนิ่งหอบเหนื่อยเล็กน้อยสายตากวาดมองไปรอบๆ ไอ้บ้าจงแดมันหายไปแล้วทำไมทิ้งกันอย่างนี้วิ่งเร็วไปนะ TT^TT
ผมถูกยืนทำโทษอยู่ในโซนของเด็กคนอื่นที่มาสาย สามสี่คน จริงๆผมไม่ได้มาสายนะ แค่วิ่งมาเข้าแถวไม่ทันแค่นั้นเอง -0- อาจารย์ยังคงยืนว่าพวกเราอยู่ผมไม่ได้สนใจฟังเท่าไหรนัก.. ว่าแต่กระเป๋านักเรียนผมหายไปไหนอะ อ๊ากอย่าบอกนะว่าลืมไว้แถวนั้น ทำไมเป็นคนแบบนี้นะมินซอก! เด็กคนอื่นๆเดินขึ้นห้องเรียนของตนเองไปหมดแล้ว คงจะเหลือเด็กผู้ชายน่าจะอยู่มอต้นสองคน และมีผมกับเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักอีกคน
“พี่มินซอกใช่ไหมค่ะ ^^”
“ครับใช่ๆ^^”
“พี่ช่วยคู่กับฉันได้ไหม อารจารย์สั่งให้ไปเก็บขยะตรงหลังโรงอาหารนะค่ะ”
“เอาสิได้เลยต้องไปเก็บตอนนี้เลยไหม”
“ค่ะงั้นเราไปเลยดีกว่าเนอะ^^”
ผมเดินตามเด็กคนนั้นไป เฮ้อเก็บขยะ เกลียดการลงโทษแบบนี้ที่สุด TT^TT..
ผมเดินตามน้องคนนั้นไปจนถึง หลังโรงอาหาร มิน่าถึงอาจารย์สั่งให้มาเก็บขยะที่เกิดจากผู้คนในช่วงเช้ามีอยู่เต็มไปหมดพนักงานโรงเรียนก็มีทำแบบนี้เสียเวลาเรียนหมด เชอะ! จงแดนายทิ้งฉันจำไว้ไอ้บ้า!!!!
น้องคนนั้นมองผมเป็นระยะๆ ผมก็ยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตรน้องเค้าเคยประกวดร้องเพลงในโรงเรียนและเป็นพิธีกรเด็กบ่อยมากในเวลาโรงเรียนมีกิจกรรม เขาน่ารักดีนะ ดูสิเดินเก็บขยะไม่หยุด ไม่ลีลาเหมือนผม-0-
“พี่มินซอกค่ะ ช่วยแทยอน หน่อยมีขยะอยู่ตรงนี้แทยอนเอื้อมไม่ถึง”
ผมหันตามเสียงเรียก น้อยเอ้ยจะต้องไปเก็บอะไรถึงระเบียงริมน้ำเลยเหรอไง-..-
“พี่เก็บให้ไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ช่วยจับมือแทยอนไว้หน่อยเดี๋ยวแทยอนเอื้อมไปเก็บเอง” ผมกุมมือน้องตามที่เขาสั่ง น้องก้มตัวแล้วเอามือรอด ออกไปนอกระเบียงเพียงแค่จะเก็บถุงขนม ผมออกแรงดึงไว้แน่นเพราะกลัวน้องเขาจะตกออกไปหลังโรงอาหารเป็นแม่น้ำโดยมีระเบียงกั้นอยู่..ถ้าตกไป ใครจะช่วยว่ายน้ำก็ไม่เป็น -..-“
แคว๊กกกกกก........... ขาที่พลันเหยียบกับใบไม้แห้งแถวนั้นทำให้น้องเขากำลังจะล้มไป
“แทยอน” ผมตะโกนชื่อก่อนจะรีบออกแรงดึงน้องเขาขึ้นมา
ตุ้บ! ผมล้มลง โดยมีร่างเล็กๆล้มอยู่บนน่าอกผมด้วย ตายล่ะเดียวฟ้าผ่า (มันจะผ่าได้ไงฟระ - -*55) น้องแทยอนที่ดูท่าทางจะเขินผมอยู่ไม่น้อยรีบลุกขึ้นน้องหลบหน้าผมใหญ่เลย โทษทีนะพี่ไม่หวั่นไหวในตัวน้องเลยซักนิ่ด ถ้าเป็นจงแดนี้จับกดล่ะจริง! ฮ่าๆ
“พี่มินซอกเจ็บไหมค่ะ แทยอนขอโทษ แทนยอนทรงตัวไม่ได้”
“ไม่เป็นไร มันแค่อุบัติเหตุนะ เรานะเป็นอะไรไหม ไปกันเถอะพี่ว่า”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไปกันเถอะ^//^”
.
.
.
กริ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงสัญญาณดังขึ้น....เป็นการบอกว่าจะเริ่มคาบแรกในการเรียนของวันนี้ได้แล้ว
ผมนั่งลงข้างลู่หานในที่ประจำ ทำยังไงล่ะเนี่ย กระเป๋านักเรียนก็หายใครเก็บไปฟระ!
ลู่หานที่นั่งทำหน้าเหมือนนางฟ้าอดนอนก็ยังพยายาม เปิดตาเพื่อเรียกสติของตัวเองอยู่ข้างๆผม
“ลู่หานนายจะนอนก็ได้นะ เดียวฉันจดไว้ให้”
“อะอื้ม ขอบใจนะฉันไปล่ะ” พูดยังไม่ทันจบหนุ่มหน้าหวานก็ฟุบหน้าลงโต๊ะทันที - -*
อาจารย์จางมินที่เดินเข้ามา ก็วางสัมภาระของตัวเองที่โต๊ะครู ก่อนจะกระแอมเสียงเป็นการบงบอกว่เธอจะเริ่มการเรียนการสอนแล้ว
“อ่ออาจารย์ ฮะเมื่อเช้าอาจารย์ตามหาผมอยู่เหรอฮะ” ผมยกมือเป็นการเปิดคำถามไปถ้าจำไม่ผิดจงแดบอกว่าอาจารย์ตามหาอยู่นี่นา
“ป่าวนะ มินซอก ครูไม่ได้ตามหานาย มีอะ...”
กึกๆ อาจารย์จางมินยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงของประตูห้องเรียนA1 ก็เปิดขึ้น เด็กในห้องพลางหันไปมองต้นเหตุเสียง ผมเองก็เช่นกัน….
“ขอโทษที่รบกวนนะฮะ พอดีผมเอากระเป๋ามาให้อ่อ...ซาลาเปาอ้วนฮะ”
“ใครชื่อซาลาเปาอ้วน เพื่อนนายเอาของมาให้ออกมาเอาสิ”
ปรี๊ดดไอ้บ้าจงแด กล้ามากมาเอ่ยฉายาในห้อง งืออายเพื่อนนะเฟ่ย ผมค่อยๆยืนขึ้นก่อนจะมีเสียงขำเสียงแซวเกิดขึ้นตามลำดับ- -* ผมเดินไปหน้าห้องก่อนจะมองหน้าจงแดแบบงอลๆชิทิ้งกันเมื่อเช้าจำไว้เลย
จงแด ยื้นกระเป๋าให้ก่อนจะ ยักคิ้วกวนๆ แล้วยิ้มมุมปากก่อนหันหนังเดินจากห้องไป เหอะนึกว่าหล่อม้างเดียวต่อยแว่นแตก หึ!
“เอ้าซาลาเปาอ้วนไปนั่งที่ได้แล้ว ฉันจะสอนไปๆ”
แล้วก็มีเสียงขำจากเพื่อนตัวดีทั้งหลายในห้องออกมาเช่นเคย
“ผมไม่ได้ชื่อซาลาเปาน๊า ผมมินซอก อาจารย์เรียกผมเหมือนเดิมเถอะฮะ TT^TT” อาจารน์จางมินซ่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเริ่มเปิดหนังสือเรียน...
ผมพูดไปบ่นไปก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะของตัวเอง กระเป๋าที่จงแดเอามาให้ทำผมหุบยิ้มไม่ได้ >///<
ผมเปิดกระเป๋าเผื่อที่จะยิบหนังสือเรียนในคาบน้ำออกมา ความดีใจความเขินที่มีมันหายไปซะหมดตรงนั้น ไอ้บ้าจงแด อ๊ากกกกกก!!! ขยะไม่รู้กี่ชิ้นถูกใส่ไว้ในกระเป๋านักเรียนมีโน้ต แผ่นเล็กๆติดมาด้วย
“ไปเก็บขยะมาเหรอ งั้นฝากทิ้งขนมนี้ด้วยนะ เจ้าซาลาเปาดื้อ”
ผมกำขยะแน่นก่อนจะลุกเอามันไปทิ้งหลังห้อง หึแกล้งกันเหรอเดียวจะโดนดี แม่จะอ่อยให้อายเลย ว่ะฮ่าฮ่า
(ใครกันที่ต้องอาย - -*).
.
.
.
กรี่งงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงสัญญาณดังขึ้นเด็กในห้องต่างรีบกันออกไปพักกลางวัน เฮ้อเหนื่อยเป็นบ้า... ลู่หานที่นั่งหลับมาอยู่ซักพักก็เงยหน้าขึ้น เขาดูง่วงเอามากๆดวงตายังปรืออยู่เลย
“พักแล้วหรอมินซอก”
“ใช่ๆ ลู่หานไม่ออกไปพักล่ะเป็นอะไรเหนื่อยเหรอ”
“อื้มเมื่อคืนฉันไม่ได้นอนนะ เฮ้อแล้วนี้แบคฮยอนมาตามฉันหรือยัง”
“ยังเลยห้องA3 อาจจะยังไม่ได้ปล่อยก็ได้”
“อื้มๆเขามาแล้วบอกฉันด้วยนะขอนอนต่ออีกแปปหนึ่ง” พูดจบหนุ่มน่าหวานก็ก้มหน้าก้มตาหลับอีกครั้ง ผมเป็นเพื่อนร่วมห้องกับลู่หานมาหลายปีแล้ว ทำไมเขาไม่เคยมีแฟนเลยนะ จะมีเพื่อนก็เห็นจะเป็นพวกแบคฮยอน..
ตอนแรกผมไม่ได้รู้จักแบคฮยอนกับชานยอลนักหรอกเพราะอยู่ต่างห้องกันผมเองอยู่ห้องA1 ส่วนชานยอลและแบคฮยอนอยู่A3 อ่อรวมถึงจงแดด้วยนะ >//< ช่วงให้หลังมาหลังจากที่ผมตัดสินใจคบกับจงแดผมรู้จักสองคนนั้นมากขึ้นจนแทบจะเรียกว่าสนิดกันแล้วก็ได้มั้ง อิจฮาแบคฮยอนจังเลยได้อยู่ดูแลชานยอลตลอดเวลา อยากย้ายห้องล่ะจริง....TT^TT
ติ๊งติ๊ง
พี่คริส : “มินซอก เย็นนี้พี่จะแวะไปหาที่โรงเรียนนะ พี่ทำโปรเจ็คเสร็จแล้วไม่ได้เจอน้องชายตั้งนานคิดถึงจะแย่”
มินซอก : “อ่อ วันนี้มินซอกไม่ว่างฮะ พี่คริสอย่าพึงมาเลยนะ ไว้วันหลังเราค่อยเจอกันคิดถึงเหมือนกันฮะ”
ผมตอบ ปฎิเสธพี่คริสอย่างไม่ต้องคิดกันเลยที่เดียวคดีเก่ายังง้อไม่รู้สำเร็จหรือยังเดียวคดีใหม่มาจงแดได้กระโดดทีบผมกันพอดีTT^TT โลกนี้ช่างโหดร้ายยยยย
พี่คริส : “อืม แต่สัญญานะว่าจะให้พี่ไปหา“
มินซอก: “แน่นอน ไว้เจอกันนะฮะพี่คริส ^^”
พรูผมพรูปากอย่างโล่ง อก…ว่าไม่เจอกันเป็นเดือนนึกว่าจะลืมน้องชายคนนี้ไปซะแล้ว ผมชอบเอางานที่เยอะจนท่วมหัวเพราะไหนจะต้องทำให้จงแดอีก...ไปให้พี่คริสช่วยทำฮ่าๆ มีพี่ชายดีก็ต้องใช้งานจริงไหม..แต่เดียวนะ..ผมไม่ได้ติดต่อพี่คริสแบบเมื่อก่อนนานแล้วนะไม่เคยเลยจริงๆ จริ๊งๆ....เชื่อสิTT^TT
มินซอกคนนี้จะเปลื่ยนแปลงไม่เจ้าชู้อีกแล้วครับ ^0^
“ลู่หาน ตื่นได้แล้วไปกินข้าวกันๆ”
“อ่าวแบค มาแล้วเหรอ” ลู่หานที่ก้มหน้าหลับอยู่ในตอนแรกก็เงยเอ่ยตอบแบคฮยอน
“นิมินซอกไปกินข้าวด้วยกันสิ แชทอยู่เหรอไปเถอะเดียวหมดเวลากันพอดี” ลู่หานหันมาพูด..
“ป่าวหรอกแค่นั่ง อ่านอะไรเพลินๆนะ ไปสิแล้วชานยอลกับ....”
“จงแดกับชานยอลไปห้องซ้อมดนตรีนะ นายไม่ต้องห่วงไปกินข้าวได้แล้วฉันหิว” แบคทำหน้าเหวี่ยงก่อนจะยู่ปากอย่างน่ารัก^^
“อ้อๆไปสิ”
แล้วผมกับลู่หานแบคฮยอนก็พาร่างบางๆของตัวเองเดินสง่าเข้าโรงอาหารไปในที่สุด คนเยอะชะมัดทีหลังเอาข้าวกล่องมากินเองแล้ว แง่....T^T
.
.
.
.
.
.
.
(คริส)****
ผมนั่งมองข้อความจากมินซอกส่งกลับมา คิดถึงมินซอก..จังเลยพี่อยากไปหานายทำไมเจ้าตัวเล็กถึงไม่ให้ไปหานะ งานเยอะรึป่าว ไว้อีกสองวันจะเข้าไปเซอร์ไพรส์ล่ะกัน
ใบหน้าขาวของอีกคนก็ยืนมาข้างๆก่อนจะมองไปที่มือถือของคริส ร่างบางทำหน้าไม่สบอารมณ์เล็กน้อยก่อนจะแกล้งเบาหูคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ฟรู่....”
“เห้ยอะไรนะอี้ชิง เล่นอะไรของนายนี่ยังไม่กลับอีกเหรอ นายมาอยู่กับฉันตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“ก็นายเอาแต่เล่นโทรศัพท์ ไม่คุยกับฉันเลยอะคุยกับใครมิทราบ”
“ไม่เกี่ยวกับนาย เรื่อส่วนตัวนะเข้าใจปะ” ผมจิ้มหน้าผากของอี้ชิงให้งายไปเล็กน้อยเจ้าของหน้าผากหน้ายู่แล้วหันหลังให้ผมกอดอกอย่างงอนๆ
“เฮ้อ ฉันไม่ง้อนายหรอกนะอี้ชิง นายเป็นฝ่ายขอจีบฉันเพราะฉะนั้นคิดดีๆนะว่านายควรจะงอนฉันหรือป่าว”
“ ไม่ต้องมาพูด ฉันไม่ได้งอนนาย กูไปละเชอะ!”
ผมหันไปมองแทบไม่เชื่อสายตา อี้ชิงขึ้น กู กับผมเลยอะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้นะ แต่ช่างถอะเดียวก็หาย
ผมลุกขึ้นเดินไปตามทางคณะ เด็กมหาลัยหลายคนที่เตรียมตัวทำโปรเจ็คให้เสร็จกันก่อนในช่วงสิ้นปี ผมเองก็เหมือนกันเหนื่อยชะมัด เมื่อก่อนผมมักจะอยู่กับเพื่อนแต่ตอนนี้ไม่ค่อยได้สุงสิงกับใคร เป็นคนเบื่อสังคมไปซะงั้นไม่รู้สิเป็นเพราะอะไรเมื่อก่อนมินซอกชอบชวนผมออกมาเที่ยว ผมชอบเที่ยวมากๆ ชอบที่จะแสวงหาสิ่งเล้าโลมจิตใจ แต่พอรักใครคนหนึ่งขึ้นมามันทำให้เราอิ่มตัวแล้วหยุดไปเอง...
พี่จะอดทนนะมินซอก นายเรียนจบเมื่อไหร่พี่จะไม่รออีกต่อไปแล้วนั่งคิดอะไรเพลินๆ..จะว่าไป ตอนนี้ผมกลับมีคนๆหนึ่งเข้ามาวุ่นวายในชีวิตผมซะดื้อๆ อี้ชิงกลายเป็นส่วนหนึ่งในทุกๆวันของผมมาหลายเดือน ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงสนใจในตัวผมนัก..
.
.
.
**ย้อนไปเมื่อสองสามเดือนก่อน
ยามเย็นของวันหนึ่ง ร่างสูงราวกับเจ้าชายนั่งดูกลุ่มเพื่อนของตนเล่นบาสเกตบอล...อย่างเลื่อนลอย..ลูกบาสที่ล่องลอยมาตกอยู่ที่ปลายเท้าของเขา...แต่ร่างสูงกับเหม่อลอยและไม่คิดจะเก็บมันให้เพื่อนของตน
“ไอ้คริสวันนี้มึงไม่ไปรับน้องชายมึงเหรอว่ะ” เด็กหนุ่มน่าตาดีวิ่งมาเก็บลูกบาสก่อนจะโยนมันเข้าสนามเอ่ยถามคนตัวสูงที่มีท่าทางผิดปกติไป
“อืมเดียวไปแหละ วันนี้กูไม่ซ้อมนะ เบื่อๆยังไงไม่รู้”
“เออ งั้นคืนนี้ก็ออกมาเที่ยวสิ กูมีที่ใหม่ให้มึงลองนา”
“ช่วงนี้พักว่ะ เหนื่อยใจ”
“บ๊ะ พ่อเจ้าชายทำไมถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้ได้น๊า” เด็กหนุ่มนั่งลงข้างคริสก่อนจะโบกมือเพื่อคลายความเหนื่อยของตัวเอง
“ไม่รู้สิมึงหลงเด็กจนเหนื่อยมั้ง”
“อ่อ มินซอกเด็กมอปลายที่มึงเลี้ยงอยู่อะนะ ”
“เลี้ยงพ่อง ไม่ได้เลี้ยงเว้ย กูไปล่ะ จีวอน บายเว้ย”
คริสลุกออกมาก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ลอนจอดรถ ได้เวลาที่จะต้องไปรับน้องชายตัวเล็กของเขาแล้วสินะ ตามทางเท้าที่ดินจากมาจู่ก็มีความรู้สึกว่ามีคนเดินตาม เขาหันกลับมามองหลายครั้ง คริสไม่ใช่คนไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเขาจึงแสร้งเดินไปแบบไม่สนใจจนแน่ใจว่าไม่มีใครมองเขาจึงแอบเข้าด้านข้างทางโดยมีตู้โทรศัพท์สาธารณะบังร่างสูงไว้
.
.
นายเป็นใครจะออกมาดีๆไหมหึ...ผมจ้องมองร่างบางคนนึกที่โผล่หัวออกมาจากพุ่มไม้ประดับคนๆนั้นทำให้ผมชะงักเล็กน้อย ชายหนุ่มที่น่าสวยขาวจนน่าหลงใหลอยู่ในชุดสบายๆดูดีเสื้อเช็ดสีเทาที่ถูกปลดกระดุมสามเม็ดจากด้านบนทำให้เห็นอกขาวๆ กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินยิ่งทำให้ขาเรียวดูสะดุดตามากขึ้นไปอีก น่ารักชะมัด..เขาเดินหันซ้ายหันขวา เหมือนกำลังมองหาบางอย่าง เขาแอบตามผมมาแน่ๆ
ผมเลยเผชิญหน้าออกไปเมื่อคนที่กำลังเหมือนตามผมมาเดินมาใกล้จุดที่ผมซ้อนอยู่
“มองหาใครเหรอ”
0.0.ใบหน้าสวยชักสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะ ยิ้มออกมาเหมือนมีความสุขมาจากไหนอย่างนั้นแหละ- -*
“อยู่นี้เองเหรอหาตั้งนาน^^”
“นายเป็นใครมีธุระอะไรกับฉันเหรอ”
“มีสิวันนี้นายจะไปไหนเหรอ คริส ไม่สิ อู๋อี้ฟาน”
หะอู๋อี้ฟานทำไมคนตัวเล็กถึงรู้ชื่อผมล่ะมันคือชื่อที่ผมใช้ตอนอยู่ที่จีนนะนั่น - -* ท่าจะไม่ดีแล้วหมอนี่เป็นใครโรคจิต?หรือพวกวิ่งราวทรัพย์ ช่างเถอะ..
“นายเป็นใคร มาทำอะไร รู้จักฉันได้ยังไง เป็นโจรเหรอ”
“โอ้ย!! …..อ่อ^^* ถามทีละข้อสิ ฉันชื่ออี้ชิงน๊า ฉันรู้จักนายล่ะกัน วันนี้ฉันจะมาขอเดทกับนายตกลงไหม”
อะไรกันง่ายไปไหมน้อง- -* จู่ๆก็มาพูดจาเลอะเลือนขนาดนี้ บ้ารึป่าวนะ ใบหน้าสีระรื้อยังคงยิ้มแล้วมองมาที่ผมอีกครั้ง
“อ่อขอโทษนะอี้ชิง ฉันว่านายกำลังเข้าใจอะไรผิด หรือไม่ฉันว่านายกำลังป่วยนะ”
ร่างบางไม่ตอบพรางก้มหยิบกระเป๋าตังขึ้นมาก่อนจะส่งบางอย่างให้ผม
“นี่นามบัตรฉันรับไว้สิ”
“ฉันไม่ได้ขอ” - -*
“แต่ฉันจะให้..เอ้ารับไปเถอะน๊า”เขายืนมือมาทำหน้าง้ออย่างกับเด็ก น่ารักดีนะแต่ผมมีคนชอบอยู่แล้วนิสิ..เอาวะรับไว้เผื่อจะได้จบๆ เดียวไปรับเจ้าตัวเล็กสายกันพอดี
“อุ๊ย” อี้ชิงก้มลงไปเก็บบัตรที่ล่วงหล่นพื้นผมว่ายังไม่ทันยิบเลยนะจะปล่อยมือทำไม - - ออกขาวที่โผล่ออกมานอกเสื้อทำให้ผมไม่อาจจะละสายตาออกจากมันได้เลย เห้อตั้งสติอึบ เอ้ยฮึบๆ
“อะนี่ของนาย” เขาส่งบัตรใบเดิมให้ผมอีกครั้ง ผมรับมาแบบงงๆก่อนจะยิ้มแห้งๆไปให้ จบแล้วนะผมจะได้ขอตัว
“อ่าขอบใจนะ ว่างๆนายไปหาหมอบ้างนะอี้ชิง บาย”
“เดียวสิ อู๋อี้ฟาน”
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยไม่หันไปสนใจเสียงเรียกเลยแม้แต่นิ่ดเดียว ผมว่าเขาไม่บ้าก็คงจะเป็นพวกโรคจิต แน่ๆแต่ก็น่ากลัวนะโรคจิตที่รู้อะไรลึกแบบนี้แต่ช่างเถอะผู้ชายตัวเล็กๆจะทำไรผมได้เนอะ
เฮ้อ....เอาล่ะคราวนี้ผมอยู่บนรถของตัวเองแล้วรีบไปรับเจ้าตัวเล็กเลยก็แล้วกัน...
หน้าโรงเรียนXXXX
มีเด็กตาโตมีรอยยิ้มเป็นรูปหัวใจยืนคุยกับกลุ่มเพื่อนอย่างสนุกสนานผมเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เจ้าตัวเล้กของผมกำลังเม้ากะเพื่อนๆใหญ่เลย
รถสปอร์ตสีเขียวก็ได้จอดเทียบถนนหน้าโรงเรียนระจกถูกเลือนลงช้าๆผมส่งยิ้มไปให้เจ้าตัวเล็ก เพื่อนๆของเด็กน้อยหันมาก้มหัวทักทายผม คยองซูหันไปโบกมือกับกลุ่มเพื่อนก่อนจะขึ้นรถมาด้านข้างคนขับรถคันสวยก็แล่นออกมาทันที...
“มารับน้องโด้ช้าจังเลยพี่คริส ทำอะไรอยู่เหรอถ้าไม่ว่างทีหลังน้องโด้กลับเองได้น่ะฮะ^^”
“ป่าวซะหน่อย พี่คริสแค่เจอเห็นการณ์ฉุกเฉินนิ่ดหน่อย น้องโด้หิวไหมครับ”
“ไม่หิวเลย น้องจะเก็บท้องไว้กิน..อ่อกินราเมงตอนกลางคืนนะฮะ^^”
“โห่ว กินตอนกลางคืนเดียวแก้มยุ้ยไม่รู้นะ” ผมหันไปขยี้หัวเจ้าตัวเล็กอย่างมั่นเขี้ยวเขาเป็นน้องคนละแม่กับผมตั้งแต่เมียผมเสียไปพ่อก็ย้ายกลับโซลเพราะทนเห็นเหตุการณ์เดินๆความทรงจำเดิมๆไม่ได้อีกแต่พอกลับมาอยู่ไม่นานพ่อก็พบรักใหม่จนได้เจ้าตัวเล็กออกมา แต่เพราะตอนนี้ทั้งคู่ต้องย้ายไปทำงานที่จีนอีกครั้ง ผมกับคยองซูเลยเลือกที่จะอยู่ที่โซลดีกว่า...ผมไปๆมาๆจากบ้านกับคอนโดเพราะเจ้าตัวเล็กอยู่กับแม่บ้านที่จ้างมาเลี้ยงแค่สองคนผมก็อดห่วงไม่ได้..แต่คยองซูเป็นเด็กที่ไม่ดื้อมาก ก็วางใจอยู่บ้าง....
ไม่นานก็ขับรถมาถึงบ้านของพวกเราซะที คยองซูหลับไปแล้วผมยิกแก้มน้องชายเบาๆ ว่าแต่ด้านหลังมีรถคำสีดำจอดต่อจากผมไม่ไกลนักมาทำอะไรกันนะ..
“น้องโด้ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านเราแล้วครับ”
เจ้าตัวเล็กขยี้ตากลมโตก่อนจะผยักหน้าลงจากรถไป ผมมองน้องชายจนเดินหายเข้าไปในบ้าน คุณแม่บ้านเดินออกมารับก่อนจะเดินมาทักทายผม
พอผมเปิดกระจกชะโงกออกไปดูรถคันที่จอดก็ถอยออกไปทันที หวังว่าจะไม่ใช่อี้ชิงโรคจิตไรนั่นหรอกนะ ตามมาได้ก็เก่งไปล่ะ
“ฝากดูแลคยองซูด้วยนะครับป้าไว้ผมว่างผมจะมาค้างที่นี่”
“ค่ะคุณชายดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ” หญิงวัยกลางคนผยักหน้าก่อนหันหลังเข้าไปในบ้าน
ผมหันไปหยิบนามบัตรที่จู่ๆก็มีคนที่ชื่ออี้ชิงเอามาให้ ในบัตรเป็นเบอร์ติดต่อก่อนจะมีชื่อ วูฟผับ ถ้าจำไม่ผิดมันคือผับหรูที่เพื่อนผมชอบไปนิ แต่ผมยังไม่เคยไปหรอกนะ...เขาเป็นเจ้าของเหรอหว้าไม่เบาเลยนะอี้ชิง ผมเก็บบัตรลงกระเป๋าอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมถึงยังไม่อยากทิ้งมันเพราะภาพหน้าอกขาวยังคงเวียนอยู่ในหัวอยู่เลย - -* เอาล่ะเหนื่อยมาทั้งวันกลับคอนโดดีกว่าคริสเอ้ย...
.
.
.
.
.
(ในรถ//เลย์)
เสียงขำหัวเราะลั่นของหนุ่มผิวเข้มยังออกมายังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมันเลยทำให้คนด้านข้างคนขับถึงกับทนไม่ไหวเลยจัดการฟาดไปที่ไหล่คนขับทันที
เฟี๊ย!!
“ฮ่าๆ โอ้ยเจ็บนะโว้ยไอ้เลย์”
“ก็มึงอ่ะขำกูอยู่ได้ อายชิปหาย”
“ก็มึงลงทุนอ่อยขนาดนั้น ไอ้หน้าหล่อมันยังไม่สนใจมึงเลยคิดเอาละกัน โอ้ยกูขำ’
“บ้ามันรับนามบัตรกูไป มันต้องสนใจกูบ้างแหละห่า” ผมพูดพลางติดกระดุมเสื้อที่อุส่าลงทุนอ่อยถึงทีกะว่าจะดักปลาได้ล่ะนะเหอะ เล่นตัวชะมัด!
“เออกูเห็นล่ะ แอบดูมึงอยู่หรอกน่า เล่นซะสดใสเลยน๊าอิชิ้งมุ้งมิ้งฮ่าๆ.. แล้วมันตอบมึงว่าไรอ่า”
“มันบอกให้กูไปหาหมอว่ะ อิเชี่ย” คิดแล้วแค้นชะมัดข่มใจอยู่นานนะกว่าจะทำอะไรแบบนี้TT^TT
“จริงอะหร่อ ฮ่าๆๆ โอ้ยกูท้องแข็งล่ะฮ่าๆ”
“มึงไม่ต้องมาขำกูหรอก เดียวมึงก็รู้ว่าใครจะชนะ กูจะหลอกแม่งหัวปักหัวปำหลงกูจนโงหัวไม่ขึ้นเลยฮ่าๆ พอหลังจากนั้นกูจะตัดเอ้ยทิ้งให้มันผูกคอตายไปเลย โหดปะ”
“โหดตายอะห่า ดูหนังมากไปรึป่าวถ้าเค้าไม่หลงมึงอะ หน้าแหกนะมึงฮ่าๆเออนี่ๆเดียวกูพาไปดูเด็กกูเอาไหมเนี่ย โรงเรียนน้องเค้าอยู่แถวนี้กูสืบมา”
“เออๆจะไปก็ไปยังพอมีเวลา ป่านนี้หลานกูเข้าไปดูผับแล้วมั้ง”
จากนั้นไคมันก็เลี้ยวรถมาทางเส้นทางของโรงเรียนแห่งหนึ่ง แต่เดี๋ยวนี่มันโรงเรียนมัธยมต้น! - -*
“นั่นๆคนนั้นไงที่อยู่ตรงกลางเลยอ่าตาโตๆ ตาขาวเยอะๆอ่ามึงน่ารัก><”
“โว้ย มึงเล่นรุ่นนี้เลยเหรอบ้ารึป่าวนี่เค้าเป็นลูกมึงได้เลยนะไอ้ไค”
“อายุเป็นเพียงตัวเลขมึงอย่าลืม กูเจอที่ผับเราเว้ย ใช่ย่อยนะ น่าสน”
“หะผับเรา แล้วน้องเข้ามาได้ยังไงใครให้เข้า?”
“กูไม่รู้แต่ที่รู้แน่ๆ ตอนนี้คือกูหลงน้องเค้ามากอะ....กูจะเอาอะเลย์ง้อๆ” ไอ้ดำยังคงเอาหน้ามาทำสายตาละมุนส่งไปนอกรถก่อนจะเอาหน้ามันมาถูไหล่ผมเบาๆไอ้นี้ขนลุกหมดห่า!
“แอ๊ะ! มึงนั่นรถไอ้หมอนั่นนิ คริสอะ” ผมหันไปสะดุดตากับรถสีเขียวซึ่งผมจำมันได้ดี
“เออว่ะใช่ๆ มันมารับใครอะ เห้ยไม่น๊า!!!! น้องตาโตกุขึ้นรถไปอะ มึงกูไม่ทนละสาสลงไปไฟว์แมร่งเลย”
“เห้ยเดียวๆ” ผมหันไปจับไหล่ไอ้ไคแต่สายตาก็ยังคงมองรถคันสีเขียวสวยคันนั้น นี่มันอะไรกันเด็กคนนี้เป็นอะไรกับคริส เป็นลูกรึป่าวว่ะเชี่ย - - *
“อย่าจับกูไอ้เลย์ปล่อย บอกอย่าจับกูไงห่า” ผมมองไคอย่างระอา
“กูปล่อยมึงนานแหละฟาย - -*”
“อะอ่าวเหรอ แหะๆ^^ งั้นมึงเสียเวลากะกูแปปนะกูคล่องอะ สามีมึงกำลังจะแย่งยอดรักกูรึป่าวกุอยากรู้”
ไคพูดยังไม่ทันจบก็เหยียบคันเร่งตามรถสีเขียวไปแบบติดๆ มันคงหลงจริงๆแหละนะ - -แต่ตอนนี้ในหัวผมยังเวียนอยู่กับคำว่ากูยุ่งกับคนมีเมียแล้วหรือป่าวเนี่ยเฮ้อ เลย์ -0-
“มึงเห็นรึป่าวในรถอะ มึงช่วยกูดูดิกูต้องขับรถนะ”
“มองเห็นที่ไหนเล่า บ้าจริงนะมึง นั้นๆเลี่ยวเข้าซอยนั้นแล้ว”
ไอ้ไคยังคงจอดรถติดท้ายของรถคริส นี่มันบ้ารึป่าวแอบตามเค้ามาแต่มาจอดรถต่อท้ายฟายไปล่ะเพื่อนกู ผมเห็นเด็กตาโตเดินขยี้ตาลงมาจากรถ ไม่นานคริสก็เปิดกระจก ชะโงกหน้าออกมา
“ตายล่ะมึงเดียวเสียแผนกูหมดออกรถเร็วเข้าๆ”
“อ่ะ เออๆก็ได้ว่ะ”
ไคพูดจบก็ถอยรถออกไปทันทีเกือบไปแล้วหวังว่าหมอนั่นคงไม่สงสัยนะ.....
(คริส///ปัจจุบัน)
หลังจากที่มีคนแปลกหน้าคนหนึ่งเดินมาทำตัวแปลกๆ ทุกวันกลับกลายเป็นคนเคยชินไปแล้ว อี้ชิงมาหาผมได้แทบทุกวัน จนหลายๆคนพอจะมองออกว่าเรากำลังเดทกัน มันก็ไม่ใช่อย่างที่หลายๆคนคิดหรอก อิ้ชิงก็คงจะสนใจในตัวผมเดียวเขาเบื่อก็คงห่างกันไปเอง... แต่ก็ยอมรับนะว่าผมผลักไสคนน่ารักแบบนี้ไม่ได้ แหะๆ^^ ..เง้อ ไม่ได้แอบไปเจอมินซอกนานแล้วเป็นยังไงบ้างนะ อยากเสียบต่อเพราะจงแดได้ข่าวว่าหายไปไม่มาเรียน แล้วใครจะดูแลมินซอกของผมล่ะ นั่งบ้าอยู่คนเดียว อิ้ชิงไปไหนแล้วงอนกลับคอนโดไปแล้วมั้ง หายไปแบบนี้ใจมันก็อดคิดถึงไม่ได้แหะ
(ยอบอเซโย)
“อิ้ชิง งอนเหรอตอนนี้อยู่ไหน”
(ป่าว ไม่ได้อยู่ไหน)
“เอาดีๆ ฉันเป็นห่วงนายนะ กลับยังไงเมื่อเช้าไม่ได้เอารถมา”
(ไม่ต้องมาสนใจเลย ฉันมันไม่มีสิทธิ งอนนายไม่มีสิทธิ ทำอะไรเลยนอกจากตามนายต้อยๆ)
อี้ชิงเสียงสั่นเลยไม่รู้เพราะโกธรหรือเพราะโมโห อี้ชิงไม่เคยเป็นแบบนี้เลย…เอาว่ะ ง้อหน่อยเป็นไร
“โอ๋ๆ ฉันโทรมาง้อนะ ดีใจป่าว”
(อืมดีสิถามได้ -//-)
“งั้น ตอนนี้อยู่ไหน ฉันจะไปรับแล้วเราไปหาไรกินกันนะ”
(อยู่หน้ามอ นายแหละเดินมาเมื่อยจะแย่ )
“อืมเดียวไปรับนะ ยืนรอหลบๆล่ะมันหนาว”
(อื้ม ฉันจะรอนาย)
ติ๊ด!
ผมเดินมุ่งหน้าไปที่รถของตัวเอง ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจมันไม่เคยแม้แต่จะลืมมินซอก แต่มันก็ยังมีทีท่าว่าจะเปิดรับใครคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตผม ผมสับสนนะตอนนี้ คนมันหล่ออะทำไงได้..
(เลย์)
เหอะ ในที่สุดนายก็สนใจฉันบ้างแล้วสินะ ฮ่าๆ ดีใจโว้ย ผมต้องลำบากแอ๊บทำเป็นอี้ชิงใสๆขี้เล่นกับไอ้เงิงอู๋คนนี้มากพักใหญ่ เหนื่อยนะ แต่สนุกมากกว่า คริสก็ไม่ได้เป็นเลวร้ายอะไร เขาก็คงรักมินซอกทุกอย่างที่ทำไปคงเพราะรักแหละ แต่ทำไงได้ผมตั้งเป้าไว้แล้ว นายกำลังติดกับดัก! ^^
ไม่นานรถสีเขียว ก็แล่นมาจอดตรงหน้า คนในรถเปิดกระจกแล้วส่งยิ้มมาให้ ผมต้องเก๊กหน้านิ่งทำเป็นอี้ชิงคนงามกำลังงอนไอ้ตัวสูงอยู่ หล่อวะ แม่งยิ้มทีเลย์คนนี้แทบละลายTT^TT
“ไม่เอาน่าเราคุยกันแล้วนะอี้ชิง ขึ้นรถเถอะ”
เอาไงดีเล่นตัวต่อดีไหม เง้อทำไมไม่ถามเจ้าเด็กตาโตให้ละเอียดกว่านี้หน่อยนะ! เด็กของไอ้ไคสอนวิธีการเล่นตัวแบบคราวๆมาให้ผมฟังด้วยแหละ แต่น้องเค้ายังคงไม่รู้สินะที่ผมถามไปกำลังเอามาใช้กับพี่ชายสุดที่รักของเขา ฮ่าๆ..หลังจากวันที่ไอ้ไคมันเจอที่อยู่มันก็ตามราวีเด็กน้อยไม่เลิกผมล่ะปลง - -*แต่จะว่าไปไม่อยากจะเชื่อตัวเองอยู่เหมือนกัน อายุก็ปูนนี้แล้วต้องมาปรึกษาเด็กอายุ14 - -*
“ไม่ ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว”
“นะครับ อี้ชิง คริสหิว”
ผมหลุดยิ้มออกไปให้คนตรงหน้า ไม่นะ ครับ งั้นเหรอมันไม่เคยพูดกับผมแบบนี้นะเอาไงดีวะขึ้นรถเถอะเมื่อยล่ะ -//-
“อืมก็ได้ แต่นายต้องเลี้ยงนะ^^”
เขาผยักหน้าให้ผมรีบเข้าไปในรถเผื่อมันผีออกไล่ผมลงใครจะช่วย TT
นั่งด้วยกันไปซักพัก มืออุ่นของคริสลงมาจับมือผม ผมตกใจมากวันนี้เป็นอะไรทำไมทำดีกับผมจังเมื่อก่อนนะตื้อยังไงต่อให้ยอมมาด้วยเพราะความรำคานก็เถอะ เอาแต่ทำหน้าเฉยๆชาๆมึนๆใส่ตลอด
ผมก้มมองที่มือใหญ่กุมผมไว้ รู้สึกดีเป็นบ้า แต่ก็ต้องเตือนตัวเองตลอดว่าห้ามเผลอใจเด็ดขาด! นายต้องชนะเข้าใจไหมอี้ชิ้ง!! ผมขยับมือออก แต่มือหนาก็ยังกุมแน่นขึ้นกว่าเดิม เขาหันมามองก่อนจะหันหน้ากลับไปทางถนน
“มันหนาวขอจับหน่อยไม่ได้เหรอ ไหนว่าชอบฉันไง”
“ก็ป่าว นายเป็นอะไรรึป่าวคริสหาหมอไหม” พูดจบผมก็เอามืออีกข้างยื่นไปสัมผัสกับหน้าผากสวย ผมว่าคริสไม่สบายแน่ๆ จริงๆนะ คริสหันมายิ้มให้แต่ไม่พูดอะไร
ผมยังมองใบหน้าหล่อราวกับเจ้าชายอยู่อย่างนั้น เขาจะแกล้งผมหรือป่าวเนี่ย มันบ้าไปแล้วเอาไงดีไม่ชำนาญเรื่องแบบนี้ซักเท่าไหร่..โทรหาอดีตกิ๊กเก่าดีฟ่า ผมดึงมือที่คริสกุมไว้ออกพลางยิบโทรศัพท์ ไม่ได้หรอกเขาเป็นอะไรหรือป่าวก็ไม่รู้ ช่วงนี้ก็หนาวแล้ว..
(ว่าไงเลย์ ม๊วฟๆ)
ไอ้บ้าเขินนะเฟ่ย ฮ่าๆ -// -
“ซูโฮเหรอ ม๊วฟๆเหมือนกัน><” อย่าตกใจเลยนะที่ผมเป็นแบบนี้ผมเคยคบกับซูโฮสมัยเรียนใกล้จะจบมันชินแล้วอะที่ต้องทำตัวแบบนี้ใส่กันจะเรียกว่าตอนนี้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ได้
(อื้มนายมีอะไรเหรอ มีเวลาคุยไม่นานนะ ฉันต้องไปตรวจคนไข้ต่ออีกสิบนาที)
“แหม่คิดถึง ไม่ได้เหรอไง โอ๊ะ! ” จึก! ผมหันไปมองคนขับตัวสูงข้างๆ นี่เหยียบเบรก หรือไรเนี่ย หัวแทบแตก!ผมขยี้หัวที่กระแทกกับด้านหน้ารถยังคงเคลื่อนตัวต่อไป ....
(เป็นไรอะเลย์..ไม่ต้องมาเสี่ยวแถวนี้ มีไรว่ามา)
“ป่าวหรอกฉันนั่งรถแท็กซี่แล้วเขาขับไม่ดีนะ” ผมหันไปแลบลิ้นใส่คนข้างๆ คริสน่าบึ้งเลยอะช่างเถอะ..ผมหันหลังให้กับเขาก่อนจะพูดให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าตอนนี้ผมเป็นห่วงเขา><
“คือแบบ ถ้านายหนาวแล้วรู้สึกแบบไม่ใช่ตัวเองหรือทำอะไรแปลกๆออกมามีโรคแบบนี้เกิดขึ้นในฤดูหนาวไหมซูโฮ” ผมพูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้คริสได้ยิน
(ฮ่าๆ ไม่มีหรอกเลย์ ก็แค่ฤดูหนาวคนเราก็ต้องโหยหาความอบอุ่นกันทั้งนั้นนะเลย์ นายหนาวไหมเดี๋ยวฉันไปกอด-3-) ผมอดเผลอเขินกับคำพูดอดีตกิ๊กเก่าไม่ได้จริงๆ ซูโฮน่ารักมากชอบพูดจาละมุนตลอดถ้าไม่ติดว่าอ่อเป็นอ่อ...........แบบเดียวกันแล้วไปด้วยกันไม่ได้จริงๆผมคงไม่เลิกกับเขาหรอก จุดๆนี่ไปคิดเอาเองน่ะ ><
“ฮ่าๆกอดๆ หนาวสิทำไมจะไม่หนาวนายกอดฉันยังฉันกอดนายอยู่นะ”
(ฮ่าๆพอล่ะฉันต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองด้วยล่ะบายม๊วฟๆ)
“คร้าบ^^” ผมกดตัดสายลง ตอนนี้รถแล่นมาในตึกใหญ่นี้มันคอนโดคริสนิ ไหนว่าจะพามากินข้าวไง ไม่หิวแล้วเหรอ
“พามาที่นี้ทำไมอะ ไม่หิวแล้วเหรอ”
คริสที่ตอนนี้สีหน้าบึ้งมากๆ เขาไม่ตอบก่อนจะเปิดประตูลงไปปิดใส่หน้าผมดังปัง!
อะไรของมันว่ะ โมโหหิว? - -* ผมเดินตามลงไปร่างสูงหันไปหยิบกระเป๋าจากหลังรถก่อนจะเดินนำหน้าผมไป ผมเคยตามคริสมาที่ห้องครั้งหนึ่งกว่าจะตื้อมาได้แทบตายยังร่างสูงก็ไม่ให้เข้าห้องพอวันนี้ยังไงถึงพามาเอาเถอะเหนื่อยๆเหมือนกันพักที่นี้จะเป็นไรไป นอนเอาแรงตอนนี้จงแดกลับเรียนแล้วด้วยผมเองก็ยังไม่ได้ถามเรื่องที่เขาเปลื่ยนใจ....ต้องทำงานหนักขึ้นอีกแล้วสินะ เฮ้อออออ
เดินขึ้นลิฟท์จนถึงชั้น15 ห้องริมสุด 405 ประตูปานขาวเปิดเข้าไป ผมเดินตามไปติดๆ อะโห่ห้องของคริสเรียบร้อยมากๆ นี่ห้องผู้ชายจริงเหรอ - -*ห้องโถงกว้างมีโมเดลรถคันเล็กคันน้อยจนคันใหญ่ก็มีจัดอยู่ด้านข้างเขาคงเป็นผู้ชายที่รักในรถยนต์มากๆ ถัดไปเป็นห้องครัวมีบาร์เล็กๆอยู่ตรงกลางถัดจากบาร์มีระเบียงยื่นออกไป ทำให้เห็นวิวสูงได้อย่างชัดเช่น ผมวางตัวเองลงบนโซฟาห้องโถงคริสเดินเข้าห้องไปมีสียงดังเกิดขึ้น
“โครม!!!”
ผมผงะหันไปมอง ร่างสูงที่ถอดเสื้อคลุมด้านนอกออกก่อนจะเดินมาหาผม คริสเป็นอะไรสีหน้าดูไม่ดีเลยเมนส์ก็เป็นไม่ได้นิ อารมณ์ไหนอีกครับห่า
ผมยืนเต็มความสูงชักจะทนไม่ไหวเหมือนกัน ทำไมเหรอเป็นอะไรนัก
“เป็นอะไร พูดด้วยแล้วไม่ตอบ ฉันจะกลับแล้วนะ” เมื่อผมพูดจบเห็นว่าร่างสูงยังยืนเม้มปากจนเป็นเส้นตรงอยู่อย่างนั้นในเมื่อไม่มีไรจะพูด กูกลับล่ะนะ ผมหันหลังเดินไปยังประตูที่เข้ามา
คริสหันมาจับไหล่ผมจนผมรู้สึกเจ็บก่อนจะผลักผมเข้าประตู “กรึ๊ก!”
“นี่มันเจ็บนะ”
“มันเป็นใคร ทำไมนายพูดว่าคิดถึง” คริสตะคอกใส่หน้าผมจนผมตกใจจะมากไปแล้วนะ!
“เรื่องส่วนตัวอ่ะรู้จักปะ” ผมตอบสู้หน้าไป ย้อนคำพูดที่เขาพูดกับผมเหอะ สมหน้า
“เหรอ แต่นายจีบฉันอยู่นะอี้ชิงทำไมทำตัวแบบนี้ ทำไมอยากกอดมันมากเหรอ ฉันขอจับมือนาย แต่นายดึงมืออกมันหมายความว่าไงอี้ชิง!!! ’
คริสดูโมโหผมมากจริงๆแววตาเดือดยังคงจ้องมาที่ตาผม ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์มาแบ๋วใส่ใครทั้งนั้นอะทำอะไรผิดว่ะ !
“ใช่ ฉันอยากกอดเขาอยากกอดซูโฮมากๆ ถ้าฉันกอดนนะฉันจะกอดแน่นๆไม่ให้เขาหนาวเลยล้ะ อุ๊บ!”
ผมเบิกตากว้างคริส ประกบฝีปากลงมาที่ปากผมทั้งที่ผมยังไม่ได้ตั้งตัว ลมหายใจที่ใกล้จะหมดลงทำให้ผมต้องดันร่างสูงออก ก่อนจะหายใจเฮือกใหญ่คริสยังเลือนหน้ามาไกล้อีกครั้งเขาจับผมเงยขึ้นก่อนจะยกดันตัวผมสูงเขาจับเอวผมให้แนบชิดกับร่างกายร่างของเราแทบจะรวมกันเป็นหนึ่งผมใจหายเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมสบตาคริสด้วยความไม่เข้าใจ
“นายอย่าพูดถึงคนอื่นแบบนี้ต่อหน้าฉันอีกนะ มันทำให้ฉันต้องทำโทษนายเข้าใจไหมอี้ชิง”คริสประกบปากลงอีกครั้ง จูบแสนหวานถูกส่งเข้ามาในโพรงปากของผมจูบครั้งนี้ให้ความรู้สึกที่ต่างเสียงหอบหายใจอันแหบพร่าของผมเปร่งออกมาเป็นระยะๆ ผมให้ความสัมผัสนั้นตอบกับไป ร่างกายอ่อนลงเหมือนจะละลายไปเสียตรงนี้มือหนาทั้งสองข้างยกผมให้เคลื่อนที่ไปไหนซักแห่งในห้องนี้ เรายังคงจูบกันอย่างดูดดื่มผมไม่อาจจะห้ามใจได้เลยตอนนี้คริสผละจูบออกก่อนจะวางผมลงบนโซฟา เขาคุกเขาอยู่ที่พื้น...
“นายโกธรฉันขนาดนี้เลยเหรอที่ฉันพูดกับซูโฮ”
“ฉันไม่ได้โกธรนาย ฉันหึงนายต่างหากเจ้าห้อย^^”
“หะว่าไงนะ ห้อยงั้นเหรอ ห้อยตรงไหนบ้า!” ผมกำลังจะมีอารมณ์หวั่นไหวอยู่บ้างแต่พอเจอคำพูดสะกิดจุดทนไม่ไหวอะ
“ห้อยสิเมื่อกี้จูบไปตั้งสองทีกัดไปนี่ห้อยเลยอะแต่อร่อย” -////-
“ไอ้…บ้าคริส’-////- เสียงผมแผ่วเบา ใจเต้นแรงเกินกว่าจะหยุดมัน ร่างสูงกำลังยื่นหน้ามาใกล้อีก ครั้ง
“นายน่ารักจังอี้ชิง รู้ไหมนายทำให้ฉันมีอารมณ์”
“วะว่าไงนะ 0.0” คริสดันตัวผมลงแนบกับโซฟาตัวใหญ่เขาคร่อมร่างผมไว้ใบหน้าหล่อซุกมาที่คอขาวเขาจูบมันจนเป็นรอยแดง...ผมกำลังเคลิ้มไปกับบทเพลงรักนี้..เดียวนะ รักงั้นเหรอ.......
ท่วงท่าทำนองรักของทั้งคู่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดคริสเป็นคนเดินเรื่องทั้งหมดความสุขที่เกิดขึ้นทำให้ช่วงบ่ายที่หนาวเย็นของวันนี้กลายเป็นความร้อนเร้าของทั้งคู่.....
อี้ชิงนายกำลังเป็นของเขา นายพลาดแล้ว...ผมเอ่ยกลับตัวเองความเจ็บปวดที่คริสสร้างให้แต่ผมกับยินดีที่จะรับมัน ผมกำลังตกหลุมรัก....คริสหรอเนี่ย......
.
.
.
.
.
ตอนเย็นของวันนั้น
(คยองซู)
ทำไมพี่คริสถึงส่งข้อความมาว่า มารับไม่ได้กันนะ พี่คริสทิ้งน้องโด้อีกแล้ว เอาล่ะไหนๆก็ไม่มีปัญญากลับเองโทรหาตาแก่จงอินดีกว่า
(ว่าไงเหลือกน้อยของเค้า)
“นิว่างไหมมารับน้องโด้หน่อย”
(ว่างสิแต่วันนี้ถ้าไปรับแล้วจะต้องไปเอาของที่อื่นอีกแปปนะถึงจะไปส่งน้องโด้ได้)
“อืม น้องโด้ไม่รีบกลับบ้านหรอกจงอินมารับไวๆนะ คืนนี้น้องโด้จะนอนพัก”
(ครับๆถ้าจงอินไปรับต้องมีรางวัลแลกนะฮ่าๆ)
ติ๊ด! บางทีก็เหนื่อยใจทำไมต้องมาพึ่งพาตาแก่ขี้เซาด้วยนะ ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นจับได้ว่าผมแอบไปเที่ยวผับตอนกลางคืนทั้งที่อายุไม่ถึงแต่ก็ไม่บอกใครแถมแอบพาผมเข้าไปอีกต่างหาก >,< ก็เด็กมันอยากเปิดโลกกว้างๆๆอ่าเนอะ ที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ต้องอยู่กับคนดูแลสองคนพี่คริสก็ไม่ค่อยกลับบ้านผมเบื่อน้องโด้เบื่อมากๆเลยผมชอบฟังเพลงที่สุดอ้ามันทำให้ชีวิตมีสีสันแบบบอกไม่ถูก ผับวูฟที่ผมแอบเข้าไปมีบรรยากาศที่ผมชอบมากๆโดยเฉพาะเวลามีการเล่นดนตรีสดหนุ่มสาวน้อยใหญ่เข้ามาเสนใจผมก็มีนะ เพราะผมเด็กละมั้งเลยมีแต่คนอยากคุยด้วย หุหุ >< มันเหมือนเช็คเรทติ้งไปในตัวอะ ฮ่าๆ แต่ถ้าตาจงอินจอมกวนไม่มีบุญคุณในหลายเรื่องๆ น้องโด้คนนี้ไม่คุยด้วยหรอกย๊ะ
รถสีดำก็มาจอดตรงหน้าซักทีนี้ก็เย็นมากแล้วเด็กที่โรงเรียนก็เบาบางลงทุกที
ผมก้าวขึ้นรถคันคุ้นเคยรถคันนี้แล่นออกไปช้าๆ จงอินเอามือมาจับหัวผมแล้วกัดฟันอย่ามั่นเขี้ยว คนผิวแทนนี้ก็มีเสน่ห์นะ -///-
“อย่าขยี้ สิน้องโด้ขี้เกลียดเซทใหม่”
“ฮ่าๆ แผลที่มือเมื่อคืนหายยัง ทำซ่านิทีหลังจะงอนอ่ะทำตาเหลือกๆใส่ก็พออย่าเดินหนีออกมาแบบนั้นอีกเข้าใจไหมครับ”
“ก็จงอินชอบว่าน้องโด้น้องโด้ไม่ได้แก่แดด เด็กก็มีหัวใจนะ”
“’งั้นขอได้ปะล่ะหัวใจอะ..”
อ๊ายยยยจุกเขินโอ๊ยยยยยยยยอย่าให้น้องโด้ อ่อยครับของร้อง ><
“ไม่ได้ น้องโด้ยังเด็กให้ไม่ได้หรอก”
“เด็กที่ไหนเค้าชอบไปทำตาเยิ้มใส่คนเมาในผับกันเล่า เด็กแก่แดดเอ้ย”
ผมหันไปค้อนจงอิน ว่าอยู่ได้ชักจะเหนื่อยที่จะต่อปากต่อคำแล้วนะ สถานที่ๆจงอินพาผมมาเป็นโรงเรียนแห่งหนึ่ง ที่ใหญ่ตะง่านและน่าเรียนมากๆ
“รออยู่บนรถนะ จงอินจะเอาของไปให้จงแดมัน”
“หะพี่จงแด คนเมื่อคืนนะเหรอจงอิน”^0^
“ใช่ ไม่ต้องคิดเลยนะเด็กแก่แดด มันมีแฟนแล้วนั่งนิ่งๆในรถนะครับ”จงอินพูดเอามือมาลูบหัวผมอีกครั้ง เป็นไรกันนะทั้งพี่คริสทั้งจงอินของลูบหัวอยู่ได้ไม่ใช่หมานะ ><
ผมมองบรรยากาศด้านนอก เห็นจงอินยืนรออยู่แล้วก็มีผู้ชายสองคน คนแรกเดินนำมาแต่ไกลสูงมากๆดวงตากลมโตมีหูกางน่ารักเหมือนพวกโยดา ฮ่าๆ พี่เขาดูดีไม่ใช่น้อยเลยนะ และแน่นอนอีกคนคือพี่จงแดที่เจอกันเมื่อคืน ว๊าวพี่เค้าตัดผมนิ โอ้ย สเป็กเลยคนนี้ ปลื้มตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว-3- น้องโด้จะเอา คิๆจงอินเปิดหลังรถก่อนจะยิบกล่องใหญ่ๆสองกล่องยืนไปให้ทั้งคู่ดูเหมือนจะเป็นกล่องกีต้าร์นะ ไม่ได้การล่ะ ต้องลงไปโชว์ตัว ผมหันมองกระจกรถเพื่อเช็คความงามบนใบหน้าก่อนจะเปิดประตูส่งรอยยิ้มรูปหัวใจให้กระจายเล้ยยย
“อ้าวน้องโด้มาด้วยเหรอครับ”
‘อั๊ยยะ พี่จงแดจำน้องโด้ได้ด้วย” พี่เค้าต้องคิดอะไรกลับผมแน่ๆเลยอะ เขินๆๆ
“จำได้สิ เด็กไอ้ไคทั้งที ” แง่วไม่ใช่ซะหน่อย
“ลูกเหรอครับพี่จงอิน ” ผู้ชายอีกคนหันไปพูดกับจงอิน ฮ่าๆอยากจะขำให้โลกรู้ คิดได้ไงว่าน้องโด้เป็นลูกแค่ผิวก็ต่างละยะเหอะๆ
“ชานยอล นายมองผิดแล้วล่ะ ไม่ใช่ลูกแต่เป็นเด็กในสังกัต” จงอินตอบทำท่าทางยักคิ้ว เท่มากเลย(หรา)- -*
ชายหนุ่มทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกปาก
“พี่จงแดเรียนอยู่ที่นี้เหรอฮะ”
“ใช่ครับ” เขาตอบแถมยิ้มลงมาให้เพราะผมเตี้ยกว่าเลยมีโมเม้นดีๆแบบนี้เกิดขึ้นสินะ >///<,
“นี่ๆ พอเลยขึ้นรถไปได้แล้วไป ฉันกลับแล้วนะ จงแดคืนนี้ถ้าไหวก็มาล่ะ ไอ้เลย์มันปิดเครื่องดูท่าจะไม่รอดซะแล้ว”
“อ่าๆ มึงไปเถอะ บายนะครับน้องโด้^^” ผมหันขึ้นรถแต่สายตายังมิวายลดละออกจากหน้าพี่จงแดโอ้ยปลื้ม
“บ๊ายบายฮะพี่จงแด พี่ชานยอล ^^น้องโด้เรียกถูกใช่ไหม ”
“จ้าบายๆ” พี่ชานยอลเอ่ย ผมเองหันขึ้นมาบนรถก่อนจะเปิดกระจกอีกครั้ง จงอินเองก็มองผมด้วยสายตาอาฆาต ช่างเป็นไรน้องโด้ไม่กลัวฮ่าๆ
จังหวะนั้น มีผู้ชายตัวขาวน่ารักวิ่งมาเกาะแขนพี่จงแดของน้องโด้ นางคือใคร!!! บังอาจมากมาคล้องแขนพี่จงแดของเค้า ไม่นะ!
“ไว้น้องโด้จะแวะมาหานะ^^” ผมยิ้มทั้งๆที่ฟันคลบกันแน่นหึงอะ แง่
พี่จงแดผยักหน้าโบกมือให้ก่อนจะหันไปสนใจผู้ชายข้างๆ ผมกดปิดกระจกนั่งครุ่นคิดอยู่นานเอาไงดีที่จะได้เบอร์พี่จงแด....
“ไม่ต้องมาเงียบเลยนั่นนะ แฟนจงแดมัน น้องโด้อดแดก ฮ่าๆ บอกแล้วมาชอบจงอินดีกว่าๆ”
“ไม่ต้องมาพูดดีเลยนะจงอิน ขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ..”
“อะโห่นี่ขนาดจะหาเบอร์จงแดมันเลยเหรอ ไม่เอาหรอกเค้าไม่ให้” รู้ได้ไงว่ะ ว่าเนียนแล้วนะเห้ออ
ผมไม่ตอบกลับไปเพราะคนแก่รู้ทัน..น้องโด้หงุดหงิดแล้วนะ...
“อยากเจอมันขนาดนั้นไม่ย้ายโรงเรียนมาเลยล่ะ จงอินน้อยใจ -0- ” แหม๋ะ ดูพูดเข้าคิดว่าตัวเองเด็กหรือไงนะได้ข่าวอายุ25แล้วนะ คิดจะคบเด็กแล้วต้องทำตัวปัญญาอ่อนขนาดนนี้เลยว่างั้น - -*
แต่โอ๊ะ!! ย้ายโรงเรียนงั้นเหรอ ฮ่าๆๆ -0-
แล้วเจอกัน พี่จงแดของน้องโด้ >////////////////////<
รถคนสวยแล่นมาถึงหน้าบ้านที่คุ้นเคย ผมหันมายิ้มกว้างให้จงอิน ^^
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำแล้วก็ที่มาส่งนะจงอินบ้า>0<”
ผมกำลังหันเปิดประตูมือใหญ่จับไหล่ผมให้หันกลับมา
“ไม่เอาหรอกคำขอบคุณแต่จะเอาอันนี้”
0//////0 จงอินกดผีปากลงมาที่ปากผมเบาๆละมุนมาก ตัวผมชาไปเลย ไม่นะที่มันจุ้บแรกของน้องโด้แกไอ้บ้าจงอิน
เฟี๊ย!!!!
‘โอ๊ะใจร้าย แต่ไม่โกธรหรอกปากน้องโด้นิ๊มนิ่ม -//- ”
“เหอะคนฉวยโอกาส ไม่คุยด้วยแล้วค่อยดู แบร่...” ผมรีบลงรถก่อนจะเม้มปากเป็นเส้นตรง คนบ้าทำอะไรเขินนะ แต่ช่างเถอะมีอะไรให้เขินกว่า เข้าบ้านดีกว่าเดินเข้าไปก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์เพื่อกดสายหาใครบางคน
“ป๊าๆฮะน้องโด้จะย้ายโรงเรียน ///ฮะ/////ป๊าช่วยน้องโด้ด้วยน้องโด้อยากเรียนที่นั่นโรงเรียนXXX///// จริงนะป๊าพูดแล้วนะป๊าน่ารักที่สุดเลย^0^//// สบายดีฮะพี่คริสก็อยู่//ฮะน้องโด้จะไม่ดื้อ//คร้าบอันยองง^^”
โอ้ยในที่สุดก็สำเร็จ คืนนี้ขอนอนเตรียมฟินในอีกไม่กี่วันข้างหน้า วันนี้ไม่ไปผับดีกว่าเหนื่อยมาทั้งวัน...
ไว้เจอกันนะ พี่จงแด >////<
----------------------------------------------------------------------------------
มาแล้วเด้อออออ เหนื่อยใจกับประเทศมาก ตอนนี้แต่ยังไงชาวฟิคก็ยังรักกันเนอะ^^
แวะมาต่อแล้วไม่รู้มันออกมาดีไหมตอนนี้ ขอบคุณหลายๆคนที่เข้ามาอ่านน๊าาาเม้นกันบ้างไรบ้าง
เค้าจะได้มีกำลังใจ -3-รักทุกคนนน ม๊วฟฟฟฟ
คราวหน้าจะจัดชานแบคเยอะกว่านี้สัญญา จุ้บ!!!! 55555
#MNClove คิดเเท็กเล่นๆ มีไปงั้นอะ555 TT^TT
เม้นเถอะขอร๊องงงงว๊ากๆๆๆ
twitter
มาทักทายกันได้นะ เม้าๆ 55
ความคิดเห็น