คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Monochrome love:ทะเลกับความลับ
MONOCHROM
love7
เฉินพูดว่าให้จีบกลับ555555 โครต มโน
ฟินแล้วไปอ่านฟิคโล้ดด
ทะเลกับความลับ
(มินซอก)
ผมใช้ชีวิตในโรงเรียนโดยตามจงแด ต้อยๆมาเป็นอาทิตย์พอดี ตกเย็นทีไรไม่เคยจะเจอตัว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาหายไปไหน บางวันสืบจากแบคฮยอนก็บอกไปซ้อมร้องเพลงกับชานยอล อยากจะตามไปแต่แบคบอกไม่ให้รบกวน ปิดบังอะไรผมกันอีกละคราวนี้ TTT^TTTT
แต่ก็ดีนะอย่างน้อยผมก็เจอจงแดทุกวัน ^^ แถมช่วยตามงานจบครบเลยนะ ผมเก่งปะล้า^0^ ลมเย็นๆของฤดูหนาวเริ่มพัดแรงขึ้นมันกระทบกับใบหน้าขาวกลม.. ฮู๊ หนาวจังแหะสงสัยผมน้ำหนักลดแน่เลยอะรู้สึกร่างมันเบาๆผิดปกติ น่ะเนี่ย- -
เย็นวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องอยู่คนเดียว ผมนั่งอยู่ด้านหน้าตึกเรียนมีโต๊ะหินอ่อนตั้งเป็นแนวยาว ตอนนี้ห้าโมงครึ่งแล้ว เด็กส่วนมากกลับกันไปแทบจนหมด วันศุกร์เป็นวันอะไรที่มันดีอะเนอะ^^ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงรีบกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมไปสนุกกับรุ่นพี่และบรรดากิ๊กๆทั้งหลาย>,< คิดเรื่องเก่าๆก็ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะยอมเปลี่ยนแปลงเพื่อๆคนๆหนึ่งได้ขนาดนี้ เฮ้อเบื่อชะมัดที่จะต้องรอเวลาทำตามคำสั่งของคนบางคนที่เกลียดที่สุดก็ว่าได้ ผมไม่คิดจะเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครรู้ แม้แต่คนเดียว อาจารย์ลีวู เขาจับได้ตอนที่ผมแอบปลอมตัวไปห้องเรียนของจงแด ก็ตอนนั้นการสอบครั้งนี้มันสำคัญมาก ผมไม่อยากให้จงแดเสียคะแนนถึงมันจะเสี่ยงแต่ก็ทำไปแล้ว สุดท้ายก็ถูกจับได้TT^TT ข้อแลกเปลี่ยนของการปิดเรื่องโกงครั้งบางครั้งผมก็เหนื่อยที่จะรับมัน..คิดแล้วมันน่าขยะแขยงชะมัด อีกไม่นานผมก็เรียนจบแล้วสู้ก่อนนะมินซอก เดียวมันก็ผ่านไป .....
เฮ้อ
เฮ้อ
เฮ้อ
ผมถอนหายใจไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ทำไมหมอนั่นยังไม่มา ถ้าหนีไปก็ไปตามราวีอีก รออีกแค่สองนาทีมินซอกคนนี้จะกลับแล้วนะ! -00-
“ไง มินซอก รอฉันนานไหม”
ผมหันหลังไปมองปลายเสียง อาจารย์ ลีวู หนุ่มที่จัดว่าหน้าตาดีมากร่างสูงโปร่งดูโด่ดเด่นหนวดเคราที่เขาไว้ทำให้ขาดูเข้มและมีเสน่ห์ไปอีกแบบ แต่สำหรับผม เขาคือไอ้หื่นชอบรังแกเด็กครับ!TT^TT
“นานแล้ว ฮะ ว่าจะกลับพอดี ” ผมตอบหน้าเมินๆ เมื่อไหร่เขาจะเลิกทำแบบนี้กับผมซักทีนะ ถ้าจงแดรู้จะว่ายังไง หาว่าผมมาอ่อยอาจารย์อีกแหง่ๆ
“โห่วไม่เอาน่า ปะไปกันวันนี้ฉันมีอะไรให้นายด้วยนะมินซอก” เขาผมพลางจับแขนผมเบาๆ ผมลุกเดินตามไปบอกตามตรงว่าผมกลัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ผมไม่ต้องการ กลัวว่าเขาจะทำร้ายผมเมื่อคราวก่อนๆ หลายครั้งที่ผมขัดขืน ....มีอยู่ครั้งหนึ่งอาจารย์ ลีวูสัญญาว่าถ้าผมยอมทำตามหรือยอมไปไหนกับเขา เขาจะดีกับผม หวังว่าอะนะTT^TT
ระหว่างทางผมไม่มองเขาเลยความเงียบปกคลุมทุกอย่างบนรถ มีเพลงเสียงเพลงจากคลื่นวิทยุที่ยังทำหน้าที่ของมันอยู่ ผมมอกออกไปตามทางแสงสีส้มจากหลอดไฟเริ่มเปิดขึ้น มันเริ่มจะมืดลงแล้ว ในที่สุดรถก็มาจอดที่ๆหนึ่งเป็นย่านสินค้า รถคันสวยจอดลง ผมมองเขาอย่างสงสัย
“พามาทำไมฮะ”
“วันนี้เราจะไปเที่ยวกันแต่นาย ใส่ชุดนี้ไปไม่ได้ ลงไปเถอะฉันจะพาไปซื้อเสื้อ”
ผมไม่ตอบไม่อยากตอบ และไม่คิดจะขัดแย้งอะไร ทำๆตามไปหาเวลาจังหวะเหมาะๆค่อยปลีกตัวกลับ
เขาพาผมมาที่ร้านเสื้อยี่ห้อดัง เขาเดินเข้าร้านไปคนเต็มร้านไปหมด ดูท่าจะแพงอยู่เหมือนกันผมมองเข้าไปในร้านกระจกใส่เรื่อยเปื่อยจนไปสะดุดตากับเสื้อแขนยาวน่ารักเป็นลายเดียวกับที่แบคฮยอนซื้อให้ผมในวันนั้น เห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้คิดถึงจงแดจัง> < เฮ้อหนาวเป็นบ้าบรึ๊ย-^^^-
“อะนี้ๆ ของนายไปเปลี่ยนบนรถก็ได้ ^^” เขาเดินออกมาพร้อมกับถุงใบโต ผมยิ้มให้นิ่ดหน่อยก่อนจะโค้งรับของมา เอาเถอะถึงดื้อกับเขากลัวโดนฆ่าหมกห้องน้ำTT^TT
ผมขึ้นรถไป รถออกตัวไปตามเส้นทางใหม่อีกครั้ง ผมหยิบสิ่งที่อยู่ในถุงออกมา มันคือเสื้อแขนยาวสีเทาปกสีน้ำเงินกับกางเกงขายาวอีกตัว รู้ดีเหลือเกินคนกำลังหนาวพอดี / -..- ผมรีบสวมเสื้อทับลงชุดนักเรียนทันทีหนาวจะแย่ -*-
“ชอบมันเหรอ รีบใส่เลยนะ”
“มันหนาวนะฮะ ขอบคุณ ว่าแต่อาจารย์ให้ผมทำไม”
“เราถึงแล้ว...”
ผมหันออกไปด้านนอก ตึกตรงกลางเป็นเหมือนโดมหลังใหญ่ ว้าวสวยเป็นบ้าด้านข้างมีตึกสองตึกประกบอยู่ด้วยที่นี่ที่ไหนนะ ใช่ผับวูฟที่เขาลือว่าแสนจะเข้ายากออกยากรึป่าวนะ? มีแต่คนมีระดับทั้งๆนั้นที่เข้าไป แอบมีข่าวลือเรื่องการพนันในนี้ด้วยว่าเล่นกันโหดๆมาก.. - *- บ๊ะเลือดเพย์บอยมันพลุ่งพล่านจริงๆครับ ของอย่างนี้มันต้องลองว่าแต่ เขาพาผมมาที่นี่เนี้ยนะ คิดบ้าอะไรของเค้า - -*
ผมเดินลงตามไปท้องฟ้ามืดเริ่มสนิดแล้ว ผู้คนบางส่วนก็เหมือนมุ่งหน้ามาที่ๆนี้เหมือนกัน ผมเดินตามเขาไปแต่ก่อนจะถึงประตูผมรู้สึกใจไม่ดี ผมไม่ควรกลับมาในที่ๆยั่วใจแบบนี้ ถ้าผมกินเล้าแล้วทำอะไรบ้าๆ เหมือนแต่ก่อนละ มันจะดีเหรอ....
“มาเถอะ ฉันพาเข้าไปได้นายไม่ต้องห่วง” เขาหันมาพูดเพราะคงสังเกตุว่าผม หยุดเดิน
“แต่อาจารย์....”
เขาเดินย้อนกลับมา
“ไม่ต้องเรียกอาจารย์แล้วนะ มินซอกเรียกพี่ลีวู มาเรียกอาจารย์ในที่แบบนี้มันแปลกๆนะฮ่าๆ”
ขำเหอะ ขำมากครับ - -* มันแปลกตั้งแต่เขาพาผมมาแล้ว สั่งให้เรียกพี่ซะด้วย พอกับพี่คริสเลย..เฮ้อ - -*
นั่นๆ มินซอกนายอย่าคิดถึงคนอื่นสิ้! -0-
“ฮะ พี่ลีวู” ผมเดินตามไป เขาหันมาดันไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะยิ้มแย้มเข้าไปในร้าน ร้านถูกตกแต่งไว้สวยมากๆ มีโซนที่แตกต่างออกไป มีชั้นลอยอยู่ด้านบนแอบเห็นโซนมืดหลังๆร้านมีผู้ชายตัวใหญ่ยืนอยู่สองคน น่ากลัวชะมัด ><
ลีวูเลือกที่นั่งด้านขวาของเวที คนเริ่มมากันมาขึ้นแล้ว โซฟาสีแดงที่ถูกออกแบบให้นั่งกันไม่เกินสามคน ผมเลยจำเป็นต้องนั่งข้างๆเขา ลีวูสั่งเครื่องดื่มให้ผมเสร็จสับ ผมยังคงมองผู้คนและบรรยากาศรอบๆไปเรื่อยๆ แน่นอนมันไม่ใช่ครั้งแรกของผมที่มาในที่ๆคล้ายแบบนี้ แต่ดูเหมือนวันนี้จะมีงานพิเศษ ทางร้านตกแต่งด้วยลิบปิ้นสีดำบ้างสีทองบ้าง มีสัญญาลักษณ์ รูปหัวของหมาป่า ตกแต่งอย่าสวยงามเต็มไปหมดบนเวทีมีป้ายเขียนว่า “Anniversary Wolf Pub” นั่นไงวันนี้ที่ผับคงมีงานสินะ น่าสนุกดีแฮะ แต่จะสนุกว่านี้ถ้ามากับเพื่อนหรือกับจงแดTT^TT คิดแล้วนอยด์
“เบื่อเหรอ วันนี้มันมีงานเลี้ยงที่นี้นะ ฉันอยากพานายมาเปิดหูเปิดตา ชอบไหม ฮื้ม^^” ลีวูพูดแถมเอามือยาวมาขยี้หัวผม อยากจะบอกว่ามินซอกคนนี้ไม่ใส่นะครับเห๊อะๆ
“ก็ขอบคุณ อาจารย์..อ่อพี่ลีวูนะ แล้วไอ้ที่ว่ามีไรจะให้คืออะไรเหรอฮะ”
“รอซักพักนะ นายจะได้เห็นมัน^^” เขาพูดพลางเอามือจับมาที่หัวผมอีกครั้ง สัมผัสละมุนถูกส่งออกมาผมรับรู้มันแต่ผมไม่รู้สึกดีขึ้นมาหรอกนะ - -*
เวลาผ่านไปไม่นาน ผมกลับถูกทิ้งอยู่คนเดียว พี่ลีวูเดินออกไปได้ซักพักไม่รู้ว่าไปไหน...แต่ก็ดีล่ะผมจะได้ไม่อึดอัด ผู้คนเริ่มเยอะขึ้นมากๆแล้วหนาตาไปหมด ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลานี้ก็จะสามทุ่มแล้ว ผมควรจะขอตัวกลับ.. แต่จะว่าไปมาถึงนี้แต่ยังไม่ได้เดินสำรวจสถานที่เลยน้ะมินซอก ว่ะฮ่าฮ่าขอไปดิ้งเครื่องดื่มให้มันชื้นใจซักหน่อยล่ะกัน ><
สมองสั่งการเสร็จผมก็ไม่รอช้า พาร่างบางๆของตัวเองเดินออกไปอย่างสบายใจ คิๆ หนุ่มสาวบางคนมองผมด้วยล่ะ งี้อะนะคนมันน่ารัก>*< ผมเดินมาหยุดที่บาร์เครื่องดื่ม พนักงานหันมาทักทายอย่างรู้หน้าที่
“เอาคอกเทล มาซักแก้วครับน้อง^^ ” พนักงานผยักหน้าแล้วหันไปทำเครื่องดื่มตามที่ผมสั่ง มาม๊ะมาหาพ่อ อยากมานาน คืนนี้ขอฟินซักวันฮ่าๆ (ขนาดยังไม่เมา - -*)
“ได้แล้วครับ^^”
ผมยิ้มให้ก่อนจะใช้มือสองข้างประคองเครื่องดื่มแล้วซดมันพรวดเดียว อ๊าชื้นใจ-////-ผมหันไปโยกหัวตามเพลงที่บรรเลงอย่างต่อเนื่องเหล่าผีเสื้อราตรี เริ่มออกลวดลายกันไปตามลำดับ ผมมองออกไปทางด้านผู้มาใหม่ตรงประตูทางเข้าร่างสูงนั้นทำให้ผมหยุดมองเขาไม่ได้เลย....เขาดูโด่ดเด่นมากนี้ขนาดตอนกลางคืนนะเนี๊ย><
พี่คริส....
ดูเหมือนเขายังมองไม่เห็นผมนะ อย่างว่าตัวก็เตี้ย- -*แต่อุ๊ !! พี่คริสมากะเด็กเขาเหรอ มีผู้ชายหน้าสวยเดิมมาข้างๆแถมจับแขนพี่คริสด้วย ผมไม่ได้หึงนะป่าวเลยๆ ผู้ชายอะไรน่ารักจังเขายิ้มไปให้หลายๆคนในร้านถึงการแต่งตัวจะดูเข้มก็เถอะพอเห็นรอยยิ้มแบบนี้แล้วมันดูไม่เข้ากันซะเลย พี่คริสเองก็ดูอารมณ์ดีมากๆ ต้องใช่แน่ๆเดทกันอยู่ชัวร์ไปแซวหน่อยดีไหม >,< ไม่ได้เจอกันตั้งนาน…
ผมลุกออกไปไม่ลืมที่จะวางเงินไว้…คนมันเยอะทำให้ผมถึงตัวที่คริสช้าอีกไม่ไกลแค่ผ่าผู้คนกลุ่มใหญ่ๆอีกแค่โต๊ะเดียวก็จะถึงแล้ว ผมยกมือโปก.. ไหวๆ
“พี่คริ...” ยังไม่ทันเรียกจบผมถูกกระชากจากด้านหลังโอ๊ะนี่มันอะไรกัน
“หายไปไหนมา!! รู้ไหมว่าฉันตกใจ!!! ” ลีวูเผลอตัวตะคอกผมดังมาๆ คนหลายๆคนเริ่มหันมาสนใจเสียงที่เกิดขึ้นเข้าแล้ว
“ผะ ผมมะ..ไม่”
“มีอะไรกันหรือป่าวครับ” ผมเองก็ตกใจที่พี่ลีวู โมโหผมขนาดนี้ภาพเหตุการณ์ สีหน้าของเขาในวันเก่าๆเริ่มเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง ผมกลัวอะแต่ก็พอโล่งใจที่บุคคลที่สามเอ่ยพูดขึ้นมา คนๆที่มากับพี่คริสนี่เองผมหันไปมองพี่คริสเองก็เดินมาติดๆ ผู้คนเริ่มไม่สนใจพวกเราแล้วหันไปดื่มด่ำกับกิจของตัวเองต่อ.. “อ้าวมินซอก” พี่คริสเรียกผมก่อนจะเดินมาหา ดูเหมือนผู้ชายคนที่เอ่ยมาซักครู่จะคว้าแขนพี่คริสไว้
“ไม่มีไรหน่าอี้ชิง ฉันขอตัวก่อนนะ” พี่คริสหันไปพูดแล้วปัดมือของผู้ชายคนนั้น
ผมเองก็สับสนไปหมดไม่รู้จะพูดอะไรก่อนดี ผู้ชายคนนั้นที่น่าจะชื่ออี้ชิงมองผมนิ่งก่อนจะหันหลังเดินจากไป..
“ไปได้แล้วมินซอก” พี่ลีวูพูดก่อนจะกุมมือผม ผมตกใจเลยชักมือออก
“อย่ารังแกเด็กสิ ลีวู” พี่คริสพูดก่อนจะยิ้มให้ลีวู สีหน้าตอนนี้เขาดูร้อนรน พี่คริสรู้จักเขาด้วยเหรอ นี่มันอะไรกันฟระ
“อ่อ..คือ เมื่อกี้มินซอกไปหาอะไรดื่มมา ขอโทษพี่ลีวูด้วยที่ไม่ได้บอกนะฮะ มินซอกว่ามินซอกจะกลับแล้วขอตัว พี่คริสก็ด้วยที่จริงแล้วไม่มีอะไรหรอกฮะ^^” ผมรีบพูดแทรกเพราะดูเหมือนหม้อเดือดสองใบกำลังจะปะทุขึ้นมาทุกที
“ฉันจะพาคนของฉันไปนายไม่เกี่ยว”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง ฉันเป็นแฟนมินซอก” พูดยังม่าทันจบพี่คริสก็เอามือมาโอบไหล่ผมแน่น จะว่าเขินมันก็เขินอยู่หรอกนะแต่นี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะแรด เออ....อ่อแรดแหละ- -*
“ไอ้คริส...” ลีวูขยับร่างเข้ามาไกล้มากขึ้น
“แกมันเป็นใคร อย่ามากำแหงแถวนี้ นี่เด็กฉันอย่ามายุ่งอีกเข้าใจนะ”
ลีวูกำหมัดแน่นเหงื่อแตกพล่านทั้งๆที่อากาศหนาว “โถ่เว้ย !!” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไง จะปฎิเสธพี่คริสตอนนี้มีหวังเรื่องบานปลายแน่ๆ เอาเถอะถ้ามันช่วยให้ลีวูเลิกยุ่งกับผมได้ มันก็ดีสำหรับตัวผมเอง
“พี่คริสรู้จักเขาเหรอฮะ” ผมพูดแล้วผละตัวออกไปมองคนตรงหน้า
“อื้ม มันเป็นเด็กที่พ่อพี่อุปถัมภ์ไว้ตอนเด็กๆนะ มันรังแกมินซอกเหรอแล้วไปมากลับมันได้ยังไง”
“อ่อ คือเรื่องมันยาวอะฮะพี่คริส ไว้มินซอกจะบอกนะ’
พี่คริสยิ้มหวานให้ก่อนจะจับมาที่แก้มผมเขาก้มลงมาพูดเบาๆ
“ไม่ได้เจอนานอ้วนขึ้นนะเนี่ย^^” คำพูดของคนตัวสูงทำผมเผลอที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ พี่ชายที่แสนดีของมินซอกคนนี้ยังเหมือนเดิมเสมอเลย
“ป่าวซะหน่อย ไปที่นั่งเถอะมินซอกอยากรู้เรื่องแฟนพี่คริส^^” ผมพูดจบก็รีบดึงมือหนาลากไปโซฟาสีแดงที่ๆเดิมในตอนแรก พี่คริสเดินตามอย่าง่ายดาย เราสองคนนั่งคุยกันพักใหญ่
พี่คริสบอกว่าคนนั้นชื่ออี้ชิง แค่เดทกันเฉยๆไม่มีอะไร แถมมีส่งคำพูดเต๊าะผมอีกต่างหาก ที่เขามาที่นี้เพราะเป็นวันครบรอบของผับแห่งนี้ซึ้งอี้ชิง เป็นเจ้าของที่นี้นี่เอง ตาถึงเหลือเกินพี่ชายฉัน คุยกันไปดื่มไปผมชักจะเมาแล้วนะมึนๆแล้วด้วย ไม่ได้ๆ นี่พึงจะห้าทุ่มคอแข็งๆหน่อยเซ่มินซอก -0-
“เพ่คริสไปหาเพ่อิ้ชิงได้แล้วนะ มาเท่วด้วยกานแต่มานั่งกันมินซอกแบบนี้ มานจาม่ายดีเอาน๊า ”
พี่คริสหัวเราะออกมาลั่น ผมไม่ได้เมานะแค่ลิ้นมันพันเฉยๆ- -*
“ช่างเขาเถอะ อี้ชิงคงไปทำงานพี่ไม่อยากไปรบกวน อยากอยู่กับมินซอกมากกว่า^^”
“เลิกพูดจาแบบเน้ได้แล้วมานไม่ดี><..”
-//////- ผมเองก็มึนๆงงๆไปตามประสา เสียงของใครบางคนบนเวทีทำให้ผมต้องหันไปมอง
“อันยองฮาเซโยครับทุกคน” หลังจากที่ดีเจหยุดการเล่นเพลงก็มีผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมาบ่นเวทีและกล่าวทักทายกับบรรดาลูกค้าที่นี้ ต่างปรบมือกันยกใหญ่
“วันนี้ในฐานะวันนี้เป็นวันครบรอบของผับวูฟของเราก่อนเวลาจะถึงเที่ยงคืนผมมีบทเพลงและของขวัญเล็กๆน้อยมอบให้ทุกคนในวันนี้ครับ”
กรี๊ดดดดด พี่จงแดนิ อ๊ายยย แปะๆๆๆสีผู้หญิงกลุ่มใหญ่ที่วิ่งเข้าไปด้านหน้าเวทีพลุกพลานชะมัด-0-
กึก! ผมเผลอวางลงแก้วบนโต๊ะแรงไปเพราะความตกใจ นี่ผมเมาจนตาฟาดเหรอเนี๊ย นั่งจะ..จงแดใช่ไหม
“หึ นั่นมันจงแดนิมินซอก” พี่คริสหันมาเขายิ้มมุมปาก ก่อนจะยกเครื่องดื่ม ดื่มอีกครั้ง
ผมพูดไม่ออก จงแดมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ทำงานพิเศษ? ไม่สิไม่น่าใช่ โอ๊ะ นั่นแบคฮยอน!! ชานยอลก็มาอ๊ากนี่มันทิ้งกันนิทำไมไม่ชวนกันบ้าง
หลังจากจงแดเอ่ยทักทายก็มีแบคฮยอนกับชานยอลที่เดินขึ้นมาบนเวทีโค้งให้กับผู้คน ชานยอลถือกีต้าร์อยู่ในมือก่อนจะนั่งบนเก้าอี้สูง แบคฮยอนเดินถือไมค์แล้วนั่งข้างๆชานยอล
“อันยองฮาเซโยทุกคนนะคร๊าบ ผมชื่อ บยอน แบคฮยอน วันนี้มารับหน้าที่พิธีกรพิเศษสำหรับคืนดีๆแบบนี้นะครับ ส่วนนี่ก็ชานยอลคร้าบวันนี้นายจะมาทำอะล่ะชานยอล^^” แบคพูดน้ำเสียงร่าเริงตามสไตล์ของเขาก่อนจะยืนไมค์ไปให้ชานยอลผู้คนยังฮือฮากลับสามหนุ่มบนเวที
“อ่อ ฮะ อันยองทุกคนนะผมชานยอล อาสามาเล่นกีตาร์เพราะๆให้ทุกคนฟังนะค้าบ ยังไงก็ฝากชานยอลไว้ในอ้อมอกอ้อมใจสาวๆด้วยนะฮะ^0^”
ชานยอลพูดต่อมันจะรู้ตัวบ้างไหมนะว่าคนที่ยืนไมค์ไปให้กุมไมค์แทบแตกแล้ว - -*
เอาล่ะนั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญผมยังคงนั่งนิ่งมือไปที่จุดสนใจของผม จงแดเดินเข้าไปหลังเวทีปล่อยให้คู่รักดำเนินรายการต่อไป..
“จะไปไหนมินซอก พี่ไม่ยักจะรู้ว่ามันมาทำงานที่นี่”
“พี่คริส ปล่อย มินซอกจะไปหาจงแด”
“ไม่ได้นะ นั่งลงเดี๋ยวนี้”
พี่คริสยังคงรั้งผมอยู่อย่างนั้น เอาไงดีมินซอก จะว่าไปหลบดูเอาก็ดีเหมือนกันแหะ เดียวโดนบ่นอีกมาผับ --*
“อ่อก็ได้ๆ แบร่ๆ” ผมประชดประชันพี่คริสความเมาตอนนี้กับหายไปไหนแล้วไม่รู้จิตใจจดจ่อกับเหตุการณ์บนเวทีมากกว่า แบคฮยอนและชานยอลยังคงร้องและเล่นบทเพลงโรแมนติกหวานๆส่งลงมาให้ผู้คนเพลิดเพลินเป็นอย่างดี
พี่คริสเอามือมากุมผม ผมมองมือหนาอบอุ่นแบบยิ้มๆ ความรู้สึกตอนนี้ที่ผมมีเพียงความรู้สึกน้องชายที่อบอุ่นทุกครั้งที่มีพี่ชายอยู่ข้างๆ ไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่จริงๆ.....
ไม่นานนักเมื่อบทเพลงบรรเลงจนจบจงแดกลับมาบนเวทีอีกครั้ง พร้อมกลับกระปุกใสใบโตเขาถือแล้วนำมันมาวางตรงกลางเวทีแบคฮยอนและชานยอลลุกโค้งเป็นการขอบคุณผู้ชม เขาเดินมาด้านหน้า.
“เอาล่ะ จงแดนี่มันถึงเวลากิจกรรมสุดพิเศษของวันนี้แล้วใช่ไหมครับ ^0^”
“ใช่ครับ พวกคุณทุกคนที่นี้ จะมี1สิทธิในโหลใบนี้ แต่สิทธิที่พวกคุณจะได้รับนั้นจะมีอะไรเราขอเก็บไว้ก่อนนะครับ”
“งั้นเรามาเริ่มกันเลยนะแบคฮยอนจงแด ทุกคนพร้อมไหมครับ! งั้นเรามานับเวลาฉลองกันอีกสิบวิข้างหน้าเลยน้ะ เอ้าสิบ เก้าแปด....สี่สามสองหนึ่ง ”
ผมนั่งนับเวลากับพวกเขา หลังจากชานยอลนับจบไฟทุกดวงในผับดับวูบลง....
“ปัง! พรู!!!!!!!”
เสียงพรุ ด้านหน้าเวทีดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างของบุคคลที่สามและสี่บนเวที แสงสปอร์ตไลท์ส่องจุดโฟกัสไปที่ทั้งคู่ บทเพลงก่อนจะดังขึ้น ทั้งคู่ดีดนิ้วเป็นการส่งสัญญาณ เพลงได้เปิดขึ้นทั้งสองคนออกลวดลายเต้นกันแบบแบดเทิลกันอย่างลงตัว อีกคนคืออี้ชิงแล้วอีกคนคือผู้ชายรูปร่างดีผิวเข้ม เหมือนเคยเห็นที่ไหนรึป่าวนะมินซอก- -*
ผมมองทั้งคู่อย่างเพลิดเพลิน จนพึงสังเกตว่าตอนนี้พี่คริสลุกไปอยู่ตรงหน้าเวทีแล้ว อ่าคงจะไปดูอี้ชิงสินะ>//< อิจฉาจัง
“โอ๊ะ” ผมร้องเสียงหลงมีคนมากระชากแขนผมจากด้านหลัง โว้ยอะไรอีกล่ะทีนี้!
“มาทำอะไรที่นี้” จงแดชักสีหน้าหงุดหงิดไรมาอีกล่ะเหอะ+ -!
“ก็มานั่งเล่น โดนทิ้งอยู่คนเดียวที่โรงเรียนเบื่อจะตายอยู่แล้วเชอะ!”
“มานี่เดียวนี้” จงแดออกแรงลากผมไปยังทางมืด ผมไม่ขืนเลยแม้แต่นิ่ด แถมอมยิ้มด้วยแหละ คิๆเขินอะได้จับมือกันอีกแล้ว>//<
ผมเดินไปทางมืดๆที่มีหลังจงแดอยู่ด้านหน้า หลังม่านสีดำมีทางยาวเข้าไปด้านหลังมีไฟสีแดงๆยาวไปตามทางมีผู้ชายสองคนเดินมาจงแดหันเอามือกุมที่คอผมไว้เขาเปลี่ยนตำแหน่งเดินมาด้านข้างผมแทน
“ไม่ต้องไปมองเข้าไปทางนั้นเลยก้มหน้าแล้วเดินตามฉันมา”
ผมรีบทำตาม อะไรกันทำยังกะอยู่ในที่น่ากลัวซะเวอร์ทำไมเหรอมองหน้าคือหาเรื่องช้ะ ? - -*
ถึงจะบ่นอยู่ในใจสุดท้ายก็เดินตามไปอยู่ดี จงแดพาผมมาในห้องหลังเวทีมีตุ๊กตาหมีสีขาวแก้มยุ้ยว่างอยู่บนเก้าอี้ น่ารักจัง^^
“นี่ของนาย ใช่ไหม?”
“ป่าวนะไม่ใช่ ”
“หึไม่ต้องมาแก้ตัวเลย เอาเถอะมันเรื่องของนายอยู่แล้วฉันแค่จะมาบอกในนายเอามันไป สเน่ห์แรงนักนิ ทั้งเด็กทั้งแก่ไม่เว้นเลยปะ”
“อะไรของนายอะจงแด ฉันไม่รู้เรื่องแล้วก็ไม่ได้เป็นแบบที่นายคิดแน่นอน”
“เอาเถอะ อาจารย์ลีวูของนาย เดินมาพร้อมกับไอ้บ้านี้บอกให้เอาไปเซอร์ไพรส์นาย บนเวทีให้ฉันร้องเพลงบ้าๆนั่นด้วย ขอโทษทีนะที่ฉันทำไมได้ รับมันไปซะแล้วกลับไปได้แล้ว”
จงแดพูดจบก่อนจะยืนการ์ดใบขาวๆให้ผม มันยับไปหน่อย ผมรับมันแล้วเปิดออก
มันเป็นโน้ตที่เขียนไว้ด้วยลายมือของพี่ลีวูมั้ง.....
“ช่วยเล่นบทเพลง Take Me To Your Heart แล้วช่วยบอกให้คนที่ชื่อมินซอกไปรับมันด้วยนะ ขอบคุณ by ลีวู”
อ่าผมอ่านข้อความนั่น พี่ลีวูคงจะบอกอะไรดีๆให้ผม ไอ้ที่ว่ามีขอจะให้ก็คงเป็นเจ้านี่เช่นกัน แต่ผมรับไว้ไม่ได้ ถ้าผมรับไว้จงแดอาจจะลำบากใจก็ได้นะ ผมอ่านจบก่อนจะมองคนตรงหน้า จงแดหันหลังกอดอก
ผมทำตัวไม่ดีอีกแล้วสินะ ขอโทษนะจงแด...
ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ ผมเดินตรงไปยังแผ่นหลังกว้างก่อนจะกอดมันจากด้านหลัง จงแดสะดุ้งตัวเล็กน้อย ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆที่จะต้องอมทุกข์แบบนี้คนเดียว...
น้ำตาที่มันสะสมมานานถูกปล่อยออกอย่างช้าๆอย่างที่กลั้นไว้ไม่อยู่ “ฮึก จงแดเค้าขอโทษ ขอโทษที่ทำให้นายลำบากใจ ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี หมินๆของเฉินๆจะเป็นคนใหม่ ซาลาเปาคนนี้จะไม่นอกใจจงแดอีก เค้าผิดเองจงแดให้โอกาสเค้านะ ขอร้องล่ะ ตอนนี้พี่คริสก็มีแฟนไปแล้วเราไม่เกี่ยวไรกันอีกจริงๆนะจงแดส่วนเรื่องอาจารย์ลีวูนั่น คือ.....เขา......คือ....”
ผมตะกุกตะกักเอ่ยคำพูดที่มีทั้งหมดด้วยน้ำเสียงที่อู้อี้ลงบนหลังของจงแดน้ำตาที่ไหลพรากทำให้เสื้อเขามีลอยเปียกเต็มไปหมดแต่เหตุผลข้อสุดท้ายผมเอ่ยมันไม่ลงจริงๆถ้าวันนั้นมันพลาดผมจะทำยังไง....
“คือเขา.....ฮึก”
ผมหลับตาลงก่อนกำลังจะพูดความจริง อ้อมกอดของผมตอนนี้ถูกแกะออกจากคนตรงหน้าเขาหันหน้ามากอดผมกลับ ผมรู้สึกดีมากตัวผมตอนนี้อ่อนยวบใบหน้าของผมซุกกับอกอุ่นของจงแดอ้อมกอดของจงแดกระชับตัวผมให้แน่ขึ้นราวกับไม่อยากให้ผมต้องเดียวดาย ผมปล่อยโฮออกมาอยู่อย่างนั้น
“ฉันรู้ ร้องออกมานะมินซอก” จงแดเอ่ยเบาๆก่อนจะลูบหลังผมเบาๆ
สัมผัสนั้นยิ่งทำให้ผมอ่อนแอมากขึ้นผมเงยหน้ามองจงแดใบหน้าของเราห่างกันแค่ฝ่ามือเดียวร่างสูงยิ้มบางๆก่อนจะมือปัดผมที่ล่วงลงมาแล้วยุ่งไปหมดของผม
ผมยิ้มกลับทั้งๆที่ดวงตาตอนนี้มีน้ำใสๆคลออยู่ก็ตามจงแดยิ้มกว้างขึ้นแล้วขยี้หัวผมเบาๆ
ร่างสูงก้มหน้าลงมา หน้าผากของเราชนกัน เชื่อไหมว่าสมองผมเหมือนมีแต่อากาศมันว่างป่าวจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองต้นแรงก้องอยู่ในหัว -///-
“ไม่ร้องแล้วนะมินซอก ฉันอนุญาติให้นายร้องแค่วันนี้วันเดียวมันจะไม่มีวันพรุ่งนี้อีก”
จงแดพูดจบริมฝีปากอุ่นก็ประกบทาบลงฝีปากผมอย่างที่ผมไม่ได้ตัวรู้สุขเหมือนตัวเองล่องลอยไปในที่มีแต่ความรู้สึกดีขนาดนี้ลิ้นจากโพรงปากหวานแทรกซึมเข้ามาในปากผมเช่นกันผมจูบกลับตามธรรมชาติ รู้อะไรไหม.....นี่มันคือจูบแรกของเรา!
อะไรมันจะดีขนาดนี้ จงแดคนเดิมที่แสนจะขี้อายหายไปแล้วเหรอเนี๊ย ย๊ากกกกก!!!! ฟินแลนนนนนน -3-
จงแดถอดจูบออกเพื่อให้เราได้หายใจ ผมยิ้มก่อนจะยกมือข้างซ้ายขึ้นมาโชว์แหวนวงเดิมที่จงแดเคนจะเอามาให้ผมในวันนั้น ใช่ ผมเป็นคนเหยียบมันเอง เหยียบย่ำเจ้าของมัน เพราะความเห็นแก่ตัวมันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ยังไงล่ะ.....
“นี่ๆของใครน๊า เค้าใส่ตลอดเลยนะจงแดมีป่าว ^^”
“ฮ่าๆ” จงแดยิ้มสดใส่ก่อนปรับสีหน้าใหม่แบบเก้ๆกังๆ
“ไม่ต้องวางมาทแล้วน่า ว่าไงมีหรือป่าว”
“อือ (.////.)”
“ไหนๆของฉันดูหน่อยเซ่ๆ > <”
จงแดไม่ตอบแต่กลับจับที่คอขาวผมมองตามเห็นสร้อยสีเงินเงาวับที่จี้มันมีแหวนวงเล็กห้อยอยู่ สิ่งนั้นทำให้ผมรับรู้ความรู้สึกดีๆที่เขายังมีต่อผมอยู่ขอบคุณนะเฉินของเปา^^
ผมแกล้งแหย่เล่นเอามือไปจั๊กกระจี้ ที่คอขาวก่อนจะแกล้งปรดกระดุมให้เห็นสร้อยเส้นนั้นง่ายขึ้น แจแดดิ้นถอยหลังไปมาเหมือนเด็กโดนแกล้งเป็นถาพที่หายากมาบอกเลย - -*
“ใครบอกให้นายเอาไปใส่ตรงนั้นกันเล่า เอาออกมานะ จะได้ใส่นิ้วให้”
“ไม่อะไว้ตรงนี้แหละมันเห็นชัดกว่า” จะบ้าเหรอไงแล้วชาวบ้านเค้าจะรู้ไหมว่ามันเป็นแหวนอะไรไม่ใช่แหวนพระวัดไหนที่นายชอบไปเช่ามา โถ่อย่าให้บ่นขอร้อง- -*
“ไม่อ่าว เอาออกมาน๊า ฮ่าๆ” ผมวิ่งไล่จับคอจงแด เราสองคนหลบกันไปมาจงแดก็ไวเป็นบ้า เหนื่อยแล้วนะฮึ๊ย
“นี่แน๊ จับได้แล้ววว - ///- ” ผมคว้าไหล่จงแดสำเร็จก่อนจะล็อคจากด้านหลัง รัดคอเลยดีไหมมั่นไส้
“ย๊ามินซอก ปล่อยนะ”
“นี่ หวานกันอยู่ได้ งานการไม่ทำนะครับคุณคิมจงแด” เราสองคนหยุดเล่นกันผมผละออกจากจงแด เสียง
ที่แทรกเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น แบคฮยอนพร้อมกับชานยอลที่ดูน่วมๆนิ่ดหน่อยเดินตามมาติดๆ
“อะแฮ่ม อะไรของนาย กิจกรรมเสร็จแล้วเหรอ”
“ไม่ต้องเลยใครคิดเกมส์นี้ว่ะ แมร่ง” แบคหันไปพูดเหวี่ยงๆก่อนจะค้อนตามองชานยอลที่ยืนตัวโย่งอยู่ด้านหลังชานยอลดูเหม่อๆแปลกๆนะเนี่ยเป็นอะไรเหน่อ
“จงอินมั้ง มันอยากจะเล่นแทนด้วยซ้ำไอ้นี้มันหื่น” จงแดตอบติดลก จะว่าไปผมก็พึงเคยเห็นมุมเถื่อนๆของเขานะเท่จัง>,<
“โทษนะพวกนายเล่นอะไรกันแล้วทำไมไม่ชวนฉันบ้าง ทิ้งกันนิโด่” ผมยืนเอ๋อคนเดียวต่อไปไม่ไหวแล้วครับ TT^TT
“เออ นั่นสิแบคมินซอกมานี้ได้ไงอ่า 0.0” ชานยอลสาบานว่านายพึงเห็นฉันTT^TT
“ฉันจะรู้ไหมเล่าอยากรู้ไปถามยัยปากแดงที่ขึ้นมาจุ้บนายสิไป!” ชานยอลทำตาโตเพราะเมียดุก่อนจะลูบพี่แก้มขาวที่มีล่องรอยของลิปสติกสีแดงสดประทับอยู่
งานเข้าสินะชานยอล - -*
“เอาน่า แบคปล่อยๆมันไปวันหนึ่งมันเป็นแค่กิจกรรม ฮ่าๆ ขึ้นไปชั้นลอยสิอีก 1 ชม กว่าผับจะปิดไปพักผ่อนกันก่อนพรุ่งนี้ฉันเลี้ยงเองขอบใจนะ ”
“มึงก็พูดได้นิ ห่าจงแด ดีกะเมียละเหรออะโถ่กลืนน้ำลายตัวเองชัดๆ อะโอ้ยยแบคจ๋าปล่อยๆ”
“ฮ่าๆ”ผมอดหัวเราะของคู่นี้ไม่ได้จริง แบคจับหูกางๆของชานยอลแล้วลากออกไปจากห้อง
“อะสมน้ำหน้า ไปเถอะมินซอก”
จงแดกุมมือของผมแล้วพาผมเดินออกไปเส้นทางเดิมสองครั้งแล้วที่ผมเดินผ่านทางนี้จงแดจะพยายามบังผมเส้นทางหลังร้านนี้มันเป็นอะไรนะ...
ผมขึ้นรถคันสวย โดยจงแดเป็นคนขับรถออกตัวไปที่ไหนไม่รู้..ระหว่างทางผมมองเขาตลอดอยากอยู่แบบนี้นานๆแต่ก็จู่ๆ.... สายตาเขาหันมาหงุดหงิดอีกแล้ว
ผีออกแล้วแหง่ๆ - *-
“เอามันมาทำไมไอ้หมีบ้าเนี่ย ”
“ก็จะเอาไปคืนง่ะ . __.”
“ทิ้งไปก็ได้นิ ไม่ชอบเลยที่นายต้องไปเจอกับมันอีก”
อุต้ะ จงแดหึงผมใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยย > < .
“งั้นเราก็ไปคืนด้วยกันสิ ดีป๊าว” ผมทำเสียงอ้อนๆส่งไปหวังว่าจะน่ารักนะ คิๆ><
“ยี้เหม็น”
”วะ ว่า ไรนะ!” 0.0
“ปากนายเหม็นกลิ่นแอลกอฮอล์ อะนี่ดื่มด้วยเหรอพึ่งได้กลิ่น”
“อื้มยะ ดื่มมา แหม๋ทำมายี้เมื่อกี้ใครจุ้บเค้าน๊าจำไม่ได้....” ผมพูดล้อจงแด
จงแดหันออกไปมองนอกข้างทาง เขินล่ะสิ ผมแอบเห็นริ้วสีระรื่อขึ้นตามแก้มของเขาด้วยมันคงไม่ต่างอะไรกลับผมเช่นกัน-////-
“อย่ามาพูดกวนประสาทยังไม่ได้เครียเรื่องไอ้คริส อีกคน นายนี่มันน่าโดนลงโทษ”
ผมกำลังจะต่อปากต่อคำรถคนสวยแล่นโค้งเข้า ที่ๆหนึ่งดูเหมือนจะเป็นคอนโด เขาอยู่ที่นี้เหรอเนี่ยก็ไม่ไกลมากแหะ
จงแดลงจากรถไป ผมกลับมาคิดอีกครั้ง เครียเรื่องพี่คริสเหรอนี่กูทำไรผิดอีกว่ะ งง?- TT^TT
“ลงมาสิ เป็นอะไรเหรอ” จงแดเปิดประตูออก
“ผมหันไปยิ้มให้ คือเรื่องพี่คริสวันนี้ เขามากับอี้ชิงนะ ไม่เกี่ยวกับฉันนะ นายอย่าคิดมากได้ไหมจงแด” ผมตอบน้ำเสียงนิ่ง และจริงจัง คราวนี้ผมอยากให้เขาไว้ใจและเชื่อใจกลับผมให้มากที่สุด ผมจะเลิกพูดคำว่าขอโทษแล้วจะเอาคำพูดนั้นไว้ใช้กับเรื่องของเราซะดีกว่า...
“อืม พอใจยัง”
“นายเชื่อใจฉันไหม ”
“ไม่”
“ทำไมอะเชื่อเถอะนะ”
“ฉันเชื่อนายแต่ไม่เชื่อ มันพอใจยังลงมาเดียวอุ้มนะ”
“อื้มครับผม!^^” ว่าจะไม่ลงให้อีกคนอุ้มอย่างที่บอกแต่จะว่าไปน้ำหนักขึ้นมั่งช่วงนี้ เลยเลือกที่จะเดินเองอายครับบอกเลย - -
ในที่สุดเราก็มาอยู่ในห้อง
ของ คิมจงแด..........เขาเดินมุ่งเข้าไปก่อนดูเหมือนจะคุยโทรศัพท์ ผมเข้ามาในห้องสีทึบสายตากวดไปทั่วห้องกลิ่นอ่อนๆขององุ่นอยู่ทั่วไปหมด ผมเดินสอดส่องไปจนทั่ว จงแดหายเข้าในห้อง ผมเลยถือวิสาสะนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่
บนโต๊ะมีกระดาษวางเต็มไปหมด จะว่าไปก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้....
กึก! ผมหันไปมองก่อนจะชักมือกลับเดียวเจ้าของห้องรู้ว่าผมกำลังซนเดียวโดนดุอีก
จงแดเดินมาพร้อมกับชุดที่อยู่ในมือ สีหน้าเขาเปลี่ยนอีกแล้วดูเครียดๆแหะ
“คืนนี้นอนที่นี้นะ ”
.......
“จะว่าไปฉันไม่ควรทำกับนายแบบนั้นเลย”
.......
ผมเงียบรอฟังคำพูดหรือเหตุผลของเขา เอาเถอะผมทำดีที่สุดแล้วผมไม่ถอยหรอก...ผมหลบสายตาคู่ดุดันนั้นกลัวเหลือเกินว่าจงแดจะพูดอะไร...ซักอย่างที่มันทำให้ผมเสียใจ...
“ฉันกลับมาหานายไม่ได้หรอกนะมินซอก ”
.....
“ฉันไม่อยากกลับไป..”
“นายมันเหตุแก่ตัว เห็นแก่ตัวที่สุด รู้ไหมว่าฉันรู้สึกอย่างไง ก็ได้ไม่อยากกลับมาใช่ปะ ไม่เป็นไรขอบใจนะคิม จงแด”
ผมข่มอารมณ์ที่มันปะทุขึ้นมาทุกที กลั้นมันไว้ไม่ให้อ่อนแอบางทีก็อยากกลับบ้านกลับไปหาป๊าม๊าไปหาคนที่รักมินซอกเหนื่อยเหลือเกิน ผมลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตูอีกใจก็หวังเพียงว่าคนที่อยู่ด้านหลังผมจะตอบอะไรหรือรั้งผมไว้บ้าง อย่าใจร้ายกับฉันเลยนะ....
“เดียว นี่มันกี่โมงแล้วนายจะไปไหน”
“กลับบ้าน”
“ไปได้ยังไงรถก็ไม่มี”
อ่อ..นั้นสิรถก็ไม่มีฮืออยากจะร้องไห้ผมล่วงกระเป๋ากางเกงทั้งๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ ยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดสายโทรหา....พี่คริสทันทีปมรอสายไม่นานจงแดยังคงบ่นอะไรงุงงิ้ง ช่างเถอะคราวนี้ขอเป็นฝ่ายไม่ง้อแล้ว คนอะไรทำให้รู้สึกดีขึ้นมาเวอร์เพียงไม่กี่ชม จะมาถีบหัวส่ง..เช๊อะคนเค้ามีพ่อแม่มีแม่นะ ทำไรหัดรับผิดชอบซะบ้าง!(พูดเหมือนเสียตัวแล้ว?555)
“ยอบอเซโย อ่อพี่คริสเหรอฮะ”
(อืม)
“อ่อ มินซอกอยากกลับบ้าน พี่คริสว่างมารับมิน...”
“เห้ยปล่อยนะ นั้นมันโทรศัพท์ฉันนะจงแดเอามานี้!”
จงแดแย่งเอาโทรศัพท์ไปอยู่ที่มือก่อนจะเยาะยิ้ม “มึงไม่ต้องมารับ มินซอกอยู่บ้านแล้วเข้าใจนะ บาย ติ๊ด!”
“ไร้มารยาท” ผมพูดสู้หน้ากับจงแด เอาเถอะมาถึงขึ้นนี้แล้วจะต่อยเลยปะล่ะพร้อมนะเฟ่ย!
“อย่ามาทำแบบนี้ต่อหน้าฉันอีกนะ”
“เรื่องของฉัน”
“มินซอก”
....
“มินซอก ถึงฉันจะไม่อยากกลับไปหานาย..”
“จะพูดอะไรอีกล่ะเข้าใจแล้ว นายไม่รักฉันแล้ว ฉันรู้แล้วฉันมันทำตัวเองทำตัวเองทั้งนั้น เข้าใจแล้วพอเถอะ”
“แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเริ่มต้นใหม่กับนายไม่ได้นิ”
“เหอะนั่นไงว่าล่ะ” ผมนั่งลงกองกลับพื้นห้องหลังพึงประตู ชันเข่าขึ้นตามธรรมชาติหลับตาลงแล้วคิดถึงคำพูดจงแดอีกครั้ง
“เหอะซาลาเปาโง่”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
“โอ้ย แกปากทำไมนะมินซอก!”
ผมลืมตาเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าจงแดก้มหัวลงมาทำหน้าตาเสียอารมณ์สุดๆ
“นายว่าไงนะ! เริ่มต้น กับฉันเหรอ จริงเหรอจงแด>0< ”
“จะว่าไปก่อนจะเริ่มต้นใหม่ ฉันควรพานายไปหาพี่หมอซะแล้วเป็นเอามากนะเรา” พูดจบนิ้วยาวก็จิ้มลงมาแรงๆที่หน้าผาก
“พูดแล้วนะ..สัญญานะว่าจะให้โอกาสฉัน นายไม่ต้องรีบหรอกแค่ให้โอกาสฉันก็พอ” ผมยิ้มกว้างก่อนจะ
ยื้นมือกลมๆของตัวเองออกไปนิ้วก้อยโผล่ออกบงบอกถึงคำขอสัญญา
จงแดยื้นนิ้วก้อยมาเกี่ยวเบาๆ เขายิ้มให้ผมรอยยิ้มที่คุ้นเคย ผมยิ้มตอบไปริ้วสีแดงขึ้นบนใบหน้าของจงแดอยู่ไม่น้อย-////-
“ดึงหน่อยฉันลุกไม่ขึ้น” อายงะมันเหมือนติดพุงไงไม่รู้-0-
“ฮ่าๆ นอนกันเถอะนะ”
ผมรีบดึงมือกลับดันทีว่าไงนะนอนกันเถอะไม่นะจงแดนายจะมาทำอะไรในวันแรกของเราเริ่มต้นใหม่ไม่ได้น่ะโนววววววววววววว -0-
“ไปสิไหนว่าจะให้ดึง”
ผมสายหน้าดุ๊กดิ๊ก ไม่เอาหรอกถึงจะแรดแต่ไม่งายนะ เรื่องไรจะยอมไม่พร้อมๆ-///-
จงแดพรูลมหายใจเขาจับไหล่ผมสองข้างแล้วดึงขึ้น ผมยืนเต็มความสูงหัวใจที่ตื่นเต้นมันทำให้มือไม้สั่นไม่รู้ตัว
“ฮ่าๆ ตัวสั่นเลย ทะลึ่งจังนายนะ”
“ไอ้บ้า ทะลึ่งอะไรเล่าก็นายทำฉันตกใจ ไม่เอานะไม่พร้อม” ผมพูดตรงๆอย่างลูกผู้ชาย?
“คำว่านอนคือตอนนี้มันดึกมากแล้วนายจะไม่นอนก็ตามใจนะฉันไปล่ะ”
พูดจบเขาก็หันหลังไปเดินมุ่งเข้าไปทางห้องนอนก่อนผมอายกับความคิดมากของตัวเอง เอาไงดีอะแล้วจะไปนอนตรงไหนกันผมกอด อกเดินตามร่างบางตรงหน้าเข้าไปอย่างช้าๆ
รู้ไหมสิ่งที่มันทำให้ผมยิ้มจนปากจะฉีกจงแดถอดเสื้อครับ โอ๊กกกกกก >0<
“เอ้าไหนว่าไม่นอนไง”
“ง่วงจะตายอยู่แล้ว น้ำก็ไม่อาบฟังก็ไม่แปรงจะนอนได้ไง”
จงแดพุดพลางยิบเสื้อตัวใหม่มาสวม เขาหันมาโยนชุดมาทางผม ผมรับได้ทันทีมองชุดในมือมันคือชุดนอนลายจุด เหอะถ้ารสนิยมจะมุงมิ้งขนาดนี้อะนะ- -*
“ไม่ต้องอาบแล้วน่า” จงแดเดิมมากับถือบางอย่างมาด้วย เขาล็อกคอผมกระซิบข้างหูชวนผมละลายเบาๆ
“ตัวนายหอมอยู่แล้ว” เอร๊ยยไอ้บ้าผมกำชุดนอนแน่น ไม่ไหวแล้วอยากจะออกไปควบคุมอารมณ์
ผมผละออกยิ้มแยะๆไปให้เหอะ เขินนะแต่ไม่แสดงออก(เหรอ)
.
.
.
“แล้วนี้อะไร”
“โง่อีกแล้วก็แปรงไงแกะสิ”
ผมพยักหน้างึกๆ ตอนนี้เราสองคนอยู่ที่อ่างล่างหน้าในห้องน้ำของจงแด ผมแกะเสร็จจงแดก็บีบยาสีฟันให้ผมเราสองคนมองเข้าไปในกระจกและเริ่มแปรงฟันกันแบบเขินๆ ภาพแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเราสองคน..
.
.
“อ้าสบายปาก ปากฉันหอมยังพรู” ผมเปาลมไปให้จงแดที่ยืนเช็ดปากอยู่ข้างๆเราสองคนนั่งลงบนเตียงกว้าง
“แบบนี้มันไม่รู้หรอกต้องแบบนี้ต่างหากถึงจะรู้ว่ามันหอมรึป่าว.....”
ไม่ทันกระพริบตาริมปีปากอิ่มก็ประกบปากเล็กทันทีไม่มีการลุกล้ำใด้ๆเพียงแต่เป็นการจูบเบาๆละมุนเท่านั้น
ผมใจเต้นแรง ไม่น่าไปกวนคนเจ้าเล่ห์เลย เวรกรรมตามสนองผมแล้วสินะ ว่าจงแดขี้อายไม่กล้าทำโน้นนี่สุดท้ายผมกับเป็นซะเองตอนนี้แถบจะละลายไปกับเตียงนอน...
ผมหันหน้าหนีให้จงแดไม่อยากจะให้เข้าเห็นสีแดงบนใบหน้าเท่าไหร่พอกันทีคืนนี้จะนอนหลับไหมTT^TT
จงแดยิ้มก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกฝั่งของเตียงผมหันไปแต่ก็ยังไม่กล้านอนเอาไงอะ ถ้าผมนอนดิ้นแล้วจงแดจะรำคาญผมไหมนะมันคือความลับ...ที่ไม่อาจจะบอกใครTT^TT
“จงแด......นายจะให้ฉันนอนตรงไหนนอนข้างล่างไม่ได้เหรอ เฮ้ๆ”
ผมกระซิบเบาๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่นานไฟในห้องก็ดับลงจงแดชูรีโหมดปิดไฟไว้ในมือดวงตาสวยยังคงปิดสนิด นี่แกล้งไม่ได้ยินใช่ไหม!!
“นอนตรงนี้ เดียงนี้ฉันง่วง”
ผมก้มลงนอนข้างๆเบาๆเพราะไม่อาจจะกวนเขา เขาคงเหนื่อยมากไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันล่ะกัน.. แสงพระจันทร์ยังคงสอดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ผมหันหน้าไปมองจงแดครั้งแล้วครั้งเล่าภาพแบบนี้จะเกิดขึ้นกับผมอีกไหมในอนาคตผมไม่อาจจะรู้....เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน พยายามข่มตาให้หลับและแล้วความง่วงก็ชนะหัวใจที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะไปในที่สุด... เหมือนผมกำลังฝัน ฝันว่าร่างของผมกำลังอบอุ่นขึ้นจากร่างใครอีกคนนั้นกอดแนบกายแล้วจูบหน้าผากเบาๆสัมผัสที่แสนจะอบอุ่นถูกถ่ายทอดออกมาจนบรรยายไม่ได้...เหมือนมีเสียงสวรรค์เปล่งออกให้ผมได้ยินว่า....
“ฝันดีนะ หมินเปาของเค้า”
ละเมอรึป่าวนะมินซอกช่างเถอะ.....ง่วง! -0-
.
.
.
--------------------------------------------
(เลย์)
“อืม”
ผมกรอกเสียงส่งไปในโทรศัพท์ ไอ้เด็กนั้นมินซอกมันโทรมาหาคริส! อยากจะรู้นักว่าตะโทรมาเรื่องอะไรเอาป่านนี้
และตอนนี้คริสอยู่ในห้องน้ำของเขา ใช่ผมมาตามเขามาจากที่ผับ งอนกันมาตลอดทางเหอะๆ
(อ่อ มินซอกอยากกลับบ้าน พี่คริสว่างมารับมิน..//มึงไม่ต้องมารับ มินซอกอยู่บ้านแล้วเข้าใจนะ บาย ติ๊ด!)
-[]-
วะว่าไงนะ นั่นเสียงหลานชายผมนิ เหอะอยู่ด้วยกันอีกเหรอเนี๊ย หมดกันที่ทำมา! โอ้ยอยากจะบ้ากูทำอะของกูอยู่ว่ะ อี้ชิง!
“อี้ชิง นายนอนก่อนเถอะดึกแล้วนะ”
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่ที่คุ้นเคย(?) แกล้งกดโทรศัพท์ของเขาเล่นเนียนๆจะให้เขารู้ไม่ได้ว่ามินซอกโทรมา
“ไม่อะ”
“อืม ยังไม่เลิกงอนอีกเหรอทีใครทีมันสิหายกันนะ” คริสเดินตัวปลิวมายังเตียงกว้าง ไม่กลัวหรอกมาเซ่มาแต่จะว่าไปทำไมต้องนุงผ้ามายั่วฟระ !
“ก็น้อยใจแหละ” ผมทำหน้างอนตามสไตล์ใสๆที่ต้องวางไว้เสมอ -0-
“หายกันนะเพราะนายก็ไม่ได้บอกว่าจะไปเต้นอะไรบนเวที ทีหลังอย่าทำอีกนะ คนมองนายมันเยอะเต้นให้ฉันดูคนเดียวก็พอ”
“มีดีก็โชว์ ใครจะทำไม”
ตอนนี้ผมนั่งหันหลังให้ร่างสูง ไม่ใช่งอนนะหายนานตั้งแต่เห็นอกขาวๆเดินออกมาล่ะแค่ไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าผมเท่านั้นเอง (.////.) จู่ๆก็มีลมอุ่นรดมาที่ต้นคอ
ย๊าก!!! “เฟี๊ยะ!! ” ผมเอามือฟาดไปที่คนด้านหลังโดยอัตโนมัติ
ผมจั๊กกะจี๊ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคอไม่ชอบเลยอะมันไงไม่รู้-0- อะอ่าวงามแล้วไง ตีไปที่หน้าอกคริสจนป็นรอยแดงของฝ่ามือเลยอ่า ง่าอี้ชิงขอโทษ -0-
“คริส”
คริสไม่ตอบแถมเอามือปิดหน้า ง่าทำเหมือนเด็กน้อยตอนจะร้องไห้อย่างนั้นแหละผมผิดไรอ่า
ผมเอามือไปพยายามแกะมือหนาที่ปิดใบหน้าตัวเองไว้
“โอ๋ๆ คริสไม่ร้องนะอี้ชิงขอโทษ”
“อออ่ายนะ”
“หะว่าไงนะคริส” มันพูดอะไรของมันว่ะ - -*
“อ้ออี้อิงอ่าแองเองอะ” สีอู๊อี้ยังคงพูดอยู่อย่างนั้น ผมพยายามแกะมือนั้นอีกครั้งแต่แล้วคริสเปิดมือออกแล้วรวบมือของผมไว้แทน ง๊ะ
“ทีวันนั้นหอมคอไม่เห็นบ่น”
ไอ้บ้าวันนั้นมันเป็นฟิวริ่งโว้ยโว๊ะพูดมาได้คนอื่นมองผมเป็นพวกใจง่ายแล้วมั้ง!
“ไม่ต้องมาพูดเลย เจ็บรึป่าว..” ผมดึงมืออกหนึ่งข้างก่อนจะลูบรอยแดงบนอกขาว ผิวสัมผัสหน้าอกคริสช่างนุ่มนวลชวนให้จับแล้วลูบมันอยู่อย่างนี้...
“อี้ชิงพอแล้ว ฉันจะไม่ไหวล่ะนะ”
ผมรีบชักมืออก อุต๊ะเคลิ้มมากไปนะเราผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะแกล้งคนตรงหน้าไม่ไหวแล้วใช่ไหมหึดีเอาให้ขาดใจตรงนี้เลยล่ะกันคิๆ
ผมก้มลงไปที่ใบหน้าสวยได้รูปก่อนจะขบริฝีปากสวยที่ห้อยพอๆกับผม - -* เป็นการกัดเบาๆส่งความรู้สึกไปให้หน้าผมตอนนี้บอกเลยว่ายั่วสุดๆ ผมถอนปากออกก่อนจะเอามือไปเขี่ยๆตรงผ้าขนหนูผืนน้อยๆของเขา
คริสยิ้มเงิงโผล่แบบเขินสีแดงระรื้อออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ซักรอบไหมคนดี”
ผมยิ้มจนตาปิด ก่อนจะดันคนตัวสูงนอนราบอีกครั้ง.....ขาเตรียมตัวถอยมือเรียวรูบไปที่ผ้าขนหนูอีกครั้ง...
“ไม่!”
ผมพูดชัดเจนแล้วกระชากผ้าขนหนูออก แล้ววิ่งสุดชีวิตเพื่อเข้าไปในห้องน้ำ(ซาดิสท์ไปนะชิงๆ -0-)
ผมล็อกกลอนประตูและแน่นอนย่อมมีเสียงโหยหวนอยุ่ด้านนอกสมน้ำหน้า! ไอ้คนหื่น
“อี้ชิงอ่า ออกมาเลยมารับผิดชอบฉันเดียวนี้”
“ไม่ ฉันเหนื่อยแล้วจะนอนแช่น้ำอุ่นไว้คราวหลังนะ นอนพักซะ”
“ไม่อ่าวจะอาบด้วย”
ผมเดินลงมาในอ่างน้ำอย่างไม่สนใจเอาเถอะไม่ให้เข้ามาหรอก มีหวังไม่ได้แช่น้ำและไม่ได้นอน -0-
“อี้ชิงง่า”
ฮ่าๆสุดท้ายก็เงียบหายไปผมนอนแช่น้ำไปได้ซักพักประมาณผ่านมาสิบนาทีแล้วพอแล้วล่ะนี้ก็ดึกมากแล้ว...
ผมเปิดประตูนุ่งผ้าขนหนูตัวเดิมที่ดึงมาจากคริสเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า เอาน่าอย่างน้อยก็ยืมใส่ก่อนล่ะกัน
ผมหันไปมองร่างสูงตอนนี้ใส่ชุดนอนสีเทา...นอนอยู่บนเตียงหลับไปแล้วสินะ.....
“ห๊า ไงเป็นงี้ -0-”
ผมอ้าปากเหวอ ในตู้ตอนนี้ว่างเปล่าไม่มีแม้แต่ผ้าเช็ดหน้า...แล้วผมจะใส่อะไรนอนTT^TT แกล้งกันเหรอร้ายจริงๆนะอู๋อี้ฟาน!!!!
ผมเดินตรงไปที่เตียง หวังว่าคงยังไม่หลับนะจะได้ด่าซักยก
คริสนอนกอดถุงผ้าอันโตอยู่เหอะว่าล่ะเชียว
ผมเอื้อมมือพยายามดึงไอ้ถุงเสื้อผ้าเจ้าปัญหา....จะถึงแล้ว...อีกนิ่ดเดียว
คริสหันหน้ามาอารมณ์สะพรึ่งมากกกกก0.0
เขาจับไหล่แล้วกดผมลงมานอนราบข้างๆ อย่าบอกนะว่ายังไม่ยอมแพ้ -0- ม่ายยยยยยย
“หนาวเหรอน้องไม่มีชุดใส่อย่างนี้ต้องทำไงน๊า”
“พอได้แล้วคริสฉันไม่ใช่น้องนาย”
“แต่เป็นเมีย”
“-///-”
“มันหนาวนะ นอนได้แล้วฉันจะกอดนายเอง” ผมเอาแต่นอนนิ่งยอมให้คนข้างๆกอดนี่ใจจะไม่ให้ผมใส่อะไรเลยนอกจากผ้าเช็ดตัวที่นุงมาเนี๊ยนะ ถ้าฉันเป็นปอดบวมฉันจะให้นายรับผิดชอบTT^TT
“อื้อ เอาผ้าห่มมาหน่อยมันหวิวเกินอะ -///-”
“ฮ่าๆ”
สิ้นสุดของเสียงหัวเราะ คริสใช้มือที่ว่างอีกข้างตลบผ้าห่มมาคุมเราสองคนเอาไว้ ค่ำคืนนี้เหน็บหนาวถูกกลบด้วยความอบอุ่นจากคนข้างๆ ผมนอนฟังเสียงหัวใจของตัวเองและแน่นอนผมไม่รู้ว่าเขารักผมไหม รู้แค่ว่าโจรคนนี้ที่พยายามล่อเขาให้ติดกับดัก กันมาเหยียบกับดักที่วางไว้ซะเอง ฉันเป็นของนายแล้ว นายห้ามทิ้งฉันไปหาใคร......อู๋อี้ฟาน
ถ้าถามว่าผมจะนอนหลับไหม.......แน่นอนไอ้ตัวสูงมันกวนผมงุงงิ้งอีกแล้วครับ
พอกันทีไม่ต้องนอนล่ะมั้ง !>,<
.
.
.
.
.
แสงแดจ้าที่ส่องเข้ามาแยงตาของผมทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาทั้งที่อยากจะนอนต่ออีกซักสองรอบเฮ้อวันใหม่ในวันหยุดก็ไม่สมควรนอนนานนะว่าไหม ออกไปหาไรทำดีกว่า
ผมชันตัวเองนั่งพึงเตียงร่างสูงที่ยังคงเอาแขนมาผาดไว้ที่ตัวผม ผมอมยิ้มมองใบหน้าสวยที่ยังคงหลับสนิด โอ๊ะหันก้มลงมามองตัวเอง ผมไม่ได้เป็นยาจกไม่มีชุดใส่เหมือนเมื่อคืนแล้วนะ ไมรู้ว่าตอนไหนที่คนข้างๆมาใส่ให้ ชิ!เล่นไรไม่รู้เรื่องสุดท้ายก็แพ้อะโด่
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
อะมีคนมาเหรอใครหว่า อย่าบอกนะเมียเก็บแกเนี่ยไอ้คริส ได้แต่คิดในใจผมค่อยๆลุกขึ้นไปเปิดประตูถ้าเป็นผู้หญิงอี้ชิงจะแสดงตัว! ถ้าเป็นแม่เป็นพ่อ จะสวัสดีงามๆให้ชื้นใจ^0^
ผมเปิดประตูออกยังไม่ทันได้เห็นใบหน้าของผู้มาเยือน...
“พี่คริสน้องโด้มาแล้วฮะ” ประตูกำลังแง่มเปิดสุดบาน ผมรีบปิดมันลงอีกครั้งว่าไงนะ น้องโด้นะเหรอไม่ได้นะเขาจะมารู้ที่ผมแอบไปเต๊าะพี่ชายเขาไม่ได้เผลอปากบอกไปแล้วด้วยสิว่าจะเอาไปปั่นหัวคนเล่นตอนไปถามวิธีการอ่อยคนอย่างไรให้สนใจ โอ๊ยพลาดแล้วอี้ชิง เจ้าเด็ดตาโตมาทำไงดีทำไง.. -0-
“เปิดเดียวนี้น๊าพี่คริส// กลับเถอะน้องโด้ เค้าว่าพี่ชายน้องโด้ยังไม่ตื่น”
ผมยืนพิงประตู สมองปั่นป่วนไปหมด นั่นเสียงไอ้ไคใช่ไหม! ไอ้บ้าดำมันพามาทำม๊าย
“มีอะไรเหรออี้ชิง”
ขุ่นพระ!! พี่ชายมันมาแล้วครับ โอ้วไม่นะ
“มีโรคจิตมาเคาะประตูนะฉันว่าเราอย่าเปิดเลย^^”
“นายนั่นแหละ ขี้กลัวไปได้ไหนมาฉันดูเองถอยออกมาอี้ชิง”
เง่อ ผมยอมถ่อยออกเอาว่ะเป็นไงเป็นกัน
คริสเดินไปเปิดประตูก่อนจะย่อตัวเล้กน้อยกอดเด็กตัวเล็กที่มาเยือน
“พี่คริสเปิดประตูช้าน้องโด้จะลงโทษ!”
“จุ้บ!”
“เห้ย!!!” ผมกับจงอินร้องออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ต๊ายน้องโด้มันจุ้บแก้มคริสของผมอะ!!!
“ฮ่าๆ” คริสขยี้หัวน้องชาย ก่อนจะยืนเต็มความสูง จงอินเองก็ยืนอยู่ด้านนอกแยกเขี้ยวจนจะกินหัวน้องโด้ได้แล้ว -0-
“มากลับใครเหรอครับ”
“อะอ้าวอาเลย์นิน่า อันยองครับ 0.0 มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..///อ่อแล้วคนขับรถคนใหม่ของน้องโด้เองฮะ ชื่อจงอินนะน่าจะอายุพอๆกะพี่คริส” ผมไม่ตอบน้องโด้ยังคงพูดจาจ่อยแจ่วไปตามปะสาส่วน
จงอินยืนหน้าเก๊กหล่อประหนึ่งว่าโดนประกาศสถานะตัวเองกับน้องโด้ มันน่าภูมิใจตรงไหนกันคนขับรถเนี่ย – 0-
“อ่อคนขับรถ หึนายดูแลน้องฉันเหรอแอ้ว่าแต่เคยเห็นนายคนนี้ที่ไหนรึป่าวนะอี้ชิง”คริสพูดก่อนจะหันหลังมาถามผมเอาละไงไม่ได้เตรี๊ยมกันมา
“ก็เคยแหละไว้จะอธืบายให้ฟังนะ” ผมพูดพลางมองสีหน้าฉงนใจของเด็กตัวเล็ก
“อ่อเข้ามาก่อนเถอะนะมาคุยกันข้างใน” คริสหันมามองผมงงๆ ผมเองก็ยิ้มให้เบาๆสายตาจ้องไปที่เจ้าตัวดีที่พาเด็กนี่มามึงมันโง่ไอ้ดำ --*
คริสชี้ไปทางห้องรับแขก “น้องโด้พาจงอินไปนั่งก่อนนะ พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยอยากกินอะไรดูในตู้เย็นนะครับ”
หึละมุนเหลือเกินอยู่กับน้อง อิจฉาเด็ก! ผมเดินตามคริสเข้าไปในห้อง ปิดประตูลงแล้วคิดทำแก้ตัว...TT^TT
คริสหายเข้าไปในห้องน้ำ ผมค่อยๆเดินตามไป
“คือฉันรู้จักกับน้องนายนะ ”
“แล้วจงอินล่ะนายก็รู้จักนิ”
“ก็ป่าวหรอก”
“ป่าวได้ยังไง เมื่อคืนนอนเต้นคู่กับมัน” อ๊ากเขาจำได้ด้วยเหรอเนี่ย -0-
คริสพูดไปแปรงฟันไปมองเงาสะท้องของตัวเองในกระจกเงา ผมหลบสายตาเล็กน้อยคือมันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องปิดหรอกแต่....แค่มันไม่ใช่แผนที่เตรียมไว้ -0-
“อืม เพื่อนกันนะ”
“เพื่อน สนิดไหม”
“ก็สนิดแหละ”
“อืม ” คริสป้วนปากด้วยน้ำสะอาดแล้วเดินออกไป ผมหันไปมองร่างสูงไม่กลัวอะไรหรอกลัวว่าน้องโด้ของไอ้ดำจะสารภาพบาปที่ผมเคยคิดจะทำไว้ ซวยแต่เช้านะอี้ชิง!
...........................................
.
.
..
(น้องโด้)
“ทำไมพี่เลย์ถึงมาอยู่กับพี่คริสของน้องโด้ล่ะจงอินอย่าบอกนะว่าที่พี่เลยืพูดให้ฟัง....”
“น้องโด้อย่าพูดอะไรเลยนะเดียวจงอินเล่าให้ฟังทีหลังนะ อย่าดื้อนะครับ”
“ไม่ต้องเลยเล่าเดี่ยวนี้ นี่มันอะไรกัน”
“นะๆ จงอินจะเล่าให้ฟังเอางี้ไปเที่ยวกันเถอะ ทะเลดีไหมแล้วจะไปเล่าที่โน้น”
“โว้วทะเลเลยเหรอ น้องโด้อยากไป ทำไมต้องเล่าไกลจังจงอินลีลา - -*”
“เอาเป็นว่าน้องโด้ อ่อเออกับเค้าก่อนนะ เค้าสัญญาว่าจะพาน้องโด้ไปเที่ยว”
“ได้สัญญาสิ” ผมยื้นนิ้วก้อยป้อมๆน่ารักของตัวเองออกไป ไม่รู้แหละในเมื่อพูดแล้วก็ต้องทำ
จงอินยื้นนิ้วเกี่ยวก้อยกับผมเชิงว่าสัญญา^^
“แต่ขอไรอย่างสิ”
“ว่าไงครับยอดรัก”
แหวะจะอ้วก เบื่อคนแก่ง่า...
“เอาพี่จงแดไปด้วยนะน้องโด้คิดถึ๊งคิดถึง”
จงอินเปลื่ยนสีหน้ายังกะไปโดนใครย่นหน้ากันซะอย่างนั้น
“อืมก้ได้ๆ โน้นพี่ชายเดินมาแล้ว อย่าลืมนะว่าจะไม่พูด”
“อืมอย่าลืมนะที่สัญญา” ผมหันไปกระซิบกับจงอินคนบ้า สงสัยจังพี่คริสเป็นอะไรกับพี่เลย์ทำไมมาอยู่ด้วยกันแถมจงอินก็บอกอย่าให้พูดเรื่องเกี่ยวกับพี่เลย์ น่าสงสัยนะเนี่ย><
“พี่คริสน้องโด้จะไปทะเลน๊าไปป่าวววววว”
“เพี๊ยะ” ผมหันไปมองปลายเสียงจงอินทำร้ายตัวเองโดยการตีหน้าผาก เหอะเป็นอะไรของเขานะบ้าชะมัด
“ไปวันไหนครับ พี่คริสดูก่อนนะ”
“วันนี้เลย น้องโด้หยุดอีกสองวันแล้วค่อยเขาโรงเรียนใหม่แหละ”
“ย้ายโรงเรียนเหรอเนี่ย ดื้ออะทำไมไม่บอกพี่คริสก่อน” พี่คริสเดินตรงมานั่งข้างๆผมจงอินนั่งอยุ่ฝั่งตรงข้ามแลดูพีคริสจะไม่ค่อยชอบหน้าเขานะงี้แหละหวงน้องล่ะเซ่.....
“ก็จะมาบอกอยู่นี้ไงน๊าๆ นะไปตอนบ่ายๆเลยก็ได้รึจะเย็นๆดี น้องโด้จะไปซื้อชุดว่ายน้ำ^^”
“อ่าๆ เอางั้นก็ได้ พี่ไปบอกอี้ชิงก่อนนะ แล้วจะจัดการเรื่องโรงแรมสามคนแต่สองห้องนอนนะโอเครไหม”
“สี่คนฮะ”
“หึใช่เพราะฉันจะไปด้วย..” พี่คริสหันไปมองหน้าจงอินอย่ากวนๆ
“งั้นห้าเลยฮะ” เหอะที่ผมนับสี่เพราะเผื่อพี่จวงแดต่างหากล่ะไม่ได้คิดถึงคนๆข้างๆหรอกเชอะ!
“ไอ้หมอนี้ไปด้วยก็แค่สี่สิน้องโด้”
“มีพี่จงแดอีกคนฮะ^////^”
“ใครนะ”
“ฉันว่านายไปเตรียมตัวเถอะ ฉันจะพาน้องโด้ไปซื้อชุดว่ายน้ำ” จงอินพูดแทรกเหมือนพยายามตัดบทสนทนา ไร้มารยาทไม่หล่อล่ะยัง!...จะว่าไปก็หล่อแหละ-////-
“ใช่ๆ น้องโด้ไปเลยนะตื่นเต้นๆ^0^”
“ครับ ขับรถให้มันดีๆล่ะคนขับรถ”
“อืมรู้น่าไม่ต้องสอน!”
“ไปนะ” แล้วผมก็ลากจงอินที่พยายามกวนส้นเท้าพี่ชายผมให้รีบออกไป พอเถอะดูท่าจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ -0-
ระหว่างทาง.......ผมคิดกับตัวเองจะไปซื้ออะไรดี....น๊า
“จงอินน้องด็จะซื้อไรดี”
“ห่วงยางไงเตี๊ยขนาดนี้ต้องมีห่วงยางนะ ถ้าไม่ซื้อก็ขี่ฉันก็ได้ ฮ่าๆ”
ไอ้บ้า หลอกด่ากันนิ
“รู้แล้วจะซื้ออะไร!!!”
“ชุดว่ายน้ำสีรุ้งไง เย้!!!!!!!!!”
กึก!! เสียงหัวผมกระแทกกับโครงรถด้านหน้า ไอ้บ้าขับรถประสาอะไร....ผมหันไปข้างๆคนขับ 0.0
“กรี๊ดด จงอินเอาเช็ดชูไหมเป้นอะไรอ๊า”
ผมรีบยิบเช็ดชูด้านหลังคนขับมือไม้สั่นไปหมดจงอินมีเหลือดไหลออกมาตรงจมูกอะ อี้สยองมากๆ
ผมยื้นไปให้เขาจงอินแน่นิ่งไปแปปนึงก่อนจะขับรถเข้าข้างทางแล้วคว้าเช็ดชูออกจากมือผมไป....
“อยะ อย่าพูดอะไรแบบนี้ตอนฉันขับรถอีกนะน้องโด้” จงอินพูดเสียงสั่นเครือ ฮ่าๆตลกจังทำไมนะทำไมจะพูดไม่ได้น้องโด้ไม่เข้าจายยยยยยย (เหร่อ - -*)
..
......................................................
มาแล้ววววว หายไปนานมาก ช่วงนี้ยุ่งไปหมดเบยย เค้าอยากจะแต่งให้ครบตอนนานแล้วแต่มันตันๆ
ขอบคุณถ้ายังติดตามกันอยู่น้ะ เลิฟๆ
ไม่รู้ว่าตอนนี้โอเครไหม ฝากเม้นเป็นกำลังใจให้เข้าบ้างนะ ขอบคุนค๊าบบบบ
จงแดเขาใจอ่อนไปไหมอะ หึๆ
ตอนหน้าเจอกันตั้งชื่อตอนชุดว่ายน้ำสีรุ้งดีปะ ฮ่าๆ
#MNClove คิดเเท็กเล่นๆ มีไปงั้นอะ555 TT^TT
มาทักทายกันได้นะ เม้าๆ 55
ฝันดี จุ้บคนอ่านเบาๆๆๆๆ
ความคิดเห็น