คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Monochrome love :นายกลับมา คนของฉัน
MONOCHROM
love5
..นายกลับมา คนของฉัน
(มินซอก)
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ใช่อยากที่นายคิดนะแบคฮยอน” >[]<
เสียงปรี๊ดแตกด้วยความตกใจเปร่งออกไปลั่นห้องน้ำหรู เราสองคนผละออกจากกันก่อนจะหันหน้าไปมองเจ้าต้นเหตุ เสียอารมณ์ชะมัด >///< แบคฮยอนอ้าปากกว้างก่อนจะหลี่ตาลงเม้มปากสวยทำหน้าครุ่นคิด แบคฮยอนต้องคิดอะไรไปไกลแน่ๆเลยอ่า งือออออออออ ไอ่บ้าตัวดีที่จับผมลงมาในอ่างก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่รู้สึกอะไรเลยซักนิด
“อ่อ ดีกันแล้วว่างั้น เห๊อะๆงั้นตามสบายนะฉันไม่กวนล่ะ^^”
“ป่าว”
ผมยังไม่ได้ทันตอบอะไรหันไปมองปลายเสียง จงแดตอบสั้นๆได้ใจความมาก! แอบน้อยใจสุดๆ นี่ยังไม่หายงอลอีกเหรอเนี่ย มินซอกคนนี้เริ่มเพลียแล้วน้ะ!
“ใช่ๆป่าว เราไม่ได้โกธรกันอยู่แล้วเนอะ” พูดไปแกล้งเอามือไปคล้องแขนขาวๆคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง จงแดรีบแกะออกแล้วมองหันไปอีกทาง ฮึ๊ยน้อยใจโว้ยTT^TT
“ฮ่าๆไม่ต้องเขินหรอกน่า รีบๆอาบน้ำสระหัวของพวกนายก่อนเหอะเล่นไรกันอ้า ? มีเขาด้วยฮ่าๆ”
นั่นไงขนาดแบคฮยอนยังมองออกเลยว่าเป็นเขา ผมคงดูโง่มากจริงๆTT^TT
“ออกไปก่อนเถอะแบคเดียวจะออกไปคุยด้วย” จงแดหันไปพูดบ้าง..
“แน่นอนฉันมีไรพรามให้นายฟังบานเลยล่ะแล้วนี่ชานยอลไปไหน..”
“อ่อไว้ฉันล้างหัวแล้วจะออกไปอธิบายนะ แบค....ว่าแต่นายมีเสื้อผ้าให้ฉันไหม อยากจะขอยืมหน่อยนะ” ผมรีบปิดฉากพูดเพราะดูแล้วแบคคงจะต้องถามต่ออีกยาวมาก นั่นสิชานยอลหายไปไหน...
“มีนะเดียวไปเอามาให้ล่ะกัน จงแดนายจะเอาด้วยไหม”
“อืมก็ดีขอบใจ”
แบคฮยอนก็ปิดประตูห้องน้ำให้อย่างเรียบร้อย ผมทำตัวไม่ถูกแล้วอะจะเขินกับเมื่อกี้ก็เขินจะน้อยใจก็น้อยใจ ไม่กล้าจะมองหน้าคนข้างตรงๆ ผมเงยหน้ามองคนข้างๆ จงแดหันมามอง ก่อนจะยิ้มมุมปากอีกครั้ง
มือสองข้างของจงแดประสานกันทำเป็นกลมๆก่อนจะเอามือข้างขวากัมหมัด แล้วยกขึ้นมาที่หน้าผม เอี๊ยจะต่อยกันเลยหร่อโหดไปนะไอ้บ้า!!
“จะต่อยฉันเลยหร่อ ใจร้ายอะ เอาเซ่ต่อยต่อยเลย นี่ๆตรงนี้เลยนะ” ผมพ่องปากไปที่ด้านซ้ายของแก้มขาว แก้มพ่องขึ้นเหมือนซาลาเปาไม่มีผิด มือหนาค่อยๆเลื่อนมาที่ปาก จงแดจะต่อยผมจริงๆอะเหร่อ..ตอนนี้ผมหลับตาปี๋><
“อ้าปาก!” ผมลืมตาขึ้นจงแดยิ้มออกมาเหมือนทำนองว่าสะใจกำปั้นมือของจงแดจ่อมาที่ปากผมอยู่
“อ้าทำไม...” อุ๊บ!มือจงแดที่กำหมัดอยู่ในตอนแรกอยู่ๆก็ดันมาปิดปากของผม..หน้าค่อยเลื่อนเข้ามาไกล้ๆมากขึ้นผมถอยหลังจนสุดขอบอ่าง คิดจะทำอะไรนะ....
“นี่คือการลงโทษ ฉันใส่มันเข้าไปในปากนายแล้ว นายต้องนั่งเฉยๆทำแก้มพ่องๆแบบซาลาเปาจนกว่าฉันจะอาบน้ำเสร็จโดยที่ห้ามพูดอะไรออกมา เข้าใจนะ?” ผมพยักหน้างึกๆ แต่ในใจกลับคิดว่าถ้าปล่อยมือแม่จะด่าให้น้ำไหลไฟดับเลยเล่นบ้าอะไรคนน่ะไม่ใช่ตัวตลก!! >0<
จงแดค่อยๆเอามือออก ... ผมเตรียมตั้งท่าบรรเลงคำพูดที่พร้อมจะปรื๊ดแตกกออกอยู่รอมร่อ เหมือนจงแดจะเห็นท่าทางเตรียมพร้อมของผม...เขาเอามือปิดปากแน่นอีกครั้งก่อนจะจุ้บมาที่มือของตัวเอง มือนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ขั้นปากของเราทั้งคู่อยู่> < ตกใจนะยอมรับชอบทำอะไรแปลกๆ หน้าของเราไกล้กันมากลมหายใจอุ่นๆของจงแด รดมาที่แก้มพ่องๆของผม สีแดงระรื้อถูกแสดงขึ้นตามความรู้สึกถูกเผยออกมาให้เห็น...ตรงที่แก้มเนียนทั้งสองข้าง ผมต้องน่าแดงมากๆแน่เลย
“อย่าได้พูดอะไรออกมานี่คือการลงโทษ ถ้านายพูดโดนดีแน่”
จงแดผละตกออกจากผมก่อนจะหันหลังลุกไปจากอ่างน้ำ แล้วเดินไปโซนฟักบัวในตู้อาบน้ำอีกที เขาหมุนก๊อกไม่นานน้ำใส่ก็ออกมาหัวกางเกงที่เปียกแล้วเปียกเล่าทำให้ผ้าอย่างดีถูกแนบกับผิวจงแด โอ้ยเซกซี่TT^TT
แน่นอนผมมองตามการกระทำถูกอย่าง ผมเองก็ไม่กล้าทำอะไรเลยด้วยนั่งตัวเปื่อยอยู่ที่เดิมเว้นอย่างเดียวต้อง
พ่องปากตามทำสั่งของไอ้บ้านี้ หันไปมองกระจกอีกครั้งหน้าผมเหมือนซาลาเปาตกน้ำ ปากสีชมพูถูกยู่เข้าหากัน มองไปมองมาในกระจกไอ่เขาบ้าที่อยู่บนหัวตอนนี้เหลือข้างเดียว - - ผมเริ่มแห้งแล้วสินะ...จัดการเอามือรูบฟองสบู่ผสมแชมพู - -* ออกด้วยน้ำสะอาดในอ่าง ก่อนจะเสยผมขึ้นเพื่อความสบายแต่ปากยังคงต้องยู่อยู่อย่างนั้น- -* เมื่อยแล้วน้ะ!
จงแดเดินมาพร้อมผ้าคนหนูอีกสองผืนถ้าไม่นับผืนที่สามที่พันรอบเอวบางนั้นอีกผืนอะน้ะ > <
“พอได้แล้วโง่ทำตามอยู่ได้ เอ้า!..นี้ผ้าขนหนูเช็ดตัวซะแล้วก็รีบๆถอดเสื้อผ้าด้วย”
ฟรู่...... ผมพ่นลมออก เมื่อยปากชะมัด ไง๋พูดงี้ก็สั่งเองไม่ใช่หร่อด่าว่าโง่อยู่ได้เชอะ!
“ออกไปสิจะได้ถอด ยืนสั่งอยู่ได้ เป็นใครมากสั่ง”
“เป็นใครไม่รู้แต่รู้ว่าสั่งให้คนนั่งทำหน้าซาลาเปาเปื่อยได้ตั้งพักหนึ่งฮ่าๆ”
จงแดพูดจบก็ออกจากห้องน้ำไปทิ้งให้ผมยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้น ปกติเป็นคนปากไวนะ แต่ตอนนี้เถียงไม่ออกคิดไม่เป็นยังไงไม่รู้ TT^TT
ผมจัดการตัวเองจนเรียบร้อย ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออก
“มาแล้วชุดนาย ใส่เสร็จแล้วรีบออกมานะ มินซอก”
“อื้อขอบใจนะแบค” ผมรับเสื้อสีขาวลายกระต่ายน่ารักกับกางเกงสีเขียวอ่อนขาสามส่วนมีกางเกงในตัวใหม่แถมยังไม่ได้แกะป้ายด้วย - -*ขอบใจนะแบคซึ้งใจจริงๆ
จัดการแต่งตัวจนเสร็จ ปลายผิวตามนิ้วเป็นลายๆเลยอะสงสัยแช่น้ำนาน TT^TT
พอออกจากห้องนอนชานยอลมา ด้านนอกดูไกล้จะมึดแล้ว นี่ใช้ชีวิตอยู่ในห้องชาวบ้านนานขนาดนี้เลยหร่อมินซอก - -*
ผมเดินออกมาจากห้องนอนชานยอล คอนโดที่นี้อยู่ได้ถึงสามสี่คนเลยล่ะ กว้างขวางทุกอย่างถูกตกแต่งไว้ต่างอารมณ์ดูเหมือนจะมีห้องนอนสองห้องเดินออกมาจะมีห้องนั่นเล่นที่ถูกตกแต่งไว้น่ารักๆมากๆ มีรูปคู่ของชานยอลและแบคฮยอนแขวนไว้ มากมายทั้งคู่น่ารักจริงๆถ้ามองจากประตูห้องชานยอลจะเห็นทะลุไปถึงโซนห้องครัวผมมองบรรยากาศของการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสถานะคนรักมันดีอย่างนี้นี่เองสายตาก็ยังคงกวาดไปทั่ว....มองเข้าไปในครัวสีขาวจงแดนั่งหันหลังให้ผม แบคนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามส่งยิ้มมาให้เล็กน้อยก่อนจะทำท่าทีว่ามานั่งลงที่นี้สิ
ผมเลือกที่จะนั่งข้างแบคฮยอนเพราะจะได้มีคนช่วยเผื่อจงแดคิดจะทำบ้าอะไรมากอีก TT^TT
“อ่อคือเรื่องชุด นายไปเอามาจากไหนหร่อขอบใจนะใส่สบายมากๆ”
“ก็ไม่ได้เอามากไหนหรอกฉันลงไปซื้อใหม่มาให้นายสองคนนะ…ว่าแต่ ไซส์กางเกงในโอเคไหมเล็กไปไหมหรือหลวมไปฉันถามจงแดแต่จงแดไม่บอกอะ เป็นแฟนกันประสาอะไรหะ!”
แอร๊ยแบคบ้าพูดอะไรออกมาเรายังไม่เคย...เอ้ย.-///- นึกแล้วเขินผมไม่ตอบพรางเอามือจิกลงไปบนโต๊ะแล้วมองออกไปด้านนอก อายมากบอกเลย คิกๆ
“ก็ไม่ได้สนใจ...แล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน… นายมีไรก็พูดต่อมาเถอะอย่าพูดจาไร้สาระน่าแบค”
จิก!สะดุดและจึกมากๆครับบอกเลย อดทนไว้ๆใจเย็นมินซอกไฟวติ้ง! ผมหันไปสู้หน้าจงแดอย่างไม่สนใจ
“ใส่ได้พอดี๊พอดี นายนี้ช่างสังเกตจริงๆเลย ไว้ฉันจะพานายไปหาอะไรกินกันเป็นการตอบแทนนะ^^ วันไหนดีน๊าไปกันสองสามคนพอเน๊อะ แบคฮยอนชานยอลมินซอก ^0^ ” ผมแกล้งพูดจาไม่สนใจคนตรงข้ามบ้างแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลอะไรกับใบหน้าของเขาเลย ผมก็ยาวลงมาถึงต้นคอหน้าก็นิ่งคิดว่าหล่อช่ะ? เผลอมองอยู่นาน....
แต่แอ๊ะเสื้อเราเหมือนกันเลยอะ ต่างกันตรงที่ว่าของผมแขนยาวสวนจงแดแขนสั้น จงแดใส่แล้วดูมุ้งมิ้งขัดกับรอยสักหมาป่าฮู๊เล่ อะไรนั่นเกินไป - - ย๊ากนายนิรู้ใจจริงๆแบคฮยอนเพื่อนรัก (สนิดกันตอนไหนหว้า?55) แล้วกางเกงล่ะ... ก้มไปดูเลยดีฟ่า
“เห้ยทำบ้าอะไรอะ” จงแดเอ่ยปาก..เพราะผมก้มไปใต้โต๊ะที่เรานั่งเพื่อดูในสิ่งที่หวัง...ภาพที่เห็นใต้โต๊ะทำให้ผมยิ้มจนตาหยี่>< เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดจงแดใส่กางเกงขายาวสีเขียวเข้มจนแทบจะเป็นสีดำ- - เอาว่ะอวยไว้ก่อนถือว่าสีเดียวกันล่ะกันฮ่าๆ กางเกงคู่นี่น๊าฮ่าๆ
“มินซอกฉันรู้ทันน๊า^^”
ผมได้ยินเสียงของแบคฮยอนดังขึ้นก่อนจะตั้งสติแล้วทำหน้าตาเฉยแบบเนียนๆที่สุด! จังหวะที่เอาหน้าขึ้นมาจากใต้โต๊ะ ผ้นขอบโต๊ะกลับมีใบหน้ายื้นมามองผมจากฝั่งตรงข้าม ดวงตาของผมและจงแดประสานกันเขารีบชักตัวออกก่อนนะนั่งลงแล้วหันไปมองทางอื่น ผมหน้าแดงมากเลยตอนนี้รู้สึกได้ ทำอะไรไม่อายแบคฮยอนบ้างนะจงแด >..<
“รู้อะไร ฮ่าๆอย่าทำเป็นพูดล้อคนอื่นไปเรื่อยสิแบค” แบคเองก็ยิ้มร่าเริงเหมือนหมาน้อยตาหยี๋ น่ารักเหมือนกันนะผู้ชายคนนี้> < ตั้งแต่มีเรื่องจงแดก็ทำให้เราสนิดและคุยกันง่ายขึ้นฮ่าๆ
“ป้าวว” แบคฮยอนลากเสียงยาวก่อนจะใช้หางตากวาดไปที่คนตรงข้าม จงแดหันมามองแบบหมดอารมณ์
“แล้วนี้ไอ่ชานยอลมันไปไหนทำไมยังไม่มาอีก”
“อ้อใช่ๆ ฉันเจอชานยอลก่อนจะหมดสติไปหน้าห้องขอโทษด้วยนะแบคฮยอนไม่งั้นคงไม่รบกวนห้องนายแบบนี้” รู้สึกเกรงใจเหมือนกันถ้าผมเป็นแบคฮยอนผมก็อาจจะไม่พอใจที่มีคนอื่นมายุ่งในห้องของเขาทั้งคู่
“ไม่เอาน่ามินซอก รบกวนอะไรกัน ห้องฉันนะเพื่อนเข้าออกได้สบาย ชิวๆอย่าคิดมาก…ขนาดจงแดยังรู้เลยว่าการ์ดซ่อนไว้ที่ไหน เนอะ”
“ฉันขอตัวกลับก่อนนะ แบคไว้จะติดต่อกลับขอบใจสำหรับเรื่องที่พูดมา ฉันจะเก็บไปคิด”
“หะเรื่องอะไรหร่อ จงแด” เรื่องอะไรที่ผมไม่ควรรู้….รึป่าวไม่รู้ แต่ตอนนี้แค่อยากรู้มาก ฮ่าๆ
“ไม่ยุ้งซักเรื่องจะตายปะ ถามจริง”
จงแดตอนพลางก้าวขาเดินมุ่งไปทางประตู แล้วเปิดออกไป....พร้อมปิดมันใส่หน้าผมต่อหน้าต่อตาTT^TT
“ปัง!”
“ไม่มีไรหรอกมินซอก ถ้าจงแดอยากจะบอกเดียวมันก็บอกเองแหละ แต่ตอนนี้ฉันขอตัวไปเคลียกับไอ่หูกางก่อนนะ กลับมาเจอแน่หายหัวไปไหนของมัน!”
“อะอื้มๆ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนล่ะกันไว้เจอกันที่โรงเรียน” ผมยิ้บตาให้แบคประมาณว่าจะตามไปง้อต่อ..
แบคเองก็เข้าใจดีพยักหน้ารับก่อนจะหันไปคว้าโทรศัพท์ตัวเองแล้วเดียวหน้ามุ่ยไปทางห้องรับแขก...และเป้าหมายที่สองของผมก็คือการตามไปดูที่อยู่ใหม่ของ คิม จงแด! แอ๊ะนี่ยังไม่หมดนะมีเป้าหมายที่สามอีก ฉันจะพานายกลับไปเรียนให้ได้ค่อยดู!!!! - -*”
ตอนนี้ผมเดินตามคนข้างหน้าแทบไม่ทัน ไม่รู้จะรีบไปไหน นี้ก็จะสองทุ่มแล้ว เอาเถอะยังพอมีเวลาทั้งคืนสวมลอยเป็นนักสืบปนนักตื้อ(?)ก่อนล่ะกัน หุหุ
ดูเหมือนร่างด้านหน้ากำลังจะออกไปทาที่จอดรถ สำหรับคอนโดนี้ด้านล่างเริ่มมืดแล้วมีไฟสีส้มเพียงไม่กี่ดวง..ผมกวาดสายตาอยู่ไม่นาน....ผมเห็นรถคันสีดำสนิดสตาร์ทเครื่องขึ้นนั่นเป็นสิ่งที่ผมมั่นใจว่ามันคือรถของจงแด เขาเปลื่ยนรถใหม่? อะไรก็ช่าง รีบตามไปดีกว่า ผมหันไปขึ้นรถโฟ๊กคันสีน้ำเงินซึ้งเป็นสีโปรดของผมและจงแดนะเออ >< รถคันดำแล่นออกไปแล้ว ตาม…จ้าตามไปพริ้วววววว ผมออกรถ...ต่อจากรถด้านหน้าที่อยู่ห่างกันไม่มากนักผมจับจ้องไปที่รถคันนั้นตลอดเวลาไม่รู้ว่าตอนนี้ออกเส้นทางมาถึงไหนแล้วรู้แค่ว่าจะต้องตามไปให้ถึงที่สุด.......
.
.
.
.
(จงแด)
บนรถ
ชนซือรบเก แนเก แวอีแร แวอี แร (ทำไมคุณถึงได้หัวช้าอย่างนี้ล่ะ? ทำไมนะ?)
บยอนแฮดดานึน มัล ยองโฮนี ออบตัน นี มัล ซารังงี ชีกอดดา คือกอน อานียา
(คุณบอกว่าผมเปลี่ยนไป ว่าผมไม่ได้หมายความอย่างที่พูด ว่าความรักของผมช่างเฉยเมย แต่มันไม่ใช่นะ)
พีกนแฮ คือแร ตัก โอนึลมัน ชามาจุลแร แว นอมัน แซงกักแฮ
(ผมก็แค่เหนื่อย วันนี้คุณปล่อยผมไปก่อนไม่ได้หรือ? ทำไมคุณถึงเอาแต่คิดแค่เรื่องของตัวเองล่ะ?)
cr: you don't know love...........
เสียงเพลงที่ผมเป็นคนร้องมันถูกอัดใส่เครื่องเล่นไว้นานแล้ว..... ตอนนี้ผมเหมือนคนที่ต้องกลับไปยืนจุดๆเดิมอีกครั้ง เรื่องที่แบคฮยอนพูดวันนี้ ผมยอมรับเลยว่าผมกำลังใจอ่อน.. แต่ตอนนี้ผมเลือกที่จะเดินต่อเพราะเดินออกมาเกินกว่าจะหันหลังกลับแล้ว จงแดคนเดิมมันตายไปแล้วจริงๆแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก...
///ย้อนไปเมื่อ สามเดือนก่อน
ข้าวของมากมายถูกจัดแต่งเติมด้วยพนักงานส่งของ คอนโดหลังใหม่ของผม...ของใช้ทั้งหมดถูกวางจัดใหม่จนดูแปลกตา เฟอร์นิเจอร์มากมายที่อาเลย์เป็นคนเลือกให้ทั้งหมด โทนสีในห้องเป็นสีน้ำเงินเข้มเน้นไปทางดำซะส่วนใหญ่ ต่างจากบ้านหลังเก่าที่เน้นสีขาวสะอาดตาอยู่แล้วรู้สึกสบายๆ...ที่ๆใหม่ทำให้ผมมีความรู้สึกที่แตกต่างจากเดิมแต่ก็ดีเหมือนกัน...อาเลย์เป็นจัดการซื้อที่นี้ให้ เพราะมันจำเป็นต่อการทำงาน ที่ทำงานอยู่ไม่ไกลนักจากที่นี้อาเลย์เลยเลือกที่จะให้อยู่แถวนี้ ผมพักผ่อนอยู่ที่นี้โดยไม่ติดต่อใครเลยนอกจากอาเลย์เป็นอาทิตย์ พอร่างกายผมพร้อมจนร้อยเปอร์เซ็นต์อาเลย์เลยนัดว่าวันนี้จะมีคนไปรับผม.....ไม่นานก็มีชายร่างใหญ่ผิวเข้ม สองคนมายืนรอที่หน้าประตู นี่นะเหรอมาเฟีย แล้วสราร่างอย่างผมจะไหวไหมเนี่ย...แต่เพราะไม่กลัวที่จะลองอะไรใหม่ๆ เลยออกไปเผชิญมัน
ผู้ชายสองคนโค้งเป็นการทักทายก่อนจะบอกให้ผมเดินตามเขาไป
เดินทางโดยรถหรูสีดำสนิดจนมาถึงที่ๆหนึ่งมันอยู่ไม่ไกลนัก..ผมเดินมาทางใจกลางตึกใหญ่ล้อมรอบ ที่นี้เหมือนจุดกลางของทั้งหมดเลย ตึกสูงตะง่านคลอบคลุม โดมใหญ่หลังนี้ ด้านหน้า มีรูปหัวหมาป่า ดูหน้าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก ผมเดินตามสองคนนั้นไป รอบๆมีคนยืนเฝ้าอยู่เป็นจุดๆ บ้างก็ก้มหัวเป็นการทักทาย เหมือนเขารู้ว่าผมคือใคร....
เข้ามาในโดมหลังนั้น ในนี้เหมือนผับบาร์หรูทั่วไป มีโซนเวทีหรูอยู่ตรงกลางรอบๆมีบาร์นั่งสำหรับพวกชอบดื่ม มีโซนกว้างที่น่าจะเป็นสำหรับเหล่าผีเสื้อราตรีที่พร้อมจะปลดปล่อยยามค่ำคืน ชั้นบนมีระเบียงยื้นออกมาเป็นห้องกระจกทึบผมมองไปจนถึงด้านหลังโซนบาร์นั้นมันมีทางเข้า เข้าไปอีกที่นี่ดูลึกลับและซับซ้อนมากๆ
ผู้ชายคนหนึ่งในสองคนหันมามองก่อนจะพูดขึ้น...
“คุณคิมจงแด ช่วยเดินขึ้นไปทางด้านห้องชั้นลอยด้วยครับ”
“อ่อ ฮะ แล้วพวกคุณไม่ขึ้นไปเหรอ”
“เราไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นครับ งั้นผมขอตัว” พูดจบทั้งคู่ก็โค้งก่อนจะเดินออกไป
ผมหันกลับไปทางด้านหน้าแต่ก็พบชายคนหนึ่งผิวสีเข้ม ลักษณะท่าทางดูดีไม่ใช่น้อยที่เดินมาจากช่องทางเดินหลังร้านเมื่อกี้ เขาเดินมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า เขายิ้มมุมปาก “นายเองเหร่อ หลานชายไอ้เลย์/// ขึ้นมาสิเรามีเรื่องต้องคุยกันยาว ” พูดจบเขาก็เดินนำหน้าผมออกไปทางบันได
ผมไม่ตอบอะไรได้แต่เดินตามไป....เพราะคนที่นี้ดูแปลกๆทุกคน - -*
“มาแล้วเหรอ คุณหลานชาย เป็นไงที่นี้ดูดีไหม” ทันทีที่ผมเปิดประตู อาเลย์ที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ
“ไอ้เลย์ กูบอกมึงตรงๆนะ กูว่าหลานมึงแมร่งไม่ไหวหรอกวะ”
“มึงอย่ามาพูดมากไอ้ไค เดียวกูตีนตบปาก หลานกูไหวเว้ย ไม่เชื่อมึงคอยดู”
“แน่นอน ผมไหว มีไรว่ามาเลยครับ” คำพูดของผมเปร่งออกไปทำให้คนผิวเข้มที่น่าจะชื่อไคดูไม่สบอารมณ์เล็กหน่อย เขาทำท่าทางไม่สนใจก่อนจะเดินไปนอนบนโซฟาอีกตัว ผมมองเขาก่อนจะสังเกตภายในห้อง...ห้องนี้มีจอยักษ์ที่ติดอยู่บนผนังฝั่งด้านซ้ายมันคือภาพจากทุกมุมในโดมนี้นั้นเอง.. ดูเหมือนว่าที่นี้คงจะเป็นห้องทำงานของอาเลย์ไม่ผิดแน่
“ดีมากหลานชาย ก่อนอื่นนั่งลงแล้วมาฟัง ในสิ่งที่นายต้องทำนะจงแด”
“ครับ” ผมนั่งลงก่อนจะสูดลดหายใจเข้าไปเต็มปอดพร้อมจะฟังและทำในสิ่งที่อาเลย์มอบหมาย
“นายจะต้องมารับหน้าที่ดูแลที่นี่แทนอา โดยทุกๆคนที่นี่นายจะต้องเป็นคนควบคุม ไม่ว่าจะเวลาผับเปิดหรือปิด ในช่วงแรก อาจะให้ไอ้ไค มาช่วยอีกแรง อ่อเรียกมันว่าจงอินนะ ”
“ครับ อาจงอิน”
“ว่าไงนะ ? อางั้นเหรอ เรียกกูว่าจงอินเฉยๆก็พอ อายุเราคงไม่ต่างกันมาก แล้วอีกอย่างฉันไม่ชอบนับญาติน่ะ”
เขาพูด พรางหลับตานอนอยู่อย่างนั้น มาดกวนๆของเขาทำให้ผมรู้เลยว่า เขาต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ นี่นะเหร่อเพื่อนร่วมงานคนใหม่หวังว่าจะไม่ตีกันตายหรอกนะ......
“อืม กูจะเรียกมึงว่าจงอินนะ”
“ฮ่าๆ เป็นไงล่ะมึง อึ้งล่ะสิ บอกแล้วมึงมองหลานกูผิดแล้วไอ้ไค”
“ดีมาก ให้มันแน่อย่างนี้ไปตลอดก็แล้วกัน นะ มึงจงแด” จงอินที่รีบลุกขึ้นมากโซฟาเดินมาตบไหล่ผมแรงๆ กวนตีนชะมัด ไอ้ดำนี้ - -*
“แน่อยู่แล้ว กูฝากตัวมึงด้วยนะ จงอิน” ผมยิ้มให้แบบกวนๆกลับบ้าง อย่างน้อยจะได้สนิทกันเร็วขึ้นเหอะๆ
“มึงไม่พูดกฎของที่นี้หน่อยเหรอไง ไอ้เลย์”
“เออกูรู้แล้ว นี่ไงเอกสารทั้งหมด นี่คือรายชื่อคนที่เข้ามาที่นี้โดยจะแบ่งเป็นโซนเท่านั้น บางรายสามารถเข้าไปทางโซน AVIP ได้เพราะเขาได้ลงรายชื่อไว้กับทางเครือข่ายเราไว้แล้ว”
“เราทำงานเป็นเครือข่ายกว้างนะจงแด ตึกสองตึกที่อยู่ล้อมรอบโดมแห่งนี้ คือตึกแรกAW มันเป็นตึกสำหรับการเล่นการพนันทุกชนิด ใครที่เข้าไปแล้วหมดตัวมักจะไม่ได้ออกมา...ทางด้านนั้นไอ้ไค มันเป็นคนดูแลและตึกนี้ยังเป็นที่ลับเฉพาะสำหรับการส่งของผิดกฎหมายข้ามประเทศคนรวยๆส่วนมากชอบมาซื้อและส่งออกสินค้าจากที่นี้เพราะมันหนีภาษีและมีมูลค่ามาก ส่วนตึกAP ตึกที่สองมันคือที่พักของสมาชิกใครเครือข่าย ที่ต้องการจะเข้ามาพักพูดง่ายๆก็คือโรงแรมห้าดาวของพวกทำธุรกิจแบบนี้ เอาง่ายๆก็คือโรงแรมที่เราเปิดมันเป็นเพียงสิ่งบังหน้าพวกตำรวจเท่านั้น เอาล่ะอาแนะนำตึกพวกนี้คราวๆให้แล้วนะ อย่างน้อยคนดูแลคนใหม่ ไม่สิหัวหน้าเดอะวูฟคนที่สาม จะได้รู้เอาไว้^^ และต่อไปนี้คือกฎของสมาชิกวูฟ.. ทุกคนจะต้องสักรายสักรูปหัวหมาป่า ไว้ที่ตัวไม่ว่าจะตรงไหนก็ได้ มันคือสัญญาลักษณ์ของพวกเรา ทุกคนที่นี้ห้ามมีความรักผูกมัดกับใครเด็ดขาดมันเป็นการเสี่ยงที่จะทำให้ความลับเผยออกไป ใครฝืนกฎหรือคิดจะหักหลัง... โทษของมันคือ ตาย ”
“ตาย งั้นเหรอ” ผมเผลอพูดออกไปเพราะคิดไม่ถึงกับกฎแบบนี้ ....
“ใช่...ตายไงล่ะกลัวสิมึง”
“กูป่าวกลัว กูถามอากู” ผมยักคิ้วให้จงอินก่อนจะก้มหน้าเปิดเอกสารดู ดูเหมือนจงอินจะขยุบขยิบปากทำเป็นบ่นผม - -*
“ไอ้ไคมึงก็พูดเวอร์ไป การที่หลานกูจะมีเมียในอนาคตมันได้เป็นการผิดกฎหรอกโว้ย ”
“อ๋อแสดงว่ามึงก็อยากจะมีเมียแล้วใช่ปะ อย่างว่าแก่ป่านนี้แล้วยังไม่แต่งงาน กูว่ามึงต้องเป็นหมาแก่เฝ้าที่นี้แทนกูแล้วแหละ”
“พูดเหมือนมึงมีเมียแล้ว ไอ้ฟาย”
“ก็ไกล้แล้วแหละ เลงๆไว้คนหนึ่ง ตาโตน่ารักอะ..^^ เออ ว่าแต่ไอ้กฎเห้ๆ นี่ใครตั้งวะ ห้ามมีคนรัก..แต่ยกเว้นเมื่อมีการแต่งงาน แม่งตลกว่ะ”
“เหอะ มึงก็โง่ถามก็พ่อมึงกับพ่อกูนี่แหละคิด กูกับมึงก็ต้องมารับช่วงต่อ ตอนนี้กูพาหลานมาช่วยจะได้เบาๆ ฮ่าๆ แต่จะว่าไปเรื่องเมียมึงถ้าเป็นเรื่องจริงมึงต้องแต่งงานให้ได้นะ ไม่งั้นมึงตาย ตามกฎฮ่าๆ....”
“ไอ้เชี้ย พูดแล้วขำตาย กูกลัวจังเลยอ่ะ..ชีวิตนี้จงอินคนนี้จะไม่แต่งงานครับท่านเหอะๆ”
อาผมกับไอ้จงอินยังคุยกันอย่างสนุกปากอยู่อย่างนั้น.....กฎที่พ่อทั้งคู่ตั้งไว้ในองค์กรธุรกิจแบบนี้ นี่มันเรื่องซีเรียส นะทำไมยังนั่งขำกันแบบนี้ ถ้าวันหนึ่งเรารักใครขึ้นมาจริงๆ เราจะเลือกอะไรระหว่างตายกับแต่งงาน?ผมก็ยังไม่เข้าใจความคิดของอาเลย์หน้าสวยคนนี้ เขาอายุ 25 แล้วนะไม่คิดจะมีครอบครัวเป็นตัวเป็นตนเหมือนกับคนอื่นบ้างหรือไงไม่เข้าใจเลยจริงๆ ผมค่อนข้างซีเรียสกับกฎข้อนี้ ไม่รู้สิหรือเป็นเพราะหัวใจที่มันกำลังคิดถึงความรู้สึกตัวเอง...... คิดถึงอนาคตถ้าผมยังต้องรักใครจริงๆอยู่
ผมนั่งมองรายชื่อที่อาเลย์ส่งให้มาก่อนจะเปิดมันผ่านๆปล่อยให้สองคนคุยไปเรื่อยเปื่อย
“เป็นไงจงแด พอเข้าใจไหมล่ะ”
“ฮะแล้วผมจะตั้งใจทำมัน ขอบคุณอาเลย์มากสำหรับทุกอย่างๆ”
“ฮะ อาเลย์ของน้องจงแด จงแดจะตั้งใจสู้กับภารกิจพิชิตตูดให้ได้เลยฮ๊า ฮ่าๆ” ไอ้จงอินสุดกวนมันล้อเลียนผมปีบเสียงเล็กจนน่าเกลียด - -* กวนตีนไปแล้วมึง
“พอเลยหุปปากไอ้บ้า ไม่รู้เหรอไงมันทุเรศนิ..แล้วเรื่องที่กูสั่งมึง...ได้ข้อมูลถึงไหนแล้ว?”
“เออๆ ได้มานานล่ะแต่กูลืมเย็นนี้เจอกันที่มหาลัยxx กูจะพามึงไปดูหน้ามัน”
“เออ กูอยากจะเห็นหน้ามันนัก สั่งสอนซะหน่อยทำกับคนของกู ฮ่าๆ”
ผมนั่งฟังในสิ่งที่สองคนพูดซึ้งผมไม่เข้าใจมันหรอกแต่ไม่แปลกใจที่สองคนนี้เป็นเพื่อนกันมานานและดูสนิดกันมากเพราะนิสัยพอๆกันนี้เอง - -*
“งั้นวันนี้ผมต้องทำอะไรบ้าง”
“ก็เย็นนี้เริ่มมาดู ตอนผับเปิดได้เลยไว้อาจะให้ไอ้ไคมัน มาแนะนำอีกที”
“เอ้า ทำไมต้องกูอะวันนี้กูต้องไปส่อง เหลือกน้อยกูนะไม่เอาหรอก”
“ไม่เป็นไร หรอก ผมมาดูเองได้ พนักงานที่นี้ก็มีไว้จะค่อยเป็นค่อยๆไปแล้วกัน ผมกลับก่อนนะ ” ผมยิบเอกสารทั้งหมดว่าไว้ในมือก่อนจะออกจากห้องชั้นลอยไป เพื่อกลับไปยังคอนโด..
-----------------------------------------------------------
(ในห้องชั้นลอย)
สิ้นเสียงประตูปิดลงไปไม่นาน เสียงหัวเราะก็ดังลั่นมาจากชายหนุ่มสองคน หนุ่มผิวเข้มเอามือกุมท้องเพราะด้วยความที่กลั้นขำมานาน “โอ้ยกูว่าหลานมึงเชื่อว่ะไอ้กฎกับองค์กรอะไรเนี่ย แล้วไหนจะเรื่องตึกสองตึกบ้าๆนั้นอีกมึงนี่ไปต้มไอ้จงแดไว้เยอะสินะเรื่องมาเฟียไหนจะเรื่องสักอีก โอ้ยกูขำ”
ชายหนุ่มหน้าสวยยังคงหัวเราะกับคำพูดของเพื่อนตัวดีที่ยอมร่วมมือกับเขาเพื่อการเปลื่ยนแปลงและสร้างความแข็งแรงให้กลับจงแดหลานชายคนนี้เขารู้ดี...จงแดเป็นคนอ่อนไหวง่ายหลายครั้งที่เขาได้รับรู้เรื่องราวตั้งแต่วัยเด็กพอจนโตจงแดยังไม่แข็งแรงพอในเรื่องของความรัก และรวมถึงการใช้ชีวิตอยู่บนโลกที่มันอยู่ยากขึ้นทุกวันหากคนเรามีเล่เหลี่ยมในชีวิตไม่พอก็อาจจะตกเป็นเป้าหมายของความเอาเปรียบได้ เพราะการที่เขาดึงจงแดมาเริ่มทำงานเขาตัดสินใจที่จะช่วยให้จงแดมีประสบการณ์ ที่จะทำให้หลายชายที่รักได้กลางปีกสวยได้อย่าสง่างามเมื่อวันที่เขาเติบโต...ซักที
“มึงจะให้กูทำยังไง อย่างน้อยหลานกูจะได้ไม่ต้องไปยุ้งกับไอ้มินซอกอะไร นั้นอีก หลานกูโดนหลอกนะเว้ยจะให้กูยอมได้ไง”
“แล้วทำไมมึงต้องมีกฎ..รอยสักบ้าอะไรนั่น กูกับมึงสักรูปนี้กันมานานแล้วตั้งแต่สมัยสร้างผับที่นี้ใหม่ๆมึงจะลากจงแดมาสักด้วยเพื่ออะไรครับ ไอ้เลย์”
“ก็กูอยากให้หลานกู เปลื่ยนลุคเว้ย มึงนิเรื่องมากจริง ถามโน้นนี่อยู่ได้ เอาเป็นว่ามึงช่วยกูเรื่องนั้นด้วยล่ะกัน..เย็นนี้นะกูไปล่ะ”
“เออๆกูว่าจะนอนพักต่อสักหน่อยคืนนี้ต้องมาช่วยไอ้จงแดอีก หลานมึงนี่ก็น่าสนว่ะมาวันแรกก็ขึ้นกูมึง กับกูเลย ไอ้เห้”
“ก็มึง ดูถูกมันนิ แถมบอกไม่นับญาติทั้งที่ก็แก่กว่ามึง มึงอะทำตัวเองให้เด็กปีนเกลียวฮ่าๆ”
สิ้นเสียงของหนุ่มผิวขาว เขาหันหลังไปยิบกุญแจ รถก่อนจะเดินออกจากชั้นลอยไปอย่างสบายอารมณ์ ปล่อยให้อีกคนนั่งหน้ามุ้ยอยู่อย่างนั้น แต่เพราะความไม่ใส่ใจ จงอินหันหลังลงนอนแล้วเข้าสู่นิจทราของตัวเองไปในที่สุด....
.
.
.
.
------------------------------
ปัจจุบันบนรถ
(จงแด)
ผมทำงานที่นั้นโดยเป็นคนควบคุมทุกอย่างในผับวูฟที่นี้อาล์กับจงอินเข้ามาดูแลบ้างในบางครั้ง ผับที่นี้เปิดเฉพาะเวลาสามทุ่มขึ้นไปจน เกือบสว่างเพราะการพึงปรับตัว พนักงานก็มีบ้างมาดูแลในส่วนของตัวเอง ตอนนี้ผมเป็นคนดูแลที่นี้อย่างเต็มตัวแล้วเวลาผ่านมาได้สองเดือนกว่า ผมไม่คิดจะกลับไปโรงเรียนอีกเลยไม่รู้ทำไมเหมือนกัน..ผมค่อนข้างเข้าใจอะไรมากขึ้น...หากหัวใจเราอ่อนแอให้ใครคนๆนั้นก็พร้อมที่จะเอาเปรียบทุกเมื่อ คนที่ติดหนี้และคิดเบี้ยวค่าพนัน ผมจำเป็นต้องส่งลูกน้องไปจัดการตามขั้นของความรุนแรง บางคนโดนทำร้ายจนบาดเจ็บตาหน้าต่อตา ผมกลับรู้สึกเฉยๆกับคำว่ารุนแรงเพราะรอบๆตัวผมตอนนี้มันเต็มไปด้วยสิ่งแบบนี้ทั้งนั้น สิ่งสกปรกในความคิดคนเรามันมีได้ทุกคนบางคนมากันเป็นธีมเพื่อที่จะคิดเข้ามาโกงในวงพนันวันนั้นไอ้จงอินจับได้มันลุมกระทืบแทบตาย แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นเฉพาะโซนAVIP คือหลังผับ นั้นเอง ส่วนที่ตึกอีกสองตึกที่ผมไม่ค่อยได้เข้าไปนัก ผมเองไม่ชอบสุงสิงกลับใคร อยู่ในโซนของผมก็พอแล้วล่ะจริงไหม ผมไม่หันไปพึงโบสถ์เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วทุกอย่างๆคือตัวเรา ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวเราจริงๆ
เสียงเพลงที่เปิดอยู่ภายในรถยังคงบรรเลงอยู่ตลอด มันช่วยให้เราได้คิดอะไรเพลินๆในวันเก่าๆบ้างในวันพรุ่งนี้ที่ยังมีอะไรรอเราอยู่บ้างทุกสิ่งนั้นย่อมไม่แน่นอน...
คำพูดของแบคฮยอนทำให้ผมใจอ่อนวูบ มินซอกทำแบบนี้เพื่ออะไรเขาคิดจะให้ผมไปตกอยู่ในสภาพแบบเดิมอีกนะเหรอ แต่การที่เขามีข้อตกลงอะไรแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่มินซอกต้องทำ..
“จงแด ทำไมถึงไม่ไปโรงเรียนมันจะจบแล้วนะ สู้หน่อยสิ” แบคพยามพูดเรื่องโรงเรียนอีกแล้ว บ่นอยู่ทั้งที่ผมกำลังแต่งตัวอยู่ด้านนอก - -*
“ฉันมีสิ่งที่จะต้องทำนะแบค คงไม่กลับไปเรียนแล้ว”
“นายยังไม่มองเห็นอะไรๆอีกเหรอ รู้ไหมที่มินซอกเป็นแบบนี้เพราะนาย เขาตามหานายตลอดแวะไปตามที่ต่างๆที่นายเคยไปกับเขา ยอมรับนะว่าตอนแรกฉันเห็นด้วยในสิ่งที่นายจะทำ นายไม่ควรใจอ่อนกับคนเจ้าชู้อย่างมินซอก แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันรู้มามันทำให้ฉันเปลื่ยนความคิด”
“อะไรที่นายรู้มา..” แบคทำให้ผมใจไม่ดี มินซอกเป็นอะไร....
“มินซอก ถูกจับได้ว่าปลอมตัวเป็นนายเข้ามาสอบเก็บคะแนน ในวิชาของอาจารย์ ลีวู // หลังจากหมดชั่วโมงสอบเพื่อนในห้องรู้ดีว่ามินซอกปลอมตัวมาแต่ก็ไม่มีใครคิดจะเปิดเรื่องนี้อยู่แล้วแต่อาจารย์กลับจับได้ตั้งแต่แรกเขาเลย เรียกมินซอกไปพบที่ ห้องพักครู ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามินซอกจะโดนอะไรแต่เพราะเห็นใจ เลยแอบตามไป ภาพที่ฉันเห็นและพอจับใจความได้นะจงแด อาจารย์นั่น คิดจะล่วงเกินมินซอก เขาจับมินซอกเงยน่าขึ้นแล้วกดฝีปากลงอย่างรวดเร็วมินซอกดิ้นเพื่อที่จะหลุดจากอ้อมกอดของอาจารย์โรคจิตนั่น! เขายืนขึ้นแล้วยิ้มร้ายกาจ เท่าที่ฉันได้ยินมาเขาพูดกับมินซอกที่นั่งอยู่กับพื้นดูเหมือนว่าเค้าจะร้องไห้ตัวสั่นเลยล่ะ ลีวูพูดว่าไว้ถ้าฉันอยากจะกินข้าวกับนาย นายต้องมาไม่งั้นเรื่องการโกงครั้งนี้นายกับคิม จงแด ต้องถูกไล่ออก! แล้วเขาก็เดินออกนอกห้องไป ฉันหลบแทบไม่ทันฉันฟังมาก็พอเข้าใจแค่นี้.. แต่มินซอกไม่รู้หรอกว่าฉันรู้ มินซอกพยายามเก็บความหวาดกลัวไว้คนเดียว มาโดยตลอดหลายอาทิตย์ // ฉันบอกตรงๆนะว่าตอนนี้ฉันเห็นใจเขา..”
ตลอดคำพูดที่แบคฮยอนพูดอยู่นั้นผมหยุดนิ่ง และกำหมัดแน่นใจจริงอยากจะเขวี้ยงโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมนายถึงโง่ทำอะไรแบบนี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการจากนายนะมินซอก โกธรมาก โกธรที่ทำอะไรโง่ๆ โกธรไอ้อาจารย์ลามก..ที่กล้าทำอะไรกับคนของผมแบบนี้ ถึงปากบอกแล้วบอกเล่าว่าผมกลับมินซอกเราขาดกันแล้ว แต่ตอนนี้ขอรับออกมาอย่างลูกผู้ชาย ผมยังรักซาลาเปาของผมอยู่...ช่วงเวลาวันนี้ที่ผมพบกับเขาอีกครั้งหัวใจผมที่พยายามกล่มเกลาใหม่มาเป็นเดือนกับไม่มีผลกับความรู้สึกเลยสักนิด บางครั้งก็พยายามข่มตัวเองแล้วแต่มันทำไม่ได้ ทำไม่ได้จริงๆ
ผมได้ยินเสียงมินซอกเดินออกมา ผมยังไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้ ตอนนี้ผมสับสนไปหมดตัดสินใจไม่ถูก..
ผมรีบส่งสัญญาณให้แบคพอรู้ว่า ไว้ผมจะมาพูดเรื่องนี้กับเขาต่อ เพราดูท่าทางมินซอกกำลังเดินมาทางนี้
“อ่อคือเรื่องชุด นายไปเอามาจากไหนหร่อขอบใจนะใส่สบายมากๆ”
“ก็ไม่ได้เอามากไหนหรอกฉันลงไปซื้อใหม่มาให้นายสองคนนะ…ว่าแต่ ไซส์กางเกงในโอเคไหมเล็กไปไหมหรือหลวมไปฉันถามจงแดแต่จงแดไม่บอกอะ เป็นแฟนกันประสาอะไรหะ!”
เอาแล้วไงไอ้แบค พูดจาอะไรไม่รู้เรื่องอีกแล้ว เรื่องแบบนี้ใครเค้ามาพูดเล่นกันเล่า อายนะเฟ่ยผมแกล้งมองออกไปพยายามหลบหน้าคนฝั่งตรงข้ามทั้งสอง ไม่ได้หรอกเดียวรู้หมดว่าผมมันไม่กล้าพอกับเรื่องอะไรแบนั้นกับมินซอกในตอนนั้น.....แต่บอกเลยถ้าเป็นตอนนี้ ไม่รอดหึๆ - -*
“ก็ไม่ได้สนใจ...แล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน… นายมีไรก็พูดต่อมาเถอะอย่าพูดจาไร้สาระน่าแบค” ผมพูดออกไปเพราะอยากให้มันเปลื่ยนเรื่องคุย ผมกำลังอึดอัดแล้วล่ะ - -*
“ใส่ได้พอดี๊พอดี นายนี้ช่างสังเกตจริงๆเลย ไว้ฉันจะพานายไปหาอะไรกินกันเป็นการตอบแทนนะ^^ วันไหนดีน๊าไปกันสองสามคนพอเน๊อะ แบคฮยอนชานยอลมินซอก ^0^ ”
หมิ่นเปาอ้วนเอ้ยนายนิไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอไง ยังยิ้มระรื่นอยู่ได้ ผมแอบมองคนตรงข้ามอยู่เป็นระยะๆ จู่ก็ก้มไปใต้โต๊ะ
“เห้ยทำบ้าอะไรอะ” ผมพูดออกไปเพราะตอนแรกเข้าใจว่าหน้ามืดอีกหรือป่าว ผมยืนหน้าเข้าไปดูไกล้ๆแบคฮยอนเองส่งซิก ประมาณว่าเรื่องชุดคู่ที่มันจงใจซื้อมาแกล้งผม * -* ในช่วงที่หันกลับไปมองมินซอกเขากลับเงยขึ้นมา เกือบไปแล้วหน้าของเราไกล้กันเกินไป ผมกลัวเสียท่าที่ข่มใจมาตั้งนานแล้วจะมาพลาดต่อหน้าแบค มันน่าอายเกินไป - -*ใจผมสั่นและเต้นเร็ว เราไม่เคยมองกันไกล้ๆแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ......
“มินซอกฉันรู้ทันน๊า^^”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยผมไม่อยากจะสนใจนัก คิดกับตัวเองว่าคืนนี้จะเอายังไงต่อ หรือพรุ่งนี้จะเริ่มอะไรใหม่...
“ฉันขอตัวกลับก่อนนะ แบคไว้จะติดต่อกลับขอบใจสำหรับเรื่องที่พูดมา ฉันจะเก็บไปคิด”
“หะเรื่องอะไรหร่อ จงแด” เรื่องอะไรที่ผมไม่ควรรู้….รึป่าวไม่รู้ แต่ตอนนี้แค่อยากรู้มาก ฮ่าๆ
“ไม่ยุ้งซักเรื่องจะตายปะ ถามจริง” ผมแกล้งตอบกวนๆไปอย่างนั้น ตอนนี้คิดไม่ออกจริงๆว่าจะเอายังไงต่อแต่นี้ไกล้เวลาที่ผมต้องไปทำงานแล้ว มินซอกจะกลับบ้านเองได้รึป่าวนะเอาเถอะชั่งใจไว้ก่อน มาเองได้ก็กลับเองได้มั้ง............
.
.
.
ผมหลุดจากห้วงความคิดของตัวเองเพราะ..ด้านหน้ากลับมีอะไรเกิดขึ้นซึ่งผมก็ไม่แน่ใจ...เป็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งกำลังถูกทำร้ายจากชายอีกสองคน ผมเห็นภาพตรงหน้าทำให้ผม คิดถึงมินซอกขึ้นมาอีกครั้ง ผมเตรียมที่จจอดรถข้างถนน ถนนที่นี้ก็ไม่ได้เปลี่ยวอะไรทำไมถึงไม่มีคนเห็นแล้วช่วยเลยเหรอ....
ยังไม่ทันได้จอดรถเข้าข้างทางเสร็จ มีชายผิวเข้มคนหนึ่ง ลงจากรถที่ต่อท้ายผม เดิน มุ่งเข้าไปหากลุ่มคนตรงหน้า คนๆนั้นคือคนที่ผมรู้จัก มันคือ...จงอิน นั่นอีก ผมรู้ดีว่ามันรับมือไหวอีกอย่างผู้ชายอกีสองคนก็ไม่มีอาวุธอะไรนานๆมันจะทำดีปล่อยมันทำไปล่ะกัน - -*
ผมนั่งดูมันต่อสู้อย่าดุเดือด (จริงๆก็ไม่เดือดเท่าไหร่555) มันชกผู้ชายสองคนที่พายาม ทำร้ายมันไปไม่กี่หมัดมันก็หนีกระเจงกันไปหมด ผมมองเหตุการ์ณตรงหน้าจนมันสงบลง เด็กน้อยคนนั้น มีแววตาโตกลมและน่ารักมากๆจงอินพยุงตัวเด็กคนนั้นไว้ข้างๆ ผมเดินลงจากรถก่อนจะเข้าไปดูว่าเด็กคนนั้นบาดเจ็บหรือป่าว...(สมควรลงตั้งนานแล้วป้ะ? - -*)
“อ่าวมึงมาได้ ไง ไม่ไปร้านล่ะนี่ก็ไกล้เวลาแล้วนะ”
“กูขับรถผ่านเห็นน้องคนนั้นโดนทำร้ายเลยว่าจะลงมาช่วยแต่มีมึง เป็นอัศวินตัวดำลงมาช่วยกูเลยนั่งดู ฮ่าๆ”
“ยังมีหน้ามาขำ ดีนะที่กูมาทันเด็กกูเป็นอะไรกูจะทีบมึง ”
“เขาเป็นใครอ่ะ จงอิน” เด็กหนุ่มน้อยตาแป๋วที่ดูเหนื่อยเล็กน้อยหันมามองผมก่อนจะทำน่าฉงนใจอย่างน่ารัก
“ทำไมจะอ่อยมันอีกคนเหรอไง มันคือเพื่อนที่ผับอะชื่อจงแด ”
“แล้วถ้าอ่อยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายมิทราบ หะไอ้ดำ”
“ฮ่าๆ มึงนิเก่งเรื่องให้เด็กด่าจริงๆนะ พี่ชื่อคิม จงแดนะเรียกพี่ว่าพี่จงแดก็แล้วกันนะ หนุ่มน้อย^^”
“ผมชื่อ โดคยองซู ฮะ เรียกว่าน้องโด้ก็ได้ ^^”
“ครับ น้องโด้ เราเจ็บตรงไหนไหม นิมึงอะ ยืนดำอยู่ได้รีบๆพาน้องเค้าไป ว่าแต่รู้จักกันเหรอ”
“ใช่กูรู้จักกันมาพักแล้วกับเด็กดื้อคนนี้”
“น้องโด้ไม่ได้ดื้อนะฮะพี่จงแด แต่จงอินมันชอบว่าน้องโด้ -0-”
“ฮ่าๆ ครับเอาเถอะ พี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันๆใหม่ กูไปนะบาย อย่าแกล้งเด็กล่ะจงอิน”
ผมขยี้หัวเด็กคนนั้นก่อนจะยิ้มให้จริงๆผมชอบน่ะเด็กที่ตาโตๆ แบ๋วๆ น่ารักดีเหมือนมินซอกตอนตกใจ.. - //-
ผมขึ้นรถอีกครั้งก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ๆประจำของทุกวันยามค่ำคืน.. แล้วหวังว่าคืนนี้ผมจะตัดสินใจได้ซักที..
.
.
.
----------------------------------
(มินซอก)
รถคันดำที่ผมตามมา ตอนนี้ มันมาจอดในห้างสรรพสินค้า แถวไหนไม่รู้ คนที่ลงมากลับไม่ใช่จงแด แต่เป็นผู้หญิงกับเด็กอีกสองคน TT^TT แล้วจะตามมาเพื่ออะไรไหนรถจงแด คาดเดาอะไรไม่เคยจะถูกทีนี่จะทำยังไงจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ เสียใจครับฮือ TT^TT
ตึงตึ๊ง
ข้อความ ลีวู : นอนหรือยังมินซอก อาจารย์เหงาออกมากินนมร้อนๆกันไหม
ผมเปิดอ่านข้อความที่คนที่เกลียดที่สุดก็ว่าได้ส่งมา ผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลยไม่อยากเลยจริงๆ..
มินซอก : นอนแล้วฮะ ผมไม่ค่อยสบาย วันนี้ม๊าเลยมานอนด้วย ฝันดีฮะ
จากที่ตอบข้อความด้วยความจำใจ ผมคงต้องกลับคอนโดแล้วสินะ พรุ่งนี้ ต้องส่งรายงานให้จงแดอีก...สู้เขานะ มินซอก...
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมา.....
ที่โรงเรียน XXX
“เห้ยแกใครอะ คนนั้น”
“ไหนๆ นั้นนะเหรอ ว๊ายหล่อจังเลย เด็กใหม่เหรอ”
“ไม่แน่ใจอ่ะ ใช่รุ่นพี่เราหรือป่าว”
“อ๊ายฉันจองนะๆห้ามๆ”
ผมหันกลับไม่มองกลุ่มเด็กมอ ห้าที่นั่งเม้าเรื่องผู้ชายกันแต่เช้า- -* และแน่นอนตอนนี้ผมกำลังปั่นงานที่จะต้องส่งให้จงแดก่อน เก้าโมงอยู่เช่นกัน TT^TT ก็เพราะเด็กมันพูดเสียงดัง ผมเลยต้องหันมองตามในสิ่งที่พวกนางพูด
แต่ทว่า ผู้ชายที่ตกเป็นเป้าของเด็กสาวโต๊ะข้างๆ พูดถึง นั่นมัน เฉินๆ ของเค้านี้น๊ากรี๊ดดดดดดดด
“จงแด !” ผมตะโกนชื่อ ออกไปจงแดหันมามองผมแต่เหมือนว่าจะไม่เห็นแล้วก็มุ่ง เดินต่อไปยังห้องปกครอง
ผมรีบก้าวขาตามไปทันที แต่ก่อนจะเดินเลยไปจากตรงนั้น ก็ไม่ลืมที่จะเดินไปโต๊ะ เด็กมอห้าที่พูดถึงคนที่ตนหวง มากที่สุด
“น้องครับ คนๆนั้นเข้าชื่อจงแด เป็นเด็กมอหก ซึ่งเขาพึงกลับมาเรียน เพราะคิดถึงแฟนของเขา น้องไม่ต้องเสียใจจะที่เขามีแฟนแล้ว แล้วแฟนเขาก็น่ารักมากๆด้วย >/*/< ”
พูดไปยิ้มไป ก่อนจะเดินออกมาเหมือนคนบ้าที่เข้าไปคุยกับคนที่ไม่รู้จัก เด็กในกลุ่มนั้นมองผมแบบงงๆ แต่ช่างเถอะหวงเว้ยบอกไว้ก่อน ฮ่าๆ เอาล่ะ เฉินๆหมิ่นๆมาแว้วววววววววว ^0^
-----------------------------------------------------------
มาแล้วน๊าา ตอนที่หก อ่ากันแล้ว ช่วยเม้นหน่อยก็ดีเป็นกำลังใจให้คนแต่งมือใหม่><
ขอบคุณหลายคนที่เข้ามาอ่าน้ะ เค้าจะพยายาม นะสัญญา โป๊ะๆ -3-
เจอคำผิด ขอโทษด้วยพิมนานๆมันก็เอ๋อไปตามเวลานะเค๊อะ
คืนนี้ ฝันดี ลาไปก่อนบ๊ายยยย รักนะจุ้บ!
น้องโด้โผล่มาแล้ว แต่ชานยอลยังหายไปอยู่เหมือนเดิม - -* 5555 แบคจัดการม๊านนน><
ไว้ตอนหน้าเจอกันจัดชานยอลเพิ่ม ขี้ลืมนัก+...- จุ้บ
ความคิดเห็น