Monochrome love

ลำดับตอนที่ #5 : Monochrome love:ฟองสบู่

   

MONOCHROM
LOVE4

----ฟองสบู่---


 

....ไม่ว่เธอจะหายไปยาวนานแค่ไหน
ในเมื่อหัวใจเรียกร้อง ...
ฉันทำได้เพียงทำตามหัวใจที่มันสั่งมา....

(ชานยอล)

หลังจากที่พาจงแดกลับคอนโดมันไปตั้งแต่วันนั้น....ผมยังไม่เจอมันเลย ไม่รู้ว่าไม่มุดหัวอยู่ไหนโทรไปก็ไม่รับ โรงเรียนก็ไม่มา นี่ก็สามเดือนแล้วผมต้องวิ่งแจ้งเรื่องให้กลับครูแบบโม้ๆว่ามันยังไม่หายดี บ้างไปต่างประเทศบ้างไม่งั้นมีหวังโดนตัดสิทสอบกันหมดแล้วตอนนี้ก็จะต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยแล้วด้วย  ถึงบ้านมันจะรวยเข้าที่ไหนก็ได้แต่ผมก็เสียดายความขยันเรียนของมันที่สะสมมา มึงไม่มาแล้วกูจะลอกใครละทีนี่ไอ้บ้าจงแดT^TT

(เข้ากับบรรยากาศช่วงนี้มากเด็กมอหกรู้กันดีเนอะ TT^TT) เฮ้อหายไปไหนของมันนะ..ยิ่งคิดยิ่งโมโหตายห่าไปแล้วมั้งไม่รู้จะชุ๊ปตั๋วหรือว่าเปลื่ยนแปลงครั้งใหญ่บ้าบออะไรของมันอะนะ - -* กลับมาเรียนเมื่อไรคุณเพื่อนรูปงามคนนี้ต้องสั่งสอนซะหน่อย!

แบคฮยอนหมาน้อยของผมก็ต้องวิ่งไปวิ่งมาที่มหาลัยที่ตัวเองฝันนักหนาว่าจะเข้า ไม่รู้ไปติดต่อทำเรื่องโน้นนี้กับทางมหาลัยจะแอบไปฟัดกับพวกขี้หลี๋เด็กมหาลัยบ้างรึป่าวก็ไม่รู้ นั่นสินะไปฟัดมาบ้างรึป่าวช่วงนี้ดูเหนื่อยง่ายนอนเร็วทั้งๆที่เมื่อก่อนนี้กวนทั้งคืน><  หึๆเดี๋ยวคืนนี้เพ่จะสืบสวนแบคฮยอนเองนะเออ..โดนแน่หมาน้อย..

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆ

คร้าบมาแล้วคร้าบ...

สิ้นเสียงประตูผมก็รีบไปเปิดประตูห้องแบคฮยอนคงจะกลับมาแล้วเมียสุดที่รักพิทักษ์โลก - - แต่ทว่าภาพตรงน่าทำให้ผมตาโตยิ่งกว่าไข่ไดโนเสาร์ซะอีก!!!!!

ตุ้บ!!

“เห้ย!!! มินซอกเป็นอะไรไหม !!”

ร่างบางล้มลงไปกองที่หน้าห้องประตูผม ก่อนจะปรือตามามองแล้วยิ้มให้แบบคนหมดแรง แล้วหลังจากนั้น

มินซอกก็แน่นิ่งไป ชิปหายล่ะเมียเพื่อนเป็นลมหน้าห้อง ทำไงดีทำไงดีปาร์ค ชานยอล เอ้ยคิดไม่ออกลากเข้าห้องดีไหมแล้วไงต่อโทรแจ้งกู้ภัยหรือบอกจงแดดี เอ้ยมันไม่รับโทรศัพท์นิ เอาไงๆๆ TT^TT หึ๊ยเอ๋ออยู่ได้ งั้นพาไปในห้องก่อนแล้วกัน ....

ผมรีบ(รีบแล้ว?) อุ้มร่างของมินซอกพาเข้ามาที่ห้องนอนของผมวางมินซอกลงอย่าเบามือ ก่อนจะหันไปเอายาดมตรา ฤาษีขี่พรมวิเศษ (มีด้วยหร่อฟระ?-- *) มาอังๆตรงปลายจมูกสวยเผื่อจะช่วยให้มินซอกหายใจได้สะดวกขึ้นมาบ้าง นั่งอยู่ไม่นานก็ไม่รู้จะทำยังไงด้วยความฉลาดที่มันมีไม่มากนักเลยจำเป็น ตัดสินใจโทรหาพี่หมอซูโฮ

รอปลายสายอยู่ไม่นานเสียงร่าเริงของคุณหมอตัวขาวก็ดังขึ้น

(ยอบอเซโย ..เจ้าชานยอล)

“พี่หมอฮะ คือผมมีเรื่องจะถาม ตอนนี้มีเรื่องนิ่ดหน่อย มีคนมาเป็นลมหน้าห้องผมสีน่าดูซีดๆปากแห้งแล้วก็ตัวอุ่นๆครับ จะต้องทำไง”

(คงจะเป็นอาการ อดอาหารหรือไม่ก็ไม่ได้พักผ่อนเพียงพอนะ ชานยอลทำตามที่พี่บอกนะ ไปเตรียมอาหารอ่อนๆร้อนๆไว้ดูท่าคนที่ชานยอลพูดถึงอาจจะไม่ได้กินอะไรแล้วก็อดนอนแน่ๆ เอาผ้าชุปน้ำแล้วเช็ดเบาๆที่ใบหน้าแล้วรอให้เค้าตื่นแล้ว ค่อยให้กินข้าวอาการน่าจะดีขึ้น )

“อะโห้หมอเทวดาทำไมรู้เหมือนตาเห็นเลยเนี่ย ฮ่าๆ”

(ก็เห็นนะสิเลยรู้ พี่ว่าพี่เจอคนๆเดียวกับชานยอลนะเพราะพี่เป็นคนบอกที่อยู่ชานยอลไป)

“อะอ่าว พี่ไปเจอมินซอกมาเหรอ แล้วบอกที่อยู่ผมทำม๊ายยย”

(ก็เขามาหาจงแดที่โรงพยาบาลทุกเย็นเลย พี่ก็ไม่รู้ที่พักจงแดที่ใหม่ ดูท่านายคนนั้นอยากจะเจอจงแดมากๆเลยเขาเป็นใครหร่อหรือว่าจะเป็นคนรักของจงแด.)

“อ่อฮะก็ทำนองนั้น แหละ เรื่องมันยาวอ่ะพี่หมอ  ไว้ค่อยเล่านะฮ่าๆเดียวผมจะรีบไปเตรียมอาหารล่ะ ขอบคุณค้าบ”

(นิไอ้พี่กลูต้าโอโม้จะอู้งานอีกนานไหม คุยอะไรนักผมยืนรอนานแล้วนะ///เงียบน่าไอ่แพนด้ารอนิดรอหน่อยทำเป็นบ่นนะ///อ่อ ชานยอลไว้เจอกันค่อยว่ากันใหม่นะพี่วางล่ะนะ...)

“ดะเดี๋ยว สิ้พี่หมอนั่นเสียงใครอะ หมอเทาใช่ไหมหู๊ยบอกเค้าด้วยนะว่าผมคิดถึง ฮ่าๆ ไว้เจอกันคร้าบอันย๊อง^^”

(อะเอิ่ม - -*อ่าไว้จะบอกนะ....ตู๊ด!)

ผมยิ้มระรื้นกับเสียงที่แทรกเข้ามาในปลายสายของพี่หมอ หมออะไรน่ารักสไตล์ กังฟูฮู๊เล้มาก ปลื้มอะคนน่ารักแบบนี้ไม่ค่อยจะได้เห็นง่ายๆในเกาหลี หุหุ  (สรุปมันแปลกหรือน่ารักฟระ?- -*) ไม่เอาน่าพ่อชาญชายยอดชานยอล เก็บความน่าม้อไว้ เรามีเมียแล้วไฟว์ติ้ง!  เย่ๆ พรามกับตัวเองไป  เดินไปหาของที่พอจะเอามาทำอะไรให้

มินซอกกินได้บ้าง อ่า ตู้เย็นก็ไม่มีชิปหายล่ะ หมาน้อยทำไมไม่ซื้ออะไรติดตู้ไว้เลยนะ ป่านนี้จะกลับหรือยังเนี่ย เอาวะรีบออกไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อไกล้ๆนี้ก่อนล่ะกัน เฮ้อ... ลำบากกูจริงพวกมึงเนี่ย

ณ ร้านสะดวกซื้อ..

ผมเดินไปทางโซนอาหารสำเร็จรูปไม่รู้จะเอาอันไหนกลับไปให้มินซอกกินดีมันเยอะงะเลือกไม่ถูก..

“เอ๊ะ!ขอโทษครับ”  ผมชนผู้ชายคนหนึ่งเข้า ผู้ชายคนนั้นหันมามองก่อนจะทำตาโตแบบโอ้โห้คนหล่อมันคงตะลึ่งกับความหล่อเหล่าของผมแต่ทว่า....

แล้วผมก็ทำตาแบบมันเช่นกัน - -*

“ไอ้จงแด มึงหายไปไหนมา มานี่เลยไอ้ตัวดี ”

ผมล็อคคอมันก่อนจะลากออมานอกร้าน มันแหกปากเพราะความตกใจนิ่ดหน่อยก่อนจะปล่อยตัวและปล่อยตูดตามแรงดึงของผมมาแต่โดยดี...แต่ก็ มีพนักงานในร้านวิ่งตามผมออกมาแล้วพยายามบอกว่าขอในมือมึงอะ ยังไม่ได้จ่ายตัง - -* ผมรีบส่งของคืนแล้วผงกหัวงึกๆประมาณว่าเออกูขอโทษ - -*

“มึงหายไปไหนมาแล้วนี้ไปทำอะไร ทำไมผมเผ้าทำไมถึงเป็นแบบนี้ โทรศัพท์มึงเป็นเห้? อะไรทำไมไม่รับแล้วนี้ไปโดนอะไรมาขอบตาดำ สราร่างมึงดูน้วมๆ”

“หึ เป็นแม่กูเหร่อถึงได้ถามนักหะ?”

“โถ่ปากดีเดียวกูทีบ แหม๋ไงล่ะมึงหายไปเปลื่ยนตัวเอง โซมมาเลย มึงกลับไปเรียนได้ล่ะนะสงสารคนทำงานส่งแทนมึงบ้างครับพ่อมหา”

“กูว่าจะไม่กลับไปเรียนแล้วแหละมึง” จงแดตอบกลับมาแววตาดูนิ่งดุดัน..มันคิดอะไรของมันวะ

“มึงจะบ้าเหรอนี่จะจบมอปลายแล้วนะมึง อดทนหน่อยสิอย่าเป็นพวกขี้แพ้เดียวกูให้เมียกูมาสอนเลยนิ มึงรู้รึป่าวว่าคนที่เค้าเป็นห่วงมึงตอนนี้เค้าเป็นยังไงบ้าง โน้นเค้านอนอยู่ห้องกูอะมินซอกวิ่งหามึงไปทั่วอยู่โรงเรียนก็ตามงานส่งงานแอบสอบแทนมึงด้วย  มึงคิดถึงมันบ้างดิวะ ตอนนี้มันเป็นลมไม่รู้เป็นอะไรมากรึป่าวกูก็จะมาซื้อของไปให้มินซอกกิน มึงช่วยเห็นใจมันบ้างเหอะ”

“พอได้แล้วชานยอล กูตัดสินใจแล้วไม่ต้องเป็นห่วงไว้กูจะติดต่อกลับไปไปนะบาย”

แล้วมันก็เอาร่างโซมๆของตัวเองเดินหันหลังแบบไม่มองน่าผมด้วยซ้ำ อะไรของมันว่ะคิดบ้าอะไรอยู่สงสาร

มินซอกเหมือนกันแต่อีกใจก็สงสารจงแดมัน มันคงเจ็บแล้วจำเจ็บจนฝั่งลงลึกเกินกว่าจะหันหลังกลับ ว่าแต่อาเลย์หน้าสวยนั่นไปทำอะไรมันกันนะถึงได้ทำตัวแปลกกว่าเดินขนาดนี้คนหน้าสวยอะไรกลัวชะมัด -0-

อะห๊านั่น ลู่หานนินา มาเดินอะไรแถวนี้  ไม่ได้ล่ะต้องเข้าไปทักทายเพื่อนเมีย หิ้ๆ^0^

“นี้ลู่หาน มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย จำเราได้ไหม เราชานยอลแฟนแบคฮยอนไง”

“^^ จำได้ๆ นายออกจะเด่นขนาดนี้ ทั้งสูงทั้งขาวเดินมาแต่ไกลก็ยังจำได้”

อะแน๊ะ ปากหวานไม่แพ้หน้าเลยอะ นี่ถ้าไม่ติดเป็นเพื่อนสนิด หมาน้อยของผมนี้ไม่รอดครับฮ่าๆ พ่อจะขอเป็นกิ๊กยามเธอเหงา ฮิ้ววว แค่คิดก็เขิลล่ะง่า

หลุดจากห้วงหน้าม้อของตัวเอง ลู่หานยืนโบกมือไหวๆอยู่ด้านน่าเออ ผมคงยืนยิ้มคนเดียวสินะ โถ่ชานยอลละเมอเพ้อภพอยู่ได้ กู

“เห้ชานยอลเป็นอะไร ยืนยิ้มอยู่ได้มันหน้านายตลกนะฮ่าๆ ”

“ปะป่าวน้า อย่าล้อกันสิเรายืนมองน่านายแล้วรู้สึกเหมือนมีนางฟ้าบินลงมายังไงไม่รู้ ”(นั่นไงมันออกมาแล้ว -- *)

“ไอ่บ้า เดียวต่อยน่าแหก พูดจานหน้าม้อไปล่ะชานยอล”

“ฮ่าๆ เอาเถอะแค่แซวน่าอย่าคิดมากแล้วนี้เราเดินคุยกันมา..จะไปกันหร่อลู่หาน”

“ไปหาร้านซื้อของใช้นะพอดีน้องชายจะกลับมาอยู่ด้วย^^”

“เหรอ ฉันรู้จักที่ที่หนึ่งนะ ของใช้ถูกและทนมาก...ปะแดะพาไป”

ผมรีบถือวิสาสะจับมือลู่หานแล้วพาเดินไปยังเป้าหมายที่ผมคิดไว้หุหุ มือนิ่มๆ บอกเลยตอนนี้อยากโสดฮ่าๆ

ลู่หานสะบัดมืออกเล็กน้อยก่อนจะจิกผมเบาๆ

“เผลอไม่ได้เลยนะนายน่ะ เดียวจะฟ้องแบค!”

“อ้าวก็ลู่หานเป็นเพื่อนแบค ฉันก็ต้องดูแลสิ้^0^” ลู่หานยิ้มหวานให้ก่อนจะมองไปตามร้านที่ผมพามาดู ผมก็เลยถือโอกาสหาซื้อของเข้าคอนโดตัวเองด้วย.....

แอ้..... ลืมอะไรรึป่าวนะเรา ... ไม่รู้วุ้ยลืม - -*

(มันลืมจริงๆค่ะ - -* ลืมว่ายังมีคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ในห้อง น่าลงโทษจริงๆตบจุ้บรัวๆ555)

.

.

.

.

(มินซอก)

ผมปรือตาภาพตรงน่าเป็นที่ ที่ผมไม่คุ้นเคยเลย แสงแดอ่อนจากด้านนอกสะท้อนเข้ามาจนทำให้รู้ว่าตอนนี้ก็คงเย็นมากแล้วเวลา เกือบสามเดือนที่ผ่านมาจงแดหายไปจากชีวิตผม ผมตามหาไปทั่วตามไปที่บ้านหลังเก่าแต่กลับถูกขายทิ้ง ผมจำได้ในจดหมายวันนั้นว่าจงแดเขียนว่า..จะออกมาอยู่คอนโด แต่ไม่รู้อยู่ดีว่าอยู่ที่ไหนไปหาตามโรงพยาบาลเผื่อว่าจะมารักษาตัวเผื่อเป็นอะไร...ออกจากโรงบาลก็ไม่มีท่าทีว่าจะบอกกัน ทำเกินไปแล้วชิ !อยากจะร้องไห้โว้ย ว่าแต่...ที่นี่คงจะเป็นห้องชานยอล ที่ ที่พี่หมอคนนั้นบอกมา หวังแค่จะมาถามหาที่อยู่ของคนที่เอาหัวใจผมไป....แล้วนี่ไอ่หูกางมันไปไหน... ผมไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน เปาน้อยของเฉินๆผอมซูบจนดูไม่ได้อยู่แล้วเฮ้อ ขอเสียมารยาทหน่อยนะชานยอล... ว่าจะออกไปหาอะไรกินซะหน่อยอะนะครัวอยู่ไหนหว่า...

กืกๆครืดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดด

อุ๊ม้ะ เสียงอะไรง่ามีคนอยู่เหรอ รึว่าไอ่หูกางมันเลี้ยงกุมารไม่นะ คนกลัวผีนะเฟ่ย

“โทษนะ นั่นชานยอลหร่อ”

ผมตะโกนออกไปทั้งๆที่ยังไม่เห็นเงาหัวสิ่งมีชีวิตซักตัว - - * ไม่กล้าเดินไปเพรนพร่านด้านนอกได้แต่ชะโงกหัวออกไปจากประตูห้องนอนชานยอล ผมเห็นมีมือหนายื้นออกมาจากตรงห้องครัวดูเหมือนเค้ากำลังจะทำอะไรอยู่ ในมือถือแก้วใสวิ้ง...

ครืดๆครืดครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อะไรวะไม่ตอบแถมทำเสียงดัง ไม่กล้าเดินออกไปเลยอะได้แต่ผลุบๆโผล่ๆอยู่ที่ประตูห้องนอน

ไม่นานนัก...ชายใส่ชุดสีดำมีฮู้ดคลุ่มหัว ผมสีน้ำตาลทองเข้มโผล่ออกมาจากหมวกฮู้ดตัวนั้น ใบน่าขาวหันด้านข้างให้ผมก่อนจะเร่งฝีเท้าไปทางประตู นั่นผมจำคนๆนั้นได้ดีหัวใจผมมีแรงเต้นอีกครั้ง..ถึงเขาจะดูเปลื่ยนไปบ้าง แต่นั่นจงแดนี่น่า !

“เดียวนายนะหยุดเดียวนี้นะ”

ด้วยการที่ผมนั่งคุกเข่าแล้วโผล่หัวออกมาจากบานประตูเผื่อสังเกตการณ์ แปลกๆเมื่อกี้ทำให้ผมรีบลุกมากจนเกินไป ภาพตรงน่ามันวืดแบบไม่ทันตั้งตัว...น่ามืดแหะTT^TT

โคร่ม!!!!! ใช่นั่นเสียงผมเอง โคร่มใหญ่ซะด้วยงือๆ ผมยังมีสติดีนะแต่แค่ตอนนี้หัวมันเวียนไปหมดมึนงงชะมัดเป็นอะไรนะมินซอกแพ้ท้องก็ไม่ใช่ (เกี่ยว?) ตอนนี้ร่างตัวเองกองอยู่กับพื้นอย่างหมดท่า เศร้าชะมัดTT^TT

จู่ๆก็รู้สึกเหมือนลอยขึ้น ย๊ากผมหลับตาปี๋เลยอะ กลัวความสูงไหนจะลืมตาไม่ขึ้น โถ่ชีวิต

“นายมันงี่เง่าที่สุดเลยรู้ตัวไหม”

ผมถูกวางลงบนเตียงพี่พึ่งจากมาอีกครั้ง ก่อนจะขยี้ตาแรงๆเพื่อจะได้เห็นคนตรงน่าชัดๆ เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่ผิดจงแดของเปา^^ ยืนอยู่ข้างเตียง มองมาด้วยสายตาที่นิ่งเฉยไม่คิดจะทักกันให้ดีกว่านี้รึไงนะรู้ไหมว่าคนเค้าคิดถึงมากแค่ไหน อยากจิครายครับบอกเลย TT^TT

“งี่เง่าแล้วจำทำไม จะมาสนใจทำไม”  หึตอบแบบที่เคยทำงอลๆเดียวก็ง้อ คอยดู หุหุ*

“ไม่ได้สนใจแค่จะมาบอกว่า เลิกทำอะไรไร้สาระแบบนี้ได้แล้ว เป็นบ้าหร่อสมองไม่มีคิดใช่ไหมทำไมไม่กินข้าวอยากตายหร่อ?ถึงตัวจะอ้วนเป็นหมูอยู่แล้วก็เถอะ”

อะโห้ ดูมันตอบเมื่อก่อนพูดจาไม่ใช่แบบนี้นะ เรียกเปาเหมือนเดิมพอรับได้ตอนนี้เปลื่ยนสรรพนามให้ผมเสร็จสรรพ หมูงั้นหร่อหึได้ ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!

ผมกระเด้งตัวทั้งน้ำตาแห่งความคิดถึงแต่โกธรกับคำพูดของจงแดผมยืนอยู่บนเตียงแล้วหันน่าประจันกับจงแดกะจะไฝว์ละจริง - -ตอนนี้สูงกว่านะอย่าลืมชิๆ

“นิไปเป็นคนปากคอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันหะ มินซอกไม่ได้อ้วนนะ แล้วเรื่องกินข้าวจะกินไม่กินแล้วทำไมต้องมายุ้งด้วย เราไม่สนิดกันนิ จะไปไหนก็ไปเลยไป๊” ผมเปล่งเสียงคำว่าไป๊ลากยาวกว่ากำแพงเมืองจีน(เวอร์- -)

กะจะเอามือเรียวของตัวเองจิกลงบนหัวของจงแดเผื่อระบายความแค้นที่มี หน๋อยแม่จะขยี้ให้หัวบาน แต่สุดท้ายสิ่งที่คิดก็เป็นเพียงความคิด ตอนที่ยกมือขึ้นเตียงมันยวบลงทำให้ผมทรงตัวไม่ได้ ตอนนี้ใบน่าของผมกลับซบอยู่บนไหล่จงแดเราสองคนเหมือนกอดกัน จงแดเหมือนใจเต้นแรงซึ่งผมเองก็ไม่ต่างกัน มือที่กะจะทำโทษกลับกอดคอจงแดแน่นเพราะไม่อยากจากโอ้มกอดที่เคยหายไป ความอ่อนแอที่มีมันหลั่งไหลออกมาซะตัวผมอ่อนยวบ น้ำตาแห่งความเสียใจรู้สึกผิดกับเรื่องที่ต้องการแก้ไขน้ำตาของความดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง น้ำตาของความคิดถึงอกอุ่นนี้ที่ไม่ได้สัมผัสมาแสนนาน ตอนนี้มันออกมาจนแทบจะอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้.... เวลาผ่านไปนานไหมผมไม่รู้แต่ผมไม่อยากผละจากอ้อมกอดของจงแดจริงๆ ถึงจะเป็นการกอดของผมฝ่ายเดียวก็เถอะ

ฮึกๆผมเผลอสะอื้นออกไป มือของอีกคนดูเหมือนกำลังลูบหลังของผม หัวใจผมเต้นแรง.. นายกำลังใจอ่อนแล้วใช่ไหมเฉินของเปายกโทษให้กันเถอะนะ.... แต่แล้วมือที่กำลังลูบหลังก็หยุดลงหยุดที่ต้นคอของผมก่อนจะปีบมันแล้วออกแรงให้หัวผมตั้งขึ้น ไอ่บ้าเจ็บนะเฟ่ย -..-

“ออกไปจากตัวฉันได้แล้ว มันหนัก”

อะฮือกำลังจะซึ้งดูพูดเข้าสิ กรี๊ดใส่น่าเลยดีไหม TT^TT ผมผละตัวเองออกจากอกนั้นก่อนจะนั่งลงบนเตียงแล้วเงยน่ามองคนเย็นชาทำตาแป๋วๆปากยู้เข้าหากันแสดงอารมณ์ทำนองว่าเค้าหิวข้าว

จงแดมองนิ่งๆก่อนจะยิ้มมุมปากออกมานิ่ดหน่อยแต่รอยยิ้มนั้นก็หายไป

“นั่งอยู่ได้ลุกออกไปกินข้าวได้แล้ว ไอ้ชานยอลมันเตรียมไว้ให้นาย ..กินเสร็จก็รีบๆไปจากที่นี่ซักที”

“เออรู้แล้วน่า พูดมาก”

ไม่งอไม่ง้อแม่งแล้ว นิ่งอยู่ได้ ไปกินข้าวดีกว่าไหนก็ได้อยู่กับจงแดสองต่อสองซะที > <

(เปลื่ยนโหมดไวมาก - - *)

ผมเดินตรงไปที่โต๊ะอาหารสีขาวสะอาด ทุกอย่างถูกวางไว้อย่างสวยงาม.. ว้าวอาหารน่ากินมากๆ ข้าวผัดปูร้อนๆ ที่กำลังส่งกลิ่นหอมให้คนหิวโซ TT^TTอย่างผมแล้วก็มีน้ำองุ่นปั่นของโปรดคงจะเป็นเจ้านี้แน่ๆที่ทำให้มีเสียงแปลกๆเมื่อกี้ ด้านข้างมีกล่องหน้ากากมาร์คนหน้ากลิ่นมะนาวว่างอยู่ ยี่ฮ้อนี้เวลาผมใช้จะทำให้ผมรู้สึกสดชื้นทุกครั้ง....ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับอาหารฟระ - -* แล้วก็มีจานใบเล็กๆน่ารักที่ใส่ผลไม้แอปเปิ้ลที่ปลอกเปลือกอย่างประณีตวางอยู่เป็นกองเล็กๆน่ากิ๊นน่ากิน แถมก็มียาอยู่สองเม็ดไม่รู้ว่าเป็นยาอะไร  แน่ใจหร่อว่าชานยอลเป็นคนทำให้ นี่มันของโปรดที่นายรู้ว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไรทั้งนั้น แอบใส่ใจกันละสิ้อะโด่ใจอ่อนแล้วแหง่ๆ^0^

จงแดยืนอยู่ตรงกำแพงห้องนั่งเล่นที่ถัดออกไป เขามองเข้ามาพอผมหันไปมองบ้างก็รีบหลบสายตา

“ขอบคุณนะน่ารักเสมอเลยแฟนใครไม่รู้”

“เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันฉันไม่รู้จักนาย เลิกพูดจาน่าอ้วกได้แล้ว”

“โหดร้ายชะมัด นายจำฉันได้อย่ามาเล่นตลก มินซอกรู้น๊า หั่นแน่ ” ผมโปรยยิ้มหวานออกไป ถ้าจงแดเขินจะต้องหลุดยิ้มออกมาแน่ คิคิ

แต่ไม่เลยจงแดยังยืนนิ่งเป็นพระเห็น....อ่อ...ช่างมันเถอะ - -*

“ไม่จำไม่ได้”

“อยากให้รื้อฟื้นปะล้า” อ่อยครับอ่อยเต็มที่ ดูสิ้จะทนกับมินซอกคนนี้ได้ซักกี่น้ำ เชอะ!

“ไม่ ไม่จำเป็นนายอย่ามาพูดมากรีบๆกินข้าวแล้วกลับไปซะ”

“ไม่กิน”  ผมเปร่งออกไปได้ยังง๊ายย >< ท้องไส้นี่ครวญครางอย่าน่าสงสารที่ต้องการจะเขมือบเจ้าข้าวผัดตรงหน้าอยู่รอมร่อ แต่ปากมันดีครับฮึ๊ก..สู้ตาย TT^TT

“ตามใจมันเรื่องของนาย อยากตายก็เอา”

พอจงแดพูดจบก็ทำท่าจะหันหลังเดินกลับไปทางห้องนอน ผมไม่รู้จะยื้อไว้ยังไงอยากจะอยู่กับจงแดต่ออีก ยังง้อไม่สำเร็จเลยจะรีบไปไหนเล่นตัวนักนะเดียวเถอะ! ผมหันไปงับข้าวทำโตก่อนจะอมมันไว้ในปากทำให้แก้มขาวตุ้ยเป็นกลมๆแล้วเร่งเท้าให้ไปหาร่างสูง

 “จะไปไหนอยู่กับฉันก่อนสิจงแด”

“จะไปอาบน้ำนายตัวเหม็นแล้วมาเกาะฉัน กลิ่นมันติด”

“ไม่ได้เหม็นซะหน่อย แค่ไม่ได้อาบน้ำวันเดียวเองนะ! -0-“

“เหม็น เหม็นเน่า เหม็นคนดื้อ ไม่ยอมกินข้าว”

“เออกินก็ได้ แต่นอนต้องสัญญาก่อนว่าจะให้ฉันตามนายไปคืนนี้ ไม่ว่านายจะไปทำอะไรฉันจะไปด้วย โอเค๊ป๊าว แคกๆอั๊กๆ” โอ้ยข้าวติดคออ้า TT^TT

จังหวะนั้นจงแดเดินมาลูบหลังผมอย่างเบามือ แววตาเขาดูเป็นห่วงและเปลื่ยนไปเล็กน้อย ตกใจแหะเดียวดีเดียวร้าย แต่ยังไม่ทันได้ละมุนกับสัมผัสนั้น ผมมองจงแดสายตาเราประสานกัน มือหนามาตีแก้มผมดัง..

“แป๊ะ!!”

“โอ้ยตีแก้มทำไมมันเจ็บนะ!”

“น่ารำคาญ นายมันชอบเรียกร้องความสนใจ รีบๆกินแล้วกลับไปหาไอ่พี่คริสอะไรของนายได้แล้ว”

“จะบ้าหร่อ....ดะเดี๋ยวสิ้ๆ”

ผมยังไม่ได้อธิบายอะไร ไอ่บ้าจงแดก็เดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ด้านในของห้องชานยอลอีกที ผมอยากจะตามเข้าไปนะแต่ถ้าจงแดจะอาบน้ำจริงๆล่ะ เสียมารยาทแย่ แห่ะๆ

งั้นไหนๆก็ต้องรอคนอาบน้ำ  เปาของเฉินๆก็รีบไปกินเจ้าอาหารน่ากิ๊นน่ากินดีฟ่าเนอะ^^

ผมกินไปยิ้มไปกับอาหารตรงหน้า ไม่รู้สิถึงถ้าอาหารนี้ชานยอลจะเป็นคนเตรียมให้ จริงๆ ผมก็รู้สึกดีอยู่ดีอย่างน้อยๆก็ได้พบกับคนที่ตามหามานาน....วันนี้วันอะไรดีชะมัด -3-

ตลอดสามเดือนผมไม่เคยเปิดใจให้ใครอีกเลยจนที่โรงเรียนจะล้อว่าผมเป็นแม่ม่ายเพราะแฟนหนีไปบวช คนเราก็เนอะเปรียบไปได้เฮ้อ... กินจนหมดแล้วทำไมอาบน้ำนานนักนะ อย่าหวังเลยว่าจะหนีมินซอกคนนี้ไปไหนได้อีกจะตามราวีเป็นเงาติดตัวเลยคอยดู!

ผมกินแอปเปิ้ลชิ้นสุดท้ายกลืนมันลงคอไปในที่สุด สงสัยจังปกติก็ไม่เคยอาบน้ำนานขนาดนี้มันทำอะไรของมันว้า......

ผมค่อยๆย้องเข้าไปทางห้องนอนชานยอล..ประตูที่ไม่ได้ปิดผมค่อยๆแง้มให้มันกว้างพอที่จะเอาร่างบางๆของผมเข้าไปได้ เสียงน้ำไหลอยู่ตลอดเวลาแสงไฟสีขาวถูกรอดออกมาจะปานประตูนั้น อย่าบอกนะ...ว่าไม่ได้ล็อคประตูห้องน้ำ จะอ่อยเหร่อเห้อะๆ ตื่นเต้นฮ่าๆ

ผมเอาสายตามองเข้าไปแบบสงสัย ไม่ได้คิดจะแอบดูนะจริ๊งๆ (เสียงสูงสุดๆ><) เฮิ๊ก จงแดนอนแช่น้ำอยู่ในอางน้ำกว้าง เขาหลับตาแล้วยิ้มเคลิ้มอย่างน่ารัก ผมยืนแอบดูรอยยิ้มนั้นอยู่นานไหมไม่รู้ รู้แค่ว่าคิดถึงรอยยิ้มละมุนของคนอ่อนโยนคนเก่าที่สุด ใบหน้าจงแดไม่เปลื่ยนไปนัก จะเปลื่ยนไปก็ตรงขอบตาที่ดูคล้ำเข้ม กับผมที่ยาวออกมาเหมือนไม่ได้ตัดมาตลอดหลายเดือน แขนที่ห้อยออกมา มีรอยสักสีดำ รูปหัวของหมาป่า ดูเท่ไปแล้วน๊า แต่....ไม่ชอบเลยอะผมยาวแบบนั้นมันรกรุงรังเห็นทีจะต้องจัดการ ด้วยความลืมตัวบวกกับความตั้งใจ(?) ไอ้ขาบ้าก็พาตัวเองมาอยู่ด้านบนของอ่างน้ำ จงแดยังไม่รู้ตัวนอนหลับตาฟังเพลงสบายหูด้านซ้ายถูกเจาะแล้วใส่จิวสีดำเงาทำให้ดูแบดบอยอีกระดับ > < มินซอกอยากจะกรี๊ด  ผมอมยิ้มกีบภาพที่ได้เห็นชัดขึ้นอีกครั้ง

“เห้ยเข้ามาทำไม  นายนะออกไปเลยนะ!”

“แค่จะสระผมให้นอนนิ่งๆได้ไหม”

“แล้วไม่เห็นหรือไงห๊า! ว่าฉัน!โป๊!อยู่ !!! ”

จงแดยังแหกปากแล้วนอนคดอยู่ในอ่างน้ำอย่างน่ารักใบหน้ามีสีแดงระรื้อดูก็รู้อายผมล่ะสิ้ ฮ่าๆแหม๋เขินใหญ่เลยฮ่าๆ อ่อ..นั้นสินะต้องอายสิจงแดแก้ผ้าอยู่นี้น่า กรี๊ดดดดด>0< รีบเอามือปิดตา แล้วแหกปากขึ้นบ้าง

โอ้ยแสบตา T^T แชมพูกลิ่นหอมของใครไม่รู้ที่ผมถือวิสาสะยิบมาเทใส่มือเพราะอยากจะสระผมให้จงแด ฮึ๊กโชคชะตาช่างกลั่นแกล้ง ผมหลับตาปี๋ฟองแชมพูเต็มหน้าไปหมด ได้ยินเสียงกระเพิมของน้ำไม่นานนักก็มีผ้ามาปิดหน้าแล้วลูบเช็ดหน้าผมอย่างเบามือ....ผมคลายมือลงแล้วค่อยๆลืมตา จงแดกล้มหน้ามาตอนไหนไม่รู้หน้าของเราห่างกันไม่กี่เซนต์เท่านั้นในมือจงแดยังถือผ้าขนหนูแล้วมืออีกข้างจับหัวผมอย่างเบามือ ย๊ากเขินโว้ยยย

“ตาแดงหมดแล้ว จะโง่ไปไหนหะนายน่ะหายเคืองแล้วหรือยัง แล้วแชมพูมันทำให้หน้านายแพ้หรือป่าวทำไมหน้าแดงขนาดนี้” พูดจบไม่พอยังเอามือมาเขี่ยๆตรงแก้ม ไอ่บ้าเขินหรอกเว้ยมันถึงแดง

“หะ หายแล้ว ขอบใจนะ ”

“หึ เข้ามาตอนคนเค้าแอบน้ำแบบนี้คงจะเป็นพวกโรคจิตขาดผู้ชายไม่ได้สินะ”

“ก็ไม่ได้อยากจะแอบดูซะหน่อย แล้วก็ไม่ได้เป็นโรคบ้าอะไรนั่นด้วย! ” พูดออกไปอย่างมั่นใจแต่สายตามันก็ยังดื้อไปมองท่อนล่างของร่างตรงหน้า อกขาวผ่องที่ดูมีกล้ามเนื้อมาจากเดิมท่อนล่างของจงแดได้ใส่บ็อกเซอร์แล้ว ฟรู่... ค่อยยังชั่ว ผมพรูปากออกไปเพราะโล่งออกจริงๆ ดีแล้วที่ไม่เห็น TT^TT

“แล้วนายยังจะจ้องฉันอยู่ทำไมรีบๆลุกออกไปได้แล้วนั่งอยู่บนอ่างเดียวมันก็แตกหรอก”

อ๊ายหยาบคายที่สุด! “ไม่ ฉันจะต้องสระหัวให้นายก่อนลงมานอนฟังเพลงเหมือนเดิมแล้วอยู่เฉยๆเดียวนี้”

“ทำไมต้องเชื่อคนอย่างนายด้วยทั้งๆที่ผ่านมาก็หลอกกันมาตลอดไม่ใช่หร่อไง”

เจ็บจนจุกเลยแหะทำไมต้องมาว่าก็รู้ตัวอยู่แล้วนี่ไงถึงพยายามตามหาเพื่ออธิบายทุกๆอย่างๆทำไมยังต้องมาพูดแรงๆด้วยฟระ คนไม่ดีก็มีหัวใจนะ เหนื่อยจังมินซอก เหนื่อยที่ต้องวิ่งตามอะไรซักอย่างแต่ไม่ถึงซักที ผมเงียบให้กับตัวเองเงียบให้กับคำพูดของคนตรงหน้า น้ำตาค่อยๆไหล....นี่เป็นครั้งแรกที่เลือกที่จะเงียบเพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงให้คนตรงหน้าเชื่อใจซักทีแววตาผมเหม่อลอยคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอีกครั้ง แต่แล้วก็มีเสียงเกิดขึ้นทำให้ผมต้องออกจากห้วงความคิดที่เจ็บปวด...

“เอ้าจะสระก็สระ เบาๆล่ะฉันไม่ชอบแรง”

ผมยิ้มกว้างเพราะตอนนี้คนที่ทำให้ผมร้องไห้..นอนลงไปในอ่างอาบน้ำอีกครั้งเขายืนหัวออกมาจากอ่างน้ำมาทางที่ผมนั่ง เขาหลับตาแล้วไม่พูดอะไรอีกเลย

“ได้ครับผม มินซอกจะค่อยๆสระให้จงแดเองนะ^^” ผมสูดน้ำมูกที่ทำท่าว่าจะไหลออกมาจากโพล่งจมูกสวยของตัวเอง...

ยังไม่ทันไรมือของจงแดดึงมองผมลงไปจุ่มในอ่างน้ำมือหนาลูบเบาๆ หัวใจผมกระตุกวูบ เขาลูบมือผมทั้งสองข้างให้สะอาด นี่อะไรกลัวมือสกปรกขนาดนั้นเลย หึ!ไอ้พ่อสำอางอนามัย - - *

“รู้นะว่าต้องเอามือไปเช็ดน้ำตา เดียวก็แซบตาอีก ทำอะไรหัดคิดซะบ้าง”

แล้วเขาก็ปล่อยมือทำท่าไม่สนใจหลับตาแล้วนอนอมยิ้มอีกครั้ง... -///-

“รู้แล้วน่าเงียบไปเลยไป” -//-ก็จริงอย่างที่จงแดพูดถ้าเขาไม่ดึงมือผมไปล้าง ผมคงเผลอปาดน้ำตาอีกแน่ๆTT^TT มินซอกทำไมถึงโง่อย่างนี้นะ!

แชมพูที่ฟูฟร๊องอยู่บนมือผม ฟองนุ่มทำให้ผมนึกสนุกเลยเปาให้มันลอยขึ้นไปบนอากาศ ก่อนจะค่อยๆขยี้ลงบนเส้นผมของคนที่รักมากที่สุด ผมรู้สึกดีที่ได้ทำในสิ่งที่ไม่ได้ทำมานาน ภาพวันวานที่จงแดชอบอ้อนให้สระผมให้ย้อนกลับเข้ามาในหัวใจอีกครั้ง จงแดดูสบายมากๆ ผมชอบเวลาเขาทำปากเหมือนแมวน้อยที่เคลิ้มกับความฝันในยามหลับตา...รอยยิ้มละมุนที่ไม่มีวันเปลื่ยนไปจากผู้ชายที่ชื่อคิมจงแด..

“ฮ่าๆ หัวนายเหมือน เทเลทับบี้เลยอ้าจงแด” ผมเอามือลูดขึ้นทำให้เป็นแหล่มๆ ฮ่าๆตลกเป็นบ้า

“นายแกล้งฉันเหร่อ เดียวเถอะ!มานี้เลยมา”

“เห้ยไม่เอาน๊า ย๊ากตู๊ม!!!”

ผมถูกดึงในลงไปในอ่าง จงแดยิ้มแบบขี้เล่น กลายเป็นคนละคนหันไปเอาสบู่เหลวใส่ขยี้เป็นฟองแล้วเป่าใส่หน้าผม อ๊ากแกล้งกันหร่อ นี้แนะ! เราสองคนสาดน้ำใส่กันเหมือนเด็กที่เล่นกันในอ่างแคบๆ จงแดยังมีผมที่ตั้งอยู่

ผมเห็นทีไรก็อดขำไม่ได้ ฮ่าๆ ย๊ากตอนนี้หัวผมไปอยู่ใต้โอ้มแขนจงแดมันขยี้หัวผมจนเปียกแล้วยุ้งเหยิงไปหมด หมดกันความหล่อTT^TT  ผมดิ้นพลานแล้วแหกปากให้หลุดจากอ้อมกอดนี้ จงแดยังไม่ยอมหยุดเอาฟองแชมฟูบนหัวตัวเองมาใส่ผมบ้างคราวนี้เส้นผมของผมเป็นหูสองข้าง แหล่มๆ เห้ยน่าเกลียดชะมัด -- * -////-

“แกล้งกันทำไมดูสิฉันมีหูเลยอะฮ่าๆ”  เราสองคนมองเข้าไปใยกระจกเงาปลายอ่างน้ำ จงแดมีผมตั้งหนึ่งอันส่วนผมมีหูแหล่มๆเล็กๆน่ารักสองข้าง ฮ่าๆตลกชะมัด><

“ฉันไม่ได้ให้นายมีหูซะหน่อยแต่ฉันให้นายมาเขาต่างหาก ซาลาเปาโง่เอ้ย” จงแดกระซิบเข้ามาข้างหูทำให้หน้าผมครึ่งนั้นร้อนผ่าว ส่วนอีกครึ่ง ชากับการที่โดนด่าว่าเป็นควาย TT^TT

ผมหุบยิ้มก่อนจะเอามือตีอดกว้างแรงๆ เป็นการลงโทษ จงแดแหกปากร้องคร่ำครวญ ผมไม่สนใจก่อนจะกระหน่ำตีไปสมน้ำหน้า หึ!

จงแดล็อคมือสองข้างไว้ที่หยุดตีน่าเราไกล้กันอีกแล้ว มือผมสัมผัสกับอกขาวที่มีรอยมือของผมเอง - -*

ใจเต้นตุบๆจนแทบระเบิดหวั่นไหวกับน่าอกขาวนี้มากๆ

“เป็นบ้าเหรอไง ตีอยู่ได้เจ็บนะ !”

“กะ..ก็..ก็มันสมควรนิ” น่าอายชะมัดเสียงผมสั่นมากๆเพราะจิตใจกำลังกระเจง ต้องคอยหลบสายตาที่มองมาอย่างเอาเรื่อง -0-

“งั้น ฉันจะลงโทษนายกลับ... ”ตอนนี้ร่างของเราแนบชิดกันมากขึ้น....จากเซ๊นที่มีผมกำลังเอามือนาบกับอกอุ่นจงแดที่เอามือจับมือผมได้คลายมืออีกข้างออกก่อนจะมาจับที่ต้นคอผมเบาๆ

จงแดยื้นน่ามาไกล้ ไกล้มาก เขาจะจูบผมแน่ๆเลยอะ หนีดีไหม ต่อยหน้าเลยดีกว่า ไม่เอาอะสมยอมดีฟ่า คิคิ -//-

- -*

ปึก!!!! เสียงประตูที่กระแทกกับผนังห้องน้ำทำให้เห็นร่างของเจ้าของห้องอีกคนหนึ่ง!....

“นี้พวกนายสองคนทำอะไรกันนะ!!!!!!!!!!!!!!!”

หน้าผม  (-3-)

หน้าจงแด (- /// -)

หน้าแบคฮยอ 0[]0

ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ใช่อยากที่นายคิดนะแบคฮยอน >[]  <

---------------------------------------------------------------
มาแล้วค๊าาา หายไปหายวันขอบคุณทุกคนที่ยังไม่ลืมกันเนอะ
โรงเรียนเปิดได้พักหนึ่งแล้ว ไม่ค่อยจะว่างเลย
แต่เต็มใจทำจริงๆนะ อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าจะดีมากขอบคุณล่วงหน้าฮ่าๆ
ตอนแรกว่าจะหยุดแล้วแต่ไม่รู้สิมีคนๆหนึ่งมาทำให้เราอยากแต่งต่อ ไม่ว่าผลมันจะออกมาให้ทุกคนชอบบ้างไหมแต่เราจะพยายามนะ รักทุกคนเยิ้บๆ><

******* พี่หมิ่นพาร์ทนี้ โง่ๆใส่ๆน่ารักๆหน่อยเนอะฮ่าๆ
จงแดผมยาวนี้เป็นไงนึกไม่ออก55
อ่านถึงโม้เม้นในห้องน้ำเค้านึกถึงภาพนี่ๆ
5555555 ฟินกระจาย ><
ชานยอลไปไหนข่มขืนพี่ลู่ยังหว่า..พร์ทน่าเจอกัยคืนนี้ฝันดีนะเออด๊วฟๆ

   

 

 

 

cinna mon