คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Monochrome love:รอยยิ้มของคนที่ยังต้องการใครอีกคน
MONOCHROM
love3
รอยยิ้มของคนที่ยังต้องการใครอีกคน
.
.
.
.
ขาทั้งสองขางพาคนๆนี้เดินออกมาเรื่อยๆตามทางที่เดินเข้าไป โลกทั้งไปมันดูเชื้องช้าไปหมด ผมหันกลับไปมองประตูห้องพิเศษที่พึ่งเดินจากมา นายใจร้ายจังเลยนะเฉิน ตั้งใจมาเยี่ยมมาขอโทษด้วยแท้ๆ ทำไมต้องเย็นชาใส่ด้วย! ไม่นะมินซอก อย่าร้องออกมาเด็ดขาด อายเขาคนเยอะแยะ บอกว่าอย่าร้องไง…………ฮึกๆไม่ไหวไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมนั่งลงบนเก้าอี้สาธารณะของโรงพยาบาล ผู้คนที่เจ็บป่วยนั่งเข้าคิวรอการรักษาบางรายสีหน้าไม่ดีบางรายก็ยิ้มแย้มกับกิจของตัวเอง…. หลายๆคนมองมาที่ผมเขาอาจจะคิดว่าญาติเสียก็เป็นได้ - - ก็มันน้อยใจนิจงแดไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ ถึงจะโกธรกันมากแค่ไหนไม่นานก็หายคืนดีกันตลอด ผมรู้ว่าผมผิด ถ้าจงแดเห็นภาพในวันนั้นจริง ยินดีที่จะรับผิดทุกอย่าง และพร้อมจะสารภาพทุกอย่างด้วย ทุกอย่างเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ ก็ในเมื่อแฟนให้ไม่ได้ก็ต้องไปหาคนอื่นแก้ขัดสิ ฮือๆนึกแล้วน่าโมโหชะมัดเรื่องนี้ฉันไม่ได้ผิดคนเดียวซะหน่อยนายก็ผิดนะจงแด ถ้าไม่ติดว่าป่วยกับอยากจะง้อจริงๆนี้มินซอกคนนี้เหวี่ยงโรงบาลแตกแล้วคอยดู..
.
.
นั่งกุมสติตัวเองอยู่พักใหญ่ก่อนจะเดินออกมาด้านนอก ผมไม่ชอบโรงบาลเลย คนเยอะ เยอะจนอึดอัด นี่ก็จะบ่ายแล้วตั้งแต่เช้ายังไม่หาอะไรตกลงท้องเลยเปาน้อยของเฉินๆจะผอมเอาได้นะ >[]< คิคิ เวลาที่เฉินเรียกเปาบางทีก็แอบอยากเหวี่ยงคนอะไรจะน่าเหมือนซาลาเปาไม่ใช่ซะหน่อยบู๊ล…^^ แต่ก็น่ารักดีเนอะฮ่าๆเฮ้อเวลาช่วยให้อารมณ์คนเราเปลื่ยนได้ด้วยการนึกเรื่องที่ดีๆช่วงเวลาดีๆกับคนที่เรารักมันก็ทำให้โลกสดใสขึ้นมาบ้างฉันจะสู้ไม่ว่านายจะมาไม้ไหนก็ตาม คิม จงแด! เดินจนมาสุดทางเท้าด้านข้างเป็นคอนโดหรูใหญ่โตถ้าจำไม่ผิด….
เคยมาที่นี้นิมินซอก…..
ปริ้นๆๆ ปริ้นน
ผมหันไปตามปลายเสียง รถสปอร์ตสีเขียวเข้มสะดุดตาที่กำลังเคลื่อนที่มาทางออกของคอนโดด้านคนขับกระจกถูกเลื่อนลงอย่าช้าๆ
อะหือ…..หล่อชะมั่ด ถ้าไม่ติดว่าต้องควบคุมตัวเองแม่นี่จะอ่อยให้แหลก…
อะ อ้าวววววววว คริสนิ!
“มินซอกไปไหนเดียวพี่ไปส่ง” อ๊ากยิ้มละลายส่งมาแบบเป็นกระสุ่น ใจแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆใจเย็นน่ามินซอกแฟนนายเข้าโรงพยาบาลอยู่นะเหอะ!
“อ่อ ว่าจะไปหาอะไรทานอะคริสไม่เป็นไรนายไปเถอะฉันไปเองได้”
“งั้นขึ้นรถเถอะ พี่ก็จะไปหาอะไรทานเหมือนกัน”
อ่อเอาไงดี อยากขึ้นอยู่หรอกนะแต่กลัวใจแตกนิTT^TT
ปริ้น ปริ้นนนนนน รถจากด้านหลังที่ติดอีกสองคันปีบแตร่ ใส่รถคริสที่จอดคุยกับผม ดูท่าจะไม่ดีแล้ว
“ขึ้นมาเร็วๆสิมินซอกด้านหลังไม่พอใจแล้ว ยืนอยู่ได้เดียวพี่ลงไปอุ้มนะ^^”
“อ่อๆ ครับๆ” ผมรีบพาร่างอันบอบบางของตัวเองขึ้นรถคันสวยทันทีไม่ได้อยากจะขึ้นหรอกนะ สถานการณ์มันพาไป (เหร่อ- -)
“อ๊าห์ ข้างนอกร้อนเป็นบ้า ในนี้เย็นดีจังเนอะคริส”
“’งั้นก็นอนในนี้เลยเป็นไง เอามะ^^=” แอร๊ยหล่อถอดฉบับจากพระเอกนิยาย หันมายั่วขนาดนนี้ นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่รอดครับบอกเลย
“บ้าเหร่อผมหิวข้าว คริสช่วยพาไปร้านบิบิมบัพ ตรงย่านด้านหน้าด้วยนะ”
“ได้แต่มินซอกต้องแลกเปลื่ยนอะไรกับพี่อย่างหนึ่ง”
“อะไรหร่อ” ทำหน้าตาแบ๋วๆส่งกลับไปแต่ลึกๆกลัวเหลือเกินว่าจะชวนไปทำอะไรมิดีมิงาม TT^TT
“เรียกพี่ ว่าพี่คริสนะ”
อ่อ จริงสิคริสอายุมากกว่าผมสองปี แต่เพราะเขาตามจีบผมมานานแล้วล่ะ เพราะความสนิดก็เลยไม่ค่อยได้เรียกพี่มาตลอดหล่อขนาดนั้น บ้านก็รวยขนาดนี้ใครจะไม่เล่นด้วยล่ะใช่ไหม แต่เพราะมีจงแดเลยห่างกันไปพักนึง ผมยอมรับนะว่าแอบติดต่อคริสอยู่บ้างแต่ก็นานๆครั้งที่จงแดไม่ว่างออกมาเที่ยวด้วยกันจริงๆ - - บอกล่ะไงว่าผมนะทำผิดกับจงแดไว้มาก นึกแล้วเศร้า….
“นี่ๆ”
“เห้ๆเปาน้อย”
ผมหลุดออกจากห้วงความคิดตัวเอง มินซอกเอ้ย…ใจลอยคิดไรนักนะ
“อ่อครับ”
“เหม่ออะไรอยู่หร่อ พี่พูดทำไมไม่ตอบ”
“ได้ๆมินซอกจะเรียกพี่คริสน่ะ ^^แต่ว่าพี่ห้ามเรียกมินซอกว่าเปานะ มินซอกให้เฉินๆเรียกได้คนเดียว ฮ่าๆ”
“อื้มก็ได้”
พี่คริสไม่ยิ้มกับมาเลยแหะ รึเราพูดอะไรผิด แอบกลัวนะเนี่ย ><
ความเงียบปกคลุมรถคันเย็นฉ่ำในช่วงที่รถติด… จู่ๆคนข้างๆผมหันมา ใจหายเลยอะ แพ้ความหล่อ TT^TT
“มินซอกรู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงอยากให้มินซอกเรียกพี่ว่า พี่”
“ไม่ครับ ^^” ผมไม่รู้จะทำตัวยังไง ใจตอนนี้อยากถึงร้านเร็วๆหิว -,.-
“เพราะว่าพี่อยากดูแลมินซอก อยากเป็นคนที่อยู่ข้างๆมินซอก พี่ว่าคำว่าพี่มันดูแข็งแรงและอบอุ่น”
หู๊ยหล่ออีกแล้วพูดจาอย่างนี้ สเน่ห์ออกมาหมดหรือยัง มินซอกคนนี้จะละลายตาย แต่จะทำไงได้มินซอกไม่ได้รักพี่อะพี่คริสขอโทษจริงๆเฮ้อได้แต่พูดในใจเบาๆ
“อ่อครับ พี่คริสนี่เป็นพี่ที่น่ารักของมินซอกเสมอเลยนะ^^”
“^^” พี่คริสไม่พูดอะไรเอามือเรียวมาขยี้หัว ของผม อุม้ะเขินนนน>////<
.
.
ณ ร้านบิบิมบัพ
รู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดเวลา เจ้ากรรมนายเวรตามมาลงโทษเรื่องจงแดรึป่าวนะแง่ TT^TT
นั่นกินบิบิมบัพ จนอิ่มอร่อยสุดๆ พี่คริสก็อุสาห์เลี้ยงไหนจะได้กินฟรีนั่งโชว์ผู้ชายหล่อๆข้างๆ เอ้ยมีแต่ได้กับได้
“อิ่มไหมมินซอก”
“อิ่มมากเลยล่ะ พี่คริสทำไมกินน้อยจัง”
“จริงๆพี่ไม่ค่อยหิวนะ^^ มานั่งเป็นเพื่อน เป็นห่วงแถวนี้พวกมาเฟียมันเยอะน่ะไม่รู้หร่อ”
“อ่ะอ่าวเกรงใจอะ ทีหลังไม่ต้องเลยนะพี่คริส” ผมส่งยิ้มแห้งๆไปให้ เกรงใจจริงๆนะ มาคนเดียวก็ได้ไม่น่าให้พี่เค้ามาส่ง
“ขออนุญาตเสิร์ฟ น้ำองุ่นปั่นค่ะ” พนักงานสาวในร้านเดินมาเสิร์ฟเมนูสุดท้ายของผม เย้ๆน้ำองุ่นมาแล้วแม่จะกินให้ชื้นใจ
อุ๊บ! เสียงของสาวเสิร์ฟดังออกมาพี่คริสหันตัวเข้าหาผม เหมือนบังอะไรซักอย่าง ห๊ะ!! น้ำองุ่นหกเลอะพี่คริสเลยอะ อ๊ายเสียดาย ,,,ไม่สิอ๊ายเสื้อพี่คริสเลอะ TT^TT
“ขอโทษจริงๆนะค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ” สาวเสิร์ฟยิ้มระรื้นแถมแอบมองเสื้อเชิตสีขาวที่กำลังชุ้มช่ำไปด้วยน้ำองุ่นของผมอ๊าก นี่มันจงใจชัดๆนังบ้า
“พี่คริสเลอะมากไหมเดียวมินซอกพาไปล้าง” แสดงความเป็นเจ้าของ ?แปปหนึ่ง ผมส่งสายตาเยาะๆให้นางคนนั้น
“ยืนมองอยู่ทำไมล่ะครับช่วยเอาเก็บโต๊ะแล้วเช็คบิลให้ด้วย” ยืนมองจนตาจะออกมานอกเป้าแล้วนังคนนี้- -
“อะอ่อค่ะๆ” รอซักครู่นะค่ะ
พี่คริสที่กำลังง่วนอยู่กับการปัดเสื้อตัวเอง “ไปเถอะมินซอก พี่จะไปเปลื่ยนเสื้อน่ะ”
“อ่อแล้วบิลล่ะครับ” พี่คริสไม่ตอบอะไรวางแบงค์หลายใบไว้แล้วรีบจับมือผมลุกขึ้นทั้นที
สายตาในร้านเริ่มมองผมแล้วล่ะ แหง๋ล่ะมากะคนหล่อ แถมใจปล้ำมากๆฮ่าๆสะใจ พอมาถึงรถ พี่คริสเดินไปหลังรถหรู
“ขุ่นพระ!!!” พี่คริสถอดเสื้อ ย๊ากน่าอกขาวๆ ถูกโชว์ออกมาถามกลางคนหลายๆคนเดินไปมาเป็นใครๆก็มอง
ผมยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นซักพักคิดไปไกลยืนฟินไปสิบวิ - -
“เป็นอะไรอึ้งหร่อ^^” พี่คริสใส่เสื้อตัวใหม่เป็นเสื้อสบายๆสีน้ำเงิน ดูเท่เป็นบ้า ><
“ปะ ป่าวครับ มินซอกแค่ตกใจไม่คิดว่าพี่จะกล้าถอดตรงนี้^^”
“ฮ่าๆขึ้นรถเถอะเดียวพี่ไปส่ง”
“ครับ^^” ผมขึ้นรถคันเดิมกล่องแซนวิชที่ดูไม่น่ากินแล้วยังว่างอยู่บนเบาะ คิดถึงเฉินๆจังนายจะให้ฉันไปเยี่ยมได้อีกเมื่อไหน…อยู่กับพี่คริสวันนี้ยอมรับก็ทำให้ลืมเรื่องเมื่อเช้าได้บ้าง ก็แค่เพลินๆไปช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น
“เราจะไปไหนหร่อมินซอก”
“อ่อไปคอนโดครับ” สิ้นประโยคนั้นผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับพี่คริสเลยใจคิดถึงแต่เฉิน… เฉินที่นอนอยู่โรงพยาบาลเฉินพี่พูดว่าจำเขาไม่ได้ ฉันไม่เชื่อหรอกนะ นายกำลังโกหก! ชินึกแล้วน่าโมโหชะมัด
“ขอบคุณนะครับพี่คริส^^”
ผมยิ้มให้ก่อนจะปิดประตูลง เดินตรงไปตามทางเท้าเพื่อจะขึ้นไปพักผ่อนจิตใจว่าวันต่อไปจะสู้ยังไงดี…เดินไปเรื่อยๆก็อดยิ้มคิดถึงคนที่ให้แหวนวงนี้ไม่ได้ ถึงจะเป็นคนที่เหยียบมันเข้าในวันนั้น แต่ก็ยังอยากจะเป็นคนที่เก็บรักษามันต่อไป
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ” มัวแต่เดินมองแหวน ดันไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า นายคนนั้นมองผมไม่วางสายตาเลย ภายใต้ผิวเข้มดูมีสเน่ห์จ้องมาที่ผม อ๊ากไม่ได้ตั้งใจชนนะ น่ากลัวอ่า
“ไม่เป็นไร” เขายิ้มให้แล้วเดินจากไป
หล่อดีเหมือนกันแหะ อยู่แถวนี้เหรอทำไมไม่เคยเห็นน่าเลย นั่นไงมินซอกสินัยเก่านิเลิกยากจริงๆ ผมสะบัดหัวไปมาให้เรียกสติคืน ก่อนจะจิตกระเจิงไปมากกว่านี้ - -
.
.
พาขาสั้นๆของตัวเองขึ้นมาถึงที่พักร่างบางทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้าที่เมื่อคืนนอนพักไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง เรื่องราวตอนเช้าถึงแม้จะทำร้ายจิตใจของมินซอกไปไม่ใช่น้อยแต่เพราะความร่าเริง ความมองโลกในแง่ดี ที่จะยิ้มสู้ในความเป็นจริง…ความคิดที่จะไม่ยอมแพ้ในการเอาจงแดกลับมามันทำให้คนๆนี้มีแรงที่จะสู้ต่อไป “ฉันผิดเอง ไว้เจอกัน เฉินของเปา….^^” รอยยิ้มละมุนยิ้มให้ตัวเองก่อนลงนอนแล้วเข้าสู่ห้วงนิจทรา….ในตอนบ่ายแก่ๆของวันนี้ไปในที่สุด……
.
.
(ชานยอล)
“จงแด นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ทำไมจะทำไม่ได้ก็อยู่ที่นี้มันน่าเบื่อ ฉันอยากกลับบ้าน”
“แต่พี่หมอจะมาตรวจนายอีกทีวันนี้นะสิ” ผมเอ่ยปากขอร้องเพื่อนที่กำลังจะทำท่าว่าจะเปลี่ยนชุดหนีออกไปจากที่นี่ ดื้อจริงๆ
“ก็ฉันไม่เป็นไรแล้ว ก็ไม่ควรอยู่ต่อไปหรอกนะกลับกัยเถอะชานยอล เรื่องค่าใช้จ่ายเดียวพ่อแม่ฉันมาจัดการเองไม่ต้องห่วง”
เอาไงดีถ้ามันเลือดคลั่งในสมองแล้วยังไม่ละลายไปหมดล่ะ อ่อนี้ผมสันนิษฐาน มั้วไปรึป่าวนะ - -
“ไม่ได้นะจงแด ฉันจะไม่ยอมให้แกกับบ้าน อยู่ต่ออีกซักคืนเถอะ ให้ร่างกายได้ตรวจอีกซักครั้งว่านายไม่เป็นอะไรจริงๆ”
“แต่ว่า….”
“มึงไม่ต้องแต่เลยนอนลงเดียวนี้ อย่าให้กูต้องทำตัวเหมือนเมียมึงเลยครับพ่อมหา กูรู้ว่ามึงกลัวเจอน่ามินซอกพรุ่งนี้ แต่กูสัญญา เมื่อถึงเวลาพรุ่งนี้เช้ากูจะรีบพามึงกลับบ้านทันที”
หึๆเป็นไงล่ะของขึ้นแล้วใส่ยับ นิ่งเลยโถ่ๆจงแด แล้วมันก็มองออกไปที่ด้านนอกรู้หรอกน่าว่ากำลังหลบสายตา
“อืมมึงพูดล่ะนะไอ่เอ๋อ”
อะโห่ดูมันครับหยาบคายขึ้นมาทันที ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนป่วยชานยอลรูปงามคนนี้ไม่ปล่อยไว้จริงๆนะ
“ดีมาก แล้วกินอะไรหรือยังตอนบ่ายนายต้องกินข้าวนะจะได้กินยา”
“มึงเลิกทำตัวเหมือนผู้หญิงได้แล้ว หิวกูกินเองแหละ”
เห๊อะ! พูดจบก็สะบัดนอนตูดหันหลังให้ผม งอนอีก คนอุส่าห์เป็นห่วงหึ!อดตายไปเลยไป!
“จ้าๆ หากินเองได้ก็หาหวังว่าคงไม่อยากกินแซนวิซเมื่อเช้าหรอกนะฮ่าๆ”
“ไอ่เอ๋อ!!!”
เห้ย!! ยังไม่ทันไรมันเฟี้ยงหมอนข้างใส่ผมทำน่าทำตาดุดัน อะไรฟระล้อเล่นทำเป็นจริงจัง
“ฮ่าๆ เจ็บเลยโอ๋ๆ ขอโทษครับคุณมหา นอนพักๆซะนะ จุ้บๆ” ผมเดินไปเก็บหมอนข้างเดินไปว่างไว้ที่เตียงมัน…คำพูดที่ฟังดูน่าจะอ้วกปล่อยไปยั่วให้จงแดมันอี๋เล่นๆฮ่าๆมันก็งี้แหละครับ โกธรง่ายหายเร็ว ผมไม่เชื่อหรอกว่ามันจะใจแข็งกับมินซอกไปได้ซักกี่น้ำ
“จุ้บอะไรชานยอล เป็นบ้าเหรอ” บ๊ะเมียผมกลับมาแล้ว!!!!
“มาแล้วเหรอจ้ะ เหนื่อยไหมไปไหนมาบ้าง”
“เหนื่อยสิถามได้ต้องนั่งแท็กซี่ไปเอาของใช้คืนนี้ ไหนจะต้องกลับไปมหาลัย แจ้งเรื่องงานอีก เค้าเหนื่อยจังชานยอล”
“โอ๋ๆ มาๆเค้านวดให้นั่งๆๆ” แล้วผมก็ทำน่าที่สามีที่ดีให้กับแบคฮยอน ดูสินวดไปเคลิ้มไปนิถ้าอยู่คอนโดมีนวดแบบอื่นแถมให้เลยนะเนี๊ย ฮ่าๆ….
ในห้องนั้นมีทั้งสีชมพูที่เกิดจากความรักแสนจะน่ารักของคู่ๆหนึ่งแต่อีกสีๆหนึ่งยังวงเวียนอยู่กับคำว่าเปลื่ยนแปลง จงแดยังคงคิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง เขาจะไม่มีวันกลับไปเป็นไอ้มหาที่ยอมเห็นมินซอก นอกใจเค้าครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่เคยปลีกปากพูดอะไรเพราะความรักไง รักที่ต้องยอมโง่ มินซอกอาจจะรักเค้าเหมือนกันแต่มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ ที่ไปมีอะไรกับคนอื่นต่อน่าต่อตาแบบนี้ ไม่ว่าจะยังไงฉันจะไปจากจุดตรงนี้ ตรงที่มีแต่สีขาวสะอาดจะก้าวออกไปเหยียบที่ที่สีดำ เผื่อมันจะช่วยสร้างจุดใหม่ๆให้กับตัวฉันเองบ้าง..จงแด
.
.
.
(จงแด)
หัวค่ำของวันนั้น
“มาแล้วคร้าบ” พี่หมอคนที่ผมคุ้ยเคยเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ช่วยคนเดิมน่าจะชื่อ เทาถ้าจำไม่ผิด แอบรู้สึกผิดนะที่โกหกพี่หมอไปในวันนั้น วันนี้จะบอกความจริงทุกอย่างว่าผมสบายดีจะได้รีบไปๆจากที่นี้ซักที
“อันยองฮาเซโย ครับพี่หมอ”ผมเอ่ยทักทายไปก่อนจะยิ้มแห้งๆส่งไปด้วย
ชานยอลที่นั่งกินผลไม้อยู่กับแบคฮยอนก็รีบลุกขึ้นไปตอนรับพี่หมอซูโฮมันเป็นอย่างนี้แหละครับชอบตื่นเต้นอะไรไม่เข้าเรื่อง
“มาแล้วเหรอคร้าบ มาเลยครับเชิญๆตรวจมันเลย ตรวจยันหัวใจมันเลยนะไม่ต้องตวรจสมองมันไม่เป็นอะไรที่สมองแต่มันเป็นที่หัวใจ”
“นี่แบคฮยอน เค้าพูดเข้าใจไหม” ไอ่เอ๋อพูดจากวนประสาทไม่รู้จะกวนตีนผมไปถึงไหนพอพูดจบก็หันไปถามเมียมันทันที เพื่อนใครว่ะเอ๋อชะมัดเหอะ- -
“หุปปากแล้วมานั่งสงบๆตรงนี้ได้แล้วชานยอล”
“โห่วแบคอ่า…...”
“ใจเย็นๆครับพี่ทั้งสองคนเดียวพี่หมอซูโฮจะตรวจให้อย่าละเอียดแน่นอน”
บุรุษพยาบาลคนนั้นเอ่ย ยิ้มๆก่อนที่ยืนเงียบอยู่นาน น่าเขาเหมือนคนจีนเลยแหะทำไมพูดเกาหลีชัดจัง
“เอาล่ะจริงอย่างที่อาเทาว่า พี่เอ็กซเรย์สมองจงแดมาแล้ว พี่จะมาอธิบายผลให้ฟัง”
“แน่นอนครับ น้องเทา....พี่จะตั้งใจฟังเลยล่ะ” ชานยอลยิ้มฟันกระจายไปให้เทา โดยยังไม่รู้ตัวว่าถูกสายตาคู่เล็กๆหมายหัวไว้แล้ว
“ฮ่าๆนายนี่จริงๆเลยน่ะชานยอล เอาล่ะมาเข้าเรื่องกันหัวของจงแดไม่มีอะไรผิดปกติ แล้วมีเพียงกล้ามเนื้อบริเวณคอที่ยังมีอาการอักเสบอยู่บ้างแต่ก็ไม่ร้ายแรงนัก นายยังหนุ่มยังแน่น ทีหลังขับรถหัดมีสติตั้งใจขับล่ะอย่าพลาดแบบนี้อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ตลอดนะรู้ไหม^^”
“แล้วพี่ก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า จงแดไม่ได้ความจำเสื่อม หัวของนายไม่ได้มีการกระทบกระเทือนที่รุนแรงพอที่จะให้ความจำเสื่อม มีเรื่องอะไรที่ต้องการลืมก็ทำใจให้สบายคนเราในเมื่อเจอจุดแย่ๆในชีวิตมันก็ทำให้ก้าวต่อไปเจจุดที่ดีกว่าไม่ใช่หร่อจงแด พี่ไม่รู้หรอกนะว่านายคิดจะทำอะไร แต่นายไม่ใช่คนขาดสติโกหกพี่แบบนี้ทำอะไรนึกถึงตัวเองให้มากที่สุดเชื่อพี่เถอะ”
มาเป็นชุดเลยแหะพี่หมอตัวขาวของพวกเรา พี่ซูโฮมีความเป็นผู้ใหญ่เมื่ออยู่กับรุ่นน้องเสมอแต่ดูเด็กทุกครั้งที่อยู่กับอาผม - - ผมลืมบอกไปนะว่าพี่ซูโฮ เลยกิ๊กกับอาเลย์ของผมด้วย ทั้งๆที่นิสัยต่างกันมาก เหตุผลนี้ก็เป็นอีกเหตุผลที่ผมได้มารู้จักกับพี่ซูโฮเข้า
“ครับพี่หมอ ผมขอโทษด้วยที่โกหก ขอบคุนสำหรับคำแนะนำดีๆคราวหลังจะระวังนะครับ^^”
“เก่งมากครับพี่หมอรู้ทันไอ่จงแดมันแล้วนี้มันจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ฮะ”
เยี่ยมมากชานยอลพูดมากมาตั้งนานพึ้งจะมาพูดถูกใจก็ตรงคำถามนี้แหละ
“ฮ่าๆจริงพี่ไม่ได้เชี่ยวชาญตรงนี้มากหรอกนะ แต่เป็นเพราะไอ่แพนด้า อ่อ…อาเทานะช่วยพี่วินิจฉัยเมื่อวานพี่เลยเช็คได้ง่ายขึ้น ส่วนเรื่องกลับบ้านจะให้พี่เซนต์วันไหนว่ามาได้เลย”
“ฮ่าๆ อะไรน่ะแพนด้าเหรอ น่ายั๊ก” ….ยังครับความน่าม้อของเพื่อนผมยังไม่หมดไป - -
“เดียวนี้ครับ” ผมตอบไปแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้นก็ไม่อยากอยู่แล้วนิน่าเบื่อสุดๆผมไม่ชอบโรงบาลมันวุ่นวายและน่าอึดอัด ป่าวหรอกจริงๆกลัวเจอคนนั้นในวันพรุ่งนี้ต่างหากล่ะ
“ห๊า เดียวนี้ แน่ใจแล้วหร่อจงแด ชานยอลพูดไรหน่อยสิๆ”
“ใช่เดียวนี้เลยแบคฮยอนฉันอยากกลับแล้วจริงๆ ผมสบายดีแล้วครับพี่หมอ ช่วยเซนต์ผมออกจากที่นี้ตอนนี้เลยแล้วนายจะได้กลับคอนโดไม่ต้องลำบากมาเฝ้าฉันด้วยไง แบคฮยอน”
“อ่อแล้วแต่ล่ะกัน ฉันแค่เป็นห่วงนาย”
“แบคพูดจาน่าเกลียด ชานนั่งอยู่ตรงนี้ พูดเป็นห่วงไอ่บ้าจงแดได้ยังไงกัน!!!!”
“ไม่ต้องมาพูดดีชานยอลกลับคอนโดมีเคลีย”
“ฮ่าๆพอแล้วสองคนๆ โอเคงั้นรอซักครู่นะพี่จะให้อาเทาไปเตรียมเอกสารแล้วพี่มีคิวผ่าตัดอีกครึ่งชั่วโมง ยังไงฝากด้วยนะอาเทาๆ”
พี่ซูโฮตบไหล่เทาเบาๆ คู่นี้บางที่ก็ดูแปลกๆ เหมือนคนรักกัน เห๊อแถวนี้ทำไมมีแต่คนรักกันนะ เห็นแล้วอิจฉาโว้ย!
“ครับขอบคุณนะอาเทา พี่หมอ ^^”
“ไม่เป็นไร เดียวผมจักกานให้”
“จัดการ นะอาเทาไม่ใช่จักกาน ฮ่าๆ” พี่หมอขำลั่นหยอกล้อกับคำพูดเพี๊ยนๆของอาเทา เขาไม่ใช่คนเกาหลีจริงๆด้วยเทาน่าเสียเล็กน้อยความอายที่เกิดขึ้นทำให้ใบน่าขาวมีสีแดงระรื่อ สงสัยจะกิ๊กกันจริงๆสินะ
“พี่ก็ไปล้อเขา ขอบคุณอีกที่นะอาเทา”
“ครับ^^” สองหนุ่มยิ้มส่งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
แปลกใจทำไมชานยอลถึงไม่พรามอะไรออกมา ที่ไหนได้ โดนแบคยัดแอปเปิ้ลที่นั่งกินกันอยู่เมื่อซักครู่ใส่ปากของชานยอลไว้มันถึงไม่มีปัญญาเปร่งอะไรออกมาสินะ ดูสิทำตาโตอ้อนวอนให้ช่วย ฝันไปเถอะเคลียกับแบคเอาเอง น่าม้อดีนัก ฮ่าๆสะใจ
“ฉันจะไปอาบน้ำแล้วเปลื่ยนชุดนะแบคฮยอน ทำอะไรระวังมันตายด้วยตาจะถล่นออกมาอยู่แล้ว”
“ตามสบายเลยจงแด เดียวฉันจะเก็บของให้ส่วนชานยอลฉันจัดการเองได้ไม่ต้องห่วง^^”
ผมสายหัวให้กับทั้งสองคนแล้วเดินเข้าห้องน้ำเดิม..อยู่กับพวกนี้สบายใจดีนะ แต่มีหวังเปลื่ยนตัวเองไม่ได้ พวกมันโลกสวยเกินไป…… - - แบคฮยอนนี้ไม่เท่าไหร่แต่เพื่อนผมนี่สิ เห้อ
ผมกดโทรศัพท์ต่อสายไปหา อาเลย์….
“ยอโบเซโย”
(อ่าว่าไงหลานชาย มีอะไรหรอป่าววันนี้อายังไม่ได้เข้าไปนะธุระที่ต้องจัดการนิ่ดหน่อย)
“ฮะ ผมจะโทรมาบอกว่า คืนนี้ผมจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว แล้วจะย้ายเขาไปอยู่คอนโดเลย อาช่วยโทรไปคุยกับพ่อแม่ผมด้วยสิ”
(คร้าบคุณหลานชาย เดียวอาเครียเอง พ่อแม่นายคุยง่ายจะตาย ไว้เจอกันนะเดียวอาว่างอาจะเข้าไป)
“อ่อฮะ … แต่อาเลย์คือว่า…เรื่องมาเฟีย”
(อ่อเรื่องนั่นอะเหรอไม่ต้องห่วงอาเตรียมที่ๆไว้ให้สำหรับสมาชิกคนใหม่ของอาอยู่แล้วเตรียมตัวดีๆก็แล้วกันหึๆใจปลาซิวอยู่ไม่ได้นะบอกก่อน)
“ใครใจปลาซิว ผิดคนแล้วอา ผมคิมจงแด คนใหม่ พร้อมเสมอครับ ”
(ดีมากให้มันได้อย่างนี้สิหลานชาย แค่เรื่องผู้หญิง อย่าไปอิน)
“เออ จริงๆแล้วมินซอกเป็นผู้ชายฮะ - -”
(อะอ่าว งั้นยิ่งเข้าท่าใหญ่คิดถูกแล้ว จงแดที่จะมาเริ่มชีวิตใหม่กับอา จะเล่นกับผู้ชายมันต้องบึกๆ!!)
“ฮ่าๆครับๆ ผมจะลืมเขาเท่านั้นแหละ ยังไงขอบคุณอาเลย์มาก น่ารักที่สุดเลย อาใครไม่รู้ แค่นี้นะครับ”
(อย่ามุ้งมิ้งใส่อา ไหนว่าจะมาเป็นมาเฟีย - -)
“เดียวสิ คนกำลังเปลื่ยนอยู่ๆ”
(“อ่าหะรับทราบครับคุณหลาน ติ๊ด!!!”)
ใครกันแน่ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ อยู่กับครอบครัวเป็นอีกอย่างอยู่กับ กลุ่มก็เป็นอีกอย่าง อาเลย์เป็นคนที่อบอุ่นสำหรับคนในครอบครัวและคนที่เขารักเสมอ แต่ถ้าเขาต้องอยู่ในหน้าที่ของเขา ลืมภาพอาเลย์น่าสวยผิวขาวมีลักยิ้มน่ารักไปได้เลยล่ะ….
.
.
.
--------------------------------------------.
(แบคฮยอน)
“นี่ๆจะยืนแอบฟังไอ่จงแดคุยโทรศัพท์อีกนานไหมแบค.”
“เบาๆสิชานยอลชู๊ๆๆ”
ไอ่บ้านิพูดเสียงดังคนยิ่งสงสัยอยุ่ว่าจงแดคุยกับใคร คิดจะทำอะไร
“มานี่เลยชานยอลทำไมไม่เก็บของที่เหลือล่ะ”
ผมแกล้งทำเสียงดังเพื่อไม่ให้อีกคนสงสัย เสียงน้ำที่เกิดขึ้นทำให้ผมรู้ว่าจงแดคงจะหยุดคุยโทรศัพท์ไปแล้ว
“ก็เก็บหมดล่ะนิแบค”
แหม๋ตามไม่เคยจะทันแฟนใครวะ “เมื่อกี้เค้าได้ยินจงแดพูดว่ามาเฟียนะ ฟังๆแล้วคงจะคุยกับอาเลย์อะไรนั่นแน่เลย”
“แล้วยังไงอะ ก็ไม่เกี่ยวกับเรานิสนใจอาเลย์หร่อ รายนั่นอ่าดูก็รู้ว่าเคะชัดๆ แบคไม่ได้แอ้มอาเค้าหรอกฮ่าๆ”
“มันก้ไม่แน่หรอกนะถ้านายยังไม่เคยเห็นฉันเมะ!” หึเป็นไงล่ะสวนคำเข้าไปไปดูทำน่าสิ้เข้าเอ๋อปนอึ้ง ฮ่าๆน่ารักจังเหมือนกำลังจะกลัวผมเลยอะชานยอลเอ้ย - -
“ล้อเล่นชานยอล เลิกตกใจได้แล้ว ”
“พูดเล่นจริงๆนะแบคฮยอน เค้าตกใจล่ะจริง” ดวงตากลมโต ยังดูตะลึ่งกับคำพูดของผม ตลกชะมัดฮ่าๆ
“อื้ม นายว่าเราจะทำไงดี จะปล่อยให้จงแดไปเป็นมาเฟียนะจะดีหร่อ”
“ลองดูสถานการณ์ก่อนดีไหมแบคเค้าว่าไม่แน่มันอาจจะเป็นทางที่ดีสำหรับจงแดมันก็ได้นะ”
“อื้มเอางั้นก็ได้”
จริงๆแล้วผมค่อนข้างกังวลนะ คำว่ามาเฟียไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่ใครจะเข้าไปแล้วจะออกหรือจะหยุดมันง่ายๆ อีกใจก็
สงสารมินซอกจับใจ ที่โดนจงแดพูดไปวันนี้ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นไงบ้าง เฮ้อสักพักก็มีเสียงเปิดประตูจากห้องน้ำจงแดออกมาท่าทางเขาดูสบายตัวมากขึ้น
“ฉันเสร็จแล้วพวกนายเก็บของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม เราออกจากที่นี้เลยเถอะแบคฮยอนชานยอล”
--------------------------------------------------------
ฮืกกก มาแก้คำผิด ทำไมโง่ภาษาไทยอย่างนี้นะเรา พิมพ์ผิดหลายตัวมาก555
แต่เพราะความง่วงครอบง่ำ วันนี้เลยแวะมาแก้คำผิด
โรงเรียนเปิดเเล้วไม่มีเวลาเลย คนที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเค้าขอบคุณมากๆจริงๆนะ
เดียวจะแก้ตอนอื่นๆเพิ่มด้วย (ชีวิตมีแต่ความผิดพลาด -- *)
ก็น้องใหม่มาลองแต่งฟิคอ่าน่ะ ให้อภัยเค้าเถ๊อะ-3-
สัญญาว่าตอนสี่จะเริ่มไป โปรโมทฟิคตัวเองน่ะครัช ชุ้บ!!
เม้นซักนิสสส กะกิดสักหน่อย ติดตามอ่านน้อยๆ "แต่อยู่ข้างกันนานๆ
(เกี่ยว? - -*) 5555
โทษฐานที่มีข้อผิดพลาดเยอะ ส่งหมิ่นคริสไป....พริ้วววว (จงแดอย่าร้อง - -)
แค่มโน ของคริส "จริงๆแล้วอยากให้มินซอกป้อนอาหารให้ตอนพาไปกินข้าว." ลากเข้ามาเกี่ยวกับฟิคตัวเองจนได้ โถ่ๆ55
ความคิดเห็น