คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Monochrome love:ลืมไปแล้วว่าเธอคือใคร
MONOCHROM
love2
ลืมไปแล้วว่าเธอคือใคร
มันยากมากต้องลืมใครซักคน ?
จริงไหม....
.
.“ชานยอลๆ”
“ตื่นเร็วๆ… มีคนเข้ามานะ” เงาดำที่อยู่ตรงประตูเปิดเข้ามาแสงจากด้านนอกมันทำให้ผมตื่น ร่างผู้ชายคนหนึ่งยืนพิงประตูอยู่ซักครู่
“อื้อ…อะไรแบคนี้ไม่ใช่ที่คอนโดนะจะมาคึก..อะไรตอนนี้” เสียงอู้อี้ของชานยอลที่ยังไม่ตื่นดี
“จะบ้าเหร่อเขาเป็นใครนะลืมตาขึ้นมาเดียวนี้!” มือเล็กจับแหกตาคนที่นอนอยู่ด้านข้าง.... ส่งเสียงกระซิบจนแทบไม่มีเสียงเล็ดรอดออกไป
“บอกให้ลืมตาไงชานยอล” อุ๊บ! มือของใครอีกคนเดินมาปิดบอกของผม อื้อออออ
“เงียบๆหน่อยสินายกำลังเสียงดังไม่เห็นเหร่อว่านี้ยังไม่สว่าง”
เสียงใครอีกคนที่กระซิบอย่างแผ่วเบาอยู่ข้างหู ผม อ๊ากใครกันน่ะผีเหร่อน่ากลัว > < ผมรีบจับมืนนั่นออกไป ตั้งสติเล็กน้อยพรู่ลมหายใจออกเอาล่ะ..จะหันหลังไปดูล่ะนะ หนึ่ง สอง ......หิไม่กล้า ผีหรือป่าว เอาน่า..แบคฮยอนกล้าๆหน่อยเซหนึ่งสอง สาม!!
ผลับ.... เอ๋ คนนิ เป็นผู้ชายร่างบางๆยืนผิงกำแพงอยู่แสงจากด้านนอกทำให้ผมเห็นเค้าไม่ชัดนัก
“คุณเป็นใคร” ผมถามไปด้วยความกล้าทั้งหมดที่มีตอนนี้ TT^TT หวังว่าจะไม่แลบลิ้นปลิ้นตาใส่มาเป็นคำตอบแทนหรอกนะ แง่......
คร๊อกๆๆ ฟี๊ Zzz
ผู้ชายคนนั้นไม่ตอบ ดูเหมือนเค้าจะยิ้มออกมา มีเพียงเสียงเดียวที่ตอบกลับผม.... ไอ่บ้าชานยอล!
ยังมีน่ามากรนใส่อีกนะ ฮึ๊ย!!!!! มันไส้นักแม่จะหยิกให้เนื้อเขียว!
“โอ๊ยย !!! นี่แบคบอกล่ะไงว่าอย่าคึก!! ” ชานยอล รีบกระเด้งตัวขึ้นมาจับแก้มเนียนที่กำลังเปลี่ยนสีเพราะแรงหยิกของผมฮ่าๆ แต่เอ๊ะเสียงร้องของชานยอลทำให้คนที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยลุกขึ้นมา
แย่ล่ะผมทำจงแดตื่น ....
.
.
.
“เหอะบอกล่ะไงว่าอย่าเสียงดัง”
ผู้ชานคนที่ยืนเงียบๆ พูดออกมาเขาเดินไปเปิดสวิตช์ไฟที่ปลายเตียงเสียงไปสีส้มทำให้ผมเห็นหน้าเค้าชัดขึ้น...
“ เอ้ย สวยจัง”
นั่นไงไอ้หน้าหม้อเปล่งอะไรออกมาอีกล่ะ เดียวเถอะ! ถ้าไม่ติดว่ายัง งง อยู่นี้ซัดหน้าหงายไปล่ะ หึ
“ อ่อ อาเลย์ เหร่อ”
จงแดเอ่ย พร้อมกับยิ้มบางๆ ให้ อ่าวไหนว่าจำอะไรไม่ได้อะไรของนายกันนะ
“ใช่ แวะมาดูหลานชาย นึกว่าไม่มีคนมาเฝ้า เป็นไงดีขึ้นหรือยังหะ”
“ครับเลย์ ดีขึ้นแล้ว” จงแดดันตัวเองขึ้นนั่งพิงกับเตียง
ผมหยุดกระกระทำทุกอย่างมองสองคนสนทนา อะไรเนี่ย- -
“ห๊า!! เขาเป็นใครอ่า แบคฮยอนเข้ามาได้ไง อาของจงแด เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกหะแบค!”
หึไอ้บ้าชานมีน่ามาพูด.... ผมทำตาเขียวใส่ใบหน้าหูกางตาโต อ้าปากโหว่
“ทำไมไม่ถามเจ้าตัวเขาเองเลยล่ะ”
“ว่าไง จงแด” ชานยอลเอ่ยเสียงเรียบ
“ อื้มใช่เค้าเป็นอาฉัน ชื่อเลย์ จางอี้ชิง”
“แหะๆ เอาล่ะ ฉันผิดเองที่เข้ามาเงียบๆ อาแค่มาเยี่ยมจงแดนะ พ่อของจงแดโทรไปบอกอา พึ่งเครียงานเสร็จเลยมาเอาป่านนี้”
“โอ้ยไม่ผิดเลยครับคุณอา นั่งก่อนฮะ” เชิญๆ
ไอ้ แรดชานยอลรีบลุกไปเปิดไฟอีกดวงก่อนจะกวาดมือไปทางโซฟาน่าระรื้นเชียวเหอะ!
ผู้ชายหน้าสวย ที่จงแดเรียกอาเลย์ ยิ้มให้ชานยอลอย่างเป็นมิตร แล้วนั่งลงหันไปมองหลานชายที่นั่งนั่งอยู่บนเตียง
ส่วนชานยอลยืนเอ๋อกิน แถม ยิ้มกลับระริกระรี้เชียว!! ผมมองอาการของเขาไม่ไหว นึกแล้วมันมั่นไส้
“นิจะยืนอีกนานไหมมานั่งนี่เดียวนี้นะชานยอล”
“เออ อ่อ อ่าจ้ะๆ” คนตัวสูงรีบเดินมานั่งข้างผมทันที หึให้รู้จะบ้าใครเป็นใคร...
.
.
.
(จงแด: )
เอาไงดีแผนแตกผมลืมซะสนิดว่าต้องทำเป็นว่าจำใครไม่ได้ อาเลย์ดันมาโผล่กลางดึกอย่างนี้เผลอทักไปแล้วด้วย
ชานแบคจะรู้ไหมเนี่ยเฮ้อ
“อ่อจริงๆอาไม่ต้องรีบมาก็ได้น่ะผมสบายดี”
“ไม่ได้หรอกจงแดอามีหลานคนเดียวนี้อย่าลืม เป็นอะไรก็ต้องรีบมาดูสิ “
เลย์ยิ้มหวานก่อนจะไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ นี่แหละน๊า อาของผมคนที่โตมาด้วยกันอาเลย์อายุมากกว่าผมแค่7ปี เขารักผมเหมือนน้องชายๆแท้ๆเลย ผมกลับเขาจะสนิดกันมากกว่านี้ถ้าอาเลย์ไม่ไปทำงานแบบนั้น...โอ้ใช่สิงานแบบนั้น!!..
ผมหลุดออกจากภวังค์ เมื่อคิดอะไรบางอย่างออกมา
“อ่อขอบคุณนะครับ อาเลย์ อาจะพักก่อนไหมดื่มอะไรไหมเดียวผมไปดูในตู้เย็นให้”
“เฮ้ยไม่ต้องๆ อาไหวน่ากลางคืนนะอาไม่ค่อยได้นอนอยู่แล้วๆแหะๆ”
“นิจงแด นายนิมันร้ายนักนะ” ชานยอลพูดทำน่าตางอนเหมือนเด็ก ไอ้เพื่อนเอ่ยฉันก็ไม่ได้อยากกลอกนายแล้วเจ้าเพื่อนตัวดี หลี่ตาทำหยักคิ้วมองมาอย่างจับผิด
“ร้ายอะไร ชานยอลฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ไหนบอกว่าจำใครไม่ได้ไง ฮึ๊ม ?”
นั่นไงมาอีกคนล่ะ ทีนี้เป็นเสียงของเมียเพื่อนแบคฮยอน...คนนี้ยิ่งจับผิดเก่ง เอาไงดี...
“อ่อ…ฉันขอโทษนายสองคนด้วยล่ะกัน ไม่ได้อยากจะแกล้งความจำเสื่อมหรอก ฉันแค่อยากให้จงแดคนเดิมมันตายไปกับวันเมื่อวานนะ” พูดออกไปแล้วภาพที่มันติดตามันก็เวียนวนอยู่ในสมองอีกแล้ว ลืมสิจงแด นายไม่เคยรู้ไม่เคยมีคนที่ชื่อมินซอกเข้ามาในชีวิตอยู่แล้ว! ผมก้มหน้าลงหลบสายตาทุกคู่ที่กำลังมองมาทางผม
อาเลย์ลุกจากโซฟาเดินมาข้างๆเตียงจับไหล่ผมเบาๆ
“ร้องออกมานะจงแด อย่าเก็บมันไว้ ปล่อยมันไปให้จบเพียงคืนนี้แล้วมาเริ่มใหม่กับอา อาเลย์จะพาจงแดไป เองไปเปลี่ยนชีวิตกันใหม่กัน”
คำพูดปลอบโยนของอาผมคนนี้ทำให้ตัวผมสั่นระริก ใช่จงแดนายต้องเปลี่ยนไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนนายต้องไม่ใช่คนเดิม! ความเงียบปกคลุมห้องนี้ไปชั่วขณะ ดูเหมือนว่าแบคฮยอน กับชานยอลยังไม่เข้าใจ อะไรนักได้แต่นั่งเงียบมองมาที่ผม
อาผมเป็นคนเก่งและเดาใจคนเก่งเอามากๆดูเหมือนว่าเค้าคงดูออกจากแววตาของผม น้ำตาไหลออกมาอย่างๆช้าๆหยดแล้วหยดเล่าเวลาผ่านไปไม่นานนัก เอาล่ะนี้จะเป็นหยดสุดท้ายของ คิม จงแดคนเก่า ผมปาดน้ำตาหยดนั้นสูดลมหายใจแรงๆ
ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่อยู่ข้างเตียง อาเลย์ยังยืนอยู่ที่เดิมเฝ้ามองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“นายโอเค รึยัง” ชานยอลพูดเขาดูเห็นใจผมมากในตอนนี้ แบคเองก็นั่งก้มหน้า
คงจะเดาเหตุการณ์ของผมอยู่แน่ๆ
“อื้ม ฉันโอเค ขอบใจนายสองคนมาก แต่ฉันจะมีเรื่องขอร้องนายสองคน..อ่อและอาด้วยนะครับ”
“อยากให้ทุกคนในนี้ ช่วยทำเป็นว่า ฉันเป็นคนใหม่ ที่ไร้ความจำในเหตุการณ์แย่ๆ ได้ไหม....”
“นายไปเจออะไรมากันแน่ หะจงแด” แบคฮยอนเอ่ยปากแล้วลุกขึ้นอย่างทนไม่ได้
“อ่อก็แค่คนๆหนึ่งที่ทำหัวใจฉันแหลกสลายนะ เขาคนนั้นเป็นใครฉันจำไม่ได้แล้วล่ะแบคฮยอน ได้โปรดอย่าพูดถึงเขาอีกเลยนะ”
น้ำเสียงที่เจ็บปวดของผมคงจะทำอีกฝ่ายเข้าใจทุกความรู้สึก แบคฮยอนนั่งลงไปที่เดิมชานยอลกุมมือพยายามจะบอกให้เข้าใจแต่สุดท้าย....
“อ่อมินซอกอ่าเหร่อ” ทันทีที่ชานยอลพูดออกมาแบคหันไปมองตาขวางเป็นการส่งสัญญาณว่า มันผิดคิวแล้วล่ะ
ผมไม่ตอบอะไรดูเหมือนชานจะเข้าใจอะไรมากขึ้น - -
“จงแด เมื่อออกจากโรงพยาบาลแล้ว อาจะมารับให้ไปอยู่กับอาน่ะ”
“อามีบางอย่างที่จะให้นายทำ อาขอตัวกลับก่อนล่ะในเมื่อหลานคนนี้ไม่เป็นไร นี่ก็ตี 3 แล้วพักผ่อนฟิตร่างกายกับการเปลี่ยนแปลงของนายด้วยล่ะ ” อาเลย์เดินมาขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินหันไปยิ้มให้ชานยอลและแบคฮยอน
“ครับอารีบกลับไปพักเถอะ ไว้เจอกัน^^”
“ไว้มาเยี่ยมชาน เอ้ย!! จงแดบ่อยๆน่ะครับคุณอาเลย์” ชานยอลยิ้มละมุนให้อาของผม ดูเหมือนเพื่อนตัวดีจะตกหลุมสเน่ห์ใบน่าสวยของอาผมซะแล้ว
“ครับ อาไปล่ะชานยอลกับอ่อ....”
“แบคฮยอน”
แบคตอบแบบเหวี่ยงๆแหะสงสัยจะหึงไอ้เพื่อนตัวดี น่าเริ่มแดงล่ะด้วย เดียวผมรีบนอนดีกว่าดูเหมือนแบคกำลังจะระเบิดตัวเอง เหอะๆ
“อ่าแบคฮยอน ^^*” อาเลย์เดินออกจากห้องไปยังไม่ทันได้ปิดประตู......
“โป๊กกก !!!! โอ๊ยยยยย เจ็บนะแบคทำเค้าทำไม”
“ไม่รู้โว้ยฉันแค่อยากทำเชอะ!” แบคเดินเข้าห้องน้ำแล้วล็อคประตูใส่หน้าชานยอลที่กำลังไปง้อ *- -
“ฮ่าๆนายนิก็นะ”
“ขำไรจงแดผัวเมียจะเคลียกันนอนไปเลยไป// แบคจ๋าอย่าทำลายส้วมน๊าทำลายแค่หัวใจเค้าก็พอออกมาคุยกันก่อน๊าๆ”
“ไม่!หุปปากไปเลยไป”
“’ง่าแบคจ๋างือๆๆๆๆๆ”
เหอะเห็นไหมยังไม่ทันขาดคำ แล้วจะนอนหลับไหมเนี่ยยิ่งเสียงดังอยู่ไอ้สองตัวนี้ เห้อ ......
.
.
.
(มินซอก)
นอนไม่หลับทำยังไงตาคู่นี้ก็ไม่หลับเลยแหะ ลุกไปทำแซนวิชไว้เยี่ยมเฉินพรุ่งนี้ดีกว่า ร่างบางลุกขึ้นไปที่ห้องครัวตัวเองมือเรียวเปิดประตู ตู้เย็นว่าพอมีอะไรที่จะทำไปเยี่ยมคนรักของตัวเองได้บ้าง มินซอกคลียิ้มออกมาที่ในตู้เย็นมีทั้งแยมรสสตอบอรี่ที่จงแดเองเป็นคนซื้อมาทำไว้เมื่อสัปดาห์ก่อน แถมยังมีทูน่ากระป๋องอีก
“เยี่ยมไปเลยไว้เจอกันนะจงแด นายจะต้องชอบกินมันแน่ๆ ^^”
มินซอกยังคงวุ่นไปกับการทำแซนวิชนี่ก็เกือบจะเช้าแล้วมินซอกหันไปดูนาฬิกา แต่ความต้องการของร่างกายที่ต้องการพักผ่อนดึงให้มินซอกเผลอหลับไปตรงโต๊ะอาหาร......
ก่อนสติที่กำลังจะหลุดเข้าไปในห้วงนิทรา สมองสั่งการไปพร้อมกับหัวใจเบาๆ
“ไว้เจอกันนะพรุ่งนี้ฉันจะไปขอโทษนายจงแด”
.
.
.
(จงแด)
“นี่ๆชานยอลหลบไปนะฉันจะเข้าห้องน้ำ” ไม่อยากจะเชื่อเลยนี่เพื่อนผมนั่งหลับหน้าประตูห้องน้ำเหรอเนี่ย แล้วนี่แบคยังไม่ยอมออกมาอีกเหรอ เห้อไม่ไหวเลยจริงๆ
“ก๊อกๆ เห้ แบคฮยอนนี่ฉันจงแดเองนะ เปิดประตูเดียวนี้ฉันจะเข้าห้องน้ำ”
ไม่นานนักประตูก็เปิดออก คนตัวเล็กหัวยุ้งเหยิงเดินออกมาดูเหมือนความง่วงยังไม่หมดไป
“นิชานยอลเกะกะน่า!” แบคพยอนแกล้งเดินเหยียบแล้วเดินข้ามคนตัวสูงที่นอนขดตัวอยู่ที่พื้น ยังไม่มีท่าทีที่จะตื่น - -*
ผมสายหัวให้กับความขี้งอนของเจ้าคู่แล้วเดินเข้าไปธุระในห้องน้ำ ไอ้สองคนนี้มันคบกันมาไม่นานนักแต่รู้สึกจะก่อนผมกับมินซอกซักพัก เออ..ไม่สิ มินซอกคือใครเหอะ! ชื่อนี้ทำเอาผมอารมณ์เสียแต่เช้า มือเรียวเปิดก๊อกน้ำรีบล้างหน้าหวังเพียงให้น้ำช่วยชำระล้างภาพของคนๆนั้นออกไปเสียที ผมไม่ได้ใจกว้างที่จะให้อภัยคนที่ทำร้ายหัวใจผมได้ง่ายๆหรอกนะ พอกันที นายคิมจง แด กลับเช้าวันใหม่ได้เกิดขึ้นแล้ว....
.
.
.
--------------------------------------
(ชานยอล:)
ตอนนี้ผมใช้ลูกอ้อนมานอนบนตักนิ่มของแบคได้สำเร็จหลังจากที่พูดถึงการนอนที่แสนทรมานของผมที่หน้าห้องน้ำเมื่อคืนดูเหมือนคนที่ฟังพอใจอ่อนอยู่บ้าง แหง๋แหละ เข้าไปนอนในอ่างน้ำก็สบายกว่าผมอยู่แล้วล่ะจริงไหม - -*
“แบคแล้วเราจะเอาไงต่อไปดีล่ะ”
“ก็ไม่เอาไงต่อหรอกเราก็ช่วยจงแดตามที่เขาขอร้อง ฉันเห็นใจจงแดจริงๆ”
“อืมแต่ว่าวันนี้ฉันบอกให้มินซอกมาที่นี้ตอนเช้านะซิ”
“ห๊า อะไรนะ เวรล่ะไง จงแดรู้รึป่าว”
“แห๊ะๆไม่จ้ะ”
“โถ่เอ้ยชานยอลนายนิมันเอ๋อนักนะ แล้วจงแดจะรับไหวเหร่อ เขาอ่อนไหวง่ายนะเขาไม่พร้อมจะเจอมินซอกแน่ๆ”
นั่นสินะ มันจะรับไหวเหร่อถ้ามินซอกมา ทำไงดีโทรบอกไปแล้วยังไงซะมินซอกก็รู้อยู่ดีว่าพวกเราอยู่ที่ไหนแล้วนี่ก็เป็นอีกความคิดที่ยังแล่นอยู่ในหัวผมตอนนี้ ไม่นานนักเสียงประตูก็ดังขึ้น
.
.
.
“ก๊อกๆ”
“มาแล้วคร้าบบบบบ”
ผมและแบคฮยอนหันไปมองต้นเสียงที่ประตู นั่นไงมินซอกมาแล้ว ชานยอลแกทำอะไรลงไป TT^TT
ในจังหวะเดียวกันกับที่จงแดเปิดประตูออกมา ร่างของจงแดท่อนบนไม่ได้ใส่อะไรจึงทำให้เห็นอกขาว..มีเพียงกางเกงของทางโรงพยาบาลเท่านั้นที่ยังห่อหุ้มช่วงล่างอยู่
ผมรีบเอามือปิดตาแบคทันที ไม่ได้หรอกคนมันหวง.... -3-
“เอามืออกนะชานยอลไม่ใช่เวลามาเล่น!” แบคทำน่ารักปนดุใส่ผมอีกแล้วอะ อ่อใช่เวลาไหมชานยอลซีเรียส สิ้!
อ่อ....จงแดมองคนตรงหน้าอยู่ซักพัก แววตาเขาดูไม่เหมือนจงแดคนเดิมเลยแหะ จงแดเอ้ยนายจะรับไหวไหมนะ
มินซอกเองก็ยืนหน้านิ่ง อยู่ตรงประตูก่อนจะหุบยิ้มไปเพราะคนตรงหน้าไม่ได้มีสีหน้าตอบกลับไปหาเขาเลย
“นิชานยอลนายช่วยเอาเสื้อตัวใหม่มาให้หน่อยสิอยู่ตรงตู้ข้างเตียงฉันนะ”
“อ่อแล้วแบคช่วยคุยกับคนๆนี้ด้วยนะว่าเขามาทำอะไรเข้าห้องผิดหรือป่าว”
ผมเออ ออกับจงแดที่เอ่ยสั่งเราทั้งคู่ ผมจึงรีบเดินมายิบเสื้อตามที่จงแดบอกก่อนจะส่งให้ จงแดดูไม่เป็นอะไรจริงๆ
“อ่อ นายนะ กลับไปก่อนเถอะนะ ไว้ฉันจะเล่าให้ฟัง” แบคฮยอนหันไปพูดกับมินซอกที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นอากาศในสายตาจงแดไปแล้ว
“ไม่ล่ะแบคฮยอนฉันไม่กลับฉันเอานี่จะมาเยี่ยมเฉิน ^^” มินซอกยังยิ้มแย้มเข้าสู้ทั้งๆที่ในตาดูเหมือนอยากจะร้องไห้ให้กับความเย็นชาของจงแด
จงแดใส่เสื้อเสร็จแล้วลงไปนอนหันหลังให้กับมินซอก นายกำลังหวั่นไหวหรือป่าวเพื่อนผม
“นี่เฉิน เป็นอะไรหรือป่าวนายไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะ หมินๆทำแซนวิชแยมที่จงแดชอบมาด้วยนะลุกขึ้นมาทานสิ” ความเงียบกับปกคลุมทั้งคู่รวมถึงผมและแบคฮยอน ด้วย ผมเดินไปสะกิดแบค
“นี่จะเอาไงต่อดี ปล่อยให้เค้าคุยกันไหม”
“จะบ้าหร่อชานยอล เราตกลงกับจงแดแล้วนะว่าจะช่วยเขา ปล่อยจงแดไว้คนเดียวมีหวังยอมใจอ่อนแน่ๆ ฉันอยากให้จงแดเข้มแข็งจะได้ไม่เจอเรื่องร้ายๆอีก” แบคกระซิบผมทำน่าเหมือนหมาจริงจังน่ารักที่สุด ^^’
“นี่เฉินเป็นอะไรทำไมไม่คุยกันดีๆ”
“เฉิน”
“เฉินๆ”
“เงียบไปซะ ถ้าไม่สนิทอย่ามาเรียกผมว่า เฉินๆ คุณเป็นใครผมยังไม่รู้เลย ออกไปเถอะขอบคุณสำหรับแซนวิช
นี่นายช่วยเอามันไปทิ้งให้หน่อยนะขอบใจ”
อะไรกันจงแดหันหน้ามาพูดด้วยสายตาที่เย็นชามากๆ ทำพูดที่ร้ายแรงถูกส่งออกมาดูท่าจะแทงใจมินซอกไม่ใช่น้อย
มือขาวถือกล่องแซนวิสน่ารักดูเหมือนจะเตรียมมาให้ด้วยความตั้งใจ กล่องสั่นไปพร้อมกับคนถือร่างเล็กหันหลังให้ผมก่อนจะหันหน้ามา ด้วยแววตาที่เริ่มมีน้ำใสๆอยู่ที่เป้านั้น.....
เขายิ้มอีกแล้ว
“^^ ไม่เป็นไร เขาคงยังไม่อยากเจอฉัน งั้นฉันขอตัวกลับก่อนน่ะ ชานยอลแบคฮยอน ไว้จะมาใหม่ ดูแลตัวเองดีๆนะ............จง.....แด” สิ้นคำพูดร่างเล็กก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที
หันกลับไปมองจงแดที่มองออกไปนอกหน้าต่าง เขาคงควบคุมอารมณ์ไว้อยากหนักเลยละ แววตาดูเย็นชาไร้ความรู้สึก จงแดคงจะเปลี่ยนไปจริงๆ
ผมเดินไปตบไหล่เพื่อนๆด้วยการเป็นกำลังใจ จงแดหันมายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะมองออกไปที่ท้องฟ้ายามเช้า...
แบคฮยอนยังคงนั่งจ้องหน้าจงแด อยู่อย่างนั่น....
“ลงไปกินข้าวเช้ากันเถอะแบค”
“อืมดีเหมือนกันจงแดคงอยากอยู่คนเดียวบ้าง”….
(ด้านเลย์)
ในห้องสีดำ สนิทมีม่านสีน้ำเงินห้องนี้ดูน่าลึกลับมาก ถูกตกแต่งให้ดูเงียบครึมสงบและดูเย็นชา......
มีร่างสูงบางกำลังยืนคุยกับใครบางคนอยู่
“อื้มฉันว่าควรจะวางมือได้แล้วสินะ /// ฮ่าๆฉันไม่ได้หมายความว่าจะเลิกจากตำแหน่งนี้////ก็แค่อยากจะพาหลานมาฝึกกลับชีวิตใหม่ๆบ้าง////แน่นอนฉันมันใจว่าหลานฉันต้องทำมันออกมาได้ดี/// อืมแค่นี้น่ะบาย”
จากที่ยืนคุยโทรศัพท์กันอยู่ซักครู่ปลายสายก็ได้จบลง
“เลย์ยืนคุ้นคิด ก่อนจะพลียิ้มออกมา ใครกันที่ทำให้หลานฉันเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้แน่..”
รอยยิ้มร้ายกาจที่ขัดกับใบหน้าสวยถูกเผลยอกมา แววตาดุดันเขากำลังมีเป้าหมายในการเล่นสนุกแล้วล่ะ!
เลย์ชายหนุ่มที่มีชื่อเสียง ในนามเจ้าของผับยามค่ำคืนใหญ่ต้นๆในกรุงโซล ล้วนแต่มีอำนาจต่อหนุ่มสาว ผับหรูของเขาชื่อว่า ‘วูฟ’ แม้งานนี้จะมีงานผิดกฎหมายอยู่บ้างแต่ใช่ว่าจะทุกเรื่องไป มีปัญหาอะไรสามารถควบคุมได้เป็นเรื่องง่ายๆสำหรับพวกเขา….. ที่แสนจะมีแต่ความสนุก รอหลานชายเขาอยู่
“วูฟ กำลังเป็นบ้านหลังใหม่ของนายน่ะ จงแด” เลยเอ่ยเบาๆ ก่อนจะกดโทรศัพท์อีกครั้ง
“นี่ไอ้ไค//กูมีไรจะให้มึงช่วย”
(โวะไอ้บ้าเลย์มีไรว่ะคนจะหลับจะนอน)
“เหอะก็ไม่มีไรหรอกแค่จะให้สืบเรื่องของคนที่ชื่อมินซอกนะ ว่าเขาทำอะไรมีความสัมพันธ์กับใคร
กูจำเป็นต้องรู้เรื่องบางอย่างน่ะ”
(อ่าๆ เข้าใจล่ะ เดียวกูตื่นจะโทรไปถามชื่ออีกที..นะบาย) ตู๊ดๆๆๆๆ
ไอ่นี่ - -*
รู้แล้วจะสนุกแค่ไหนนะ…
-------------------------------------------
^__________________^
แวะมาแก้ไขนิดๆหน่อยๆ
จะไล่ทำซัก ถึง 4 ตอนเพราะภาษาเราใช้ไม่ค่อยดีเลย
เลยเผื่อบางคนที่เข้ามาอ่านใหม่จะได้เข้าใจกันมากขึ้นเนอะ
สำหรับคนที่เคยอานไปแล้ว เนื้อหายังเหมือนเดิมนะครัช
ขอบคุนจ้า
------------------------------------------
(เก่า)
โผล่มาแล้ว อาเลย์ของเฉินๆ 55555
-มาอัพแล้วนอนดึกเฟร่อตอนนี้ อยากทำอะน่ะ><
เจอคำผิดของโทษด้วยน๊า ง่วงจีๆ ขอบคุนที่อ่านน่ะ
อ่านแล้วเม้นกันหน่อยกำลังใจกันนิสๆ *-*
twitter
ขอบคุนธีมสวยๆด้วยจ้า -3-
ความคิดเห็น