คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Monochrome love:มันก็แค่จุดเริ่มต้น
MONOCHROME
LOVE 1
มันก็แค่จุดเริ่มต้น
---------------------------------------------------
.
.
.
--------“จงแด วันนี้ไม่ไปโบสถ์ เหรอวันนี้มีมิซซานะ”
“ไม่อะ วันนี้เป็นอีกวันสำคัญกว่า ^^”ผมยกยิ้มอย่างมีความสุขให้คนข้างๆเพราะวันนี้เป็นวันดีๆของเราจริงๆ
“วันอะไรจงแด วันเกิดนายก็ไม่ใช่นิ วันอะไรเหร่อ” ใบหน้าขาวทำตาลอยอย่างน่ารัก
โห่ว ... นี้เขาจำวันครบรอบ3เดือนของเราไม่ได้เหร่อนี้ งอนดีไหม ไม่งอนดีกว่า ....เดียวเจ้าซาลาเปาขี้ลืมจะงอนกลับเอาได้ (งอนให้ง้อที่ไรต้องเป็นฝ่ายง้อเองตลอด - -*)
“อ่อก็วันครบรอบ3เดือนของเราไง นายนิไม่เคยจะจำเลยน่ะหมินๆ” ผมหยิกแก้มตุ่ยขาวเนียนของเจ้าตัวกลม
”อ๊ายอย่าน้ะ มันเจ็บ มินซอกหน้าแดง บ้าเหร่อไงใครจะจำไม่ได้ วันครบรอบแท้ชิๆๆ.... ”
น่านไงจะงอนผมอีกแล้ว
“แล้วเย็นวันนี้เราจะไปทำไรกันดีล่ะหมินๆ” ....ผมถามไปเผื่ออีกฝ่ายจะอยากไปไหนบ้าง
”ไม่รู้สิไปที่ๆมีเราสองคนก็พอ ” มินซอกหันมาพึงไหล่แบบอ้อนๆ ก็น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้ค่อยง้อได้ยังไงกัน
.
.
..
.
ผมเขินจังแหะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเรามารักกันได้ทั้งๆที่มินซอกเป็นเพื่อนฮอตอยู่ไม่ใช่น้อยคนธรรมดาอย่างผมไปทำไอ้ท่าไหนถึงกล้าที่จะเข้าไปจีบเขาได้นะ..... แต่เอาเถอะกล้าไปแล้วแถมได้คบแล้วด้วยฮ่าๆ
เพื่อนๆต่างชอบเรียกผมพ่อคุนพระมหา พ่อจงแดจำศีล - -* ผมไม่ได้คนดีขนาดนั้นซะหน่อยเราก็อยู่กับความสบายใจทางจิตใจมันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนนิ (น่านไงเริ่มเข้าทางธรรม ล่ะ- -*)
“อื้มโอเคงั้นเราไปที่ๆเย็นๆสบายๆกันนะเดียวเค้าร้องเพลงให้หมินเปาฟังเอง ฮ่าๆ”
เราสองคนลุกจากม้าหินอ่อน เดินไปตามทางเท้าของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงโซล บรรยากาศช่วงเย็นนี้ช่างน่านั่งรับลมจริงๆเลย สายลมเบาๆพัดพาสัมผัสร่างกายของเราทั้งคู่ เจ้าตัวกลมข้างๆผมเดินฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ น่ารักที่สุด
.
.
“เดียวหมินๆ.. นายนะเดินเหยียบหมากฝรั่ง ใครทิ้งไว้ครับ เนี่ยไม่ดีเลยนะ ”
ผมตะโกนบอกแบบลวกๆ แล้วก้มลงเอามือแกะมันออกจากรองเท้ากลมๆน่ารักของมินซอก
“นี่จงแดไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้มันน่าอายนะ”
“ทำไมล่ะมันติดรองเท้านายเดียวมันจะเดินไม่สะดวกเอานะ”
“นายอ่าดีเกินไปรู้ตัวหรือป่าว” เสียงของมินซอกแผดใส่ผม ไม่เป็นไร ผมเต็มใจไม่โกธรหรอก
“ฉันไม่ได้ดีเกินไปฉันเต็มใจที่จะทำให้กับคนที่ฉันรักมีไรไหมฮะ ?”
ผมเงยหน้าสู้ยิ้มกับคนด้านบน ต่อให้มินซอกโกธรผมก็ง้อได้สบาย….
“รู้รึป่าวมันทำให้ฉันเบื่อนาย ที่นายเป็นแบบนี้”แล้วผมก็ถูกมินซอกจับไหล่ให้ลุกขึ้น
“เบื่อยังไงฉันทำอะไรผิดไหนบอกมาสิ้” ผมเอาหัวเอียงถามเป็นเชิงล้อเล่นกลับไป
“นายไม่เคยแม้แต่จะจูบ ฉันไม่เคยให้ความต้องการฉัน ไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนด้วยกัน ไม่เคยพูดคำหยาบใส่ฉันแม้เราจะทะเลาะกัน มันทำให้ฉันดูแย่น่ะจงแด นายจะสุภาพอะไรนักหนาว่ะหะ ?”
“ขอโทษนะครับ”..... ผมก้มหน้าหลบสายตา จริงสินะ ผมเองก็ผิด
“โอ้ย ฉันอยากจะบ้าฉันมาชอบคนอย่างนายได้ยังไงเนี่ยเหอะ!” มินซอกกระโกนหนักว่าเดิมสีหน้าที่ยุ่งเหยิง ขยี้หัวอย่างเสียอารมณ์
“……”
“ไปกลับบ้านกันเถอะไม่มีอารมณ์จะไปไหนล่ะ.....”
ความเงียบปกคลุมผม ไม่อยากพูดอะไรตอนนี้มินซอกยังโกธรอยู่
ผมทำอะไรผิดหนักนะ คนตัวเล็กถึงโมโหผมแบบนี้ ผมขับรถมาส่งมินซอกที่หน้าบ้าน ระหว่างทางเราไม่พูดอะไรกัน ผมทำตัวไม่ถูกทำไมเขาถึงไม่ชอบที่ผมเป็นแบบนี้นะ
คืนนั้นผมตั้งใจโทรหาเพื่อนของผม ชานยอล
..
.ตื๊ดดด
(อันยองงง ว่าไง พ่อมหา.....)
“ชานยอล มินซอกงอนฉันอีกแล้ว จะทำไงดีเขาเป็นแฟนคนแรกของฉันเลยนะ ฉันไม่อยากเสียมินซอกไป เข้าใจฉันไหม”
(เห้ๆใจเย็นๆ /// เบาๆก่อนแบคฉันมีธุระ.....)
“หะนายว่าไงนะ นี่ทำอะไรอยู่เนี่ย อยู่กับแบคเหร่อฉันกวนนายหรือป่าวขอโทษนะ”
(บ้าๆนายก็เป็นซะอย่านี้ ฉันนั่งเล่นกะแบคอยู่ที่คอนโดแต่เล่นอะไรนายไม่ต้องรู้หรอก)
(แหม๋พูดซะขนาดนนี้อะนะ - -)
(ฉันว่านะนายอ่าลองเปลี่ยนลุคหรือทำอะไรให้ดูมีสเน่ห์กว่านี้สิ ทำตัวให้มินซอกหึงนายบ้างห่วงนายบ้างไม่ใช่ ทำตัวเป็นพ่อพระมหาจำเริญ คนดีซะทุกอย่างมันก็จะดีไปสำหรับความคิดฉันอะนะ)
ทำไมมีแต่คนพูดแบบนี้กับผมน่ะ เหอะๆ
“เปลี่ยนยังไงต้องทำไงให้เลวแบบนายอ่าเหร่อ”
(ไอ้นี้ ฉัน ปาคชานยอล ไม่ได้เลวเว้ยแต่รักสนุกติดตลกแถมหล่อกระชากใจแบคใช่ไหมจ้ะ //////ไอ่บ้าชานไม่ต้องมาเอ่ยชื่อเค้าเลยคิๆ/// นายก็ลองหาแรงบันดาลใจที่ทำให้นายเปลี่ยนชีวิตธรรมดาๆให้มันมีสีสันกว่านี้หน่อยออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างครับคุณเพื่อน - -*)
“อ่อฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีอ่า ไว้พรุ่งนี้เจอกันนายช่วยฉันหน่อยนะๆ ไม่กวนล่ะ เล่นกันให้สนุกนะก่อนนอนสวดมนต์บ้างอะไรบ้าง”
(อะโถ่ไอ่นี้ อ่าๆ ไว้เจอกันเพื่อน //// มาๆๆแบคจ๋าๆ คิๆคึกๆแอ๊กๆๆๆ ๆ)
ผมฟังปลายสายที่ลืมกดตัดไปได้แปบหนึ่งก็ต้องตัดสายเพราะเสียงกิจกรรมทั้งคู่ดังเข้ามาขืนฟังต่อจะเป็นความไร้มารยาทเกินไป - -เห้อชานเอ้ย.....
จะทำไงดีโทรไปหาหมินๆดีไหมนี่ก็ดึกแล้วจะรบกวนไหมนะ เฮ้อ
คืนนั้นนอนไม่ค่อยหลับเลยแหะ...
.
.
.
.
เช้าวันต่อมา
มึงมินซอกเดินกะใครอ่าไปดูเร็ว ชานยอลเดินมากระชากผมทั้งๆที่พึงลงมาจากรถ ผมใจไม่ดีเลย เดินตามแรงกระชากของชานไปแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นภาพตรงหน้า มินซอกเดินกับพี่คริส รุ่นพี่คนดังนั้นเอง
เขาจะแค่ทำประชดผมรึป่าวนะ ผมมองภาพของเขาทั้งสองคนดูเหมือนคริสจะเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับมินซอกนะ
ผมก้มหน้าใช้ความคิด ความรู้สึกมือของชานยอลตบไหล่เชิงให้กำลังใจ ผมหันไปสบตาเพื่อนคนนี้
“ลุยเลยไหมเพื่อน ?”
“บ้าเหร่อชานยอลคงไม่มีไรหรอกน่า”
“ไม่มีบ้าอะไรนั่นมีจับมือด้วย ถ้ากูเห็นอิแบคมาเดินงี้น่ะ งานนี้มีเคลีย”
“เออน่า มึงไปเหอะ เดียว กูหาทางคุยกะหมินๆเอง”
แล้วการเรียนตลอดทั้งวันก็ผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ ไม่ได้เจอหน้ามินซอกแถมเรียนไม่รู้เรื่องผมไม่สบายใจเอาซะเลย
.
.
.
เย็นวันนั้น
มีผู้ชายร่างเพรียวบาง ยืนถือสายไหมอันโต ยืนที่ๆประจำของเขาในเวลาสามเดือนที่ผ่านมาเขาจะมารอคนรักทุกวันหลังเลิกเรียน จงแดยืนตั้งแต่สี่โมง นี่จะหกโมงแล้วทำไมมินซอกยังไม่มานะ
หรือว่า...... มินซอกจะเกลียดเขาจริงๆเรื่องแค่นี้ทำไมถึงต้องโกธรกันนานขนาดนี้นะ
จงแดเดินไปเรื่อยๆ หวังจะเจอมินซอกในซักที่ๆในโรงเรียนแห่งนี้ สายไหมที่ตาก ลมเป็นเวลานานห่อเหี่ยวไม่แพ้ใจคนที่ถือมันอยู่เลย จงแดตัดสินใจโทรหามินซอก.......
ตื๊ด.......
เลขหมายที่ท่านเรียก.......
จงแดโทรหาปลายสายหลายรอบสีหน้าเริ่มเป็นกังวล ดวงตาสวยเริ่มมีน้ำใสๆสันริกอยู่ในดวงตาคู่นั้น.........ทำไมกันนะ
“อื้อ อื้ออ๊า......”
จงแดหันไปตามปลายเสียง ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้คนที่เห็นใจสั่นและเจ็บปวด สายไหมหล่นลงพื้นเพราะมือไม้ที่ไม่แรงหลงเหลืออยู่ ขาทั้งสองข้างเหมือนถูกอะไรยึดตรึงไว้อย่างนั้น
มินซอกกำลังจูบกับคริสอย่างดูดดื่ม ทั้งคู่อยู่ข้างๆซอกตึกกับห้องน้ำ มือคริสลูบไล้ไปตามคอขาวเสื้อผ้าหยับยู๊ยี้ แสดงให้ทวงท่าและอารมณ์ร้อนเร้าของทั้งคู่ สายตาคู่นี้ไม่อาจจะมองภาพฉากๆนี้ได้ต่อไปแล้ว…
จงแดกำหมัดแน่น วิ่งออกไปจากตรงนั้นด้วยน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา... ใจจริงอยากจะเข้าไปต่อยหน้าไอ่นั่นซะให้สาสมแต่ความรู้สึกเสียใจมันกลับมีมากกว่า มินซอกไม่ได้ผิดหรอก เพราะเขาผิดเองที่ไม่เคยให้ความต้องการกับคนๆนั้นคนที่เขารักมากที่สุดก็คนมันขี้อาย ใจที่เต้นแรงด้วยอารมณ์โกรธยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
.
.
.
สองขาที่สั่นวิ่งไปทางที่จอดรถแล้วขับรถออกไปด้วยความไว..(กว่าที่เคยขับอะนะ--*)
เขารับไม่ได้…จงแดหันไปจับไม้กางเขนที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวหัวใจเขาตอนนี้ สติที่มีมันหายไปหมดขับออกมานอกเส้นทางจากโรงเรียนห่างมาระยะพอสมควร ท้องฟ้าที่หมืดครึมก็ไม่นานฝนที่กำลังตกไม่นานกระหน่ำตกแรงซะเกือบจะเทียบเท่าหัวใจที่เปียกปอนตอนนี้ได้ น้ำตาไหลต่อหลายหยดทำให้เป้าตาสวยถูกปิดบังด้วยน้ำใสๆที่คลออยู่ เจ็บเหลือเกิน….
แอ๊ดดดดดดดด โคร่มมมมมมมม !!!!!!!!
รถหรูพลิกควัม อยู่กลางถนนเส้นนั้น รถอีกคันจอดอยู่ด้านข้างด้วยแรงกระแทกทำให้รถยุบไปอีกด้าน
ผู้คนมากมายวิ่งกันเข้ามาดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น...ทุกสิ่งที่จงแดเห็นดำวูบลงอย่ารวดเร็ว...
.
.
.
“อื้อ… คริส พอเถอะ”
“ ทำไมล่ะมินซอกเรายังไม่ได้...”
มือขาวปิดปากคนตัวสูง พร้อมจูบเบาๆหนึ่งที
“ขอบคุณนะที่ทำให้ผมมีความสุขแต่ผมทำอะไรกับคริสไม่ได้จิงๆ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา ป่านนี้จงแดอาจจะรอผมอยู่ก็ได้ ขอโทษน่ะคงต้องขอตัว”
คริสยังไม่ได้เอยอะไรแต่ก็ต้องอยู่เฉยด้วยอารมณ์ที่ค้างมากๆ พร้อมกับมองร่างเล็กที่กำลังจากเขาไป
ร่างเล็กเดินมาด้วยจิตใจที่รีบร้อนจริงอยู่ที่เขาไม่ได้อยากจะให้เรื่องเป็นแบบนี้ เขาแค่อยากให้จงแดมีความเป็นแบดบอยบ้าง เขาเสียใจที่ทำไมไม่พอใจในสิ่งที่จงแดเป็นเขาเป็นคนดีไม่เคยทำให้หมินเสียน้ำตา ทำไมเลวอย่างนี้น่ะมินซอก
“อ่า!!! คนยิ่งรีบๆอยู่เหยียบไรเข้าล่ะเนี่ย” แอ๊ะสายไหม มินซอกยิบมาดูด้วยความสงสัย เพราะด้านในของสายไหมมีจดหมายกับแหวนวงเล็กอยู่ด้วย มันเขียนว่า…
“ขอโทษน้ะหมินๆเค้าจะไม่ทำตัวแบบที่หมิ่นไม่ชอบอีกแล้ว ดีกันนะคืนนี้เราไปเที่ยวกันเค้าขอคุณพ่อคุณแม่ออกมาอยู่คอนโดแล้วนะเค้าจะได้ดูแลหมินได้ตลอดไง รักนะ จงแด...”
มินซอกน้ำตาไหลรู้สึกผิดพร้อมอมยิ้มกับคำว่ารักที่จงแดเขียนเขาเคยบอกมินซอกแค่ครั้งเดียวตอนขอเป็นแฟนแล้วก็ไม่เคยบอกอีกเลยไม่รู้จะขี้อายทำไมนัก.. สูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง อมยิ้มกับความน่ารักของคนรัก
ว่าแต่ตอนนี้จงแดไปไหน ...... รึว่า 0.0
“ไม่นะ” มินซอกวิ่งออกไปที่ลานจอดรถ
ไม่สิรถก็ไม่มี นายไปไหนกันนะจงแด อย่าจากฉันไปนะ
มินซอกเริ่มใจไม่ดี ล่วงหันไปเปิดโทรศัพท์ หน้าจอแสดง ร้อยยี่สิบแปดสายที่ไม่ได้รับ
“จงแด3สาย ชานยอล 125”
เกิดอะไรขึ้น TT^TT
. .
.
.
.
.
.
“จงแดเป็นไงบ้างๆ เห้ๆ นายเห็นฉันไหม ฉันอยู่นี้”
ผมปวดหัวสายตาพร่ามัวไปหมด หันไปตามเสียงของผู้ชายสองคน ยืนอยู่ด้านข้างเตียง
“คุณเป็นใคร ?”
คำถามที่ผมถามออกไปมันทำให้ ชายสองคนมองหน้ากันด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
“อ่อจะมาเล่นไรอีกห้ะไอ่มหา ฉันไม่ขำนะ”
“ผมไม่รู้จักพวกคุณจริงๆ ผมเป็นอะไรเหร่อ”
“เห้ๆๆ ใจเย็นก่อนจงแด นายอาจจะยังไม่หายดี ค่อยๆนะ ฉันแบคฮยอนเป็นเพื่อนนายไง”
“ใช่กูชานยอลเป็นผัวของแบคแล้วก็เป็นเพื่อนรักของมึง เลิกเล่นได้แล้วมันไม่ตลกนะ สองหนุ่มตำหนิคนตรงหน้าแบบไม่เชื่อเท่าไหร่นัก”
แบคตบไปที่หลังชานเพราะความเขินอายใบหน้าขาวมีสีแดงระรื่อ
“ไอ่บ้าชานฉันไปเป็นเมียแกตั้งแต่มะไหร่ หะ!”
“โถๆอิหมาน้อยรึจะให้พี่รื้อฟื้นจ้ะ”
“ไอ่บ้า -/////////-“
เสียงสนทนาของคู่รักยังหยอกล้อกันตามประสา สายตาของคู่ที่อยู่บนเตียง กัลบไม่เข้าใจเท่าไหรนัก
“อะไรของพวกคุณเนี่ย ผมงง ไปหมดแล้ว ตั้งแต่ผมลืมตาผมรู้สึกงงไปหมด”
“นิชานยอลติดต่อมินซอกไม่ได้เลยหร่อไงหะ”
“ไม่ได้เลยไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่รับ แล้วทำไมจงแดมันถึงขับรถเร็วจนไม่มีสติแบบนี้นะ”
“นั่นสิ มินซอก” จงแดเอ่ยปากขึ้นมาลอยๆ…
ชานยอลและแบคฮยอนสบตากัน พร้อมกับ ยิ้มหวาน ชานยอลเอ่ยอย่าล้อเลียน
“ แหม๋ทำไมจำพวกฉันไม่ได้แต่กับจำ นายมินซอกได้เนี่ยน่ะอะโห๊แรดน่ะมึงอะ”
“แรดอะไร เขาเป็นใครเหร่อใช่ญาติผมไหม ตอนนี้หัวผมมีแต่ชื่อเขาเต็มไปหมด ไม่รู้ทำไม” จงแดเอ่ยเสียงเรียบ
“อ่อ นิชานฉันว่ามันแปลกๆล่ะนะ” แบคฮยอนกระซิบคนตัวสูงเบาๆ
“อ่อคิดเหมือนกัน มันเป็นไรของมันกันแน่ เอาไงดี”
“ฉันว่าเราโทรบอกพ่อแม่จงแดให้มาดูแลก่อนดีกว่าแล้วเรื่องความจำ อาจจะค่อยๆดีขึ้น”
“อืมดีๆแบคจ๋างั้นช่วยไปโทรบอกพ่อแม่มันให้หน่อยน่ะ แบตโทรศัพท์เค้าหมดแดะผัวคุยกะเพื่อนแปบ”
“เออๆ รู้ล่ะน่า” แบคฮยอนตอบพรางเดินไปอีกด้านของห้องพักผู้ป่วยพิเศษ
“ไงก็นายพักผ่อนก่อนนะ นายสบอุบัติเหตุนะ หัวนายคงไปฟาดกะอะไรซักอย่างนายไม่เป็นอะไรแล้ว
เดียวก็ดีขึ้น”
“เดียวแล้ว ผมเป็นใครเหร่อ”
“โอ้ย เจ็บ โอ๊ยยยยยยยยย” ชานยอลยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร เสียงของเพื่อนตัวเองก็ร้องออกมา ท่าทางกระวนการะวายเลยรีบเข้าไปจับเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“เห้ๆใจเย็นๆ เดียวหมอก็มานายจะไม่เป็นอะไรอย่าพึ่งนึกอะไรทั้งนั้น”
. .
.
.
“ก๊อกๆ ขออนุญาตครับ” ชายหนุ่มขาววิ้งเปิดประตูแล้ว เดินมาพร้อมกับบุรุษพยาบาลอีกคนข้างๆ
“อ่อสวัสดีครับพี่หมอเป็นไงฮะสบายดี” ชานยอลเอ่ยโค้งหัวทักทาย
“สบายดี ดิชานยอล อ่อจื่อเทานี่รุ่นน้องพี่ นี่ชื่อชานยอลน่ะ รู้จักกันไว้สิ”
เด็กหนุ่มข้างๆคุณหมอขาววิ้ง ยิ้มให้ชานยอลและโค้งหัวเล็กน้อยตามมารยาท
“หู๊ยผู้ช่วยพี่ซูโฮนิน่ารักเหมือนกันน่ะเนี่ย”
“หยุดเลยพ่อ..คุณชาน...” คุณหมอตัวขาวยังไม่ทันพูดจบประโยค
ปั๊กโป้กกกก โอ้ยยยยย “พูดใหม่สิชานยอล ^^” จู่ก็มีมือเล็กฝาดมาทีหัวของชาลยอล ชายอลหันหลังไปอย่างเอาเรื่องแต่ก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าเพราะศรีภรรยาดันมาได้ยินสิ่งที่เขากำลังหน้าหม้ออยู่ - -
“ป่าวจ้ะ เค้าแค่ชมเฉยๆไม่มีไรจ้ะ แบคจ๋า” ทั้งสี่คนขำกันกิ๊กกั๊ก ตามประสาคนรู้จักจนเกือบจะลืมว่า คนที่นอนอยู่บนเตียง
ยังมีลมหายใจอยู่น่ะเอออ * -*
“นี่ๆพวกคุณ คุณเป็นคุณหมอใช่ไหม ผมเป็นอะไรช่วยบอกผมที”
“อ้าวลืมซะสนิด โทษทีน่ะจงแดพี่คุยกับไอ่ชานเยอะไปหน่อย”
คุณหมอตัวขาวยิ้มแห้งๆ แล้วรีบเดินไปข้างเตียงคนไข้แบบเขินๆ
‘ครับ’
‘ตอนนี้จงแดรู้อะไรบ้างไหมเกี่ยวกับตัวเอง’
คุณหมอรีบเช็คอาการ โดยมี จื่อเทาค่อยๆจดบันทึกอาการผู้ป่วยอยู่ด้านข้างด้วยความตั้งใจ
“ก็รู้แค่ว่า ผมคือจงแด มีเพื่อนชื่อชานยอลที่มีเมียชื่อแบคฮยอน อ่อ แค่นี้ครับ”
“หะจริงเหร่อเนี่ย ไม่น่านะ”
คุณหมอสบคำพูดเบาๆ
“อ่องั้นเอาเป็นว่า จงแดประสบอุบัติเหตุและต้องให้สมองได้มีการพักฝื้นอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไปอย่ารีบร้อนล่ะ เพราะทุกๆคนเป็นห่วงจงแดมากน่ะ อย่าพึ่งไปเครียดไม่นานเกินสองอาทิตความทรงจำจะกลับมาเองเชื่อพี่เถอะ”
คำพูดของคุณหมอยิ่งไม่ได้ช่วยให้หลายๆคนสบายใจได้เลย จงแดหลบสายตาก้มหน้าครุ่นคิด
“งั้นพี่ขอตัวไปตรวจห้องอื่นแล้วจะสั่งพยาบาลมาจัดยาแบบพิเศษให้เลยนะไม่ต้องห่วง”
คุณหมอยิ้มหวานก่อนจะเดินออกไป
“ชานยอลเองก็ยืนยิ้มให้จื่อเทาเหมือนกัน” แบคสะกิดสะโพกเดียวแววตาที่ดุดันกระซิบเป็นการเอ็ดคนรักเบาๆ
“นิอย่าได้คิดเชี่ยวนะเหอะ!”
ชานยอลหยิกแก้มเนียนแบบมั่นเขี้ยวกัดฟันเยอะๆของตัวเอง
“จ้าไม่คิดหรอกก็เค้าแฟรนรี่แบคอย่าคิดมากเลยนะ จุ้บ! พอจบคำพูดชานยอลจูบแก้มขาวของแบคฮยอนทันที
แบคหันหนียิ้มแบบแก้มแทบแตก สายตาของอีกคู่ยังคงจ้องมอง ด้วยความนิ่งเฉย
“นี่คุณเพื่อนครับ จะยืนจีบกันอีกนานไหม”
“อ่าว แหะๆ จงแดคืนนี้นายนอนพักที่นี้ก่อนนะ เดียวฉันจะกลับไปเอาชุดมาเฝ้านายเอง” ชานยอลเอ่ยก่อนจะยิ้มให้แห้งๆ
“ใช่ๆ เดียวฉันก็จะมาด้วย พ่อแม่ของนายยังมาตอนนี้ไม่ได้หรอกนะพวกท่านติดงานที่ฮ่องกงจริงๆ แล้วท่านจะโทรมาหานะ
“อ่อขอบคุณมากนะ”
.
.
.
.
(มินซอก)
อะไรกัน จงแดไม่รับโทรศัพท์ ชานยอลก็อีกคนนี่เป็นอะไรกันไปหมด เฮ้อ ฉันชักจะไม่ไหวล่ะนะ!
ร่างบางนั่งลงบนเตียงในห้องคอนโดหรูกลางเมือง
แววตาที่สับสนไปหมดกระวนกระวายใจ ใบหน้าขาวมีสีหน้าเคร่งเครียดนั่งกุมโทรศัพท์ที่อยู่ในมือหวังเพียงจะมีคนติดต่อกลับมาบ้าง
เฉินจะเห็นในสิ่งที่เค้าทำหรือป่าว เค้าไม่ได้ตั้งใจนะ ขอโทษนะจงแด
ผมคิดอยู่ในใจแบบนี้ตลอดช่วงเย็นเวลานี้จะเที่ยงคืนแล้ว ใช่ผมผิดเองผิดเองที่รักสนุก เมื่อก่อนที่จะมาคบกับ
จงแด ผม แรดกว่านี้นะนะจะบอกให้ - - ในทุกวันๆ ผมมักจะมีช่วงเวลากลางคืนเสพสุขกับชีวิตวัยรุ่น
คนทุกคนๆก็อยากที่จะตอบสนองความต้องการของตัวเองทั้งนั้นล่ะจริงไหมล่ะ ผมเป็นเจ้าพ่อจูบเลยน่ะเมื่อก่อน
พอมาตกหลุมไอ้ มหาคุณพ่อพระ เวลาแบบนั้นหายไปหมด จงแดดีเกินไปสำหรับผมไม่เคยแม้แต่จะล่วงเกิน ทั้งๆที่ต้องการมาก TT^TT
แต่เพราะนิสัยและความรักที่จงแดมีให้ผมทำให้ผมรักเขามากเหมือนกัน ทำไมถึงเลิกนิสัยเพย์บอยแบบนี้ไม่ได้ซักทีนะมินซอก ขอโทษนะเฉิน ฉันจะทำตัวเองใหม่จะไม่ขี้เหวี่ยงขี้งอนแบบนี้อีกแล้ว
ตื๊ดๆๆๆๆ
นอนร้องไห้อยู่ซักพัก ก็มีเสียงไอ้เครื่องที่นอนรอคนติดต่อกลับมาตั้งแต่เมื่อเย็น มือเรียวรีบยิบมันขึ้นมาทันที
“ยอบอเซโย”
(อ่า มินซอกเหร่อ นี่ชานยอลน่ะ)
“อื้มนายโทรมา ทำไมเยอะแยะเกิดอะไรขึ้นหรือป่าว อยู่กับจงแดรึป่าว ทำไมเขาไม่รับโทรศัพท์”
(เห้ใจเย็นก่อน เปาน้อย เอาเป็นว่าคืนนี้นายนอนพักผ่อนแล้วพรุ่งนี้มาเจอฉันที่ โรงพยาบาลVP น่ะ)
“ไอ้บ้าฉันไม่ใช่ซาลาเปาย่ะ !!”
(ฮ่าๆก็เห็นไอ้หามันเรียกบ่อย)
“เดียวแล้วใครเป็นอะไรทำไมต้องไปโรงบาลจงแดอยู่ไหนอย่าอ้อมค้อม”
(ก็บอกว่าอยู่โรงบาลไง นายรีบนอนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเถอะเรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะมาก!!)
“หะ!ว่าไงนะ นิชานยอลจงแดเป็นอะไรรึป่าว”
(มันหลับไปแล้วมันต้องการพักผ่อนน่ะมินซอก ฉันจะนอนแล้วนะพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ตู๊ด!!!!! )
“เดียว! เดียว !!” โอ้ย อยากจะกรี๊ด ไอ้บ้าหูกาง ทำไมต้องให้คิดมากด้วย จงแดเป็นอะไรนะ ฮือเป็นห่วงนะ
แล้วจะให้นอนหลับได้ยังไงกัน !TT^TT
-------------------------------------------
เฮ่ยไม่ต้อง งง นะ ที่มาอัพตอนนี้ใหม่เพราะต้องการปรับการพิมพ์ของตัวเองนิ่ดหน่อย คนที่อ่านไปแล้วเรื่องยังคงเหมือนเดิมนะ
ไม่เปลี่ยนไร หรอก คือเรามอย้อนอ่านตอนนี้
มันเด็กน้อยไปคือเพิ่มเริ่มบ้าพลังพิมก็ลงเลย
ภาษาก็เข้าใจไม่ดีนักเลยมาปรับให้ดีขึ้น (นี้ดีแล้ว?555)
เอาเถอะแต่ตั้งใจนะ
ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยเถอะ เเท็ก #MNClove
ขอบคุนค้าาาาา
-----------------------------------------------------------------------------
(เก่า)
555 มาอัพตอนแรกแบบงงๆ
ใครหลงเข้ามาเม้นต์ให้เค้าบ้างน๊า TT^TT
อยากจะทำอะไรสำเร็จกับเขาบ้าง ไม่รู้ว่าทางนี้เหมาะกับตัวเองไหมอะเนอะ
ยังไงช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยน่ะ พยายามเฟร่ออ **
ความคิดเห็น