คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Monochrome love:นามบัตรกับวันครบรอบ
MONOCHROM
love11
อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความสุข
รึอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก
แต่สำหรับบางคน นี้อาจจะเป็นจุดสุดท้ายของความสุข
ก็ได้..
11
นามบัตรกับวันครบรอบ
"จงแดอ่าลงมาเร็วๆเซ่"
ผมยืนเล่นน้ำเย็นชื่นใจกระโดดโต้คลื่น~อยู่คนเดียวมาซักพักแล้ว จงแดเอาแต่นั่งอยู่บนหาดขีดเขียนทรายตามเรื่องของเขา - -
คือผมมากะแฟน ? มาเที่ยวทะเลก็ต้องว่ายน้ำสิ!
"ไม่เอาอะนายเล่นไปเถอะ"
"ไม่เอาลงมาเดียวนี้เลยมาๆ"
"ไม่เอา"
"นี่จงแดนายไม่ลงฉันจะไปเล่นกับพวกนั้นนะ!"
ผมพูดพรางชี้ไปยังกลุ่มนักท่องเที่ยววัยรุ่นกลุ่มหนึ่งพวกเขากำลังเล่นห่วงยางอันโตกับอีกสองคนดำน้ำกันอย่างน่าสนุก งื้อ อิจฉาอ้า!! อยากมีเพื่อนงือ
"ไปก็ไป ว่าแต่รู้จักพวกเขาเหรอไงไอ้ตัวยุ่ง"
"เออไปแน่ แล้วนี้รับ!"
ผมถอดเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ออกโยนไปให้จงแด เพราะก่อนหน้านี้ตีกันมาพักใหญ่เรื่องชุดวายน้ำ คือจะอะไรนักเนอะอุสาเอาชุดโปรดมาใส่ คือกางเกงว่ายน้ำผมน่ารักมากๆเลยนะ ลายปลาดาวแหละคิคิ แถมผมยังมีเสื้อกล้ามสีชมพูอ่อนใส่มาด้วยนะคือเข้ากันมากๆชอบ ><~
"ย๊า จะถอดออกทำไม ไม่ต้องไปเลยนะนิ!มินซอก!"
จงแดเดินลงมาชายน้ำยื่นมือไปหยิบเสื้อที่ผมโยนเข้าไป ผมเดินต่ออย่าร่าเริงมุ่งหน้าไปหาพวกเขา โดยไม่สนใจเสียงเรียกของจงแดแม้แต่นิด จริงๆนะ...
"อันยองฮะ"ผมเดินเข้าหาแล้วทักทายอย่างเป็นมิตร
"อันยองคร้าบ/อันยองฮะ~~"
ผู้ชายผิวขาวสองคนหันมายิ้มให้อย่างเป็นมิตรเช่นด้วยกัน ^^ ส่วนผู้หญิงสองคนกับผู้ชายอีกคนกำลังดำน้ำอย่างไม่สนใจผู้มาใหม่แสนน่ารักอย่างผม>[]< (-_-)
"เล่นด้วยคนได้ไหมอ่า ฉันมินซอกครับ"
"เอาสิขึ้นมาเลย เดียวเราหมุนๆให้ฮ่าๆ"
"ยินดีเลยมินซอก เอ้าเจ นายยกเลยฮ่าๆ"
ผมตื่นเต้นที่ได้ร่วมวงกลับพวกเค้า ทั้งสองงัดผมจากน้ำอีกคนประคองหลัง ว้าวตอนนี้ผมนอนอยู่บนห่วงยางอันโตแล้ว
เสียงหัวเราะของพวกเรายังดังขึ้นเรื่อยๆ เจกับฮาจิ แฟรนลี่มากๆ เราผลัดกันเล่นอย่างสนุก
"ย๊า"
ตุ้ม!!!!!! ตุ้มใหญ่อีกแล้ว คือตอนนี้ผมไม่ได้ตั้งตัว เลยสำลักน้ำนิ่ดหน่อย
"แฮ๊กๆอะแฮ๊ก"
"เป็นไรไหม มินซอก" เจหันมาลูบหลังกับเอามือของเขาลูบน้ำออกจากหน้ากลมๆของผม
"แสบตานิดหน่อยอะขอบคุณนะ"
เจจับหัวผมแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรเราออกมาจากฝั่งไกลมากกว่าเดิม ไปรึป่าวนะ
.
.
"แฮกๆ เอามือ ออกเดียวนี้นะ"
ผมและเจหันไปมองปลายเสียง
ฮ่าๆจงแดคงว่ายน้ำมาเขาเอ่ยทั้งๆที่ยังหอบเหนื่อย
"อ้าวอยากเล่นละเหรอมาเรากำลังสนุก"ผมเอ่ยแซวๆ
"ขอโทษพวกนายด้วยนะมินซอกต้องไปแล้ว"
จงแดจับมือผม กึ่งลากเข้าฝั่งน้ำที่สูงระดับใต้ออกทำให้ผมเดินยากอยู่เหมือนกัน..ผมหันไปยักหน้าให้ทั่งคู่เล็กน้อย ยิ้มเป็นเชิงขอบคุณที่แก้เหงาให้ผมได้บ้าง
"นายไม่เล่นแล้วจะพาลคนอื่นทำไมฮะ"
"ว่ายน้ำก็ไม่เป็นยังจะไปอ่อยชาวบ้านไกลๆอีก"
จึก! เจ็บเลยโหยขึ้นเลยอะ ฮรือมินซอกจะไม่ทน!
ผมชักมือออก กอดอกยืดตัวสง่า-.,-
"ไม่สนอะ นายจะเข้าไปนอนพักก็ไปฉันพึ่งเล่นไม่นานเจกับฮาจิเขาก็ดีเล่นเป็นเพื่อนฉันไม่เหมือนนาย!"
"นายไม่เคยรู้อะไรเลยสินะมินซอก"
จงแดเอ่ยเสียงเรียบ แสงแดดที่ส่องสะท้อนทำให้ผมเห็นสีหน้าเขาไม่ชัดนัก
"งอนเหรอ..."
"ฉันกลัวปะการัง"
"อุ๊ต๊ะ ฮ่าาๆ"
จงแดหันหน้ามามองสีแดงๆขึ้นข้างแก้มไม่รูัเพราะอายรึเพราะโกธร
"โอ๋ๆฉันขอโทษน๊าๆรู้หรอกน่ามาๆนายขี่หลังฉันก็ได้จะได้ไม่เหยียบปะการัง"
โป๊ก!
"โอ้ยเจ็บนะจงแด!"
"หันหลังเลย ไม่ต้องมาแซวล่ะคนมันไม่ชอบ"
"ครับโผมมมม"
หลังจากนั้นผมก็แบกจงแดอีกครั้ง เอาเถอะกี่ครั้งก็ยอม -0-
น้ำทะเลที่ล่วยพยุ่งน้ำหนักจงแด
มันทำให้ผมไม่เหนื่อยเล้ย^^
"นี่"
"หะ"
-////////-
จังหวะที่หันหน้า แก้มขาวก็ไปกระทบสิ่งนุ่มๆ
คือนุ่มและเย็นมาก ... จะเขินละนะ คือเขินแล้วแหละ...
"ไอ้บ้าเดียวสิวขึ้นเอ้ย!!!" คือที่เขินเข้าใจว่าเป็นปากสวยหยักได้รูปมาจุ้บแก้ม แต่ป่าวเลย เหอะ เอาอะไรนิ่มๆที่ลอยมากับน้ำมาจิ้มก็ไม่รู้ เหอะขอบคุณนะจงแด !
"ฮ่าๆ"
"นี่ๆดูสิปะการังอันนี้มีปลาด้วยน่ารัก"
"ไม่ฉันไม่ชอบรีบเดินเถอะน่า"
"รู้แล้วยะ!"
.
.
"นี่"
"หะ" แล้วผมก็มีความรู้สึกสัมผัสที่แก้มอีกครั้ง...
.
.
>///////< สงบนิ่ง
นิ่ง....สงบ...หลับตา.....
"นี่เเก้มเปื่อยแล้ว" จงแดพ่องปากจุ้บมาที่เเก้มผมอย่างอ่อนโยนและเนิ่นนาน
"เค็มวะ"
"เอ้าไม่เค็มได้ไงน้ำทะเลนะ"
"สบายดีจังอยู่บนหลังนายอะ"
"ไม่นึกถึงคนแบกชิ"
"นายก็พาฉันขึ้นฝั่งสิ บอกแล้วไม่ชอบปะการัง"
"ฮ่าๆ"ผมหัวเราะลั่น จงแดพูดทำปากยู่อย่างน่ารักช่วงนี้เขาดีกับผมมาก ถึงจะชอบแกล้งแต่ก็สร้างความสุขและหัวใจที่ผ่องโตขึ้นในทุกๆวัน
ถ้าเขาหายไปอีกผมจะทำยังไงนะ?
ขาทั้งสองข้างเดินตามแนวปะการังน้อยใหญ่ที่นี้มีปะการังเยอะเพราะเป็นที่นิยมในการปลูกแบบคู่รัก มีความเชื่อ่าถ้าคู่ไหนปลูกไว้ถ้ามันเติบโตชีวิตคู่จะมั่นคง...แต่ผมไม่ชวนจงแดปลูกหรอก แถวนี้คลื่นแรงจะตาย เสี่ยงปะการังตาย กลัว(-_-)
"พอๆแถวนี้ไม่มีไอ้ยึกยือนั่นแล้วเดินเองได้"
จงแดพูดแล้วปล่อยตัวออกจากผมเขาดำน้ำลงไป ผมมองแบบ งงๆ
"เย้ย ทำไรอะ"
"ตอบแทนไง"
"บ้านี่จะถึงฝั่งแล้วนะปล่อย" ผมแหกปากทั้งๆที่ตัวยังถูกอุ้มจากคนข้างๆ
"เงียบน่าเสื้อตัวนี่มันน่าเอาไปเผาทิ้งจริงๆ" จงแดอุ้มผมขึ้นฝั่งยังไม่วายส่งเสียงดุๆ
จังหวะที่จงแดกำลังจะวางผมลงบนทรายนุ่ม จู่ๆก็นึกสนุกอยากแกล้งบ้างแหะผมจับมือจงแดส่งสายตาปิ้งๆไปให้ทำท่าทางเหมือนจะพูดบางอย่าง..
"นี่จงแด"
"ว่าไง อากาศเริ่มเย็นมากแล้วรีบเข้าเถอะ" มือเนียนๆก็ลูดเเหวนคู่ของจงแดออกอย่างเบามือ เยสสำเร็จ
จงแดกำลังก้มมองมือตัวเอง... อ่อเอาไงดีเอาไงดี!!
"นี่มองหน้าฉันสิ!" จงแดกลับสายตามองผมทันควัน ฮิๆสั่งได้เป็นไงล้า?
"...."
"นายจุ้บฉันนานไปอะเมื่อกี้ขึ้นฝั่งแล้วนายต้องหาน้ำองุ่นอร่อยๆมาให้ฉันตกลงป่าว"
"มันเกี่ยวไรกัน?"
"เอ้าก็..."
ผมพูดยังไม่ทันจบจงแดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหันหลังก้มหยิบเสื้อสีดำที่ผมโยนไว้ โยนมาให้ผม
"ใส่แล้วเดินมาเร็วๆ"
ชิ!
ผมก้มมองแหวนในมือหึ แกล้งงอนซะให้เข็ด! ..
.
.
.
.
(เลย์)
ตอนนี้ผมและคริสอยู่บนเรือสีขาวสวย คริสขับบอกจะพาไปชมถ้ำใกล้ๆแถวนี้...หลังจากที่น้องโด้กลับไป คริสก็ดูฟุ่งซ้านแปลกๆ พอตกช่วงบ่ายก็ดันให้ทางรีสอร์ทจัดเรือมาให้เช่าแล้วก็ลากผมลงมาด้วย... เมื่อถึงช่วงน้ำนิ่ง คริสดับเรือ ยกยิ้มอย่างน่ารัก -\\-
"อี้ชิงดูนี้ดิ"
คริสทำท่าร่าเริง ชี้ไปทางฝูงปลากลุ่มหนึ่ง เขาจะตื่นเต้นอะไร? ตัวก็โตทำเป็นเด็กไปได้
"อืมเห็นละน่า"
"อะไรอ่าพามาก็ตื่นเต้นหน่อย"
"ใครจะไปทำท่ากระโดดโล้ดเต้นแบบนายลงกันเล่า ฉันอายุเยอะแล้วนะ"
"แบบนี้อะเหรอ"
โครม โครม !!
"เฮ้ยอย่าขย่มเรือดิฉันกลัวนะ"
ผมขยับตัวจับราวเรือแน่น ความโคลงเคลงยิ่งทำให้ผมคลื่นไส้ TT^TT
"โอ๋ๆอี้ชิงของคริส อย่ากลัวไปเลยนะ"
"นี่ออกไปเลยเดียวจับถ่วงน้ำ!"
ผมสบัดคริสออกทำมาเป็นซบ ชิปัญญาอ่อน-..-
"อี้ชิง" คริสทำปากคว่ำ เบะปากทำหน้าเศร้า น่าชงชานเหลือเกิน-//-
นี้ตั้งแต่เริ่มเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคนๆนี้ ผมว่าผมเองเปลื่ยนไปเหมือนกันนะ
หมดกันภาพลักษณ์เจ้าของวูฟผับ ! หมดกันความน่าเกร็งขาม ฮรือว่าจะมุ้งมิ้งใส่แค่ซูโฮคนเดียวนะ.. พลาดกับคนนี้หลายๆอย่างแต่ทำไงได้ก็รักไปแล้วนิ>..< ว่าแต่ที่โน้นเป็นไงบ้าง? ด้านหลังผับยังปกติดีอยู่ไหมพวกขี้พนันยิ่งชอบสร้างปัญหาอยู่ บางทีผมก็คิดว่าทิ้งงานมาอยู่กับไอ้ตัวโตเพื่อ? -///-
"ว่าไง"
"นายว่ายน้ำเป็นไหม"
"เป็นเซ่ฉันนะนักว่ายน้ำเก่านะ"
"งั้นใส่เสื้อชูชีพไว้ก่อนนะ ป้องกันเดียวฉันจะขับพาเข้าไปดูในโน้น"
คริสพูดพลางชี้ไปยังโพรงถ้ำ แสงอาทิตยามบ่ายแก่ๆ สองทอดเข้ามา สวยมากๆเลย และในช่วงเวลานี้มันแสนอบอุ่นยิ่งขึ้นเมื่อมีคนข้างๆที่เรารักมาด้วย..ผมรับเสื้อชูชีพจากคริสมาสวมคริสเองช่วยติดเสื้อให้เรียบร้อย ผมก้มมองร่างสูงอย่างเพลินตาไม่ว่าเขาจะทำอะไร สายตาคู่นี้ของผม มักจะไม่สามรถละออกจากเขาได้เลย
"ขอบใจนะ"
คริสเงยหน้า ยกยิ้มให้
"ปั๊บ!!!! "
"ไอ้นี่นิ" ผมกระเด้งตัวหลังจากคริสตีก้นผม..แถมลอยหน้าลอยตาเดินไปนั่งประจำที่ขับเรือ
"นั่งดีๆนะห้อยเดียวร่วง"
"ไม่นายตีก้นฉันนั่งไม่ได้เจ็บ" จริงๆก็ไม่ได้เจ็บอะไรหรอกแกล้งดื้อไปเท่านั้นแหละ
คริส หมุนดับเครื่องก่อนจะหันมามองผมแบบเซงๆ
ผมเดินประชันหน้าเข้าหาร่างสูงยืนสู้หน้าเช่นกัน
"งั้นต้องนั่งแบบนี้สินะ"
สิ้นสุดเสียง
ไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้นอีกเลย... นอกจากเสียง ลม คลื่น เครื่องยนต์เรือ และ หัวใจ..
คริสขับเรือเข้ามาทางปากถ่ำใหญ่ลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอผมมาตลอดทาง มันจึงเลี่ยงไม่ได้ที่ผมจะมีสีแดงๆเกิดขึ้นบนแก้ม ก่อนหน้านี้เขาจับผมนั่งตักแล้วพุ่งประกบจูบหวานและสต๊าสเครื่องเรือออกทันที..เป็นจูบที่เสี่ยงอันตรายมากเลยนะนั่น ก็แหง่ละ คนขับเล่นหลับตาส่งความหวานเข้าปากผมอยู่..ถ้าไม่เป็นฝ่ายผละออกก่อนมีหวังเรือชนโคดหิน พอดี-///-
"ถึงแล้วนิ"
"เอ้าลุกดิ นั่งเพลินเลยฮ่าๆ"
"ชิ"
ผมรีบลุกเดินไปทางหางเรือทันที ยืนบนทางขึ้นเรือสูดอากาศเต็มปอด เย็นดีจริงๆ
"ขอโทษนะ"คริสโอบจากด้านหลังก่อนเอ่ยขึ้น เขาทำหัวใจผมผ่องโตอีกแล้ว-///-
"หะ"
ตุ้ม!!!!
ภาพทุกอย่างความรู้สึกที่มีเมื่อกี้ผมของถอนคำพูด!
ไอ้บ้าคริสสสสสสสสสส!!เมื่อโผล่พ้นน้ำจากการพบยุงของเสื้อชูชีพ
ภาพที่เห็นคือไอ้คนหนึ่งยืนขำเป็นคนบ้าตัวโต เห้อะ!
"นี่นายกล้าถีบฉันเลยเหรอ? นี่ใคร จางอี้ชิงเจ้าของผับในย่านหรูนะเว่ย!"
"ฮ่าๆก็ก้นนายน่ารักตลอดเลย"
ดูๆมีหน้ามาพูด -\\\-
"เหอะปากดีเดียวเถอะ ขึ้นฝั่งฉันจะไปนอนกับจงแด"
"ดีฉันจะได้ไปนอนกับมินซอก"
"ย๊า!" ผมผลักน้ำเข้าไปบนเรือไม่มากก็น้อยขอละบายหน่อยเถอะ! แล้วเชิดใส่ว่ายน้ำไปในโพรงถ้ำนั่น...
หินเงาวับอยู่ตามขอบถ้ำใหญ่ด้านล่างมีปะการังสีสวยมากมายเหล่าปลาสีๆว่ายกันดูเพลินตา ผมมองทิวทัศ ด้านนอก ที่นี้มีเปลือกหอยเต็มไปหมดด้านทั้งสองข้างเป็นหินชันๆลอยโผล่พ้นน้ำ มีป้ายติดไว้ว่า
"อธิฐานแล้วขอพร หากท่านหยิบเปลือกหอยสองข้างแล้วนำมาประกบกันพอดี ท่านจะสมหวังดั่งใจ"
เหอะมันก็เป็นความเชื่อที่น่ารักดีนะเหล่าเปลือกหอยมากมาย ที่กองอยู่ที่นี้ไม่รู้มันมาได้ยังไงเหมือนกันแหะ
ผมเพลินกับสิ่งรอบข้างมาพักหนึ่งทำไมคริสยังไม่ง้อผม? ! หายไปไหน ????
ผมกวาดสายตามองไปทั่วจากเรือที่จอดอยู่กลับไม่มีคนอยู่บนนั้น ㅠ ㅠ
"คริสอ่า"
"...."
"คริส"
"..."
"บอกให้ออกมาไง ฉันไม่กลัวนะอย่าแกล้งสิ"
ผมหันตัวเรียกเขาแต่ก็กลับดูเหมือนว่าผมอยู่คนเดียว ตัดสินใจว่ายน้ำไปตรงโขดหินตรงนั้น ลมหนาวๆยังพัดเข้ามากระทบกายผม
ความรู้สึกโดดเดี่ยวเข้ามาทันที คือคริสจะเล่นอะไรนี่ผมไม่ตลกแล้วนะ
รู้สึกกลัวแล้วละสิ กวาดสายตาเท่าไหรก็ยังไม่มีวี่เเววของคริส ผมเลยดันตัวเองว่ายไปยังเรือขาวตรงนั้นและผมก็รู้ว่าเขาไม่ได้จมน้ำหรอกหายไปเงียบๆแบบนี้ หาไรแกล้งผมแหละมั้ง
กลับมานั่งเงียบๆคนเดียวบนเรือ ....
.
..
...
..
.....
นานไปแล้ว!
"ย๊าคริสนายมันน่าเบื่อจะเล่นอะไรหนาวแล้วนะ"
"..."
"นี่ไม่งั้นฉันขับเรือกลับจริงๆแล้วนะ"
พูดไปงั้นถามว่าขับเป็นไหม ไม่!
สายตากลับไปเห็นอะไรบางอย่าง... สีส้มเข้มและมันคือ เสื้อชูชีพ!
มันลอยผ่านเรือผมไป
"คริส! "
....
"นายเป็นอะไรฉันไม่ตลกนะ"
"ฉันโกธรนายแล้วด้วย ฮึก!..."
วินาทีที่เหมือนสติแตกร่างก็กระโจนลงน้ำอีกครั้ง น้ำที่ลึกมากทำให้ผมไม่สามารถดำลงไป เอ่ยเรียกชื่อของคนตัวโตครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้เรียกอยู่อย่างนั้นจนเหนื่อย....
ผมกลับมาที่โขดหินที่มีหอยมากมายอีกครั้ง..
น้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ กับความรู้สึกที่กลัวเหลือเกิน คริสจะเป็นอะไร? หายไปไหนคือตอนแรกคิดว่าคริสอาจจะแหย่เล่น แต่มันนานจนน่าตกใจ
"อธิฐานแล้วขอพร หากท่านหยิบเปลือกหอยสองข้างแล้วนำมาประกบกันพอดี ท่านจะได้สมหวังดั่งใจ"
มือเรียวสวยสั่นเล็กน้อยเอื้อมไปหยิบหอยสีสวยมาสองด้านกำมันไว้ในมือ แนบ อกและหลับตา แพรขนตาสวยกลบแน่นลงหนังตากระพริบถี่ๆ อี้ชิงตกอยู่ในภวังค์ความหวัง
"ขอให้คริสปลอดภัยกลับมาหาอี้ชิง ได้โปรด...."
สองมือประกบเปลือกหอยอย่างเชื่องช้า คลี่ตามองอย่างมีหวัง ทำไมแค่คนๆเดียวต้องมาทำให้เค้ามาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ
.
.
"เฮ้อ มันไม่ประกบกันอ่า...ไม่นะ..."
ผมทิ้งหอยบ้าลงที่กองอย่าหงุดหงิด ทำอะไรไม่ถูก ชันเข่าขึ้นแล้วก้มหน้าลง ฮึกผมจะไม่ร้องไห้ มันน่าอาย..
"นายว่าไหมเปลือกหอยนี้มันไม่น่าเชื่อถือเลยเนอะ"
คริสมองร่างเล็ก ที่เอาแต่ก้มหน้าตัวสั่น ร่างสูงเอ่ยแล้วก้มหน้ามาให้พอดีกับอี้ชิง
"อืม มันโกหกเชื่อสิ"
ผมพูดจบก็เบิกตาโผ่ง เสียงของเขา..
ผมเงยหน้ามาพบกับคนที่ผมตามหาน้ำตาที่ไหลเมื่อครู่ผมใช้มือปัดออกลวกๆ
คริสยกยิ้มอย่างมีความสุข และแน่นอนนี่ไม่ใช้เวลาที่ผมต้องมานั่งยิ้มกลับ
.
.
ผัวะ!!!!!!
เพี๊ยะ!!!!
โอ้ยยยยยยยยยยยย !!!
คริสหงายลงน้ำทะเล ผมยืนบนโคดหินเต็มความสูง เท้าสะเอว โมโหโว้ย! นี่ยังน้อยนะหนึ่งหมัดกับหนึ่งตบ เอาให้ไอ้หน้าหล่อๆพังไปเลย!
คริสโผล่พ้นผิวน้ำ ทำปากคว่ำไม่ส่องเสียงร้องอะไรอีก ว่ายน้ำมาข้างๆผมแล้วชันตัวเองขึ้นด้านข้าง
"นี่ อันนี้น่าเชื่อถือกว่าเยอะ"
พูดจบก็ยื่นเปลือกหอยขนาดไม่ใหญ่มากมาให้ ผมยังคงยืนมองด้วยใบหน้านิ่ง อะไรไม่ขำ!
"ไม่ตอบเลยแหะโกธรแน่ๆ ได้เวลาแล้วเนอะดูนี่"
คริสชักมือกระตุกผมให้นั่งลง
ผมนั่งลงอย่างว่าง่าย ถ้าให้ดูอะไรไร้สาระอะน่าดู!
คริสลุกมานั่งท้ายผม โอบจากด้านหลัง แก้มเปียกๆของเขามาถูแก้มผมแบบอ้อนๆ
ผมไม่พูดแต่ก็มีหลุดยิ้มออกมาบ้าง-///-
"ก้มหน้าจะเห็นไหมเนี่ย"คริสจับคางผมเชิ่ดขึ้น..
โขดหินที่เรานั่งมันตรงกับโพรงทะลุออกไปด้านบน
และรูโพรงที่อยู่เหนือหัวผมมันเป็น รูป....หัวใจ...
ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ แสงแดดที่ส่องทอดเข้ามาตรงพอดีกับช่องนั้นมันจึงเกิดหัวใจดวงใหญ่อยู่บนผิวน้ำ...
"ฉันหลบนายเพราะอยากรู้ว่านายรักฉันจริงๆรึป่าว รอเวลาเพื่อเห็นความรู้สึกนายฉันแค่อยากรู้ว่าวันหนึ่งฉันหายไปนายจะเป็นยังไงร้องไห้ไหม เรียกร้องฉันรึป่าวยังคงอยากจะตามฉันเหมือนวันที่เราเจอกันไหม..ตอนนี้ฉันรู้แล้วนะและตอนนี้มันก็ถึงเวลาของหัวใจของฉัน..จะตอบแทนนายบ้าง คริสรักอี้ชิงจริงๆนะวันนี้ฉันพานายมาเพื่อให้นายได้เห็นสิ่งที่ฉันรู้สึก.....เห็นหัวใจที่อยู่ตรงผิวน้ำนั่นไหม มันจะมาทุกๆสี่โมงสิบสี่นาทีแล้วเงาจะหายไปเมื่อสี่โมงสิบแปดนาที มันเป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก แต่ฉันก็อยากให้นายมาเห็นมัน..และนี่รับไว้นะ ผมขอเป็นเจ้าของอี้ชิงตลอดไปได้ไหม.."
"แต่เดียวหัวใจบนผิวน้ำมันก็หายไปไม่ใช่เหรอ"
"แต่หัวใจที่เต้นแรงแนบหลังนายยังอยู่นะ"
ผมก้มมองตรงอกที่มีมือใหญ่ ถือเปลือกหอยที่เปิดขึ้นด้านในเป็นกำไรเงาวับหรูเรียบๆวางทับกระดาษเก่าๆที่ยับเล็กน้อย..ผมอมยิ้มหยิบกำไรขึ้นมาดูแล้ววางมันลงที่เดิม หยิบกระดาษแผ่นเล็กอีกใบที่มันถูกทับอยู่….กระดาษใบนั้นเป็นนามบัตรที่ผมบ้าระห่ำยื้นไปให้คริส วันแรกที่เราเจอกัน.. คริสยังเก็บไว้
ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจมันเต้นแรงไปแล้วนะ
"จ่อม!"
“โอ๊ะ” คริสอุทานเบาๆ ><
ผมหันหลังโผกอดกระชับแน่น
หน้าซุกซบอกเปียกแต่ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น..ถึงแม้จะมีเสื้อชูชีพอันโตคั่นอยู่ แต่ผมก็ได้ยินเสียงหัวใจของคริสนะ น่ารักจังไอ้เงิงของห้อย><~
"ฮึก อ่อ อี้ชิง~"
ดูสิเสียงสั่นเลยอะคริสง่านายร้องไห้ทำไม ดีใจสินะฮรือ
ผมผละออกจากตัวมองหน้าได้รูปรอยยิ้มแห้งๆ ส่งมาให้ผม
"ครับ"-///-
"นายหันตัวเร็วฉันตกใจ เลยทำมันตกน้ำแหะๆ"
"หะ" ผมหันหลังมองคริสทำเปลือกหอยตกน้ำอ๊ากกำไรอันสวยนั่ยละโอ้ยเสียดาย!
คริสทำหน้าเศร้าอีกครั้ง แต่เอาเถอะเห็นหน้าหล่อๆที่ช้ำนิ่ดหน่อย มันโกธรไม่ลงซักที...
"แต่กระดาษใบนี้ยังอยู่ฉันว่ามันมีค่ากว่านะ ขอบคุณสำหรับอะไรแสนพิเศษแบบนี้นะคริส ฉันจะเป็นของนายตลอดไป"
ร่างสูงยิ้มร่า ก้มจูบหน้าผากมนสวย
"ฉันรักนายอี้ชิง"
"ฉันรักนายมากคริสของฉัน"
คริสหน้าแดงหลับตายี๋ >\\\<
"โอ๊ะมันกำลังจะหายไปแล้วละหัวใจดวงนั้น"ผมเอ่ยพลางกระตุกให้คริสมองไปผิวน้ำ
"สู้หัวใจดวงนี้ไม่ได้หรอกเนอะมันจะไม่หายไป ไม่หายไปไหนฉันสัญญา"
ผมหันมาพยักหน้ายิ้มรับ เอานามบัตรปิดปากแล้วจุ้บมันเบาๆลงปากคริส มีเพียงกระดาษใบเล็กๆเป็นสื่อกลางของความรักของเรา...ผมผละตัวออก ยกยิ้มอย่างชอบใจคริสน่าแดงมากๆผมเองคงไม่ต่างอะไร..กระดาษยังคงติดอยู่ที่ริบฝีปากเขาคริสลืมตาดึกมันออกยกยิ้มพุ่งเข้าจับคางผมเชิดแล้วประกบจูบอย่างนุ่มนวล จูบย้ำๆแทรกลิ้นร้อนแสนหวานเข้าโพรงปาก ขบริมฝีปากอย่างอ้อยอิง มือไม้อ่อนเรียวแรงหายเหมือนกับทุกครั้ง ที่เราจูบกัน....
ขอบคุณ ความโกธรที่ทำให้ฉันรู้จักนาย อู๋อี้ฟาน
.
.
.
.
______________________________________ krislay part' THE END_________________________
(มินซอก)
เขาว่ากันว่าความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
แต่ขอโทษนะมันไม่ใช่กับผม >0< หลังจากหยุดเรียนเพราะเหนื่อยจากการกลับมาจากทะเล แถมผมทำผิดครั้งใหญ่กับหลายๆคน กลุ่มแรกคือผมต้องก็กลับบ้านไปสารภาพผิดกับป๊าม๊าที่ออกไปเที่ยวทะเลทั้งๆที่ไม่ได้ขอก่อน แถมเอารถป๊าออกมาด้วย ฮรือเกือบไม่รอด ส่วนอีกคน จงแด ผมทำเขาป่วยอะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ คือแกล้งเอาแหวนไปซุก แอบหงุดหงิดด้วยที่ตอนกินข้าวกันจงแดไม่เห็นสนใจแหวนเลย เอ่ยปากก็ไม่เอ่ย
มันน่าโมโหชะมัด
!!
แต่พอผมหลับไป ….
ตกใจตื่น ไม่มีจงแดอยู่ในห้อง
กลางดึก….. ออกไปตามหาจงแดออกไปเดินชายหาดเพราะกำลังหาแหวนวงนั้นอยู่ คือรู้สึกผิดมากถึงมากที่สุด
เล่นเอาเจ้าตัวไม่คุยกับผมเลยอ่ะ เช้ามาเลยว่าจะสระผมให้เป็นการไถ่โทษ อ้อนอยู่นานมาก ยกเอาเรื่องผู้หญิงในโทรศัพท์จงแดมาเป็นข้ออ้างแต่ก็ไม่สำเร็จ
จนเมื่อวานผมไปลากพี่หมอตัวขาว มาตรวจถึงคอนโดเจ้าตัวถึงจะยอมคุยกับผม TT^TT
แต่ตอนนี้ดีกันแล้ว สบายใจได้นะทุกคน><
ตอนนี้กลับมาใช้ชีวิตปกติในโรงเรียนของเรา ชานยอลและแบคฮยอนถูกโหวตเป็นคู่รักที่เหมาะสมที่สุดในโรงเรียน แถมมีแฟนคลับตั้งกันเลยทีเดียว ปะโด่ ถ้าผมกับจงแดเปิดตัวกันบ้าง ตำแหน่งนั้นมันต้องเป็นของผมเชื่อสิ!
แต่เพราะลีวูที่ผมยังไม่วางใจนัก ช่วงเวลาหลายวันทำให้ผมลืมเขาไปได้เหมือนกัน จงแดเองก็ไม่เคยเอ่ยให้ผมรู้สึกอึดอัดใจแม้แต่ครั้งเดียว..
ช่วงนี้ไกล้จะสอบผมเองก็จะไปติวกับจงแดหรือบางครั้งก็เป็นลู่หานบ้าง แบคฮยอนบ้าง
เวลาในการใช้ชีวิตไปพร้อมกับคนที่เรารักนี้มันผ่านไปได้ง่ายๆเลยเนอะ เราสองคนจะเจอกันในที่เดิมๆ เวลาเดิมๆในทุกๆวัน ผมจะบอกรักจงแดผ่านมือถือเสมอและจะเช็คจงแดเวลาอยู่ที่ผับทุกวัน จงแดจะเหนื่อยบ้างไหมนะ ตื่นเช้าต้องมาเรียน ตกเย็นก็ได้นอนนิดหน่อยก็ต้องไปช่วยอาของเขาแทบทุกวัน ชีวิตจงแดเปลื่ยนไปหลายอย่าง รวมถึงผมเองเหมือนกัน ผมเลิกเที่ยวเล่นกลับคอนโดเพื่อให้อีกคนสบายใจและได้หลับพักผ่อนก่อนออกไปทำงาน
เวลาผ่านไปหลายอาทิตย์
จนถึงวันนี้
วันที่ครบรอบที่เราคบกัน เจ็ดเดือน…
ความรู้สึกที่จงแดมีและเคยทำให้ผมมาผมไม่เคยลืม และรักในสิ่งที่เค้าเปลี่ยนไปเสมอจากคิมจงแด ที่ค่อยจะพูดนุ่มๆกับผมคอยดูแลผมซะจนผมรำคาญค่อยปกป้องด้วยความสุภาพ แต่ในตอนนี้จงแดคนใหม่กลับมาให้ความรู้สึกของคนที่โตขึ้น วางตัวใหม่ใส่สีสันเข้าไปในชีวิต….แต่สิ่งที่เค้าไม่เปลี่ยนไปคือการกระทำที่มันออกมาจากจิตใจของเขาจริงๆ ผมเชื่อเสมอ
และผมรับรู้ได้ เรารักกัน’
วันนี้ถึงมีเราในอีกวันไง ถึงจะผ่านเรื่องร้ายๆมาบ้างแต่ทุกเหตุการณ์จะเป็นเครื่องเตือนสติผมเสมอ และผมจะไม่กลับไปทำในสิ่งที่ทำร้ายคนที่ผมรักอีกเด็ดขาด
ยกยิ้มมองกล่องสีขาวโบว์สีน้ำเงินลายจุด ด้วยความพอใจในกล่องก็มีเพียงของขวัญเล็กๆน้อยๆที่ผมตั้งใจจะเอามาให้จงแด
แต่นี้มันถึงเวลาแล้วนิที่เราต้องมาเจอกัน
เสียงกริงดังขึ้นเป็นสัญญาณ บงบอกว่าช่วงเวลาของการเรียนในวันนี้ได้จบลงแล้ว ผมโบกมือลาให้กับลู่หานและแบคฮยอน ยกยิ้มร่าเริงให้ทั้งคู่ ได้เวลาแล้วตื่นเต้น!!!! ><
“มั่นไส้จริงๆ ตั้งแต่กลับมาคืนดีนี้หวานได้ทุกวัน ”
“ฮ่าๆ อะไรเล่า” ผมหัวเราะเกาคอแก้เขิน
“ไม่เห็นจะแปลกนิแบคนายก็แทบจะเกาะชานยอลไปทุกที่แล้วนะ”
“นิลู่หาน ใครจะเหมือนนายละหัวใจหรือหินหะ! เปิดรับสาวๆหนุ่มๆบ้างก็ได้”
ทั้งคู่สงสายตาแซะแซวกันตามปกติก่อนจะเริ่มแยกย้ายกันกลับ ก็จริงอย่างที่แบคพูด ลู่หานไม่เคยมีแฟนเลยทั้งที่หน้าหวานสวยกว่าผู้หญิงเสียอีก
นึกแล้วก็สังสัยแต่ช่างเถอะ ลู่หานอาจจะแอบคบใครแล้วไม่เปิดเผยก็ได้เนอะ!
ติ๊ด ติ๊ดดดดดด
“ยอบ๊อเซโย๊ จงแดก๊าบๆ”
(ก๊าบไรอ่าหมูแฮมเตอร์ )
“โห่วไรอ่าก็เป็ดไงก๊าบๆ’
(รู้แล้วน่าไม่ได้โง่ นิห้าโมงห้านาทีมาหาฉันที่ดาดฟ้าหน่อยนะ)
“ไปทำไมอ่า ซ้อมอีกแล้วเหรอ”
(ใช่ต้องซ้อมร้องเพลงอีกแล้ว วันนี้ห้องซ้อมปิด เลยมาฝึกกับเพื่อนด้านบนไงรีบขึ้นมานะ บาย)
“เดียว”
(ว่า )
“คือวันนี้มันแบบอ่อ นายไม่คิดจะพาฉันไปนั่งเล่นรึว่า..”
(ไม่อะติดซ้อมไม่เข้าใจเหรอแฮมเตอร์ ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปกันนะ)
“อ่าแล้วเจอกันนะ บาย”
ติ๊ด!
ผมยู่หน้าใส่โทรศัพท์อีกครั้ง มองรูปหน้าจอตอนอีกคนหลับ
“เพราะฉันเคยไม่เอาใส่นายสินะ เวรกรรมมันเลยตามทันTT^TT”
สองก้าวช้าๆ ขึ้นตึกที่จงแดบอก นี่เวลาสี่โมงกว่าแล้ว อีกไม่นานก็ห้าโมงว่าแต่ทำไมต้องห้านาที -0-
ผมนั่งลงทางบันไดนั่งคิดคำพูดดีๆซ้อมอยู่กับอากาศรอเวลาที่จะอามันไปให้จงแด
“นี่ ของใครหว่า อยากได้ปะล๊า” เง้อ แปลกๆอะถ้าจงแดสวนว่าไม่ละ อายนะบอกเลย
“นี่ของขวัญจากแฮมเตอร์ของนาย น่ารักไหมล่ะ”
เย้ยจะว่าตัวเองทำไม เอาไงดีเอาไงดี
.
.
.
.
ลมจากที่สูงพัดแรงกระทบใบหน้าขาวกลมครั้งแล้วครั้งเล่า ผมกำกล่องขอขวัญไว้ในมือแน่น และเอ่ยออกมาอย่างตั้งใจ
สายตาสั่นระริกมองประสบกับสายตาคมสวยของร่างสูง
ร่างสูงทำหน้ายกยิ้มที่มุมปากรอยหยักนั่นยิ่งทำให้คนที่ยืนประจันหน้าหัวใจเต้นแรงกว่าเดิม
“เฉิน ไม่รู้ว่าตอนนี้นายจะยอมให้คนๆนี้เรียกนายได้เหมือนเดิมรึยัง เราสนิทกันเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม เราเป็นแฟนกันเหมือนเดิมใช่รึป่าว ถ้าใช่วันนี้มันวันครบรอบของเรา ฉันไม่เคยลืมนะ ขอโทษที่เคยทำอะไรไม่ดี และขอโทษที่ต้องเอ่ยขอโทษนายอีกทั้งที่นายสั่งไม่ให้ขอโทษ ขอบคุณที่นายคอยปกป้องฉันถึงจะมีแกล้งกันบ้างก็เถอะ คิมมินซอกรักนายมากนะคิมจงแด และไม่มีใครมาแทนที่นายได้…รับไว้นะ จุ้บ ”
“อืม ฉันรักนายมาหเหมือนกันไอ้แฟนไอ้แฮมเตอร์ จุ้บทีสิ๊”
“จุ้บ”
หลังจากนั้นเหล่าเพื่อนของจงแดก็เอ่ยแซวเสียยกใหญ่ จงแดโอบกอดผมเบาๆ ไม่แคร์สายตาใคร จ้องมองแต่เพียงผมคนเดียว ไม่อายบ้างเลยนะ คนบ้า -/////-
บ้ะ!!!!
แค่คิดก็ฟินแล้วอ่า โอ้ย ถ้าเป็นผู้หญิงผมกรี๊ดไปแล้วนะ !!!!
ผมดี๊ด๊ากับคำพูดตัวเองที่เอ่ยออกมาหมด ยืนยิ้มให้กับสายลมราวกับคนบ้า แต่ดีนะที่นี่ไม่มีใครผ่านซักเท่าไหร่ไม่อายๆโอเค
ผมก้าวขึ้นไปชั้นที่ห้า เพียงอีกชั้นเดียวก็จะถึงดาดฟ้าแล้ว
“มินซอก”
ผมหยุดชะงัก มือไม้สั่นไปหมด เสียงนั่นผมจำได้ดีและ….ไม่มีวันลืม
“อะ อาจารย์ลีวู”
“รักมันมาก จนไม่มีใครแทนที่ได้เลยเหรอ”
“พี่พูดเรื่องอะไร ปะป่าวนะ”
ลีวูจับจ้องสายตาดุดัน หลากหลายอารมณ์ รอยยิ้มร้ายที่อยู่บนใบหน้าเขาทำให้ผมกลัว
“หึ ฉันยืนฟังมินซอกมานานมากแล้ว นึกแล้วก็อดไม่ได้ นายไม่คิดถึงฉันบ้างเลยเหรอ”
“พี่ลีวูคือ พี่ต้องเข้าใจ”
ลีวูเดินเข้ามากระชับไหล่ผม แรงบีบแรงๆจนผมเจ็บ กระชากจนชาไปทั้งตัว เขย่าร่างผมจนผมกลัว
“ฉันไม่สน นายต้องเป็นของฉัน นายไม่รู้เหรอว่าฉันต้องผิดหวังกับความรักมากี่ครั้งแล้วหะ!”
ลีวูตะโกดนแผดเสียงใส่หนาผมแวตาเบิกโตด้วยความโกธร
“ผมรักแค่จงแด รักได้แค่เขาคนเดียว”
“หึ งั้นนายและมันก็คงต้องเสียใจ ”
ลีวูบเอ่ยก่อนจะพุ่งเข้ามาประกบปาก รสขมพร่าแสนจะน่ารังเกียจถูดส่งเข้ามาเขากัดบริมฝีปากผมบวมเจ่อรสชาติของเลือดสดๆไหลออกมาจนได้กลิ่น
“อื้อ อื้อ”ผมดิ้นสุดกำลัง แต่ยังสูงแรงผลักของเขาไม่ได้น้ำตาไหลออกมาด้วยความกลัว ผมต้องไปจากเขาจงแดกำลังรอผมอยู่ รอผมเหมือนวันก่อนๆ
ลีวูถอนจูบ มองผมด้วยแววตาเศร้า ผมได้สติจึงฟาดมือลงบนใบหน้าแรงๆ
“เฟี๊ยะ!”
ลีวูหันมายกยิ้มอย่างเลือดเย็นลมหายใจหอบๆถี่ๆพรู่จมูกออกมาอย่างใส่อารมณ์เขาบีบไหล่ผมแรงอีกครั้ง
“ลาก่อนนะมินซอก”
ผมสบตาเขาอีกครั้ง
สิ้นเสียงคำพูด เขาปล่อยมืออก ร่างทั้งร่างของผมกลับเบาหวิว
และเจ็บปวดเหลือเกิน…….
กึก กึก กึก กึก กึก
ภาพสุดท้ายที่ผมมองเห็นคือ คนที่ยืนอยู่สุดขั้นบันไดยินยิ้มให้ผมอย่างเลือดเย็น มินซอกเจ็บจังเลยจงแดอยากไปหานายใจจะขาด…ขอโทษอีกครั้งนะ…. แล้วตาทั้งสองข้างก็มืดลงไปพร้อมกับสติ…
.
.
.
.
(จงแด)
ผมมองลูกโปงสีฟ้าสีขาวที่ผมทำเองผูกไว้ตามราวดาดฟ้า ตอนนี้เวลา ห้าโมงยี่สิบห้าแล้ว มินซอกยังไม่มา ผมถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ทำไมนายถึงยังไม่มานะมินซอก
แล้วทำไมทุกๆวันครบรอบต้องเป็นแบบนี้ทุกที ?
ผมหันหยิบกีต้าโปร่งสีขาวตัวโปรดขึ้นใส่หลัง มองลูกโปร่งที่สะบัดล่องลอยตามแรงลมเป็นครั้งสุดท้าย นายทำวันนี้พัง ถ้าเหตุผลฟังไม่ขึ้นนายโดนแน่มินซอก
ผมก้าวขาลงบันไดอย่างไม่เร่งรีบเผื่อว่ามินซอกจะมา อย่างน้อยก็ขอแค่มาจะช้าผมไม่เคยว่าอยู่แล้วเพราะผมรอได้ ได้เสมอเฮ้อ…. เขาจะรู้บ้างไหมนะว่าผมนะใส่ใจกับเรื่องของเรามากแค่ไหนอุสาห์ขึ้นมาจัดเตรียมของไว้ให้ไงไม่มานึกแล้วมันน่านัก!
เมื่อถึงชั้นรอยต่อระหว่างชั้นหกกับชั้นห้า สิ่งที่ผมเห็นคือ
“มินซอก!!!!”
ผมวิ่งลงไปหาร่างที่จมกองเลือดอยู่มือไม้สั่นเมาไปหมด มันเกิดอะไรขึ้น ไม่นะ มินซอกผมประคองศรีษะที่เต็มไปด้วยเลือดชุดนักเรียกของผมและมินซอกมีแต่คราบเลือดเต็มไปหมด ใครทำนายนายโดนอะไรมา ไม่นะมินซอก ฮึก
หัวใจที่สั่นครอนปวดร้าวบีบรัดแน่นกว่าทุกๆครั้งที่เจอเรื่องไม่มี ไม่มินซอกของผมต้องไม่เป็นอะไร
ผมลูบเช็ดคราบเลือกที่ริมฝีปากอิ่ม
ยกหัวของเขาขึ้นพรมจูบหวังให้ร่างเล็กที่นอนอยู่รู้สึกตัว
เอ่ยเรียกชื่อนี้ซ้ำๆ อย่างแผ่วเบาน้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินอย่างห้ามไม่ได้ หยดแรก หยดลงบนแก้มขาว ต่อด้วยหยดแล้วหยดเล่าและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ก็ไม่มีวี่แววของมินซอกที่จะรู้สึกตัวได้เลย
ฮึก อย่าเป็นอะไรนะ รวบรวมเสียที่สั่นครือ เอ่ยมันออกไปอย่างไร้จุดหมาย ได้โปรด
“ใครก็ได้ช่วยที!!!”
.
.
.
จบไปแล้ววววว เย้ สำหรับคู่คริสเลย์
เหนื่อยพอตัว555 สงสารพี่เทาโฮ ให้แกออกโรงบ้างเนอะ
ไคโด้ไม่ต้องห่วงเดียวมาๆ
ตอนนี้บอกเลยสงสารพี่หมินไงไม่รู้แต่งไปเครียดไปTT^TTT
ยังไงก็ ติชมกันได้นะ เราจะฝึกฝนทำมันออกมาให้ดีที่สุดเราเชื่อเสมอว่าเราต้องพัฒนาที่ดีขึ้นบ้าง
สำหรับการแต่งฟิคที่รัก^^
และหวังว่าจะมีคนคอยอ่านเคียงข้างเราตลอดไปนะ
สุดท้ายเจอกันตอนหน้านะทุกคน
อิอิ รู้ไรป่าวบางทีเราหวังอีกอย่าง....
หวังว่าเอ็กโซจะกินกันเองจริงๆ คือชอบให้รุงรังกันเองในวง ปลื้ม 555 #ตบไอ้โรคจิตนี้ทีค่ะ
ยังไงก็ขอบคุณที่คอยแอบอ่าน คอยอ่านคอยเม้นนะ เลิฟ
เม้นเสียเถิดจะเกิดโมเม้น อ๊ากกก
เลิฟคนอ่าน ชุ้บ!
#MNClove แท็กฟิค TT^TT
มาทักทายกันได้นะ เม้าๆ 55
ความคิดเห็น