คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Monochrome love:ครั้งแรกของอะไรหลายอย่าง
MONOCHROM
love10
10
ครั้งแรกของอะไรหลายอย่าง
(มินซอก)
ครืดดด ครืดดด
ผมรู้สึกตัวจากนาฬิกาปลูกสั่นเตือนที่ตั้งไว้ของจงแด ปกติเขาเป็นคนตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอ- - แต่ช่วยไม่ได้ตอนนี้ยึดมือถือจงแดมา มันทำให้ผมตื่น! ไหนๆก็ตื่นแล้วไปหาไรทำน่าจะสนุกกว่า
“จงแด จงแออ่าตื่นๆ”
“อะไรง่าง่วงงื้อออออ”
“ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกันเถอะ”
“พรุ่งนี้ก็ทันน่าอยู่อีกตั้งคืน”
ให้ตายเซ่ ปลุกยากอะไรอย่างนี้นะ ที่นี่มันต่างที่ถ้าไม่ง่วงจริงผมเป็นคนหลับยากนะ แถมวันนี้ไม่ดิ้นด้วย>,< นอนนิ่งเพราะมีคนข้างๆล็อคไม่ให้ขยับไปไหนเลย ><
“จงแดดดดดดดดด ครับ”
“ค้าบบบบบ ” จงแดยังคงหลับตามุมปากหยักได้รูปอมยิ้มนิดๆ
“คือมินซอกอยากไปดูจริงๆไปเป็นเพื่อนมินซอกหน่อยน๊าๆ”
“ตายล่ะพอดียังไม่ตื่นอะดิทำให้ตื่นก่อนละกัน” ชิชะปากขยับพูดขนาดนี้แถมตอล้อตอเถียงฉอดๆแล้วบอกยังไม่ตื่นมันน่านัก!
“ต้องทำไงดีน๊า” ผมกระซิบที่ข้างๆหูเบาๆ
…
เงียบ!
มินซอกลุกขึ้น ยืนเต็มความสูง ตั้งท่าสง่า และ….
ตู้ม!!!!!
ระเบิดเป็นมินจ๊อกแสนน่ารัก (ไม่ใช่ล่ะ - -)
“โอ้ยยยยยยย”
ฮ่าๆ ตอนนี้ผมโทมตัวลงมาขี่จงแดที่นอนขี้เซาไม่ยอมลุก ฮิโดนซะบ้างลีลาดีนัก
“ตื่นแล้วนี่น๊าน่ารักที่สุด ลุกเดียวนี้เลยจงแดอ่า”
“นึกว่าโดนหนูแฮมเตอร์ยักษ์ทับแฮ่กๆ”
“พูดใหม่สิ”
“คิดว่ากลัวเหรอ ยิ่งอยู่ในท่าแบบนี้ ง่ายๆนะบอกก่อน” เย้ยสีเดือดฝาดขึ้นมาระรื้อบนแก้มขาว ใช่สิคือผมนั่งค่อมอยู่บนเอวของจงแดเชียวนะผมลืมตัวแล้วรีบลุกขึ้น>< โอ้ยมินซอกพลาด -0-
….
“จะลุกไปไหน ทำโทษก่อน มันจุกนะดีนะจงแดน้อยไม่เป็นอะไร” จงแด ลวบมือผมไว้ทั้งสองข้างสายตาผมมองสบตาดวงคู่สวยที่อยู่ด้านล่าง หน้าผมแดงใช่ไหมฮรือๆ
ไอ้คนบ้า ไอ้พูดไม่อายปาก เขิยนะว๊ายยยยยย
“ทะลึ่ง! จะไปได้ยังจะลงโทษก็รีบทำ” ป่าวอ่อยนะ คืออยากดูพระอาทิตย์ขึ้นจริงๆนะเชื่อสิ
“หน้าแดงทำไม บทลงโทษคือ..”
คือไรอ้าอย่าบอกนะจะคริสกันตอนเช้าตรู่ต่อหน้าแสงอาทิตย์ส่องคือแบบมันต้องโรแมนติกแน่ๆจงแดอ่าเร็วๆเซ่><
โครม!!!!!
ร่างอันบอบบางถูงอีกร่างงัดขึ้นแล้วพลิกตัวคล่อมร่างเล็กไว้ มือไม้สั่นระริกหัวใจของผู้ถูกกระทำคงจะดังโครมครามไม่แพ้เสียงกระแทกพื้นเมื่อกี้ (“โครม!! ”บอกละไงร่างบางๆกระแทก - -)
จงแดขยับหน้าเข้ามาไกล้ๆ ลมหายใจอุ่นรดลงบนปลายจมูกรอยหยักบนปากสวย ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ มือไล่เกลี่ยผมที่ปกลงมาของผมก่อนจะเกลี่ยด้วยหลังมือบนแก้มขาว สัมผัสของแหวนที่สวมอยู่เย็นเยือกจนผมสะดุ้งอีกใจคือละลายอีกใจคือ เร็วๆสิวะ! - -
จงแดพรมจูบเบาๆไปทั่วหน้า ผมหลับตามือไม้อ่อนไปหมดจงแดใช้มือสอดเข้าตามร่างของผมลูบไหล้จนผมแทบหมดแรง รู้สึกตัวอีกทีจงแดจูบไปข้างแก้มแล้วเลื่อนตัวช้าๆปากสวยขบใบหูเบาๆ มันยิ่งทำให้ผมเสี่ยวซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย จงแดอ่าของขึ้นแล้วนะ! - -
“ฉันจะขี่หลังนายแล้วไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันโอเคนะ”
อื้ออออ
หะ ว่าไงนะ
คือมันค้างแล้วกำลังฟินมากบอกเลยจะให้ขี่หลังคือระ ไอ้บ้า!!!!!!!!!!!!!
“อ๊ายแกล้งกันนิ!”
จงแดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงยิ้มให้ด้วยความเย้ยนิดๆ
“ป่าวครับคือฉันตื่นละไง เร็วสิเดียวมันทันนะ”
ผมจับมือรับฝ่ามือที่ยื่นมาให้ ส่งหน้ายู่ๆด้วยความไม่สบอารมณ์ เน้นนะว่ามาก!
“เออ รู้ละน่าชิ”
ผมสะบัดมืออก ก่อนจะเชิดหน้าใส่เดินดิ่งไปที่ประตู ประตูเปิดออก ไม่นานโลกทั้งใบก็หมืดสนิด
“ใส่หมวกที่ฉันให้ไปด้วยสิ”จงแดเอาหมวกมาจากในกระเป๋าผมละมั่งหมวกที่เขาให้ก่อนจะแยกกัน คือผมชอบมากมันนุ่มและอุ่นแต่เดียวนี่ไม่ใช่เวลา จะดึงออกได้ยังคือมันปิดตาฉันไอ้บ้า!
“แกล้งอยู่ได้รู้แล้วน่า”ผมงัดปีกหมวกขึ้น ท้องฟ้าเริ่มจะสว่างแล้ว
“พร้อมยัง”
“อื้อลุ๊ย” สิ้นเสียงร่าเริงของผม จงแดก็กระโดดเหมือนเด็กมาด้านหลังให้ผมแบก ครับคือแมนคือต้องเป็นผมรึป่าวที่ต้องขี่ -0-
จงแดไม่ใช่คนตัวใหญ่หรือหนักอะไรแค่นี้สบายครับ ฮรือTT^TT ระหว่างทางจงแดไม่เกาะคอผมเอาสองแขนพาดมาด้านหน้าทำมือทำไม้หยุกหยิกอารมณ์กวนประสาทแถมปล่อยตัวทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไว้ที่ผมคือแกล้งกัน อะเคพอเข้าใจว่าลงโทษ แต่ผมจะยอมทำเพื่อ ? - -
“สองพี่น้องนี้เล่นกันน่ารักจังเลยจ้ะ”
ผมเดินมาถึงระเบียงทางลงทะเล ก็มีป้าคนหนึ่งกำลังกวาดลานอยู่แถวนั้นเอ่ยทักเรา
ป้าครับ พี่น้อง ? อ่อคือหน้าเหมือนกันตรงไหน - -
“แฮกๆ มะไม่…”
“ไม่ใช่พี่น้องหรอกครับป้า แฟนผมเอง”
จงแดที่พูดแทรกขึ้นมา ผมจึงจำเป็นต้องยิ้มสู้ป้า แต่ป้าเป็นไรอ่า ไม้กวาดที่ถือล่วงเลอมันน่าตกใจตรงไหนก็คนเค้าเป็นแฟนกัน - -
“อ่อ อะจ้ารักกันนานๆนะ^^”
“กรี๊ดดดดด อ๊ายยยยยยยย”
“โอ๊ะป้าตกใจหมด”
“เห้ยมินซอก!”
“ตุบ! ”
“อ่อจงแดอ่าฉันของโทษๆ” ผมเอ่ยทั้งๆที่สองมือของตัวเองแทบจะจิกกันเองตายอยู่แล้วบิดซ้ายบิดขวาระบายความเขินแบบพอประมาณ >< แฟน แฟน แฟน แฟน เอ้ยแฟน ><
“เป็นไรมากไหมลูก” ป้ารีบวิ่งมาดูจงแดที่ตูบจ้ำบะไปกันทรายหน้าชายหาด
แหะๆ คือผมผิดเองแหละ ก็มันเขินอ่าเลยเผลอแหกปากแล้วปล่อยจงแดงือเจ็บไหมเนี่ย
“ไม่ๆเป็นไรครับป้า”
ป้าพยักหน้าน้อยๆก่อนจะหันไปทำธุระของตัวเองต่อ
ผมเองก็เขินจนไม่กล้ามองจงแด…โอ๊ะ พระอาทิตย์กำลังขึ้นมาแล้ว วาวสวยชะมัด ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้ สองตายังคงจ้องลูกกลมสีสดที่กำลังเคลื่อนตัวโผล่พ้นเส้นขอบทะเลลมเย็นๆออกแนวหนาวไปนิดกระทบร่างกายผมเบาๆ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่คนข้างๆโอบไหล่ไว้หลวมๆแล้วพากันเดินเข้าใกล้ทะเลมากขึ้น
ผมก้มลงมองมือที่ส่วมแหวนคู่ของเราไว้อมยิ้มให้มันเบาๆ จงแดหลับตาแล้วสูดหายใจเต็มปอดรอยปากหยักถูกเม้มไว้เป็นเส้นตรงก่อนจะพรู่ปากออกมาแรงๆ ผมเผลอจ้องมองเขาจนเจ้าตัวรู้ตัวหันมามองผมบ้าง ผมหลบสายตาคู่นั้น แล้วหันไปสนใจธรรมชาติแสนจะสดชื่นต่อ
“มินซอกคร้าบบบบบบบบบบบบบ ”
“นิจะบ้าเหรอไง แหกปากทำไม” ผมกระซิบข้างๆจงแดคือตอนนี้คนแถวชายหาดก็มีบ้างเพียงน้อยนิดแต่มันจะรบกวนชาวบ้านเขา
“ไอ้ซาลาเปาน้อยยยยยย” ไม่ตอบคำถามแต่ยังคงแหกปากสู้ลม
อะไรของนายฟระ?
“คร้าบบบบบบบบบบบ” แล้วผมก็ตะโกนออกไปบ้าง
“นายรักฉันมั๊ย”
ประโยคที่จงแดตะโกนออกไปรู้มั๊ยว่าใจมันสั่น ถามกันงี้เลยเหรอ-////-
ผมหันหลังกลับไปมองคนรอบข้างว่ามีคนอยู่เยอะไหมคือ ก็อายอะนะบางที หันซ้ายขวาคือไม่มีใครแต่หันหลงไป
“โอ๊ะพี่คริส”
“หะไอ้คริส ย๊ามินซอกนี่ไม่สนใจคำพูดฉันเลยเหรอ”
จงแดหันมาบีบไหล่ผมเบาๆอารมณ์ไม่ดีแล้วด้วย
“ป่าวคือฉันจะตอบนายแต่เหมือนฉันเห็นคนนั้นกับอ่อ พี่คริส”
จงแดลดมือลงก่อนจะโอบไว้เบาๆมองสองคนที่กำลังมุ่งหน้ามาที่นี้เหมือนกัน
“หึ ไม่ต้องไปหวั่นไหวกับมันล่ะ มันไม่ได้ชอบนายแล้วละ”
“รู้แล้วน่าถึงจะชอบอยู่ฉันก็ต้องรักไอ้ขี้บ่นขี้ลงโทษที่งอนที่คิดมากอยู่นี้ง่ายยย อุ้บ!”
ไม่รู้
มินซอกไม่รู้อะไรแล้ว เบาๆหวิว
แทบจะปลิวแล้ว ……
.
.
.
“หวงก้าง”
ผมลืมตาขึ้นได้สติก่อนจะผละตัวออกจากจงแดออกไปเบาๆ จงแดยิ้มร้ายส่งมาให้โอบผมแน่นขึ้นแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง
“สเร่อ” จงแดเอ่ยพร้อมกระชับการโอบของเขามากขึ้น คือมันอะไรกันเจอกันในที่แบบนี้ บังเอิญไปรึป่าว?
“อ่อ คือว่าอันยองฮะพี่คริสกับอ่อพี่อี้ชิง” ผมเอ่ยทักทายตะกุกตะกัก อย่าบอกนะที่จงแดจูบผมเมื่อกี้เพื่อจะทำให้เขาทั้งคู่เห็น ><
“หึ ไม่จำเป็นต้องโชว์ก็ได้มั่งกลัวเหรอ” พี่คริสเอ่ย ยิ้มมุมปากร้าย โอ้ะหล่อเว้ย >< อย่าตบมินซอกเลยนะแค่ชมๆ^^
“คริส! อันยองนะมินซอก^^”
“ครับ” ผมโค้งให้พี่อี้ชิงเล็กน้อย
“อาเลย์ตื่นเช้าจังฮะ เมื่อคืนเป็นไงบ้าง ไอ้เปรตมันทำอะไรไม่ให้พอใจรึป่าว” จงแดเอ่ยท่าทางสนิดสนมกับคนที่พี่อี้ชิงมากๆ กลายเป็นว่ารู้จักกันหมดเหรอเนี่ยๆ-0-
“ฮ่าๆ” พี่อี้ชิงหัวเราะเบาๆในลำคอมือสองคนยังคงประสานกันอยู่ น่ารักจังคู่นี้เหมาะกันมาก^0^
“แล้วมินซอกล่ะไปไงมาไงถึงได้มาอยู่กับไอ้อ่อนนี่?”
“มึงพูดใหม่ไอ้คริส”
“เว้ยๆใจเย็น” ผมดึงจงแดออก ค้องแขนๆเขาไว้คือนี่มันอะไรกันผมงงมาก
“คนเป็นแฟนกันเค้าจะมาหากันมันไม่เกี่ยวกับมึงปะวะ”
จงแดพูดครับอันนี้กรี๊ดๆ ><
“พอได้แล้วน่า จงแดอย่าไปยุ่งกับคนชอบกวนเลย” อี้ชิงจับไหล่จงแดด้วยอะได้ไงไม่ได้ๆหวง
ผมดึงจงแด ถอยออกมานิดๆไม่ให้ผิดสังเกต ผมไม่กล้าที่จะคุยไรกับพี่คริสเลย เพราะบอกตามตรง งง ตัวบรึ่มอยู่ในหัว - -
คิดอะไรเพลินๆมองสองคนสนทนาพี่คริสเองก็มองหน้าผมบ้างจ้องหน้าจงแดบ้าง อี้ชิงจับแก้มจงแดอีกล่ะง่าอะไรยะ
ผมกระตุกแขนที่คล้องอยู่กับจงแดถอยอีกครั้ง
ร่างสูงข้างๆหันมายิ้มให้ก่อนจะปีบที่จะจมูกผมอย่างมั่นเขี้ยว >, <มันทำให้ผมหน้าแดงนะ
“ดึงจนจะถึงน้ำทะเลแล้วนะมินซอก ไม่ต้องห่วงนี่อาเลย์ อาฉันเองหรืออี้ชิงที่ไอ้เปรตมันเรียก”
“อ่ะ ป่าวซะหน่อยลมมันแรงเลยเผลอปลิว”
“ฮ่าๆ // คิๆ” แล้วสามคนก็หัวเราะผม ทำไรผิดอะก็พูดเรื่องจริง
“ผมไปก่อนนะปะมินซอก”
ผมพยักหน้าให้จงแดเบาๆก่อนจะยิ้มให้ทั้งคู่ อาเลย์ของจงแดมองผมสลับกับพี่คริสตลอดรึว่าเขาจะรู้เรื่องที่ผมทำอะไรแย่ๆไว้รึป่าวนะ ?
“แล้วเจอกันนะมินซอก’
‘ไม่ให้เจอเว่ย อาเลย์ฮะมันทำไรไม่ดีโทรหาผมนะไอ้ดำก็อยู่จัดการได้สบาย”
“เสร่อ”
พี่คริสยอกย้อนจงแดทันควัน สองคนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร คือไรอ่าเมื่อกี้เห็นรุ่มหัวเราะผมนะ TT^TT
หลังจากนั้นผมก็เดินแยกออกมาจากทั้งคู่ เดินข้างๆกันกลับเข้าด้านใน
คือแบบ ตอนนี้ฟินมากบอกเลย คือดูออกอ่าว่าหึงผมเย้ยดีใจมินซอกหายเหนื่อยแล้วTT^TT
“นี่จงแด”
“ว่า”
อะไรว่ะเมื่อเช้ายังครับยังมุ้งมิ้งอยู่เลยนะ ชิ
“นายมาที่นี้กับพี่คริสอ่อแล้วก็อานายแล้วก็จงอินกับนังเด็ก อ่อ น้องโด้อะไรนั่นอะเหรอ”
“อืมจริงๆก็ไม่รู้มาก่อนหรอก ว่าจะมาด้วยกันถ้ารู้ว่าไอ้โย่งนั่นอยู่ฉันอยู่กะนายที่โซลดีกว่า”
-////-
…
“อ้อแล้วจงอินนะ มันเป็นเพื่อนอาฉันนะจริงๆแล้วมันแก่กว่าฉันแต่เพราะนิสัยกวนๆของมันฉันเลยไม่เรียกพี่ ถ้านายเจอมันเรียกว่าพี่จะดีกว่านะ”
“อ่ออืมๆเข้าใจละ งี้น้องโด้ล่ะแฟนจงอินเหรอ”
“น่าจะนะไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆมันหลงเด็กรุ่นลูกไม่เข้าใจเลย อ้ออีกอย่างน้องโด้ที่ว่าเป็นน้องชายไอ้คริสนะ”
“ห๊า” จงแดขยี้หัวแล้วหัวเราะลั่น ก็ตกใจอะไรจะมาพรัวพันกันขนาดนี้ TT^TT
“ตาโตจังไอ้เปาน้อย นายได้ยินไม่ผิดหรอก”
“งื้อๆ”
“คือมินซอก ฉันว่าเราไปเปิดห้องใหม่กันดีไหมคือแบบ”
ตึกๆตึกตึกๆๆ ใจเต้นแรงเลยอะเปิดห้องโฮยยรอคำนี้มานาน เมื่อคืนนอนไม่สบายเอาซะเลยจงแดน่ารักที่สู๊ด
“ก็ดีนะ อิเด็กอ่อ น้องโด้จะได้อยู่กับจงอินแบบส่วนตัว ว่าแต่ฉันยังไม่เห็นพวกเขาเลยอ่ะจงแด”
เราเดินคุยกันจนมาถึงหน้าห้อง จงแดจับแขนผม ผมหันไปมองคือช้าอยู่ทำไมเข้าห้องไปเอาของเซ่อยากเปิดห้องใหม่ ไม่รีบนะแต่เร็วๆเถอะ - -
“คือเราอย่าพึงเข้าไปดีกว่าไหม ฉันว่าเมื่อคืนน้องโด้อาการไม่ค่อยดีอย่างที่บอกแล้วแบบจงอินมัน อ่อมัน”
จงแดก้มหน้าสีเลือดกระเรื้อขึ้นฝาดตามแก้มสวย คือคนอายต้องเป็นเค้าปะจงแด - -
“อ่อ อ่าๆ งั้นเราอย่าพึงเข้าไปแหละ ฉันเข้าใจ”
“อื้อ” จงแดกระชับมือผมเบาๆยิ้มให้น้อยๆหลบสายตา มันจะเขินอีกนานไหมถาม
ผมแขย่งขานิดหนึ่งกระซิบเบาๆไปที่หูจงแด
“นายเลิกอายได้แล้วนะเดียวเห็นชุดว่ายน้ำฉันแล้วจะอึ้ง!”
คิๆ ผมวิ่งออกมาหัวเราะเบาๆคนเดียวจงแด งงๆเล็กน้อยก่อนเดินตามผมมา คอยดูนะจงแดหึๆ จะเอาให้จม !
.
.
.
(เลย์)
“นายยังหึงมินซอกอยู่ไหม”
“หึงสิ” ผมได้ยินก็เชิดหน้าใส่ร่างสูงทันทีสะบัดมือออกเดินไปตามแนวชายหาดที่จากมา กลับและรำคาญพวกอาลัยอาวรณ์
“โอ๋ๆ ห้อยอ่าหูเบาจัง” คริสรวบกอดตัวผมจากด้านหลังลมหายใจอุ่นๆรดมาที่หลังผมเบาๆ
สิ้นคำพูดคริสขบฟันมาที่หูผมก่อนจะพรมจูบที่ท้ายถอย
“เอ้ยบอกละไงว่าไม่ชอบมันจั๊กกะจี้”
“ฮ่าๆ เดียวนี้คู่รักน่ารักกันทุกคู่เลยนะค่ะ” ป้าคนหนึ่งที่เดินทำความสะอาดเอ่ยทักพวกเรา พวกผมผงะออกจากกันยิ้มเขินๆไปให้ป้าเป็นการทักทาย
“พึงคบกันครับป้าแถมห้อยเนี่ยขี้คิดมากที่สุดเลยฮะ” เหอะตัวก็ใหญ่ทำตัวมุ้งมิ้งคิดว่าน่ารักเรอะ? แถมเอามือมาจับปากผมด้วยอะ คิดว่าเขินเหรอไง ชิไม่ได้ห้อยนะไอ้บ้า
“ป่าวนะครับป้า ผมแค่ไม่ชอบพวกหลายใจน่ารำคาญ”
“ฮ่าๆจ้ะป้าเข้าใจหนุ่มสาว อ่อไม่สิหนุ่มหนุ่มเมื่อคืนป้าเห็นอีกคู่หนึ่งที่หน้าบ้านพักเป็นเด็กผู้ชายดูเหมือนจะทะเลาะกันป้าเองก็ตกใจแต่ไม่นานก็สงบกอดกันกลมเข้าบ้านน่ารักจริงๆ”
“เดียวนะใช่สิ”
“อะไรเหรอพ่อหนุ่ม”
“อ่อโทษนะครับป้าเราต้องไปแล้ว ปะอี้ชิง” คริสเอ่ยก่อนจะจับมืออกเร่งฝีเท้าไป ผมก็โดนดึงตามร่างสูงไปแบบงง
นึกอะไรขึ้นได้งั้นเหรอคริส - -
.
.
.
ปังปัง !!
“คริสใจเย็นๆทำไมต้องเคาะแรงมันยังเช้าอยู่ น้องโด้คงจะนอนพัก”
“ไม่ให้ฉันเย็นได้ยังไงอี้ชิง น้องชายฉันนะมานอนกับเพื่อนนายไว้ใจได้เหรอ /// เห้ยจงอินแกเปิดประตูเดียวนี้นะ”
คืออยู่มาทั้งคืนพึ่งนึกถึงน้อยชาย ปรบมือพี่ชายที่แสนดี - -
“ถ้าไม่ไว้ใจทำไมไม่มานอนกับน้องนายละเมื่อคืนนะ”
“อะไรของมันวะ โว๊ะ”
คริสไม่สนใจคำพูดผม ก่อนลองบิดประตู ประตูไม่ได้ล็อค
คริสก้าวขาอย่างเร่งรีบเข้าไปในห้องพัก มีของกลุ่มหนึ่งกองอยู่ถ้าผมเดาไม่ผิดน่าจะเป็นของหลายชายผมและมินซอก
กรึก!
“น้องโด้ครับ”
คริสพยายามเปิดประตูห้องนอนแต่พบว่ามันล็อคไว้ “พวกเขานอนยังไม่ตื่นมั่งจงอินมันไว้ใจได้นะ” ผมพูดเบาๆบอกคริสที่ดูร้อนรน
ไม่นานประตูก็เปิดออก กับร่างเล็กๆของน้องชายคริส
“มีอะไรเหรอฮะ” คริสไม่ตอบก่อนจะดันร่างเล็กหลบแล้วแทรกตัวไปในห้องนอนทันที
“มันอยู่ไหนจงอินนะ”
“อ่อ อาบน้ำอยู่ฮะพี่คริสพึ่งมาคิดถึงน้องโด้เหรอน้องโด้น้อยใจจังเลยฮะ” ป
คริสยิ้มเล็กก่อนจะย่อตัวลงระดับเดียวกับน้องชายจับหัวเบาๆ ผมยืนอมยิ้มกับท่าทางอ่อนโยนที่เขามักจะเผยออกมาต่อหน้าคนอื่นอาจจะขี้เก๊กแต่เมื่อไหร่ที่อยู่กับน้องชายที่รักแล้วคริสคนนี้จะอ่อนโยนเสมอ
เหมือนพ่อลูกเลยแหะ^^
“พี่คริสไม่ผิดนะ น้องโด้ต้องไปว่าพี่เลย์เลย”
“อ่าวฉันเกี่ยวอะไรอ่า พี่เลย์ไม่ผิดนะครับ”
“ฮะๆ ให้น้องโด้เรียกว่าอาเลย์ได้ไหมครับน้องโด้อยากเรียกเหมือนพี่จงแด ว่าแต่เมื่อคืนพี่คริสไม่ได้ทำไรพี่จงแดใช่ไหมฮะ”
“นี่แหนะ พี่มาง้อมัวแต่พูดเรื่องไอ้อ่อนนั่นอยู่ได้ พี่ไม่ทำไรมันหลอกเดียว อาไอ้จงแดจะงอนพี่ได้” คริสยืดตัวเต็มความสูงแกล้งดีน้องโด้เบาๆ ก่อนจะชายตามามองผมแบบแซะๆ
“ฮ่าๆ ก็ไม่สำคัญไงน้องโด้เลยไม่ห่วงเนอะ^^ น้องโด้เป็นอะไรรึป่าวครับดูเพลียๆนะไม่ร่าเริงเท่าไหร่”
“อ่อคือ ว่าอ่อน้องโด้สบายดีฮะแต่ตอนนี้พี่คริสกับอาเลย์ช่วยออกไปหาอะไรให้น้องโด้กินได้ไหมฮะ น้องโด้หิ๊วหิว”
ผมยกยิ้มให้เด็กตัวเล็ก ท่าทางอ้อนๆของเขาคริสเองก็กัดฟันเพราะเอ็นดูน้องชายไม่น้อย
“ได้เลยพี่กับอี้ชิงจะออกไปสั่งอาหารเช้าแบบจัดเต็มให้น้องโด้เลยนะรีบตามออกมาละ ปะอี้ชิง’
ผมพยักหน้ายิ้มให้เด็กตัวเล็ก่อนจะเดินตามออกไป
ก่อนจะปิดประตู คริสหันไปบอกเด็กตัวเล็กที่ยืนส่งอยู “ว่าแต่จงอินมันไม่ได้ก่อกวนไรน้องโด้ใช่ไหม”
“อ่อ จะบ้า อ่อขอโทษฮะไม่ได้ก่อกวนหรอกฮะดูแลน้องโด้ดี๊ดีพี่คริสไปไวๆเถอะโด้หิวจริงๆนะ”
“คร้าบเจ้านาย”
ผมและคริสเดินก่อนออกมาไปทางบ้านอีกหลังแล้วเข้าบ้านพักไป เราสองคนกำลังได้ทำอะไรในฐานะคนรักจริงๆก็วันนี้สินะ เฮ้อผมดีใจจนบรรยายออกมาได้เลยแหะหวังว่าพรุ่งนี้ยังมีเราแบบนี้ตลอดไป..
‘นายจะโกธรไหมถ้าวันหนึ่งจงอินกับน้องโด้รักกัน”
“ไม่หรอกถ้ามันดูแลน้องโด้ดีฉันจะว่าได้ยังไง เรื่องหัวใจนะมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ แต่ถึงยังไงก็ไม่อยากให้นอนด้วยกัน คืนนี้เราไปพาน้องโด้มานอนด้วยเถอะนะ”
“นะนอนกับเราอะเหรอ”
“ใช่ๆนะๆอี้ชิง ไว้เราค่อยไปเล่นกันที่โซลก็ได้”
“เล่น?”
คริสยิ้มร้ายก่อนจะดึงปากผมเบาๆ ไอ้นี่มันโรคจิตชัดๆ-0-
“อย่าทำใสๆ แก่ป่านนี้แล้วครับห้อย’
“อ้อ! ใช่สิฉันมันแก่ฉันมันห้อย ” ผมเอ่ยเขินความรู้สึกร้อนพล่าวขึ้นอยู่บนสองแก้ม ที่จริงรู้เหตุผลของคริสที่บอกมาเป็นนัยๆตั้งแต่แรกแล้ว
“ห้อยนะแค่ปากนะ ส่วนที่อื่นตรึงแป๊ะแน่นปึ๊กเลยอี้ชิง”
ผมฟาดมือไปที่หลังคนตัวใหญ่ที่เราพากันเดินจนมานั่งคุยกันบนโซฟานุ่มต้องแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้
“โอ๊ย”
“คริสอ่าฉันอายนะ ก็ได้ๆเอาน้องโด้มานอนจงอินจะได้อยู่กับหลานฉันก็ดีเหมือนกัน”
‘ใช่ดีเหมือนกัน”
“ว่าไงนะอยากโดนอีกทีเหรอนี่คิดถึงมินซอกอยู่ใช่ไหมฮ๊า!”
“ป่าวนะ ขี้คิดมากจริงกินซะก่อนกินข้าวดีไหมเนี่ย”คริสพรุ่งตัวขึ้นคล่อมผม ก่อนจะเอามือมาจักกะจี้ที่คอ ผมนอนดิ้นหัวเราะลั่น เราสองคนหยอกล้อกันตามประสาจนเกือบลืมว่าต้องออกไปส่งอาหารตอนเช้า
‘ฮ่าๆ พอละน่าน้องโด้รอกินข้าวอยู่นะ”
“โอเคฉันกินนายอิ่มพอดีงั่ม” คริสพูดก่อนจะหันมางับแก้มผมแรงๆ
ไอ้บ้าเจ็บนะ!
ถามว่าได้โวยวายอะไรไหม
ก็ไม่นะ -//////////////////-
.
.
.
.
(น้องโด้)
ผมยืนกอดตัวเองมองกระจกบานใหญ่น้ำตาไหลออกอย่างช้าๆ มองร่องรอยที่เกิดขึ้นบนตัว เหตุผลที่ออกไปเปิดประตูช้าเพราะต้องทาแป้งใส่เสื้อปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน…. เสียใจที่ผมจำคำพูดตัวเองรึคำพูดของจงอินได้เลยคงจะเป็นผมสินะที่ร้องขอ เพราะไอ้ยานั่น….
“จงอินออกมาได้แล้ว น้องโด้จะกลับบ้าน”
“เค้าขอโทษนะ พี่จงอินขอโทษ”
ผมได้ยินคำขอโทษจากผู้ชายคนนี้หลายครั้งแล้วตั้งแต่เราตื่นขึ้นมา คำขอโทษที่ตอกย้ำเรื่องเมื่อคืนอยู่อย่างนั้น
หยดน้ำตาไม่รู้ว่าหยดที่เท่าไหร่ไหลออกมาอีกครั้งที่เห็นหน้าชัดๆของเขา จงอินยังไม่ได้แต่งตัวเรียบร้อยดีนักเดินเข้ามาหาผม
“ถอยออกไปนะถ้ายังอยากให้น้องโด้คุยด้วย’ ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้ำใส่ๆที่คลออยู่บนเป้าตาโตๆ กำลังไหลออกมา
“ได้งั้นเรากลับโซลกันนะเค้าจะพาน้องโด้ไปเอง”
“อืมรีบไปนะ รีบไปน้องโด้ไม่อยากอยู่ที่นี้แล้วละ”
ผมมองภาพที่เกิดขึ้นกวาดสายตัวสั่นระริกของตัวเองมองไปยังเตียงหนา ผมไม่น่าเลยไม่น่าเลยจริงๆ ถ้ามีคนรู้จะผิดหวังกับตัวผมไหม ที่ผมเป็นเด็กแบบนี้ ชอบแอบนี้เที่ยวไม่ดีเลยผมเป็นเด็กไม่ดีถ้าพี่คริสรู้จะเสียใจไหมจงอินละคิดอะไรกับเรื่องนี้บ้างรึป่าว เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่เค้ามาเล่นกับชีวิตผมจนเราสนิทกันในฐานะอะไร?ผมเองก็ไม่เคยเปิดรับแม้แต่น้อย จริงๆนะ…
ในรถ...
ผมไม่พูดอะไรกับคนข้างๆเลยแม้แต่น้อยรู้สึกแย่มากๆ และบางทีผมก็อยากอยู่คนเดียว ออกเดินทางจากที่นั่นมาโดยไม่ได้บอกใคร แม้แต่พี่จงแดผมก็ยังไม่ได้ลา ไม่นาน เสียงมือถือก็ดังขึ้น แต่มันไม่ใช่โทรศัพท์ของผม มันเป็นของจงอิน
"อืม ว่าไงเลย์ ใช่ๆ ฉันพาน้องกลับบ้านเอาสิให้คริสมาคุย/อืมฉันดูแลน้องโด้อย่างดีไม่ต้องห่วง. รู้แล้วน่าโทรศัพท์จงแบตคงจะหมด แค่ไม่สบายนิดหน่อย อ่อ.."
จงอินหันมามองผม ผมเองก็สายหน้าที่จะปฎิเสธการรับสายของพี่คริส ผมขยับปากทำท่าว่าผมนอนหลับ จงอินพยักหน้าเข้าใจ
"น้องโด้หลับไปแล้ว นายจะตามกลับมางั้นเหรอ"
ผมที่หลับตาฟังก็ต้องเบิกตากว้าง คว้าโทรศัพท์จงอินมาพูดทันที
"พี่คริสฮะ คือน้องโด้แค่อยากกลับบ้านคือพรุ่งนี้เพื่อนโทรมาบอกว่ามีโครงงานต้องรีบทำน้องโด้เลยอยากกลับมาทำให้เสร็จ ขอโทษพี่คริสด้วยนะที่ไม่ได้บอกว่าจะกลับ...ไม่ต้องรีบกลับหรอกฮะ ไม่เอาอย่ากลับมานะไม่งั้นน้องโด่คงรู้สึกผิด … ฮะเที่ยวให้สนุกนะฮะ ครับน้องโด้ถึงแล้วจะโทรหาบายฮะ" ผมกดว่างสายส่งคืนให้จงอิน
"ยังเจ็บอยู่ไหม ไปหาหมอรึป่าว"
"ไม่บอกแล้วไงจงอินน้องโด้จะไม่พูดเรื่องนี้อีก”
สิ้นเสียงสนทนา
ก็มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ ความเงียบปรกคลุมรถคันสวย ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงหรือต้องจบยังไง เรื่องนี้ผมเองที่ผิด….
.
.
(เมื่อคืน)
(จงอิน)
หลังจากที่ผมได้ยินคำพูดของจงแด ขาทั้งสองข้างก็รีบพาตัวเองเข้ามาในห้อง เด็กน้อยคนหนึ่งกำลังนอนหลับตากระพริบถี่ๆเหมือนพยายามข่มตาให้หลับ เสียงหัวใจผมมันกระตุกวูบถ้าผมมีสติกว่านี้คงมาหาโด้เร็วกว่านี้ จงอินขอโทษ
…
หลังจากที่ผมนั่งร่วมโต๊ะกับทุกคน ความอึดอัดในเรื่องที่มันยุ่งเหยิงของไอ้เลย์กับหลานมันจนผมไม่อยากเข้าไปยุ่งมากไปกว่านี้ แล้วยิ่งคริสเป็นพี่ชายของเจ้าตัวเล็กของผมแล้ว ผมยิ่งไม่อยากมีปัญหาด้วย
เลยลุกออกมาสูดอากาศนึกเป็นห่วงน้องโด้อยู่ไม่น้อยว่าป่านนี้จะกินข้าวอิ่มรึยัง ผมมีแผนว่าจะให้ไอ้จงแดเล่นเพลงร้องเพลงประกอบซะหน่อย กะจะขอจีบเด็กอย่างเป็นทางการก็วันนี้แหละ เห็นแล้วมั่นไส้ปลื้มมันเหลือเกินนะไอ้จงแดเนี่ย เลยคิดเล่นๆให้มันมาเห็นผมทำอะไรมุ้งมิ้งกับน้องโด้ต่อน้ามันซะเลย หวง อะทำไงได้
แต่ที่กลับไปช้าหรือเป็นต้นเหตุที่ผมไปดื่มก็เพราะไปเจอคนๆหนึ่งซึ่งเราไม่เคยเจอกันมานานแล้ว สี่ปีได้แล้วมั่งเธอทำกลับผมไว้แล้วจากไปอย่างไม่ใยดี
.
.
“ไคใช่ไหมค่ะ^^”
“จงอิน เราไม่สนิทกันแล้วเรียกผมว่าจงอินเถอะ เยซาง ”
ผู้หญิงหน้าตาราวนางฟ้าหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินแววตาที่เศร้าหมองไม่ต่างอะไรกับวันที่เขาทิ้งผมไปในวันนั้น
"ขอโทษค่ะจงอินคือเยซางดีใจที่ได้พบคุณนะจะว่าอะไรไหม ถ้าคุณจะเดินไปเป็นเพื่อนเยซาง"
ผมมองผู้หญิงคนนี้เต็มตาอีกครั้ง เยซางคือผู้หญิงคนแรกที่ผมจริงจังมากที่สุด เมื่อมาพบเธออีกครั้งยอมรับนะว่าใจที่เคยมีรอยร้าวมันกำลังเริ่มร้าวอีกครั้งมาเจอกันอีกทำไมนะ
"………………"
"นะค่ะจงอินมากับฉันหน่อยแค่สิบนาทีก็ยังดีนะเยซางขอร้อง"
ผมพยักหน้าเดินตามเธอไป เดินไปไม่กี่ก้าว เธอชะงักหันมา จับแขน ผมและส่งสายตาเป็นเชิงอ้อน ผมเองก็ได้แต่นิ่ง และปล่อยให้เธอพาผมไป ที่ๆเธอพาผมมาเป็นลานบาร์ข้างๆรีสอร์ทเป็นบาร์เล่นดนตรีสด แต่เพราะนี้ยังไม่ดึกมากผู้คนก็ยังมีไม่เยอะ ผมนั่งลงโต๊ะริมสุดไฟสีส้มทุกตกแต่งไว้ทั่วบาร์เริ่มเปิดขึ้น เยซางเธอนั่งลงข้างผมก่อนจะยกมือเป็นเชิงสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน เธอนั่งมองผมและกวาดสายตาไปเรื่อยๆ ความอึดอัดเริ่มเยอะขึ้นจนผมเริ่มทนไม่ไหว
"มีไรก็ว่ามาเถอะเยซางผมมากับเพื่อนคงมีเวลาไม่นาน"
"คือ จงอินค่ะ"
"ครับ"
"อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะได้โปรด"
เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ ผมมองเธอด้วยความรู้สึกเดิมๆอีกครั้ง เยซางเธอกลับมาทำไม.... ต้องการอะไรจากผมอีก
"นะคะจงอินถ้าคุณไป ฉันคงอยู่บนโลกนี้ไม่ได้แน่ๆ"
"คุณไปเจออะไรมา"
"ขออนุญาตเสิร์ฟเครื่องดื่มครับ"พนักงานเอ่ยแทรกก่อนจะโค้งเเล้วเดินออกไป
"เอาเป็นว่าฉันจะเล่าให้คุณฟังนะค่ะ" เธอยกเครื่องดื่ม ส่งให้ผม ผมรับมาดื่มเช่นกัน แต่ไม่คิดว่าแอลกอฮอล์จะแรงขนาดนี้ ผมหันไปมองเยซาง ที่ยกดื่มรวดเดียวหมด สภาพเธอเหมือนคนมีความทุกข์ และต้องการเพื่อน.... ผมเลยนั่งเป็นเพื่อนเธออย่าเลี่ยงไม่ได้ . . . เวลาผ่านไปนานแค่ไหนผมไม่รับรู้ได้ เธอได้เล่าชีวิตเธอในตอนนี้จนผมเองก็อดสงสารเธอไม่ได้ ผมและเธอดื่มกันหลายแก้ว เธอเป็นคนดื่มไม่เก่งนัก ผมเลยไม่กล้าทิ้งเธออยู่คนเดียว อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกลึกๆ ที่มันยังห่วง ห่วงว่าเธอจะกลับยังไงถ้าผมไม่อยู่ เธอบอกว่าที่เธอหายไปและทิ้งผมในตอนนั้นเพราะ ที่บ้านกำลังมีปัญหาเธอจึงตัดสินใจหนีหนี้ไปเป็นเด็กฝึกงานอยู่แคนนาดา จนสองปีที่แล้วพ่อเธอได้ฆ่าตัวตายเพราะไม่มีเงินมาใช้หนี้ ชีวิตสวยหรูของเยซางที่เคยมีกลับสูญหายไปหมด เธอพบผู้ชายคนใหม่เขาเป็นนักศึกษา รุ่นน้องที่ไปเรียนต่อเหตุเพราะเป็นคนเกาหลีเหมือนกันความสัมพันธ์จึงคืบหน้าจน เธอกับเขารักกัน สองปีหลังจากพ่อเธอตายเธอจึงกลับมาที่เกาหลีอีกครั้ง ชายคนนั้นติดต่อกลับเธอมาตลอด จนถึงเมื่อสามเดือนที่แล้ว ผู้ชายคนนั้นพาเธอมาที่นี่ แต่กลับประสบอุบัติเหตุจมน้ำตายตอนล่องเรือไปกับกลุ่มเพื่อนที่ไปด้วยกัน เธอที่รออยู่ที่รีสอร์ทรู้ข่าวจากเพื่อน ว่าผู้ชายคนนี้ได้เตรียมกับเพื่อนๆว่าคืนนั้นจะขอเธอแต่งงาน เธอจึงกลับมาในที่ๆมีความทรงจำแบบนี้ทุกเดือน เธอบอกว่าเธอมาแล้วบังเอิญพบผมอีกครั้งเธอเลยอยากจะขอโทษที่ไม่เอ่ยเหตุผลที่ต้องทิ้งผมไป.. ผมได้แต่ฟังเธอเล่าสิ่งที่เธอเก็บไว้ระบายออกมาจนหมด เธอร้องไห้บวกกับเครื่องดื่มที่เธอและผมดื่มเข้าไปยิ่งทำให้ด้านในปั่นป่วน ผมโอบเธอไว้เพื่อปลอบใจ ผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังมีชีวิตที่ดีขึ้นกลับต้องมาดับวูบเพราะความรักอีกครั้ง . .
"ขอนั่งด้วยคนได้ไหมค่ะ" ผู้หญิงชุดแดงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ผมเองไม่รู้จักเธอ แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร
"คุณชื่ออะไรคะฉันเชอเบลนะ"
"อ่อครับผมจงอินแล้วนี่... เยซางเพื่อนผม"
เยซางที่พิงผมอยู่ปรือตามองผู้มาใหม่เธอยกยิ้มน้อยๆเป็นเชิงทักทาย ผู้มาใหม่ที่ชื่อเชอเบลนั่งลงยกเครื่องดื่ม มองผมด้วยรอยยิ้มสวย หัวผมตอนนี้มันเริ่มมึนๆแล้วด้วยมันน่าจะถึงเวลาแล้วที่ผมจะกลับ
" อ่อจงอินเดียวฉันมานะ อุ๊" เธอปิดปาก...ผมเองก็ลุกขึ้นจะพาเธอไป เยซางยังคงเป็นคนเดิมเวลาเธอดื่ม อะไรเยอะๆเธอจะอาเจียนออกมาเสมอ
"ผมพาไปนะ"
"ไม่ค่ะ จงอินอย่าตามมาฉันอาย แต่ขอร้องได้ไหมว่าอย่าทิ้งฉันไปนะคะ รอฉันนะขอร้อง"
เธอเอ่ยทั้งๆที่น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ผมรู้สึกเเย่ที่เห็นเธอร้องไห้ ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะมองเธอเดินไปทางหลัง
"จงอินรู้ไหมคะคุณนะเซกซี่ชะมัดเลย ดื่มกันอีกหน่อยนะ รอเพื่อนคุณ"
"อ่อขอบคุณครับ" ผมยกยิ้ม รับเเก้วเครื่องเดิมอีกครั้ง ฟังดนตรีสดที่ยังของบรรเลงไปเรื่อย เครื่องดื่มทำให้คนขาดสติ และสมองสั่งงานช้าลง.... ผมไม่รูัว่าตอนไหนเชอเบลมานั่งเกยผมอยู่เธอระดมพรมจูบน้อยไปทั่วต้นคอ ผมเองเริ่มขาดสติหันไปจับรูปหน้าสวยเบาๆ เหตุการ์ณแบบนี้ผมค่อนข้าง ชินนะเพราะเจอบ่อย..... เธอกระซิบผมเบาๆ อีกครั้ง
"เดียวเชอเบลไปหาเพื่อนก่อนนะ เชอเบลว่าเพื่อนคุณนะหนีไปแล้วละ"
เธอทิ้งคำพูดไว้ก่อนจะเดินย่างไปทางห้องน้ำ เธอลุกไปไม่นานก็มีผู้หญิงบางคนเข้ามาทักทายผมบ้าง เพราะคิดว่าผมมาคนเดียว.. แต่ผมก็ปฎิเสธไปเพราะกลัวจะลืมตัวแบบที่ทำกับเชอเบล เยซางคุณหายไปไหน เป็นอะไรรึป่าว ผมจะรอเธอก่อนก็แล้วกัน เพราะเธอบอกให้ผมรอ .... แล้วเหตุการณ์บ้าๆก็ต้องมาเกิดขึ้น หลังจากที่จงแดมาไม่นาน น้องโด้ก็มาด้วยเด็กตัวเล็กที่เเสดงความโกธรเคืองผม แต่ตอนนี้ผมไปกับโด้ไม่ได้ เพราะผมกำลังรอเยซางและเริ่มเมา ถ้าผมกลับไป จะไปทะเลาะกับน้องโด้ป่าวๆ จงแดเองก็พาน้องกลับไปผมไว้ใจมันว่ามันจะดูแลเจ้าตัวเล็กของผมได้ซักพัก... .. ผมมองร่างเล็กที่หันมาประชดก่อนจะเดินจับจงแดออกไป รู้ไหมผมอยากจะรั้ง รั้งเจ้าตัวเล็กตัวนี้ว่าให้อยู่แต่เพราะที่แบบนี้มันจะไม่เหมาะถ้าจะอยู่ ถ้าผมไม่ดื่ม ผมยินดีนั่งกลับน้องโด้แต่เพราะตอนนี้ผมมึนหัว ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมคงปกป้องเจ้าตัวเล็กไม่ได้ดีแน่ๆ นั่งไม่นานผมเป็นฝ่ายเอ่ยบอกเชอเบล หญิงสาวสวยที่สนใจในตัวผม
"คุณอย่าเสียเวลากับผมเลย คุณเห็นเด็กตัวเล็กน่ารักที่สาดน้ำใส่คุณใช่ไหม นั่นนะคือคนที่ผมต้องการปกป้องมากที่สุดกลับไปเถอะผมคงไปเที่ยวต่อกับคุณไม่ได้"
เชอเบล ทำท่าเสียอารมณ์ลุกก่อนจะหันมาพูด "งั้นเครื่องดื่มคุณจ่ายนะถือซะว่าคุณเป็นฝ่ายปฏิเสธฉัน"
เธอพูดจบและเดินไปหากลุ่มคนใหม่ นี่แหละนะ ... ผู้หญิงในบาร์ ผมหยุดดื่ม นั่งมองนาฬิกาแล้ว นาฬิกาเล่า มันนานมากไปแล้ว ที่เยซางหายไป ผมลุกขึ้นจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มทั้งหมด เสียงผู้คนกลุ่มหนึ่งกำลังโวยวายจนผมต้องวิ่งไปดู ด้านเยื้องของบาร์ไม่ไกลมากนัก
"เห้ยผู้หญิงจมน้ำไปช่วยกันเร็ว"
"มืดขนาดนี้ไม่มีใครจะลงไปว่ายหรอก"
"ฉันเห็นเธอเดินลงไปเองเลยเรียกให้คนมาช่วย"
ภาพที่ผมเห็นคือเยซางนอนหลับตาหอบหายใจเเรง และเธอได้สติ.. อยู่บนกองทราย ผู้คนจำนวนไม่มากยืนมุงดูเธอผู้ชายที่ช่วยชีวิตเธอนั่งเช็คชีพจรเธออีกครั้ง
"เธอไม่เป็นไรแล้วเดียวผมจะพาเธอไปโรงพยาบาลนะมีใครเป็นญาติเธอรึป่าว"
"ผมครับ"
ผมยกมือพูดทั้ง สายตาหลายคนมองมาที่ผมเงียบๆ..... หลังจากที่พาเยซางไปโรงพยาบาลและแจ้งทางบ้านเธอเรียบร้อยผมลูบหัวเธอเป็นเชิงบอกลา...
"ขอโทษและขอบคุณที่ครั้งนี้คุณยังรอฉันนะคะ"
"ไม่เป็นไร คุณคือเพื่อนอย่าอะไรแบบนี้อีกนะเยซางนึกถึงแม่ที่อยู่กับคุณบ้าง"
เธอพยักหน้าหลับตาลงอย่าเหนื่อยอ่อน ผมแวะเข้าห้องน้ำล้างหน้าให้สร่างขึ้นเดินทางออกจากโรงพยาบาล และรีบไปที่ที่ผมต้องไป..ทันที . . เด็กตัวเล็กที่เห็นผมเข้าห้องไป.. นอนขดตัวสั่นครือ น้องโด้เอ่ย เรียกจงแด มันทำให้ผมเจ็บ นี่ผมทำอะไรอยู่เด็กตัวเล็กที่ต้องมารับเคราะห์แทนผม น้องโด้ทำแบบนี้ทำไม อย่าให้เจอน่ะนังผู้หญิงเลว
เด็กน้อยลืมตาขึ้นมา ขยี้ตามองตรงมาที่ผม
ผมยืนยิ้มให้กะว่าจะง้อ
น้องลุกขึ้นวผลักผมล้มลงกับพื้น
“เดียวสิโด้ฟังพี่ก่อนนะ”
เด็กตัวเล็กวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว ผมตั้งหลักได้ก็วิ่งตามไปเหมือนกัน
ผมรวบตัวเจ้าตัวเล็กจากด้านหลัง น้องโด้ยังตัวสั่นและพยายามดิ้นตัวออกจากผม
“พี่จงอินอยู่นี่ขอโทษที่มาช้า พี่มาแล้ว”
“ฮรืออกไปนะ ออกไป”
“ไม่น้องโด้ฟังพี่ก่อนนะ เข้าบ้านก่อนนะ”
“บอกให้ปล่อยไง กลับไปซะน้องโด้จะหาพี่คริสจะหาพี่จงแด เกลียดจงอินเกลียดที่สุด”
เสียงร้องไห้ที่พูดออกมากับมือเล็กกำลังระดมจิกมาที่ต้นแขนผม
“พี่ต้องดูแลน้องโด้ เค้าอยากปกป้องน้องโด้ของโทษนะเข้าบ้านนะครับ โอ๊ย….”
ผมพูดไปเอาหน้าเกยไหล่เล็ก พยายามที่สุดยังไงผมต้องง้อเด็กคนนี้ให้สำเร็จ ผมรู้สึกขึ้นน้ำน้อยๆของน้ำตาเด็กคนนี้ และเสียงร้องของความเจ็บปวด..
น้องโด้กัดแขนผมอยู่
“กัดอีก เอาให้แรงๆถ้าโด้จะหายโกธรพี่จงอิน”
“จงอินไม่รู้หรอกว่าน้องโด้ต้องทรมานแค่ไหน ฮรือ มันเป็นอีกแล้วฮรือ” น้องโด้หันสวมกอดผมใบหน้าน่ารักซุกอยู่ที่อกผมซุ่มไปด้วยน้ำตาผม ปลอบเด็กน้อยกอดกลับด้วยความเต็มใจ
ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเข็นรถเก็บที่นอนผ่านมา เลยรีบพาน้องเข้าบ้านไม่อยากให้ใครมองน้องโด้ไม่ดี
ผมพาร่างเล็กเข้าห้องที่เคยนอน จัดการลูบหัวน้องโด้ยังคงกอดผมอยู่ ผมยิ้มมองใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา เหนื่อยไหมครับเจ้าตัวน้อย
ผมยังคงลูบหัวกอดเจ้าตัวเล็กอยู่พักหนึ่ง
“จงอินรักน้องโด้ไหม”
เด็กตาโตเงยหน้ามองผม
“ทำไมมาถามกันแบบนี้ล่ะฮื๊ม’ -//////-
“ช่วยน้องโด้หน่อยนะพี่จงอิน..”
ขอตัดส่วนนี้ออกนะค่ะ
_________________________NC____________________________
ใครอยากอ่านเม้นเมลไว้นะค่ะจะส่งไปให้ ^^
อันยองค่าทุกคน หายไปหลายวันอีกแล้วตอนนี้ค่อนข้างเยอะ พิมมืองิกเลยทีเดียว
แต่จะสู้อ่า จะแต่ง จบนะตีกะตัวเอง- -
ตอนนี้มีเอนซีด้วยอ๊าเขินมากกกกก
ยังไงก็ยังขอขอบคุนที่อ่านเคียงข้างกันมานะ จะตั้งใจแต่งต่อ แต่ที่หายๆไปเพราะงานเยอะมากๆ (เหรอ)
ไม่ว่าจะอ่านแล้วเม้นรึไม่เม้นเราไม่ว่านะแค่รู้ว่ามีคนอ่านก็ดีใจแล้ว
เลิฟทุกคนนะ จุ้บ!
เลิฟคนอ่าน ชุ้บ!
#MNClove แท็กฟิค TT^TT
มาทักทายกันได้นะ เม้าๆ 55
ความคิดเห็น