ยัวตัวแสบกับนายจอมกวน

ตอนที่ 1

ที่บริษัทใหญ่แห่งหนึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองซึ่งเดิมเป็นบริษัทของอำพงศ์เป็นพ่อของคิมหันต์แต่พอท่านเสียชีวิตเขาจึงยกบริษัทให้คิมหันต์เป็นคนดูแลต่อและสั่งว่าต้องทำให้บริษัทเจริญรุ่งเรืองให้มากกว่าเก่าให้ได้ ซึ่งตอนนี้คิมหันต์เป็นผู้บริหารโดยมีคุณหญิงประกายมุกแม่ของเขาเป็นประธานบริษัท
ขณะที่เขากำลังทำงานอยู่นั้นเลขาก็เคาะประตูก่อนที่จะเดินเข้าไปพร้อมกับพูดขึ้น
“ขออนุญาตค่ะบอส”
“อ้าวว่าไงคุณเจนมีอะไรหรือ”
“คือ..คุณรมิตามาหานะค่ะ บอสจะให้เธอเข้ามาเลยไหมค่ะ”
“เชิญเธอเข้ามาเลยครับ”
เลขาเธอรับคำก่อนที่จะไปบอกให้รมิตาเข้าไปพบคิมหันต์ สักพักรมิตาก็เข้าไปในห้องทำงานของคิมหันต์
“คิมค่ะเย็นนี้คุณว่างไหมค่ะ พอดีว่าทางมหาลัยของตาเขาจัดงานให้กับศิษย์เก่าทุกคนนะค่ะ”
“แล้วผมเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ในเมื่อมันเป็นงานสำหรับศิษย์เก่า”
“เกี่ยวซิค่ะ ก็คอนเซ็ปงานเขาบอกว่าจะต้องมีคู่ควงไปด้วยนิค่ะ”
“ทำไมต้องเป็นผมด้วย ตาไปหาคนอื่นเถอะผมขอตัว”
“คิมค่ะตาขอร้องล่ะช่วยตาสักครั้งน่ะค่ะ นะนะนะ.....”
“อืม.....ก็ได้ผมไปก็ได้”
”ขอบคุณมากค่ะคิมที่ยอมไปงานกับตา”
ตกเย็นเวลาประมาณ 5 โมงกว่าๆคิมหันต์ก็ไปรับรมิตาที่บ้านจากนั้นเขาก็ขับรถตรงไปยังมหาลัยเวลาผ่านไปสักพักคิมหันต์ก็ขับรถถึงหน้ามหาลัยและทั้งสองก็ลงจากรถพร้อมกับไปหาเพื่อนๆที่มาร่วมงานและกำลังสนุกสนานกันอยู่
เพื่อนรมิตาคนหนึ่งพอเห็นรมิตาเดินควงคิมหันต์ก็เข้าไปทักทันที
“อ้าวยัยตาควงใครมาน่ะแฟนเหรอ หล่อจัง”
“คือผม...”
“ใช่จ้ะแฟนฉันเองชื่อ คิมหันต์”
คิมหันต์ไม่พอใจที่รมิตาบอกว่าเขาเป็นแฟน จากนั้นเขาจึงขอตัวไปห้องน้ำก่อน
ขณะที่เขากำลังเดินหาห้องน้ำอยู่นั้นเขาก็เดินไปชนน้ำฝนอย่างจังทำให้ทั้งคู่ล้มทับกัน คิมหันต์
มองหน้าน้ำฝนแล้วยิ้มให้แต่น้ำฝนไม่ยิ้มด้วยเธอรีบลุกขึ้นแล้วต่อว่าคิมหันต์ทันที่
“นี่นายเดินยังไงเนี้ยตาบอดหรือยังไงถึงมองไม่เห็นฉันน่ะ”
“ก็ใครใช้ให้เธอมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ”
“นี่นายหาว่าฉันผิดเหรอที่อยู่ตรงนี้”
“เธอพูดเองน่ะ ฉันไม่ได้พูดสักหน่อย”
“นี่นายกวนเหรอ ผิดแล้วไม่ยอมขอโทษอีกแถมยังกวนประสาทอีก ผู้ชายอะไรอ่ะไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย”
“ฉันไม่อยากเถียงกับนายแล้วไปดีกว่า อ้อแล้วหวังว่าฉันจะไม่เจอหน้านายอีกน่ะคนบ้า”
”เธอคิดว่าฉันอยากเจอเธอยังงั้นแหล่ะยัยตัวแสบ”
พูดจบทั้งสองก็ต่างแยกกันไป

หลังจากที่น้ำฝนแยกกับคิมหันต์เธอก็เดินเข้ามาในงานด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจสุดๆจนครีมเพื่อนรักของเธอสังเกตเห็นเธอจึงเดินเข้าไปถามทันที
“นี่ฝนเป็นอะไรน่ะทำไมทำหน้ายังงั้นล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกแค่มีเรื่องกับคนบ้านิดหน่อย”
“คนบ้าที่ไหนกัน ที่มหาลัยเรามีคนบ้าด้วยเหรอไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย”
“ไม่รู้ซิ ช่างมันเถอะฉันคงไม่เจอเขาอีกแล้วล่ะ”
ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นว่า
“ก่อนอื่นก็ต้องกล่าวสวัสดีก่อนนะครับ ขณะนี้ก็ถึงเวลาอันสมควรแล้วเราขอเปิดงาน ณ บัดนี้ครับ”
“ขอให้ทุกคนร่วมงานกันอย่างสุกสนานครับ”
พูดจบทุกคนต่างก็ปรบมือให้ จากนั้นทุกคนก็ร่วมดื่มฉลองกันและก็มีเสียงเพลงเบาๆเพื่อที่จะทำให้ในงานไม่เงียบ
ด้านคิมหันต์หลังจากที่เขาทำธุระเสร็จเขาก็เดินเข้ามาในงานตรงไปยังกลุ่มที่รมิตานั่งอยู่พร้อมกับเพื่อนๆของเธออีกสองคน จากนั้นรมิตาจึงเอาน้ำให้ คิมหันต์ก็รับน้ำจากรมิตาพร้อมกับเอามาดื่มทันทีและเขาก็มองไปรอบๆงานแต่แล้วเขาก็ต้องอึ้งเมื่อดันไปเห็นน้ำฝนอยู่ในงานด้วย
ส่วนรมิตาพอเห็นว่าเหมือนคิมหันต์กำลังมองไปทางที่น้ำฝนนั่งอยู่เธอจึงถามขึ้น
“คิมค่ะมองอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“อ้อ...เปล่าหรอกไม่มีอะไร”
“ไม่จริงอ่ะ ตาเห็นน่ะค่ะว่าคิมกำลังมองยัยน้ำฝนอยู่”
“เธอชื่อน้ำฝนเหรอ”
“นี่คิมรู้จักกับมันด้วยเหรอค่ะ”
“คือผมเจอกับเธอเมื่อกี้นี่เองตอนที่ผมจะเข้าห้องน้ำน่ะ”
“นี่คิมอย่าบอกน่ะค่ะว่าชอบมันน่ะ”
“ผมไม่ได้ชอบเธอสักหน่อย ใครจะไปชอบลงผู้หญิงอะไรปากร้ายชะมัด”
“ก็ดีค่ะที่คิมไม่ได้ชอบมัน ตาค่อยสบายใจหน่อย”
“ทำไมตาต้องสบายใจด้วยในเมื่อผมกับตาไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อีกอย่างถ้าผมจะชอบเธอมันก็เป็นสิทธิ์ของผม”
รมิตาได้ยินดังนั้นเธอก็รู้สึกโกรธและไม่พอใจมากที่คิมหันต์พูดแบบนั้น
และแล้วงานเลี้ยงฉลองก็เลิกและทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของแต่ละคน โดยที่คิมหันต์ก็ขับรถไปส่งรมิตาที่บ้านจากนั้นเขาก็ขับรถกลับบ้านของเขา และในระหว่างทางนั้นเขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินอยู่ริมถนนคนเดียวเขาจึงจอดรถและลงไปพร้อมกับเรียกผู้หญิงคนนั้น
“นี่ คุณจะไปไหนเหรอให้ผมไปส่งไหม”
พอได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นก็หันมาปรากฏว่าเป็นน้ำฝนนั่นเอง
“อ้าวเธอเองเหรอนึกว่าใคร”
“นาย มาได้ไงนิ นี่อย่าบอกน่ะว่านายสะกดรอยตามฉันมาน่ะ”
“นี่เธอคิดได้ไงเนี้ย ขอโทษน่ะฉันคงไม่หลงเธอจนต้องสะกดรอยตามให้เสียเวลาหรอก”
“นายว่าฉันเหรอ ต่ะบ้า ! นายจะไปไหนก็ไปไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
“ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับเธอหรอกน่ะ แต่ฉันคงปล่อยให้เธอเดินคนเดียวค่ำๆมืดๆอย่างงี้ไม่ได้หรอกอีกอย่างเธอเป็นผู้หญิงด้วยมันอันตราย”
“มันเรื่องของฉันนายไม่ต้องมายุ่ง ฉันจะเป็นอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย”
“ตามใจเธอล่ะกัน ถ้าเธอไม่กลัวคนจะมาฉุดแล้วข่มขืนฆ่าน่ะ ฉันไปล่ะ”
พูดจบคิมหันต์ก็ไปขึ้นรถและเขาก็คิดว่าประเดี๋ยวน้ำฝนต้องเรียกเขาแน่ๆ ส่วนน้ำฝนพอคิมหันต์พูดอย่างนั้นเธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเธอจึงตัดสินใจยอมให้คิมหันต์ไปส่งที่บ้าน
ระหว่างที่อยู่ในรถนั้นทั้งคู่ต่างก็เงียบไม่มีใครพูดอะไรเลย คิมหันต์จึงหันไปมองน้ำฝน
“นี่นายมองอะไรอ่ะ”
“เปล่านิ  เออนี่เธอไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอ”
“ฉันไม่อยากพูดกับนาย พูดกับนายที่ไรอารมณ์เสียทุกที”
“แล้วนี่ใกล้ถึงบ้านยังอ่ะ”
“อืม...นายช่วยจอดข้างหน้านี้ก็พอเดี๋ยวฉันเดินกลับเอง”
“แล้วทำไมไม่ลงที่บ้านเธอเลยล่ะไหนๆก็มาส่งแล้วให้ถึงที่เลยดีกว่า”
“ไม่ต้อง ฉันบอกให้จอดก็จอดซิ”
“เอางั้นเหรอ ก็ได้”
จากนั้นคิมหันต์ก็จอดรถตามที่น้ำฝนต้องการแล้วน้ำฝนก็ลงจากรถแล้วก็รีบเดินไปทันทีโดยที่ไม่ขอบคุณคิมหันต์สักคำคิมหันต์ก็บ่นกับตัวเองว่า
“ผู้หญิงอะไรอุตสาห์ขับรถมาส่งขอบคุณสักคำก็ไม่มี รู้งี้ไม่มาส่งหรอก เฮ้ย......”
หลังจากที่คิมหันต์ส่งน้ำฝนเสร็จเขาก็ขับรถกลับบ้านทันที
ในคืนนั้นคิมหันต์ก็นอนไม่หลับเขาจึงเดินลงไปที่สวนหน้าบ้าน เขาก็คิดอะไรเพลินๆจนมีภาพของน้ำฝนเข้ามาในหัว
“เฮ้ย...นี่เราคิดถึงยัยนั้นเหรอเนี้ย ไม่ไม่...หยุดคิดเดี๋ยวนี้น่ะไอคิม”
ขณะที่เขากำลังพึมพำคนเดียวอยู่นั้นคุณหญิงประกายมุกแม่ของเขาก็เข้ามาพร้อมกับทักขึ้น
“คิมพูดกับใครอยู่เหรอลูก”
“เอ้าแม่ ยังไม่นอนหรือครับ”
“คิมยังไม่ตอบแม่เลยน่ะว่าลูกพูดกับใครอยู่”
“เปล่าครับแม่ผมก็บ่นของผมไปเรื่อยน่ะครับ เออแม่ครับผมมีเรื่องอยากถามแม่หน่อยน่ะครับ”
“เรื่องอะไรเหรอจ้ะ”
“คือผม...อยากรู้ว่าความรักมันเป็นยังไงหรือครับ”
“แปลกแฮะ ทำไมจู่ๆลูกถึงอยากรู้เรื่องความรักล่ะมีอะไรหรือเปล่าเนี้ยหรือว่าลูก”
“ไม่หรอกครับแม่ ผมก็ถามไปอย่างงั้นเอง”
“ถ้าลูกอยากรู้แม่บอกก็ได้จ้ะ”

จากนั้นคุณหญิงประกายมุกก็อธิบายเรื่องเกี่ยวกับความรักให้คิมหันต์ฟังอย่างละเอียด

                               **..............................................................................................**