โรงเรียนนี้... (เขียนใหม่หมดค่ะ อยู่อีกไอดีนึง)

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3

 

            เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น... มันเป็นวันที่ผมต้องไปค่ายรับน้องที่ผมชักกลัวๆ เมื่อได้ข่าวจาก ไอ้อาร์ตที่มันตื่นเต้นมากจนรีบไปช่วยยามเปิดประตูโรงเรียนตั้งแต่ตีห้า ว่า...

                “เอ็ง พี่ม.5 ม.6 เขาไปกับเราหมดเลยว่ะ” นั่นแหละที่ผมกลัวล่ะ ถ้าไปกันหมดโรงเรียน อาเฮียสามคนนั้นก็ต้องไปด้วยแน่นอน

                “เหรอวะ แล้วข้าจะทำไงดิวะ ข้าไม่อยากเจออาเฮียนั่นว่ะ” คุยโทรศัพท์ไปผมก็ต้องลูบขนแขนตัวเองไปด้วย

                “ข้าจะไปตรัสรู้ไหมวะ แล้วเมื่อไรเอ็งจะออกจากบ้านสักทีวะ ข้าอยู่คนเดียวมันหนาวนะเว้ย” ผมมองไปที่นาฬิกาห้องนอน มันเพิ่งจะหกโมงกว่าๆเอง

                “ก็ใครใช้ให้เอ็งไปช่วยยามเปิดประตูโรงเรียนวะ โง่นี่หว่า” ผมว่ามันไป แล้วเอาโทรศัพท์ออกนอกหู เพราะรู้ว่ามันต้องตะโกนด่าพ่อด่าแม่มาตามสายแน่ๆ

                “เออๆ เดี๋ยวไปๆ รอสักครึ่งชั่วโมงตรงนั้นแหละ เดี๋ยวข้าไปถึงจะโทรไป เปลืองค่าโทรเปล่าๆ” ผมบอกมัน มันเล็งเห็นว่า มันเสียเปรียบชัดๆเพราะมันโทรมา มันเลยวางไปทันที

                ผมเดินไปลากกระเป๋าที่เตรียมไว้เมื่อคืนมา ค่ายนี้ไปแค่สองวันหนึ่งคืน ฉะนั้นกระเป๋ามันก็เลยเบามากๆ ผมหิ้วมันลงไปอย่างสบายใจ แม่ผมก็อยู่ในครัว ผมได้กลิ่นโจ๊กลอยมา ก็วางกระเป๋ากับเก้าอี้ ถลาไปกอดแม่แทน

                “หอมจังครับ” ผมชมเป๊าะ แม่ผมใจดีมาก ลุกขึ้นมาตั้งแต่ตีห้ากว่าๆมาทำกับข้าวให้ผมกิน ทั้งๆที่ปกติต้องตื่นประมาณสักหกโมง

                “อยู่แล้วจ้า ไปนั่งไป เสร็จแล้วเดี๋ยวตักใส่ชามออกไปให้” แม่ผมพูดปัด ก่อนตบไหล่ผมดังปั่กแบบไม่ได้มองหน้าผมเลย แต่แรงนี่มหาศาลมากๆ (นี่นะเหรอแม่ที่ใจดี)

                “ครับๆๆ” ผมออกไปนั่งเก้าอี้แต่โดยดี

                แป๊บเดียว แม่ก็ยกชามโจ๊กออกมาสองชาม พอรับมาวางที่ตรงหน้าปุ๊บ ผมก็โกยในทันที ไม่ใช่หิวหรือมันอร่อยเชลล์ชวนชิมหรอกครับ แต่ผมสัญญากับไอ้อาร์ตว่าจะรีบไปก็เลยต้องรีบแบบนี้แหละครับ เดี๋ยวมันงอน ผมไม่อยากง้อมันให้สาวๆคิดว่าผมเป็นเกย์น่ะครับ ฮ่าๆๆ

                “อร่อยมากเลยครับ” ผมกวาดคำสุดท้ายเสร็จก็บอกกับแม่ แม่ที่กินไปได้แค่ครึ่งจาน หันมามองผมซะตาถลนเลย

                “โห หิวขนาดนั้นเลยเหรอลูก เอาอีกชามไหม” ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

                “เดี๋ยวรถออกก่อนน่ะครับ ผมรีบง่ะ” ผมลุกเอาชามไปเก็บที่อ่าง

                “อ๋อๆๆ จ้า” แม่ผมลุกขึ้นไปส่งผมที่หน้าประตูตามปกติ แม่หอมแก้มผมพลางอวยพร แล้วก็ให้เงินมาสามร้อย -*-...เอาเถอะ ผมก็มีเงินเก็บฟะ

                ผมไหว้แม่ แล้วเดินออกมาจากบ้านด้วยใจร่าเริง แต่ว่า...

                “เท็มๆๆๆ!! ลูกลืมกระเป๋า” ...กรรม ก็ว่าทำไมตัวมันเบาๆ =___=;;...

                ผมวิ่งยิ้มแหยๆกลับมาหาแม่ที่ยืนอยู่หน้ารั้วบ้านข้างๆ ผมรับมา ไหว้ขอบคุณแม่ แล้วก็วิ่งเก็บความอายไปที่ป้ายรถเมล์อย่างรวดเร็ว เพราะคนที่กวาดหน้าบ้านตัวเองแถวนั้นหันมามองผมเพียบเลยน่ะสิ

                ...เออ ขนาดเช้ายังขนาดนี้ ต่อไปสงสัยผมคงจำชื่อใครไม่ได้เลย ฮ่าๆ...

                ผมคิดไปก็เขินตัวเองไป (ซะอย่างนั้น) ผมมาหยุดวิ่งตรงป้ายหน้ารถเมล์ที่คนบางตาเอามากๆ รถเมล์สายที่ผมขึ้นเป็นไปโรงเรียนมาหยุดอยู่ตรงหน้า ผมก็รีบขึ้นไป ในรถไม่มีใคร นอกจากกระเป๋ารถเมล์กับคนขับ...

                แล้วสาวสวยๆเขาหายไปไหนกันหมดฟ่า?...ผมถามตัวเองอย่างงงๆ ทั้งๆที่เมื่อวานมาโรงเรียน รถเมล์สายนี้คนยังเพียบอยู่เลย

                หรือว่าผมตื่นเช้าเกินไปหว่า...

                ผมคิดแค่นั้น ก็โยนกระเป๋าไว้ข้างตัวเอง แล้วทิ้งตัวนั่งตาม ...อากาศยามเช้าช่างดีเหลือเกิน

               

 

                มาถึงโรงเรียน...

                ผมเดินดุ่มๆเข้าไปในโรงเรียนที่ยังไม่ค่อยมีคนเท่าไร แต่ก็ถือว่ามีนะสี่ห้าคน...- - เหมือนมาป่าช้าไม่มีผิดเลยแหะ

                “เฮ้ๆ ทางนี้เว้ย เพื่อนรัก” ไอ้อาร์ตโผล่มาจากข้างสนามฟุตบอล สีหน้ามันอิดโรยสุดๆ เหมือนอดหลับอดนอนมาทั้งคืนอย่างไรอย่างนั้น

                “ไปทำไรกับหน้ามาวะ ไอ้เชี่ยอาร์ต” ผมทักมันอย่างลิงโลด ทันทีที่เห็นหน้ามัน

                มันมองผมเขม่นนิดๆ แต่คนอย่างผมหรือจะกลัว (แต่กลัวมันงอนนิ) ผมกระโดดไปกอดคอมันเล่น

                “เอาน่าๆ ข้าไม่ว่าเอ็งแล้วก็ได้” ผมพูดกับมันขำๆ มันก็รู้ดีมันเลยปัดมือผมออก

                “ทักดีๆไม่เป็นรึไง สาด” ไอ้อาร์ตมันด่าผมเป็นงานอดิเรกอยู่แล้วผมเลยเฉยๆไง

                “เป็น แต่ไม่อยากทัก เออๆ ขี้เกียจเถียงเฟ้ย ไปนั่งเล่นหมากฮอสกัน ฆ่าเวลา ใครแพ้ เหมือนเดิมนะเอ็ง” ผมชวนมัน ทีเรื่องพนันนี่ตาลุกวาวเลยเพื่อนผม - - มันยังไม่เข็ดจากเมื่อวานหรือไงไม่รู้

                “ไปๆ วันนี้ข้าจะเอาให้เอ็งหมดตัวเลยคอยดู” มันว่าแล้วยิ้มชืดอย่างมั่นใจ(?) ผมเดินไปที่อัฒจรรย์ตัวที่ไอ้อาร์ตเคยวิ่งไปชนแหละครับ นึกถึงตอนนั้นล่ะโคตรฮาเลย

                “เอ้า...เอ็งสีดำ ข้าขาวนะ” ไอ้อาร์ตว่าแล้วเอาหมากออกมาเรียง ผมเออออๆตามมันเอาง่ายๆน่ะครับ ไม่อยากตื้บกันคาโรงเรียนน่ะครับ ฮ่าๆ

                “เริ่มนะ” ผมมองหน้ามัน มันก็ตอบเออๆมา

                ผมเดินสลับกับมันฆ่าเวลาอยู่ ก็มีเงาตะครุมๆบนหัวผม

                “อ้าวอิ๊งค์เป็นไง” ผมวางมือจากกระดานหมากฮอสมาคุยกับเธอที่ทิ้งตัวนั่งอยู่อัฒจรรย์ชั้นต่ำกว่าผมหน่อย

                “สบายดีๆ ฮ่าๆ นี่เล่นเป็นด้วยเหรอ” อิ๊งค์ถามพลางทำตาโต

                “อืม เราน่ะเป็น แต่ไอ้อาร์ตนี่มั่วๆ ฮ่าๆๆ” ผมเอาชื่อเพื่อนมาเล่น เจ้าของชื่อที่มัวแต่มองกระดานอย่างครุ่นคิดเลยเงยหน้าขึ้นมาตบหัวผมไปป้าบนึง

                “กวนแล้วไง อยากโดนฝ่าพระบาทมากเหรอวะ” มันพ่นด่าผมซะอย่างนั้น อิ๊งค์เลยหัวเราะขำใหญ่เลย

                “ไม่อยากว่ะ ต่อๆ” ผมเล่นต่อโดยยังมีอิ๊งค์ที่มองผมกับไอ้อาร์ตเล่นอย่างเงียบๆ

                “เฮ้ๆ ข้าชนะอีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ บอกแล้วเห็นไหมล่ะ” ผมกระโดดตัวโยน จนอิ๊งค์มองผมแปลก เหมือนไม่เคยเจอคนบ้าขนาดนี้ แล้วผมว่าตัวเองทำไมนิ - -...

            ไอ้อาร์ตมันกุมขมับแล้วยื่นแบงค์ยี่สิบให้ผม อิ๊งค์มองผมงงๆ

                “พนันด้วยเหรอ” เธอถาม ผมเลยเลิกกระโดดแล้วเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบไง นอกจากพยักหน้า ผมนึกว่าเธอจะโกรธหรือไม่ชอบเงี้ย แต่เธอดันยิ้มซะอย่างนั้น

                “เล่นกับเราบ้างดิ” อิ๊งค์ชวน “ห้าสิบเป็นไง” ดูเธอท้า ผมนี่งงเป็นไก่ตาแตกเลย ผู้หญิงสวยๆเป็นงี้ทุกคนผมคงรักตายเลย (อ้าว...)

                แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไร....

                ตุ๊บๆ!! ตึง

                เสียงอะไรบางอย่างดังมาจากทางพุ่มไม้สูงๆใกล้ๆหน้าประตูโรงเรียน แล้วเจ้าสิ่งนั้นก็กำลังมุ่งมาทางนี้

                อาชีวะนับสิบวิ่งกรูกันเข้ามา แล้วมีเด็กโรงเรียนผมไล่กวดอยู่ด้านหลังอีกเป็นสิบเช่นกัน

                ผมมองดูงงๆ แต่ก็ดึงอิ๊งค์ให้ไปหลบที่ตึกด้านหลังก่อน ส่วนไอ้อาร์ตมันนำหน้าเข้าตึกไปแล้วครับท่านผมว่าถ้ามันเป็นศูนย์หน้าดาวซันโวมันคงรุ่นแน่ๆ

            “เฮ้ยยย แม่งตามมาแล้วสัด มีทางอื่นให้วิ่งตั้งเยอะแยะ ทำไมมันถึงต้องตามเรามาด้วยฟะ!!” ไอ้อาร์ตที่วิ่งนำไปแล้วหันมามองพร้อมกับบ่นเสียงดัง

                “บ่นมากน่า ไอ้เวร วิ่งไปตึกสองล่ะกัน” ผมบอกทางให้มันทะลุตึกออกไปจากโรงอาหาร แต่ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมมันเหมือนวิ่งจงใจ๊...จงใจจะมาทางพวกผมเหลือเกิน แต่มันคงคล้ายๆกับโจรที่ผมเคยดูในคดีเด็ดที่แม่งวิ่งไงไม่รู้มาถึงโรงพักให้จับเองซะงั้น =___=;;...คงไม่ต่างกันหรอกมั้ง

                “มันยังตามมาอยู่เลยว่ะ” แล้วไอ้อาร์ตที่หันมาก็ทำตาเบิกโพลงเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง จนผมกับอิ๊งค์ต้องหันไปมอง (เอ้อ...ผมเกือบลืมอิ๊งค์ไปแล้วล่ะครับ)

                ตุ๊บๆๆๆๆๆ

                ไม้เอย สากกะเบือเอย (มาจากไหนวะ) ถูกกระหน่ำลงมาที่ตัวพวกนักเรียนอาชีวะที่ผมคิดว่าส.ใส่เกือกโง่เข้ามาในถิ่นโรงเรียนผมให้โดนตีชัดๆ ผมเห็นพวกโรงเรียนผมที่หนึ่งในนั้นหน้าตาคุ้นๆ คล้ายๆใครบางคน...

                “อ้าว!! ไอ้น้อง โชคดีจัง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว สนใจมาช่วยข้าจัดการไหม” อาเฮียที่กำลังมะรุมมะตุมอยู่เมื่อกี้นี้คงรู้ได้ถึงสายตาผม ก็เงยหน้าขึ้นมาทักทันที

                ผมส่ายหน้าพลางยิ้มตอบในความใจดีของพี่แก แต่คือผมไม่อยากมีปัญหาไง

                “อ้าว เหรอๆ ดูเป็นตัวอย่างก่อนล่ะ ข้าเข้าใจว่า มันยังไม่ชิน” จะไปชินได้ยังไงฟะ แค่ทำใจยังยากเลย-*-...

                ผมไม่ตอบก็ยืนฉีกยิ้มมองเขาต่อยกันไปมาอย่างเมามันส์อยู่อย่างนั้น แต่ผมก็นึกได้ว่า สากกะเบือมันมาได้ยังไง - - สงสัยคงจิ๊กมาจากโรงอาหารเมื่อกี้มั้ง สามารถจริงๆ

                สักพักฝุ่นก็เริ่มจางลง ผู้ชนะยืนบิดเนื้อตัวไปมาเหมือนได้ยืนเส้นยืดสายอยู่บนตัวผู้แพ้ที่นอนนับดาวเลือดอาบเต็มพื้นสนามหญ้า ให้ตายสิ! ผมนึกถึงหนังคาวบอยชะมัดยาด

                “เป็นไง เห็นแล้วรู้สึกสนุกใช่ไหมล่ะ” อาเฮียเดินเข้ามาตบบ่าผมอย่างคนรู้จักพร้อมกับเซินกงเป้าและก็จั่นเจา...เฮ้ย ผิดเรื่องแล้ว - -

                “ครับ สนุกมากๆ ผมนี่ทึ่งเลย” ไอ้อาร์ตผู้เชียวชาญการสอดรู้สอดเห็นแทรกตัวเข้ามาพูดกับอาเฮียที่เฮียแกทำหน้าเหมือนกำลังจะบอกว่า ข้าถามเอ็งเรอะ? อย่างไรอย่างนั้น มันก็เลยต้องลากตัวเองกลับไปอยู่ที่เก่า

                “ฮ่าๆ ทึ่งจนพูดไม่ออกสินะ ข้าเข้าใจๆ” แล้วเฮียแกก็ตบบ่าผมไปอีกหลายที จนผมรู้สึกได้ถึงกระดูกที่เริ่มผุกร่อนเพราะแรงมหาศาลนั่น...

                “เอาล่ะๆ คราวนี้ก็ได้เจอกันแล้ว เป็นไง เจอ ‘ไอ้นั่น’ ที่ข้าบอกไว้รึยัง” ผมยังงงๆอยู่เลย ผมเจออะไรเหรอ? ก็ไม่มีนี่ ผมเลยส่ายหน้าถี่ๆตอบไป

                “อ่ะเหรอ อืม...แต่ไปค่ายนี่เดี๋ยวก็คงได้เจอ” เฮียแกกะพริบตาเป็นสัญญาณบอก ผมก็ยิ่งงงสิครับ ยังไม่รู้อะไรเลย แต่ที่สำคัญคือผมลืมอิ๊งค์ไปเลย(อีกแล้ว) =___=...ก็เห็นเงียบง่ะ

                “ปล่อยได้แล้ว” อิ๊งค์บอกผม ทั้งๆที่เธอยังหอบอยู่ (หอบนานฉิบหาย) ผมมองไปที่มือที่ยังจับอิ๊งค์อยู่เลย เอ้อ...ก็ว่าแล้วเชียว เมื่อเช้าเพิ่งลืมกระเป๋า นี่ลืมแม้กระทั่งคนเลยแหะ ตายล่ะหว่า สงสัยผมคงต้องไปเช็คสมองซะแล้ว ...ผมรีบปล่อยมือทันทีที่เธอบอก แก้มผมตอนนี้อาจออกแดงๆแล้วมั้งครับ ไม่ใช่อายนะ แต่ตกใจน่ะครับ ฮ่าๆๆ (แกเขินชัดๆยังปากแข็ง)

                ผมเหลือบไปมองอิ๊งค์นิดๆ เธอดูจะไปขัดเขินอะไรเลย จนผมรู้สึกแปลกใจ เธอคงไม่ได้คิดไรกับผมล่ะมั้ง ช่างเถอะ ว่าแต่ไอ้อาร์ตหลังจากโดนด่าด้วยสายตามันยังยืนเจี้ยมเจี่ยมอยู่ที่เดิม ไม่กระดุกกระดิกเลย

                ผมเข้าไปตบหัวมันคว่ำไปที ผมถึงสะบัดหัวมองซ้ายมองขวา น้ำลายนี่ยืดเลย

                “เอ็งยืนหลับเหรอฟะ เพิ่งรู้นะว่าเอ็งยืนแค่สองนาที ก็หลับได้” ผมหยอกมันเล่นๆ มันเช็คน้ำลายป้อยๆ

                “เพิ่งรู้เหรอวะ ตอนเคารพธงชาติข้าก็ยืนหลับตลอดว่ะ ไม่ได้สังเกตบ้างเหรอวะ” มันกำลังด่าผมว่าผมเป็นคนไม่ช่างสังเกตนั่นแหละครับ

                “ใครจะไปอสมท.แบบเอ็งได้ฟะ” ผมเลยกัดมันกลับไปทีหนึ่ง แล้วก็เดินมาหาอิ๊งค์ เนื่องจากผมเบื่อจะฟังมันบ่น

                “ไปเหอะ ป่านนี้ เพื่อนอิ๊งค์มาแล้วมั้ง” ผมบอกอิ๊งค์

                “อ๋อ อืมใช่ๆๆ” เธอตอบผมแล้วยิ้มให้ ก่อนจะเดินนำไปเลย ผมเดินกลับไปล็อคคอเพื่อนจอมขี้งอนแห่งชาติที่มันยืนมองผมด้วยสายตาขวางๆ เพราะผมชอบทำไม่สนใจมัน

                “อย่าขี้งอนนักนะเว้ย แม่ง เหมือนตุ๊ดเลยสาด” ผมหัวเราะเยาะมัน มันเลยฟึดฟัดนิดหน่อย แต่ก็ยอมเดินตามที่ผมลากไปโดยดี

                “แล้วกระเป๋าข้าไปไหนแล้วฟะ”............

               

               

******************************
ฮ่าๆมาอัพต่อแล้วค่า เพี้ยนๆไปหน่อย แต่ก็หวังว่าจะรับได้เน้อ -0-... ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์น้า รักคนอ่านมากๆ >.< หนุกไม่หนุกไงบอกได้น้า อยากให้เป็นไงต่อไปก็เขียนมาเลยๆ อิอิ ขอให้คนอ่านได้เกรดสี่เน้อ 555++ (ดูเอามาเล่น)