แผนอลวนรัก ปฏิวัติหัวใจยัยอินโนฯ

ลำดับตอนที่ #2 : [Chapter 2] ตัวป่วน

                ในที่สุด นักเรียนในห้องก็ทยอยเข้ามาในห้องจนแทบไม่หลงเหลือที่นั่ง แม้กระทั่งข้างๆฉัน ที่มีผู้ชายสองคนนั่งขนาบข้าง ดูแล้วนักเรียนในห้องก็มีประมาณสี่สิบกว่าคนได้กระมั้ง

                แต่ว่า ทำไมต้องส่งผู้ชายหน้าตาเหมือนซอมบี้มานั่งข้างซ้ายฉันด้วยล่ะเนี่ย TOT ยัยกองกอย (มันช่วยไม่ได้น่ะนะ สวรรค์คงลิขิตให้แกเจออะไรแบบนี้) ส่วนข้างขวาหน้าตาก็เหมือนอาจารย์ลักษณ์  เรขานิเทศ สุดๆไปเลย (อยากถามว่า เฮียแกเป็นญาติห่างๆของหมอลักษณ์รึเปล่าจริงๆ เผื่อจะได้ไปขอดูดวงฟรี 555++)

                ขณะที่ฉันกำลังคิด(นินทา)ถึงคนอื่น ก็มีผู้ชายคนหนึ่งตามด้วยอีกสามคนที่ตามหลังชายคนนั้นมา อย่างกับหมาตามตูด แต่...ว่า!!! อ๊ากกกกก หมอนั่นหล่อกระชากไส้ (ไม่มดลูกแล้วเหรอ หล่อน - -+) แถมชายที่ตามมาอีกสามคนก็หล่อไม่แพ้กันเลยทีเดียว แต่ออกจะหล่อไปคนละแบบ และไม่นานหลังจากความเงียบงัน เมื่อผู้มาใหม่ก้าวเข้ามาในห้อง ก็มีเสียงชะนีหลายๆตัวกรีดร้องโหยหวนหาสามีขึ้นมา

                “กรี๊ดดดด ดูนั่นสิ นั่นไงแกๆๆ นั่น ดอน ดาวโรงเรียนที่ติดระดับท๊อปไฟว์สามปีซ้อนเชียวนะ” ยัยชะนีด้านหลังห้องคนหนึ่งกรี๊ดกร๊าดขึ้นมาท่ามกลางเสียงนังชะนีอีกหลายตัว

                และเสียงนังชะนีนั่นเองที่ทำให้ฉันต้องปิดหูตัวเอง เนื่องจากกลัวว่า ไอ้เสียงเกินแปดสิบเดซิเบลนั่นมันจะฆ่าฉันตายเสียก่อน - -

                โอ๊ย อะไรจะต้องกรี๊ดขนาดนั้นเลยเหรอ หน้าตามันงั้นๆ แถมยังติดแค่ท๊อปไฟว์เองไม่พอกินหรอก -*-

                ฉันด่ามันในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกไป (พูดดิ รับรองโดนเจื๋อนแน่แก)

                นายดอนอะไรนั่นเดินเรื่อยๆด้วยท่าทางเหมือนกุ๊ยข้างถนน (เมื่อกี้แกยังชมเขาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ : หนูกองกอย) สายตาก็สอดส่องหาที่นั่ง แต่ว่า ห้องนี้ก็เหลือเพียงที่นั่งข้างหน้าสี่ตัวด้านซ้ายใกล้โต๊ะครูเท่านั้น หมอนั่นจึงทำท่าหงุดหงิดไม่พอใจ แล้วเดินมาแถวๆที่นั่งข้างๆฉัน แล้วฉุดกระชากไอ้หน้าซอมบี้กับไอ้คนที่นั่งถัดไปสามโต๊ะและไม่พอแค่นั้น

                “ถ้าพวกแกยังไม่ไสหัวที่แบกหน้าตาทุเรศของพวกแกไปจากที่ตรงนี้อีก ฉันจะฆ่าแกซะ” น้ำเสียงเรียบเย็นดังออกมาจากปากชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นหนุ่มฮ็อตท๊อปไฟว์ของโรงเรียนนั้น เล่นเอาฉันอึ้งไปเล็กน้อย

                ฉันว่า..แทนที่จะให้อันดับท๊อปไฟว์หนุ่มฮ็อตกับหมอนี่ น่าจะให้รางวัลอันธพาลในดวงใจสมาคมกุ๊ยแห่งชาติให้หมอนี่มากกว่า - -...

                “อ่ะ...เอ่อ...ครับๆ ผมจะไสหัวของผมออกไปจากตรงนี้ให้ด่วนเลยครับ” นายซอมบี้ที่ติดอยู่ในเงื้อมือของนายอันธพาลนั่น รีบระเห็จเสด็จเอากระเป๋าตัวเองไปประทับที่โต๊ะด้านหน้าในบัดดล ส่วนอีกสามคนที่ถูกจ้องหน้าหาเรื่องก็รีบกุลีกุจอไปนั่งกับนายซอมบี้นั่นทันที

                อ๊ากกก ลืมไป! แล้วทำไมนายนี่มันถึงมานั่งข้างฉันเนี่ย และรู้สึกเหมือนฉันจะมองเขานานไป เขาจึงเหลือบสายตาคมๆ (กรี๊ดดด น่ากลัวโว้ยยยย T[]T) มาทางฉัน ซึ่งทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก เหงื่อแตกพลั่กในบัดนาว (ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วฉันจะไม่ได้ขี้ขลาดขนาดนั้นก็เถอะ แต่ว่า สายตาหมอนี่มันน่ากลัวอ่ะ โฮๆๆๆ)

                “มองอะไรยัยเปี๊ยก” หมอนั่นมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแปลกๆ ในที่สุด...

                ปัง!!

                “อ๊ากกก แกว่าใครเป็นยัยเปี๊ยกฮ๊ะ!?? ไอ้อันธพาลโรคจิต” อารมณ์ของฉันที่ต้องทนฟังอะไรเกี่ยวกับความเตี้ยของฉันก็หมดลง จนต้องตะโกนด่าลั่นด้วยความหงุดหงิด (ทั้งๆที่ประจำเดือนก็ไม่ได้มา - -“)

                แต่พอคิดจะหยุดปากตัวเองมันก็สายไปเสียแล้ว เมื่อนายดอนพูดประโยคหนึ่งขึ้นมา

                “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าไงนะ...!!?” นายนั่นดูจะโกรธมาก โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยล่ะ  กรี๊ดดดด แม่จ๋า หนูอาจจะไม่โชคดีเหมือนที่แม่ว่าแล้วล่ะค่ะ แต่หนูอาจจะต้องมาใบ้หวยให้แม่ในอนาคตในฝันของแม่อันใกล้นี้แทนนะคะ TOT

          “อ่ะ...เอ่อ...” ฉันยืนข้างแข็ง ส่วนมือก็ยังท้าวอยู่กับโต๊ะ เพื่อยันตัวที่กำลังอ่อนยวบ เมื่อสายตาคมๆนั่นมันจ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉัน (ทำไมไม่เอาบทตรงนี้ไปเขียนในส่วนอินเลิฟฟะ ยัยกองกอย >o<//)

                “เอ่อ อะไร เป็นใบ้หรือไง ยัยบ๊อง” ดอนว่าฉันพลางแสยะยิ้มน่าขนลุก

                กรี๊ดดดด ไอ้โง่เอ๊ย ถ้าฉันเป็นใบ้ ใครล่ะเป็นคนตะคอกแกเมือกี้น่ะฮ่ะ!??? แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิดในใจค่ะ ฉันคงไม่คิดจะพูดอะไรให้ตัวเองได้ไปสวรรค์(แน่ใจเหรอว่าแกจะได้ขึ้นสวรรค์) เร็วๆแน่

                “เหอๆ ไงล่ะ กลัวล่ะสิ เอาเถอะฉันจะถือว่า นั่นเป็นเสียงนกเสียกาล่ะกันนะ ยัยเปี๊ยก” อ๊ากกก ไอ้หมอนี่มันด่าฉันว่าฉันเตี้ยอีกแล้ววววว >[]< อยากฆ่ามันโว้ยยยยยยย <<อย่าลืมนี่มันแค่ความคิดในใจเท่านั้น - -*

                แล้วหมอนั่นก็นั่งลงในที่ๆในตอนแรกนายซอมบี้นั่งอยู่ ทำไมต้องมานั่งข้างฉันด้วยฟะ ไม่เข้าใจ!!

          กริ๊ง~ กร่อง~

          เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น ทำให้เสียงรอบข้างฉันเงียบลง (เสียงที่ว่าน่ะก็คือ เสียงคนนินทาเรื่องฉันเมื่อกี้น่ะสิ)

                ครูผู้หญิงคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนจะมายืนอยู่หน้าชั้นเรียน คุณเธอท้วมๆป้อมๆจนดูคล้ายโดราเอมอนเลยทีเดียว ผมสั้นหน้าม้าอีกแน่ะ

                “หวัดดีจ้ะ นักเรียนทุกคน ครูชื่อครูสุราภร  ดุลพินิจ จะมาเป็นครูประจำชั้นพวกเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ยังไงๆก็ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ” ท่าทางคุณครูแกจะเป็นคนใจดีสุดๆ ซึ่งฉันก็คิดว่า มันก็ดีแล้ว ในที่สุดสวรรค์ก็มาโปรด T^T

          ครูสุราภรมองไปรอบๆห้อง เหมือนพยายามจะจดจำนักเรียนในชั้น และแล้วครูแกก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

                “เอาล่ะ ไหนๆนี่ก็เป็นการคละห้องอีกครั้งของพวกเธอ ก็แนะนำตัวกันหน่อยดีกว่านะ” ครูแกยิ้มกริ่ม แล้วเรียกนายซอมบี้ที่นั่งอยู่ริมสุดด้านหน้าขึ้นเป็นคนแรก

                “ผม หลอม ฉลอม  วาชินเทพ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” แล้วคนต่อไปก็ค่อยๆลุกขึ้นแนะนำตัวทีละคน จนวนมาถึงฉัน

                “ฉัน แว่น ลิปิการ์  แดนดิน ยินดีที่ได้รู้จัก” ฉันแนะนำตัวเสร็จก็นั่งลง แต่ก่อนที่ฉันจะได้นั่งนั่นเอง

                ปึง!

          ก้นฉันกระแทกพื้นเข้าอย่างจัง เมื่อนายตัวดีมันมาดึงเก้าอี้ของฉัน เหมือนคนตั้งใจจะแกล้งกัน แถมหมอนี่ยังทำหน้าตากวนบาทาใส่ฉันสุดๆ

                “เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ!?” ครูสุราภรรีบเข้ามาหาฉันแล้วถามด้วยท่าทีกังวล

                “ไม่เป็นอะไรค่ะ” ฉันฉีกยิ้มฝืนๆ ฮึ๋ย! คอยดูนะ ไว้ฉันมีโอกาสดีๆเมื่อไหร่ ฉันจะเอาคืนนายให้สมเลย ฉันลุกขึ้นแล้วดึงเก้าอี้มานั่งเหมือนเดิม พลางเหลือบสายตาแค้นๆไปทางหมอนั่นที่ลุกขึ้นแนะนำตัวก่อนอย่างไม่รู้สึกรู้สม

          “ผม ดอน  ภาวิต  รัตนาภาคี ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

                จังหวะที่หมอนั่นจะนั่งลง ฉันก็กะจะแกล้งคืนด้วยการดึงเก้าอี้เหมือนที่หมอนั่นทำ แต่ว่าหมอนั่นก็มาดึงเก้าอี้ไว้ราวกับรู้ว่า ฉันตั้งใจจะแกล้งเขาคืน

                พอเขานั่งลง เขาก็หันมาพูดกับฉันเบาๆว่า

                “จะแกล้งฉัน มันยังเร็วไปสิบปีนะ ยัยเปี๊ยก...”

                กรี๊ดดด ทำไมต้องด่าฉันว่าไอ้เปี๊ยกด้วยฟะ หมอนี่ท่าจะบ้า ฉันมีชื่อเพราะๆว่า ‘แว่น’ ให้เรียกดันไม่เรียก -*-

          นายโรคจิต...

                ฉันสบถด่าในใจ แต่แกล้งทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดีใจที่ว่า โต๊ะมันแยกเป็นสองโต๊ะต่อแถวนะ หมอนั่นเลยอยู่ห่างไปนิดนึง ฉันจึงรู้สึกปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อย - -

                จนกระทั่งเพื่อนทั้งห้องแนะนำตัวเองจนหมด ครูสุราภรจึงเริ่มสอน...อ๊ากกก ทำไมต้องเป็นวิชาอังกฤษที่ฉันโง่แสนโง่ด้วยฟะ >[]<//

                ฉันนั่งกุมขมับ เนื่องจากมันเป็นวิชาที่ฉันบรมเกลียด แต่ก็ยังไม่เคยตก...(อ่านะ)

                ฉันมองกระดานที่ตอนนี้เต็มไปด้วยตัวอักษรที่คล้ายภาษาขอม (มันอังกฤษนะหล่อน ไม่ได้เรียนประวัติศาสตร์ ช่วยเปรียบเทียบให้มันดีหน่อย  -_- : หนูกองกอย)

                ปั่ก...

                แล้วฉันก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ลอยมากระแทกหัวฉัน ไอ้ก้อนกลมๆคล้ายๆขยะที่มาจากทางนายอันธพาลตัวแสบ

                ฉันหันไปมองทางนายนั่นที่ทำท่าตั้งหน้าตั้งตาเรียนแต่เหลือบมามองฉันเป็นระยะๆ ฉันคลี่กระดานก้อนกลมๆนั่นออกมาอ่าน

                ‘ยัยเปี๊ยก เธอกล้ามากนะที่มาแกล้งคนอย่างฉัน วันนี้เธอต้องมาเจอฉันที่สวนด้านหลังโรงเรียน หวังว่าเธอคงรู้สินะ มาให้ตรงเวลาด้วยล่ะ เทียงตรง ห้ามช้าเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจะไปตามเธอ แล้วฆ่าเธอทิ้งซะ’

          กรี๊ดดดด มันไม่ใช่จดหมายรัก (ที่แท้แกก็คิดอย่างนี้นี่เองสินะ - -) ..แต่ว่า เป็นจดหมายขู่เข็ญ โฮๆๆๆ นายมาบังคับสาวน้อยน่ารักอย่างฉันได้ยังไงกัน

                แต่ถึงฉันจะไม่ไป ฉันก็โดนฆ่าอยู่ดี เอ๊ะ หรือว่าหมอนี่จะจับฉันไปปล้ำ อ๊าาา ดีใจ เอ้ย ไม่ใช่ๆๆๆๆ น่าเกลียดที่สุดตั้งหากล่ะ -_-;

                โอ๊ยยยย คนสวยเครียดค่ะ >0< (นี่หล่อน...)

                กรี๊งงงงงงง!!!

          เสียงออดพักกลางวันดังขึ้น โฮๆๆๆ ถึงเวลาตายของจริงแล้วไงตู YOY

          พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยอั้ม พัชราภา ด้วย~~~~!!!

          หมอนั่นเดินออกจากห้องไปพร้อมพรรคพวกที่เหลือ ตอนนี้สิบเอ็ดโมงครึ่ง ฉันแทบไม่อยากจะลุกไปกินข้าวกลางวันเลย ถ้าไม่....

                “เอ่อ ไปกินข้าวด้วยกันไหม” ชายหนุ่มหน้าตาดีดุจเทพบุตรปรากฏตัวตรงหน้าฉัน เฮ้ย O_O ฉันนั่งเฉยๆก็เห็นภาพนิมิตได้โว๊ยยย

                “นั่นสิ ไม่ไปกินข้าวด้วยกันเหรอ” แต่ว่า...ผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคนที่ชูนิ้วโป้งให้ฉันตอนที่ฉันตะโกนด่าไอ้เลี่ยนกับไอ้เอ็ม เดินเข้ามาทักทายฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แถมไปเกาะไหล่นายเทพบุตรนั่นด้วย อ๊ากกก สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก (นี่แกไปหลงอยู่ยุคไหนมาวะ ใช้คำซะ ...- -*) ผู้ชายก็ผิวขาวน่ากิน ใบห้นาคมคายได้รูป ตัดผมตั้งๆ ตาคมๆสีน้ำตาลสวย ปากเป็นรูปกระจับอีกแน่ะ ส่วนผู้หญิงก็ผมยาวตรงสลวยประบ่า หน้าตาสะสวยหวานเยิ้ม ดูน่ารักแบบแก่นๆ แถมตายังกลมโต ขนตาก็งอนสุดๆ กรี๊ดดด ใครใช้ให้คุณเธอน่ารักขนาดนี้~~!!

          มันเกินหน้าเกินตาฉันน่ะ ฉันนี่เทียบไม่ติดเลย แถมเธอก็ตัวสูงกว่าฉันพอสมควรด้วยน่าจะสูงราวๆ 165 ได้ล่ะมั้ง (อิจฉาล่ะดิ)

                “นี่...จะไปกินข้าวกันไหมล่ะ เอ่อ เธอชื่อไรนะ แว่นป่ะ” เทพบุตรสุดหล่อถามฉัน ซึ่งฉันก็ได้แต่ยิ้มอายๆ แล้วพยักหน้า เขาก็ยิ้มตอบฉันด้วยล่ะ อ๊ากกก >.< แว่นละลายวุ้ย “เอ้อ เราชื่อ เท็ม นะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

                “ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

                “เอ่อ ฉันชื่อ ฟ้านะ ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ” ฟ้ายิ้มทีนี่โลกสว่างไสว โฮๆๆๆ T^T ทำไมฉันถึงไม่ติดรัศมีความน่ารักของยัยนี่สักนิดล่ะเนี่ย

                “จ้ะ เช่นกันนะ” ฉันว่าไปอย่างสุภาพ ทั้งๆที่ในใจกำลังตะโกนด่าอยู่เล็กๆ

                “นี่~~!! ยัยฟ้า ฉันหิวข้าวไส้จะแตกแล้วนะโว้ยยยย เร็วๆหน่อยสิวะ” ผู้หญิงหรือผู้ชายหว่า!? ดูหน้าตาเหมือนผู้ชายแต่ว่าไว้ผมยาวแถมเสียงก็เหมือนผู้หญิง...เอ่อ คงผู้หญิงล่ะนะ ใส่แว่น ชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง แล้วเรียกฟ้า ที่กำลังแนะนำตัวกับฉันอยู่

                “อ๋อๆ จะเสร็จแล้ว รอแปบนะ ...นั่น ฝนน่ะ รู้จักกันไว้นะ แว่น” ฉันพยักหน้าหงึกหงัก แล้วลุกตามฟ้ากับเท็มไป

                ฮ่ะๆๆๆ อย่างน้อยการมาเรียนวันแรกของฉันก็มีเพื่อนแล้ว ยะฮู้!! ^O^

          แต่เรื่องที่น่ายินดีก็เป็นอันสะดุดลง เมื่อฉันนึกถึงนัดของนายดอนตอนเที่ยงตรง กรี๊ดดดด โลกแตกชัดๆ TOT

                จะมีอะไรแย่ไปกว่า โดนอันธพาลหมายหัวตั้งแต่วันแรกของการเข้าเรียนไหมเนี่ย!!!

****************************************************
ง่า กลับมาเขียนแนวรักหวานแหวว แล้วรู้สึกเหมือนมีคนเอาค้อนมาทับหัวยังไงไม่รู้อ่ะ แต่ก็อยากแต่งอะนะ - -" ยังไงก็ช่วยคอมเม้นท์กันหน่อยน้า มันโล่งๆไงไม่รู้อ่ะ T^T