~+[รักกำมะลอ...ของคุณหนูตัวร้ายกับนายตัวแสบ]+~

ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 : รักหลอกลวงของผู้ชายไร้หัวใจ 1

           "ครีม...เมื่อไหร่แกจะบอกเลิกกับนายบาสอ่ะ...เดี๋ยวก็เกิน 2 อาทิตย์หรอก"เสียงลูกพี่ลูกน้องที่อายุพอ ๆ กับฉันเป๊ะ ๆ ที่ชื่อว่า อีฟบอกกับฉัน

            "เราเรียกบาสออกมาเจอกันตอนเย็นแล้วแหละ"ฉันบอกกับอีฟที่ทำหน้าลุ้นซะเต็มประดา...

             "จะว่าไปนะแกนี่มันก็คาสโนวี่ชัดเลยอ่ะดิ"เสียงของอีฟดัง อะเกน !!

             "แกอย่าบ่นมากเลย..."ฉันพูดตัดรำคาญ ถ้าฉันรำคาญยัยอีฟมากไปกว่านี้นะ ฉันกะจะตดใส่หน้าให้มันดมไปเลย

              หลังจากที่หันกลับมาสนใจอาจารย์(ไม่สาว)เราก็มาฟังประวัติของฉันคร่าว ๆ กันดีกว่านะ

              ฉันชื่อว่า วิปครีม หรือ จะเรียกว่าครีมอย่างที่อีฟเรียกก็ได้นะค่ะ...ตอนนี้ฉันกำลังเรียนอยู่ชั้น ม.5 แดดดี้กับมามี้รวยขั้นมหาเศรษฐี ส่วนอีฟก็อยู่บ้านเดียวกับฉัน เพราะว่าอีฟ เป็นหลานของญาติตะโกโหติกา คนไหนสักคนทางฝ่ายของแม่ แต่ยัยนี่มันหน้าออกจีน ๆ เลยแตกต่างกับฉันสุดคั่ว เพราะฉันเป็นลูกครึ่งฝรั่ง

              
               หลังจากที่อาจารย์วิริยาภา ผู้ที่เก่งวิทย์ขั้นศาสตราจารย์รุ่นทวดเดินส่ายตูดออกไป ฉันจึงลุกขึ้นเก็บกระเป๋าเพราะตอนนี้ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว

                "แกนัดกับบาสไว้กี่โมงล่ะ"เสียงของอีฟที่นั่งข้าง ๆ ถาม

                "ก็ตอนเลิกเรียนเนี่ยแหละ"ฉันบอกแล้วหยิบกระเป๋าสะพายเพื่อเดินทางออกจากห้องไปพบกับบุคคลที่ฉันตั้งตาคอย (คอยจะบอกเลิก -_-)

                 "งั้นเขากลับบ้านก่อนนะ"อีฟบอก

                 ซึ่งฉันก็พยักหน้าให้มันกลับบ้านไป

                  ฉันเดินออกมาถึงหน้าโรงเรียนที่มีผู้คนซึ่งสวมชุดนักเรียนเดินกันให้ควัก แต่ล่ะคนก็สวมชุดที่แตกต่างกันออกไปคนละสี เพราะว่าเขาเลือกให้ใส่แยกแต่ล่ะระดับ ซึ่งโรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนนานาชาติชื่อ ...ทรีนี่เตชั่น พริ้นอินเตอร์เนชั่นเนลสคูล...

                  ซึ่งในระดับ ม.5 นั้นเขาก็บังคับให้ใส่เสื้อสูทสีดำทับเสื้อเชิ้ดสีขาวข้างใน แล้วก็ยังมีแน้กไทด์ผูกเพื่อความสวยงาม ส่วนท่อนล่างก็จะเป็นกระโปรงสั้นสีดำ

                   ฉันเดินออกมาแล้วเรียกรถแทกซี่เพื่อมุ่งหน้าไปเซนทรัลใกล้โรงเรียน

                   หลังจากที่นั่งอยู่ในรถแทกซี่แล้วฉันจึงดึงผมที่ผูกเป็นหางม้าปล่อยยาวสยายที่ซอยไสล์ถึงกลางหลังลงมาแล้วติดกิ๊ปสีชมพูเพื่อเพิ่มความเก๋ไก๋

                   "มาแล้วครีมรอนานไหม"เสียงของบาสพูดลางหอบสลับกันไป...ไม่ค่อยนานหรอกจ้า แค่สองชั่วโมงกว่า ๆ จนเน็บกินตูดไปแล้วแหละ -__-

                   "อืม...นั่งลงสิ"ฉันพูดแล้วทำหน้าเย็นชาสุดแสนที่จะไร้ความรู้สึก T^T ก็มันเสียดายหนิ ตานี่ออกจะหล่อ แต่ฉันเบื่อเขาแล้วแหละ ในเมื่อฉันไม่ได้รักเค้าหนิ ฉันแค่คบเอาไว้แก้เหงาก็เท่านั้นเอง !!

                   "ครีมมีอะไรหรือปล่าว"เสียงของบาสถามอย่างห่วง ๆ และมีเยื่อใย เขาก็คงพอจะรู้สึกตัวบ้างแล้วว่าฉันกำลังจะบอกเลิกกับเขา

                   "เราก็ไม่มีอะไรมากหรอก...แค่มาเพื่อที่จะบอกว่า"

                   ฉันพูดแล้วตักไอติมช๊อกโกแล็ตเข้าปาก แล้ววางช้อนลงอย่างช้า ๆ

                   ".....วิปครีม.."เสียงของบาสเรียกอย่างไร้ความรู้สึก ซึ่งฉันก็อยากที่จะขอโทษเค้า แต่ผู้ชายยังไงก็คงหาใหม่ได้ไม่อยากซึ่งกฏข้อนี้ฉันรู้ดีเพราะเคยเจอมาแล้ว

                   
          

                     เมื่อสามปีก่อน...

                     "ครีมรักเราอ่ะป่าวฮับ"เสียงของมอสผู้ชายที่ฉันรักสุดหัวใจพูดอ้อนเล่น ๆ จนฉันนี่เขินหน้าแดงไปเลย

                     "ถามอะไรบ้า ๆ >//<"

                     "อ้ากกกก!!อย่าเขินดิฮับ ป๋มเห็นแล้วหัวใจจะละลาย"

                     "บ้าหรอใครเขินกัน...ฉันไม่ได้เขินซะหน่อยนะ"

                     "ผมรักครีมนะ"เสียงของมอสแผ่วเบาแต่ฉันก็ได้ยินเพราะว่าเขาเอาใบหน้าใสกิ๋งมากระซิบที่ข้างหูจนลมหายใจของเขารดใบหูและซอกคอของฉัน

                     "อืม..."ฉันตอบรับแล้วหันหน้าหนีเพราะตอนนี้ฉันจะระเบิดอยู่แล้ว

                     แต่วันนั้น วันที่ฉันไม่เคยคาดคิดและไม่อยากให้มันเกิดขึ้นก็มาถึง

                     "ครีม...เราเลิกกันเถอะ"เสียงของมอสแผ่วเบาและแหบแห้ง

                    แต่เพียงแค่คำพูดเดียวของเขาก็ทำให้น้ำตาอุ่น ๆ ของฉันไล่พรากลงมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ซึ่งเสียงสะอึกของฉันดังกึกก้องจนทำให้เขาตกใจ

                    "ทำไมล่ะ...ทำไมเราต้องเลิกกัน ไหนมอสบอกว่ารักเรามากไม่ใช่หรอก TTOTT ฮือ ๆ ๆ "ฉันยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น

                    "รักสิ...แต่ตอนนี้...ไม่ได้รักแล้ว !!"เขาพูดประโยคแรกด้วยเสียงธรรมดา แต่ประโยคสุดท้ายของเขาแทบทำให้ฉันขาดใจเอาซะดื้อ ๆ เมื่อพระเจ้าสร้างเขามาเพื่อให้ฉันรักและห่วงหา แต่พระเจ้าก็ส่งเขามาเพื่อให้ฉันได้เรียนรู้กับความรักที่ทรมานและแสนจะเจ็บปวด

                    "งั้นตอนนี้เราก็คงเป็นได้แค่คนที่มอสไม่รักสินะ...เลยผลักไสไหล่ส่งกันอย่างนี้ ฮือ ๆ ฮึก"เสียงสะอึกสะอื้นของฉันก็ยังคงมีต่อไป จนดวงตาของฉันร้อนผ่าวและแสบไปหมด การที่เรารักใครสักคนเมื่อสุดท้ายต้องเลิกกันทำไมมันต้องเจ็บจนจะทำให้ใจแหลกสลายได้ถึงเพียงนี้นะ

                   "มันไม่ใช่อย่างนั้น...มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย แต่สิ่งเดียวที่ยืนยันได้ก็คือหัวใจ..."

                   "..."

                   ฉันยังคงเงียบเพื่อให้เขาอธิบายต่อไปแต่ฉันก็ก้มหน้ามองเท้าของตัวเอง แล้วร้องไห้เพื่อให้หยดน้ำตาไหลรินลงสู่พื้นทรณีเบื้อล่าง

                  "มันไม่เต้นแรงแล้วเมื่ออยู่กับครีม..."

                   เพียงแค่คำเดียวซึ่งทำให้เจ็บปวด  เพียงคำเดียวที่ทำให้น้ำตารินไหล  เพียงคำเดียวที่ทำให้ขาดใจ  เพียงคำจริงใจที่มันไม่เคยมีเหลือมา...

                   และมันก็คงยืนยันได้ว่าฉันไม่ควรอยู่ข้างเขาอีกต่อไป... TOT

                   ฉันรีบวิ่งออกมาจากจุดที่ทำให้น้ำไหลเหมือนน้ำตกนั้น ฉันวิ่งอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง ฉันวิ่งต่อไปถึงถนนใหญ่จนตอนนี้ฉันก็ยังคงเดินอย่างสติร่องรอยเหมือนกับคนบ้าดี ๆ นั่นเอง

                   ฉันค่อย ๆ ก้าวขาออกไปเมื่อพบเห็นว่าคนที่อยู่อีกฟากของถนนนั้นเป็นเขา ผู้ชายคนที่ฉันรักที่สุด ... มอส

                   เขายังคงรอฉันที่ถนนอีกฟาก และฉันคงบ้าไปแล้วเมื่อเห็นว่าเขายื่นมืออกมาเพื่อให้ฉันวิ่งข้ามไปรับอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นจากผู้ชายที่(เคย)ห่วงใย

                   ถึงแม้ว่าฉันจะหลอกตัวเองเพียงใดแต่คนที่ชื่อมอสที่แท้จริงเพิ่งวิ่งตามหลังครีมออกมา แต่คนข้างหน้าที่ครีมเห็นกลับชักจูงให้ฉันก้าวขาข้ามถนนออกไป

                  "ระวัง!!"

                  เสียงของหญิงชราคนหนึ่งตะโกนอย่างหวาดกลัวแล้วเอามือปิดบังดวงตาทั้งสองของตนเองเอาไว้เพื่อไม่ให้พบกับเหตุการณ์ที่ทำให้สิ่ง ๆ หนึ่ง ร่าง ๆ หนึ่งต้องหมดสติลงในเวลาอันรวดเร็ว

                  เอี้ยด...โครม !!

                  ร่างของวิปครีมหญิงสาวที่ถูกรถฮอนด้าคันหนึ่งชนได้กระเด็ดออกไปตามแรงที่กระแทกกับร่างเข้าอย่างจัง ๆ ไม่มีถาก และมันก็สร้างความตะลึงงันให้แก่ผู้ใช้ถนนและเส้นทางนี้อย่างมากมาย

                  "ครีม"



                  ตอนนี้ฉันรู้สึกแค่ว่าสติของตนเองได้ดับวูบลงเพียงเพราะรู้สึกเจ็บที่สีข้างอย่างแรง แต่สิ่งเดียวที่ฉันจะยังคงจำไปชั่วชีวิตก็คือ...มอสอุ้มฉันขึ้นหลังแล้ววิ่งออกไปจากพื้นที่ตรงนั้นที่มีเลือดของฉันสาดกระจายไปทั่งอาณาบริเวณ...

                 ฉันรู้สึกถึงร่างกายอันเจ็บปวดอย่างทรมานและมองเห็นแสงสีขาวปกคลุมไปทั่งเขตของแผ่นดินแผ่นฟ้า จนต้องหลับตาลงป้องกันแสงที่จะเร็ดรอดเข้ามา

                 หลายวันผ่านไปฉันรู้สึกได้เพียงเท่านี้ แต่ฉันก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะยันตัวเองลุกขึ้น

                 "โอ้ยยยย..."เสียงของฉันดังไปทั่วห้องพักของโรงพยาบาลจนเวเฟอร์และขนมเค้ก พี่สาวและน้องชายรวมทั้งพ่อและแม่วิ่งเข้ามาหา

                 "เย้...พี่ครีมฟื้นแล้ว"เสียงของเวเฟอร์ดังขึ้น เสียงของน้องชายวิ่งเข้ามา และเสียงของเขาเข้ามากอดที่ร่างของฉัน

                 "ครีม...ฮือ ๆ ๆ ๆ"เสียงของพี่เค้กดังขึ้นแล้วโผเข้ากอดร่างของฉันอีกคน

                 "ลูกฟื้นแล้ว"เสียงของทั้งมามี้และแดดดี้ดังขึ้นแล้วจับมือกันเอาไว้แล้วมองมาที่ฉัน

                 แต่สิ่งแรกที่ทำให้ฉันอยากถามมากที่สุดเมื่อฟื้นขึ้นมาแล้วนั่นก็คงเป็น "...มอสมาเยี่ยมหนูหรือยังค่ะ" สิ้นเสียงขอฉันก็ทำให้ห้องทั้งห้องหยุดการเคลื่อนไหวอย่างเฉียบพลัน ... หรือฉันพูดอะไรผิดเนี่ย

                 "เขาไม่เคยมาเยี่ยมพี่หรอก...เอาไอ้หมอนั่นออกจากหัวสมองไปซะ delete มันออกไป"เสียงของเวเฟอร์สั่งแล้วทำหน้ามุ่ย แต่นั่นทำให้ฉันแทบน้ำตาตกใน



                  หลังจากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปเป็นเดือนซึ่งฉันต้องใช้ระยะเวลาในการรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแต่ก็ยังคงไม่เห็นเงาของคนที่ฉันเฝ้ารอทุกวันอย่างใจจดใจจ่อ...

                  จนวันที่ฉันได้เดินออกจากโรงพยาบาลเขาก็ยังคงไม่มาให้ฉันเห็นหน้าแม้วินาทีเดียว

                 และแล้ววันนั้นก็มาถึง หลังจากที่ฉันโทรหาเขาทุกวัน วันละไม่ต่ำกว่า 30 รอบ วันที่เขารับสายก็ได้บังเกิดขึ้น

                 - ว่าไง - เสียงของเขาเย็นชาไร้ความรู้สึก

                 - ทำไมไม่รับโทรศัพท์ของเราเลยล่ะ - ฉันถามเขาออกไปอย่างมีเยื่อใยอยู่แต่ก็ยังคงได้ยินเสียงเขากำลังทำอะไรอยู่สิ่งหนึ่ง

                - ไม่ว่างนะ มีอะไรล่ะ -

                - ไม่มีอะไรหรอก แค่จะถามว่าทำไมไม่ไปเยี่ยมเราบ้างเลย -

                - ก็ไม่ว่า...มอสเร็ว ๆ สินานอย่างงี้เราอารมณ์ค้างนะ -

                บอกได้คำเดียวว่าช็อคมากเมื่อได้ยินเสียงที่มอสที่กำลังพูดตัดออกไปเป็นเสียงของผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งมันก็ส่อแววแล้วว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ได้อย่างชัดเจน

                - นี่นะหรอที่บอกว่าไม่ว่าง - ฉันพูดแต่เก็บเสียงสะอื้นไว้เพื่อไม่ให้เขาได้ยิน

                - อืมแค่นี้ก่อนนะ...เรากำลังมีอารมณ์ -

                เสียงของมอสพูดแค่นั้นแล้วสัญญาณก็ตัดออกไปพร้อม ๆ กับความรู้สึกที่ด้านชาไปทั่วทั้งหัวใจของฉันเช่นเดียวกัน


                 





++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เราหวังว่าตอนแรกนี้อาจจะสนุกกับเพื่อน ๆ ทุก ๆ คนนะค่ะ ตอนแรกอาจจะยังไม่มีพระเอกแต่ตอนต่อไป chapter 2 มีพระเอกเข้ามาแจมแน่นอนค่ะ