~เจ้าหญิงรองเท้าแตะ~

ลำดับตอนที่ #7 : เจ้าชาย...ไอซ์ซี่

จินตนาการและความฝันสร้างสรรค์นิยายเรื่องนี้...      ไม่เป็นความจริงใดๆทั้งสิ้น   สมมุติขึ้นเพื่อความสนุกเท่านั้น

Hi  ทุกคน ผมชื่อ ชธาร   รัตณรงค์ทวีสกุล    เรียกผมว่าไอซ์ก็แล้วกัน    ผมอายุ   19 แล้วละครับ  แต่ต้องกลับมาเรียนไฮสคูลใหม่ที่เมืองไทย  เพราะโดนไล่ออกจากโรงเรียนเก่า  เหอๆ ชีวิตบัด ซบ - -*  ตอนนี้เรียนอยู่ที่โรงเรียนชาย  แต่ก็มีเพื่อนเก่าที่เคยเรียนด้วยกันมาก่อนแล้วคือ บลูเบอร์รี่ ไอ้เพื่อนที่ชื่อน่าหม่ำที่สุดเท่าที่เคยรู้จักมา

ตอนนี้เป็นตอนที่ผมจะดำเนินเรื่องเพราะตั้งแต่ตอน  1-6  ถึงผมจะได้รับบทเป็นพระเอกแต่ผมก็ยังไม่มีบทเด่นเลยซักตอน +_+* แอบหมั่นไส้ไอ้บลูเบอร์รี่  ขนาดมันได้บทเป็นพี่ชายยัยสตอรเบอร์รี่มันยังเด่นกว่าผมอีก   ตอนนี้ผมขอแบบสุดๆซะทีนะครับ

เอาล่ะๆๆ เข้าเรื่อง...

ตอนเย็นๆไอ้บลู  โทรมาหาบอกว่าคืนนี้ช่วยไปเป็นบอดิการ์ดให้ยัยเตี้ยน้องสาวของมันหน่อย  

 มันบอกว่าวันนี้น้องมันวีนผับแตกแน่ๆ   ผมก็ยังงงเรื่องอะไร  ทำไมเมิงไม่ไปเองฟร่ะไอ้บลู   

ตอนนี้ผมเดินมากับนิวตรอนแล้วก็โปรตรอน ฝาแฝดหัวฟู คู่หูของผมเอง รู้จักกันก็เพราะเป็นญาติกับไอ้บลู สองคนนี้บอกว่าผับนี้น่ะ พ่อของเค้าเป็นเจ้าของ ให้เค้าทั้งสองคนเป็นคนดูแลกับพี่ชายคนโตอีกคนนึง  แต่ตอนนี้พี่ชายเรียนต่ออยู่แคนนาดาก็เลยยกกิจการให้เค้าสองคนดูแล   แล้วยังบอกอีกว่ากลุ่มของยัยสตรอเบอร์รี่หรือเจ้าหญิงของพวกเค้าน่ะ  ชอบมาผับนี้เหมือนเป็นเจ้าของเองเลยแหละ   -3- ยังเด็กอยู่แท้ๆ  แก่แดดจริงๆ

“เอ้ย...หวัดดี นิว โปร ไอซ์”  ไอ้ข้าวแช่เพื่อนในกลุ่มทักทาย

“สวัสดีเพื่อน!!!”  นิวตรอนกับโปรตรอนพูดพร้อมกัน  ถ้าพวกคุณนึกภาพของนิวตรอนกะโปรตรอนไม่ออกก็นึกถึงภาพของ  DJ เดย์  คลื่น  97.5 FM น่ะแหละครับ   เค้าหัวฟูๆยิ้มเก่ง น่ารัก +______________+  แล้วสองคนนี้ก็ชอบทำอะไรเหมือนๆกัน พูดพร้อมๆกัน  เอ่อ...เกิดมาคู่กันจริงๆแหละครับ   ถ้าชอบผู้หญิงคนเดียวกันนะ   คงโลกแตกแน่ๆ

“อืมดี..”   ผมทักบ้าง   กรูเซ็งนะเนี่ยทำไมต้องให้กรูมาด้วยฟร่ะ ไอ้เพื่อนบ้านี่!!!  นี่ก็เกือบ 5 ทุ่มแล้ว  พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะรู้กันมั้งมั้ย  แล้วมาเที่ยวกันทำเพื่อ

“ไงพวก...ทำไมทำหน้าเบื่อโลกขนาดนั้น  มาเที่ยวมั้งก็ดีออก  สาวๆเพียบเลยดูดิ^^” ไอ้ข้าวแช่พูดกับผม

ข้าวแช่เป็นเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักในโรงเรียน  เป็นคนที่ออกจะแปลกๆซะหน่อย  ก็มันเล่นหน้าหวานอย่างกะผู้หญิง ยิ้มสวยเหมือนผู้หญิง  แต่ออกจะโหดๆ   โหดมากๆด้วย  อย่าไปว่าว่ามันเป็นผู้หญิงนะ    มันจะทำหน้าโหดแล้วกระโดดบีบคอให้ตายต่อหน้ามันเลยแหละครับ  - -*  ข้าวแช่ไว้ผมยาวย้อมสีทองอีกตั้งหาก  แล้วตัวก็เล็กนิดเดียว ถ้าไม่อยู่โรงเรียนชาย ผมก็คิดว่ามันเป็นผู้หญิงไปแล้วนะเนี่ย     

“ไม่เห็นจะมีสวยสักคน ไหนไอ้แช่เมิงลองชี้ให้กรูดูสักคนสิ  ว่าคนไหนว่ะ ที่เมิงว่าสวยอ่ะ??” ผมถาม

“โต๊ะนั่นไง...” ไอ้ข้าวแช่ชี้ไปที่ชั้นสองของผับ   โต๊ะนั้นมีผู้หญิง 3 คน ผู้ชาย 2 คน  ดูดีๆนั่นมันไอ้ซันเดย์นี่หว่า  แล้วข้างๆไอ้เดย์ก็ ยัยสตรอเบอร์รี่น้องไอ้บลูเบอร์รี่นี่หว่า

ผับนี้น่าจะมีสัก 3 ชั้น   ชั้นแรกที่ผมนั่งอยู่จะมีโต๊ะอยู่รอบๆ แล้วมีฟรอสำหรับเต้น อยู่ตรงกลาง  ดีเจอยู่ตรงชิดของผนังตรงข้ามกับห้องน้ำ  ตอนนี้นิวตรอนกับโปรตรอนกำลังเป็นดีเจอยู่แหละ  ด้านข้างๆสองข้างจะเป็นบันไดขึ้นไปชั้นสองที่มีระเบียบเป็นครึ่งหนึ่งของชั้นล่าง  มองลงมาเห็นฟรอเต้นได้   

“สวยตรงไหนเนี่ย”ผมพูดกับข้าวแช่

“ดูคนนั้นดิ  ผมสีน้ำตาลยาวๆอ่ะ  สวยจะตาย  ท่าจะกินเหล้าเก่ง  ดูบนโต๊ะดิ  กี่ขวดแล้ววะน่ะ” ข้าวแช่พูด

ไอ้ผมสีน้ำตาลยาวๆของแกน่ะ  เค้าชื่อสตรอเบอร์รี่   ยัยขาดสารอาหารจนตัวแคระเฟ้ย  ยัยคนนั้นน่ะจะยังไงๆผมก็ไม่มีทางชอบได้หรอก   ดูสิน่ะ ผู้หญิงอะไรดื่มเก่งชะมัด   เหล้าวางเต็มโต๊ะแล้วน่ะ   เพื่อนคนอื่นแค่คอกเทลกันเองนะ

“ไอซ์   ไอ้ไอซ์!!!!  เรียกไม่หัน  อยากตายรึไงว่ะ!!!”  ซันเดย์จอมโหดตบหัวผมครับ  แงๆๆๆ T^T โดนผู้หญิงตบหัว

“อุ้ย...เจ็บนะเว้ย  ไอ้เดย์ทำไรเนี่ย”  ผมลูบหัวตัวเอง   มือหนักอิ๋บอ๋าย ผู้หญิงอะไรฟร่ะ    ผู้หญิงอย่างงี้ก็ไม่มีใครเอาไปทำแฟนหรอกเฟ้ย   

“ก็แกน่ะ  ฝันถึงอะไรอยู่ล่ะ เรียกตั้งนานไม่หัน +.+ โทษที เจ็บมากรึเปล่า พอดีใส่แหวนเยอะซะด้วย  ลืมถอดก่อนน่ะ^^” ไอ้เดย์พูด

“ก็มองเพื่อนนายอ่ะดิ   ทำไมกินเหล้าเยอะขนาดนั้นล่ะ  ไม่เมาตายหรอ” ผมถาม

ตอนนี้เดย์สั่งเหล้าจากเด็กในร้าน  กินเหล้าไปแก้วนึง  แล้วก็พูดกับผมต่อว่า

“ตอรี่มันประชดรัก   555++ อกหักน้ำตาไหล ก็เลยเมากลบเกลื่อนซะงั้น  คอยดูเดี๋ยวอีกแปบเดียวมีเฮกันทั้งร้าน”  ไอ้เดย์พูด

กรูว่าเมิงอย่ากินเลยดีกว่าไอ้เดย์   เมิงก็เริ่มเมาแล้วล่ะ   แล้วเมาแล้วขับถูกจับนะเว้ย   เมิงเลิกเหอะ เลิกเหล้าเลิกจน  แต่เดี๋ยวที่เมิงเหลือน่ะ กรูกินเอง  เหอๆ- -“

“เห็นโต๊ะนั้นมั้ย  นั่นน่ะ แฟนไอ้ตอรี่  ตอนนี้ควงคนใหม่  เดี๋ยว...เดี๋ยว..มีเฮแน่นอน” ไอ้เดย์พูดแล้วก็ชี้ไปที่โต๊ะนึง

โอ้ว...สวีทกันซะ   ผู้ชายคนนั้นนะน่ะ แฟนยัยสตรอเบอร์รี่...หน้าตาเห่ยมั่กมาก  ก๊ากกก+O+ ผมหล่อกว่าเยอะแยะ   555++ สงสัยชาติที่แล้วไอ้หมอนี่ทำบุญสร้างสวนสัตว์หน้าถึงได้เหมือนคิงคองขนาดนั้น     ส่วนผู้หญิงอีกคนนึงก็เอ่อ...สวยกว่ายัยสตรอเบอร์รี่จริงๆนั่นแหละ

“เห้ยๆๆๆๆ ไอ้ตอรี่มันเมาแล้วนะ   ไอซ์!!!! ไปช่วยห้ามไอ้ตอรี่กันเหอะ”  ไอ้เดย์มันลากผมไปชั้น 2 

เมิงจะรีบไปไหนฟร่ะ - -*  กรูยังไม่ได้กินเหล้าเมิงซักหยดเลยนะ  เมิงกลัวกรูแย่งเหล้าเมิงขนาดลากกรูไปทางอื่นเลยหรอ

ข้าวแช่แล้วก็มะขวิด (เพื่อนอีกคน ลืมแนะนำ) เดินตามผมกับซันเดย์มาชั้น 2  พอถึงโต๊ะของกลุ่มยัยสตรอเบอร์รี่ปั๊บ   ก็เห็นยัยสตรอเบอร์รี่ นั่นเดินไปที่โต๊ะของแฟนเค้าน่ะ      ถือแก้วเหล้าไปด้วยแก้วนึง   พอใกล้ถึงโต๊ะของพวกนั้นแล้ว     ซันเดย์จากที่เคยลากผมก็สลัดแขนผมทิ้งแล้ววิ่งไปหายัยเตี้ย  พยายามจะห้ามไว้แต่ว่า...คงไม่ทันแล้ว...

“ร่าน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”  สตรอเบอร์รี่สาดเหล้าใส่ผู้หญิงคนนึง  แล้วพูดเสียงดังว่า  ร่าน!!!  มันแปลว่าอะไรผมก็ไม่รู้  แต่ที่รู้ๆว่าเพลงที่นิวตรอนโปรตรอนเคยเปิดนั้น  เงียบลงไปแล้ว   ทุกคนในผับหันมามองทางนี้กันหมด

“อ้ายยยย!!!!! >O< กรี๊ดดดด!!!! -O- แกอยากตายหรอย่ะ   สาดเหล้าใส่ฉันทำไม ”ผู้หญิงคนนั้นโวยวาย แล้วไปเกาะแขนแฟนของยัยสตรอเบอร์รี่

“หน้าตาก็สวยนะ  ไม่น่าจะหน้าด้านแย่งแฟนชาวบ้านเค้าหรอก  แกนั่นแหละอยากตายรึไง  อยากโดนตบด้วยแก้วนี่ก่อนมั้ย”  สตรอเบอร์รี่ยกแก้วเหล้าเปล่าขึ้นมา  แต่โดนซันเดย์ดึงแก้วกลับมาไว้ก่อน   ไอ้เดย์เมิงจะเอาแก้วมาทำเพื่ออะไรว่ะ  กรูอยากดูคนตบกันเฟ้ยยยยย    มันหนุกดี

“พอเหอะตอรี่    ฉันว่าแกเมาแล้วนะเว้ย   คนเค้ามองกันทั้งร้านแล้วนะเว้ย   พอเหอะ  แกกลับบ้านกับฉันดีกว่า” ไอ้เดย์พยายามลากตัวยัยสตรอเบอรี่ออกมา

“ไม่กลับ.... ช้านนนไม่กลับ  จนกว่าจะล้างแค้นยัยนี่ให้สาสม  55++  น้ำหน้าอย่างงี้  กล้ามาแย่งพี่โอมของช้านนน หรอ...อิอิ  อยากเอาก็เอาไปเลย  ช้านนนนก็เบื่อเหมือนกันแหละ  หน้าก็ไม่หล่อ  ยังมาทำเจ้าชู้  ผู้ชายมันก็เลวกันทุกคนแหละหว่า...55++  “

ยัยสตรอเบอร์รี่ พูดเมาๆ   ดูเหมือนเธอจะเมามากแล้วนะเนี่ย  พูดยังไม่ค่อยชัดเลย

“  ก็พี่โอมเค้าเบื่อเธอแล้วนี่   เค้าก็อยากมาหาอะไรใหม่ๆสวยๆกว่าเธอ   แต่พี่โอมเค้าคงไม่เบื่อฉันอย่างเธอหรอก  ฉันกับพี่โอมจะรักกันตลอดไป  เธอมันก็แค่คนโดนทิ้ง   555++  จะมาสู้อะไรกับฉัน” ผู้หญิงคนนั้นพูด   โห่...คนสวยใจร้าย เพิ่งเคยรู้

ตอนนี้ดูเหมือนซันเดย์มันจะโกรธกว่าเพื่อนของมัน     ซันเดย์กำหมัดแน่น   เดินเข้าไปใกล้สองคนนั้น  ที่ชื่อโอมกับผู้หญิงใจร้ายอีกคนหนึ่ง

“พี่โอม   เดย์ถามตรงๆเลยนะ  ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”  ไอ้เดย์ชี้ไปที่ผู้หญิงสวยใจร้าย

“แฟน” ไอ้หน้าเห่ยโอมตอบ

“แล้วตอรี่ล่ะ”

“ก็แฟน” ไอ้หน้าเห่ยโอมตอบ

“งั้นก็สมควรตายได้แล้วล่ะ!!!!” ไอ้เดย์พูด  หมัดที่มันกำอยู่ตอนแรก  พุ่งไปที่หน้าของไอ้โอม

ไอ้ชั่วโอม(เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม ตามความชั่ว) ล้มไปที่พื้นเลือดออกที่ปาก

“เดเด้พอเหอะ   แฟนช้านนนมันไม่รักดี   ช้าน... ขอสะสางเองได้ม้ายยยยอ่า”  ยัยสตรอเบอร์รี่พูด  ดูเหมือนว่าจะร้องไห้แล้วก็เมาๆ

“เอาดิ...เอาให้สาสมเลยนะ   เดี๋ยวฉันขอกระทืบส่งท้าย”เดเด้พูด ทำหน้าโหด

วินาทีต่อจากนั้นผู้ชายทุกคนจะไม่มีวันลืม   ยัยเตี้ยนั้นเดินลากส้นสูงหลายเซนที่ยังไงก็ช่วยให้ตัวเองสูงขึ้นแค่เล็กน้อยเท่านั้น เดินมาแล้วเอาขวดเหล้าบนโต๊ะทุบหัว   แล้วเตะไปที่น้องชายของไอ้ชั่วโอม    โอ้ว..อสูรน้อยจะใช้การต่อไปได้หรือไม่

“อ้ากกกกกกก TOT  “  อู้ว...ซี๊ดดดด  คงเจ็บปวดน่าดู   หน้าขาวๆที่พอกด้วยแป้ง 3 ชั้น  กำลังเปลี่ยนเป็นสีเขียว

แล้วยัยสตรอเบอร์รี่จอมซาดิสต์ก็ถอดรองเท้าส้นสูงข้างนึงออกแล้วเอาส้นรองเท้าที่แหลมๆนั่นน่ะ  ตบไปที่หน้าของผู้หญิงที่เป็นแฟนใหม่ของไอ้ชั่วโอม

“  ...   แล้วแฟนใหม่อย่าเธอน่ะ   หน้าด้านพอที่จะรับรองเท้าช้านนนนได้มั้ย!!!!” สตรอเบอร์รี่พูดแล้วก็ล้มไป

“oh...สตรอเบอร์รี่!!!!!”  ผมรู้สึกตัวก่อนใคร   เข้ามาอุ้มยัยเตี้ยก่อนใคร   แล้วเพื่อนผมแล้วก็เพื่อนยัยสตรอเบอร์รี่เนี่ย  ก็มาล้อมกันไว้

“นี่มารชมพู   กะไอ้กรไอ้ยีสต์แกมาจัดการกับหญิงร้ายชายเลวพวกนี้ต่อแล้วกัน   จะทำยังไงก็ได้ แล้วโยนออกนอกร้านซะ ฉันจะพาไอ้ตอรี่มันกลับบ้านแล้วกัน    เห้ย!!!! อย่าเอาถึงตายน่ะเฟ้ย   เดี๋ยวเสียค่าทำศพ”   ซันเดย์พูด

ตอนนี้ผมรู้แค่ว่ายัยเตี้ยนี่ก็หนักเหมือนกันนะเนี่ย   ถึงจะเตี้ยก็เหอะ   กินอะไรเป็นอาหารฟร่ะ  มะขามป้อมรึไง

“นี่สตรอเบอร์รี่ ตื่นๆๆๆๆ  เธอจะตื่นหรือไม่ตื่นเนี่ย    ยัยเตี้ย!!!!ๆๆๆๆ  ตื่นสิ”  ผมพูด

“นี่ๆพากลับบ้านตอนนี้ไม่ได้หรอก   สภาพแบบเนี่ย คุณพี่ชายทั้ง 3 ของไอ้ตอรี่โวยบ้านแตกแน่ๆ  พาไปนอนชั้น3ก่อนแล้วกัน  “   ไอ้เดย์พูด

“ชั้น 3  แล้วส่วนไหนล่ะว่ะ   ไม่รู้จักเฟ้ย   ไม่เคยมา “ ผมพูด

“เอ้า...ชั้น 3  จะเป็นห้องคาราโอเกะ  พอแกขึ้นบันไดไปปั๊บก็จะเห็นห้องโอแกะเรียงรายเลย   แกเดินไปห้องด้านซ้ายสุดนั่นแหละ ห้องประจำพวกฉัน   แสนดีน่าจะอยู่ห้องนั่นล่ะมั้ง   แกก็อุ้มตอรี่ไปไว้ห้องนั่นแล้วก็ดูมันดีๆล่ะ  ระวังมันตื่นมากัดนะเว้ย”  ซันเดย์พูด

“เออ ...โอเค  “  ผมตอบ

“เดี๋ยวฉันจะไปช่วยคิตตี้จัดการพวกนั้นซะหน่อย   มันสมควรตาย!!!!!”  ซันเดย์พูดพร้อมกับทำท่าเอานิ้วปาดคอตัวเอง 

แค่หน้าแกก็ซาดิสต์พอแล้ว   อย่าทำท่าให้น่ากลัวกว่านี้เลยว่ะ - -*

ผมเดินอุ้มยัยเตี้ยขึ้นบันไดมาชั้น 3   แล้วเดินไปตามที่เดย์บอก  ก็ถึงห้องนี้แล้วก็เปิดประตูเข้าไป  เจอเพื่อนคนนึงของยัยสตรอเบอร์รี่เนี่ย     เห็นว่าน่าจะชื่อแสนดี   ดูเด็กเรียนจังเลย  อยู่กับพวกนี้ได้ไงเนี่ย

“ตอรี่!!!!!! ตอรี่เป็นอะไรหรอคะ”   แสนดีวางหนังสือฟิสิกข์เล่มหนาปึกแล้วเดินมาดูยัยเตี้ยที่ผมอุ้มมาวางไว้พี่โซฟาในห้องคาราโอแกะ

“ก็คงเมามากเกินละมั้งครับ “ ผมตอบ พร้อมก็พยายามเอามือของผมพัดให้ยัยสตรอเบอร์รี่ที่นอนอยู่   ยัยไร้เนียงสาเอ้ย   รู้ว่ากินเหล้าไม่ได้ยังจะกินอีก  คนอะไรดื้อชะมัด

“แล้วเพื่อนคนอื่นละค่ะ -?- ” แสนดีถามต่อ  แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาเช็ดหน้าให้ยัยเตี้ยด้วย

“รู้สึกว่าจะไปลุมคนที่ชื่อโอมกับแฟนใหม่เนี่ยแหละครับ  -.- ”

“แล้วนายเป็นใครอ่ะ “ แสนดีถามต่ออีก

“ก็เป็นคนที่รู้จักกับยัยสตรอเบอร์รี่นี่ก็แล้วกันครับ “  

“เป็นเพื่อนกับพี่บลูใช่มั้ยหน้าคุ้นๆคะ เหมือนเคยเจอน่ะคะ”  

“ครับ  ชื่อไอซ์ครับ” 

“อ๋อ...นายนี่เองที่เป็นคนช่วยฉันที่โกดังตอนนั้น  อืม..ใช่มั้ยคะ”

“อ่ะครับ   อย่างงั้นก็ได้ครับ”  ผมตอบ

“หิวน้ำ....น้ำ....หิว....น้ำ.....” สตรอเบอร์รี่พูดพรึมพรัม

“หา...ว่าไงนะตอรี่   เธอหิวน้ำหรอ”  แสนดีพูดกับสตรอเบอร์รี่ที่ดูเหมือนจะยังไม่รู้สึกตัว

“หิวน้ำ....หิว...น้ำ......”   สตรอเบอร์รี่พรึมพรัมอีกที

“งั้นเดี๋ยวแสนดีไปหาน้ำมาให้นะคะ   ตอรี่รอแปบเดียวนะคะ”  แล้วแสนดีก็กำลังจะเดินออกจากห้องไป

“อ้าว...แล้วผมล่ะครับ”  ผมทำเป็นไร้เนียงสาถามไปงั้นแหละ  อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวเลยครับ ผมกลัวยัยสตรอเบอร์รี่นี่กัด

“ไอซ์ก็เฝ้าตอรี่ไปก่อนแล้วกันนะคะ   เดี๋ยวแสนดีมาค่ะ   แปบเดียวค่ะ”  แล้วแสนดีก็วิ่งออกจากห้องไป

นี่ยัยเตี้ยตื่นซะทีสิ    ไม่ตื่นเดี๋ยวจับจูบซะเลยนี่    รีบตื่นเร็วๆๆสิ   ฉันง่วงแล้วนะเนี่ย  ต้องมานั่งเฝ้าเธออีกเนี่ย

ตื่นสิๆๆๆๆ    ผมส่งกระแสจิตปลุกให้สตรอเบอร์รี่ตื่นแต่ก็ยังไม่มีวี่แววจะตื่นซะที

มองๆไปยัยนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย   ผมสีน้ำตาลเข้มยาวๆนี่เหมือนใครน้า...   เหมือนคนที่ผมไม่เคยลืมเลยตลอด 12 ปี  เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง   เหอๆ ก็แค่ความหลังแหละครับ   แต่ผมก็สัมผัสผมสีน้ำตาลของยัยสตรอเบอร์รี่โดยไม่รู้ตัว     ตาโตๆ  ขนตายาวเรียวๆ   ปากเล็กๆสีชมพูนั่น  เหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นจริงๆด้วย   คนที่ผมเก็บไว้ในความทรงจำตลอดไป...

ผมไม่รู้ตัวว่าหน้าของผมไปใกล้หน้าของสตรอเบอร์รี่ตั้งแต่เมื่อไหร่   แต่ว่ามันก็ทำให้ผมรู้สึกดีๆ  เหมือนเมื่อ  12  ปีก่อน...

แล้วผมก็ได้หลุดเข้าไปในห่วงความทรงจำนั้น...

“คุณหนูครับกลับบ้านได้แล้วครับ...เย็นแล้วนะครับ  เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็พี่ชายจะเป็นห่วงนะครับ”  ผมได้ยินเสียงคุณลุงคนหนึ่งเดินมาใกล้เด็กผู้หญิงที่กำลังเล่นกับผมอยู่ตอนที่ผมอายุ  7 ขวบ  กำลังเรียนชั้นประถมที่เมืองไทย

“เดี๋ยวก่อนสิคะลุง...หญิงยังไม่เบื่อเลยนะ^+^ ”   เด็กหญิงคนนั้นพูด  หันมายิ้มกับผมแล้วพูดว่า

“พี่ชาย...ไปเล่นกันต่อเถอะค่ะ ^O^   นั่นนะ...หญิงอยากเล่นม้าหมุนนั่นน่ะ”  เด็กผู้หญิงคนนั้นจูงมือผมแล้ววิ่งไปที่ม้าหมุนในสนามเด็กเล่นสาธารณะ

“น้องสาว...นี่มันเย็นแล้วนะ    คุณลุงมาตามแล้ว   น้องก็กลับบ้านได้แล้วล่ะ”  ผมตอบ

“โธ่...พี่ชาย  ก็หญิงยังไม่อยากกลับ   ไม่อย่างงั้นพี่ชายก็ไปเล่นกับหญิงที่บ้านมั้ย  ^^  เล่นกับพี่ชายน่ะ  สนุกจะตาย   อยู่ที่บ้านไม่มีใครเล่นกับหญิงเลย Y^Y  นะคะพี่ชาย....  เล่นม้าหมุนกับหญิงก่อนนะ “  

“ก็ได้...ครับ  งั้นเรามาเล่นกันเถอะ”   ผมไม่สามารถปฏิเสธคำขอพร้อมรอยยิ้มของเด็กคนนั้นได้    ผมเล่นม้าหมุนกับเด็กคนนั้นจนเย็น

“นี่พี่ชายช่วยพาหญิงลงจากม้าหมุนหน่อยได้มั้ย...    T^T หญิงลงไม่ได้”

“ 55++ ^^ ได้ๆ  ก็รู้ว่าม้าหมุนมันสูงก็ยังจะขึ้นไปเล่นอีกนะ”

“แงๆๆๆๆ หญิงกลัวความสูงง่ะ  TT^TT “

“อย่าร้องไห้นะ   ร้องไห้แล้วจะไม่สวยรู้มั้ย    เด็กดีเค้าไม่ร้องไห้กันหรอก  มันจะทำให้เราอ่อนแอ”

“งั้นพี่ชายก็ช่วยพาหญิงลงเร็วๆไม่ได้หรอ   หญิงกลัว TOT ”

“ก็กระโดดลงมาสิ    แค่นี้เอง   เดี๋ยวพี่จะรอรับ”

“จริงหรอ...  พี่ชายจะรอรับใช่มั้ย   อย่าหนีหญิงนะ  T^T  รอรับหญิงด้วยนะ”

ผมอ้าแขนรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่กระโดดลงมาแล้วก็พลาด  หน้าชนกับผมพอดี    เราทั้งสองคนจ้องตากันนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้  แต่ที่ผมจำได้   ดวงตาใสซื่อคู่นั้นผมจะไม่มีวันลืม

“พี่ว่าน้องกลับบ้านได้แล้วนะ...นี่ก็เย็นแล้วนะ    เดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วงนะ”  ผมพูด

“หว่า...พี่ชาย   T^T  ไม่อยากกลับเลย    แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย”  

“ไม่รู้สิ   พี่ว่าถ้าเราคิดถึงกันทุกวันๆๆๆ  สวรรค์ก็คงให้เราเจอกันซักวันแหละ”  

“จริงหรอพี่ชาย  o_O พี่ชายเชื่ออย่างงั้นหรอ”

“จริงสิ    พี่ว่ามันต้องเป็นอย่างงั้น”

“งั้นเราต้องสัญญากันนะว่าเราจะต้องเจอกันอีก^^ “

“ได้สิ”  

ภาพของเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงสองคนเกี่ยวก้อยกันหัวเราะอยู่นั่นยังติดอยู่ในความทรงจำของผมจนถึงวันนี้

“เรามากินไอติมฉลองกันดีกว่าพี่ชาย    แล้วสัญญาด้วยนะว่า  ถ้าเราเจอกันอีกเราต้องกินไอติมกันอีก”

“ได้สิ  ชอบไอติมรสอะไรล่ะ  เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้”

“หญิงชอบรสสตรอเบอร์รี่ ^O^  มากที่สุดเลยค่ะ”

“งั้นน้องสาวรอแปบนึงนะ”

นี่เป็นความทรงจำสุดท้ายของผม    หลังจากที่ผมพูดกับเด็กผู้หญิงคนนั้นผมก็วิ่งข้ามถนนไปซื้อไอติมแต่ว่า   มีรถคันหนึ่งจำได้ว่าแสงไฟของรถมันเข้าตาผมอย่างจังแล้วเสียงที่ได้ยินต่อจากนั้นคือเสียงเด็กผู้หญิงที่ตะโกนเรียกว่า   พี่ชาย!!!!!!

ใช่ครับตอนนั้นผมถูกรถชน    คุณลุงของเด็กผู้หญิงคนนั้นส่งผมเข้าโรงพยาบาลแล้วจากนั้นผมก็ต้องไปรักษาตัวที่อังกฤษกับครอบครัว   แล้วก็ใช้ชีวิตที่อังกฤษมาตลอด   ไม่เคยได้ยินข่าวของเด็กคนนั้นอีกเลย...

“ไอ้ไอซ์      ไอ้ไอซ์     ไอซ์!!!!!!!!!    แกอยากตายรึไงว่ะ  เรียกไม่หันเนี่ย”  นั่นมันเสียงยัยโหดซันเดย์

“เออ...กรูอยากตายแล้วเกิดใหม่จะได้ไม่มีเพื่อนโหดๆอย่างเมิง”   ผมตอบ   มันจะตบหัวผมอีกมั้ยเนี่ย

“เอ้า...ออกมาห่างๆจากไอ้ตอรี่ได้แล้ว    แกคิดพิศวาสเพื่อนฉันรึไง”   ซันเดย์พูดแล้วก็ลากผมออกจากสตรอเบอร์รี่

อึ้ย...แค่คิดก็สยิว   ใครมันจะไปพิศวาสฟร่ะ   ยัยเตี้ยเนี่ย    มีอะไรดี  สวยก็ไม่สวย  ปากเก่ง  แรงควายอีกต่างหาก

ผมออกมาห่างจากที่สตรอเบอร์รี่นอนก็พอสมควรแล้วเพื่อนๆของสตรอเบอร์รี่ทุกคนก็เข้ามารุมล้อมยัยนั่นไว้

“นี่ไอ้ตอรี่  ฉันจัดการกับไอ้แฟนนรกของแกให้แล้วนะ   ”  เพื่อนของสตรอเบอร์รี่คนที่มีแต่สีชมพูพูด

เค้าคงเป็นคนที่ไอ้ซันเดย์เรียกว่า  นังมารชมพูสินะ

“นี่ตอรี่   คราวหลังช่วยหาแฟนที่มันเก่งๆกว่านี่หน่อย   ฉันยังต่อยมันไม่สะใจเลย - -*    มันรีบสลบก่อนซะแล้วง่ะ  เลยไม่หนุกเลย”   ผู้ชายผมสีส้มๆทองๆน้ำตาลๆ จัดทรงชี้ๆ  แบบว่าโลกนี้ผมกรูไฮโซไม่มีใครเทียบได้พูดขึ้น

“เงียบไปเลยไอ้ยีสต์   แกน่ะต่อยมันจนสลบเลย  ฉันก็เลยไม่อยากซ้ำคนเจ็บ  วันนี้เลยไม่สนุกเลย”   ผู้ชายคนที่ผมสีดำหัวยุ่งๆแต่อย่างไงก็หล่อพูดขึ้น  (มันหล่อน้อยกว่าผมนิดนึง)

ผมยังสงสัย  เพื่อนๆของสตรอเบอร์รี่ท่าจะบ๊องๆ  ก็เห็นๆกันอยู่ว่ายังนั่นมันหลับอยู่ก็ยังจะพูดกันอยู่ได้    ดูท่าจะเสียสติกันทั้งกลุ่ม   เหอๆโลกนี้   มันเกิดอะไรขึ้นกับมนุษย์

“นี่ไอ้ไอซ์   แกถอยไปสิ   ฉันจะดูไอ้ตอรี่มันมั้ง”  ไอ้ซันเดย์พูด

แต่ว่ามันไม่มีที่ให้ผมไปแล้วนี่   ก็เพื่อนๆยัยสตรอเบอร์รี่เนี่ยล้อมอยู่เต็มไปหมด   แต่เนื่องจากผมไม่อยากโดนยัยโหดซันเดย์ฆ่า  ผมก็เลยจำเป็นต้องเขยิบไปใกล้ๆยัยสตรอเบอร์รี่เพื่อให้ไอ้ซันเดย์มานั่งตรงที่ของผม   

แล้ว...ยัยสตรอเบอร์รี่ก็พรึมพรัมๆอะไรไม่รู้   อยู่ๆก็ลุกขึ้นมา   เอาแขนคล้องคอผมไว้แล้วก็จูบผม....  o.O

ผมขยับไม่ได้ครับ   มันอึ้งครับ   มันอึ้ง   เพื่อนๆยัยสตรอเบอร์รี่ก็อึ้ง   ก็ยิ้มๆแล้วก็หัวเราะ    แต่แสนดีก็ทำแก้วน้ำตกด้วย

แล้วยัยสตรอเบอร์รี่ก็ล้มลงไปนอนอีกที    ผมงงครับ   เอามือลูบปากตัวเอง   นี่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ  อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงมาขโมยจูบแรกของผมไป   ผมยังไม่ได้ตั้งตัวเลยนะ

“ไม่ต้องคิดมากหรอก   ไอ้ตอรี่ก็แค่ละเมอ    มันเมาอยู่น่ะ”   ไอ้ซันเดย์พูด

“ไม่คิดมากได้ไง   ฉันบริสุทธิ์นะเฟ้ย    อยู่ๆก็ลุกมาจูบเงี่ย...   “  ผมงงครับ  ยังอึ้งไม่หาย

“ก็แค่จูบเอาอะไรนักหนา   หรือว่านายไม่เคยจูบใคร  เป็นเกรย์ป่ะเนี่ย  55++ ” คนที่ชื่อยีสต์ถาม

มันเป็นจูบแรกโดยผู้หญิงเมาๆคนนึงเนี่ยนะ   โคตรภูมิใจเลยว่ะ   กรูเกิดมานี่ได้แฟนอย่างงี้ฆ่าตัวตายดีมั้ย   ถ้าเกิดยัยนี่เมาแล้วไปจูบใครอีกล่ะ   ตายๆรับไม่ได้ครับผม

“แล้วนี่ยัยนี่เคยละเมอจูบใครมั้ยเนี่ย”  ผมถามเพื่อนๆ

“ไม่เคยละเมอจูบใครหรอก   แต่เคยละเมอตบหน้าไอ้กรซะ  เป็นรอยนิ้วมือเลยแหละ” ยีสต์ตอบ

“ฉันว่าพาตอรี่กลับบ้านเหอะ   ถ้าละเมอมากกว่านี้  ฉันว่านายคงตายแน่ๆเลยล่ะ”  มารชมพูพูด

“อืม...คิดว่าดีเหมือนกัน”   ซันเดย์พูด

“งั้นเดี๋ยวโทรตามคนขับรถบ้านไอ้ตอรี่ให้    ทุกคนกลับกันได้แล้วล่ะ”  ซันเดย์พูด

แล้วเพื่อนๆทุกคนก็เดินออกไปจากห้อง  เหลือผม  ตอรี่  แล้วก็ซันเดย์

“อ้าว...ไม่กลับบ้านรึไงเล่า” ไอ้ซันเดย์พูด

“เดี๋ยวฉันพายัยนี่ไปส่งเองก็ได้”   ผมพูด    แสดงสปีริตความเป็นชายเต็มที่    แกต้องตอบว่าไม่ต้องน่ะเว้ย  ฉันจะได้ไม่ต้องไปส่ง แต่ว่าไอ้ซันเดย์กลับตอบว่า

“เออดีงั้นก็จัดการด้วยนะ   ฉันง่วงจะไปนอน  บายๆ”

แล้วไอ้ซันเดย์ก็วิ่งออกจากห้องไปทันที   กรูแค่แสดงความเป็นสุภาพบุรุษเฟ้ยไม่ได้ตั้งใจจะไปส่งจริงๆ   กลายเป็นว่าเราต้องรับภาระนี้ไว้เพียงคนเดียว  - -*   ยอมรับโชคชะตาเถอะ

ผมอุ้มยัยนี่ลงมาถึงชั้น  1  ก็เจอนิวตรอนกับโปรตรอน   2  คนนั้นก็บอกว่าจะพาเจ้าหญิงไปส่งให้เพราะว่าเดี๋ยวจะแวะไปหาพี่ชายยัยสตรอเบอร์รี่พอดี   ผมก็เลยขอตัวกลับบ้านครับ    คืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆ   ก็ตลอดเวลาทุกวินาที  คิดถึงแต่ตอนที่ยัยนั่นละเมอมาจูบผม   อึ้ย... เธอต้องรับผิดชอบ  กล้าดีอย่างไงมาจูบนายไอซ์คนนี้    เราไม่ยอมหรอกนะยัยสตรอเบอร์รี่    เราจะได้เห็นดีกัน

........................................

เดี๋ยวพบกันใหม่ตอนหน้านะค๊า  ^_______________^

ช่วยเม้นท์กะขอคะแนนหน่อยค่ะ