ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~เจ้าหญิงรองเท้าแตะ~

    ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิง...ร้ายกาจ (ย้าก!!! แกตายแน่)

    • อัปเดตล่าสุด 17 ธ.ค. 52




    **จินตนาการและความฝัน สร้างสรรค์นิยายเรื่องนี้**

    หลังจากที่ฉันนอนห้องพยาบาลตั้งแต่เช้า   จนตอนนี้ ก็เที่ยงแล้ว หิว T^T หิวโว้ย ฉันลุกจากเตียง กำลังจะเดินไปเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นชุดนักเรียน

    "เจ้าหญิง!!! พี่ไปหาเจ้าหญิงที่ห้อง  น้องแสนดีเค้าบอกว่าเจ้าหญิงปวดหัว ก็เลยมาห้องพยาบาล  นี่พี่รีบมาดูเจ้าหญิงเลยนะเนี่ย  ถ้าเจ้าหญิงเป็นอะไรพี่จะทำอย่างไง แล้วนี่เจ้าหญิงจะรีบลุกไปไหน  นอนพักก่อนเลย  แล้ว..."


    "หยุดพูดได้แล้วพี่บลู   หญิงมานอนเล่นเฉยๆ ทำการบ้านวิทย์ยังไม่เสร็จ เดี๋ยวโดนคุณครูแก้วหน้าม้า  เอาฟันเจาะหัว =_=  หญิงเลยมานอนหลบอยู่แถวนี่น่ะ"


    " อ้าว--' เจ้าหญิงทำไมพูดแมวๆ อย่างงี้อ่ะ  นี่พี่บลูสุดหล่อคนนี้อุตส่าห์วิ่งมาหา ยิ่งเจ็บขาอยู่ด้วย YoY "


    " อือ..จริงด้วย ดูสารรูปพี่บลูแล้วทำไมเป็นงี้ละเนี่ย  หัวยุ่งกว่าเดิมอีก อ้าย!!ปากแตกด้วย   โห่..แก้มฉ้ำ   หันหลังสิ...เร็วสิ   หญิงบอกว่าให้หันหลัง - -^^"

    "พี่ไม่เป็นอะไร๊ขนาดนั๊นนนน ....เสื้อพี่ก็ไม่มีอะไรหรอก ทำไมต้องให้พี่หันด้วยเล่า"

    "เอ๊!!! ไอ้พี่คนนี้นิ่  เดี๋ยวหญิงก็ฟ้องพี่ราสกับพี่แบล็กซะเลยนิ่ ว่าพี่บลูขัดใจหญิง
    หั น ห ลั ง เ ดี๋ ย ว นี้ "

    "ก็ได้ T^T " แล้วพี่บลูเบอร์รี่สุดหล่อก็หันหลัง

    "โอ่โห่ ...เสื้อคนหรือเสื้อห มา คะเนี่ย  แต่เสื้อปุยปุย(สุนัขที่บ้าน)ยังสะอาดกว่าเสื้อพี่บลูอีกนะเนี่ย   ไปโดนใครกระทืบมาห๊า...-_-^^  รอยรองเท้านันยางเต็มเสื้อเลยเนี่ย"


    "ก็แค่กับพวกโรงเรียนช่างกลนิดหน่อย   อยากมาแหยมนัก  ก็ให้มันโดนกันซะบ้าง" พี่บลูเบอร์รี่ตอบ


    " ห๊า...o_O พี่บลูไปมีเรื่องกับไอ้หน้าญาติจระเข้ พวกนั้นทำไม  "

    "ก็พี่ว่ามันไม่น่าจะมีอะไรมาก  แค่พี่กะเพื่อนพี่ก็จัดการได้  55++แล้วพี่ก็ชนะจริงๆด้วย  เพิ่งไปเล่นงานมันเมื่อเช้านี่เอง  หนุกเป็นบ้าเลย" พี่บลูทำหน้าซาดิสต์

    " แล้วทำไมพี่บลูไม่ชวนหญิงไปด้วยเล่า --^ โถ่เอ้ย  มีเรื่องหนุกๆอย่างงี้ก็ไม่บอกดีกว่ามานอนห้องพยาบาลน่าเบื่อ" ฉันพูดด้วยความซาดิสต์ไม่แพ้พี่ชาย


    " ก็พี่กลัวเจ้าหญิงเป็นอะไรไป ไอ้พวกช่างกลแม ร่ง ถึกกันทุกคนเลย  มันมีกัน 20 คน พี่ไปกันแค่  7 คนเอง  ดีนะ ที่ได้ไอ้ซันเดย์เพื่อนแกช่วยไว้อีกคนไม่งั้นแย่ "


    " อ๋อ...*-* พี่คือกลุ่มที่วิ่งสวนกับพวกหนูตอนเช้านี่ใช่มั้ยล่ะ   แล้วไอ้เดเด้ก็วิ่งตามพวกพี่ไปด้วย   งั้นไอ้หัวต้นไม้ที่มันชนเราเมื่อเช้ามันก็อยู่กลุ่มพี่ด้วยอ่ะดิ๊ แต่ทำไมหญิงไม่รู้จักล่ะ??"  ฉันพูด


    " ใครคือไอ้หัวต้นไม้??" พี่บลูเบอร์รี่ถาม


    " ก็คนที่สูงๆสูงกว่าพี่บลูนิดนึง  ผมสีน้ำตาลอ่อน หญิงเห็นแต่ข้างหลังแหละ  เพราะว่าหญิงชนอกเค้า  แล้วหญิงก็ล้มไป  มองไม่เห็นหน้า @-@(เป็นอกที่น่าซบที่สุดเท่าที่เคยเจอมา  ไหล่ก็กว่า  สูงด้วย  วู้ว  น่าลวนลามฉะมัด) "

    "อ๋อ...ไอ้ไอซ์ละมั้ง   เพราะมันผมสีน้ำตาลคนเดียว   ที่หญิงไม่เคยเห็นหน้าก็เพราะว่ามันอยู่โรงเรียนชาย   เพิ่งย้ายเข้ามาน่ะ   เป็นเพื่อนพี่ ตั้งแต่เรียนอยู่ที่อังกฤษ "

    "อ๋อหรอค่ะ  ไปกินข้าวกันเหอะพี่บลู  หญิงหิวแล้วง่ะ Y^Y"

    "อือ"

    ** คืออย่างงี้ค่ะ   ในละแวกนี้มีโรงเรียนดังอยู่ 4  โรงเรียน  
    รร.ของฉันชื่อ รร.สหวิทยากิติกรณุกูล   คุ้นๆมั้ยค่ะ เป็นชื่อนามสกุลของฉันเองละค่ะ เพราะรร.นี้ตระกูลของฉันก็สร้างเอง  ผู้บริหารในขณะนี้ก็เป็นลุงแท้ๆของฉันเอง  เป็นโรงเรียนที่สอนตั้งแต่ม.1-6  รวมทั้งผู้หญิงและผู้ชาย  เลยเรียกกันติดปากว่า รร.สหะ

    รร.ต่อมาคือโรงเรียนวรเดชเกียรติมาณุสรณ์  เป็นโรงเรียนชายล้วน  เรียกกันว่า รร.ชาย

    รร.ต่อมาอีกคือโรงเรียนสตรีสุรนาวี    เป็นโรงเรียนหญิงล้วน  ส่วนใหญ่คุณหนูทั้งนั้น เรียกกันว่าโรงเรียนสตรี

    รร.อีกรร.นึงคือ โรงเรียนช่างกลชวลิต   เป็นที่รวมโจรดีๆนี่เอง  มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงส่วนใหญ่จะเป็นพวกทอมมากกว่า  แต่ถ้ามีผู้หญิงก็จะเป็นพวกแปลกๆแหละ


    *****

    ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงอาหารเรียบร้อยแล้วล่ะ


    "พี่บลูปากอย่างงี้จะกินได้มั้ยเนี่ย "ฉันพูด

    "โอ้ย...ผู้ชายอกสามศอกอย่างพี่ เรื่องแค่นี้สบายมาก  "

    "แต่หน้าโทรมๆ ของพี่  คงทำให้แฟนคลับหนีกระเจิง  "

    พี่บลูเบอร์รี่ของฉันเป็นประธานชมรมศิลปะ   พี่บลูมีความสามารถในการวาดรูปมั่กมาก   รูปวาดของพี่บลูเต็มห้องไปหมด   แล้วออกจะเป็นคนเซอร์ๆติสๆ  ผมก็ไม่ยอมตัด  ปล่อยผมไว้รุงรัง   หนวดก็ไม่โกน  แต่ถึงแม้จะมีหนวดไม่สามารถบดบังความหล่อของพี่ชายฉันได้หรอก  หุหุ  แฟนคลับของพี่ฉันเต็มโรงเรียนไปหมด  แต่พี่ฉันไม่สนใจสักนิด  วันๆก็วาดรูป กับซ้อมดนตรี  อยู่วงเดียวกับไอ้เดเด้แหละ

    " พวกแฟนคลับ(ไล่)นะหรอ  ก็ช่างเค้าสิ  พี่ไม่สนใจอยู่แล้ว  ยิ่งพวกเด็กม.ต้นเนี่ยนะ โค ตะระ จะน่ารำคาญเลยแหละ  ตามตื้อให้วาดรูปให้อยู่นั่นแหละ "

    "หรอ...สงสัยจะจริง (--)(--^)"  ฉันมองไปทางหลังพี่บลู  แล้วพี่บลูก็หันหลังไปมองดูมั่ง


    "อ้าย!!!! >O< ตายแล้วค่ะ พี่บลูสุดหล่อ   หน้าพี่บลูไปโดนอะไรมาคะเนี่ย  ใครทำอะไรพี่บลู เดี๋ยวน้องเค้กจะไปจิกหัวมันตบเลยค่ะ  "  น้องม.ต้นคนนึงพูด คงอยู่ม.2

    "นี่!!! ยัยเค้ก--'' พี่บลูของฉันย่ะ   พี่บลูขาเจ็บมากมั้ยค่ะ   ...อุ้ย +.+ กำลังทานข้าวอยู่หรอค่ะเนี่ย   เดี๋ยวน้องแยมป้อนให้นะค่ะ   (+-+) "

    ยัยน้องแยมส่งสายตาจ้องจะจับพี่ชายของฉันอยุ่   พี่ฉัน  ฉันยอมไม่ได้  พี่สะใภ้ของฉันจะต้องไม่ใช่พวกหลุดจากสวนสัตว์อย่างพวกเธอ



    "อ่ะแอ้ม..."  ฉันแกล้งไอ  ด้วยสายตาอาฆาต


    "อุ้ย...พี่สตรอเบอร์รี่ /*-*/ นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยหรอค่ะเนี่ย   น้องเค้กไม่ทันเห็น"

    "หรอค่ะ คุณน้อง   คือน้องคงสายตาสั้นไปนะค่ะ ก็เลยมองไม่เห็นคนสวยงามเลิศอย่างพี่   อุ้ย..ไม่ใช่แค่สายตาสั้นนะค่ะ    สายตาต่ำม๊ากเลยละค่ะ  โหะๆๆๆ^O^ "
    ฉันพูด


    "แล้วพี่สตรอเบอร์รี่มานั่งอยุ่ตรงนี้ทำไมละค่ะ  ไม่เห็นหรอค่ะ  ว่าน้องแยมกำลังจะทานข้าวกับพี่บลู   คุณพี่ช่วยออกไปไกลๆหน่อยสิค่ะ  --'  มันขวางหูขวางตา"


     เส้นความอดทนฉันขาดแล้วเว้ย!!! พวกแกไม่รู้รึไงฉันน่ะ ความอดทนมีน้อยกว่าคนปกติ80 เปอร์เซ็นต์ เอาง่ายๆ ฉันน่ะมีความอดทนแค่ 20 เปอร์เซ็นต์


    "  อ้าว..ยัยเด็กแรดแต่กำเนิด  ไม่รู้รึไงถ้าพวกเธอไปยืนอยู่หน้าสวนสัตว์น่ะ  แรดเค้าร้องไห้กันเลยนะย่ะ   อย่ามายุ่งกับพี่ชายฉัน พี่บลูเค้าไม่ชอบพวกแรดแต่เล็กแต่น้อยอย่างพวกเธอหรอก  รีบไปซะ ก่อนที่ฉันจะโกรธมากกว่านี้ --"  (--^)


     "แล้วพี่สตรอเบอร์รี่จะทำอะไรพวกหนูได้ค่ะ    พวกเพื่อนพี่ก็ไม่อยู่กัน  แล้วไอ้ตัวเตี้ยๆป้อมๆอย่างพี่เนี่ยจะมาทำอะไรพวกหนูได้ " นังเค้กเป็นคนพูด


    พวกของยัยเค้กกับยัยแยม  มายืนล้อมสองคนนั้นไว้  นับแล้ว o_O มันมากัน 6 คน
    ตอนนี้ฉันลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับพวกเสือ สิงห์  กระทิง  กระซู่  กรูปลี  แรด!!  แล้วเพื่อนฉันไปไหนกันหมดวะเนี่ย   เดเด้  คิตตี้ แสนดี(จะช่วยอะไรได้นอกจากมายืนห้าม -_-')  ฉันคนเดียวจะสู้ไหวมั้ยเนี่ย

    แล้วตอนนี้พี่บลูก็เจ็บหนัก  ด้วยเกียติของเจ้าหญิงรองเท้าแตะอย่างฉัน(สงสัยกันมั้ย ไอ้เจ้าหญิงรองเท้าแตะเนี่ยมันอะไร?? ค่อยๆอ่านไปเถอะ)  ฉันสู้สุดใจ


    ตอนนี้ฉันคิดแผนการได้อย่างนึงแล้วล่ะ   ฉันปีนยืนบนโต๊ะอาหาร แล้วร้องเพลง

    " หากว่าเรากำลังสบายจงตบมือพลัน  แปะ แปะ "  ฉันร้องเองแหละ

    " หากว่าเรากำลังสบายจงจับหัวพลัน  หมับ  หมับ(เสียงมือจับหัว)  " อันนี้ฉันก็ร้อง

    ตอนนี้คนทั้งโรงอาหารหันมามองที่ฉัน แล้วทำตามเพลงที่ฉันร้อง แม้แต่พวกยัยเค้กกับยัยแยม  พี่บลูสุดหล่อฉันก็ทำตาม  (โอ้ย...คนหล่อทำอะไรมันก็น่ารักนะเนี่ย +-+)    ด้วยความหน้าด้านอย่างสุดฤทธิ์ ใครจะทำไม ฉันไม่ได้ทำผิด  แค่คิดอะไรสนุกๆเท่านั้นเอง ^o^ 55++

    " หากว่าเรากำลังสบายจงหัวเราะพลัน  โฮะ โฮะ +o+ "  ฉันก็ร้องอีกนั่นแหละ

    ถึงตอนสุดท้ายแล้วนะ 

    " หากว่าเรากำลังมีสุข ปลดเปลื้อง ทุกข์ใดๆทุกสิ่ง  อย่าผวิงใดๆกันเล่า  จงกระโดดถีบกัน" พอฉันร้องจบ  คนอื่นก็ได้แต่งง??  ยัยเค้กกับยัยแยมก็ทำหน้าเอ๋อ

    ฉันเลยกระโดดถีบจากโต๊ะอาหาร  ขาทั้งสองข้างของฉัน  เล็งหัวยัยสองคนนั้นแล้วก็


    "โอ๊ย!!!! >O<  ฉันเจ็บนะ เธอมาล้มทับฉันทำไมยัยแยม" เค้กพูด


    " ก็ใครใช้ให้ยัยพี่ตอ แหล นี่กระโดดถีบฉันล่ะ  ToT"แยมพูด


    ฉันไม่รอให้ยัยพวกนี้ตั้งตัวนานกว่านี้  ฉันหยิบจานข้าว  แล้วก็ชามก๋วยเตี๋ยวของพี่บลูสาดใส่ยัยพวกนั้นทันที  ลูกน้องของยัยพวกนั้นก็กรี๊ด วีดว้าย กันใหญ่



    "นี่เจ้าหญิงพอแล้ว  ไปกันเถอะ  เดี๋ยวจารย์มาหรอก" พี่บลูกำลังดึงแขนฉัน


    "นี่พี่บลูไม่ช่วยก็อย่ามาขวางได้มั้ย  หญิงกำลังสนุก" ฉันพูด


    "ก็พี่เป็นผู้ชายให้ทำร้ายผู้หญิงได้ไงเล่า --^^ "  พี่บลูพูด


    "งั้นพี่ยืนเฉยๆก่อนนะ   เดี๋ยวใกล้จะเล่นหนังสดจบแล้วล่ะ" ฉันพูดแล้วฉันก็


    เอาน้ำแข็งในแก้วยัดปากยัยพวกนั้นทุกคน   ต่อด้วยเอาน้ำในแก้วราดหัวยัยพวกนั้นแล้วก็...


    " ปรี๊ด  ปรี๊ดๆๆๆ  มีเหตุทะเลาะวิวาทอันใดในนี้  โปรดหยุด แล้วไปที่ห้องปกครองซะ"
    อาจารย์ฝ่ายปกครองผู้ที่เคร่งที่สุดในโรงเรียนนี้เป่านกหวีด


    "ใครจะไปอยู่ให้อาจารย์จับเล่า!!!" ฉันกับพี่บลูตะโกนพร้อมกันแล้ววิ่งออกจากโรงอาหารทันที



    ฉันจับมือวิ่งตามพี่บลูมานานแสนนาน  ด้วยความที่พี่บลูสูง  180 สูงกว่าฉันที่สูงแค่ 153 ตั้งเยอะ  พี่ไม่รู้รึไงน่ะ  ว่าขาฉันมันสั้น  วิ่งตามพี่บลูได้ไม่นานหรอก


    "โอ้ย!!! หญิงเหนื่อยแล้วนะพี่บลู  เราจะหนีไปไหนกันเนี่ย" ฉันยืนหอบ


    "ไปที่ห้องชมรมร้องเพลงดีกว่า  เดี๋ยวไอ้ตาขุนศึกนั่นก็ตามมาหรอก ไปเร็ว"


    ยังไม่ทันจะได้วิ่ง  เสียงก็มาแต่ไกลเชียว


    "โฮะๆๆๆ =o= พวกเจ้าไม่มีทางหนีขุนศึกผู้เกียรไกรอย่างข้าได้หรอก   พวกเจ้าตามข้าไปที่ค่ายเดี๋ยวนี้  เจ้าจะต้องไปรับโทษทัณฆ์ที่ก่อขึ้น  บัดเดี๋ยวนี้"


    เอ่อ.... เชื่อหรือยังค่ะ  ว่าเรียกว่าขุนศึกทำไม   ไอ้ที่ค่ายของอาจารย์เค้าก็คือห้องปกครอง นั่นแหละค่ะ



    "ข้าขอประกาศว่า ไม่มีวันจับเราได้!!!!" พี่บลูกับฉันพูดพร้อมกัน


    เราสองคนวิ่งลัดสวนดอกไม้ของเด็กม.1 ที่กำลังปลูกกันอยู่  ทำให้ดอกไม้พวกนั้นกระเด็นไปคนละทิศละทาง  บางดอกโดนเราเหยียบ  ฉันหันมาขอโทษน้องๆพวกนั้นที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะกินฉันแล้วล่ะ  - -^^  แต่พอพี่บลูพูดว่า

    "น้องๆครับ พี่ขอโทษนะครับ +-+ "  ยัยน้องพวกนั้นก็

    *-* ถอนดอกไม้พวกนั้นมาแล้วยื่นให้พี่บลู  "ไม่เป็นไรค่ะ รุ่นพี่*.* " นั่นมันส่งสายตาหวานให้พี่ฉันด้วยน่ะ


    โอ้ย...เดี๋ยวฉันก็จับตบด้วยดอกไม้ซะนี่   -_-^^^


    "ไปกันต่อเถอะเจ้าหญิง"พี่บลูพูด




    -------
    แล้วตอนนี้เราก็มาปลอดภัยอยู่ในชมรมร้องเพลงแล้วล่ะ



    ชมรมนี้มีประธาน 2 คน  ต่างก็เป็นญาติของฉัน  เค้าเป็นคู่แฝดจอมซนน่ะ  อายุมากกว่าฉัน ปีนึงแหละ  แน่นอนว่าต้องเป็นผู้ชายเพราะฉันบอกแล้วว่า  ตระกูลฉันมีแต่ลูกชายเท่านั้น ฉันนอกคอกคนเดียว  พี่สองคนนี้ชื่อ  นิวตรอนกับโปรตรอน


    "อ่ะ  กินน้ำก่อน  หนีมาเหนื่อยๆ  เค้าคงไม่ตามมาแล้วมั้ง" พี่นิวตรอนส่งน้ำให้


    "เออ...ขอบใจ" พี่บลูพูด แล้วดื่มน้ำพรวดเดียวหมดแก้ว


    "ไอ้บลู กรูให้เจ้าหญิงมั้ง แล้วเมิงเสือกมากินทำไมเนี่ย  -*-  โปรตรอนไปเอาน้ำมาใหม่สิ" พี่นิวตรอนพูด


    "เจ้าหญิงรอแปบนึงนะครับ" พี่โปรพูด แล้วเดินไปทางด้านหลัง


    วันนี้เป็นวันศุกร์  ช่วงเช้าจะเรียนวิชาการ  ตอนบ่ายจะเป็นคาบชุมนุมทั้งหมด 


    "พี่นิว  ไอ้ซันเดย์มารึยังน่ะ"  ฉันถามพี่นิว   ก็ไอ้เดเด้มันอยู่ชมรมร้องเพลง  แล้วชมรมนี้ก็ตั้งเป็นวงกันเลยล่ะ


    "มาแล้วตั้งแต่คาบ 3 เลยแหละ  เห็นมันบอกว่าขี้เกียจเรียน ก็เลยมาซ้อมอยู่ในห้องอัดเสียงน่ะ  พี่ว่าอย่าไปกวนดีกว่าดูแล้ววันนี้มันอารมณ์ไม่ดีๆอย่างไงชอบกลน่ะ--" พี่นิวตรอนพูด


    ใช่แล้วล่ะ  อย่าไปยุ่งกับมันเลยเวลามันร้องเพลงแล้วมีใครไปยุ่งกับมัน  ไอ้เดเด้อาจเอาไมค์ฟาดหัวคนนั้นไปแล้วล่ะ  ไม่รุ้ว่าเวลาร้องเพลงผีเข้าสิงรึไง เหอๆเพื่อนฉันแต่ละคน -๐- 

    ชมรมดนตรีมีงบประมาณมากที่สุดของชมรมทั้งหมดในโรงเรียน    โฮะ ๆๆ^o^   เพราะเป็นที่รวมญาติของเจ้าของโรงเรียนทั้งหมด   ตึกของชมรมทั้งหมดมีอยู่  2  ตึก  ตึกเอกับตึกบี พวกเราอยู่ตึกบี  คือเพิ่งสร้างใหม่ ความงามต่างกันมากนัก  แล้วก็จะมีสะพานเชื่อมทั้งสองตึกที่ชั้น  2  เพราะตึกมีทั้งหมด  3  ชั้น  1  ชั้นจะมีห้องชมรมอยู่ 3  ชมรม

    ห้องชมรมดนตรีอยู่ชั้นที่ 3    บนดาดฟ้าเป็นที่เก็บของ  ในห้องชมรมประกอบด้วยโซฟานั่งเล่น  แล้วก็ทีวี เครื่องเล่นซีดีพร้อม  ข้างๆเป็นตู้เย็น แล้วก็ที่เก็บเครื่องดนตรีส่วนเดินเข้าไปด้านในอีกก็จะมีห้องซ้อม  ห้องอัดเสียง  แล้วก็มีห้องน้ำอยู่ในสุด  เราสามารถนอนที่นี่ได้เลยล่ะ

    "เดี๋ยวหญิงไปดูซันเดย์ซ้อมหน่อยแล้วกัน"  ฉันพูดแล้วกำลังจะลุก

    เดเด้ก็เดินมาพอดี


    "อ้าว...ไอ้ตอรี่มาแล้วง่ะ   แล้วนังมารชมพูกับแสนดีล่ะ" เดเด้ถามฉัน

    "ไม่รู้ (--  )(  --) "


    "อ้าว...แล้วแกไม่ได้เข้าเรียนง่ะ"  เดเด้ถาม


    "อือ..ฉันไปนอนเล่นห้องพยาบาลมาน่ะ"  ฉันพูด


    "อือ" แล้วเดเด้ก็มานั่งข้างๆฉัน


    "เจ้าหญิงครับ  พี่โปรเอาน้ำมาให้แล้ว" พี่โปรส่งน้ำมาให้


    "ขอบคุณนะ พี่โปรตรอน" แล้วเดเด้ก็หยิบน้ำจากมือพี่โปรตรอนแล้วดื่ม


    อึก  อึก ก็หมดแล้ว


    "เหอๆ ค่อยยังชั่ว  เมื่อกี้ร้องเพลงคอแห้งเลย "  เดเด้พูด


    "ไอ้ซันเดย์!!! แกกินน้ำของเจ้าหญิงไปทำไม -*-  ฉันขี้เกียจไปเอาน้ำใหม่นะเนี่ย"   
      พี่โปรตอนโกรธ


    "อ้าว...น้ำไอ้ตอรี่หรอ  -- " มันยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้   "ฉันไม่รู้แต่ฉันกินไปแล้ว +-+"
    แล้วเดเด้ก็หลับตา   สงสัยมันจะง่วงนอนละมั้ง

    ฉันเพิ่งสังเกตว่าตาของไอ้เดเด้มันบวมๆ  เสื้อมันก็ออกจะยับๆ 


    "เดเด้  ตาแกไปโดนอะไรมาว่ะ" ฉันถาม


    เดเด้ ยังหลับตาอยู่  แล้วพูดว่า  "ตาฉัน  เสียไปนานแล้ว เหลือแต่ยายอยู่กับน้าที่อังกฤษ  มีอะไรหรอ"


    "เห้ย!!! อย่ามาเล่นกันดิว่ะ  ฉันถามว่าไอ้ตาแกที่บวมๆน่ะ โดนอะไร เดี๋ยวแกก็ไม่สวยหรอก"  ฉันพูด


    เดเด้รีบลืมตา กระโดดไปที่กระเป๋านักเรียนแล้วหยิบกระจกมาส่องดู



    "ว้าย!!!! >O< ทำไมตาฉันบวมอย่างเงี่ย  ต้องเป็นเพราะไอ้ตัวยักษ์นั่นมาต่อยฉันแน่ๆเลย" เดเด้พูด  ทำหน้าเครียดแค้นแบบสุดๆ

    "ใครคือไอ้ยักษ์?? "ฉันถาม


    พี่บลูตอบแทนว่า "ก็ไอ้พวกเด็กช่างกลนั่นไง  ที่ซันเดย์ไปกับพวกพี่ด้วยน่ะ"

    "ใช่เลย แล้วตอนที่มันต่อยฉันนะเว้ย  ฉันก็สวนหมัดกับไปด้วย  โดนคางมั้งแล้วมันก็หงายไปเลย  พี่บลูไม่ยอมมาช่วยฉันซักนิด  ดูสิเนี่ย  ถ้าฉันไม่สวยขึ้นมาพี่บลูจะรับผิดชอบได้มั้ยเนี่ย Y^Y  ฉันจะต้องล้างแค้น "
     เดเด้ทำท้าประกอบในการสู้รบของมันซะเหมือนจริงเลย


    "จะไปลุมมันวันไหน  บอกพวกเราด้วย  เราจะได้กระโดดถีบมันให้เล้ย!!!"

    พี่นิวตรอนกับพี่โปรตรอนพูดพร้อมกัน  



     "ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก"  เสียงคนเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา


    "หวัดดีค่ะทุกคน +.+  คิตตี้ซื้อขนมมาฝาก"  ยัยคิตตี้ชูถุงขนมขึ้น


    "หวัดดีค่ะ " แสนดีพูด


    "ไหนๆดูดิมีหนมไรมั้ง"  พี่บลูพูดแล้วก็ค้นถุงขนมทันที


    เอ่อ....--"

    " น้องคิตตี้ครับ  ทำไมมีแต่ขนมเยลลี่สีชมพู  น้ำผลไม้ตรามิซุสีชมพู  ขนมปังทาเนยถุงสีชมพู    นมเปรี้ยวพร้อมดื่มก็กล่องสีชมพู   เห่อๆ=o= พี่ว่าต่อมความตะกละของพี่หยุดทำงานแล้วล่ะ   ทำไมมันมีแต่สีชมพูฟร่ะ"  พี่บลูพูด


    " เอ้า...^-^ พี่บลูเบอร์รี่นี่ไม่รู้อะไรมั้งเลยสีชมพูเป็นสีแห่งความรัก ความสดใส เหมาะสมกับวัย และหน้าตาน่ารักๆ อย่างพวกเรา  จริงมั้ยค่ะ"  คิตตี้พูดพร้อมท่าประกอบเหมือนเต้นจินตลีลา


    "นังมารชมพู!!!!" ฉันและเดเด้พูดพร้อมกัน


    คิตตี้และแสนดีก็อยู่ชมรมนี้เช่นกัน  เพราะว่าไม่มีชมรมที่ไหนไปได้ดีกว่านี้อีกแล้ว


    " ติด  ติ๊ด  ตี ดี ดี้ ติด  ติ๊ด ตี ดี..."เสียงโทรศัพท์ของแสนดี 

    แสนดีปิดหนังสือแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมารับ

    "ฮัลโหล  แสนดีเองค่ะ"


    "หรอย่ะ ยัยพี่แว่น   แน่จริงตอนเย็นนี้  พวกพี่พากันมาให้หมดเลยสิ  ที่เดิมนะค่ะพี่อย่าลืม   ฉันแค่อยากโทรมาคอนเฟิมเท่านั้นแหละ" 


    ขนาดฉันนั่งห่างกับแสนดีตั้งไกลยังได้ยินเสียงเลยอ่ะ  แล้วแสนดีไม่หูแตกไปแล้วหรอเนี่ย


    ไอ้เดเด้มันเร็วกว่าฉัน  วิ่งไปแย้งมือถือของแสนดีกดเปิดลำโพงแล้วพูด


    "ว่าไง  น้อง   มีปัญหาอะไรกับเพื่อนพี่อีกล่ะ"


    "พี่ซันเดย์หรอค่ะ  เสียงยังเพราะเหมือนเดิม  ขนาดฟังในมือถือก็ยังเพราะ"


    "ฉันไม่ได้ให้แกมาชมเสียงซันเดย์นะโว้ย  แกมีปัญหาอะไรกับแสนดี" ฉันหมดความอดทนจึงพูดไป


    "อ๋อ...ๆ  เข้าเรื่องกันเลยนะค่ะ   คือน้องจะโทรมาเตือนพวกพี่ว่า  น้องน่ะมีพวกเยอะรวมพลคนเกลียดของพวกพี่เลยก็ว่าได้ค่ะ   ถ้าพี่กลัวตายก็หาพวกมาให้ได้เยอะๆแล้วกันนะค่ะ   อิอิ   พวกน้องจะคอยดูว่า กลุ่มของพี่จะใหญ่สักแค่ไหนกันเชียว"


    " เชอะยัยชะนีทั้งหลาย   คิตตี้การ์ตูนแห่งความน่ารักอย่างฉันไม่อยากลดตัวไปสู้กับพวกเธอนักหรอกย่ะ    ถ้าเธอเตือนมา  ฉันก็อยากจะเตือนกลับไปว่า  อย่ามาร้องโหยหวนให้ฉันหยุดตบแล้วกัน  ขี้เกียจคุยมากเดี๋ยว  นรอพวกเธอจะมาแทงฉัน" นังมารชมพูพูด


    แล้วแสนดีก็ดึงโทรศัพท์ไปกดปิดเครื่องก่อนที่ฉันจะพูดอีกประโยค


    "แสนดีว่า  เราอย่าไปเอาเรื่องเค้าเลยนะค่ะ T^T  "  แสนดีพูด


    "ไม่ได้นะแสนดี  นังพวกนี้มาแกล้งแสนดีก่อนนะ"  เดเด้พูด


    "ใช่แล้ว  ถ้าไม่จัดการตอนนี้มันแกล้งเธอมากกว่านี้ เธอจะทำไง" มารชมพูพูด


    "งั้นเย็นนี้เราก็ไปลุยกันเล้ย ^o^ " ฉันพูด

    ......



    พี่โปรตรอน  นิวตรอน และพี่บลูเบอร์รี่พูดว่า


    "นี่มันอะไรกันเนี่ย???" 


    "ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ  แค่นัดเด็กตบกันเย็นนี้แค่นั้นเอง" ฉันพูด


    "เย็นนี้หรอ o_O ที่ไหน!!!"พี่บลูถาม


    "ก็จะที่ไหนอีกล่ะ  ก็มีที่เดียว  โกดังเก่าหลังโรงเรียน"  เดเด้ตอบ


     พี่บลูยืนขึ้น  ตะโกนด้วยเสียงอันดัง


    "ไม่ได้   ไปไม่ได้เด็ดขาด!!!"


    "ทำไมเล่า" ฉันถาม


    "พี่บอกว่าไปไม่ได้  ก็ไม่ได้ดิ๊" พี่บลูพูด


    "ก็หญิงจะไปอ่ะ"


    "เดย์ก็จะไป" ซันเดย์พูด


    "คิตตี้ก็ไป"   คิตตี้พูด


    "งั้นแสนดีไปด้วยก็ได้ค่ะ "   แสนดีพูด

    "ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"


    "งั้นเราไปด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" มีตัวสัตว์ประหลาดสองตัววิ่งเข้ามา



    "ไอ้กร   ไอ้ยีสต์ "  ฉันพูด


    "ใช่แล้วเราเป็นอัศวิน"  "และหล่อด้วย"  "เราจะมาปกป้องเจ้าหญิงจากสัตว์ร้าย" "หุหุ"





    "หยุดกันให้หมดเลย"  พี่บลูพูด


    "อ้าวทำไมเล่า" ฉันพูด


    "ห้ามใครไปโกดังตอนเย็นนี้ทั้งนั้น"พี่บลูพูด


    "ไม่ได้ --^^ หญิงจะไป  แล้วก็จะตบมันให้ชนะด้วย " ฉันประกาศศึก


    "พี่ไม่ให้หญิงไป"



    "พี่กลัวหญิงแพ้รึไงห๊า....พี่บลูไม่รู้จักหญิงรึไง  หญิงเกียจคำว่าแพ้" ฉันพูด


    "เปล่า ไม่ได้กลัวแพ้   แต่ว่า....วันนี้พี่ก็มีนัดต่อยเหมือนกันนี่หน่า ถ้าเจ้าหญิงไปมันจะวุ่นวายไปใหญ่  " พี่บลูพูด

    "ก็เรื่องของพี่สิ  หญิงไม่ได้จะไปต่อยกับพี่ด้วยซะหน่อย   กี่โมงแล้วง่ะ"  ฉันถามคิตตี้


    ยัยนั้น  มองดูนาฬิกาสีชมพูลายคิตตี้แล้วบอกว่า   บ่าย 3  โมงแล้วล่ะ


    เลิกเรียนแล้วสิน่ะ   ไปลุยกันเถอะ


    .............................................................

    โทษทีเรื่องมันพาไปเลยไม่ได้รบซะทีเลย

    ตอนต่อไปได้ออกสนามรบแล้วล่ะ- -
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×