คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter IV {END}
::: Chanyeol :::
ชานยอลยืนกอดอกพิงร่างสูงๆของตัวเองเข้ากับกำแพงอิฐที่เย็นเฉียบเพราะอากาศเย็นยามค่ำคืนของโซล เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแล้วผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด ทั้งๆที่รู้ว่าไม่เกิดประโยชน์อะไรที่จะเอาแต่ยืนรออยู่ตรงนี้แต่เขาก็ยังไม่ยอมก้าวออกห่างจากรั้วบ้านของโอเซฮุนเลยแม้แต่นิด เมื่อมองผ่านประตูรั้วเข้าไปก็เจอกับจักรยานสีชมพูที่เขามั่นใจว่าไม่ใช่ของบ้านนี้แน่ๆแต่ก็พอจะเดาออกว่าเป็นของใคร
คนที่มักจะอยู่ในความคิดของโอเซฮุนตลอดเวลาไงล่ะ
หรืออาจจะอยู่ในหัวใจด้วยก็เป็นได้......
เขาแพ้แล้วสินะ.......
ปาร์คชานยอลแพ้แล้ว.......
เข้าล้วงหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันคือสร้อยเงินซึ่งห้อยแหวนเรียบๆวงหนึ่งไว้อยู่ แหวนในแบบที่เซฮุนเอาแต่จ้องตาไม่กระพริบเมื่อครั้งที่เขาสองคนไปเดินเที่ยวด้วยกัน วันนี้เขากะจะพาอีกคนไปทานมื้อค่ำกับครอบครัวที่บ้านแล้วก็ขอคบด้วยแบบจริงๆจังๆแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเปอร์เซ็นต์ที่อีกฝ่ายจะตอบตกลงมันมีน้อยขนาดไหน
ร่างสูงยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองอย่างขัดใจก่อนจะเก็บสร้อยเงินลงกระเป๋ากางเกง ดันมันเข้าไปจนลึกสุดเพื่อที่มันจะไม่หล่นหายไปไหนก่อนจะลากร่างกายที่เย็นเฉียบขึ้นรถของตัวเองไป
ขอให้นายมีความสุขมากๆนะโอเซฮุน......
::: Kyungsoo :::
โดคยองซูพลิกข้อมือดูเวลาที่ตอนนี้ล่วงเลยมาถึงสามทุ่มแล้ว ทุกวันจันทร์ถึงวันเสาร์เขามีนัดติวให้รุ่นน้องคนหนึ่งแต่ดูเหมือนว่าวันนี้อีกคนจะผิดนัด เขายกแก้วน้ำที่แม่บ้านยกมาให้ขึ้นจิบอีกครั้ง แต่เขาก็ต้องพบว่าน้ำที่เคยเต็มแก้วนั้นถูกจิบไปทีละนิดจนตอนนี้หมดแก้วแล้ว
จงอินเป็นคนตรงต่อเวลาและไม่เคยผิดนัดเขาสักครั้ง และไม่นานมานี้จงอินได้มาขอร้องให้เขาติวให้ทั้งอาทิตย์ แน่นอนว่าเขาตอบตกลงไปในทันที
เพราะว่าเขาชอบที่จะได้อยู่ใกล้กับจงอินตลอดเวลา
กำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น...... ไม่ใช่ว่าไม่กล้าโทรไปแต่เขาโทรไปแล้ว โทรไปจนแบตหมดอีกคนก็ยังไม่ยอมรับสายและดูเหมือนว่าไม่คิดจะติดต่อกลับมา
"ขอโทษนะครับ จงอินไปไหนหรอครับ" ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเดินไปถามแม่บ้านคนหนึ่ง เธอดูตกใจที่เห็นว่าเขายังคงนั่งรอจงอินอยู่จนถึงตอนนี้
"เมื่อเย็นเห็นไปที่บ้านหนูเซฮุนที่อยู่ข้างๆนี่ค่ะ ยังไม่กลับมาเลยหรอคะ"
"ยังเลยครับ..............ผมว่าผมต้องขอตัวกลับก่อนแล้วล่ะครับ" เขาแสร้งยิ้มกว้างให้แม่บ้านกลบเกลื่อนความรู้สึกทั้งหมดที่มันตีกันอยู่ในหัว โค้งให้เล็กน้อยตามมารยาทแล้วเดินออกจากบ้านไปพลางคิดว่าดึกขนาดนี้แล้วเขาคงต้องรอรถอีกนาน
"อ้าว คยองซูติวกันเสร็จแล้วหรอจ๊ะ ^^" เขาตกใจเล็กน้อยที่เมื่อเปิดประตูออกไปแล้วเจอกับคุณแม่ของจงอินที่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงานเข้าพอดี
"เอ่อ.........ไม่ได้ติวหรอกครับ" เขาส่งยิ้มแห้งๆไปให้หญิงสาวตรงหน้า
"ทำไมล่ะ ????? จงอินดื้อไม่ยอมติวหรือไง บอกน้าได้นะเดี๋ยวน้าจะไปจัดการให้ !"
"ไม่ใช่ครับคุณน้า" คยองซูหลุดขำเมื่อเห็นสีหน้าเอาจริงและท่าทางคันไม้คันมือของอีกคน "จงอินออกไปกับเซฮุนตั้งแต่ก่อนที่ผมจะมาแล้วครับ"
"........อย่างนั้นหรอกหรือจ๊ะ" เธอเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาแผ่วเบาพร้อมกับรอยยิ้มที่มองแล้วให้ความรู้สึกสับสนเล็กน้อย
"ผมต้องกลับแล้วล่ะครับ ถ้าดึกกว่านี้เกรงว่าจะไม่มีรถให้กลับ"
"น้าขอโทษแทนจงอินด้วยนะ กลับบ้านดีๆล่ะคยองซู" ผมยิ้มและโค้งให้คุณน้าก่อนจะเดินออกไปเจอกับอากาศเย็นด้านนอก ระหว่างที่เดินผ่านบ้านหลังหนึ่งก็อดที่จะหันไปมองไม่ได้ ขาที่กำลังก้าวเดินอยู่หยุดชะงัก เขาหันทั้งตัวไปมองบ้านหลังนั้นด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า..........จงอินคงจะอยู่ในนั้น เล่นสนุกกับเซฮุนด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ทำไมเขาถึงคิดอย่างนั้นน่ะหรอ ก็เพราะว่าเขาเฝ้ามองจงอินมาตลอดและเห็นว่าอีกคนนั้นใส่ใจเซฮุนมากขนาดไหน
ถึงเวลาที่เราได้ใกล้ชิดกันมันจะสั้นมาก แต่เขาก็รู้สึกว่าแค่นี้ก็ดีเกินพอแล้ว
พรุ่งนี้เขาคงต้องเริ่มตัดใจจากจงอินซะแล้ว
... 1 เดือนผ่านไป ...
"ฉันว่าฉันโทรตามรุ่นพี่คยองซูมาดีกว่า" เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองคนรักที่เพิ่งจะพูดประโยคเมื่อครู่นี้ออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เขาเบ้ปากก่อนจะโกยของทุกอย่างบนโต๊ะเข้าสู่อ้อมกอดของตัวเอง
"งั้นฉันไปเที่ยวกับรุ่นพี่ชานยอลดีกว่า !" ทันทีที่พูดออกไปจงอินก็รีบรวบเอวอีกคนไว้แล้วดึงเข้าหาตัวทันที แค่นั้นยังไม่พอเขายังกดจมูกโด่งลงกับแก้มนุ่มๆแล้วสูดความหอมเข้าไปเต็มปอด
"ล้อเล่นน่ะครับ" จงอินยิ้มทะเล้นก่อนจะยักคิ้วให้คนในอ้อมกอดหนึ่งที เซฮุนอดไม่ได้ที่จะศอกเข้าที่ท้องอีกคนแรงๆด้วยความหมั่นไส้
"เจ็บนะ..........นายนี่ชอบรุนแรงกับฉันจัง"
"ช่วยไม่ได้ แล้วเดี๋ยวนี้รู้จักพูดเพราะๆเป็นแล้วหรอ"
"ก็อยากให้นายหลงฉันจนถอนตัวไม่ขึ้น" พูดพลางเกยคางไว้บนไหล่คนในอ้อมกอดที่ตอนนี้ยืนหันหลังให้อยู่ เซฮุนอมยิ้มแล้วหันหน้าเข้าหาอีกคน ยกแขนขึ้นโอบรอบคอจงอินไว้ก่อนจะแตะริมฝีปากบางของตัวเองเข้ากับริมฝีปากอิ่มของอีกคน แค่แตะกันเท่านั้นและค้างไว้เนิ่นนานแต่เพียงเท่านี้พวกเขาทั้งสองคนก็รู้สึกดีมากพอแล้ว
"แค่นี้ก็หลงจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้ว" เซฮุนอมยิ้มก่อนจะหลบสายตาอีกคนที่จ้องเขาราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว
"ฉันว่าเราไปอ่านหนังสือกันต่อเถอะก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหวแล้วทำอย่างอื่น"
"บ้า !" เซฮุนต่อยแขนอีกคนก่อนจะรีบถอยห่างกลับไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือของจงอินเหมือนเดิม เขากางหนังสือแล้วหยิบดินสอกดขึ้นมาใช้อีกครั้ง จงอินลากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆแล้วมองอีกคนที่กำลังเม้มปลายดินสอกดอยู่ระหว่างที่ทำความเข้าใจกับตัวอักษรในหนังสือตรงหน้า
ช่วงนี้เรากำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบกันอยู่ ผมตกลงกับเซฮุนว่าเราจะอ่านหนังสือด้วยกันและจะไม่มีพี่คยองซูเข้ามาเกี่ยวข้องที่เขาต้องพูดอย่างนั้นเพราะดูเหมือนว่าร่างบางจะชอบคิดมากเกี่ยวกับเรื่องระหว่างเขาและรุ่นพี่คยองซูทั้งๆที่ที่จริงแล้วมันแทบจะไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ
"ว่าไง ?" เขาถามอีกคนที่ตอนนี้ยกดินสอขึ้นเกาหัวตัวเองพลางทำหน้ายุ่งไปด้วย
ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก.....
"ไม่เข้าใจบรรทัดนี้น่ะ นายเข้าใจมั้ย" เซฮุนขมวดคิ้วแล้วเลื่อนหนังสือมาตรงหน้าเขา จงอินมองตามที่นิ้วเรียวของอีกคนชี้ให้ดูก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องที่พี่คยองซูเคยสอนเขามาแล้ว
"ถ้าอธิบายให้นายฟังมันต้องมีรางวัลตอบแทนนะ"
"ทำไมต้องมีข้อแลกเปลี่ยนด้วยล่ะ" เซฮุนทำปากยื่นก่อนจะยกแขนขึ้นกอดอก จงอินที่เห็นท่าทางน่ารักๆของอีกคนก็ทนไม่ไหวโน้มตัวเข้าไปจูบปากอีกคนเร็วๆแล้วผละออกมาทันที ปล่อยให้คนขี้อายช็อคค้างอยู่อย่างนั้น เขายกยิ้มอย่างพอใจที่ได้แกล้งอีกคนจากนั้นเขาก็เริ่มต้นอธิบายเรื่องที่เจ้าตัวสงสัยให้ฟังจนกระจ่าง
ลอบมองใบหน้าคนข้างๆที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ และดูจะสนใจทุกคำพูดของเขาก่อนจะยิ้มออกมา เหมือนอีกคนจะรู้สึกได้ว่าถูกจ้องอยู่ เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับสายตาล้ำลึกของจงอิน เขาหันหน้าหนีแล้วเม้มปากแน่นเพื่อซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ ถูกจ้องแบบนั้นแล้วมันรู้สึกจั๊กจี้แปลกๆ มืออีกคนเริ่มย้ายที่มาอยู่บนเอวของเซฮุน ออกแรงรั้งเล็กน้อยเพื่อให้เขาเขยิบเข้าไปใกล้ระหว่างที่อีกคนกำลังอธิบายเพิ่มเติม บอกได้เลยว่าสมาธิที่เคยจดจ่ออยู่กับหนังสือเรียนตรงหน้าในตอนนี้มันย้ายไปอยู่ที่มือของจงอินที่วางอยู่บนเอวเขาแทนซะแล้ว
"ฟังอยู่มั้ย ?" จงอินโน้มใบหน้าลงไปกระซิบถามข้างหูอีกคนที่เอียงหลบเล็กน้อย
"ไม่ได้ฟัง........สมาธิหายไปหมดแล้ว" เซฮุนตอบเสียงแผ่วโดยที่เอาแต่ก้มมองขาตัวเอง
"หึ......อธิบายเสร็จแล้ว ขอรางวัลล่ะนะ" จงอินรอให้อีกคนตอบ แต่ดูจากแก้มที่ขึ้นสีเรื่อและปฏิกิริยาที่นิ่งสนิทจากอีกฝ่ายแล้วเขาคงจะไม่ได้รับคำตอบแน่ๆ จงอินยกร่างอีกคนขึ้นมาบนตักแล้วซุกใบหน้าลงกับซอกคอขาวพรมจูบลงไปอย่างแผ่วเบาและเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
"...รักมากนะ..."
เซฮุนยิ้มกับคำพูดของอีกคน เขาหันตัวไปโอบรอบคอจงอิน จ้องเข้าไปที่นัยน์ตาของอีกฝ่ายโดยหวังจะให้เขาได้มองเห็นความรู้สึกทั้งหมดในใจ
"...รักมากเหมือนกัน..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปาร์คชานยอลยืนเกาะราวระเบียงของตึกเรียนที่มีแต่ความว่างเปล่า ในมือเขาถือสร้อยเงินที่เคยตั้งใจจะให้บางคนไว้อย่างหลวมๆจนมันทำท่าจะร่วงไปจากมือเขาอยู่รอมร่อ สายตาเขาจับจ้องไปที่คนคู่หนึ่งที่กำลังเดินอยู่บนทางปูอิฐสีขาวเพื่อออกจากโรงเรียน โอเซฮุนที่ได้เดินจับมือกับคิมจงอินนั้นดูมีความสุข ดูร่าเริงผิดกับตอนที่ร่างบางนั้นได้เดินจับมือกับเขา
ลมวูบหนึ่งพัดมาแรงเสียจนสร้อยในมือนั้นเลื่อนหลุดออกไป ชานยอลโถมทั้งตัวออกไปคว้าไว้แต่ดูเหมือนว่า....
จะมีคนที่ไวกว่าเขาคว้ามันไว้ได้....
"สร้อยกับแหวนนี่ไม่มีเจ้าของหรือไงนะ"
ชานยอลมุ่นคิ้วเข้าหากันระหว่างที่ยืนฟังคนตัวเล็กตรงหน้าพูดเจื้อยแจ้วอยู่คนเดียว เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับเขาซะทีนะ.......
"มี" เขาตอบเสียงห้วนแล้วเอื้อมมือออกไปคว้าสร้อยคืนมา แต่เช่นเคย คนตัวเล็กตรงหน้าเร็วกว่าเขาอีกแล้ว บยอนแบคฮยอนเก็บสร้อยไว้ในกำมือเล็กๆของตัวเองแล้วนำมันไว้ให้ห่างจากเขามากที่สุด
"แต่นายทิ้งมัน"
"มันหลุดมือ"
"และฉันเป็นคนคว้าไว้ได้" แบคฮยอนยักคิ้วหนึ่งทีแล้วส่งยิ้มกวนประสาทมาให้
"งั้นนายควรจะคืนมาได้แล้ว" ชานยอลยื่นมือออกไปหาคนตรงหน้าที่ยังคงดูดื้อ............เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน..............
"มันเป็นของฉัน" แบคฮยอนตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจพลางสวมสร้อยนั้นช้าๆ
"หะๆ...........อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้นบยอนแบคฮยอน" ชานยอลหัวเราะทั้งๆที่ไม่มีเค้าของเรื่องตลกเลยสักนิด แต่เขาก็หัวเราะ.......หัวเราะกับความดื้อรั้นของอีกคน ที่แสนจะน่ารำคาญ
แบคฮยอนไม่ได้ตอบเขา อีกฝ่ายทำแค่จ้องมาด้วยดวงตากลมโตที่เป็นประกาย ชานยอลจ้องตอบอย่างอยากที่จะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร แบคฮยอนก้มหน้าลงเล็กน้อยรอยยิ้มบางๆน่าสงสัยผุดขึ้นที่มุมปาก ร่างเล็กก้าวยาวๆเข้ามาหาก่อนจะจับบ่าข้างหนึ่งของเขาไว้เขย่งปลายเท้าเพื่อกระซิบบอกบางอย่างกับเขาที่ข้างหู
"ฉันขอเวลา.......เพื่อที่จะพิสูจน์ว่าสร้อยนี้เป็นของฉัน แต่ถ้าสุดท้ายแล้วนายยังบอกว่าไม่ใช่ ฉันจะคืนให้" พูดจบร่างเล็กก็จัดการเป่าลมเข้าที่หูของร่างสูงอย่างแผ่วเบาแล้วเดินจากไป
...THE END...
จบแล้วค่ะ !!!!!!!!!!!!!! *เชิดสิงโตรอบบ้าน*
มันน้อยๆเนอะ แต่เราจบได้ดีสุดแค่นี้แหละ ขึ้นต้นบทจบด้วยเหล่าตัวประกอบ ฮ่าๆๆๆ
เดี๋ยวจะสงสัยว่ายอลกับโด้หายไปไหนระหว่างที่คงไค...อยู่กับหนูฮุน -..- หุหุหุ
อ่านไปอ่านมารู้สึกว่า ทำไมบทชานมันเยอะจัง !
แต่แม่ยกไคฮุนอย่าได้น้อยใจ อ่านแล้วฟินมั้ยล่ะ !?! ไคฮุนทำเราฟินมาก เขียนเองฟินเอง นึกภาพแล้วอยากลงไปนอนดิ้นที่พื้น ฮ่าๆๆๆๆ
เข้าคอนเซปต์ไคฮุน มีน้อย ฟินนาน (เกี่ยวมั้ยนั่น !)
แล้วเราก็มาทิ้งระเบิดที่ท้ายเรื่อง มันคืออะไรน้อ มันคือชั่ววูบที่จะก่อให้เกิดเรื่องต่อไปค่ะ
คู่ไหนคงไม่ต้องบอกนะ ฮ่าๆๆๆๆ ตอนแรกจะแต่งของดีโด้ตาโตแต่ยังไม่รู้ว่าจะให้คู่ใคร
จึงอยากกราบแทบศีรษะ(?)นักอ่านทุกท่าน รีเควสต์มาหน่อยเน้ว่าอยากให้โด้คู่ใคร(ไค?)
เพราะถ้าเรายังคึกไม่เลิกก็อาจจะพยายามเค้นสมองเรื่องของโด้ให้ หุหุหุ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ดีใจมาก ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกยอดวิว ขอบคุณจริงๆจ้า T0T)/
เจอกันเรื่องหน้า ฝากชื่อเราเมมไว้ในสมองด้วยนะ เราชื่อพิช อีพิช นังพิช แล้วแต่จะเรียก ฮ่าๆๆๆ
ปล.แต่งไว้นานแล้วแต่เชื่อเถอะว่าเราลืมเอามาลง จริงๆนะ ฮ่าๆๆๆ
งานมันเยอะมาก ㅠㅠ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ จะพยายามพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้นกว่าเดิมในเรื่องหน้านะคะ
ความคิดเห็น