คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter III
"ให้ฉันขึ้นไปห้องนายบ้างสิ" จงอินที่เดินจูงจักรยานตามมาพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วเปิดประตูเดินเข้าบ้านตัวเองแต่อีกคนที่ดื้อด้านไม่ยอมเลิกก็ตามผมเข้ามาในบ้านจนได้
"นายจะขึ้นไปทำอะไร" จงอินยักไหล่และไม่คิดจะตอบคำถามอีกคน .......... ก็แค่อยากไปจะหวงอะไรนักหนา
"ไม่ตอบก็ไม่ต้องขึ้น" ไม่ใช่ว่าในห้องเขาจะมีแต่รูปจงอินจนไม่กล้าให้อีกคนเข้าไปหรอกนะก็แค่อยากรู้จะขึ้นไปทำไมทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดจะมาบ้านหลังนี้เลยด้วยซ้ำ ยืนรอคำตอบอยู่นานจนคิดว่าอีกคนคงจะไม่ตอบแล้ว สุดท้ายก็ทนไม่ไหวถอนหายใจเดินเข้าบ้านไป
แต่จงอินก็วิ่งเอามือมาดันประตูที่กำลังจะปิดไว้ซะก่อน
"วันนี้อยากค้างที่ห้องโอเซฮุน"
.
.
.
.
.
.
.
.
เซฮุนกำลังนั่งมองนาฬิกาสลับกับใบหน้าของจงอิน ใกล้จะถึงเวลาที่เจ้าตัวต้องไปติวกับรุ่นพี่คยองซูแล้วแต่จงอินดูจะไม่รีบร้อนเลย
"ไม่ไปติวหรอ"
จงอินที่กำลังหยิบโมเดลการ์ตูนของผมขึ้นมาดูหันมายิ้มให้แล้วส่ายหน้าเบาๆ
""แล้วบอกรุ่นพี่คยองซูแล้วหรอ"
จงอินส่ายหน้าอีกครั้งแล้วหยิบโมเดลมานั่งเล่นข้างๆผมบนที่นอน
"อ้าว ! พี่เค้าไม่มารอนายแย่แล้วหรอ"
"นี่........โอเซฮุน" จงอินหยุดเล่นแล้วหันมาจ้องผม เขาเขยิบเข้ามาใกล้มากขึ้นแล้วทำหน้าสงสัย "นายอยากอยู่กับฉันไม่ใช่หรอ..........หรือว่าฉันเข้าใจผิด"
"อย่า.....เข้ามาใกล้มากนักสิ" เซฮุนปรามอีกคนที่เริ่มจะเข้ามาใกล้เขามากขึ้น
จงอินยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเข้าตะครุบคนตัวบาง กดร่างอีกคนไว้กับที่นอนโดยที่ตัวเขาคร่อมอยู่ด้านบน ท่าทางที่ล่อแหลมนี้ทำให้ร่างข้างใต้เขินจนแก้มใสทั้งสองข้างเริ่มซับสีเลือดฝาดและนั่นก็ทำให้จงอินพอใจไม่น้อย
'rrrrrrrrrrrrrrrrrrr'
จงอินมองไอโฟนของร่างข้างใต้ที่วางอยู่ไม่ไกล ก่อนจะคว้ามาได้ก่อน
"เอามาให้ฉัน" เซฮุนเอ่ยเสียงดุแล้วพยายามแย่งโทรศัพท์คืนไป
"ถ้านายอยากคุยกับเขาขนาดนั้น.........." จงอินลุกขึ้นแล้วส่งโทรศัพท์ให้เซฮุน ชานยอลโทรมาอีกแล้วและดูเหมือนว่าเซฮุนจะให้ความสนใจกับผู้ชายคนนี้มากเสียด้วย
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คิมจงอินไม่ใช่ที่หนึ่งสำหรับโอเซฮุน....
บ้าน่ะ....นี่เขากำลังหวังอะไรอยู่ แค่เซฮุนมีความสุขก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรอ
"นั่งคิดอะไรอยู่ ?" เซฮุนที่น่าจะคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วชะโงกหน้าเข้ามาหา ผมจ้องเข้าไปที่นัยน์ตาใสแจ๋วของอีกคนแล้วถอนหายใจยาว
หรืออาจจะไม่พอ.........
"นายจะไปไหน ?" อดถามไม่ได้เมื่อเห็นอีกคนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อแจ็คเกตออกมาสวมทับเสื้อยืดตัวโคร่งของตัวเอง
"รุ่นพี่ชานยอลจะพาไปเที่ยว นายก็รีบไปติวซะสิ" เซฮุนหันไปหาพวกเครื่องประดับมาใส่และระหว่างนั้นเขาก็ถูกสวมกอดจากด้านหลังทันที
"ไม่ให้ไป" เซฮุนนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะหันมาดันร่างของจงอินออก
"นายจะมารั้งไว้ทำไม ก่อนหน้านี้ก็สนับสนุนให้ฉันคบกับรุ่นพี่ชานยอลไม่ใช่หรอไง"
"ก็ฉันเห็นว่านายดูจะชอบรุ่นพี่เขาแล้วจะให้ฉันพูดว่าไงล่ะ" จงอินชอบคิดไปเอง แล้วก็จะเก็บเรื่องต่างๆไปคิดน้อยใจอยู่คนเดียวแต่เขาไม่เคยคิดว่าจงอินจะน้อยใจเรื่องนี้เลย.......เรื่องที่เขากับรุ่นพี่ชานยอลสนิทกันนั่นเป็นเพราะว่าเซฮุนก็คิดว่า…….
"ฉันก็คิดว่านายชอบรุ่นพี่คยองซูเหมือนกัน ฉันไม่รบกวนนายแล้วล่ะรีบไปติวเถอะ" เซฮุนหันหลังให้จงอินและนั่นทำให้คนตัวสูงหงุดหงิดไม่น้อย ร่างบางของเซฮุนถูกกระชากให้หันมาเผชิญหน้ากันอีกรอบ
"ฉันไม่ได้ชอบรุ่นพี่คยองซู !!!! ฉันชอบโอเซฮุน !!!!" จงอินแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดใจตายเมื่อเห็นสีหน้าช็อกจัดของเซฮุน ความเป็นเพื่อนที่มีมาสิบกว่าปีจบแล้วในวันนี้
"นายว่าไงนะ......."
"ช่างเถอะ.........จะไปข้างนอกไม่ใช่หรอ งั้นฉันไปติวล่ะ" จงอินปล่อยมือออกจากไหล่บางทั้งสองข้างของอีกคน
"ไม่ให้ไปแล้ว รับผิดชอบความรู้สึกฉันก่อนสิ" จงอินได้แต่ยืนตกใจเมื่อคนตัวบางโผเข้ากอดเขา
"ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้" เซฮุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อแล้วกำเสื้อด้านหลังเขาไว้แน่น
ไม่ใช่แค่จงอินที่คิดมากว่าเขาไม่ต้องการอีกคนแล้ว เซฮุนก็คิดมากไม่แพ้กันการที่อีกคนเอาแต่ทำตัวไม่ว่าง ไม่มีเวลาให้และหนีหายไปทุกครั้งที่เขาไปพบนั่นก็ทำให้เขาคิดว่าอีกคนไม่ต้องการเขาแล้วเหมือนกัน และยิ่งคนที่หายไปด้วยคือโดคยองซูรุ่นพี่ที่น่ารักของทุกคนก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าจงอินคงจะชอบรุ่นพี่คนนั้นเข้าซะแล้ว
"หึหึ จะแสดงความรับผิดชอบเดี๋ยวนี้แหละครับ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ในที่สุดทั้งสองคนก็เปิดใจให้อีกฝ่ายได้รับรู้เสียที เซฮุนไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีวันที่เขาได้นอนกอดจงอินอย่างนี้ จากตอนแรกที่ดูเหมือนว่าเขาจะถูกละเลยแต่จริงๆแล้วเขาก็แค่คิดไปเอง จงอินไม่ว่างจริงๆและเขาก็ทำตัวงี่เง่าจนเรื่องมันเลยเถิด ทั้งๆที่รุ่นพี่ชานยอลนั้นดีแสนดีตามใจเซฮุนคนนี้ทุกอย่างแต่เขาก็ไม่เคยจะหวั่นไหวด้วย
...นั่นเป็นเพราะว่าทั้งใจของเขานั้นมีแค่จงอินมาตลอด...
...จงอินที่เป็นเพื่อนเล่นมาตั้งแต่จำความได้"""
...คนที่อยู่ด้วยกัน อยู่ข้างกันมาตลอด…
ได้โปรดรักฉันด้วยใจทั้งหมดของนายนะ จงอิน
**************************************************************************************************
นั่งแต่งไปซี้ดไป -...-
ไรเตอร์นั่งเอานิ้วจิ้มผงมาม่ารสต้มยำกุ้งกินอยู่ค่ะ มันเผ็ดมาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ *รองเท้าลอยแปะหน้า*
ขอบอกว่าแต่งแนวนี้ไม่เก่งเลยเน้ พยายามสุดชีวิต แต่อย่างที่ออกมา มันด๋อยมาก =_______=
ไม่ชอบเขียนเลยด้วยเพราะเขียนทีไรตัวเองบาดเจ็บทุกที มันต้องมีทึ้งผม ข่วนโต๊ะ บลาๆๆตามมามากมาย ฮ่าๆๆ
ตอนหน้าจบแล้วเน้อ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ >_______< *กราบสามที* ฮ่าๆ
ความคิดเห็น