คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I
All my heart
เคยมีคนพูดกับผมว่า
ความรัก ... มันมีหลายรูปแบบ
แล้วความรักของเราล่ะ
... จงอิน ...
~ ♡ ~
วันอาทิตย์เป็นวันที่ตัวผมโปรดปรานที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ... ก็เพราะมันเป็นวันที่ผมจะได้ใช้เวลาทั้งวันอยู่กับเพื่อนคนสำคัญที่ชื่อว่า คิมจงอิน น่ะสิ
โอเซฮุน กับ คิมจงอิน รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้ ด้วยความที่บ้านของเราอยู่ติดกันไหนจะเรื่องที่พ่อของผมตามจีบแม่ของจงอินเราจึงกลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปโดยปริยาย แต่ถ้าพ่อของผมดันจีบแม่ของจงอินติดขึ้นมาเราสองคนก็อาจจะได้กลายเป็นพี่น้องกันและนั่นทำให้จงอินเริ่มต้นกีดกันคนทั้งคู่ทันทีด้วยเหตุผลที่ว่าเขาจะแต่งงานกับผมไม่ได้
คำพูดของจงอินนี่ตอน 6 ขวบ =______=
บ่ายนี้ผมมานั่งเล่น นอนเล่นอยู่ที่ระเบียงห้องนอนของจงอินใช้ตักของอีกคนหนุนต่างหมอนพลางนอนฟังเพลงจากไอพอดของตัวเอง ส่วนอีกคนก็กำลังเพลินกับการกด PSP ในมืออย่างเมามันส์ ผมมีเพื่อนไม่มากนักเพราะผมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดและออกจะเข้ากับคนอื่นยากเสียหน่อย จะมีก็แต่จงอินคนเดียวที่ผมสนิทด้วยมากที่สุด
และเพราะมีเขาคนเดียวผมจึงหวงเขามาก ...
"จงอิน"
"หืม ?"
ครางตอบกลับมาในลำคอโดยที่สายตาไม่ได้ละจากจอ PSP เลยแม้แต่นิด
"ทำไมถึงไม่ยอมให้พ่อแม่เราคบกันล่ะ"
ผมดึงสายหูฟังออกแล้วลุกขึ้นนั่งถามจงอิน อีกคนละสายตาจากเกมส์แล้วหันมามองคนถามที่ตอนนี้นั่งทำตาแป๋วใส่อยู่
"เดี๋ยวฉันไม่ได้แต่งงานกับนาย"
จงอินอมยิ้มอย่างขบขันกับคำตอบของตัวเองแล้วก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์อีกรอบ ผมส่งปลายเท้าถีบแข้งจงอินเบาๆด้วยความหมั่นไส้กับความกวนประสาทของเขาที่ไม่ยอมเลิกรา จริงจังนะ !!!
"อย่ามาปัญญาอ่อน ตอบดีๆดิ"
ผมถามอีกครั้งคราวนี้เปลี่ยนไปใช้โทนเสียงที่เรียกได้ว่าต่ำติดดิน และถ้าเขายังกวนประสาทอยู่ผมอาจจะจับไอดำนี่อัดเข้ากำแพงก็ได้ =__=
"จะมาคาดคั้นอะไรนักหนาเนี่ย ก็ไม่โออ่ะ"
"พ่อกูไม่โอตรงไหน ~~~!?!"
สรรพนามแทนความสนิทเริ่มปรากฏขึ้นมาทีละตัว ผมถามลากเสียงยาวแล้วยื่นหน้าเข้าไปจ้องอีกคนใกล้ๆอย่างเอาเรื่อง ตอบไม่ดีมีเฮ
"ไม่เกี่ยวกับพ่อคุณมึงเลยคร้าบ หมายถึงให้เรามาเป็นพี่น้องกันน่ะ มันไม่โอเค ! นายอยากมีฉันเป็นพี่หรอ"
จงอินตอบพลางทำหน้าเหยเกตอนที่พูดถึงเรื่องที่เราจะได้เป็นพี่น้องกัน
"อยาก !"
ผมตอบทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ผมล่ะอิจฉาจงอินที่เขามีพี่ชายที่ทั้งเท่ทั้งเก่งอย่างพี่จุนมยอน ผิดหรอที่จะอยากมีพี่แบบนั้นบ้างแล้วยังแถมด้วยพี่ชายตัวดำๆอีกคนเอาไว้แกล้งเล่นอีกคนนึงด้วย แล้วความคิดที่ทำให้ผมนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียวเป็นอันต้องสลายหายไปเมื่อมือดี(ดำๆ)ของจงอินดีดเข้ากลางหน้าผากดังเป๊าะ
"ขนลุก ! ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วยังยิ้มคนเดียวอีกแหนะ"
พูดจบจงอินก็ย้ายร่างหนาๆของตัวเองเข้าไปในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำเพื่อหลบอากาศที่ร้อนอบอ้าวของบ่ายวันนี้ ผมหอบหิ้วถุงขนมและไอพอดตามเข้าไปแล้วกระโดดขึ้นนั่งทับบนตัวอีกคนที่นอนคว่ำเอาหัวซุกหมอนอยู่ตอนนี้
"ไอ่ฮุน !!! คิดว่ามึงตัวเล็กหรอวะ !!?" จงอินหันมาโวยวายแล้วพยายามดันผมลงจากตัวเขา
"เล็กกว่ามึงนิดนึงอ่ะ"
"มึงเสร็จกูแน่ ~" จงอินลากเสียงยาวก่อนที่เขาและผมจะลงไปฟัดกันอย่างกับหมาที่พื้นห้อง เป็นอย่างนี้ทุกวัน ...การได้อยู่กับจงอินเป็นอะไรที่ผมขาดไม่ได้ไปซะแล้ว ผมนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยถ้าหากว่าวันนึงผมไม่ได้อยู่กับจงอินแล้ว ผมจะยังหัวเราะได้อย่างนี้อยู่อีกมั้ย
~ ♡ ~
ผมนั่งดูดชานมอยู่ตรงขอบบ่อน้ำพุขนาดใหญ่ซึ่งตั้งอยู่กลางโรงเรียนรับแสงแดดยามเย็นด้วยอารมณ์ที่...
ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก ...
พยายามจะทำตัวให้ชินกับการที่ต้องอยู่คนเดียว วันจันทร์ถึงวันเสาร์เป็นช่วงเวลาที่จงอินต้องเรียนพิเศษและครูที่มาสอนเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือรุ่นพี่โดคยองซูนักเรียนที่เรียนดีที่สุดในชั้นปี 3 ของโรงเรียนเรา รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆที่เห็นจงอินกับรุ่นพี่หยอกล้อกันจนเหมือนจะลืมไปแล้วว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้
"เลิกดุผมซะทีน่ะ โตแล้วนะครับ"
จงอินทำเสียงดุใส่แต่ยังคงมีรอยยิ้มกว้างอยู่บนใบหน้า รุ่นพี่หัวเราะแล้วยีผมของจงอินเล่นอย่างมันมือก่อนจะหันมาหาผมที่นั่งเงียบอยู่นานแล้ว
"จะไม่กลับพร้อมกันหรอเซฮุน"
"ไม่ครับ ว่าจะเดินเที่ยวเล่นก่อนแล้วค่อยกลับ"
"อย่ากลับค่ำนะ ฉันจะรอดูนายอยู่ที่บ้าน" จงอินพูด
"รู้แล้วน่า"
ทั้งสองคนโบกมือลาผมก่อนจะพากันเดินออกจากโรงเรียนไป ส่วนผมก็นั่งดูดลมจากแก้วชานมที่ว่างเปล่าอยู่ที่เดิม ที่ผมต้องมานั่งแกร่วอยู่อย่างนี้คนเดียวอาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่ยอมเปิดใจคบเพื่อนคนอื่นๆก็เป็นได้ แต่มันยากสำหรับผมนี่ ผมยังมองหาคนที่จะเข้ากับผมได้อย่างที่จงอินเป็นไม่เจอเลย
ผมย้ายร่างสูงโปร่งของตัวเองลงมาจากขอบบ่อน้ำพุแล้วออกเดินไปตามทางเดินปูอิฐสีอ่อนของโรงเรียน แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือของคนแปลกหน้าที่ตัวสูงกว่าผมอยู่เล็กน้อย
แถมหูก็กางอีกต่างหาก -..-
"เซฮุนใช่มั้ยครับ ? เซฮุนจริงๆด้วย"
คนที่ร่างสูงกว่าถามออกมาก่อนจะตอบคำถามเองอย่างรวดเร็วเล่นเอาเซฮุนเหวอไปนิดนึงที่อยู่ๆก็ถูกจู่โจมทักทายแบบนี้แถมรอยยิ้มกว้างของคนตรงหน้าก็ทำให้ตาของผมพร่าเลือนไปชั่วขณะเสียด้วย
"แล้วคุณคือใคร ?" ผมก้าวถอยหลังออกห่างคนตรงหน้าเล็กน้อย
"ปาร์คชานยอลครับ" ยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนจะฉวยเอามือของผมไปกุมไว้ด้วยสองมือใหญ่ๆของเขา
อะไรเนี่ย =[ ]=!!!!!
"ผมอยู่ห้องเดียวกับคยองซู ไม่คุ้นหน้าผมเลยหรอ ????" คนตรงหน้าปล่อยมือจากผมแล้วยืนชี้หน้าตัวเอง
"ไม่เลยสักนิด"
ผมตอบแทบจะในทันที คนตรงหน้าดูผิดหวังอย่างแรงกับคำตอบของผม "รุ่นพี่มาหาผมมีเรื่องอะไรหรอครับ" ผมเปลี่ยนสรรพนามซะใหม่เมื่อรู้ว่าปาร์คชานยอลคนนี้เรียนห้องเดียวกับรุ่นพี่คยองซู เลียริมฝีปากเล็กน้อยอย่างรู้สึกประหม่าเมื่อคนตรงหน้าฉีกยิ้มกว้างแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวเบาๆ
"ก็แค่คิดว่ามันถึงเวลาแล้ว... มาสิ จะพาไปเที่ยว !!" รุ่นพี่ชานยอลเปลี่ยนไปจับมือผมไว้แน่นแล้วออกแรงดึงให้วิ่งตามร่างสูงไปอย่างรวดเร็ว
~ ♡ ~
ไม่เลวแฮะ...
ทุกๆวันหลังเลิกเรียนผมจะเจอกับร่างสูงโปร่งของรุ่นพี่ชานยอลมายืนรออยู่หน้าห้องเรียนจนเพื่อนในห้องพากันล้อว่าผมกับเขากำลังคบกันอยู่... ก็คบอยู่จริงๆนั่นล่ะ แต่แค่ในฐานะเพื่อน หรือไม่ก็ รุ่นพี่กับรุ่นน้องเท่านั้นถึงแม้ว่าจริงๆแล้วรุ่นพี่ชานยอลอาจจะอยากพัฒนาความสัมพันธ์ไปมากกว่านี้ก็ตาม
"วันนี้จะทำอะไรดีเซฮุน" รุ่นพี่ชานยอลถามด้วยน้ำเสียงที่สดใสพอๆกับรอยยิ้มของเขา
"แล้วแต่ฮยองสิครับ"
ผมยิ้มกว้างไปให้เมื่อมือหนาแตะลงบนกลุ่มผมสีเข้มของผมอย่างเบามือ อยู่กับรุ่นพี่ชานยอลทำให้ผมรู้สึกมีความสุขอยู่ตลอดเวลาเพราะมีร่างสูงคนนี้คอยตามเอาใจไปซะทุกเรื่องแต่ก็ใช่ว่าจะสุขจนลืมอีกคนไปได้…
"ชานยอลมารอเซฮุนอีกแล้วหรอ"
รุ่นพี่คยองซูที่เพิ่งเดินมาถึงถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นรุ่นพี่ชานยอลมายืนอยู่ที่หน้าห้องเรียนของผมอีกครั้ง รวมๆก็เกือบจะเดือนแล้วที่พี่เขามายืนรอผมทุกวันอย่างนี้
"จะเดือนนึงแล้วนะ เพิ่งรู้หรือไงคยองซู" ชานยอลยกมือขึ้นเกาจมูกเหมือนแก้เขินอะไรบางอย่างแล้วหัวเราะเสียงใส
"ขอให้จีบติดเร็วๆนะ"
พี่คยองซูยิ้มกว้างแล้วเดินไปหาจงอินที่ออกจากห้องเรียนมาพอดี ผมหันไปมองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้รู้สึกเหมือนว่าเราสองคนจะเหินห่างกันออกไปทุกที ทุกวันอาทิตย์ผมยังคงไปนั่งเล่นที่ระเบียงบ้านของจงอินเหมือนเดิมแต่พักหลังมานี้ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากเจอผมสักเท่าไหร่ถึงได้มีเหตุผลยกขึ้นมาอ้างในการออกไปข้างนอกเสียทุกครั้งที่ผมไปเคาะประตูเรียก และไม่รู้ว่าสายตาที่จ้องไปทางจงอินตอนนี้เป็นแบบไหนถึงทำให้เจ้าตัวที่หันมาสบตาพอดีทำตาโตเหมือนตกใจบางอย่างก่อนที่จะหลุบตาลงแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง
"ไปเถอะ" รุ่นพี่ชานยอลส่งรอยยิ้มบางมาให้แล้วพาเดินไปในทิศตรงข้ามกับที่คนทั้งคู่ยืนอยู่... เขารู้ใช่มั้ย รุ่นพี่ชานยอลรู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้ผมรู้สึกอย่างไร
"ฮยองครับ..." ผมหยุดเดินเมื่อเราสองคนเดินมาถึงบริเวณที่ไม่มีใครอยู่
"ว่าไง"
"ช่วยบอกหน่อยได้มั้ยครับ... ว่าทำไมผมต้องมาร้องไห้แบบนี้"
ประโยคหลังผมพูดแทบจะไม่รู้เรื่องเพราะอยู่ๆก็สะอื้นอย่างแรง น้ำตามากมายที่ไม่เคยจะยอมให้มันไหลออกมาตอนนี้มันกำลังไหลอาบทั่วใบหน้าและยิ่งนึกถึงสายตาและความเย็นชาของคนๆนั้นมันก็ยิ่งจะทำให้น้ำตาไหลออกมามากขึ้นไปอีก ร่างสูงตรงหน้ามองมาอย่างเงียบๆแล้วพึมพำถ้อยคำหนึ่งออกมาที่ทำให้ผมต้องร้องไห้มากขึ้นอย่างอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้
"นายใจร้ายกับฮยองอีกแล้ว" รุ่นพี่ชานยอลรั้งร่างของผมเข้าไปใกล้ก่อนจะกอดไว้อย่างหลวมๆ
มือใหญ่ของรุ่นพี่ชานยอลลูบหัวปลอบผมอย่างแผ่วเบาสัมผัสที่อ่อนโยนนั้นทำให้น้ำตาของผมรื้นขึ้นมาอีกครั้ง......ทั้งๆที่พี่เขาก็ดีกับผมขนาดนี้ ทั้งๆที่พี่เขาใส่ใจผมมากขนาดนี้.......เห็นทีว่าผมต้องหาวิธีจัดการกับความรู้สึกของตัวเองซะแล้วล่ะ
.
.
.
.
.
.
"เซฮุนนายไหวแน่นะ ?" พี่ชานยอลถามผมเป็นรอบที่ร้อย....ไม่สิ เกินร้อยรอบแล้วล่ะที่พี่เขาถามผมแบบนี้ หลังจากที่ผมเดินเซจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้นแข็งๆอีกรอบ
"ไหวครับ.......นี่มันบ้านผมนี่"
ชานยอลมองร่างตรงหน้าที่นั่งกองอยู่บนพื้นหน้าบ้านของตัวเองกึ่งเอ็นดูกึ่งสงสาร ถ้ารู้ว่าคอจะอ่อนขนาดนี้เขาคงไม่เสนอโซจูให้เป็นทางออกของเซฮุนหรอก เดินไปดึงร่างบางของรุ่นน้องที่ในเวลานี้อ่อนปวกเปียกอย่างกับปลาหมึกให้ลุกขึ้นยืนและให้เลิกชี้บ้านตัวเองด้วยสีหน้าตื่นเต้นซะที -_______-
"อ่า...ถึงบ้านแล้ว ฮยองกลับเถอะครับเดี๋ยวผมกดกริ่งเรียกให้แม่บ้านมารับก็ได้"
เซฮุนหันมายิ้มกว้างจนตาทั้งสองข้างกลายเป็นสระอิ ชานยอลยกมือขึ้นลูบผมด้านหน้าของร่างบางก่อนจะพยายามจับให้คนตรงหน้ายืนให้มั่นคงกว่าเดิมอีกสักหน่อย
"อย่าเดินไปผิดทางจนหัวทิ่มลงไปในถังขยะล่ะ"
"ไม่ได้เมาขนาดน้านนนนนนน" เซฮุนลากเสียงยาวก่อนจะผลักไหล่ชานยอลแต่ตัวเองกลับเป็นฝ่ายเซออกไปเองซะอย่างนั้น
"โอเคๆ รีบเข้าบ้านล่ะ ฝันดีนะครับ" ชานยอลเดินกลับไปที่รถของตัวเอง โบกมือให้ร่างบางที่ตอนนี้ยืนเกาะประตูรั้วแล้วโบกมือตอบกลับมา
ให้ตายเถอะเวลาเมาน่ารักเป็นบ้า...
สะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไปก่อนจะหันไปยิ้มให้เซฮุนอีกรอบที่ทำหน้ารำคาญใจส่งมาให้และกำลังโบกมือไล่ผมอยู่ด้วย
คร้าบๆๆ กลับแล้ว ไม่อยู่กวนใจแล้วคร้าบบบ -______-
เซฮุนมองจนรถคันหรูนั้นขับลี้ยวออกไปจากสายตา ตอนนี้เขารู้สึกว่าท้องไส้มันปั่นป่วนพิกล โลกตอนนี้ก็เอียงเก้าสิบองศาไปแล้วด้วย ผมค่อยๆเกาะเดินตามประตูรั้วบ้านไปเรื่อยๆจุดหมายคือกริ่งที่อยู่ไม่ไกล แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวรถยุโรปคันหรูที่คุ้นตาก็มาจอดเทียบก่อนที่เจ้าของรถจะเปิดประตูลงมาทักทาย
"เซฮุน !!"
"อ่า....พี่จุนมยอน" ผมยิ้มกว้างเมื่อหันไปเห็นว่าคนที่เข้ามาพยุงผมตอนนี้คือใคร พี่จุนมยอนที่แสนดีของผมนั่นเอง
"ฮยองไปไหนมาครับ กลับดึกจัง"
"นั่นเป็นคำถามของฮยองไม่ใช่หรอ"
"อ่า......ครับบบบบบบ" จุนมยอนมองเซฮุนอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ อาการอย่างนี้... กลิ่นอย่างนี้... เซฮุนกำลังเมาหรือนี่ !!! ถามว่าทำไมเขาต้องตกใจขนาดนี้ ก็เพราะว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่เด็กดีอย่างเซฮุนจะแตะต้องของพวกนี้ถ้าเป็นน้องชายตัวแสบของเขาก็ว่าไปอย่าง
"ให้พี่เข้าไปส่งดีกว่านะ" พูดเรียกสติคนที่ทำหน้าใกล้หลับอีกครั้งแล้วพยายามจะแบกอีกคนขึ้นหลังถึงแม้ว่าเซฮุนจะสูงกว่าเขามากก็ตาม -______-
เซฮุนหันไปมองบ้านหลังใหญ่ของตัวเองก่อนสายตาจะเหลือบไปมองที่บ้านอีกหลัง ประตูระเบียงห้องหนึ่งซึ่งมีแสงไฟพอให้รู้ว่าคนในห้องนั้นยังไม่นอน.........
ขอสรุปว่าจงอินรอผมได้มั้ย........
"ผมอยากเจอจงอิน !!" ผมโพล่งออกมาจนพี่จุนมยอนสะดุ้งตกใจ
"อะ...โอเค งั้นไปขึ้นรถ"
~ ♡ ~
:: TBC ::
ความคิดเห็น