คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter II
จงอินลุกขึ้นจากที่นอนเป็นรอบที่ล้านแปด(???)ก่อนจะพาตัวเองไปหยุดยืนอยู่ตรงประตูระเบียง แง้มม่านออกพอให้มองเห็นห้องฝั่งตรงข้ามที่ตอนนี้ไฟก็ยังคงปิดอยู่
ผมละสายตาจากภาพห้องฝั่งตรงข้ามแล้วเดินตรงไปเปิดประตู เป็นพี่จุนมยอนนั่นเองที่มาเคาะเรียกผม
"เมียมาหา นอนรออยู่ข้างล่างน่ะ :)" ผมทั้งตกใจและงงกับคำพูดของพี่จุนมยอน เมีย...? มองพี่ชายอีกครั้งก็ได้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้มเหมือนกับรู้สึกถูกใจอะไรซักอย่าง
"ยังไม่ใช่น่ะฮยอง !" พูดเสียงดังก่อนจะผลักคนขวางทางออกแล้วลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว คนเป็นแม่ร้องอย่างตกใจเมื่อลูกชายคนเล็กกระโดดลงมาจากบันไดขั้นที่สามจนเกือบจะชนเธอเข้า
"ยังไม่ใช่งั้นหรอ....." จุนมยอนมองความรีบร้อนของน้องชายก่อนจะลอบยิ้มออกมาคนเดียว
แสดงว่าซักวันมันจะใช่สินะไอ่น้องชาย :)
เซฮุนนอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องราวอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น เขาก้าวเข้าไปหาอย่างช้าๆและเงียบเชียบก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นข้างโซฟา กลิ่นแปลกปลอมที่เขารู้จักดีลอยออกมาจากตัวร่างบาง.........เซฮุนไปดื่มมา.............กับชานยอลงั้นหรอ ???
"เดี่ยว.........จะรีบไปไหน" จุนมยอนจับไหล่ผมไว้เมื่อผมลุกขึ้นเตรียมจะเดินหนี มาได้ยังไงเนี่ย......
"พามาบ้านเราทำไม พาเขาไปส่งบ้านสิ"
"ในสภาพอย่างนี้เนี่ยนะ ?" จงอินหันกลับไปมองคนที่เพิ่งจะพลิกตัวเมื่อครู่แล้วหันกลับไปมองหน้าพี่ชายตัวเองอีกครั้ง จริงด้วย..........ถ้าไปส่งที่บ้านตอนนี้คุณอาต้องโกรธเซฮุนมากแน่ๆ
"ก็ให้ค้างที่นี่ซักคืนจะเป็นไรไป"
"อีกอย่าง ก่อนจะหมดสติไปเซฮุนบอกว่าอยากเจอนายนะ" จุนมยอนตบบ่าน้องชายเบาๆก่อนจะเดินยิ้มขึ้นห้องของตัวเองไปทิ้งให้จงอินยืนคิดไม่ตกอยู่ที่เดิมคนเดียว
....................................................
...........................................................................
.............................................................................................
เซฮุนพลิกตัวไปอีกด้านเพื่อหลบแสงแดดที่ส่องลอดช่องว่างเล็กๆของผ้าม่านมาตกกระทบกับหน้าเขาอย่างพอดี แต่พอหันไปอีกทางก็เจอกับอากาศที่เย็นยะเยือกจนต้องนอนขดเพราะใช้เท้าเขี่ยหาผ้าห่มไม่เจอ
"หนาวหรอ........" เสียงใครบางคนพึมพำอยู่ด้านหลังผม แต่จะเป็นไปได้ไงล่ะ นี่มันห้องของผมนะและผมก็นอนคนเดียว
ความอบอุ่นแผ่จากแผ่นหลังไปทั่วร่างกายเมื่อได้รับอ้อมกอดจากใครคนหนึ่งและมีผ้าห่มคลุมทับร่างกายไว้อีกที ผมแทบจะจมลงกับที่นอนอย่างมีความสุขแต่ก็ต้องมาสะดุดกับความคิดของตัวเองเมื่อครู่นี้.....
ผ้าห่มที่คลุมบนร่างกาย........ซึ่งผมไม่ได้หยิบมา !
"นายตื่นแล้วใช่มั้ย" เซฮุนลืมตาโพลงแล้วพลิกตัวไปหาอีกคนอย่างรวดเร็ว จงอินยิ้มกว้างแล้วลุกขึ้นนั่งตาใสแจ๋วมองมาที่เขา เซฮุนพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้งเมื่ออาการที่เขาเรียกกันว่า เมาค้าง เข้าเล่นงานเขา
"เที่ยงพอดีเป๊ะ :) " ผมพยักหน้าน้อยๆแล้วหลับตาลงอีกครั้ง............เที่ยงแล้ว........
"โรงเรียน !!!!!" ผมกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนแต่ก็โดนอีกคนกดไหล่ลงให้นอนราบกับที่นอน
"นอนพักเถอะ สภาพนายตอนนี้ไปโรงเรียนไม่ได้หรอก"
"แล้วนายไม่ไป?" จงอินไม่ตอบ เขาแค่ยักไหล่แล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้า ผมมองสำรวจตัวเองทั้งๆที่ยังรู้สึกปวดหัวตุ้บๆ ตบหน้าผากตัวเองแรงๆหนึ่งทีเพื่อยืนยันว่าผมตื่นอยู่ เมื่อคืนถึงแม้ว่าจะเมามากขนาดไหนผมก็พอจะจำชุดที่ตัวเองใส่ได้ แต่ไอชุดนอนลายหมีแสนน่ารักที่ผมใส่อยู่นี่มันคืออะไร !!?!
"นายเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันหรอ !?!"
"ใช่..." จงอินหันมามองแต่ผมหลบตาเขา ทั้งๆที่ตอนเด็กๆก็เคยอาบน้ำด้วยกันแท้ๆแต่พอมาตอนนี้ทำไมมันถึงได้รู้สึกเขินขึ้นมาก็ไม่รู้ .______.
"เปล่า.......ของนายนั่นแหละซื้อไว้นานแล้วแต่ไม่ได้เอาไปให้" ผมเงยหน้าขึ้นมองจงอินแต่อีกฝ่ายกลับโยนเสื้อผ้ามาใส่ผมซะนี่ !!
"เดี๋ยวฉันจะไปเอายามาให้กิน นายก็ไปอาบน้ำซะนะ" จงอินเปิดประตูออกไปแล้ว แต่คนตัวบางยังนั่งอยู่ที่เดิมก่อนจะค่อยๆดึงเสื้อที่จงอินโยนมาคลุมหัวเมื่อครู่ออกเผยให้เห็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
หลังจากได้อาบน้ำเซฮุนก็รู้สึกสดชื่นขึ้นกว่าเดิมมากเขาเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วแต่ผมยังคงเปียกอยู่ หยิบเอาผ้าขนหนูที่คล้องคอขึ้นมาเช็ดผมเบาๆก่อนจะเริ่มต้นหาไอโฟนของตัวเอง ก่อนจะหาของตัวเองเจอเขาดันไปหยิบเจอไอโฟนของจงอินพอรู้ว่าไม่ใช่ของตัวเองก็จัดการโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดีโดยไม่กลัวเลยว่าเจ้าของมันจะกลับมาบีบคอเขาทีหลังถ้ารู้เข้า
พ่อโทรหาเขา ให้ตายเถอะ ลืมพ่อไปเลย !!!!! แต่ช่างเถอะรอกลับไปโดนด่าที่บ้านทีเดียวดีกว่ายังไงพ่อก็พอจะเดาได้อยู่แล้วล่ะว่าผมคงอยู่ที่บ้านจงอิน
"กินยาซะ" จงอินเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำและยาแก้ปวดหัว ผมมองหาไอโฟนของอีกคนที่โยนทิ้งไปก็เห็นว่ามันนอนเกือบตายอยู่บนพื้นใกล้ๆกับเท้าของจงอิน ดีที่ห้องนี้ปูพรมไว้มันเลยไม่ได้สึกหรออะไรมากมาย
ผมยังพูดไม่ทันจบเสียงเหมือนบางอย่างแตกก็ดังขึ้นเมื่อจงอินก้าวเท้าเข้ามาหาผม
"ระวัง Y_Y" ผมพูดต่อจนจบก่อนจะเอาผ้าขนหนูที่เช็ดผมอยู่มารัดคอตัวเองไว้อย่างสำนึกผิดแล้ว
"นายทำอะไรกับน้องไอของฉันนนนนนนนน"
"ฉันไม่เกี่ยว นายเหยียบเองงงงงงงงงง"
"แล้วมันมานอนอยู่บนพื้นตรงนี้ได้ยังไงฮะ !?!" จงอินสาวเท้าเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว คนที่กำลังจะลุกหนีกลับโดนจับข้อเท้าเอาไว้แน่นจนไปไหนไม่ได้
"กินยาเข้าไปเลย !!!" เหมือนจงอินจะรู้ว่าเซฮุนไม่ชอบอะไรก็ตามที่มันขมถึงได้พยายามจะจับยากรอกปากเขาอย่างนี้
จงอินยัดยาใส่ปากผมอย่างโหดร้ายทารุณที่สุด !!!!! หลังจากยาเม็ดขมๆเข้าไปอยู่ในปากของผมได้แล้วจงอินก็จัดการขึ้นมานั่งทับขาผมไว้แล้วใช้สองมือปิดปากผมไว้แน่น
น้ำก็ไม่ให้ ขมก็ขม จะอ้วกแล้วววว
"กลืนนนนนนน" จงอินสั่ง ผมใช้มือทั้งสองข้างทั้งตีทั้งต่อยมันแล้วพยายามกลืนยาลงไปอย่างยากลำบาก จงอินยอมเอามือออกในที่สุดแต่เขายังคงนั่งทับขาผมไว้อยู่ มันทำเหมือนตัวมันเบามาก =_______=
ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว อะไรกัน.......ผมเป็นไข้หรอ ไม่น่าใช่นะ =//////////=
จงอินมองมาอย่างเอาจริงเอาจังจนผมเขินกว่าเดิม ผมพยายามจะขยับขาช้าๆเพื่อให้อีกคนเลิกจ้องและลงไปจากตัวผม
แต่จงอินก็ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมลุกออกไปซะที
"จะกินน้ำ" ผมพึมพำเบาๆท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสนิทในห้อง
ในที่สุดจงอินก็ยอมลงจากตัวผม เขาเดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที ผมคว้าเอาแก้วน้ำมาจิบช้าๆ อาการขมคอแทบจะไม่มีเหลือแล้วหลังจากเหตุการณ์น่าระทึกใจเมื่อครู่
จุนมยอนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหารเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ก่อนจะยกชาขึ้นจิบเพื่อปิดบังรอยยิ้มถูกใจของตัวเองเมื่อเห็นอีกคนลงมาในเสื้อผ้าของน้องชายตัวแสบ เจ้าเด็กข้างบ้านที่เห็นมาตั้งแต่ตัวมันยังเล็กๆจนตอนนี้ตัวโตกว่าเขาแล้วยังน่ารักเหมือนเดิม.......ไม่สิ น่ารักมากขึ้นต่างหาก
"ไม่แน่ใจครับ" อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงแต่ก็ยังคงความน่ารักไว้อยู่ดี
"ฮ่าๆ แล้วจงอินไปไหนแล้วล่ะ" ผมพับหนังสือพิมพ์เก็บแล้วเดินเข้าไปในครัวโดยมีคนตัวบางเดินตามมาติดๆ เขาเทน้ำส้มใส่แก้วแล้วยื่นให้อีกคน
"ไปอาบน้ำครับ วันนี้พี่ไม่มีเรียนหรอ"
"มีครับ กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละอยู่บ้านกันดีๆอย่าซนล่ะ" ส่งยิ้มให้อีกคนแล้วจับแก้มยืดออก เซฮุนหัวเราะแล้วส่งยิ้มมาให้ก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง
"ผมไม่ซนหรอกครับ แค่บ้านพี่พังเอง"
หลังจากเดินออกไปส่งพี่จุนมยอนเรียบร้อยแล้วผมก็เข้ามานั่งดูทีวี บ้านเงียบขนาดนี้แสดงว่าคุณน้าก็ไม่อยู่..........อย่างนี้ผมก็อยุ่กับจงอินแค่สองคนน่ะสิ !!!!
ผมหยิบโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกางเกงขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นรุ่นพี่ชานยอลโทรมา เขาต้องไปรอรับผมอยู่ที่หน้าห้องเรียนเพื่อจะพาไปทานมื้อเที่ยงเหมือนทุกวันแน่ๆ
(นายอยู่ไหนน่ะ) ปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงสุดๆ
"ผมอยู่บ้านครับ ตื่นไปโรงเรียนไม่ทัน"
(ก็พอจะเดาได้ แต่เมื่อเช้าพี่ไปรับนายที่บ้าน คุณอาบอกว่านายยังไม่กลับบ้านเลย นายอยู่ที่ไหนเนี่ย) จงอินที่เดินลงมาจากชั้นสองมองมาทางผมก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว
"ผมอยู่บ้านจงอินครับ" ปลายสายเงียบไปแทบจะทันที และเงียบไปพักใหญ่ ผมที่หาเรื่องพูดต่อไปไม่ได้เริ่มรู้สึกอึดอัดกับความเงียบของรุ่นพี่ชานยอลที่ปกติเป็นคนร่าเริงและช่างพูดอยู่ตลอดเวลา
ที่เขาเป็นอย่างนี้มันก็เป็นเพราะผมไม่ใช่หรอ......
(ครับ........งั้นพี่ไม่รบกวนล่ะนะ) ยังไม่ทันได้พูดอะไรพี่ชานยอลก็วางสายไปซะก่อน
"รุ่นพี่ชานยอลหรอ" จงอินเดินออกมาจากห้องครัวผมแก้วนม เขาเดินมานั่งข้างๆผมก่อนจะแย่งเอารีโมทไปครองไว้
"ตอนนี้คบกันหรือยังล่ะ" จงอินวางแก้วแล้วหันมาจ้องหน้าผม
"งั้นต่อไปก็ไม่แน่สินะ" เขาละสายตาแล้วหันกลับไปดูทีวีเหมือนเดิม
ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย........
"มะ..." ผมกำลังจะปฏิเสธแต่อีกฝ่ายก็พูดสวนขึ้นมาก่อน
"พี่เค้าก็เป็นคนดีจากที่ฉันได้ฟังมาจากรุ่นพี่คยองซูน่ะนะ คบกับเขาก็ดีเหมือนกัน และไม่ต้องกลัวนะ....."
"ถึงนายจะมีแฟน แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม แม้ว่านายอาจจะมีเวลาให้ฉันน้อยลงก็เถอะ" จงอินหันมายิ้มกว้างให้
ผมเม้มปากแน่นอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพูดอย่างนี้
ใครกันแน่ที่มีเวลาให้น้อยลง......ก็เขาไม่ใช่หรอ
"ขอบคุณที่แนะนำ แต่ฉันตัดสินใจเองได้"
พูดจบก็ลุกขึ้นก้าวออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายในตอนนี้จะทำหน้าอย่างไร
ทำไมจงอินถึงต้องคอยผลักไสเขาไปให้คนอื่นอยู่เรื่อย เรามีกันแค่สองคนก็มีความสุขดีอยู่แล้ว.......
หรือมีแค่ผมคนเดียวที่มีความสุข..........
ผมนั่งเล่นนอนเล่นในห้องเรื่อยเปื่อยระหว่างรอให้ถึงเวลาที่พ่อเลิกงานจนตอนนี้เวลาฃ่วงเลยมาจนถึงห้าโมงเย็นแล้ว ผมโทรไปขอโทษท่านที่หายไปโดยไม่บอกกล่าว ตอนแรกคิดว่าจะโดนด่ากลับมาชุดใหญ่ซะอีกแต่ผมกลับได้ยินเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความโล่งใจแทนเมื่อท่านรู้ว่าผมอยู่ที่บ้านของจงอิน
บีทหนักๆของเพลงที่เปิดฟังอยู่ไม่ทำให้ผมรู้สึกครึกครื้นกับจังหวะของมันเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันกลับทำให้ผมรู้สึกง่วงมากกว่าเมื่อทั้งห้องอยู่ในบรรยากาศเย็นยะเยือกที่ผมชอบซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนกำลังนอนเล่นอยู่ที่ห้องของอีกคน
ผมนอนเอาหัวห้อยลงจากเตียง สายตามองตรงไปที่ประตูระเบียงซึ่งผมรูดม่านปิดไว้อย่างมิดชิดพลางนึกทบทวนเรื่องราวทั้งหมดและเรียงเรียงความรู้สึกตัวเองซะใหม่
ผมคิดว่าตัวเองกำลังชอบจงอิน....
ความรู้สึกนี้มันก้าวข้ามผ่านคำว่าเพื่อนไป....
และผมรู้สึกอย่างนี้มานานพอสมควรแล้ว เพียงแต่ว่า....ผมไม่ยอมรับมัน
........ผมอาจจะต้องเสียเขาไป........
โอเซฮุนกำลังติดเข้ากับกับดักที่ชื่อว่า คิมจงอิน ผู้ชายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์มากมายอย่างร้ายกาจที่เขากำลังแอบชอบอยู่นี่คือ เพื่อน ของเขาเอง
โอเซฮุนนึกขำกับตัวเองที่ชีวิตของเขาตอนนี้ไม่ต่างกับละครหลังข่าว แต่ก็นะ.....ละครพวกนี้มันก็อ้างอิงมาจากชีวิตจริงไม่ใช่หรอ -______-
โทรศัพท์ที่วางอยู่ไม่ไกลกำลังสั่นอย่างบ้าคลั่งผมเอื้อมมือไปหยิบมาดู ความคิดที่ว่าจะปล่อยให้มันนอนสั่นต่อไปก็เกิดขึ้นทันที
จงอินคงจะโทรมาง้อเขาด้วยชานมแก้วโปรดเหมือนเดิมแน่ๆ แต่อารมณ์ของเขาตอนนี้แม้แต่ชานมก็ช่วยอะไรไม่ได้
มองโทรศัพท์ในมืออีกครั้งอย่างชั่งใจ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจสไลด์รับสายจงอินจนได้
"ฉันนอนอยู่" ผมเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองก่อนจะตัดสินใจโกหกไป
(ทั้งๆที่เปิดเพลงดังขนาดนั้นเนี่ยนะ)
"อะ...อืม" กัดปากตัวเองพลางทุบหัวเบาๆก่อนจะรีบปิดเพลง ถึงแม้ว่ามันจะช้าไปนิดก็เถอะ
(หึหึ ว่างไม่ใช่หรอมานั่งซ้อนท้ายจักรยานให้หน่อยสิ)
"หา !!?!" ผมว่าผมต้องได้ยินอะไรผิดแน่ๆ "อะไรนะ !?!"
(มานั่งซ้อนท้ายจักรยานให้หน่อย อากาศกำลังดีฉันจะไปปั่นจักรยานเล่น)
".....มึงมันบ้า" ผมด่าจงอินอย่างไม่มีเหตุผล หรืออาจจะมีแต่ผมไม่รู้ บ้าจริงๆที่อยู่ๆก็มาชวนผมไปซ้อนท้ายจักรยานระหว่างที่มันปั่นกินลมเล่นทั้งที่ก่อนหน้านี้บรรยากาศระหว่างเราสองคนมันโคตรจะมาคุ
(เร็วๆ เดี๋ยวซื้อชานมร้านเดิมให้ด้วย) คิดผิดที่ไหน มันกะจะซื้อชานมให้ผมจริงๆด้วย
อย่างนี้ก็แปลว่ามันกำลังง้อผมอยู่น่ะสิ
ผมกำลังนั่งรับลงอยู่ที่เบาะหลังของจักรยานสีชมพูทั้งคันที่อีกคนบอกว่าขโมยของแม่บ้านมา ในมือผมมีแก้วชานมไข่มุกจากร้านประจำอยู่ด้วยผมมองแผ่นหลังของจงอินที่อยู่ตรงหน้าแล้วนึกถึงซีรีย์เรื่องกุง ถ้าผมซบหลังของจงอินมันจะเกิดอะไรขึ้น !!?
จงอินเลี้ยวเข้าสวนสาธารณะก่อนจะไปจอดใกล้ๆกับบึงน้ำขนาดใหญ่ใจกลางสวนสาธารณะแห่งนี้
ผมเดินไปนั่งกับพื้นหญ้าแห้งๆแถวนั้นห่างจากน้ำพอสมควร เพราะผมกลัวว่าจงอินมันจะเกิดบ้าขึ้นมาแล้วผลักผมลงไปแหวกว่ายอยู่กับฝูงปลาในน้ำ
"พอใจยัง ?" จงอินเดินตามมานั่งข้างๆแล้วถามผม
จงอินชี้ไปที่แก้วชานมในมือผมแล้วยิ้มเยาะ ก่อนจะหยิบหินแถวนั้นคว้างลงไปในน้ำ
ผมไม่ตอบ ความเงียบจึงเกิดขึ้นระหว่างเราสองคนแต่มันไม่ได้มีความเครียดแฝงอยู่แม้แต่น้อย สำหรับผมน่ะนะ.....อาจจะเป็นเพราะว่าบรรยากาศที่ดูอบอุ่นของสวนสาธารณะในตอนนี้ก็ได้ จงอินจ้องมองไปบนผืนน้ำที่เรียบนิ่ง ส่วนผมก็มองเลยไปในทิศที่เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นไล่จับกันอยู่
แต่แล้วความสงบก็ถูกทำลายลงเมื่อเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
"รุ่นพี่ชานยอลหรอ ?" ผมพยักหน้า และทันทีที่ทำอย่างนั้นจงอินก็ฉวยเอาไอโฟนของผมไปถือไว้ทันที
"ฉันจะวางสายนะ...." จงอินพูดเหมือนต้องการถามความเห็นของผม เขากำไอโฟนในมือไว้แน่นระหว่างที่รอคำตอบจากผม
และผมเลือกที่จะส่ายหัวแล้วแย่งเอาไอโฟนคืนมา.....
"เซฮุนที่คอยมองแต่จงอินหายไปไหนแล้วล่ะ" ผมหันไปมองจงอินอย่างตกใจ ไอโฟนในมือส่งเสียงต่อไม่นานมันก็เงียบลงรอบๆตัวเราสองคนจึงเกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง จงอินจ้องมาอย่างไม่ลดละแววตาเขาเต็มไปด้วยความต้องการที่จะรู้คำตอบจากผมในคำถามที่เขาเพิ่งจะถามมา
ไม่ได้หายไปไหนเลย นายแค่ไม่เห็นมันเท่านั้นเอง
"เหมือนกับว่านายมีเรื่องที่ปิดบังฉันอยู่เต็มไปหมดตั้งแต่รู้จักกับรุ่นพี่ชานยอล"
มันก็มีแค่เรื่องที่ฉันชอบนายเท่านั้นแหละ ที่ฉันกำลังปิดบังอยู่
"และฉันไม่ชอบเลย" จงอินเอื้อมมือไปลูบผมของเซฮุนเบาๆ เขารู้สึกว่าตัวเองชักจะพูดมากไปแล้วเมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนของอีกคน เซฮุนเบือนหน้าหนีแล้วเลียริมฝีปากของตัวเอง จงอินมักจะเห็นปฏิกิริยานี้บ่อยๆแต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าอาการนี้มันจะเกิดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายรู้สึกเขิน
"เย็นมากแล้ว เรารีบกลับบ้านเถอะรุ่นพี่คยองซูคงไปรอนายอยู่ที่บ้านแล้วล่ะ"
อัพแล้วจ้า ~!!!!!
วันจันทร์จริงๆ วันจันทร์แล้วนะคะเพราะฉะนั้นอย่าได้ตกใจไป ฮ่าๆๆ
เรื่องของเรื่องคือพรุ่งนี้โรงเรียนเรามีกีฬาสี ก็กลัวว่าพอเลิกแล้วมันจะขี้เกียจ
หรืออาจจะนอนยาวจนไม่ได้มาอัพฟิคให้ ก็เลยมาอัพมันตอนนี้ซะเลย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์และยอดวิวที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ฮา ~
ไม่ได้ว่านะ แค่วิวเพิ่มก็ดีใจเพราะอย่างน้อยก็มีคนคลิกเข้ามาดู อ่านไม่อ่านนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง
ส่วนคอมเม้นท์นี่มันช่วยเราได้มากมายเลย ! แบบว่าพอเห็นจำนวนเม้นท์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วมันคึก !
ฟิคค่อนข้างหดหู่นะ ว่ามั้ย ? T_T พยายามแล้วจ้า แต่มันก็ได้แค่นี้แหละ
เด็กดาวมาไทยเป็นไงบ้าง เราเป็นเด็กตจว.ก็ได้แต่นั่งจ้อง ส่อง ทล.ทวิตเตอร์อย่างเดียว
แต่แค่นี้ก็เหมือนได้ไปอยู่ในสถานที่จริงล่ะ ถึงแม้จะฟินไม่เท่าก็ตามเราเข้าใจดี ฮ่าๆๆๆๆ
จะรีบอัพตอนต่อไปให้จ้า ขอดูอารมณ์ด้วยนะ (โดนถีบรัว)
ความคิดเห็น