รักใสใสของนายตัวร้ายกับนันตัวดี

ลำดับตอนที่ #8 : ความรักเหมือนรถเมย์

“อุ๊ย...หน้าแดงด้วยเรื่องความรักใช่มั้ยล่ะ”อัยยาถามอย่างรู้ทันเพราะสายฝนทำอาการอย่างนี้ไม่รู้จะกี่ครั้งแล้วเมื่อจะบอกว่าจะตนคบกับใคร

“คราวนี้เธอคบกับใครล่ะ”

“ทำไมพูดด้วยท่าทางไร้อารมณ์อย่างนั้นล่ะ ตื่นเต้นกับฉันหน่อยสิ”

“ตื่นเต้นทำไมนี่มันไม่ใช่ครั้งสองครั้งน่ะที่เธอมีแฟน”

“จ้าๆฉันยอมรับว่าฉันเปลื่ยนแฟนบ่อยแต่ครั้งนี้ฉันตั้งใจจะคบกับเขาจริงๆน่ะ (ก็เห็นพูดอย่างนี้ตลอดแหละ)”

“ใครล่ะ”

“นายไม้เพื่อนของนายออฟนั่นแหละ”เมื่อสายฝนพูดเสร็จอัยยาก็ทำตาค้าง

“นายไม้เนี่ยน่ะ เธอคิดดีแล้วเหรอ”

“ใช่ คนนี้แหละ “สายฝนเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ความรักมันก็เหมือนกับการรอรถเมล์นั้นแหละ”

“มันจะเหมือนกันได้ไง”อัยยาพูดพลางหันหน้าไปทางเพื่อน

"อัยยาฟังน่ะ

แม้จะรู้ว่า โลกนี้จะไม่มีผู้ชายสมบรูณ์แบบ

แต่ผู้หญิงทุกคนก็มักจะมี ส เ ป็ ก อยู่ในใจ

ว่าอยากได้ผู้ชายแบบนี้แบบนั้นมาเป็นแฟน

บางคนบอกว่าหน้าตาต้องมาก่อน

แล้วค่อยปรับเรื่องนิสัย

บางคนบอกว่านิสัยต้องมาก่อนหน้าตา

ถึงจะคบกันได้นาน

แต่บางคน...หน้าตายังไงก็ได้ นิสัยไม่สน

ขอแค่รักแล้วรักเลย รักแล้วไม่เปลี่ยนใจ

ซึ่งไม่ว่าสเป็กของเธอจะเป็นแบบไหนก็ตาม

สังเกตไหมว่า ความรักก็เหมือนรถเมล์

สายที่เรารอ มักจะยังไม่มา

ส่วนที่มาจอดอยู่ตรงหน้า ง้อให้เราขึ้นไปนั้น

กลับเป็นสายที่ไม่ได้รอซะอย่างนั้น

เช่นกัน คนที่เราอยากรัก คนที่ตรงสเป็ก ก็มักจะหนีหาย ไม่มาให้เจอซักที

ส่วนคนที่ไม่ชอบหน้าเอาซะเลย กลับขยันโผล่หน้ามาขายขนมจีบให้

แล้วเธอจะทำยังไง? ถ้าคนที่ใช่ ยังไม่มา แต่คนที่มา กลับคือคนที่ไม่ใช่อย่างนี้

เธอจะปฏิเสธคนที่ไม่ใช่อย่างเด็ดขาด เพื่อรอรถเมล์สายที่ต้องการขึ้นไป

หรือเธอจะเลิกรอคนที่ใช่  แล้วโดยสารไปกับรถเมล์สายอื่น

ความรักไม่ใช่เรื่อง “อะไรก็ได้”

เวลาเราจะรักใคร มันจึงไม่ใช่ “รักใครก็ได้”

ชัดไหม? กับคำคำนี้

ต้องให้บอกหรือเปล่าว่าถ้าเธอตัดสินใจขึ้นรถเมล์สายที่ไม่ได้รอนั้น

มันแปลว่าเธอกำลังปล่อยหัวใจให้ “รักใครก็ได้”

อย่างไม่สนว่าเขาจะเป็นยังไง จะแตกต่างจากเธอแค่ไหน

นี่คือเรื่องจริง “ถ้าเธอง่ายกับความรัก ความรักก็จะง่ายกับเธอ

ถ้าเธอเริ่มรักง่าย รักก็จะเลิกราง่ายไม่ต่างกับตอนที่เริ่มรัก”

ดังนั้น แม้ว่าความรักจะเหมือนกับการรอรถเมล์จริงๆ

สายที่เธอรอ กว่าจะมาก็อาจจะนาน

แต้ถ้าเธออยากมีความรักแท้ ก็อย่าเพิ่งท้อ

ถ้าเธออยากเจอกับคนที่จะจริงใจในการเดินจูงมือกันไปสู่จุดหมายของชีวิต

ก็อย่าเพิ่งปิดหัวใจ

เธอควรเรียนรู้ที่จะอยู่เพื่อ “รอ” เขา

เพราะในขณะเดียวกัน “เขาคนนั้น” ก็อาจกำลังยืนอยู่เพื่อรอเธอ

แม้จะนาน แต่ไม่นานเกินไปที่ “คู่แท้” จะตามหากันเจอ”

“...”อัยยาเงียบไปขณะที่คำกลอนของสายฝนเดินมาตรงจุดสิ้นสุด

“และคนคนนั้นคือนายไม้ของฉันเอง”สายฝนพูดต่อหลังจากที่พูดจบทำให้อัยยาหายจากการนิ่งเงียบมาเป็น

“อ้วกๆๆๆๆ “ คำว่า“และคนคนนั้นคือนายไม้ของฉันเอง”ทำให้เสียบรรยากาศ

“ก็อย่าเพิ่งปิดหัวใจ

เธอควรเรียนรู้ที่จะอยู่เพื่อ “รอ” เขา

เพราะในขณะเดียวกัน “เขาคนนั้น” ก็อาจกำลังยืนอยู่เพื่อรอเธอ

แม้จะนาน แต่ไม่นานเกินไปที่ “คู่แท้” จะตามหากันเจอ”

อัยยาทวนคำกลอนตอนนั้น

“จริงเหรอ”เธอถามอย่างสงสัย

“อือ...ถ้าเธอยังรอเขาคนนั้นอยู่ซักวันเขาต้องมาหาเธอแน่ๆ”สายฝนบอกกลับเพื่อน

“ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...”เสียงการกดโทรศัพท์ของอัยยาทำให้สายฝนอดถามไม่ได้

“กดไปหาใครเหรอนี่มัน ตี1 แล้วน่ะ”

“นายออฟ...”

สายฝนฟังเพื่อนคุยกับนายออฟถึงจะมีเสียงทะเลาะกันบ้างแต่มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เธอสงสัย

“คนคนนั้นจะเป็นนายออฟหรือเปล่าน่ะ”