ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เจ้าหญิงนิทรา
อะแห่มๆ สวัสดีจ้า อ่านกันเปนไงบ้างจ้า 555 ไรท์คิดว่าจะไม่ให้รีดอ่านแร้วนะ ลัอเล่นจ้า ไปอ่านกันต่อเถอะเนอะ อยากรู้จังเรยว่าการจุมพิษครั้งนี้จะได้ผลไหมน่ะสิ ... ?
................................................................................................................................
Smile :
ฉันรู้สึกแปลกๆ ในขณะที่ฉันหลับตา จนลืมตาขึ้นแต่ว่าภาพที่เหนนั้นมันมัวเอามากๆเรยล่ะ แต่ว่าฉันเหนดวงตาใครไม่รู้มันใกล้กับดวงตาของฉัน และฉันรู้สึกว่ามีริมฝีปากอันหนา ของใครไม่รุมาถูกกับริมฝีปากฉันเบาๆ แต่ว่าฉันคงรุสึกไปเองจนตามันมองชัด ฉันกรี๊ดทันที
"กรี๊ด!!! พี่แกงทำอะไรสมายค่า!!!"
"ฮ้ะ! พี่ป้าวไม่ๆ ไม่มีอะไรเรย"
"แร้วที่หนูเหนนั้นล่ะ มันคืออะไร"
"สมาย พอเหอะหยุดเถียงที่แกงเถอะนะ ฉันสั่งให้พี่แกงทำแบบนี้เองแหละ ฉันคิดว่ามันคงจะเหมือนในนิทานน่ะ แต่มันก็เปนความจิง สมายตื่นแร้ว..."
"อื้ม! ถ้าพี่ไม่รักสมาย พี่คงไม่ทำแบบนั้นหรอกนะ ^_____^[ยิ้มกว้าง]"
"พี่แกง .... TT [น้ำตาริน]"
"ม่ะๆ มากอดที[พร้อมขยับมือเรียก]"
"พี่แกง...[พร้อมกอดเบาๆกับแกงส้ม]"
"แล้วพี่กับต๊อปจะยังโกดเรายุไหม ... ?"
"ไม่แร้วล่ะ ตอนนั้นฉันแค่น้อยใจนิดหน่อยนะ"
"อื้ม ใช่พี่น้อยใจนิดหน่อยน่ะ"
"เย้! สมายรักพี่แกง แล้วก็ต๊อปด้วยนะ เรากลับบ้านเรยได้ไหมอ่ะ ฟื้นแร้วทั้นที"
"คร๊าบบบบ[กดแตรเรียกหมอ]"
"คับ มีอะไรให้หมอช่วยคับ"
"พอดีว่าคนรักผมฟื้นแร้วคับ กลับบ้านได้เรยไหม ... ?"
"อ้าว ฟื้นเร๊วจังนะคับ ดีใจด้วยนะคับ งั้นก็กลับได้แร้วล่ะคับ"
"เย้! ต๊อป พี่แกง กลับบ้านกันเถอะนะเร๊วๆเข้า[กระโดดออกจากเตียงคนไข้]"
"ดีใจอะไรเว่อร์ๆ 555"
"ดีใจเว่อร์อ่ะ 555"
"ก็อยากกลับบ้านนินา ..."
@หน้าโรงพยาบาล
"เดินดีๆล่ะเด็กน้อย"
"ฮืม โตแร้วนะ หนูไม่ใช่เด็กๆนะ"
"ยังไง สมายก็ยังเด็ก! แล้วก็ยิ่งป่วยๆอยู่ไม่ดีหรอก จับมือพี่ไว้ดีกว่านะ [ยื่นมือมาให้จับ]"
"พวกฉวยโอกาส! ชิ!"
"งอลหรอ งั้นพี่เลิกคบกับสมายจิงๆด้วย"
"ไม่น๊า~ ล้อเล่งน๊า จับมือก็จับมือน๊า~ [คว้ามือมาจับ แล้วยิ้มกว้างให้แกงส้ม]"
"โธ่ ... ถ้าฉันมีแฟนแบบนี้บ้างก็ดีสิ! ชิ!อิจฉาตาร้อนนะเนี่ย ..."
"ฮึๆ อิจฉาหรอ คิดหาแฟนดีๆบ้างสิ!"
"ถ้าจะหาหนูคงเอาพี่แกงนั่นแหละ ><"
"นี่แสดงว่าเทอชอบฉันอ้ะสิ"
"พี่แกง!"
"โธ่ๆ เด็กน้อย พี่ล้อเล่นน๊า"
"โธ่ๆ เราแค่ลองใจเล่นๆเองว่าสมายจะหึงไหม 555 สมายหึงจิงๆด้วยอ่า"
"โห่... แกล้งกันแบบนี้ได้งัยอ่า เฮ้ยๆนั่นๆแท็กซี่มาแร้วไปไหม"
"ไปสิสมาย ถามแปลกๆ[โบกมือเรียกแท็กซี่]"
@แท็กซี่
Smile:
เอ่อ...คือสมายอยากบอกว่ามันเงียบสงัดมากเรย ในรถแท็กซี่นี่อ้ะ แต่ไม่เปนไรใกล้ถึงบ้านแร้ว...
@บ้านของสมาย
"เออ....วันนี้สมายไม่ต้องนอนหอนะ เพราะเด๋วเปนอะไรขึ้นมาแร้วไม่มีคนช่วย อยู่บ้านดีกว่าเนอะ"
"ก็ให้ช่วยงัย"
"มันวุ่นวายน่าสมาย ถ้าเปนอะไรไปจิงๆ อีกอย่างนอนคนละห้องไม่มีใครรู้ด้วยเกิดอะไรขึ้นนะ"
"ก็จิงอย่างที่พี่แกงพูดนะสมาย"
"ก็ได้"
"เก่งมากเด็กน้อย[เอามือขยี้หัวสมาย]"
"วันนี้ให้พี่มาอยู่ดูแลหนูในห้องส่วนตัวของหนูเรยได้ไหมอ้ะ"
"ได้สิ แต่ว่าเรื่องพ่อกับแม่เทอจะให้หรอ"
"เอาน่า เด๋วขอแม่ให้"
เด๋วมาแต่งต่อจ้า ^__________^ ตอนต่อไปน๊า ... ติดตามเรย!
................................................................................................................................
Smile :
ฉันรู้สึกแปลกๆ ในขณะที่ฉันหลับตา จนลืมตาขึ้นแต่ว่าภาพที่เหนนั้นมันมัวเอามากๆเรยล่ะ แต่ว่าฉันเหนดวงตาใครไม่รู้มันใกล้กับดวงตาของฉัน และฉันรู้สึกว่ามีริมฝีปากอันหนา ของใครไม่รุมาถูกกับริมฝีปากฉันเบาๆ แต่ว่าฉันคงรุสึกไปเองจนตามันมองชัด ฉันกรี๊ดทันที
"กรี๊ด!!! พี่แกงทำอะไรสมายค่า!!!"
"ฮ้ะ! พี่ป้าวไม่ๆ ไม่มีอะไรเรย"
"แร้วที่หนูเหนนั้นล่ะ มันคืออะไร"
"สมาย พอเหอะหยุดเถียงที่แกงเถอะนะ ฉันสั่งให้พี่แกงทำแบบนี้เองแหละ ฉันคิดว่ามันคงจะเหมือนในนิทานน่ะ แต่มันก็เปนความจิง สมายตื่นแร้ว..."
"อื้ม! ถ้าพี่ไม่รักสมาย พี่คงไม่ทำแบบนั้นหรอกนะ ^_____^[ยิ้มกว้าง]"
"พี่แกง .... TT [น้ำตาริน]"
"ม่ะๆ มากอดที[พร้อมขยับมือเรียก]"
"พี่แกง...[พร้อมกอดเบาๆกับแกงส้ม]"
"แล้วพี่กับต๊อปจะยังโกดเรายุไหม ... ?"
"ไม่แร้วล่ะ ตอนนั้นฉันแค่น้อยใจนิดหน่อยนะ"
"อื้ม ใช่พี่น้อยใจนิดหน่อยน่ะ"
"เย้! สมายรักพี่แกง แล้วก็ต๊อปด้วยนะ เรากลับบ้านเรยได้ไหมอ่ะ ฟื้นแร้วทั้นที"
"คร๊าบบบบ[กดแตรเรียกหมอ]"
"คับ มีอะไรให้หมอช่วยคับ"
"พอดีว่าคนรักผมฟื้นแร้วคับ กลับบ้านได้เรยไหม ... ?"
"อ้าว ฟื้นเร๊วจังนะคับ ดีใจด้วยนะคับ งั้นก็กลับได้แร้วล่ะคับ"
"เย้! ต๊อป พี่แกง กลับบ้านกันเถอะนะเร๊วๆเข้า[กระโดดออกจากเตียงคนไข้]"
"ดีใจอะไรเว่อร์ๆ 555"
"ดีใจเว่อร์อ่ะ 555"
"ก็อยากกลับบ้านนินา ..."
@หน้าโรงพยาบาล
"เดินดีๆล่ะเด็กน้อย"
"ฮืม โตแร้วนะ หนูไม่ใช่เด็กๆนะ"
"ยังไง สมายก็ยังเด็ก! แล้วก็ยิ่งป่วยๆอยู่ไม่ดีหรอก จับมือพี่ไว้ดีกว่านะ [ยื่นมือมาให้จับ]"
"พวกฉวยโอกาส! ชิ!"
"งอลหรอ งั้นพี่เลิกคบกับสมายจิงๆด้วย"
"ไม่น๊า~ ล้อเล่งน๊า จับมือก็จับมือน๊า~ [คว้ามือมาจับ แล้วยิ้มกว้างให้แกงส้ม]"
"โธ่ ... ถ้าฉันมีแฟนแบบนี้บ้างก็ดีสิ! ชิ!อิจฉาตาร้อนนะเนี่ย ..."
"ฮึๆ อิจฉาหรอ คิดหาแฟนดีๆบ้างสิ!"
"ถ้าจะหาหนูคงเอาพี่แกงนั่นแหละ ><"
"นี่แสดงว่าเทอชอบฉันอ้ะสิ"
"พี่แกง!"
"โธ่ๆ เด็กน้อย พี่ล้อเล่นน๊า"
"โธ่ๆ เราแค่ลองใจเล่นๆเองว่าสมายจะหึงไหม 555 สมายหึงจิงๆด้วยอ่า"
"โห่... แกล้งกันแบบนี้ได้งัยอ่า เฮ้ยๆนั่นๆแท็กซี่มาแร้วไปไหม"
"ไปสิสมาย ถามแปลกๆ[โบกมือเรียกแท็กซี่]"
@แท็กซี่
Smile:
เอ่อ...คือสมายอยากบอกว่ามันเงียบสงัดมากเรย ในรถแท็กซี่นี่อ้ะ แต่ไม่เปนไรใกล้ถึงบ้านแร้ว...
@บ้านของสมาย
"เออ....วันนี้สมายไม่ต้องนอนหอนะ เพราะเด๋วเปนอะไรขึ้นมาแร้วไม่มีคนช่วย อยู่บ้านดีกว่าเนอะ"
"ก็ให้ช่วยงัย"
"มันวุ่นวายน่าสมาย ถ้าเปนอะไรไปจิงๆ อีกอย่างนอนคนละห้องไม่มีใครรู้ด้วยเกิดอะไรขึ้นนะ"
"ก็จิงอย่างที่พี่แกงพูดนะสมาย"
"ก็ได้"
"เก่งมากเด็กน้อย[เอามือขยี้หัวสมาย]"
"วันนี้ให้พี่มาอยู่ดูแลหนูในห้องส่วนตัวของหนูเรยได้ไหมอ้ะ"
"ได้สิ แต่ว่าเรื่องพ่อกับแม่เทอจะให้หรอ"
"เอาน่า เด๋วขอแม่ให้"
เด๋วมาแต่งต่อจ้า ^__________^ ตอนต่อไปน๊า ... ติดตามเรย!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น