OS/SF Just friend | แค่เพื่อนของมาร์ค [Markbam]

สวัสดีผู้อ่านทุกๆคนที่กดเข้ามาน้าค้า

ถือว่าเป็นมือใหม่หัดเขียนก็ได้เน้อ คือแบบเรื่องเก่ามันแต่งไม่จบ แต่เรื่องนี้จะเอาให้จบ!

ไม่ว่าผู้อ่านจะหลงเข้ามาหรืออะไรก็ตามนะ ฮอล

ไรท์ชื่อโยอาร์ เรียกไรท์ว่าไรก็ได้งับ

ไรท์อาจจะมาๆหายๆ

เนื้อเรื่องคือแต่งแบบด้นสด เลยน้า ถ้าอัพช้าก็ขออภัยค่า

ฝากติดตามอ่านด้วยเน้อ

+คำเตือน+

ฟิคเรื่องนี้เป็น

ช   ♥    ช

นอกจากนั้นแล้วฟิคเรื่องนี้อาจจะมีดราม่านิดๆหน่อยๆ

ฝากติดตามอีกทีค่า

เข้าไปคุยกันในทวิตได้ฮับ

#เพื่อนแบมเองไงจำไม่ได้หรอ

INTRO

"อ้าว มายืนทำไรกันตรงนี้อะ คู่จิ้น " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำให้ทั้งสองคนที่โดนกล่าวหาว่าเป็นคู่จิ้นต้องหันขวับ

"ไม่ใช่ซะหน่อย!/ไม่ใช่ละไอ้แจ็ค!" เสียงทั้งสองประสานกันดังลั่นจนเจ้าตัวแทบตะครุบปิดปากไม่ทัน 

"ฮ่าๆ ก็แค่ล้อเล่นเองแหม จริงจังกันไปได้น่า ยังไม่ชินอีกหรอวะพวกมึงอะ" น้ำเสียงแกมหยอกล้อ พร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายที่ทั้งสองชอบปฏิเสธเวลาโดนแซวแบบนี้ทุกทีไป

".." ร่างสูงที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาจนสาวๆต้องเหลียวหลังมอง อย่่างมาร์คไม่มีเสียงใดตอบรับเพื่อนสนิทอย่างแจ็คสันใดใดทั้งสิ้น

"อะ.. อ๋อ ก็คือว่ามาคุยเรื่องงานกีฬาสีเฉยๆ"  กลายเป๋นว่าร่างบางใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ไม่เหมือนผู้ชายสักนิดต้องตอบแทนอีกคนที่เงียบเป็นเป่าสาก

"หืมมม ใช่หรอ มาคุยกันเงียบๆสองคนเนี่ยนะ" แจ็คสันเอ่ยอย่างต้องการจับผิด ทำให้แบมแบมเกิดอาการลนขึ้นมา สายตาล่อกแล่กๆ  

"พูดมากว่ะไอ้สั้น ไปเรียนได้แล้ว" มาร์คหันไปพูดกับแจ็คสัน และประโยคหลังบอกกับแบมแบม แล้วก็กอดคอแจ็คสันไปยังห้องเรียน

"ตั้งใจเรียนนะทั้งสองคน" แบมแบมตะโกนไล่หลังไปหลังจากได้สติว่ามาร์คบอกกับตน แล้วก็เป็นแค่แจ็คสันที่หันมาบ้ายบายแบมแค่คนเดียวเท่านั้น

โหยเกือบเอาตัวไม่รอดแล้วไงไอ้แบม รีบเดินกลับห้องดีกว่า อ่า สวัสดีครับทุกคน ผมแบมแบม กันต์พิมุกต์ ภูวกุลครับ ตอนนี้ผมกำลังอยู่ ม.5 โรงเรียนเจวายพีศึกษาครับมเป็นลูกคนเดียวฮะ แอบเหงานะ เพราะป๊ากับม๊าก็ไปทำงานกว่าจะกลับก็ดึกๆสามสี่ทุ่มนู่นน่ะ ผมมีเพื่อนสนิทอยู่สามคนเองครับ คือมี ไอ้ยูค ไอ้แจ แล้วก็ไอ้กุกครับ สนิทตั้งแต่ประถมโน่น เลยรู้ใจกันเป็นพิเศษ หุหุ ส่วน.. คนที่ผมคุยด้วยก่อนที่แจ็คสันจะมาน่ะครับ จะว่าเป็นเพื่อนก็ได้ล่ะมั้งครับ มาร์คน่ะ เห็นผมเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นแหละ นี่ผมดึงดราม่าหรอ ไม่ ใครดร่าม่า ไม่มี๊ เอ่อชั่งเถอะครับ เอาเป็นว่ามาร์คน่ะเป็นเพื่อนของผม เขาอยู่ห้อง 2 เด็ก Top Star น่ะครับ เด็กสายวิทย์ที่เก่งมาก แต่มาร์คเคยบอกผมนะครับตอนแรกจะสอบ Gifted แต่การแข่งขันสูงไปเลยไม่เอา Giftedเนี่ยเจ๋งเป้งโคตรๆ หัวกะทิของโรงเรียนน่ะครับ เอาง่ายๆคือมาร์คเนี่ยเก่งมาก เรียนดี กีฬาเด่น(แบดมินตัน บาสเก็ตบอล ว่ายน้ำ และอีกมากมายก่ายกอง) กิจกรรมเลิศ แถมเป็นรองประธานนักเรียนอีกด้วย.. เพอร์เฟ็คสุดครับผู้ชายคนนีแปลกที่มาร์คจะมีแต่คนรุมชอบ.. และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่ชอบมาร์ค แล้วก็เป็นคนที่รุ่นน้อง รุ่นพี่ เพื่อนๆต่างจิ้นกัน เอาจริงๆเดี๋ยวผมจะท้าวความเลยนะ... 

แต่ก่อนที่ผมจะท้าวความผมลืมไปเลยว่าต้องไปเรียน!! ตายแล้ว หลังจากที่ลามาร์คกับแจ็คสัน ผมก็เดินเตะฝุ่นเตะทราย เหมือนเดินจงกลมเข้าห้องเรียน แล้วตอนนี้ก็สายมาครึ่งชั่วโมงเลย.. โอ้โห อยากจะโดดๆไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่วิชานี้มันโดดไม่ได้เลยน่ะสิ ก็อาจารย์ศรีสมานแกเฮี้ยวอย่าบอกใครเชียว ผมว่าผมต้องเล่นละครละล่ะ หุหุ

ผมรีบวิ่งแจ้นไปถึงห้อง ก็เห็นเจ๊สมานยืนสอนอยู่หน้าห้อง ผมรีบกุมท้องเหมือนปวดท้อง ขออนุญาติเข้าห้องแต่เจ๊แกก็ห้ามไว้ก่อน..

"กันต์พิมุกต์เธอมาสายไปครึ่งชั่วโมง ! " ผมกำลังจะอ้าปากแก้ตัวไป

"ไม่ต้องมาแก้ตัว ไป ไปยืนหน้าห้องคาบไม้บรรทัดกระต่ายขาเดียว จนกว่าจะจบชั่วโมง" เอ้าไรของเจ๊แก ผมหันสายตาไปหาเพื่อนทั้งสามของผมมันก็ได้แต่ส่งสายตาประมาณว่า กูเตือนมึงแล้ว / กูโทรหามึงแล้ว / กูขอสมน้ำหน้ามึง โอ้โห แต่ละตัว เอ้ย คน ผมเดินไปหยิบไม้บรรทัดที่โต๊ะ แล้วกัดฟันด่าพวกมันไป แล้วก็ออกมาตามคำสังเจ๊แก โห นี่ผมต้องยืนยี่สิบกว่านาทีเลยหรอ ฮือ เอ๊ะ คาบนี้คาบสุดท้ายนี่หว่า คาบนี้มาร์คเรียนห้องติดกับผม.. โอ้ยยย เอาอีกแล้วกันต์พิมุกต์ ทำเรื่องขายหน้าอีกแล้วสิน่า

กริ๊งงงงง

เสียงบอกหมดคาบดังขึ้นผมกำลังจะเดินกลับเข้าอาจารยืก็ให้ผมยืนต่ออีก 5 นาที จนกว่าอาจารย์จะสอนในห้องจบ ผมก็ได้ยินเพื่อนในห้องโอดครวญกันใหญ่แต่ก็ต้องยอมทำตามล่ะนะเพื่อนๆ แบมเองก็เช่นกัน ฮือ  เอ่ออ.. ผมกระพริบตาปริบๆให้กับบุคคลสองคนที่ยืนอยู่หน้าผม คนหนึ่งขำ อีกคนหนึ่งยืนหน้านิ่ง

มาร์คกับแจ็คสันน่ะครับ ผมหันส่งสายตาไปให้แจ็คสันอย่างเดือด ไม่ให้มันขำ มาร์คทำหน้าสงสัยแต่ก็มีเสียงขัดขึ้นก่อนที่มาร์คจะอ้าปากพูด แล้วมารืคกับแจ็คก็หันไปไหว้เจ๊สมาน

"อ่า กันต์พิมุกต์พอแล้ว กลับบ้านได้ แล้วอย่ามาเรียนสาย 30 นาที อีกล่ะ ครั้งต่อไปฉันจะหักคะแนนเธอนะ นี่มาร์ค ต้วน เธอเป็นเพื่อนกันต์พิมุกต์ใช่ไหม เตือนๆกันบ้าง เราน่ะ ก็เอาอย่างมาร์คต้วนเขาบ้าง" โอ้ย ผมอายอะทุกคน นี่เจ๊สมานบอกเรื่องแบบนี้กับคนที่ผมชอบ โอ้มายก็อด อยากตายครับ อายมาก 

"ไม่ใช่แค่เพื่อนครับจารย์ หุหุ " เสียงไอ้จั๋นพูด

"แจ็คสันพูดน้อยๆลงหน่อย มาช่วยฉันถือของเลยมาไปเอากับ ชเวยองแจด้านนู้นรีบตามมาละ" พวกผมก็สวัสดีเจ๊แกไป แล้วผมก็ทำหน้าแลบลิ้นใส่แจ็คสันมันครับ สมน้ำหน้า ผมมองตามไอ้แจ็ค ไอ้แจเดินไปคู่กันครับ สงสัยไอ้ยูคกับไอ้กุกไปห้องน้ำมั้งครับ ผมเลยหันตัวจะไปเก็บของบ้าง แต่ก็ไม่ทันได้ไปมีมือใหญ่จับหัวผมไว้อยู่

"เดี๋ยวเราอะ จะหนีไปไหน ไปทำอะไรมาเข้าสายตั้ง 30 นาที เถลไถลอีกแล้วนะเราอะ" เสียงทุ้มนุ่มถามผมไม่หยุด

"ก็เดินเพลินไปหน่อยอะ แหะๆ "

"บอกแล้วใช่ไหมว่าให้รีบไปเรียน"

"รู้แล้วน่า-3- แต่ขามันเดินช้าเองนี อู้ๆๆ ื้ออๆ"

"เจ็บนะมาร์ค!"

"หึหึ เด็กดื้อต้องโดนทำโทษ"

TALK

หุหุ จบไปแล้วกับอินโทรครับโผ้มมมม ฝากติดตามด้วยนะฮับ

สกรีมฟิค #เพื่อนแบมเองไงจำไม่ได้หรอ