[YUMARK FANFICTION PROJECT] PROPAGANDA #Spoilers

ลำดับตอนที่ #2 : [Spoiler#2] Don't crack under pressure - by BBY.

[ 12:00 AM ]

ในความรู้สึกปวดหัวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง เพดานสีเทากระดำกระด่างเป็นสิ่งแรกที่มาร์คเห็นเมื่อฟื้น

ต้องใช้เวลาเกือบนาทีกว่าจะปรับสายตาเข้ากับแสงไฟกะพริบติดๆ ดับๆ ในห้องได้ สัมผัสของพื้นเมื่อยันตัวขึ้นนั่งเป็นความไม่คุ้นชินอย่างที่สองที่รู้สึก--ขรุขระและเย็นชืด--ไม่ใช่พรมนุ่มๆ ในห้องพักหรือแม้แต่ไม้ปาร์เกต์ขัดมันของพื้นห้องบอลรูมบนเรือยอร์ชหรู แต่เป็นคอนกรีตเปลือยราคาถูกในห้องเก็บของ...ใช่ มันน่าจะเป็นห้องเก็บของ หากจะอนุมานจากกล่องลังมากมายที่เห็นกองไว้ระเกะระกะ และกลิ่นอับชื้นเหมือนกับว่าอากาศในห้องไม่ได้ถ่ายเทมานาน

เท่าที่จำได้...ก่อนหน้านี้เขากำลังพูดคุยกับดาราหน้าใหม่ที่บังเอิญเป็นแฟนหนังสือของเขา และ…เท่าที่จำได้ ตอนหลับตาลงครั้งสุดท้าย แม่สาวไฟแรงสูงนั่นกำลังพยายามทำความรู้จักเขาให้มากขึ้นด้วยการบดเบียดจูบและทุกอย่างที่เจ้าหล่อนมี...พวกเขาควรจะจบลงที่ห้องของใครคนใดคนหนึ่ง แล้วมาร์คก็ควรจะตื่นขึ้นมาบนเตียง หรือโซฟา หรืออย่างขาดสติที่สุดก็อาจจะเป็นพรมสักที่ ไม่ใช่ห้องเก็บของท่าทางไม่เป็นมิตรเพียงลำพังแบบนี้

รสหวานเจือจางซึ่งยังทิ้งรอยอยู่บนริมฝีปากถูกแทนที่ด้วยเหงื่อเค็มปร่าที่เริ่มซึมชื้น มือเปื้อนฝุ่นถูกยกขึ้นเช็ดถูใบหน้าแรงๆ

แต่มาร์คจำไม่ได้ และช่วงความทรงจำหลังจากนั้นที่ขาดหายไปก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าอากาศในห้องดูจะอบอ้าวกว่าที่เป็น 

Rrrrrrr…Rrrrrrr...

สายตาปราดหาต้นกำเนิดเสียงทันที ก่อนจะพบว่ามันมาจากโทรศัพท์ฟีเจอร์โฟนรุ่นเก่าบนพื้นกลางห้อง ในแสงไฟกะพริบที่ไม่เอื้อต่อการใช้สายตา มันยังถูกวางไว้ตรงบริเวณโล่งกว้างเหมือนจงใจทิ้งให้มองเห็นชัดเจน

ไกลเกินกว่าจะเอื้อมมือถึงในครั้งเดียว หากชายหนุ่มยังไม่ทันได้ขยับตัวเพื่อลุกขึ้นรับสายด้วยซ้ำ เสียงเรียกเข้าก็พลันหยุดลง ทิ้งเขาไว้ในห้องเงียบสงัดที่ได้ยินแต่เสียงลมหายใจกระชั้นของตัวเอง 

หัวใจเต้นกระหน่ำ จากประสบการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นหนังสือ หนัง หรือแม้แต่นวนิยายที่ลงมือเขียนเอง...มาร์คพอนึกออกว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

( …Dears, how’s your sleep? ) 

เสียงจากสปีกเกอร์โทรศัพท์ที่เขาไม่ได้กดรับบาดลึกลงในโสตประสาท 

( Was it well? sweet​ly? peacefully? )

จังหวะที่หนึ่ง...เมื่อเหยื่อรู้ตัวและพร้อมแล้ว ผู้ควบคุมจะทำการทักทาย

( …or was it a nightmare? )

เนื้อเสียงที่ถูกบีบจนแตกซ่าไม่เป็นธรรมชาติ แยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าคนพูดเป็นหญิงหรือชาย เมื่อสะท้อนก้องในห้องแคบๆ ไม่มีใครแบบนี้ ฟังแล้วยิ่งน่าขนลุก

( ไม่มี…ไม่มีใครฝันร้ายเลยหรือ... )

แม้กระทั่งเสียงหัวเราะแผ่วๆ ที่ดังให้ได้ยินก็ยังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ...ไร้อารมณ์ 

( น่าเสียดาย เพราะต่อจากนี้ไป เชื่อเถอะว่าฝันร้ายยังจะดีกว่าตื่นเสียอีก )

‘พูดบ้าอะไรวะ!’ เสียงทุ้มห้าวที่ตะโกนแทรกขึ้นมากะทันทำเอาคนฟังเกือบๆ จะสะดุ้ง...ยังมีคนอื่นอยู่อีก เป็นผู้ชายท่าทางใจร้อนเสียด้วย เขาจับสังเกตได้ทันที ‘มึงเป็นใคร โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้นะโว้ย!’ 

ความโกรธคือหนึ่งในอารมณ์พื้นฐานของมนุษย์ ความกลัวก็เช่นกัน มาร์คสัมผัสได้ถึงสองอย่างนี้ในกระแสเสียงโวยวายเมื่อครู่ ทว่ากับคำตอบรับจากปลายสายอีกฝั่ง...ชายหนุ่มจับได้เพียงน้ำเสียงนิ่งสนิทเหมือนเครื่องอ่านเทปหรือจักรกลมากกว่าจะเป็นมนุษย์ เหมือนกับถูกโปรแกรมไว้ว่าให้พูดในสิ่งที่ต้องพูด ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างอื่นนอกเหนือจากนั้น...สงบและเยือกเย็น แม้กระทั่งตอนเอ่ยถ้อยคำที่เปรียบเสมือนสัญญาณเริ่มต้น ก่อนจะดับหายไป

( ยินดีต้อนรับเข้าสู่ ‘เกม’ )

— โปรดติดตามต่อในเล่ม —

O W E N TM.