คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ● SOMETHING 00 [end ]
● SOMETHING ●
- 00 [end...]
นี่เป็นสิ่งไม่ถูกต้อง นี่มันไม่ใช่ความรัก
내게 상처뿐이야 이러지 마 (너 이러지 마)
มันมีแต่ทำให้ฉันเจ็บ อย่าเป็นแบบนี้เลย
널 사랑 했지만 이제는 아니야
ฉันเคยรักเธอก็จริง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว
너의 기억에서 날 잊어줘
ลบฉันออกไปจากความทรงจำของคุณเถอะ
I Don't Wanna Cry No More More
ฉันไม่อยากจะร้องไห้ไปมากกว่านี้อีกแล้ว
‘เรา...เลิกกันเถอะ’
‘ทำไม? บอกพี่สิพี่ทำอะไรผิด!’
‘ไม่...พี่ไม่ผิด ผมผิดเอง ผมขอโทษ’
“ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!”
พรึ่บ!
“แฮก แฮก! แฮก!!”เสียงหอบหายใจถี่ๆดังก้องในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่แสนอ้างว้าง เหงื่อกาฬไหลจากไรผมสีแดงเข้มลงมาตามขมับ มือหนาไม่แม้แต่จะเช็ดออกแต่กลับเอือมมือไปหยิบซองบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะหัวเตียงมาจุดสูบ ริมฝีปากสีซีดเป่ากลุ่มควันขุ่นโขมงลอยคลุ้งไปในอากาศ ขณะที่สูบบุหรี่เขาก็นึกถึงเรื่องที่เพิ่งฝันไป
ทำไม? ทำไมถึงฝันถึงเรื่องนี้อีกแล้ว!?
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิด ตัดสินใจขยี้มวนบุหรี่ที่เพิ่งสูบได้ไม่ถึงครึ่งมวนกับที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่ข้างเตียง คว้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างๆที่เขี่ยบุหรี่มาเปิดดู
2.34 AM. เหอะ!
มือหนาขยี้กลุ่มผมสีแดงอย่างหงุดหงิดกว่าเดิมเป็นเท่าตัว เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินออกจากห้องนอน และเข้ามาหยิบเบียร์ในห้องครัวแทนการไปนอนต่อ ถึงจะนอนตอนนี้เขาก็ไม่มีกระจิตกระใจจะนอนลงหรอก เขาเดินเอื่อยๆมานั่งลงบนโซฟาดังสีดำในห้องนั่งเล่น มือหนาคว้ารีโมทเปิดโทรทัศน์ส่วนมืออีกข้างก็ยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม นัตน์ตาคมจ้องรายการถ่ายทอดสดบอลตรงหน้าไม่วางตาแต่เขากลับไม่รับรู้อะไรสักอย่าง
ผ่านไปเนิ่นนาน แต่เขาก็ยังคงจ้องรายการต้องหน้าไม่วางตาถึงแม้การถ่ายทอดสดบอลจะจบไปแล้วแต่เขาก็ยังคงนั่งนิ่งๆดูรายการตรงหน้าต่อไป เป็นเวลานานกว่าหลายนาที จนร่างสูงทนไม่ไหวคว้ารีโมทข้างตัวมากดปิดทันที
เสียงโทรทัศน์เงียบไปแล้วแต่กลับได้ยินเสียงสายฝนตกกระทบกับกระจกหน้าต่างบานใสแทน คิ้วเข้มทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน อาการหงุดหงิดเข้ามาครอบง่ำอีกครั้ง กระป๋องเบียร์ที่ยังดื่มไม่หมดถูกวางไว้บนโต๊ะกระจกใส เขาเอนหลังพิงกับพนักพิงอย่างต้องการจะพัก เปลือกตาสีอ่อนปิดลงอย่างช้าๆ เสี้ยวหนึ่งก่อนที่ร่างสูงจะเข้าสู่ห้วงนิทรา...
...เขาเห็นร่างเล็กของใครบางคนอยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าน่ารักนั่นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใสส่งมาให้เขาและนั้นก็ทำให้เขาเผลอยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว เสียงหวานดังก้องไปทั่วโสตประสาท เขาจำได้เสียงนี้...เสียงของคนที่เขารัก คนที่เป็นทั้งดวงใจและคนรัก...
‘พี่มาร์คมานี่ๆ’
‘อะไรครับ? หืม’
‘ก็นี่ไง น่ารักป่ะ? แบมเก็บได้ที่หน้าคอนโดเราแหละ’
‘อืม...น่ารัก น่ารักมากเลยล่ะ’
‘เห็นม๊าาา ว่าแล้วพี่ต้องว่ามันน่ารัก ต่อไปนี้แกเป็นคนในครอบครัวฉันนะเจ้าเหมียว’
‘เมี๊ยว~’
‘ต่อไปนี้มันเป็นลูกเรานะ~’
‘ได้สิ ชื่อว่าไรดีล่ะ’
‘...อืม ชื่อบู้บี้ บู้บี้ดีป่ะ? 5555555’
‘เข้าท่าดี’
‘ห๊ะ! ล้อเล่น จะเอาจริงอ่ะ’
‘จริง..’
‘งั้นแกชื่อบูบี้นะ บูบี้ 555555’
‘แบมแบม’
‘ครับ?’
‘……..’
‘ไรอ่า...เรียกแล้วไม่..’
‘พี่รักแบมนะ’
‘...แบมก็รักพี่มาร์ค’
...แบมแบม อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ พี่รักแบมมากนะ...
ความคิดเห็น