คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : open heart [คำถาม?]
ที่โรอาหาร
ฮ้าผมอมินรายานัวอีรอบนะร้าบJ อนนี้พวผมพาันมาที่โรอาหาร สาวๆพาันรี๊พวผมให่แ่ผม็พอรู้ีว่าพวผมฮอแ่ไหน >//< พวผมอโ๊ะและแยันออไปื้ออินัวเอ ผมแยออมาับฮยอนอที่รัส่วนแทมินไปับพวเ็ๆ ะว่าไปแทมินไปสนิทับสอนนั้นอนไหนว่ะ- -?
“ที่รัรับ^^”
“ว่าไฮยอนอที่รั><”
“แทมินเ้ารู้ัสอนนั้นมา่อนหรอรับ?”
“ไม่นี่ เ้า็ เหมือนันว่าสนิทันอนไหน- -แล้วที่รัถามทำไมอ่ะหรือที่รัอบแทมิน-^-”
“อ่า^^;; ไม่ใ่อย่านั้นนะรับ เ้าแ่ถามเยๆเอปิไม่เห็นสอนนั้นสนิทับใร่ายๆหน่ะรับ”
ฮยอนอถึับปาเหื่อเพราะลัวแฟนี้หึะอลเอา
“อย่าให้เ้ารู้นะว่าัวเอนอให้ไม่ั้นับเื้อนไอ่นั้นแน่ หึหึ”(ลีอมินนายน่าลัวมา)
“แหะๆ ยัไเ้า็ไม่มีทานอใัวเอหรอ เอ่อ…. เราไปหาอะไรินันีว่านะที่รั^^;;”
อปาเหื่ออีสัรอบแฟนผมน่าลัวมาTT0TT
No minwoo ‘part
ผมแยับฮยอออมาื้ออินันอนนี้ผมยอมินและเพื่อนอฮยอำลั่อแถวื้อน้ำัน ริๆแล้ว ผมับยอมินไม่ไ้สนิทอะไรับเพื่อนอฮยอหรอฮ้ะ แ่เพีแ่ผมอยาให้ฮยอสอนสวีทันไรับ เลยวนเพื่อนอฮยอออมาเิน้วยัน> <
“น้อมินวูรับเี๋ยวฮยออไปื้อออย่าอื่น่อนนะรับ”
“อ่อ ไ้รับๆ^^”
“ยอมินๆ”
“……”
“ยอมินนนนนนน”ไอบ้านี่เรียยาริเี๋ยว็ับหูเลยหนิ- -
“……”
“ยอมินโว้ยยยย” ะโนใส่หูแม่ะเลย
“นายะะโนเรียป้านายมาหาเหรอไห้ะ!!!”
“็เรียีๆไม่อบอบให้ะโน นายยืนหลับหรอไห้ะ เรียแทนที่ะอบลับยืนนิ่- -นายนั่นแหละที่ทำให้ัน้อะโน”
“สรุปันผิ ?”
“็เออิ ูิ๊นมอหมแล้วไม่อายบ้าไ-3-”
“เหอะ นที่้ออายวรเป็นนายมาว่ามั้ ็นายเป็นนที่แหปาไม่ใ่ันะหน่อย”
“ฮึ่ยยย! ไม่ไม่ินมันแล้วน้ำเนี้ย!หมอารม์”
“ัน่วยเพิ่มอารม์ให้ไม?”
ป้าบบบ
“เี๋ยวถีบล้มเลยไอบ้านี่!!!”
“ถ้าะถีบแล้วยมือมาีทำไม นายะเอามือถีบันหรอ?”
“วนีริๆ ให้ายเหอะ!! ฝาื้อน้ำแล้วเอาไปให้ที่โ๊ะ้วย!!”
ผมเินหมอารม์(?)มาที่โ๊ะหน้าอารม์เสีย(อ่อออ)เป็นบ้าเลยยอมินมันวนอวัยวะเบื้อล่าผมลอเลย(?)เรียไม่อบอบทำหน้าวนีนใส่(อ่อ อีรอบ) อยู่ใล้ที่ไรประสาทะินแรๆหล่ะทำเป็นเียบรึม พอนานๆเ้าหน่อยหล่ะออลายะเห็นแ่มัสอลูาเลย!บ่นไม่ทันไรมาะเเละ
ปึ้
“วาีๆไม่เป็นหรอไห้ะ!”
“วามสุ- -”
“แ่ันไม่อบ!!”
“นั้นหล่ะวามสุ”
“ยอมิน!”
“พอเลยสอนนี้เลิทะเลาะันไ้แล้ว”
“แ่มันวนผมอ่ะฮยอL”
“ปล่อยมันไปเถ๊อะ”
“็ไ้ฮ้ะเหอะถ้าไม่ใ่เพราฮยอนายโนแน่!!”
“= =”
“อ่าๆพอแล้วๆิน้าวเ้าไปเลยาอนนี้ทะเลาะันอย่าับแฟนหน่ะ”
“บะ...บ้าเหรอฮยอผมไม่เอาไอนี่เป็นแฟนหรอ(หราา)”
“-// -ี้เ่าอมิน”
“แล้วนายหน้าแทำไม?^^”
“อย่ามั่ว พอเลย นายน่ารำาริๆ ันะิน้าวแล้ว-//-^”
“หึๆมีอะไรแน่ๆเลยพวนายเนี่ย^^”
“- -^”
“อ่า อโทษนะทุนที่ให้รอริๆน่าะินัน่อนเลย^^”
“ไม่เป็นไรหรอแทมิน นั่เหอะะไ้ิน้าวัน^^”
“โอเ^^”
ZzzZ<<< แสถึวามเียบ เียบมา เียบนะไม่ใ่หลับ-o-
.
.
.
.
.
“โอ้ะ……โอ้ยยย”
“แทมินนายเป็นอะไร?”
“ันปวท้อโอ้ยยยยย”
“เห้ยๆยอมินนายพาแทมินไปห้อพยาบาลหน่อยิ”
"เเล้วทำไม้อเป็นันหล่ะเพื่อนนายไม่ใ่หรอไ- -"
“นายะมีน้ำใหน่อยไ้ไมยอมินูแทมินไม่ไหวแล้วนายนั้นเเหละพาไปเร็วๆเลย”
“เออๆ ็ไ้- -^’’ พรึ่บ <<<เสียอุ้ม เหมือนมา- -
ห้อพยาบาล
ยอมินอุ้มฮยอไปที่ห้อพยาบาลพอถึห้อพยาบาลอาารย์ประำห้อ็ไล่พวผมออมาเลยมาไม่รู้ว่าอนนี้ฮยอเป็นยัไบ้า
10นาทีผ่านไป (ไวเหมือนเป็นแ่ฟิ ็เอออะิ)อาารย์็ออมาาห้อพยาบาล
“นัเรียนใหม่ใ่ไม?”
“อ่ารับ แล้วเพื่อนผมเป็นยัไรับ”
“็ไม่ไ้เป็นอะไรมาแ่ปวยัไม่ท้อเท่านั้น”
“อบุรับอาารย์”
แล้วอาารย์็เินาไปอย่าสบ เห้ย!ยัไม่าย ไว้อาลัยมุ3นาที
“เ้าไปูแทมินเหอะ”
“เป็นไบ้าแทมิน”
“ีึ้นแล้วหล่ะ^^ ”
“แน่ใเหรอแล้วะึ้นไปเรียน่อไหวไม?หรือะนอนพั่อ”
“อ่าริๆเรา็อยาึ้นไปเรียนนะแ่ไม่ไหวยัปวท้ออยู่เลย พวนายึ้นไปเรียนเถอะ”
“เอาี้แล้วันให้ยอมินอยู่เฝ้าไหนๆนาย็ไม่เ้าเรียนแล้ว็้อไปหาที่นอนอยู่แล้วนิอยู่เฝ้าแทมินแล้วัน^^”
“อ้าวอะไรอีว่ะเนี้ย ทำไม้อเป็นันหล่ะ- -”
“เพราะนายว่าไ เออหน่าแ่นี้เอ่วยันหน่อยไ้ไมหล่ะ เอาเป็นว่าลโอเนะั้นันไปหล่ะบายJ”
“เห้ยๆอะไรว่ะเนี้ยอมิน พูเอเออเอให้ายเหอะวุ่นวายริเลย!!!”
“น้อยอมินึ้นไปเถอะฮยออยู่ไ้”
“่าเถอะไหนๆ็ไม่มีอะไรทำแล้วนินาย็นอนไปแล้วันัน็ะนอน- -”
“^^”
ระหว่าทาึ้นห้อ
ผมและฮยอเินออมานอห้อพยาบาลปล่อยให้ยอมินเฝ้าฮยอไป ริๆผมยั มึน อึนๆ เอ๋อๆ อยู่เลยนะฮ้ะ อยู่ีๆอมินฮยอ็ให้ยอมินเฝ้าเพื่อนอเ้าอย่าับะับู่ให้แหนะ ผมอิาัแ่เพราะอะไรผม็ยัหาำอบไม่ไ้อยู่ียิ่อนที่ยอมินยอมเฝ้าฮยอ(?)อยู่ๆผม็รู้สึี๊ึ้นมาที่หน้าอแ่ผม็ไม่รู้สาเหุว่าเพราะอะไรหรือว่าผมะป่วยนะ เห้อบ้าริ ทำไมผมถึอิาฮยอหล่ะยอมินแ่เฝ้าฮยอเออีอย่าผม็ไ้ิอะไรับยอมินนิ(?) ่าเถอะึ้นห้อไปเรียนแล้วอนเย็น่อยมาูใหม่็ไ้วามรู้สึนี้อาะหายไป้วย็ไ้มั้
ห้อเรียน
วันนี้วัมินไม่มายอมิน็ไม่อยู่ผมรู้สึเหาริๆปิเวลาเรียนผมะุยับวัมินลอเลยแ่ั้แ่ผม บอเรื่อที่ผมบออบวัมินไปเรา็ไม่ไุ้ยันอีเลย ทุอย่าผิที่ผมเอถ้าวันนั้นผมเ็บอารม์ไ้ มาว่านี้เรายัุยันปิไ้แ่อนนี้มันไม่เหมือนเิมอีแล้วผมรู้สึแย่ริๆ ผม้อัใาวัมินแล้วสินะ ยิ่อนนี้วามรู้สึผมมันเริ่มปลี่ยนไปเรื่อยๆ เหมือนับยิ่ผมเห็นยอมินมาเท่าไหร่ใมัน็เ้นมาเท่านั้นรอยยิ้มแรที่ผมเห็นอยอมินำบออบี้เ่าอยอมินมันทำให้ผมหวั่นไหว ถ้าอนนี้ผมยัลืมวัมินไม่ไ้แล้วยัไปหวั่นไหวับยอมินอีผม็เป็นนสอใ'ั้นหรอ ยัไผม้อหยุและลอิสัทีว่าอนนี้ริๆแล้วผมอบใรหรือแ่หวั่นไหวเท่านั้น.......
อัพสัทีTOT เหนื่อใับหัวสมอัวเอริอ่านเเล้วเม้น้วยนะไรเอร์ะไ้มีำลัใในารเเ่มาว่านี้:D อบุรีเอร์ทุนที่อ่านนะ้าบ
ความคิดเห็น