ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : OH Please:: เนียน
- 5 -
ณ �หน้าห้องพยาบาล
ครืดดดดดด
"ดีนะที่ยังไม่ปิด" ร่างเล็กพูดพลางเดินไปเปิดไฟและหายาทาแผล
"และนั้น �มึงจะยืนเฉย ๆ อีกนานมะ แล้วแผลมันจะหายมั๊ยหล่ะ" �ร่างเล็กพูดอย่างรำคาญพลางเดินไปลากแขนร่างสูงให้ไปนั่งบนเตียง
"ครับ ครับ" ร่างสูงก็ว่าตามอย่างง่าย
"ถอดเสื้ออก !"
"เด็กน้อยก็ . . . พูดไรม่รู้'' ร่างสูงยังเล่นไม่เลิกชักทำให้แบคฮยอนคนนี้เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาจริง ๆ แล้ว ร่างเล็กจึงทำท่าว่าจะเดินออกไปจากห้อง
แต่ร่างสูงก็รั้งมือไว้ซะก่อน.
"ok ok ไม่เล่นละ" ว่าจบร่างเล็กก็กลับมายืนอยู่ตรงร่างสูงเหมือนเดิม �จากนั้นร่างสูงก็ถอดเสื้อออกโชว์ให้เห็นร่างกายอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
อย่างคนมีสุขภาพดีทำให้แบคฮยอนจ้องอย่างไม่วางตา
"นี้ ! เด็กน้อยจ้องไรนักหนาเนี้ย เขิลนะเฟ้ย - ////// - " �ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อเห้ฯร่างเล็กตรงหน้าจ้องมันอย่างไมากระพริบซึ่งมันทำให้แบคฮยอนนั้น
หลุดจากภวังค์
"เยอะนะมึง ! เอาไหล่มาดิ๊ " ร่างเล็กพูดเสียงดังกลบความเขิน และ ถ้าร่างสูงสังเกตดี ดี จะเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีของร่างเล็ก
ร่างเล็กทายาลงบนฝ่ามือนุ่มและทาลงไปบนไหล่กว้างอย่างเบามือ ขณะที่แบคฮยอนทายาให้ร่างสูง ไม่มีเสียงใดออกมาจากปากของทั้ง 2 มีแต่
เสียงหัวใจของร่างสูงที่ตอนนี้กำลังจ้องมองร่างเล็กที่กำลังตั้งใจทายาให้ตนอยู่ จน . . . . . . เสร็จ
เมื่อทาเสร็จร่างเล็กก็เงยหน้าขึ้นมาเจอสายตาของร่างสูงที่ไม่กระพริบอยู่
"มึง มึง �มึง มึง ไอ้เชี้ย! " ร่างเล็กต้องตะโกนเรียกร่างสูงถึงจะได้สติ
"หะ ห๊าาาาา! อะไร ! มีไร?"�
เมื่อร่างเล็กเห็นดังนั้นก็สงสัยกับท่าทีเเปลก ๆ ของร่างสูง
"มึงไม่สบาย-มีไข้หรอวะ หน้าแดง ?!?" ร่างเล็กพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างสูงและเอาฝ่ามือนุ่มไปแตะที่หน้าผากร่างสูง
"อะ เอ่อ... ไม่เป็นไร !" ร่างสูงเกือบอดใจไม่ไหวเพราะเห็นระยะห่างเมื่อกี้มันอันตรายเกินไปจึงผลักร่างเล็กให้ถอยห่าง
"ก็ดี เพราะกูคงไม่อยู่ดูแลป้อนนำ้ ป้อนยาให้มึงต่อหรอก"
ร่างเล็กพูดพลางเดินไปยังประตูและหวังว่ามันจะเปิดออก
แก๊ก แก๊ก แก๊ก แก๊ก แก๊ก . . .
"เห้ยยยย ! ชิปหายแล้วไง มึงประตูเปิดไม่ออก ทำไงดีวะ" เมื่อร่างเล็กรู้ว่าประตูถูกล็อคไปแล้วก็แถบคลั่ง แต่ร่างสูงกลับดีใจ
- ขออย่าให้เปิดออกเลยเถอะ - ร่างสูงภาวะนาในใจ และเหมือนจะเป็นจริงสะด้วย ร่างสูงหันไปเจอร่างเล็กกำลังต่อสู้กับประตูอย่างสุดชีวิต
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง แก๊ก แก๊ก . . .
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
30 นาที ผ่านไป
"โธ่เว้ย ! ทำไมแม่.ง ไม่ออกวะ... ฮึก " ร่างเล็กเริ่มนำ้ตาซึมเพราะว่า เปิด-ไม่-ออก
"เปิดไม่ออกก็ไม่ต้องเปิดสิ ติดอยู่ที่นี้สักคืนไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวตอนเช้าก็มีคนมาเปิด" ร่างสูงพูดอย่างใจเย็น
เพื่อให้ร่างเล็กใจเย็นไปด้วย และอีกด้านก็เพื่อตัวเองด้วยเช่นกัน
"ประเด็นคือ กูไม่อยากติดอยู่กะมึงไง"�
"ชัดเจน" ร่างสูงพูดอย่างยอมรับ
จนเวลาก็ล่วงเลยมาถึงตอนดึกแล้ว ในห้องทั้ง 2 ก็นั่งกันคนละมุมร่างเล็กก็ระแวงร่างสูงจนแถบจะสิงโซฟาเข้าไปแล้วแต่ก็ไม่แปลกที่จะระแวง
เพราะร่างสูงชอบมองมาที่ปากบ้างหล่ะ ซอกคอบ้างหล่ะ แล้วอย่างนี้จะให้แบคฮยอนคิดว่าไง
"มึงเลิกมองกูได้หล่ะ ! " ร่างเล็กพูดขึ้นพลางมองค้อนไปยังร่างสูง
"ป่าว มองนะครับ !" ร่างสูงตอบกลับเสียงสูง
"เหอะ ! ตอแหล "�
"นี้ ! มานอนบนเตียงดีกว่ามั๊ยเด็กน้อย " ร่างสูงพูดเพราะเห็นร่างเล็กนั่งสะลึมสะลืออยู่นานแล้ว
"ไม่เอาอ่ะ"
"ตามใจ ดื้อจริง" ร่างสูงพูดอย่างเหนื่อยเพราะร่างเล็กระแวงตนมากเกินไปจนบางทีตนก็คิดว่าตัวเองดูเหมือนโรคจิต
จนเวลาผ่านไปสักพัก . . .
ร่างสูงเดินไปอุ้มร่างเล็กที่นอนอยู่บนโซฟามาวางบนเตียง (#หล่อเลยหยอย)
"อื้ออออ " ร่างเล็กครางออกมาเบา ๆ แต่ทำให้ร่างสูงนึกตกใจไม่น้อยเพราะถ้าตื่นมาตอนนี้มีหวังเขาได้หัวแตกแน่
ร่างสูงวางร่างเล็กลงบนเตียง
-ชั้นเห็นหน้านายใกล้ ๆ แล้วชั้นเิกิดอารมณ์หว่ะ แต่นายโชคดีไปนะแบคฮยอนที่ชั้นไม่ชอบทำอะไรคนตอนหลับน่ะ หึ.-
ร่างสูงพูดกับร่างเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
�ร่างสูงนั่งมองหน้าร่างเล็กจนเพลิดและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
จนกระทั่ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างสูงเผลอ ลงไปนอนข้างร่างเล็กด้วย กลายเป็นว่าตอนนี้ทั้ง 2 นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน
ตอนเช้า
"อื้ม อื้ออออ!" ร่างเล็กรู้สึกถึงเเรงกดทับลงมาบนตัวจึงตื่นขึ้นมา
ผลั่กก.... ตุ้บ...
"อะ โอ๊ยยยยย! "
"มึงเอามือมึงมาไว้ตรงเป้ากูทำไม ? ไม่สิ กูมานอนตรงนี้ได้ไงกูจำได้ว่ากูนอนอยู่บนโซฟา คน เดียว !!! " ร่างเล็กนึกนอนย้อนกลับไป
"อิเชี่ย ! ยังมายิ้มอีก"
" ^ ^ " ร่างสูงยิ้มหวานให้ร่างเล็ก
"ฮึ่ย ! ทำเนียนนะมึง "
แกร็ก แกร็ก .....ครืดดดด
"มีคนมาเปิดแล้ว " ร่างเล็กยิ้มอย่างดีใจและรีบกลับบ้านทันทีโดยไม่หันมาบอกลาร่างสูงเลย
"อะ เอ่อ คุณชานยอลค่ะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้หล่ะค่ะ" แม่บ้านที่มาเปิดรู้สึกตกใจเมื่อเห็นหุ้นส่วนมหาลัยรายใหญ่อย่างปาร์ค ชานยอลมาอยู่ที่ห้องพยาบาลนี่�
"ไม่มีไรหรอก " ร่างสูงพูดอย่างยิ้ม ๆ และเดินออกไป
�
# หายไป 2-3 วัน T-T ลืมกันยังหว่า #
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น