Fic Exo OH Please!!!! หยุดหื่นสักทีเหอะมึง (Chanbaek x Hunhan)

ลำดับตอนที่ #5 : OH Please ::สถานะ+อธิบาย Hun x Han 1 (แก้ไข)

เมื่อเสี่ยวลู่บอกลาแบคฮยอนเสร็จก็รีบก้าวขาเรียวออกไปทันที

ตึก ตึก ตึก . . .

ร่างบางมัวแต่กังวลว่าจะทำให้อีกฝ่ายโมโหมากขึ้่นหากตนไปช้าจึงเร่งความเร็วในการเดินขึ้น แต่ทว่า...


อุ๊ก. . .�

" โอ๊ย!!!!!" ร่างบางเดินไม่ทันระวังจนไปชนกับคนหนึ่งจนตนล้มลงไปนอนจุกอยู่กับพื้น

" น้องครับเป็นอะไรรึป่าวครับ ! " ชายตรงหน้ากล่าวขอโทษพลางเข้ามาพยุงตัวเสี่ยวลู่

"อุ๊ยยยย! ไม่... ไม่เป็นไรฮะ" ร่างบางพูดมือพลางคลำไปที่สะโพก

"พี่ต้องขอโทษจริง ๆ นะ น้อง . . . ?" ชายตรงหน้าถามร่างบาง และจ้องตาไม่กระพริบ

- สวยโว๊ะ ! อยากถามว่าผู้หญิงหรือผู้ชายครับน้อง? -

" ลู่หานฮะ เรียก เสี่ยวลู่ ก็ได้ฮะ " ร่างบางตอบอย่างเกร็งเพราะไม่ค่อยได้คุยกับคนแปลกหน้าแบบนี้เท่าไหร่

" พี่ชื่อจงอินนะเรียก ไค ก็ได้ " �ไค พูดพลางมองร่างบางไม่วางตาทำให้เสี่ยวลู่ถึงกับเกร็งกันเลยทีเดียว

"แล้วนี้น้องวิ่งหนีอะไรมารึป่าวหรือรีบไปไหน ? "

"รีบ!! .ใช่ฮะผมต้องไปก่อนนะฮะ ขอโทษอีกครั้งนะฮะ." พูดจบร่างบางก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นรีบวิิ่่งออกไปทันที

"เอ่อ... น้องครับเดี๋ยวก่อน! " ไค ตะโกนเรียกเสี่ยวลู่เพราะทำโทรศัพท์ตกไว้แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว

ไค มองโทรศัพท์ของร่างบางที่อยู่ในมือ แล้วเปิดดูรูปอย่างถือวิสาสะ

"หึ เราต้องได้เจอกันอีกแน่กวางน้อย"�


แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก

ร่างบางมาถึงบ้าน ไม่สิ คฤหาสน์ ตระกูลโอ ก็ยังไม่เข้าไปไม่ใช่ว่าอะไรหรอกแต่เพราะ เหนื่อย อยู่ต่างหากครู่ต่อมา. . .

"ฮู่ว!!! ไม่มีอะไรเสี่ยวลู่ ฮึบ" ร่างบางให้กำลังใจตัวเองพร้อมเดินเข้าไปในคฤหาสน์

เมื่อมาถึงก็เห็นไม่พี่ชายของตนอยู่ ร่างบางก็โล่งใจมาในระดับนึงจึงเดินขึ้นห้องไป

แอ๊ดดดด

เฮือก . . .

ร่างบางสะดุ้งกับพี่ชายของตนที่ขึ้นมานั่งข้างบนตอนไหนก็ไม่รู้

"เอ่ิอ . . สะ สวัสดีฮะ" ร่างบางพยายามตอบเสียงให้เป็นปกติที่สุด

ร่างโปร่งหันมาสบตากับร่างบางทำเอาเสี่ยวลู่หลบตาแถบไม่ทัน

ร่างบางก็ได้แต่ยืนตัวเกร็งก้มหน้างุด ๆ ไม่กล้าสบสายตาของร่างโปร่ง

"ฉันเคยบอกไปแล้วใช่มั๊ยว่าไม่ชอบให้คนหลบตา ? " ร่างบางถามเสียงนิ่ง ร่างบางก็ไม่ได้ตอบอะไร

"คนอย่างนายบอกอะไรไปก็คงเปลืองนำ้ลายเปล่า ๆ " เมื่อร่างโปร่งพูดจบ ทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ . . . . �

"แล้วตอนนี้กี่โมงแล้ว"

"หนึ่ง ทุ่ม 15 นาที ฮะ"�

"หึ ! เหยื่อวันนี้คงจะเยอะสินะ ชั้นไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงกลับบ้านช้า แถมตอนชั้นโทรไปก็ยังไม่รับ"

"พี่ไม่ได้โทรมานะฮะ ถ้าโทรมาผมต้องได้ยินเสียงแล้วสิ"

"ฉันโทรไปตั้ง 2 สาย" ร่างโปร่งพูดอย่างรำคาญที่ร่างบางเถียงตน

"ไม่ได้โทรฮะ" ร่างบางเองก็ไม่ยอมเช่นกัน ก็เขาไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นี้ ร่างบางคิดดูอีกทีและพยายามหาโทรศัพท์แต่หาไม่เจอ เลยรู้แล้วว่าต้องทำหล่นตอนที่ชนกับพี่คนที่ชื่อ ไค แน่นอน ร่างบางกำลังจะอธิบายแต่กลับสายไป ความอดทนของโอ เซฮุนขาดลงทันทีที่ร่างบางเถียงตน ทำให้ร่างโปร่งตรงเข้าไปบีบที่คางของร่างบางอย่างแรงและสาดคำด่าออกมาอย่างเหลืออด

"มึงกล้าเถียงกูหรอ!!! �กูบอกว่าโทรก็คือโทร แต่มึงมันเสือกมัวแต่อ่อยผู้ชายไง เลยไม่ได้สนใจห่าไรเลย"

"ฮึก. . . ผมขอโทษฮะ แต่ผมไม่ได้ไปอ่อยใครนะฮะ พอดีผมเดินชนกับพี่คนนึงแล้วโทรศัพท์ผมก็หล่น"

" ถ้ารู้ว่ามันหายแล้วทำไมไม่ไปหา ตอแหลเก่งนักนะมึงหน่ะ! " ร่างโปร่งพ้นคำด่าใส่อย่างไม่ฟังเหตุผลของร่างบางแม้แต่น้อย

ตอนนี้ร่างบางก็ได้แต่นำ้ตาซึมที่คนตรงหน้าที่ตนเรียกว่าพี่ชายด่าทออย่างไร้เหตุผล

"ผมขอโทษฮะพี่....ฮึก"�

" ใครพี่มึง กูไม่เคยเห็นมึงเป็นน้องตั้งแต่แรกอยู่แล้ว " ร่างบางรู้สึกเสียใจอย่างมากที่คนที่ตนนับถือว่าเป็นพี่จะ

พูดแบบนี้ออกมา แต่อีกใจนึงร่างบางก็นึกสงสัยว่าตอนนี้ตนอยู่ในสถานะอะไร.

"ซิก ๆ .. .แล้วตอนนี้ผมอยู่ในสถานะอะไรหล่ะฮะ"

"อยากรู้มั๊ยหล่ะ ชั้นจะอธิบายให้เข้าใจอย่างท่องแท้เลยหล่ะ"

" อ๊ะ ! " ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อมีลมหายใจอุ่น ๆ มาเเตะที่ซอกคอ ร่างบางพยายามจะดันตัวออกแต่เหมือนร่าง

โปร่งจะรู้ทันจึงเบียดตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม �มือสากเริ่มทำหน้าที่สอดมือเข้าไปใต้เสื้อนักศึกษาตัวบาง �นั้นทำให้

ร่างบางเผลอร้องออกมาอีกครั้งด้วยอารมณ์เสียวส่าน

"อะ...อื้มมมม!"



ก๊อก ก๊อก ก๊อก . . .

"ขออนุญาตินะคะ อุ๊ย ! " สาวใช้เดินเข้ามาอย่างนึกไม่ถึงว่าจะมีคนกำลังทำอะไรกันอยู่ ทั้ง 2 รีบผละออกจากกันและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"มีอะไร ! " ร่างโปร่งพูดกระแทกเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ที่มีคนมาทำเขาอารมณ์ค้าง

"คุณชายใหญ่กลับมาแล้ว ท่านเลยเรียกให้ไปพบค่ะ"

"อะไรนักหนาวะ เออ! เดี๋ยวไป" �ร่างโปร่งพูดกับสาวใช้อย่างลวก ๆ ก่อนที่จะจัดแจงเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย

และเดินอออกจากห้องไปโดยไม่หันมามองร่างบางที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่ที่เดิม



หลายปีก่อน

"หื้ออออ แม่ครับ " �ภาพของเด็กชายวัย 15 ที่กำลังกอดร่างของมารดาที่เพิ่งจากไปด้วยโรคชนิดหนึ่ง

"ใจเย็๋น ๆ นะเซฮุน" ผู้เป็นพ่อปลอบลูกชายคนเอง พร้อมหันไปหาคุณหมอ

"หมอครับ ไม่มีทางช่วยได้เลยหรอครับคุณหมอ" ผู้เป็นพ่อยังคงถามคุณหมอแม้จะร้อยู่แก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้

"มาถึงขนาดนี้แล้วหมอคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วหล่ะครับ หมอเสีบใจด้วยจริง ๆ" ว่าจบคุณหมอก็เดินจากไปเหลือแต่ 2 พ่อลูกที่ต่างก็เสียใจกับการจากไปครั้งยิ่งใหญ่

� � � � � �นับตั้งแต่วันที่แม่ของเซฮุนจากไปเด็กหนุ่มก็ไม่เหมือนเดิมกลับกลายเป็นคนละคน จากที่เคยร่าเริงยิ้มแย้ม คุยเก่ง อารมณ์ดี ตอนนี้เหลือไว้แต่คนที่เย็นชา พูดน้อย และยังมีความอดทนตำ่ จะเรียกว่าเด็กมีปัญหาเลยก็ว่าได้ �จนกระทั่ง . . .�

"เซฮุนนี้แม่ใหม่ของลูกนะ แล้วก็นี้น้องชายลูกเป็นไงน่ารักมั๊ย" ผู้เป็นพ่อได้นำแม่ใหม่และลูกติดอีก 1 คน มาทำความรู้จักกับเขาและดูเหมือนจะย้ายมาอยู่บ้านหลังเดียวกันในไม่ช้า

"เหอะ" ร่างโปร่งมองทั้งคู่เพียงแต่หางตาแล้วก็เดินขึ้นห้องไป
� � � � �เด็กผู้ชายหน้าหวานตัวน้อยที่กำลังจะมาเป็นน้องชายของเซฮุนเมื่อได้เห็นเซฮุนครั้งแรกใจดวงนี้กลับคิดไม่ซื่อกับคนที่กำลังจะมาเป็นพี่ชายของคนในไม่ช้า . . .

� � � � ในระยะเวลาที่เซฮุนได้อยู่บ้านร่วมหลังกับแม่เลี้ยงและลู่ฮานมันทำให้เซฮุนรู้สึกเกลียดทั้งคู่โดยเฉพาะลู่ฮานที่แย่งความรักจากพ่อของเขาไปจนหมด เซฮุนต้องทนกับความเจ็บปวดนั้นเวลาที่เห็นทั้ง 3 คนพูดคุยกัน �เล่นกันอย่างสนุกสนาน

8 ปีต่อมา
"ฮื้อออออ แม่ฮะ ฮึก" แม่เลี้ยงของเซฮุนได้จากไปอีกคนเพราะถูกรถบรรทุกชน ร่างโปร่งยืนดูภาพของร่างบางที่กอดร่างของมารดาตนไว้แน่น ทำให้ร่างโปร่งนึกถึงตนเองใน 8 ปีก่อน สภาพเขาก็ไม่ต่างกับเสี่ยวลู่ในตอนนี้เลย

"เซฮุนพ่อฝากเราดูแลเสี่ยวลูด้วยนะพ่อต้องไปดูแลงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อย ๆ" �ผู้เป็นพ่อฝากฝังเซฮุนให้ดูแลลู่ฮานในตอนที่ตนไม่อยู่ ร่างโปร่งก็พยักหน้ารับ

"อย่าดื้อกับพี่เขานะลู่ฮาน พ่อไปหล่ะ" ผู้เป็นพ่อหันไปบอกลู่ฮาน เเละบอกลาลูกทั้งคู่

� � � �จากนั้นคฤหาสน์ตระกูลโอ ก็ดูเงียบเหงามีเพียงเซฮุนที่เป็นคนดูแลความเรียบร้อยของคฤหาสน์แทนพ่อ


� � �จนวันหนึ่ง . . . สภาพของเซฮุนที่กลับมาจากผับนั้นเมาอย่างไม่ได้สติกำลังเดินขึ้นบรรไดเพื่อที่จะเข้าห้อง แต่ลู่ฮา่นกลับออกมาเจอสะก่อนจึงช่วยพยุงพี่ชายของตนเข้าห้องไป

"พี่ไหวมั๊ยฮะ �ผมช่วยดีกว่า" �ร่างบางพยุงพี่ชายตนเองด้วยท่าทางทุลักทุเล

แกร๊ก
ปัง . . .
�
"เห้ยยยย! มีอย่ามาเเตะตัวกู ไอ้ตัวซวย มึง .. . มึงมันแย่งทุกอย่างไปจากกู ความรักจากพ่อกู อึ่ก มึงก้อแย่งไป มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู " �เมื่อเข้ามาในห้องร่างโปร่งก้เริ่มโว้นวายด่าร่างบางออกมาสารพัด

"ฮึก พี่ฮะผมป่าวนะ พ่อเขาก็รักพี่เหมือนกัน รักมากด้วย" ร่างบางพูดเสียงสั่น

"ใครพี่มึง! กู-ไม่-เคย-เห็น-มึง-เป็น-น้อง ชัดป่าววะ" ร่างโปร่งพูดพลางเข้าไปคว้าแขนร่างบางแล้วพูดชัด ๆ ใส่หน้าร่างบาง ทำเอาร่างบางบ่อนำ้ตาแตก ร่างโปร่งก็ยืนดูภาพนั้นไปเรื่อย ๆ จน . . . . .

"หึ . แต่ถ้า �ให้มึงมาเป็นที่ระบายของกูก็คงจะดีไม่น้อยนะ " ร่างโปร่งพูดจบก็เอาหน้าซุกไปสูดดมความหอมจากซอกคอขาว ทำเอาร่างบางตั้งรับไม่ทัน�

"พี่ออกไปนะ ... อุ๊บ !" ร่างโปร่งเข้ามาประกบปากเรียวอย่างรวดเร็วก่อนที่จะพูดอะไร ร่างโปร่งสอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานกลิ่นแอลกอฮอลล์และบุหรี่ทำเอาสมองของร่างบางตอนนี้ขาวโพลน ลิ้นเล็กตะหวัดอย่างไม่รู้ภาษาทำเอาร่างโปร่งนั้นอารมณ์พุ้งพรวดเข้าไปใหญ่กับความไร้เดียงสาของร่างบาง
"อื้อออออ " ร่างบางเผลอครางออกมาเมื่อร่างโปร่งกัดเข้าที่ริมฝีปากหวาน

"แฮ่กกก ๆ ๆ" ร่างบางผลักร่างโปร่งออกเพราะกลัวว่าอะไรอะไรมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

"หยุดเถอะ นะฮะ ฮึก พี่จะทำอะไรแบบนี้ไม่ได้นะเราเป็นพี่-น้องกันนะฮะ ฮึก" ร่างบางพูกทั้งนำ้ตา�

"เหอะ กูบอกแล้วไงกูไม่เคยเห็นมึงเป็นน้อง! แล้วตอนนี้กูก็กำลังทำให้มึงรู้จักสถานะของตัวเองที่แท้จริงไง ว่ามึงเป็นอะไร"

� � � �ร่างโปร่งพูดจบก็เหวี่ยงร่างบางลงเตียงนุ่ม แล้วก็ตามมาด้วยตัวร่างโปร่งที่คร่อมถับลงมา � �ร่างบางพยายามขัดขืนทุกวิถีทางแต่คนข้างบนมีแรงเยอะซะจนร่างบางไม่สามารถต่อต้านได้เลย จึงปล่อยให้เลยตามเลย
� � �
� � � � �ร่างโปร่งตอนนี้กำลังเลิกเสื้อนอนสีหวานของร่างบางขึ้นทำให้เผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบและยอกอกสีหวานที่น่าลิ้มลอง ร่างบางก็ได้แต่สมเพสกับตัวเองและปล่อยให้ร่างโปร่งบรรเลงบทรักครั้งนี้ไปเรื่อย ๆ�

ตอนเช้า

"อะ โอ้ยยยยย! ทำไมมันเจ็บแบบนี้เนี้ย" ร่างบางื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บจากช่องทางด้านหลังและก้ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นเลือดนั้นหยดเลอะที่ผ้าปูที่นอน ทำให้ร่างบางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อขึ้น�

"ฮึก หื้ออออ" นึกแล้วร่างบางก็ยิ่งนึกสมเพสตัวเอง ถ้าถามว่าดีใจมั๊ยที่ได้มีอะไรกับคนที่ตัวเองรัก ร่างบางอยากตอบเลยว่า' ไม่ ' � � ......ได้มีความสัมพันธ์แบบนี้กับคนที่เรารัก แต่ทว่ามันไม่ได้เกิดจากความรัก มันเกิดจากความใคร่ของร่างโปร่งต่างหาก .........�



"สรุปแล้วตอนนี้ ผมอยู่ในสถานะอะไรหล่ะฮะ หื้อออ!!! " ร่างบางยังคงคาใจอยู่กับคำถามเดิม. . . . .�
และร้องไห้ออกมาอย่างหนัก.


















#แก้ไข ตอนนี้นิดนึง อธิบายความสัมพันธ์ของฮุนฮานตั้งแต่อดีตกันหน่อย เดี๋ยวจะไม่เข้าใจ�#