คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : sehunNo.9 #1 35p.
1
“อะไรของพี่ จู่ๆก็ลากผมมา ตกใจนะเนี่ย!”
“แกนั่นแหละควรจะขอบคุณฉัน!”
“โอ้ยยย!! แล้วพี่วิ่งทำไมเนี่ย!”
ตึก ตึก ตึก. . .
เสียงเหมือนคนเดินผ่านหน้าห้อง ให้ตายถอะ ไหนบอกว่าไม่มีคนออกมาไง!
“ชู่วววว. .เงียบๆนะ” ผมหันมองหน้าพี่ชายตัวขาวที่กำลังทำหน้าหวาดระแวงเหมือนกลัวอะไรซักอย่างมากๆ เงียบได้ประมาณ2นาทีก่อนที่เสียงนั้นจะดังขึ้นอีก
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้านั่นเบาลงไปเรื่อยๆจนหายไป
“พี่บอกผมหน่อยได้ไหมว่ามันคืออะไร ไหนว่าไม่มีคนออกมาไง?”
“ก็มันไม่ใช่คนไง”
“หมายความว่าไง?”
“นี่แกมาต่อที่นี่โดยไม่สืบประวัติโรงเรียนมาเลยรึไง” ถ้าผมสืบจะมาถามอยู่นี่รึไง
“บอกผมหน่อยดิ ตะกี้มันอะไร”
“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกแกหรอก . .เพราะซักวันแกก็รู้เอง”
“. . .”
“ฉันไม่อยากให้แกหวาดระแวงในวันแรกที่มาอยู่นะ”
ตอนนี้ก็ระแวงอยู่ บ่องตง!
เช้า
“เซฮุน”
โอ้ มิคาสะที่รัก
“เซฮุน!”
ตาโตๆของเธอเริ่มเข้ามาใกล้ผม
“เซฮุน!!”
เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ร่างของเธอค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผู้หญิงอะไรมีกล้ามหน้าท้องด้วย
“บักเซฮุน มึงจะตื่นไหม!! จะ8โมงอยู่แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหนวะ เรียกจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว แกจะให้ฉันเอาโทรโข่งมาปลุกแกเลยไหม พูดแล้วยังไม่ลุก ลุกได้แล้วโว้ย!!”
เฮือก!
ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงมิคาสะที่ดังขึ้นมาก. . .มิคาสะเหรอ =_=’
“พูดแล้วยังไม่ลุก แกอยากยืนตากแดดหน้าอาคารเรียนใช่ไหม!”
ฝันสลายหายไปแล้ววว น้องแก้วตา มิคาสะจ๋า จงกลับมา T^T
“ตื่นแล้วครับ T^T”
“ทำไมไม่ลุก!”
“ลุกแล้วครับ. . .”
ผมทำหน้าหงอยพูดเสียงอ่อยใส่แล้วลุกขึ้นยืนนิ่งๆ ก้มหน้ามองพื้นเหมือนนำจำนวนฝุ่นที่เกาะอยู่ปลายเตียง
“ยังจะก้มหน้า ลุกแล้วก็ไปอาบน้ำไป”
ผมเดินก้มหน้าเหมือนหม าสำนึกผิดเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำชำระร่างกายเกือบเสร็จเรียบร้อยก็มีเสียงดังขึ้นข้างนอก
“เซฮุน เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ จะแปดโมงแล้ว สายเพราะแกจริงๆ -_-‘”
“ครับผมม ไปก่อนเหอะ อย่าบ่นเลย อยู่กับพี่ยังกะอยู่กับแม่”
“ยังไงวะ?”
“บ่นเก่งไม่แพ้กันเลย ถ้ามีรายการแข่งบ่นผมว่าพี่คงไม่พ้นที่หนึ่ง -_-”
“เดี๋ยวเถอะ! ฉันไปแล้วนะ”
แล้วก็ตามด้วยเสียงปิดประตูดังปัง ผมอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังจะเดินออกไปจากห้องก็พบว่า. . .ไม่มีกระเป๋าเรียน ช่างมันเถอะครับ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ผมเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทีตื่นเต้นนิดๆ โรงเรียนใหม่นี่นา >< เป็นใคร ใครจะไม่ตื่นเต้นล่ะ. . .
“คิกคิก. . .”
เสียงหัวเราะของผู้หญิงดังคิกคักอยู่ทางด้านหลัง ผมหันไปดูก็พบแต่ความว่างเปล่า. .ไม่มีไรหรอกมั้ง
เสียงหัวเราะของผู้หญิง . . .ที่นี่หอชาย
ไม่มีอะไรม้างงงงงง ช่างเหอะครับ
*
อาจจะแบบ หูฝาดไรงี้ เขาว่ากันว่าคนหล่อมักหูฝาดบ่อย คงจะจริง -..- (ใครบอก)
“คิกคิก. .”
เอาอีกแล้ว คนอะไรจะหูฝาดถึงสองครั้งติดกัน ผมหันไปมองข่างหลังอีกทีก็พบกับความว่างเปล่าอีกเช่นเคย. . .เสียงใครกัน?
ผมรีบเดินจนมาถึงทางลงบันได จงหวะที่กำลังจะก้าวขาก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“ปึก ปึก. .”
เสียงเหมือนคนย่ำเท้าหนักๆลงมาตามหลัง ผมรีบวิ่งลงมาจนถึงชั้นหนึ่งแล้ววิ่งออกจากประตู
ปึง!
มันกลับมาอยู่ทางเดินชั้นสาม!
“คิกๆ รีบวิ่งนะ. . .”
เสียงเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังแว่วขึ้นมา ผมรีบทำตามอย่างรวดเร็วจนลงไปชั้นหนึ่งแล้วก็เปิดประตูออกไป . . .มันโผล่มาที่ชั้นสามอีกแล้ว! เหมือนผมยังอยู่ที่เดิม เหมือนผมพึ่งจะออกมาจากประตูห้อง ทั้งๆที่ผมออกมาจากหอนั่นแล้ว นี่มันเรื่องงี่เง่าอะไรกันเนี่ย!!
“ฮึๆ คึๆๆ. .ฮ่าๆๆ!!”
เสียงหัวเราะของหญิงสาวดังลั่นขึ้นมา เสียงหัวเราะของเธอก้องอยู่ในหัวผม ผมล้มตัวลงคุกเข่าแล้วกุมหัวตัวเองไว้ สีหน้าเหยเกอย่างทรมาณ. .
นี่มันอะไรกัน ผมเป็นอะไรไป. .
“หันมาทางซ้ายหน่อยสิ. .” ผมยังคงกุมหัวไม่หันไปทางไหน
“ฉันบอกให้แกหันมาไงเล่า หูหนวกรึยังไงกัน!!”
จู่ๆก็มีร่างของหญิงสาวหน้าซีดจนออกเขียว เนื้อตัวเย็นเฉียบเหมือนไม่มีเลือด เธอกระโดดมาคร่อมตัวผมไว้อย่างรวดเร็วแล้วกดผมให้นอนราบลงมากับพื้น ผมพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นออกจากพันธนาการของเธอแต่ก็ทำไม่ได้ เธอเพิ่มแรงกดลงมาที่แขนผมจนเริ่มแดงจัด แรงกดของเธอทำให้ผมเจ็บปวด เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วมองหน้าผมด้วยแววตาแข็งกร้าวไม่มีเงา
“ฉันบอกให้หันทำไมเธอไม่หันล่ะ. .”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนกับผิดหวังอะไรสักอย่าง
“เธอทำไมไม่คุยกับฉันเลยล่ะ. .กลัวฉันเหรอ”
มองตาผมด้วยสีหน้าผิดหวัง ผมหลบตาเธอ. . .ผมรู้สึกเปียกๆเหมือนมีน้ำจำนวนมากมาเทใส่ ทันทีที่เธอลุกขึ้นยืนมันทำให้ผมตกใจ เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากหว่างขาของเธอ เธอกุมท้องแล้วก้มลงนั่งบนพื้นด้วยท่าทีแสนเจ็บปวด สีหน้าดูทรมาณ เลือดที่มีกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วมันทำให้จะอ้วก ผมรีบวิ่งออกมาให้พ้นจากตรงนั้น
“ฮึก. . .ช่วยด้วย!!”
ผมวิ่งลงมาที่ชั้นหนึ่งโดยไม่หันกลับไปมองเธอที่ร้องขอความช่วยเหลือแม้แต่นิด
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
เสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหูนั่นมันดังก้องไปทั่วหอ เลือดที่น่าจะเป็นของเธอมันไหลลงมาจากชั้นข้างบนจนถึงชั้นหนึ่ง ผมรวบรวมฮึดสุดท้ายแล้วรีบวิ่งออกไปที่ประตู
อย่าเลย. . .อย่าไปที่นั่นอีกเลย
. . .
เฮือก!!
. .ฝันงั้นเหรอ
ผมลุกขึ้นมาบนเตียงด้วยสภาพไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำสักเท่าไหร่ เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยเหงื่อจนชุ่มไปทั้งตัวทั้งๆที่อากาศมันแสนจะเย็น . . หันไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง
01:44
ตีหนึ่ง. . .พึ่งจะนอนไปได้ไม่เท่าเอง ผมล้มตัวลงนอนอีกครั้งแล้วพยายามข่มตาให้หลับ
ฝันแบบนั้น. . .ไม่เอาอีกแล้ว
.....................................
คือ มันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ >< แต่ก็ได้แค่นี้ 55555+
มาทีละน้อย
ความคิดเห็น