คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : sehunNo.9 #intro
INTRO
เวลาห้าทุ่มครึ่ง. . .
“ฮัลโหลครับ พี่ซูโฮ ผมอยู่หน้าหอละครับ พี่อยู่ไหน”
“ตึกสามๆ พี่รออยู่ข้างหน้าเนี่ย มืดหน่อยนะ”
“ไม่หน่อยละครับ ผมกลายเป็นคนตาบอดแล้วตอนนี้”
“ฮ่าๆ. . .เออๆ รีบมานะ อย่าให้เลยเที่ยงคืน”
“ครับผมมม จะรีบไปครับ”
ผมเดินไปเรื่อยๆบนเส้นทางแห่งความมืด ทั้งๆที่เป็นเขตในโรงเรียนแท้ๆ ทำไมถึงไปติดไฟเลยเนี่ย แต่ก็ยังดีที่พอมีแสงสว่างจากไฟฉายโทรศัพท์นำทางอยู่ ทางยาวเหมือนกันแฮะ. . .ยาวจนเหมือนเดินไปเท่าไหร่ก็ไม่มีสิ้นสุด
ผมชื่อ ‘โอเซฮุน’ เด็กต่างจังหวัดที่พึ่งย้ายมาโรงเรียนนี้ โชคดีที่ผมมีพี่ ‘ซูโฮ’ พี่ชายแท้ๆของผมที่อยู่โรงเรียนนี้เหมือนกัน ทำให้ง่ายต่อการปฏิบัติตัวในโรงเรียนใหม่ หวังว่าโรงเรียนนี้คงไม่มีประวัติอะไรนะ ฮ่าๆ
. . .
ตอนนีผมยืนอยู่หน้าตึก3 เห็นพี่ชายยืนโบกมือเรียกอยู่ข้างๆยาม เอ๊ะ นั่นไม่ใช่ยาม ใส่ชุดสูทโรงเรียนนี้ด้วย มานั่งอะไรโต๊ะยาม แล้วยามหายไปไหนนั่น
“หวัดดีครับพี่ ไม่ได้เจอตั้งนาน เตี้ยลงเยอะเลย ฮ่าๆ”
“ไอ้เด็กนี่ เดี๋ยวตีแขนหัก ปะๆ ขึ้นห้องเหอะ พี่ไปแล้วนะ ‘จื่อเทา’”
“ครับผม See you again next time”
ระหว่างที่กำลังจะเข้าหอ หางตาผมเหลือบไปเห็นคนห้อยขาลงมาจากชั้นสามห้องสุดท้ายทางซ้าย. . .เขาอาจจะมาดูจันทร์
“เหม่ออะไรไอ้น้องชายย!” พี่ซูโฮเขย่งขาขึ้นมากอดคอผมแล้วกระชากให้เดินตามไป ทำไมพี่ผมรุนแรงจัง - -
“โอ้ยยๆๆ พี่ ปล่อยผม ปวดคอแล้วเนี่ย!”
“ฮ่าๆๆ ไม่ได้แกล้งแกตั้งนาน คิดถึงๆ”
“ผมก็คิดถึงงง แล้วทำไมผู้ชายสองคนต้องมาพร่ำบอกคิดถึงกันด้วยเนี่ย”
“เพราะเราคือพี่น้องกันนน ฮ่าๆๆ”
ผมกับพี่ซูโฮคุยเล่นกันตามประสาพี่น้องที่ไม่ได้เจอกันตั้งนาน จนมาถึงชั้น3. . . ชั้นที่ผมเห็นคนห้อยขาลงมา
“ทำไมหอเงียบจัง”
“ไอ้บ้า นี่มันจะเที่ยงคืนแล้ว! ไม่มีใครอยู่ให้แกเห็นหรอกน่า”
“แต่ทำไมผมเห็นคนล่ะ?”
“พูดเป็นเล่น แกเห็นที่ไหน?”
“ก็. . . ชั้นนี้ห้องสุดท้ายทางซ้ายไง ยังมีคนออกมาเล่นนอกระเบียงเลยอะ” ห้อยขาซะด้วย
“พูดอะไรของแก. . .ห้อง หมายเลขเก้าเนี่ยเหรอ. . ”
“ไม่รู้หรอก แต่นี่ชั้นสามนะพี่ ห้องเลขเก้าจะมาอยู่ชั้นสามได้ไง”
“มัน. . .แกไม่ต้องรู้หรอกนะ แต่หน้าได้ยินเสียงหรือเห็นอะไรในตึกนี้ห้ามทักเด็ดขาด!”
“ทำไมวะ ผมเห็นแมวก็ไม่ให้ทักอ่อ -0-”
“จะหมาจะแมว. . หรือแม้แต่คน ก็ห้าม! หลังเที่ยงคืน ห้ามออกจากห้องไปไหนเด็ดขาด และถ้าเห็นคนหลังจากเวลาเที่ยงคืน ห้ามทัก ห้ามเรียก เข้าใจพี่ไหม”
“แล้วถ้าผมหิว. . ”
“อยู่กับฉันนายไม่ต้องกลัวอดอยาก ตู้เย็นมี”
“ทำไมอะพี่ ถ้าผมอยากไปแว้นดึกๆอะ -0-” ถามไปงั้นแหละ ผมไม่ใช่เด็กแว้นหรอก”
“จะถามอะไรมากมาย”
“ครับๆ ผมว่ารีบเดินเหอะ-_-”
ตึ้ง. . .ตึ้ง
เสียงหอนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนตรง แสงจันทร์ในยามค่ำคืนโดนเมฆบดบังจนเกือบมืดสนิท ลมพัดเอื่อยๆดังขึ้นทั้งที่ไม่รู้ว่าพัดมาจากช่องไหน ไฟทางเดินดับพร้อมกันทั้งแถว ความมืดและลายลมแผ่วเบาที่ไม่มีต้นตอ. . .มันทำให้ขนลุกได้ไม่น้อยเลยนะ
แอ๊ดดดดด. . .
เสียงเอี๊ยดอ๊าดของประตูเหมือนไม่เคยใช้งานมานานเปิดออก ห้องสุดท้ายทางซ้ายมือ. . .
“รีบวิ่ง!!”
พี่ซูโฮกระชากผมให้วิ่งตามไปจนถึงห้องของตัวเองแล้วปิดประตูลงกลอนอย่าแน่นหนา. .กลัวอะไรนะ?
. . .หรือว่าห้องนั้น จะมีอะไรอยู่
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
เป็นฟิคที่ไม่มีความน่ากลัว 55555
><
ความคิดเห็น