คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : บทที่ 5 - 8
บทที่ 5 – 8
“ีฮาิม”
“ไม่้ออาย”
เธอหนีบาแน่นและาสั่นมา ีหนุ่ม้อับออเพื่อแทรลำัวเพื่อะไ้มอบวามสุให้เธอถนั ธารายอมอย่าว่า่าย ทั้อายทั้อยาอะ พูไป็ระา แ่วามอยาไม่เยปราีใรริๆ เพิ่รับรู้็เมื่อัวเอไ้เผิ
“ไม่ไ้อาย”
เถียไปั้นไม่อายน้อยเสียเมื่อไร วูบวาบไปหมแล้ว เาเอ็อ้อยอิ่เื่อ้า ไม่สิ เหมือนเาพิถีพิถันับเธอเหลือเิน ร่าายนี้ไม่เป็นวามลับ่อัน ธาราสั่นนไม่รู้ะสั่นอย่าไร นเรานะเ่ไ้ทุอย่า ะเว้น็แ่เรื่อบนเียนี่แหละที่รู้สึว่าัวเอ้อยประสบาร์ ทฤษี็ไม่ไ้สนใเยอ่านผ่านๆ ามหนัสือ เพราะไม่ิว่าะมีวันนี้ไ
“หวาน”
ไม่ไ้มเินริ แ่หวานมา วามามลาร่าายแสนสวยนเาแทบลืมหายใ แะ้อ้วยปาลิ้นอย่าะรุมะราม แทบวบุมัวเอไม่อยู่ ้อยับยั้่าในาไหน เพื่อเรียมวามพร้อม รั้แรระหว่าเราวรเ็มไป้วยวามทรำที่ีและแสนพิเศษ
ลิ้นร้อนๆ ทำหน้าที่ออนในอหลืบแห่วามหวาน่ำ เาแทบะลืนินสาวเ้าเ้าไปทั้ัว หวานอะไรอย่านี้ รสาิอเธอ เาไม่เยทำแบบนี้ให้ใรมา่อน ธาราเป็นนแรและนเียว เธอทำให้เาอยามอบวามสุ อยาฟัเสียราและอยาเห็นสีหน้าทรมานในวามสุ
“ไม่ไหว”
“ไหวสิ ้อไหว”
“อื้อ... ฮาิม”
เสียใสสั่นพร่าบอวามรัวน
เสียราอเธอยัสั่น
าสอ้าถูไถับที่นอนสลับั้าันเปิรับให้เาปรนเปรอ พอเธอหยัายยึ้นนสะโพลอยเหนือพื้นเาึผละออเลื่อนัวพรมูบไ่ึ้นมาเรื่อยๆ นประบปาูบูื่มแล้วมอบลำายให่โเ้าสู่ร่าสาวในัหวะนี้
ธาราเ็บมา แ่ในวามเ็บสามารถทนไ้ เธอิเล็บับไหล่ว้าแล้วะายรูเป็นทายาว ิว่าผิวหนัเา้อถลอปอเปิแน่ๆ แ่ทำไไ้ ร่าายเธอไม่ไหว มันทั้เ็บและ่านเสียวปนุเสียแน่นนแทบยับอะไรไม่ไ้ นอาผ่อนปรนลมหายใเ้าหอหลายๆ รั้ ถึ่อยๆ รู้สึีึ้น
“นเ่”
“อื้อ มันเ็บ”
โวยวายออมาเบาๆ เมื่อเาผ่อนูบให้เธอสูออิเนเ้าปอ เลียรอยยิ้มและำปลอบโยนริๆ เลย เาำลัทำให้เธออาย
ัหวะเายับทำให้เิวามเ็บ ไม่มาหรอแ่็อยาให้เารู้ไว่าเธอเ็บ นัวให่ลี่ยิ้มอ่อนโยนรู้ว่าัวเอำลัะเอาแ่ใ ้อผ่อนลมหายใเพื่อประวิเวลาให้ร่าายบอบบาุ้นิน ธาราอาเ่อาเรื่ออื่น แ่เรื่อบนเียเธอ่าน่ารัน่าฟัไร้เียสาเหลือเิน สีหน้าเ็บเสียปนวามสุยิ่เห็นยิ่ทำให้เาอยาะลั่
“อโทษ”
“อือ...”
ธาราพยัหน้ารับ และรับรู้ถึแรยับเยื้อนเบาๆ เรื่อแบบนี้ผู้หินไหนที่มีแฟน็้อผ่านวามเ็บแบบเธอ้วยันทั้นั้นแหละเนอะ ไม่ไ้เิมาแล้วเ็บนเียวสัหน่อย ธาราพยายามิในแ่บว แ่ิไ้ไม่นาน็้อส่เสียราออมา เหลือบามอใบหน้าหล่อเหลา และพบว่าวาู่มำลัมอเธอ้วยวามรู้สึร้อนแร แผ่รัสีรอบำน้อเมินหน้าไปทาอื่น
“นเ่”
“รู้”
ามสไล์สาวห้าว อีฝ่ายมอย่าไร็ยินีรับหมแหละ เธอเ่ริๆ เ่ทุเรื่อ ยเว้นแ่เรื่อบนเีย รู้ัวเอเลยว่าโรอ่อน
“นี”
ร่าให่เบียบเ้าหาวามร้อนแร ผลัันไม่หยุไม่ใ่อะไร เาหยุัวเอไม่ไ้ แล้ว็ไม่อยาหยุ เห็นสีหน้าสาวเ้าแล้วรู้เลยว่าธารา้อารให้เาเิมเ็ม วามสุปะปนวามทรมาน ไม่มีทาเลยที่เธอะไปปลายทาฝันที่รอเบื้อหน้าหาไม่มีเาอย่วยเหลือ
ธาราอร่าให่แน่น แน่นนเหมือนปลิแล้วเนี่ย และไม่อเปล่านะ บาทีมีอ้าปาหอบแล้วบัปาบนไหล่อเา มันอยู่เหนือารวบุม บาอย่าในร่าายวนเียนใล้ระเบิ ทุรนทุรายหนัับวามรู้สึหลาหลายที่ถาโถมเ้าใส่แบบไม่ทันั้รับ รู้แ่ว่าอยาหวีร้อ อยาะาย อยาหลุพ้น
“ีฮาิม”
“ธารา”
“่วย ่วย อืม”
“ไหนบอสิ
ว่าอยาไ้แบบไหน”
อะไรืออยาไ้แบบไหน ธารา้อปรือามอเา เพราะัวเอบปาแน่น เาลใบหน้าลมาแล้วูปาเธอแรๆ
“นที่ทำเรา้ำไ้มีแ่พี่ อย่าัปา”
“บ้า”
“อบำถามเร็ว
เร็วเ้านี พี่ะระเบิ”
ฮาิมราเสียโหย โหยมาๆ ระหนำสะโพใส่วามอ่อนนุ่มนเธอโยลอน ออิ่มระเ้ระอนล่อาล่อใน้อฟัรัวๆ บัูึยออแรๆ หนัหน่วทำเอาเ้าอร่าบาบิส่ายแล้วทุบ้นแนอเาแรๆ ระบายวามเสียว่าน
ฮาิมเร่ัหวะมาึ้นแม้พยายามผ่อนปรนให้เธอพูวามรู้สึออมา แ่ฮาิมน้อยมันไม่ยอมฟัเาเลย อยาแ่ะเินหน้าถอยหลัรุแรๆ อยู่แบบนี้ เา็มีหน้าที่ามใมันสิ บรามแล้วหายหน้าำราม ะปบสะโพสาวแล้วบีบยำสลับระาึให้อบรับแรับเลื่อนอันรุนแร
้านธาราไร้ึ่วามเ็บแล้ว แน่นอนมีแ่อยาหลุพ้นาวามทรมาน เาะร้อนแรรุเ้ามาในัหวะไหนเธอ็อบรับไ้อย่าีเยี่ยม นใัวเอว่ามีวาม้อารมามายนานี้เียวหรือ เหมือนผู้หิร้อนระหายรั เหมือนว่าเรามีอารม์รุนแรเหมือนัน
“นี อบ” เาเร่เร้าอีรั้
“แรๆ อื้อ แร...อ๊ะ!”
“หึๆ ัให้”
ฮาิมหัวเราะในลำอ แล้วัให้ามำเรียร้อ นร่าเธอสั่นลอนรุนแร ัหวะรุรับเ้าาอย่าน่าแปลใ เรามีวามอบเหมือนัน แบบนี้ยิ่ทำให้รู้สึหวแหนมาว่าเิม
“ฮาิม ฮาิม”
“รับไว้ รับพี่ไว้ อืม...”
“อ้า...”
ร่าายให่โโหมเ้าใส่ร่าเล็ราวับพายุทอร์นาโ ธาราหวีร้อแล้วยศีรษะบับ่าว้าเมื่อเาโน้มัวลมาแล้วระหนำลำายใส่เธออย่าบ้าพลั ่าน่าร่ำร้อเมื่ออารม์ถึุพี วามสุสมระเบิพร่าพรายแล้วโอบอันแน่น้วยวามรู้สึอิ่มเอมในใ
…………………………….
สวัสี่ะ ทยอยอัพแล้วนะะ ีที่ร้ายเธอที่รั ฝาเป็นำลัใให้ัน้วย อย่าถามว่าแ่บยั เร่มา่ะ เหลืออนบยัไม่แ่ หัวันมา นิยายน่ารัๆ มีลิ่นไอทะเลทราย ฝาิาม้วย่ะ
ปล. ฝาพีุ่น้วยนะะ อนนี้ทยอยอัพแล้ว้า น่ารัมาๆ
อบุาใ
าน์มี ่อศิา ไ่มุสีำ
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น