ตอนที่ 11 : บทที่ 1 - 5
บทที่ 1 – 5
“ให้ตายสิคิม นี่เอาจริงเหรอ”
“เล่นๆ มั้ง”
ปากตอบเพื่อนอย่างนั้น แต่หมุนตัวเดินแยกออกไป ผู้หญิงสวยที่เพียรส่งสายตาเชิญชวนมาให้เดินมาดักหน้า ฮาคิมเพียงส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มีทีท่าอยากสานต่อ ยอมรับว่าสวย ดูมๆ มาก อกเป็นอกเอวเป็นเอว แต่ประเภทนี้เขาเจอมาเยอะ โดยเฉพาะของบางอย่างที่ดูด้วยตาก็รู้ว่าปลอม
“สวัสดีค่ะ ฉันทีน่า”
“ครับ ผมฮาคิม”
ไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวเองให้ใครรู้จักถึงฐานะ เพราะเขามองว่ามันเป็นเรื่องรอง หากเรามีความสุขในการคบหาใครสักคน ฐานะทางสังคมไม่จำเป็นเลย และเขาก็มาเป็นการส่วนตัว ผู้ติดตามเอามาเพียงสามคน แต่ก็ให้ตามห่างๆ และการดูแลทั้งหมดก็คือคุณเคน แต่ตอนนี้เขาให้คุณเคนไปพักผ่อนแล้ว จึงมากับเพื่อนแทน
“ว่างไหมคะ”
“โทษทีครับผมไม่ว่าง”
รู้ว่าเป็นการเสียมารยาท แต่ตอนนี้เขาไม่อยากคุยกับผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ เธอที่ยิ่งเจอก็ยิ่งมีแรงดึงดูด
สาวเจ้าหน้าเสีอเมื่อได้รับการปฏิเสธ แต่ชีคหนุ่มไม่มีเวลาสนใจเดินลงไปข้างล่าง เป้าหมายถึงสาวน้อยคนนั้น เธอเก่งรอบด้านจริงๆ ในช่วงที่เวลายังมีเหลือ ฮาคิมอยากรู้จักมากกว่านี้ มากกว่าแค่รู้ว่าเธอชื่อธา
“เพื่อนคิม เอาจริงใช่ไหม” ธวัชวิ่งตามมาติดๆ
“อืม ชื่ออะไรนะ”
“ใครวะ”
“ผู้หญิงคนนั้น ชื่อจริง”
เขาหันมาถามเดินลงบันไดจนมาถึงชั้นล่าง สาวเจ้ากำลังได้รับความสนใจ คนเยอะเกินไปเขายังไม่อยากเข้าไป แต่ดูจากสีหน้าเจ้าตัวไม่ได้ตื่นเต้นกับชัยชนะเลยสักนิด ติดจะหงุดหงิด แล้วนั่นใคร ผู้ชายที่เข้าไปคุยด้วย มีกอดบ่าด้วย
“ชื่อธารา ส่วนคนที่กอดบ่าเป็นแฝดพี่ ชื่อคีรี และอีกคนเดินข้างๆ เป็นผู้จัดการทีม”
“ออ ขอบใจ”
“รอโอกาสก่อน”
“โอกาสคือเราต้องเข้าไปหา ไม่ใช่รอให้มันมาหาเรา”
“โว๊ะ ปรัชญา เอาจริงใช่ไหมไอ้คุณชีค ท่านพ่อท่านแม่แกรู้คงจะดีใจจนเนื้อเต้นที่ลูกชายคนโตฮอร์โมนวัยหนุ่มทำงานแล้ว” คนพูดหัวเราะร่วนถูกใจ
ฮาคิมส่ายหน้า ก่อนหันไปสนใจสาวผมหน้าม้า โอกาสเข้าถึงตัวยากจริง แต่มันต้องมีช่วงเวลาที่เป็นของเขาบ้างละ อยากคุยกับเธอ อยากรู้จัก อยากทักทาย ก็ไม่รู้ว่าทำไม ไม่อยากถามหาเหตุผล เพราะมันยังไม่ชัดเจน จะว่าหลงก็ไม่น่าจะใช่มันยังเร็วไปหากจะด่วนสรุป
“รอสักพัก มานั่งดื่มอะไรเย็นๆ ก่อน ยังมีแข่งอีก”
“สนใจแต่คนชนะคนนั้น”
“เป็นเอามาก”
“ก็บอกแล้วไงว่าตามนั้น ทำไมชอบให้พูดซ้ำซาก”
การเดินทางแบบส่วนตัวมันดีตรงที่ไม่ต้องมีคนมาคอยพินอบพิเทา ไม่ต้องมีคนมาห้อมล้อม
“มีความหงุดหงิด รอหน่อยเพื่อน เดี๋ยวก็มีโอกาส” ฮาคิมจังนั่งบนชุดเก้าอี้สำหรับสั่งเครื่องดื่ม มีสาวๆ มากมายแวะเวียนมากทักทาย จนกระทั่งเขาละสายตาไปยังบ็อกเป้าหมาย เห็นร่างบางในชุดทะมัดทะแมงเดินไปด้านหลัง
“ให้ไปด้วยไหม”
ธวัชถามเมื่อเห็นเพื่อนจ้องไปทางนั้น และรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะทำอะไร
“ไม่ต้อง ไปดนเดียวมันเจ๋ง”
“ให้ตาย เป็นชีคจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย”
ธวัชส่ายหัวนั่งยกกระป๋องเครื่องดื่มจรดปาก และเขาก็ไม่เหงาเมื่อมีสาวสวยนางหนึ่งเข้ามาคุยด้วย
ธาราโมโหและหงุดหงิด ในสนามอะไรก็เกิดขึ้นเสมอ เธอชนะแต่ไม่ทำลายสถิติเดิม เลยค่อนข้างเซ็ง จากนี้เรียนจบเธอจะมีแข่งอีกไม่กี่นัดเพื่อเก็บสถิติ เธอจึงอยากทำสถิติให้ดีสักครั้งก่อนจะไม่มีเวลามาแข่งขันอีก ไอ้พวกคู่แข่งมันเล่นนอกเกม แต่ดีที่ยังถือว่าไม่มากจนน่าเกลียด
เสียงฝีเท้าที่เดินตามมาด้านหลังเรียกให้ร่างบางหันไปมอง เธอมองคนตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เป็นผู้ชายที่มีบอดี้หล่อเหมือนหน้าตา เขาเหมือนฝรั่ง แต่อีกทีเหมือนจะมีเชื่อทางอาหรับผ่านการคาดคะเนทางสายตา และหมอนี่มีความคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน น่าจะเมื่อเร็วๆ นี้
“ตามฉันมาทำไม”
“ครับ?”
“มีไร”
เป็นผู้หญิงที่ห้วนและดุมากในสายตาของเขา ปกติผู้หญิงเจอฮาคิมมีแต่จะพูดจาหวานหูส่งสายตาเชื้อเชิญ แต่นี่คือมองด้วยสายตานิ่งๆ และธรรมดามาก ท้าทายความสามารถฮาคิมเป็นที่สุด นานๆ เจออะไรแปลกๆ ไม่สิ นานๆ จะได้เจอของแปลก เธอจัดอยู่ในประเภทสวย ดุ ลึกลับ และน่าค้นหา น่าตอแย่
“ดูเหมือนว่าคุณจะจำผมไม่ได้นะสาวน้อย”
“อย่ามาเรียกว่าสาวน้อย ฉันโตแล้ว ไม่ใช่เพื่อนเล่น”
ผู้ชายคนนี้พูดไทยได้ แม้จะแปล่งๆ ไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เพี้ยน คิดว่าน่าจะเรียนอ่านเขียนภาษาไทยมาด้วย สาวเจ้ากำลังประเมินคนตรงหน้า
“ดุเสียด้วย”
“ไม่ใช่หมา”
“ผมมาดี”
…………………………….
สวัสดีค่ะ ทยอยอัพแล้วนะคะ ชีคที่ร้ายเธอที่รัก ฝากเป็นกำลังใจให้กันด้วย อย่าถามว่าแต่งจบยัง เร่งมากค่ะ เหลือตอนจบยังไม่แต่ง หัวตันมาก นิยายน่ารักๆ มีกลิ่นไอทะเลทราย ฝากติดตามด้วยค่ะ
ปล. เปิดเรื่องพี่ขุนเขา ไว้รอแม่ยกแล้วนะคะ ฝากไปแอดติดตามรอความฟินของพี่ด้วยค่ะ
ขอบคุณจากใจ
กานต์มณี ช่อศิญา ไข่มุกสีดำ
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
😄😄😄 ท่านชีคได้ปะทะคารมกับน้องธา
อีกแล้ว ถ้าไม่เข้าหาก่อนจะมีโอกาสไหมล่ะ