ตอนที่ 35 : บทที่ 6 -2
บทที่ 6 – 2
ว่าไงนะ หูแว่วเหรอ หรือว่ายายหน้าจืดอย่างเธอหูฝาด คำสุดท้ายที่บอสสุดหล่อทรงเสน่ห์พูดมันคือคำว่ารัก ใช่ไหมนะ อยากได้ยินอีกจัง อยากฟังชัดๆ ให้แน่ใจ
“คุณกรณ์ พูดว่าอะไรเหรอคะ”
“จะพูดแค่ครั้งเดียว ได้ยินว่าไงก็ตามนั้น”
เสียงห้าวทุ้มห้วนขึ้น และแปลกไหมคล้ายกับว่าใบหน้าดุๆ ซับสีเลือดเล็กน้อยและเขาไม่ยอมสบตา แต่เลือกจูบไปทั่วดวงหน้าของเธอราวกับคนตายอดตายอยาก ระสาเองก็ทำตัวไม่ถูกกายสาวสั่นสะท้าน ตกใจกับคำพูดของเขา และวาบหวิวกับสัมผัส เพราะเธอและเขาตอนนี้เปลือยเปล่าทั้งคู่
“สา อื้อ คุณกรณ์”
“ฉันโกรธเธออยู่รู้บ้างไหม”
“สาก็โกรธคุณกรณ์เหมือนกัน”
เธอไม่คิดจะลดละ การยอมง่ายๆ โดยไม่ได้พูดอะไรออกไปมันไม่แฟร์ เขาจะได้รู้ว่าไม่ใช่แค่เพียงเขาที่รู้สึก
ได้ผลใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังระดมจูบอย่างกระหายชะงักแล้วเงยหน้าสบตา สองมือโอบกระชับและเริ่มไต่บนผิวกายนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่ หากดวงตาคู่คมที่ช้อนมองก็สื่อความหมาย ระสากัดปากแน่นเรียกพลังใจประสานสายตาแสดงออกให้รู้ว่าเธอไม่พอใจ
“โกรธฉัน”
“ใช่ คุณกรณ์รักคุณนิต้า แต่กลับมาขอสาเป็นแฟน มันถูกต้องแล้วเหรอคะ”
“หึงฉัน?”
เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตาหรี่ลงเสมือนคาดคั้นในที และเมื่อสาวเจ้ายังนิ่ง มือนาที่ไต่มาถึงอกด้านซ้ายของเธอก็ออกแรงบีบเคล้น แล้วเริ่มทาบปากเคล้าคลึงบนใบหู จนเธอต้องย่นคอหนี
“ตอบมาระสา ตอบมาเด็กดื้อ ว่ารู้สึกยังไง”
“สาไม่ได้หึง”
“ปากแข็ง งั้นฉันจะทรมาน แค่ยอมรับความจริงยากอะไร เพราะฉันเองก็หึงจะจะฆ่าคนได้อยู่แล้ว หากไม่ใช่ไอ้เขต รับรองว่ามันโดนหนักกว่านั้นแน่” หมายถึงสภาพร่างกายเพราะเขาซัดไปเยอะ แม้เพื่อนรักจะโต้ตอบกลับมาแต่ปกรณ์มั่นใจว่าเขาซัดมันไปเยอะกว่าเกือบเท่าตัวด้วยแรงหึงหวงล้วนๆ
“อันธพาล”
“ใช่สิ ใครใช้ให้มันมายุ่งกับของของฉัน คนมันหวง”
อา... มันคืออีกด้านของอันธพาลเพลย์บอยสินะ เขาเหมือนสุภาพบุรุษ หากทว่าเขาก็มีอีกด้านของซาตานแอบซ่อนอยู่ แล้วเธอก็เพิ่งได้สัมผัส แววตาวาววับโกรธจัด ร่างกายสั่นสะท้าน จนไปถึงการทะเลาะต่อยตีเหมือนเด็กวัยรุ่น ไม่คาดคิดว่าซีอีโออย่างคุณปกรณ์จะใช้กำลังจัดการแก้ปัญหา
“เราเพิ่งคบกันนะคะ”
“แล้วไง เธอเป็นของฉันระสา สัมผัสตรงไหนก็ตามที่ไอ้เขตมันทำไว้ ฉันจะจัดการลบให้หมด ส่วนเรื่องนิต้า หล่อนคือเพื่อน ไม่เคยเป็นมากกว่านั้น” เขาตอบเสียงห้วน และจะพูดอธิบายเพียงครั้งเดียว ส่วนเชื่อหรือไม่มันเรื่องของเธอ ด้วยตอนนี้เขาไม่อยากพูดอะไรนอกจากหลอมรวมร่างกายกับเธอ
“วะ ว่าไงนะคะ”
“เลิกถามสักที ตรงนี้ใช่ไหมที่มันกอด ตรงนี้ใช่ไหมที่มันจูบ ตรงนี้ใช่ไหมที่มันโอบ”
เขาหมายถึงไหล่ ปาก และเอว ทุกอย่างมันยังฝังในหัว เขาเกลียดเหมือนกันที่ควบคุมตัวเองไม่ได้จนเหมือนจะคลุ้มคลั่ง ต้องสูดลมหายใจร้อนๆ แล้วพ่นออกระบายโทสะในใจ
“อื้อ คุณกรณ์”
“ทำไม ต่อไปก็จำให้ขึ้นใจ อย่าให้ใครแตะต้อง”
“สาไม่ได้ อือ ฟะ ฟังก่อน”
สาวเจ้าละล่ำละลักห้าม คนตัวใหญ่ไม่ฟังฝังเขี้ยวลงบนบ่าไหล่ของเธอ ขบเม้มเบาๆ ไม่ถึงกับกัดแต่ก็เป็นรอยแดงทันตาเห็น เขาเลื่อนปากลิ้นตวัดบนกลีบปากของเธอ เหมือนจะทำความสะอาดกลิ่นกายของชายอื่น พลางสอดลิ้นดื่มด่ำความหวานยาวนานพอๆ กับมือที่บีบเคล้นอกอิ่มหนักมือเรื่อยๆ ตามภาวะอารมณ์ลมหายใจร้อนๆ ที่พวยพุ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่มีทางจะหยุด
“ไม่อยากฟัง!”
“ตะ แต่อื้อ พี่เขต คือพี่เขต มะ ไม่ได้จูบสา เราไม่ได้จูบกันค่ะ”
ใบหน้าหล่อเหลาที่แดงก่ำไปด้วยอารมณ์ปรารถนาต้องชะงักค้างอีกครั้ง สบกับดวงตากลมโตสั่นระริกไหว เธอพยักหน้าน้อยๆ ยืนยันคำพูดเมื่อสักครู่ และมันน่าแปลกที่เขาเลือกจะเชื่อ เพราะคนอย่างยายหน้าจืดไม่มีทางโกหกหรอก หรือถ้าโกหกเขาก็จับได้หล่อนอ่านง่าย
“พี่เขตไม่ได้จูบ แค่... แค่ทำหน้ามาใกล้เฉยๆ” รีบอธิบายเพิ่ม
“ออ มันคงแกล้งฉัน”
“มะ ไม่ทราบค่ะ”
“ก็ดีถ้าไม่ได้จูบ หรือต่อให้จูบ ฉันก็จะลบรอยพวกนั้น รู้ไหม เห็นมันเข้าใกล้ยายจืดของฉัน หัวใจมันเจ็บปวด อย่าทำให้ฉันต้องเป็นบ้าแบบนี้อีกระสา ฉันอาจพลั้งมือฆ่าคนโดยไม่รู้ตัว หากมีใครเข้าใกล้เธอ กายหอมๆ หวานๆ นุ่มนิ่มนี้ ฉันคนเดียวที่มีสิทธิ์ครอบครอง”
น้ำเสียงห้าวทุ้มพร่าสั่น ระสาแทบไม่เชื่อหูด้วยซ้ำว่าเพลย์บอยอย่างเขาจะพูดอะไรยาวเหยียดมากขนาดนี้ เมื่อก่อนที่ได้สัมผัสรู้จักคงเป็นเพียงเปลือกนอก หากวันนี้เธอสัมผัสและรู้สึกกับเขาไปอีกขั้น แม้หัวใจจะย้อนแย้งหลายอย่างหากเธอก็กลับเลือกจะรักเขาเหมือนเดิม
“สา...”
“รักฉันเถอะ ยกหัวใจให้ฉัน ให้เราสองคนรักกัน”
ระสาดวงตาพร่ามัว ปล่อยหัวใจให้ถูกกระชากออกจากกายดำดิ่งไปในวังวนเสน่หา จะคำจริงหรือคำลวง นาทีนี้เธอก็แทบไร้สติเพียงสบตากับดวงตาสีน้ำตาทอประกายเจิดจรัส เขาขยับมาจูบปากเธออีกครั้ง หวานล้ำเว้าวอนและเรียกร้องจนต้องสนองตอบอย่างเงอะงะไม่ประสา
สิ่งที่หวาดกลัวในใจมีเพียงความเชื่อใจ เขาคือเพลย์บอย เธอจะเชื่อใจเขาได้แค่ไหน จะมีอะไรรับประกันว่าวันข้างหน้าจะไม่ปวดร้าวกับความรัก แต่หัวใจอีกซีกก็บอกว่า เวลาเท่านั้น จะเจ็บหรือจะสุขก็ขอให้ลองได้รักสักครั้ง
“ระสา”
“คุณกรณ์ สากลัว”
ตอบเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ปกรณ์เหลือบตามองส่งผ่านความไว้เนื้อเชื่อใจขณะลากปากลิ้นร้อนๆ มาตามซอกคอหอมกรุ่น จูบซับเม้มคลึงหลายครั้งพอให้ขึ้นรอยแดงแต่ไม่ช้ำมาก เกรงคนอื่นมองหญิงสาวไม่ดี ฝากรอยบนคอไม่ได้ แน่นอนว่าเขาจะฝากไว้บริเวณอื่น บริเวณที่มือของเขากำลังกอบกุมความนุ่มหยุ่นเต็มไม้เต็มมือ
ลมหายใจของระสาติดๆ ขัดๆ บิดเร้าร่างกายด้วยความทรมาน เหมือนคืนนั้นตอนถูกเขาป้อนความสุขให้ แต่มันไม่ถึงขีดสุด วันนี้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาและเธอไม่อาจหยุดยั้ง
…………………………………….
มาส่งความฟินแต่เช้าค่ะ รูปเล่มวางแผงแล้วนะคะ ซื้อได้ที่นายอินทร์ ซะเอ็ด บีทูเอส หรือสั่งซื้อที่เวป สนพ.ไลต์ออฟเลิฟค่ะค่าตัว 309 บาท
ปล. เย็นนี้มีคนปูเสื่อรอเกินสามสิบคน จะมาอัพให้อีกตอนนะคะ แม่ยกที่น่ารัก
เรื่องใหม่อัพแลวนะคะ เรื่องของอิทธิพล กับ โซ่รัก มาเฟียกับสาวห้าว ฝากติดตามด้วนนะคะ
วิกฤตรักจอมอิทธิพล
ขอบคุณจากใจ
กานต์มณี
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
???????????? ิฟินนน
ปูเสื่อรอ นอนรอ นั่งรอง หอบจานข้าวมารอเลยคร้า
และแล้วบอสก็ทนไม่ไหว
จิกจนหมอนกระจุย...????
แลจะเรียบร้อยโรงเรียนบอสในไม่ช้า
คุณพระเอกน่ารักมากค่ะ
นาทีนี้..อยากเป็นรสามากๆๆๆ
ไรท์น่ารักอ่ะ