ตอนที่ 34 : บทที่ 6 - 1 ย้ำชัดความรู้สึก
บทที่ 6 – 1 ย้ำชัดความรู้สึก
ระสากลับมาถึงห้องแล้ว เธอพยายามจ้องบนช่องตาแมวเพื่อดูว่าเจ้าของห้องฝั่งตรงข้ามกลับมาหรือยัง ราวครึ่งชั่วโมงก็ยังไร้วี่แวว สุดท้ายเธอจึงเลือกจะเข้าไปอาบน้ำ ความจริงตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว ระสายังไม่รู้สึกง่วงเลยถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก จึงแช่น้ำในอ่างจากุซซี่เป็นเวลานาน นานจนพอใจจึงลุกเข้าไปอาบน้ำในห้องเพื่อชำระคราบฟองสบู่ ทำไมนะ ว่าจะไม่สนใจแต่กลับรู้สึกห่วงใย
“ยายระสาหน้าจืด อย่าไปคิดเลย ป่านนี้เขาคงกำลังมีความสุขกับคุณนิต้า”
คิดได้ดังนั้นจึงเดินออกมาโดยสวมชุดคลุมสีขาว เพราะถอดคอนแทกเลนส์ออกแล้ว และไม่ได้สวมแว่นตาความสามารถในการมองเห็นจึงน้อยมาก โดยเฉพาะสายตาของเธอที่สั้นถึงสามร้อย ระยะมองชัดก็แค่สองเมตรเห็นจะได้กระมัง นอกนั้นภาพมันจะเบลอไปหมด
มือบางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับตามใบหน้า ก่อนวางลงบนที่ห้อยข้างโต๊ะเครื่องแป้ง พอเธอเงยหน้ามองกระจกบานใหญ่ ดวงตาก็ต้องเพ่งมองให้แน่ชัด ภาพที่เห็นมันลางๆ ไม่ชัดเจนจนต้องขยี้ตา หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำ ตัวเย็นยะเยือกเมื่อสิ่งมีชีวิตด้านหลังเคลื่อนตัวเข้ามาเรื่อยๆ เธอรีบลุกหันไปประจันหน้า
“คุณกรณ์”
“ไง มีความสุขมากไหมเด็กน้อย ที่ปั่นหัวกันได้ขนาดนี้”
“มะ หมายความว่าไง สาไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”
ตอบเสียงเบาตะกุกตะกัก เขาหยุดยืนห่างไปไม่มาก หากทำไมกลับส่งผลให้เธอรู้สึกกลัวเหลือเกิน ดวงตาสีน้ำตาลคู่คมเต็มไปด้วยความดุดันราวจะฆ่ากันให้ตาย เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มันหลุดลุ่ยและเต็มไปด้วยรอยยับ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำหลายจุด ซึ่งเธอก็สังเกตเห็นตั้งแต่อีกฝ่ายบุกไปห้องของพี่เขตแล้ว
“น้อยไปต่างหาก ไม่เคยเชื่อฟัง แหกกฎ”
“สาไม่ได้ทำอะไร”
เธอตอบเขาเสียงห้วน เดินวนไปอีกด้านอย่างระแวดระวัง ลืมไปว่าเขามีคีย์การ์ดห้องนี้ จึงเข้ามาได้อย่างง่ายดาย
“เธอไม่เชื่อฟังฉัน ออกไปกับมัน แล้วยัง... ให้ไอ้เขตมันกอด และโดยเฉพาะยอมให้มันจูบ”
เน้นย้ำประโยคหลัง มือสองข้างกำแน่นเหมือนพยายามระงับความโกรธ ก้าวเดินมาหาช้าๆ ดวงตาไม่ได้คลาดจากใบหน้าจืดๆ ที่กำลังเริ่มซีดเผือด และมันทำให้เขายิ่งโมโห
“ปฏิเสธสิ บอกฉันอย่างไรก็ได้ เพื่อให้ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ได้เต็มใจให้มันทำ”
“คือสา... คุณกรณ์ออกไปก่อนได้ไหมคะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุย สาเหนื่อย”
เหนื่อยใจน่ะ สับสนอลมานกับความคิดคนตรงหน้า ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร บอกว่าเป็นแฟนแต่ออกไปกับคุณนิต้า แล้วพอเธอไปกับคนอื่นกลับแสดงทีท่าไม่พอใจ มันตลกดีไหม
“รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบสิ่งที่เธอทำ”
“งั้นเราก็เลิกกันเถอะนะคะ ก่อนอะไรๆ มันจะถลำลึกลงไปกว่านี้ สาก็ไม่โอเคเหมือนกันที่คบกับเจ้านายของตัวเอง”
เธอตอบเสียงเบา หากไม่รู้เลยว่าคำพูดที่เอ่ยออกมามันเหมือนน้ำมันที่ราดลดบนกองเพลิง ใช่แล้ว คนอย่างปกรณ์ไม่เคยถูกผู้หญิงบอกเลิก มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายบอกเลิกตลอด ให้ตายดับ โคตรเจ็บ
“ไม่เลิก!”
“คุณกรณ์กำลังคุกคามสา”
“ใช่ และฉันจะไม่ทนแล้ว คืนนี้ฉันจะไม่ทน สาคือผู้หญิงของฉัน”
ชายหนุ่มโผเขาสวมกอดรัดร่างบอบบางจนแทบจมแน่นหายเข้าไปในอก โกรธ โมโห จนแทบฆ่าคนได้ อารมณ์ดำมืดที่น้อยนักจะแสดงออกไป วันนี้คนในอกรับรู้สัมผัสได้ทั้งหมด ใบหน้าของเขาที่ฟกช้ำมันไม่ได้เจ็บเลยสักนิดหากเทียบกับความเจ็บบนอกด้านซ้าย
ปากร้อนรุ่มซุกไซ้ไปตามพวงแก้มนุ่ม ซอกคอหอมกรุ่นหวังกำจัดสัมผัสจากชายอื่นที่บังอาจแตะต้องของของเขา มันหึง มันหวงจนแทบบ้า แค่เห็นว่ากอดก็หนักหนาจะแย่ แต่พอเห็นว่าไอ้เขตมันจูบ เขาก็เหมือนจะบ้าให้ได้ วินาทีนั้นเขาขับลัมโบกินีพุ่งออกมาราวกับคนเสียสติ หากไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของนิต้าเสียก่อน เขาคงไม่แม้จะแตะเบรก
“ปะ ปล่อย นะ ปล่อยสา คุณกรณ์”
เธอเรียกชื่อเขาเสียงสั่น น้ำตาเอ่อคลอด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาโมโหเธอได้ กระทำต่อกันได้ แล้วเขาล่ะนึกบ้างหรือเปล่าว่าเธอรู้สึกแบบนั้นที่เห็นเขากอดคุณนิต้า ปลอบโยนเจ้าหล่อนยอมทิ้งนัดดินเนอร์เมื่อหัวค่ำ เพราะหญิงอื่นมากกว่าคนที่เขาขอคบหาเป็นแฟน
“ไม่ปล่อย วันนี้จะไม่หยุด ฉันจะไม่อดทนอีกแล้ว”
“คุณกรณ์ อื้อ...”
ระสาไม่มีโอกาสต่อว่าหรือห้ามปรามยามปากสวยสีสดคล้ายผู้หญิงทาบทับบดขยี้หนักๆ ปราศจากความอ่อนโยน เขาบีบปลายคางของเธอเพื่อให้เปิดรับเรียวลิ้นร้อนๆ ก่อนดันไปถึงด้านหลังซึ่งเป็นเตียงนอน โอบรั้งจนเธอและเขาล้มลงบนเตียงด้วยกัน มือบางกำหมัดทุบตามบ่าไหล่กว้าง แต่ปกรณ์ไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย แรงของเธอเท่ามดหากเทียบกับพละกำลังมหาศาลของคนตัวใหญ่
ความหวานจากปากอิ่มของยายจืดทำให้เขายิ่งกว่าหลงใหล และแน่นอนไม่ใช่แค่ปาก แต่เป็นทั้งหมดในร่างกายนี้ ภาพความอวบอิ่มของอกคู่งามหลอกหลอนมาตลอด แต่เขาก็ยังย้ำเตือนว่าต้องอดทน หากภาพความใกล้ชิดของเธอกับชินเขต มันทำให้เขาตัดสินใจว่าจะทำทุกอย่างตามที่ใจต้องการ เรื่องอื่นค่อยจัดการตามทีหลัง เขาไม่อาจประวิงเวลาใจเย็นทั้งที่กำลังร้อนรุ่มทั้งหัวใจ
“อย่าทำสา อย่าทำ สากลัว อือ...”
“สัมผัสของคนอื่น ฉันจะลบออกให้หมด สาต้องจำแต่สัมผัสของฉันเท่านั้นเด็กน้อย แค่ฉัน! แค่ไอ้กรณ์คนนี้!”
เสียงห้าวทุ้มดุดันราวคำประกาศิตที่ระสามิอาจต้านทาน จูบของเขาทวีความร้อนแรงหากแต่ยั่วยุอารมณ์ ปั่นหัวสมองให้เผลอไผลพร้อมๆ กับสติที่ไร้การควบคุม ใบหน้าเนียนแม้พยายามสะบัดหนีหากเขาก็หลอกล่อไว้ด้วยรสจูบที่ซ่านสยิวหวานล้ำแทนที่ความกักขฬะในคราแรก
มือหนาจัดการเสื้อคลุมที่ติดกายสาวเพียงชิ้นเดียว พอสาบเสื้อแยกออกจากกันสิ่งที่เห็นยามนี้คือความงามเย้ายวนของกายสาวซึ่งไร้อาภรณ์ใดปกปิด ระสาใบหน้าเห่อร้อนเมื่อเขาผละจูบออกไป แล้วหยัดกายมองสำรวจเธอด้วยสายตาทอประกาย มือบางพยายามไล่ปิด เขาจึงตรึงแขนทั้งไว้ข้างลำตัว
“สวย สวยมากรู้หรือเปล่า”
“อย่าทำสาเลย สากลัว คุณกรณ์”
“ฉันไม่ได้จะฆ่า เชื่อสิว่าเราสองคนจะมีความสุข”
“ไม่อยาก คุณกรณ์อย่ามาหลอก คุณกรณ์แค่อยากเอาชนะพี่เขต อย่าทำให้สารู้สึกสมเพชตัวเองเลยนะคะ”
น้ำตาเอ่อคลอสองดวงตา มันทำให้ความโมโหสักครู่เบาบางลง เขารีบจัดการถอดเสื้อของตัวเองหวี่ยงออกจากกายและตามด้วยกางเกงก่อนทาบทาบเรือนกาย ใบหน้าห่างจากเธอไม่มาก
นิ้วแกร่งเกลี่ยไล้เบาๆ บนหางตาที่มีหยาดน้ำใสๆ ไหลออกมา วันนี้เขาต้องข่มใจ ต่อให้เธอร้องไห้น้ำตาออกมาเป็นสายเลือด ปกรณ์ก็ไม่คิดจะหยุด ทุกอย่างต้องเดินหน้า ยอมรับว่าเห็นแก่ตัว แต่มันคือวิธีเดียวที่จะผูกมัดเธอไว้กับเขาชั่วนิรันดร์ เขาต้องการมีสิทธิ์ในตัวเธอมากกว่าผู้ชายคนไหน
“เด็กน้อย อย่าร้องสิ สาไม่เคยเป็นตัวแทนใคร และฉันไม่ได้อยากเอาชนะ ทุกอย่างเพราะฉันต้องการ และฉันปรารถนาในตัวสา และฉัน... รู้สึกดี และฉัน รัก...”
.......................................
มาอีกตอน หลังจากนี้นี่หวานเว่อไปอีกค่ะ บอสของเราเขารักจริงนะคะ อาจทำตัวไม่น่ารักไปบ้าง แต่เชื่อเถอะ บอสเป็นสามีแห่งชาติแน่ๆ ต้องพิสูจน์ด้วยเล่ม วางแผงแล้วค่ะที่ ร้านนายอินทร์ ซีเอ็ด ทูเอส หรือส่งซื้อที่เวป สนพ.ไลต์ออฟเลิฟ ค่าตัว 309 บาทค่ะ
ขอบคุณจากใจ
กานต์มณี
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
???????????? มาบอกรักระสา ตอนโมโหแล้วคิดจะรวบหัวรวบหางเนี่ยนะ รักจริงเหรอ
บอสจะบอกรักหนูสาแล้วใช่ไหม....
บอกรักเขาก่อนได้ไหมบอส ค่อยเอาแต่ใจ...
ไม่รอดแน่รสางานนี้
ระสา สู้ สู้
เบามือนะบอส อย่าทำน้องช้ำนะ...
ค้างงงงงงค่าาาาไรท์????????
อีบอส....หื่นตลอด
เล่มยังไม่มาสก็ค้างวนไป
เอาล่ะ ได้เวลาเกาะขอบเตียงแล้วล่ะ หลังจากเทมานาน