ตอนที่ 16 : บทที่ 2 - 5
บทที่ 2 – 5
ป้าทาร่าก็แทบไม่อยากเชื่อ งานแต่งหรูหรายิ่งใหญ่กลายเป็นโศกนาตกรรม เพราะมีผู้เสียชีวิตถึงสามสิบคนตามรายงาน บาดเจ็บสาหัสอย่างไม่เป็นทางการ และบาดเจ็บอีกมากทั้งสาหันและเล็กน้อยตามอาการ กลายเป็นข่าวใหญ่โตระดับประเทศและระดับโลกไปเป็นที่เรียบร้อย
“แย่จริง”
“ฉันเสียใจกับผู้เสียชีวิตทุกคนด้วยนะคะ”
“คุณไม่ได้มีส่วนรู้เห็นใช่ไหมคะ”
“สาบานได้ค่ะ ความจริงมันเป็นอะไรที่ซับซ้อนมาก แต่ฉันบอกป้าไม่ได้”
เพลินตาเสียงเบา ความลับของเธอไม่อาจบอกใคร เธอจะเปิดปากเมื่อถึงสถานทูตไทยเท่านั้น คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจไม่มีใครช่วยเธอนอกจากคนชนชาติเดียวกัน
“ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ท่านชีคคาริมคือคนที่สามารถปกป้องคุณได้ ขอเพียงให้ความร่วมมือ”
ป้าทาร่าแนะนำ ด้วยไม่อยากให้หญิงสาวกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด หากทางการติดตามตัวไม่รู้ชีคคาริมจะช่วยเหลือได้มากน้อยแค่ไหน
“ฉันบอกไม่ได้จริงๆ ฉันอยากกลับเมืองไทย”
“อยากที่อิฉันบอกคุณ ท่านชีคคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยคุณ”
“ท่านชีคคาริมจับฉันมากักขัง แสดงถึงเจตนาไม่บริสุทธิ์ เขาควรส่งฉันไปสถานทูตจึงจะถูกต้องนะคะ เพราะฉันไม่ใช่คนประเทศมูฮาน ไม่ได้อยู่ภายใต้การปกครองของรัฐซายันหรือรัฐไบยา” เพลินตาต้องการอิสระ
คนฟังถอนหายใจด้วยความหนักใจแทนท่านชีค สาวน้อยตรงหน้ามีความดื้อรั้นอยู่มากไม่ว่าสิ่งที่เจ้าตัวต้องการคืออะไร ทาร่าก็มองว่าท่านชีคคือคนที่สามารถช่วยเหลือเธอได้ดีที่สุด เกิดเรื่องใหญ่ทุกคนย่อมตกอยู่ในฐานะผู้ต้องหาทั้งหมดโดยเฉพาะคนจากคณะเต้นรำ
ในส่วนของเพลินตาก็ตั้งใจจัดการกับอาหารตรงหน้าจนหมดเกลี้ยง เรียกได้ว่าเป็นการเตรียมพร้อมให้กับร่างกาย ถ้าบอกว่าไม่หวาดกลัวเลยก็คงเป็นเรื่องโกหก แต่ในความกลัวก็มีความกล้าบ้าบิ่น เธอจะอ่อนแอไม่ได้เมื่อตัวเองคือความหวังของผู้ร่วมชะตากรรม
“ถูกต้องค่ะ แต่อย่างที่เห็นในข่าว ใครจะเข้านอกออกในประเทศมูฮานตอนนี้มีความเข้มงวดมากยิ่งคุณไม่มีเอกสารใดบ่งบอกที่มาที่ไป เอ่อ อิฉันขอโทษที่พูดแบบนี้นะคะ” เอ่ยด้วยความกริ่งเกรง
“ป้าพูดถูก ฉันไม่มีเอกสารอะไรติดตัวมาสักอย่าง”
เพราะถูกไอ้พวกชั่วในซ่องเถื่อนยึดไว้หมด มันไม่คืนให้หวังให้เธอกลายเป็นคนสาบสูญ พวกมันได้รับเงินค่าตัว ในขณะที่ส่งเธอให้เป็นนางทาสกับผู้ชายแก่ๆ อ้วนฉุหน้าตาคราวพ่อ ไอ้แก่นั่นก็เหลือเกิน ใกล้เข้าโรงแล้วจะยัง...
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นคนที่กำลังนึกถึงด้วยความสะอิดสะเอียนบนหน้าจอทีวี ขนกายลุกชันเหนือความคาดหมาย ชายอ้วนฉุน่ารังเกียจคนนั้นคือชีคอัสมาน เขาคือผู้ปกครองรัฐซายัน ใบหน้าเนียนส่ายไปมา เป็นดังที่สาหรีบอกจริงๆ ซ่องนั้นมันยังคงอยู่เพราะมีคนหนุนหลัง เธอไม่รู้ว่าไอ้ชีคจิตใจต่ำทรามรู้เห็นแค่ไหน แต่ในเมื่อเจ้าตัวกล้าประมูลเธอ แสดงว่าต้องใช้บริการที่นั่นบ่อยๆ
มือบางกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน กิริยาอยู่ในสายตาแม่บ้านทาร่าจ้องมองด้วยความแปลกใจ ดวงตายิ้มๆ ที่เคยเห็นวาววับคล้ายโมโหมาก คู่งามจ้องเขม็งไปยังภาพเบื้องหน้า ซึ่งเป็นบทสัมภาษณ์ชีคอัสมาน ที่มีสีหน้าท่าทางเสียอกเสียใจนักหนาต่อเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในรัฐของตัวเอง โดยเฉพาะกลางงานแต่งของหลานชาย
“คุณคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
เสียงของผู้สูงวัยเรียกให้เพลินตาหลุดจากภวังค์หันมามอง ส่งยิ้มให้อย่างเสียไม่ได้ ก่อนหันกลับไปมองภาพเบื้องหน้าบนทีวีจอยักษ์ เม้มปากเป็นเส้นตรง แสดงสีหน้าเศร้าเสียใจนักหนา แต่สิ่งที่ตัวเองทำนั้นมันเลวร้ายยิ่งกว่า นี่หรือผู้ปกครองรัฐ เขาเอารัฐเอาเปรียบคนอื่น ก่อนหน้าเธอถูกจับมาคงมีผู้หญิงเป็นร้อยชีวิตต้องตกในขุมนรกแห่งนั้น
“คนนี้คือชีคอัสมานหรือคะ”
“ใช่ค่ะ ในบรรดาชีคผู้ปกครองรัฐทั้งห้ารัฐ ชีคอัสมานมีความอาวุโสสุด และเจ้าตัวไม่มีทายาทค่ะ”
นัยว่าเจ้าตัวเป็นหมันจึงไม่สามารถมีบุตรได้ วงในบอกว่าอีกฝ่ายพยายามอย่างยิ่งยวดจะมีผู้สืบสกุล แต่ก็ไม่เป็นผล เห็นว่าสตรีในฮาเร็มมีเกือบสองร้อยชีวิต
“เขานิสัยดีหรือเปล่าคะ”
“อันนี้อิฉันไม่ทราบจริงๆ ค่ะ”
“ทำไมป้าไม่แทนตัวเองว่าป้าล่ะคะ จะได้ฟังสนิทสนมกว่านี้”
“เป็นการไม่บังควรอย่างยิ่ง คือถึงคุณจะยังไม่มีตำแหน่งทางการ แต่ก็ถือว่าเป็นคนของท่านชีคคาริม ทุกคนต้องให้เกียรติเสมอเหมือนเจ้านายคนหนึ่ง”
แม่บ้านทาร่ายิ้มอ่อนโยนส่งให้ ถึงจะดูไม่ชอบใจนักแต่น้ำเสียงที่เอ่ยถึงหญิงสาวก็แสดงถึงความห่วงใย
“ฉันคือนักโทษต่างหาก โดนตั้งข้อด้วยนะคะ”
“ท่านชีคคาริมเป็นคนใจดี มีเหตุผลมากๆ นะคะ ท่านไม่เคยใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง”
.....................................
สวัสดีค่ะมาอัพให้อ่านกันตามสัญญา ขอบคุณที่ติดตามเป็นกำลังใจให้ท่านชีคคาริมกับหนูเพลินตา ฝากแอดติดตามเป็นแฟนท่านชีคด้วยจ้า
รูปเล่มมาเดือน กพ. นะคะ
ขอบคุณจากใจ
กานต์มณี ช่อศิญา
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ดีไม่ดีงานนี้ เพลิน สร้างเรื่องอีกละ