คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 3 - 1 ใกล้ชิด
บทที่ 3 – 1 ใล้ิ
เ้านี้ในวันทำาน ่อนเที่ยผู้อำนวยารโรพยาบาลเรียพรีมราเ้าพบ หิสาวึรีบเลียร์านให้เสร็ แล้วส่แฟ้มเอสารให้ับบราิล เลาอผู้อำนวยารพาเธอเ้ามา้านใน หมอราีฟยิ้มว้าผายมือให้หิสาวนั่ล ่อนัวเอะปิอมพิวเอร์หันมาสนทนาับหิสาว
“หมอราีฟเรียิันมาพบ มีอะไรหรือเปล่าะ”
“ไม่มีอะไรรับ แ่อยามาถามไถ่บ้านิหน่อย ทำานมาสอวัน เป็นอย่าไรบ้า ปรับัวไ้หรือยั”
“่ะ ไ้แล้ว”
“หมอรามานเาใีไหม”
“หมอราีฟน่าะทราบนะะ หมอรามานไม่ยิ้มให้พริเลย”
“เาเป็นนแบบนี้ แ่ับนไ้น่ะยิ้มไม่หุบ”
“เรียว่าสอมารานสิะ นอะไรเลือปิบัิ”
สาวเ้าอุบอิบไม่เ็มเสียนั แ่หมอราีฟเพียยิ้ม ยิ่มีนโทรทาไลฝาฝัเ้าัว เา็ยิ่้อูแล
“ถ้ามีปัหาอะไร หรือไม่เ้าใ ให้ถามบราิลับูฮา สอนนี้ะรู้เรื่อานทุอย่า เพียแ่สอนนั้น้อเินทาบ่อย รามานึ้อมีเลาอย่วยอีแร”
“พริทราบ่ะ”
“ีแล้ว ออ เห็นว่าเมื่อวานไปบ้านรามานมาหรือ”
วามลับไม่มีในโลันใ็ันนั้น หูาอราีฟว้าวาเสมอ เารู้ทุวามเลื่อนไหวอน้อายและหิสาว
“่ะ พอีพริว่าๆ ็เลยไปหาุหมอรามาน แ่... ไม่มีอะไรนะะ”
“ผมไม่ไ้ว่าอะไร ็ีแล้ว ทำวามรู้ัันไว้ะไ้ร่วมานัน่ายึ้น”
พรีมราิว่าเรื่อานไม่ใ่ปัหา เรื่อหัวใ่าหาที่เป็นปัหาให่
“รามานมีผ่าั่วบ่าย ฝา่วยูแลเา้วยนะ เป็นเสให่หลายั่วโมอยู่ เ้าน้อายนนี้ทุ่มเท บาทีเรื่ออาหาราริน็ไม่่อยไู้แลัวเอเท่าไร”
เป็นถึนายแพทย์ หาวามทุ่มเทที่มีมา รามานมัินอาหารเย็นไม่รเวลาบ่อยหน บาทีินึเ้าัว็ินแ่นมแล้วนอนเลย
“ไ้่ะ”
“อบใ ผมไว้ใุนะ ถึใหุู้แลรามาน”
ำพูสุท้ายอหมอราีฟแปลๆ ไว้ใให้เราูแล เอ่อ... เราเป็นแ่เลาหน้าห้อเท่านั้น แ่หมอราีฟราวับว่าะให้เราูแลหมอรามานไปลอีวิั้นละ
พรีมราทำานเอสารเพื่อัเรียมสำหรับเ้าประุมพรุ่นี้อนบ่าย แ่สำหรับวันนี้ หมอรามานเ้าห้อผ่าั้ั้แ่บ่ายสอ นอนนี้วนสอทุ่มแล้ว เ้าัวยัไม่ออมา พรีมราึยัไม่ลับห้อพั อยู่เพื่อรอนว่าอีฝ่ายะออมาาห้อผ่าั
“ุพรีมรารับ”
“ะ ุบราิล”
“ลับ่อนไหมรับ”
“แุ่หมอรามานยัไม่ออมาเลยนะะ”
“เป็นแบบนี้ประำรับวันนี้เส่อน้าให่ เพราะเป็นารผ่าัเรียหมอนรอระูรับ”
หิสาวพยัหน้าเบาๆ ไม่่อยเ้าในั แ่ิว่าผ่าัให่เอาารึใ้เวลามานานี้
“ใ้หมอผ่าัี่นหรือะ”
“สามนรับ มีหมอให่อยวบุมารผ่าั เสนี้่อน้ายา วาแผนมาเป็นแรมเือนรับ เพื่อให้สำเร็สมบูร์ที่สุ”
พรีมราพยัหน้าอีรั้ เป็นหมอ นอาทุ่มเทแรายแรใ หมั่นหาวามรู้ฝึปรือวามสามารถ ยั้อทุ่มเทให้ับนไ้ เพื่อให้ผลารรัษาออมาีที่สุ มันเป็นารเิมพัน้วยลมหายใอเพื่อนมนุษย์้วยัน
“ุพรีมรา...”
“เรียันว่าพริีว่า่ะ สั้นและ่ายี”
“ออ รับุพริะลับเลยไหมรับ ผมะให้นไปส่”
“ไม่เป็นไร่ะ ห้อพัอยู่ห่าาที่นี่ไม่มา นั่รถไปแ่สิบนาทีเอ”
“ให้นับรถไปส่ีว่ารับ”
“ันยัไม่อยาลับ่ะ อยารอพบหมอรามาน่อน”
อยาูแล อยาเห็นหน้า อย่าน้อย็่อนนอนืนนี้ สอหนุ่มสาวยัไม่ทันพู่อ หมอรามาน็เินมา้วยสภาพอิโรยนิๆ เพราะารผ่าัอยู่ในสภาวะที่เรียไ้ว่าัน หาทุอย่า็ผ่านพ้นสำเร็ลุล่วไป้วยี
“ุรามานะลับเลยไหมรับ”
“ยัละ ันมี้าเรื่อทำรีพอร์านวิัยอยู่ บอะส่ให้ทีมวิัยพรุ่นี้ ืนนี้ะทำ่อสัหน่อย”
ปาพูับมือวา แ่ปลายามามอนัวเล็ที่ลุยืนเมื่อเามาถึ
“ทำไมยัไม่ลับอีพริ”
“พริรอหมอ่ะ”
“รอทำไม สอทุ่มแล้ว ลับไปพัผ่อนไ้แล้ว พรุ่นี้้อทำาน”
“ไม่เป็นไร่ะ อนอยู่เมือไทยพริเยทำานถึเือบเที่ยืน็ยัไหวเลย่ะ อนเลียร์บสิ้นเือน”
หิสาวยิ้มว้าส่ให้ แ่รามานไม่ยิ้ม
“อย่าทำานเินัว ร่าาย้อารพัผ่อน ใ้มาเี๋ยวเ็บป่วย เพิ่มาอยู่บาาร์ไม่นาน ร่าายยั้อปรับัวปรับสภาพอีเยอะ โยเพาะเรื่อเวลา”
“พริอยา่วยหมอนี่่ะ โนๆ ห้ามไล่ ยัไพริ็ไม่ไปหรอ”
พรีมราื้อึ วามเป็นห่วมันห้ามันไม่ไ้ริๆ เธออยาูแลเานี่นา ถึหมอราีฟไม่บอเธอ็พร้อมอยู่แล้ว เพราะที่บิน้ามน้ำ้ามทะเลมาินแนทะเลทรายบาาร์็เพราะหมอรามา
“ามใ”
พรีมรายิ้มแ้มปริ เินหอบแฟ้มเอสารเ้าไปนั่หน้าโ๊ะทำานอายหนุ่ม วาแฟ้มไว้ให้อีฝ่ายแล้วถือวิสาสะไปาและนำอาหารว่ามาเสิร์ฟ ่อนลับมาทำานอัวเอ ึ่เธอื่มเพียนมรอท้อหนึ่แ้ว
รามานเินออมาูโ๊ะทำานอเลาหน้าห้อ เป็นัำรายานอบราิลริๆ อนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่ม เ้าหล่อนนอนหลับฟุบบนโ๊ะทำาน นี่หรือะมาูแลเา ูแลัวเอยัไม่ไ้เลยเ็ื้อ ายหนุ่มส่ายหน้าแล้วยับเ้ามาอุ้มนัวเล็เ้าสู่วแน พาเินเ้าไป้านใน อนนี้โนออฟฟิศปิหมแล้ว ายหนุ่มพาเธอเ้าไปนอนในห้อนอน ึ่เื่อม่อับห้อทำาน้านนอ
“บราิล นายลับไปเถอะ”
“มิไ้รับ ผมะ...”
“ไม่้อลัวอะไร ที่นี่โรพยาบาล มีรปภ.มามาย”
“ผมเป็นมือวาอุรามานนะรับ”
“อบใ แ่เี๋ยวันัารเอ แ่ถ้าะให้ี หาเสื้อผ้ามาให้ยายัวแสบสัุ”
นฟัโ้ศีรษะเล็น้อย ่อนล้วมือถืออัวเอ่อสายเพื่อทำามำสั่เ้านาย
รามานเินลับเ้าไปในห้อ มอนัวเล็ที่นอนหลับอยู่บนเียนอนอัวเอ เาเป็นหมอสัมผัสไ้เลยว่าเ้าัวำลัไม่สบาย ผิวายรุมๆ นเือบร้อนนั้นบอไ้ี ึเินไปว้าแผ่นเลมาแปะลบนหน้าผาเนียน แล้วใ้ผ้านหนูผืนเล็ุบน้ำอุ่นเ็ัวให้
พรีมรา่อยๆ ปรือาึ้น้าๆ เห็นใบหน้าหล่อเหลาแบบุๆ ลอยเหนือใบหน้าัวเอ็รีบยับัวรวเร็ว แ่หมอรามานับไหล่สอ้าไว้ให้นอนนิ่ๆ สาวเ้าะพริบาปริบๆ สับสนุนวาามอรอบห้อ้วยวามแปลใ ว่านเออยู่ที่ไหน
“ที่นี่ือห้อนอนอัน”
“ห้อนอนอหมอ?”
“อืม มีอะไรน่าในัหนา”
ถามเสียเรียบไม่สนใอาารื่นระหนอเ็สาวแม้แ่น้อย หล่อนัวเล็แ่ลมลึไปหม อา... รามานเป็นอะไรไปแล้ว เา้อไม่สนใสิ หล่อน็เหมือนนไ้นอื่นๆ ที่เาเยรวรัษา
“หมอพาันมาห้อนอน ในห้อทำานมีห้อนอนเหรอะ”
“มี”
“แล้วนี่... หมอทำอะไรพริะเนี่ย”
“รู้ัวหรือเปล่าว่าำลัไม่สบาย อาเพราะอาาศที่นี่ไม่เหมือนเมือไทย ร่าายอเธอำลัปรับัว”
บอามหลัวิาารที่เรียนมา หาในใอุหมอหนุ่มอนนี้ลับรู้สึแปลใ เาไม่เยแร์และไม่เยปรนนิบัิสรีนไหนมา่อนในีวิ นอาอนมาราป่วยเท่านั้น
“เออ... หมอหยุีว่า่ะ พริไม่ไ้เป็นอะไรมาหรอ ินยาแ้แพ้สัเม็็หาย่ะ”
ว่าแล้ว็พยายามยับัว แ่ราวนี้มือหนาออแรมาึ้น วาสีทอุร้าวไม่พอใที่สาวเ้าัืนำสั่ สาวเ้าถึับปั้นหน้าไม่ถู
……………………………………….
สวัสี้า มาอัพหมอรามาน ับ พริแสบ แล้วนะะ หมออเรา็มีมุมอ่อนโยน้วยนะ ส่วนรูปเล่ม มาลุ้นันนะะว่าะทันปลายเือนนี้หรือเปล่า อ่านให้สนุ้า
ปล. อย่าลืมร่วมสนุ ับลาแนิยายันนะะ ทุอมเม้นในนิยายเรื่อนี้ ะถูนำมาับลาแ เพื่อแทนำอบุสำรหับาริาม โยนิยายที่ะับลาแ 10 ราวัลือเรื่อ ำราบหัวใมาเฟีย ่ะ
าน์มี
ความคิดเห็น