คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 5 - 2
cr. ภาพอิมเมาูเิ้ลเสิร์
บทที่ 5 - 2
“สวยเหลือเิน มอี่รั้็สวย”
“หื่นาม โริ รัแนที่อ่อนแอว่า”
“ร่าายอันเ็มไป้วยรอยเล็บวนอเธอ ะเรียว่ารัแนอ่อนแอไ้อย่าไร ันเสียพลัับเธอไปเยอะเลยหย แ่มัน็ุ้ม่า”
ประโยท้ายน้ำเสียสั่นพร่า พลา้มใบหน้าุบระหว่าออิ่มทั้สอ ยอมรับว่าอนนี้นเอเหมือนนโริ อยาอมมลิ่นายหอมๆ ที่ไม่้อปรุแ่ หยธามีแรึูบาอย่าทำให้ลู่หานไม่เป็นัวอัวเอ พอแนบบอสาวนพอใปาไ้รูปและมูโ่ๆ ็เลื่อนัวลามเลียบนเนินทรว้วยวามหลใหล ไรหนวไรเราที่เพิ่ึ้นมาเล็น้อยสร้าวามปั่นป่วนให้ร่าสาววาบหวิวไม่อาอยู่นิ่
“อย่า อือ... ลู่หาน”
“อบัเวลาไ้ยินื่อัวเอหลุาปาอหย”
วาาสนิทิเื้อมาพร้อมายายที่ทาบทับสนิททั้ัว หยธาึรู้ว่าเนื้อัวอเาเปล่าเปลือย ไม่รู้ว่าอีฝ่ายัารเสื้อลุมหลุพ้นร่าไปอนไหน เ่นเียวันว่าแพนี้เนื้อี็หลุาเรียวาอเธอไปแล้ว
“เราไม่ไ้เป็นอะไรัน ุไม่วรหัหาน้ำใันแบบนี้”
“สิ่ที่เิึ้นเรา่า็มีวามสุ”
“มันเป็นวามสุอมปลอมอุฝ่ายเียว ัน... ฮื้อ อืม...”
เป็นอีรั้ที่นาแบบสาวถูนัวให่ำราบ้วยารทาบปาบยี้ลมาอย่าไม่ปรานี ลู่หานไม่อาหยุัวเอ หนึ่ือเ้าหล่อนื้อรั้น่อ้าน และสอือร่าายเาร้อนแทบทะลุร้อยอศา ไม่ิว่าเห็นใที่เ้าหล่อนยัใหม่่อเมรั ลู่หานัารมอบัวนอันแ็แร่อัวเอให้หิสาวแล้ว
“หวาน ยิู่บยิ่หวาน”
“นเห็นแ่ัว ันเลียุ”
“แน่ใหรือว่าเลีย”
“เลีย เลียมาๆ เลย้วย ัน...อา...”
ยิ่เลีย็ยิ่ี เพราะถ้าถึเวลาหนึ่เ้าหล่อนเปลี่ยนาวามเลียลายเป็นอย่าอื่น หล่อนะมาเถียเาไม่ไ้อี
ปาร้อนรุ่มบยี้สร้าวามเ็บให้ราแรแปรเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลเิวนอยู่ในที เหนืออื่นใือเรียวลิ้นร้อนๆ วัพัโบในโพรปาอเธอไล่้อนลิ้นเล็เี่ยวระหวัรัพันนหยธาแทบหายใไม่ออ นี่แหละที่ว่าายหิอย่าให้อยู่ใล้ันเพราะมันเหมือนน้ำมันับไฟที่พร้อมลุโหมไหม้้วยราะพิศวาสโยไม่อา้านทาน
สอแนเรียวเล็ป้ายเปะปะบนแผ่นหลัึแน่น ิเล็บลบนผิวเนื้อายหนุ่มในบ้ารั้้วยวาม่านรัวนิ อยา่อ้านแ่็อยาิาม สมออเธอำลัแบ่เป็นสอแพร่ ระหว่านั้นนัวให่็ัววามสุ้วยวามย่ามใ
“อย่า่อ้านเลยหย”
“ันไม่ใ่ผู้หิใ่าย ันไม่อยาถูเอาเปรียบ”
อบเสียหอบ เมื่ออีฝ่ายถอนูบอไปแล้วลอเลียปาบนลีบปาบนอน หยอเอิน้วยวามสนุ
“อนนี้เราเสมอภาันแล้ว”
“ยัไไม่ทราบ มอมุมไหนัน็... อื้อ ุ!”
ลู่หานหัวเราะในลำอ เพราะเ้าัวใเบียบสะโพแบับร่าสาวแบบรๆ ุให้เ้าหล่อนรู้ว่า ุไหนที่เสมอภาันเพราะไม่มีสิ่ใวาันนอาเนื้อเบียเสียสีับเนื้อ ใบหน้าเนียนใสแเห่อร้อน้วยวามอายระนโรธ
“บ้าาม ุมันบ้าาม”
“ยิ่ึยิ่ึไม่รู้เป็นอะไร หยทั้หอมทั้หวานน่านหานานี้”
หยธาเบี่ยหน้าหนีเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้ม่ำ้อแ่ะูบ มูโ่ๆ ึพลามาโนออหอมรุ่นแทน นั่นไม่ใ่ปัหาในารำเนินบทรัไปให้ถึุหมายปลายทา เพราะเา็ไม่อาประวิเวลาไ้นานนั ลู่หานน้อยมันอยาออศึรัะแย่
ปาไ้รูปไ่มาบนลาไหล่นวลเนียนทั้สอ้า่อนเลื่อนมาหาทรวอสาวอวบอิ่มนุ่มหยุ่นละมุนมือ ้าหนึ่ใ้ปาลิ้นัาร่อวนให้สาวเ้ายอมโอนอ่อน อี้านใ้มือหนาวาทับเล้นลึร่วม้วย สลับอ้าปารอบยอถันสีระเรื่อนื้นแะ เนินาวๆ ถููื่มีราประทับ รอยเ่าเพิ่ะารอยใหม่็ถูสร้าึ้นใหม่
“ลู่หาน อย่า มันเป็นรอย ัน้อทำาน”
ร้อห้ามเมื่อสิอันน้อยนิยัพอหลเหลือ เิเาทำให้ร่าายอเธอเป็นรอย ใรๆ ็รู้หมสิว่ามันเิมาาอะไร
“ให้ายสิ หรือันะไม่ให้หยไปทำานี”
“ไม่นะ ุสัาแล้ว”
หยธาไม่อยาับเ่าอยู่ับที่ เธอเาายาห้อืนยัทำัวไร้ประโยน์นั่ๆ นอนๆหิสาวไม่อยาเป็นนน้อยในรทอ แ่อยาเป็นเพียนธรรมาที่มีอิสระโผบินไปในโลว้า
“ถ้าอย่านั้น ้อมี้อแลเปลี่ยน”
โยไม่ยอมอธิบายอะไรเพิ่ม พามัรมาเฟีย็แนบปาลูลืนยออ้า้าย ุเียวับหัวใอหิสาว ปรนเปรอ้วยรสรัอันเย้ายวนวนวาบหวิว มือหนานวเฟ้นออี้าพลาใ้นิ้วแร่ยี้เบาๆ แล้วถอยารอบปาลบนออี้าเพื่อไม่ให้เ้าัวรู้สึน้อยใว่าเาให้วามอบอุ่นแสนุ่ม่ำอย่าเสมอภาเท่าเทียม
“อบใ่ไหมหย”
“ไม่ ันไม่เยอบ ันเลีย ฮือ... อย่า่ะ”
“ปาแ็”
พูบ็ทาบไรเราบนยอทรวอ หยธาิ้นรน้วยวามทรมานยามถูลั่นแล้ มือบาพยายามผลัไสให้นัวให่ออห่า
แ่็ยิ่ทำให้ลู่หานอยาลั่นแล้มาึ้น สะบัปลายลิ้นโลมไล้ยอปทุมถันระรัวเร่แล้วบัเบาๆ ปลุทุปลายประสาทให้หิสาวื่นัว
…………………………………………
สวัสี่ะ มาอัพให้อ่านัน่อแล้วนะะ อบุสำหรับำลัใที่มอบให้ับนิยายเรื่อนี้นะะ ะลให้อ่านสามวันแล้วลบ่ะ ใระแบนไม่้อรีบนะะ ผู้แ่ลบเอ้า อ่านให้สนุ้า
าน์มี
ความคิดเห็น