จำเลยรักจอมมาร

ตอนที่ 28 : บทที่ 15 (1)

บทที่ 15 (1)

                                    ไอวราเดินออกมาจากห้องแขกวีไอพี หลังส่งมอบงานเทคแคร์ลูกค้าให้กับพนักงานใหม่ได้รับช่วงอย่างเต็มตัว ระหว่างเดินกลับห้องทำงานของตัวเอง ดวงตาคู่งามพลันเหลือบไปเห็นแขกสาวสวยกำลังเดินยิ้มตรงมาทางนี้

                                    “สวัสดีค่ะ คุณอันนา”

                                    “สวัสดีไอวี่ ไม่เจอกันนานสวยขึ้นนะ” คนถูกชมยิ้มบางๆ

                                    “คุณอันนาสวยกว่าดิฉันอีกนะคะ”

                                    “ขอบใจที่ชมฉัน”

                                    “เราคนไทยเหมือนกันนี่คะ” ไอวราหัวเราะเบาๆ

                                    “ว่าแต่เพื่อนรักของฉันอยู่ไหม”

                                    “คุณอาร์ตี้คุยกับลูกค้าอยู่ค่ะ เชิญคุณอันนานั่งรอสักครู่” พูดจบก็เดินนำเพื่อนสนิทของนายสาวไปยังห้องรับแขก พร้อมเสิร์ฟน้ำผลไม้ปั่นและคุกกี้

                                    “เดี๋ยวดิฉันไปเรียนคุณอาร์ตี้นะคะว่าคุณอันนามา”

                                    “ไม่ต้องจ้ะ ฉันไม่รีบอะไร ให้อาร์ตี้เขาคุยกับลูกค้าไปเถอะ” ไอวราพยักหน้าเล็กน้อย

                                    “ถ้างั้นดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”
            “ตามสบายจ้ะ”

                        ไอวราโค้งศีรษะให้อันนาเล็กน้อยก่อนเดินออกจากห้อง อันนายกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่มเพียงนิด กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องรับรองที่ตกแต่งไว้อย่างหรูหรา ตอนนี้เธอมีเวลาเตร็ดเตร่กับเพื่อนอีกได้ไม่นาน เพราะหลังจากนี้เธอก็ต้องทำงานอย่างจริงจังเสียที และอาจไม่มีเวลามาหาเพื่อนรักได้บ่อยอย่างที่เคย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                                    “พี่ไอวี่คุณอาร์ตี้เรียกพบค่ะ”

                                    “โอเคจ้ะ” หันมาตอบลิเลีย ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาเจ้านายสาวสวยยังห้องทำงาน

                                    “คุณอาร์ตี้เรียกฉันหรือคะ”

                                    “ใช่ นั่งลงสิไอวี่ แขกวีไอพีเป็นไงบ้าง” คำว่าแขกวีไอพีพร้อมสายตายิ้มๆ ของเจ้านายสาวไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าหมายถึงใคร

                                    “คุณดัสตินยังไม่ตัดสินใจค่ะ”

                                    “นึกไว้แล้วเชียว” คนฟังมีสีหน้าประหลาดใจ

                                    “คุณอาร์ตี้ทราบหรือคะ”

                                    “จากนิสัยส่วนตัวของคุณดัสตินเขาไม่จำเป็นเลยที่ต้องใช้บริการของบริษัทเรา การมาของเขาค่อนข้างทำให้ฉันแปลกใจ และการที่เขาปฏิเสธสุภาพสตรีทุกคนที่มีคุณสมบัติตรงตามที่ต้องการโดยไม่แม้จะพิจารณาใหม่ มันทำให้ฉันยิ่งมั่นใจ” คำพูดกำกวมของนายสาวทำเอาไอวราเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง

                                    “นักธุรกิจไม่เคยลงทุนโดยไม่หวังผลกำไร”

                                    “เขาคงว่างมากกระมังคะ จึงมีเวลามาใช้บริการของบริษัทเรา” ไอวราออกความเห็น ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าเพลย์บอยมาเฟียตนนั้นต้องการสิ่งใด

                                    “ฉันรู้ว่ามันเป็นการไม่เหมาะสมที่จะละเมิดความเป็นส่วนตัวของลูกค้า แต่...” คำว่าแต่มาพร้อมกับประกายตาบางอย่างง ไอวรากุมมือบนหน้าตักแน่นจนชื้นเหงื่อ

                                    “แต่อะไรคะ”

                                    “ฉันว่าเขาพอใจเธอนะ”

                                    “พอใจฉันหรือคะ”

                                    “ใช่ เขาจงใจให้ไอวี่ไปพบ และวันนี้เขาก็โทรมาอีก บอกให้ไอวี่เตรียมรายชื่อคนใหม่ไปนำเสนอตอนสี่โมงเย็น” อา... คนอะไรร้ายกาจที่สุด เขาทำแบบนี้ยิ่งทำให้คนฉลาดอย่างคุณอาร์ตี้สงสัยในความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น

                                    “ดิฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะพอใจหรือเปล่า”

                                    “เขาพอใจคนพรีเซนต์” อาร์ทิมิสกล่าวยิ้มๆ เธอพบปะผู้คนมามากมาย และคิดว่าลูกน้องคนสนิทก็คงดูออก เพียงแต่เลือกที่จะไม่สนใจมากกว่า

                                    “เขาคือเพลย์บอย เขาคงไม่สนใจพนักงานธรรมดาๆ อย่างฉันหรอกค่ะ”

                                    “อย่าตีค่าตัวเองด้อยกว่าผู้หญิงอื่นสิ ผู้หญิงที่ทำงานเก่ง ยิ้มเก่ง มีอัธยาศรัยดี บางทีก็มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามมากกว่าความงามดาดดื่นที่เห็นอยู่ทั่วไป” อาร์ทิมิสออกความเห็น ยกมือสองข้างกอดอกจ้องมองพนักงานคนเก่งของตัวเอง

                                    “เอาเป็นว่าเรื่องงานดิฉันจะทำอย่างเต็มที่นะคะ”

                                    “ถ้าคราวนี้คุณดัสตินยังปฏิเสธ แสดงว่าสิ่งที่ฉันคิดวิเคราะห์ต้องเป็นจริง” ไอวรายิ้มแห้งๆ ถ้าเจ้านายสาวคนสวยทราบเรื่องว่าระหว่างเธอกับอีตามาเฟียนั่นเลยเถิดไปไกล คุณอาร์ตี้คงช็อกแน่ๆ

                                    “เขาคงต้องการตัวเลือกมากกว่านี้ เอ่อ... ถ้าเกิดครั้งนี้เขายังไม่พอใจ คุณอาร์ตี้จะไล่ฉันออกไหมคะ” คนถูกถามยิ้มกว้าง

                                    “ฉันดูเป็นคนใจดำขนาดนั้นเชียว”

                                    “เปล่าค่ะ”

                                    “อย่าซีเรียส ลูกค้าแต่ละคนไม่เหมือนกัน คุณดัสตินเขาคงมีเหตุผลบางอย่างที่เราไม่ทราบ แต่ตามสายตาที่ฉันวิเคราะห์มีแนวโน้มเป็นไปได้สูง” อาร์ทิมิสยิ้มบางๆ ส่งกำลังใจให้มือขวาคนเก่ง

                                    “ฉันจะทำอย่างเต็มที่คะ”

                                    “ฉันเอาใจช่วย”

                                    “ขอบคุณค่ะ อ้อ คุณอันนารอคุณไอวี่อยู่ที่ห้องรับรองนะคะ”

                                    “จ้ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

                                    ไอวราใช้เวลาตลอดบ่ายนั่งเฟ้นหาสุภาพสตรีสาวสวยมีเชื้อสายเอเชียหลายคน แต่ละคนมีคุณสมบัติแตกต่างกันไป แต่มีสองคนที่พอจะเข้าเป้าตรงตามคอนเซ็ปที่อีตามาเฟียเพลย์บอยต้องการ แต่ให้ตาย คุณสมบัติที่ว่ามันก็ตรงกับเธอด้วย

                                    “หวังว่าทั้งสองคนนี้จะถูกใจคุณนะ” ไอวราพึมพำกับตัวเอง พลางเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องบ่ายสามใกล้เวลาที่ทางโน้นนัดแล้ว หญิงสาวลุกเดินเข้าห้องน้ำเพื่อแต่งหน้าให้ดูโฉบเฉี่ยวมากขึ้น กลับออกมาคว้าแฟ้มและกระเป๋าสะพายเดินออกจากห้อง

                                    “จะไปแล้วเหรอคะ”

                                    “ใช่ คุณอาร์ตี้ล่ะ”

                                    “ออกไปข้างนอกกับคุณอันนาแล้วค่ะ” ลิเลียตอบ คนฟังพยักหน้า

                                    “ไปนะ อย่าลืมปิดออฟฟิศด้วย”

                                    “รับทราบค่ะ สู้ๆ นะคะ”

                                    ลิเลียไม่วายตะโกนส่งท้าย น่าอิจฉาคุณไอวี่ที่สุด ได้พบปะกับคนดังระดับประเทศ เสียดายที่ไม่ใช่เธอ สาวเจ้าทำท่าเคลิ้มฝัน ใครบ้างล่ะที่ไม่หลงใหลเพลย์บอยสุดหล่อแห่งบริชเธน ผู้ชายที่กระชากใจสาวๆ เกือบทั้งประเทศ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                                    ไอวรากระชับเสื้อคลุมตัวนอกเพิ่มความมั่นใจ การมาในวันนี้หวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้เธอมีคนที่คบหาด้วยแล้ว มันไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะมาเป็นเป้านิ่งให้เขาแทะโลม เหตุการณ์ที่ผ่านก็ขอให้มันผ่านไป สักวันเธอคงลืมมันได้เอง

                                    วันนี้เหมือนกับวันก่อน ไอวราไม่ต้องแลกบัตรสามารถขึ้นไปพบท่านประธานของวอลตัน กรุ๊ป ได้เลย พอประตูลิฟต์เปิดหญิงสาวไม่พบแมตต์ แต่พบการ์ดสองคนยืนอยู่ด้านหน้าโค้งคำนับให้

                                    “ตอนนี้คุณดัสตินติดประชุม เชิญคุณไอวรารอที่ห้องทำงานได้เลยครับ”

                                    “แต่เขานัดฉันบ่ายสี่โมงเย็น”

                                    “เป็นประชุมด่วนครับ” สาวเจ้าถอนหายใจเฮือก อุตส่าห์รีบเร่งออกมาเพราะไม่อยากผิดนัด กลับกลายเป็นว่าเธอต้องเป็นฝ่ายมารอ ให้ตายเถอะ เหมือนถูกแกล้งชัดๆ

                                    มาถึงนี่แล้วป่วยการที่จะกลับ ร่างบางจึงเดินตามหลังบอร์ดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ทั้งสองเข้าไปในห้องทำงาน น้ำส้มและน้ำเย็นถูกนำมาเสิร์ฟ

                                    “ไม่ต้องยืนเฝ้าหรอก ฉันรอคนเดียวได้” ไอวราออกตัว เมื่อการ์ดสองคนหยุดยืนนิ่งเป็นหุ่นปั้นอยู่บริเวณประตูราวกับกลัวว่าเธอจะหนีไปไหน

                                    “ถ้าต้องการอะไรเพิ่มบอกผมสองคนได้นะครับ ผมอยู่หน้าห้อง”

                                    “คุณดัสตินจะประชุมอีกนานไหม” ถามไปอีกเรื่อง

                                    “เคสเร่งด่วนผมคงตอบไม่ได้”

                                    “ขอบใจ” ตอบเสียงแดกดัน เกิดเขาประชุมทั้งคืนเธอไม่แห้งเหี่ยวตายอยู่ในห้องทำงานหรอกหรือ โอ๊ย เซ็งชะมัดแบบนี้คงต้องโทรไปแคลเซิลนัดคุณแฟรงก์แล้วละ มือบางคว้าโทรศัพท์กดเบอร์ต่อสายถึงแฟรงก์ ซึ่งอีกฝ่ายก็เข้าใจง่ายไม่หงุดหงิดหรือโมโหแต่อย่างใด

                        +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                                    ใบหน้าเคร่งเครียดอ่อนแสงลงเมื่อผลักประตูห้องทำงานเข้ามาแล้วพบว่า แขกสาวเอนศีรษะคอพับคอเอียงอยู่บนโซฟา รอยยิ้มหยักลึกกดบนมุมปากได้รูป ดัสตินถอดเสื้อสูทตัวนอกพาดไว้บนพนักเก้าอี้ทำงาน สาวเท้ามายืนกอดอกมองคนขี้เซาที่ยังคงหลับใหลไม่รู้ตัว ดวงตาคู่คมตวัดมองนาฬิกาบนผนังห้องบอกเวลาทุ่มตรง

                                    “คุณดัสติน...” แมตต์ที่เปิดประตูเข้ามาต้องรีบปิดปาก เมื่อผู้เป็นนายหันมาส่งสายตาบางอย่าง จึงได้รู้ว่าทำไมเจ้านายถึงยิ้มทั้งที่เพิ่งจะประชุมเรื่องเคร่งเครียดมาสดๆ ร้อนๆ

                                    “พวกนายพักผ่อนกันเถอะ ทางนี้ฉันจัดการเอง”

                                    แมตต์โค้งคำนับหันหลังเดินกลับออกจากห้อง พอพ้นร่างมือขวาดัสตินจึงเดินไปเปิดมินิบาร์ในห้อง รินวิสกี้ใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่มมองหน้านวลเนียนของคนหัวดื้อยิ้มๆ หยิบแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู นิ้วแกร่งเปิดผ่านทีละหน้าเห็นรายชื่อและภาพถ่ายหญิงสาวแต่ละคนแล้ว บอกเลยว่าทุกคนมีคุณสมบัติครบถ้วนและสวยมาก แต่... ตอนนี้คนที่ร่างกายเขาปรารถนาไม่ใช่คนในภาพ แต่เป็นคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา

                                    ร่างสูงใหญ่ทรุดกายนั่งลง วางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะตามเดิม มองเปลือกตาบางใสที่ปัดอายแชร์โดว์บางเบาเอาไว้ ปากอิ่มปิดสนิทสีกุหลาบน่าสัมผัส ไม่เพียงคิดปากได้รูปยังโน้มลงแตะแผ่วๆ ภายนอก มีผลให้คนที่อยู่ในห้วงนิทราได้สติเปิดเปลือกตารวดเร็ว

                                    “คุณดัสติน!”

                                    ใครจะไม่ตกใจล่ะ ใบหน้าของเขาลอยห่างอยู่ไม่ถึงคืบ รับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่ปะทะบนใบหน้าชัดเจน ร่างบายรีบถอยไปด้านข้าง คนตัวใหญ่ตามติดและถือวิสาสะดึงร่างบางเข้าหาอก

                                    “ผมไม่ใช่ผี ไม่เห็นต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น” กล่าวยิ้มๆ ยังคงรักษาระยะห่างของใบหน้าได้อย่างดีเยี่ยม มือบางออกแรงผลักอกแกร่งหลายครั้ง

                                    “ฉันไม่ได้ตกใจ”

                                    “ปากแข็ง”

                                    “ฉันไม่ได้ปากแข็ง”

                                    “งั้นต้องพิสูจน์”

                                    “อย่านะ ฮื้อ... คนบ้า ไม่เอา... อื้อ...”

                        ถ้าเขาจะจูบ มีหรือหญิงจะต่อต้านได้ มันก็ไร้ผลเหมือนทุกครั้ง ปากได้รูปเจอรสวิสกี้ประทับลงกลีบปากอิ่ม คราวนี้ไม่เพียงแผ่วๆ แต่ส่งปลายลิ้นดื่มด่ำความหวานที่คอยตามหลอกหลอนมาหลายค่ำคืน ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง รสจูบของหนุ่มนักรักจึงเร่าร้อนรุนแรงจนสาวเจ้าสั่นสะท้าน

                                    “อื้อ... ไม่...”

                                    ไอวราอู้อี้อยู่ในลำคอพยายามเบือนหน้าหนี แต่ก็ยากแสนยาก มิไยความรู้สึกประหลาดล้ำยังพากันฮึกเหิมบ้าจี้ตามจูบเขาไปอีกด้วย โอ... เราเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้โหยหาสัมผัสป่าเถื่อนจากผู้ชายอันตรายอย่างเขา

                                    จูบกระชากวิญญาณของดัสตินส่งผลให้สาวเจ้าเผลอไผลปล่อยอารมณ์ตามด้วยความล่องลอย แม้ถอนจูบไอวราก็ยังไม่รู้ตัว ดวงตาสีเทาทอดมองด้วยความเอ็นดูโน้มปากประทับจูบลงบนแก้มนุ่มด้วยความมันเขี้ยว

                                    “ติดใจละสิ”

                                    “คนฉวยโอกาส” ไอวราได้สติรีบเปิดเปลือกตา บ้าจริงเชียว เคลิ้มตามผู้ชายบ้ากามเฉยเลย โมโหตัวเองเหลือคณากี่ครั้งๆ ก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาทุกที

                                    “ถ้าคุณไม่เต็มใจ มีหรือผมจะกล้าทำ” คนพูดยิ้มกว้าง กว้างจนน่ามันไส้

                                    “ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ ตายจริง หนึ่งทุ่มแล้วเหรอ” ประโยคท้ายอุทานเบาๆ เพียงเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนังห้อง

                                    “เหนื่อยหรือ หลับไปนานเชียว หิวหรือเปล่า”

                        เป็นคำถามธรรมดาๆ แต่... ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนถามไอวราแบบนี้ วูบหนึ่งหัวใจสั่นไหวเต้นรัวและรู้สึกดีจนต้องเมินหน้าออกไปด้านข้าง กลัว... ว่าเขาจะสัมผัสกับความรู้สึกบางอย่างในใจของตัวเอง

                                    “ไม่หิวค่ะ” อนิจจา เสียงท้องของไอวรากลับทำให้ขายหน้าเสียอย่างนั้น มาเฟียหนุ่มหัวเราะเบาๆ

                                    “ฉันมาตามนัด และคุณผิดนัด แต่ไม่เป็นไร ฉันพร้อมพรี...”

                                    “ผมดูแฟ้มนั่นแล้ว ไม่ผ่าน”

                                    “ว่าไงนะคะ ไม่ผ่าน!” ใบหน้าหล่อเหลาแบบดิบเถื่อนพยักเบาๆ ดวงตาสีเทายืนยันได้เป็นอย่างดีตามคำพูดเมื่อครู่

                                    “ใช่” ดัสตินตอกย้ำความจริง

                                    “คุณใจแคบเกินไปหรือเปล่าคะ รายชื่อสุภาพ...” นิ้วแกร่งแตะบนกลีบปากอิ่มที่บวมช้ำเบาๆ ตั้งแต่เกิดมาเขาเพิ่งเคยเจอผู้หญิงอย่างหล่อน ผลักไสผู้ชายของตัวเองให้คนอื่น

                                    “ผมต้องการคุณไอวี่”

                                    “แต่ฉันไม่อยากเป็นนางบำเรอของใคร”

                                    “คุณคิดมากไปนะ ผมไม่เคยคิดว่าใครคือนางบำเรอ การเป็นผู้หญิงของผมคุณจะได้อภิสิทธิ์มากมายในแบบที่ผู้หญิงทั้งโลกต้องพากันอิจฉา” คนฟังหน้าตึง ดิ้นรนมากกว่าเดิม ดัสตินเริ่มรำคาญจึงกอดรัดฟัดร่างนุ่มไว้ในอกแน่น เขาไม่ปล่อยเสียอย่าง เจ้าหล่อนจะหายตัวไปไหนได้

                                    “ถ้าคุณไม่เลือกใคร ฉันก็จะกลับแล้ว ฉันควรรู้ว่านี่มันคือแผนการอันร้ายกาจของคุณ”

                        เจ้าของแผนการร้ายกาจยิ้มกว้าง แนบจมูกกับแก้มนุ่มๆ หลายฟอดด้วยความมันเขี้ยวระคนเอ็นดู ความที่หญิงสาวเป็นคนรูปร่างเล็ก จึงทำให้เขากอดเธอไว้แน่นได้ทั้งตัว ต่างจากคู่นอนไซส์ยุโรปที่แม้จะเซ็กซี่แต่ก็มีโครงสร้างใหญ่โต

                                    ว่าแต่... รสนิยมของเขามันเริ่มเปลี่ยนตั้งแต่ตอนไหน?

                                    “ผมไม่ได้ชั่วช้าขนาดนั้น”

                                    “น้อยไปสิ คุณไม่มีวันเทียบคุณแฟรงก์ได้เลย”

                                    ชื่อของบุคคลที่สามทำให้ใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มกริ่มบึ้งตึง มือหนาดันใบหน้างามให้เงยสบตา ไอวราปั้นหน้าไม่ถูกยามถูกดวงตาสีเทากร้าวกระด้างคู่คมจ้องมองด้วยความโกรธระคนคาดโทษ

                                    “งั้นไปด้วยกัน”

                                    “ไปไหนคะ ฉันไม่ไปกับคุณ”

                                    “หลักฐานไง” ร่างสูงดีดกายลุกขึ้น พร้อมกระชากแขนเรียวให้หญิงสาวลุกตาม ไอวรามึนงงไปหมดปรับอารมณ์ตามคนตัวใหญ่ไม่ทัน แถมมือของเขายังบีบข้อมือของเธอแน่นจนเจ็บร้าว

                        +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++