จำเลยรักจอมมาร

ตอนที่ 27 : บทที่ 14 (2)

ซีรีส์ชุดมาเฟียมหาเศรษฐี วางจำหน่ายหลังงานหนังสือนะคะ ช่วงต้นเดือนเมษายนค่ะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บทที่ 14 (2)

                                    รถยนต์สีดำมันเงาแบบกันกระสุนขับตามกันมาสามคัน ก่อนจะมาหยุดบริเวณสถานที่เปลี่ยวร้างบริเวณชานเมืองอันร้างไร้ผู้คนสนใจ ตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหญ่หกตู้เก่าคร่ำครึถูกตั้งทิ้งไว้อยู่ตรงนี้ ทุกครั้งยามเดินทางมาที่นี่ ดัสตินชอบนึกถึงภาพยนต์อันตื่นเต้นเร้าใจ

                                    การมีเพื่อนเป็นคนดังมันทำให้การทำงานของเขาง่ายก็จริง แต่เพลย์บอยหนุ่มก็ต้องรู้จักการวางตัว และไม่ล้ำเส้น อาจมีบางคนทราบว่าพวกเขาสนิทกัน แต่กระนั้นก็แทบจะไม่มีภาพอันสนิทสนมของพวกเขาออกสื่อด้วยกัน นอกจากภาพตามงานเลี้ยงใหญ่ๆ ซึ่งก็มีคนดังมากมาย

                                    ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มก้าวลงจากรถ ถอดแว่นกันแดดยี่ห้อดังออกส่งให้คนสนิท แมตต์เปิดประตูให้ผู้เป็นนายเข้าไปด้านใน ซึ่งก็เหมือนกับทุกครั้งที่ดัสตินจะมาถึงก่อนเสมอ โฮมเธียร์เตอร์ชุดใหญ่ถูกเปิดดังคลอเบาๆ ก่อนเจ้าตัวจะเดินไปหยิบแก้วทรงสูงแล้วรินวิสกี้สีอำพันลงในแก้ว เดินถือติดมือมายังบริเวณโต๊ะบินเลียด เขาค่าเวลาด้วยการใช้ไม้สอยลูกหลากสีบนกระดานจนเกลี้ยง

                                    พอได้ยินเสียงเปิดประตู ดวงตาสีเทาจึงเงยขึ้น ยิ้มมุมปาก วางไม้ในมือแล้วเดินมาสวมกอดเพื่อนที่วันนี้มาด้วยใบหน้าเคร่งเครียดเหมือนดังเช่นทุกครั้ง

                                    “ดูเหมือนนายจะคร่ำเคร่งกับงานไปนะมาร์เธียส”

                                    “งานฉันค่อนข้างยุ่ง”

                                    “รู้ไหมฉันนึกดีใจที่เจ้าพ่อพลังงานแบบนายยอมสละเวลามา อย่างน้อยในหนึ่งเดือนนี้มันก็ทำให้ฉันได้เห็นหน้าเพื่อนรักคนนี้เสมอ” มาร์เธียสยิ้มเล็กน้อยตามสไตล์

                        ประสบการณ์ชีวิตมันสอนให้ชายหนุ่มไม่อาจประมาท แม้พลังงานจะเป็นที่ต้องการของคนทั้งโลก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีจุดบอด หากบริหารจัดการไม่ดีมันอาจนำพาให้ครอบครัวของเขาต้องกลับไปสู่จุดที่เคยพลาดพลั้งเมื่อครั้งก่อน

                        “วันนี้ฉันมาก่อนเวลาเกือบสิบนาที” เจ้าของร่างสูงดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลบอก เมื่อก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือ

                        ดัสตินแบมือไหวไหล่ เดินมาบริเวณบาร์จัดการรินวิสกี้ให้กับเพื่อน เขาทำงานบริการจึงค่อนข้างถนัดในเรื่องนี้ ก่อนดัสตินขึ้นมาเป็นผู้บริหาร กว่าพ่อจะยอมวางมือ เขาต้องลงไปคลุกคลีทุกแผนกด้วยตัวเอง ไม่ได้ใช้เส้นสายเพราะมีบิดาเป็นท่านประธาน แต่เขาใช้ความสามารถจนขจัดข้อครหาของผู้ถือหุ้นรายอื่นได้ทั้งหมด

                                    “ช่วงนี้งานนายไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”

                                    “โน ทุกอย่างไปได้ดี ปัญหาที่เข้ามามันเล็กน้อยมาก” คนฟังพยักหน้ายกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่ม มองไปยังบานประตูพร้อมกับเริ่มนับเวลาถอยหลัง ฉับพลันนั้นประตูก็ถูกผลักเข้ามา

                                    “ฉันไม่ได้มาช้า”

                                    นั่นคือคำพูดแรกของท่านประธานธิบดีเพอร์ซิอัล ประธานาธิบดีรูปหล่อคนดังและอายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศบริชเธน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาในการบริหารบ้านเมืองของเพื่อนรัก

                                    “แน่นอน ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งนาทีกับห้าวินาที” ดัสตินค่อนขอดเพื่อนรักเล็กน้อยตามสไตล์ ใบหน้าดิบเถื่อนจุดรอยยิ้มบนมุมปาก เดินไปรินวิสกี้ให้กับเพื่อนรักอีกคน

                                    “สำหรับนาย”

                                    “ขอบใจ” เพอร์ซิอัลเอ่ยเบาๆ ยื่นมือรับแก้วทรงสูงจากดัสติน

                                    “ตั้งแต่แต่งงาน ดูสีหน้าท่านประธานาธิบดีคนดังจะสดชื่นขึ้น อืม... แบบนี้สินะเขาเรียกความรักเข้าตา”

                                    ดัสตินหยอกเย้าเพื่อน แม้สีหน้าจะดิบๆ เถื่อนๆ แต่ดัสตินก็ถือว่าเป็นคนเปิดเผย อาจด้วยธุรกิจที่เขาทำคืองานบริการจึงทำให้เจ้าตัวมีอารมณ์สนุกสนานอยู่เสมอ แต่... ถ้าลองได้โมโหขึ้นมาช้างทั้งโคลงก็เอาไม่อยู่เหมือนกับคำกล่าวที่ว่าเหรียญมีสองด้าน ซึ่งมาเฟียเพลย์บอยก็จัดอยู่ในประเภทนั้น สามารถดีได้สุดขั้ว และเลวได้อย่างสุดขั้วเช่นกัน

                                    “เป็นเรื่องธรรมดา”

                                    “การทำงานที่เคร่งเครียดและความรับผิดชอบเยอะ นายควรมีนารีคอยดูแลมันถูกต้องแล้ว นายก็เหมือนกันนะมาร์เธียส” คนที่กำลังยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่มชะงักมือค้างไว้เพียงปาก เหลือบมองสีหน้าละเลียดยิ้มของเพื่อนหนุ่มผู้อารมณ์ดีก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

                                    “ฉันยังไม่พร้อม”

                                    “นายทุ่มเทเวลาให้กับงานมากเกินไป ผู้ชายเราจำเป็นต้อง...” ยังไม่ทันพูดจบ มาร์เธียสก็ยกมือเป็นเชิงปราบ

                                    “ใครจะเคล้านารีได้ทุกคืนแบบนาย ฉันไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้น”

                        ตัวเลขในงบการเงินต่างหากเล่าคือเป้าหมายสูงสุดในชีวิตของมาร์เธียส ชายหนุ่มมาดเนียบผู้คร่ำเคร่งอยู่กับตัวเลขผลกำไร สตรีหาได้มีผลต่อการดำเนินชีวิตของเขาแต่อย่างใด

                                    “บอกแต่คนอื่น แล้วนายล่ะดัสติน”

                                    “ฉันทำไม”

                                    “นายไปใช้บริการบริษัทเมียฉัน” คนถูกรู้ทันแทบสำลัก รีบวางแก้ววิสกี้ในมือ เมื่อได้รับสายตาอันคมปลาบพิฆาตจับผิดของสองเพื่อนรักจ้องเขม็ง

                                    “นายสองคนอย่ามองเหมือนฉันทำความผิดร้ายแรง นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อยท่านประธานาธิบดี” ดัสตินกอดอกมองเพื่อน พยายามยิ้มกลบเกลื่อน

                                    “ฉันก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ถ้าเพียงแต่นายจะไม่ไปใช้บริการบริษัทของอาร์ตี้”

                                    “น่าตกใจใช่น้อย” ดัสตินกรอกตามองรอบกาย

                                    “ฉันก็แค่อยากลองดู”

                                    “นักธุรกิจอย่างนายจะไม่ลงทุนถ้าไม่ได้ผลกำไร” มาร์เธียสเอ่ยอย่างรู้ทัน เขาเองก็เป็นนักธุรกิจเพียงอ่านสายตาของเพื่อนก็มองออก

                                    “หนุ่มเจ้าสำราญแบบนายไม่มีทางเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ ถ้านั่นจะไม่ได้มาซึ่งผลตอบแทนที่คุ้มค่าในการลงทุน” ท่านประธานาธิบดีเพอร์ซิอัลกล่าวขึ้น ในบรรดาเพื่อนดัสตินคือบุคคลที่เดาทางได้ง่ายที่สุด เชื่อเลยว่างานนี้หนีไม่พ้นเรื่องหญิง

                                    “พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้ มันไม่ใช่วาระแห่งชาติที่มีผลต่อราคาหุ้นพลังงาน” ดัสตินออกตัว ไม่อยากถูกเพื่อนซักฟอก

                                    เพอร์ซิอัลกับมาร์เธียสหันมาสบตากัน มาอีหรอบนี้เพื่อนตัวดีคงกำลังคิดทำอะไรอยู่ แต่นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวที่พวกเขาไม่เคยก้าวก่ายในกันและกัน อันที่จริงเพอร์ซิอัลก็ไม่ได้จริงจังนัก เพียงแต่ยกมาพูดคุยในวงสนทนาเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดในหน้าที่การงานเพียงเท่านั้น

                                    “ซีอัลนายมีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า ช่วงนี้ดูเหมือนจะมีสายสืบพิเศษออกตรวจตราเข้มงวด”

                        แม้ดัสตินจะรักสนุก แต่เขาก็หูตาไวเสมอ ความเป็นไปของบ้านเมืองคือสิ่งที่เขาไม่เคยพลาด เพราะนั่นหมายถึงความปลอดภัยต่อธุรกิจในเครือ วอลตัน กรุ๊ป ด้วย

                                    “หน่วยข่าวกรองของเราต้องทำงานหนัก มีข้อผิดพลาดในด่านตรวจคนเข้าเมืองเมื่อสองสัปดาห์ก่อน”

                        คำเปรยของประธานาธิบดีหนุ่มทำให้บรรยากาศสนุกสนานเมื่อครู่เงียบลง มีเพียงสายตาสามคู่ที่หันมาสบกัน สีหน้าของเพอร์ซิอัลดูจะเครียดขึงมากขึ้นหลังเปิดประเด็นร้อน อัตราการก่ออาชญากรรมในประเทศบริชเธนแทบจะเป็นศูนย์ แม้จะเป็นประเทศที่เปิดกว้างไม่แบ่งแยกทางศาสนาและวัฒนธรรม แต่ประเทศบริชเธนค่อนข้างเข้มงวดในเรื่องความปลอดภัยที่ต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ทั้งความปลอดภัยของประชาชนในประเทศและนักท่องเที่ยวที่พากันมาเยือน

                        “คำว่าผิดพลาดของนายพลอยให้ฉันเครียดไปด้วยนะเพื่อน” คำพูดเหมือนจะหยอกเย้าในที แต่ดวงตาสีเทากลับเกร็งเขม็ง

                        “ร้ายแรงมากหรือเปล่า” มาร์เธียสถามขึ้น พลางวางแก้ววิสกี้ลงบนโต๊ะกระจก คว้ารีโมทคอนโทรลปิดชุดเครื่องเสียง

                        “ฉันยังให้คำตอบพวกนายไม่ได้ แต่ทางหน่วยข่าวกรองและความมั่นคงกำลังทำงานกันอย่างหนัก” คำอธิบายของเพื่อนไม่ได้ทำให้สีหน้าของสองหนุ่มดีขึ้นแม้แต่น้อย

                        “ข่าวกรองของนายแน่ชัดแล้วใช่ไหม”

                        “อืม... ไม่ผิดแน่”

                        “มีอะไรสนุกๆ ให้ทำแล้วสินะ ประเทศเราคงจะมีความสุขกันมานานเกินไป พระเจ้าเลยอยากทดสอบฝีมือของนายดูบ้าง”

                        บอกพลางกระดกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่ม ขณะสมองเริ่มทำการประมวลผล ภัยจากการก่อการร้าย หรือภัยจากยาเสพติดมันระบาดไปทั่วทุกมุมโลกโดยมีผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง ถ้าไม่มีเกลือเป็นหนอนมีหรือคนชั่วพวกนั้นจะเล็ดรอดสายตาของฝ่ายความมั่นคงมาได้

                        “ไม่น่ายินดีสักนิด” ประธานาธิบดีหนุ่มเอนกายพิงพนักด้านหลัง

                        “พวกมันคงอยากลองของ ว่าแต่... พวกมันร้ายแรงขนาดไหน”

                        “มันต้องการใช้ประเทศเราเป็นฐานพักชั่วคราวสำหรับส่งของผิดกฎหมายไปยังประเทศที่สามและแถบประเทศตะวันออกกลาง” เพลย์บอยหนุ่มพยักหน้าถึงบางอ้อ ภัยร้ายคุกคามของยาเสพติด ของผิดกฎหมาย อาวุธหนัก เมื่อก่อนมันเหมือนของไกลตัว แต่ใครจะคิดว่าสุดท้ายมันก็เดินทางมาถึงจมูกของตนแล้ว

                        “มันคงหลีกหลบการตรวจจับของอเมริกา ถึงได้อ้อมมาส่งผ่านในประเทศของเรา”

                        “ตอนนี้หน่วยความมั่นคงแฝงตัวอยู่หลายที่ ก็หวังว่าพวกมันจะไม่ทำอะไรร้ายแรง”

                        “เราต้องปิดข่าว”

                        ดัสตินไม่ได้ห่วงว่าธุรกิจของตัวเองจะกระทบ แต่ถ้าข่าวนี้กระจายออกไปทั้งๆ ที่ยังไม่มีความชัดเจน จะทำให้พวกมันไหวตัวทัน พอๆ กับความเชื่อมั่นจากนานาประเทศที่มีต่อบริชเธนอาจลดลง ไหนจะความหวาดวิตกของประชาชน

                        “ทุกหน่วยทราบแล้ว เราจะไม่เปิดเผยถ้าไม่จำเป็น”

                        “งั้นเราก็ต้องทำแบบลับๆ” เพอร์ซิอัลยิ้มเล็กน้อย ดัสตินทั้งห่ามและดิบ เรื่องบู๊เขายกให้เป็นอันดับหนึ่ง เพราะสมัยเรียนหมอนี่เรียนศิลปะการต่อสู้ทุกแขนง เห็นเจ้าสำราญแบบนี้ถ้าลองได้บู๊ขึ้นมาใครก็ห้ามไม่ได้

                        “ฉันจะช่วยอีกแรง คนของฉันมีเยอะ น่าจะได้ข่าวอะไรบ้าง”

                        “ขอบใจ”

                        “เราต้องช่วยกัน เรื่องตามดมกลิ่นแบบนี้จมูกฉันดีว่ะเพื่อน” คนพูดหัวเราะในลำคอ ด้วยไม่อย่างให้บรรยากาศในห้องตึงเครียดจนเกินไป

                                    “ถ้ามีอะไรที่ฉันพอช่วยเหลือได้ติดต่อมา ฉันพร้อมทุกเวลา”

                        มาร์เธียสแม้จะพูดน้อย มีสีหน้าเคร่งครึมจริงจังบ้างาน แต่ในความเป็นเพื่อนเขาจริงใจเสมอ นิสัยของสามหนุ่มแม้จะแตกต่าง แต่ก็เป็นความแตกต่างที่ลงตัว

                                    “ขอบใจนายสองคนมาก” บอกพลางยกข้อมือเพื่อดูเวลา ดัสตินส่ายหน้าน้อยๆ รู้ดีว่าเวลาของเพื่อนมีค่าเสมอ

                                    “ได้เวลาแล้วใช่ไหม”

                                    “ไว้พบกันใหม่ แต่ถ้ามีเรื่องด่วน เบอร์ฉันว่างสำหรับนายสองคนเสมอ”

                        ประธานาธิบดีหนุ่มลุกขึ้น ขยับเสื้อสูทให้เข้าที่ สามคนตบบ่าไหล่กันเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากคาซาเจโล สถานที่อันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อพวกเขา ชั่วครู่ขบวนรถหลายคันที่จอดอยู่ละแวกนี้ก็อันตรธานหายไปเหมือนดังเช่นทุกคนที่การสังสรรค์เล็กๆ น้อยๆ จบลง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                                    ไอวราในชุดเดรสสีน้ำตาลเข้มเปิดไหล่หนึ่งข้างขยับนั่งลงบนเก้าอี้ คืนนี้แฟรงก์ยังคงดูหล่อและสมาร์ทเหมือนเช่นทุกครั้งที่นัดเจอกัน ใบหน้าของเขาจะมีรอยยิ้มอ่อนโยนให้เธอเสมอ

                                    “ขอโทษนะคะที่มาช้า พอดีฉันต้องเคลียร์งานน่ะค่ะ”

                                    “ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”

                                    “ทานเลยครับ” ไอวราพยักหน้าเบาๆ ลงมือรับประทานอาหาร หลายคืนติดกันที่เธอกับเขานัดนิดเนอร์ ซึ่งแต่ละคืนแฟรงก์จะเปลี่ยนสถานที่ไปเรื่อยๆ

                                    “ถูกปากไหมครับ”

                                    “อร่อยมากเลยค่ะ” อาหารแต่ละอย่างเพียงมองด้วยตาก็รู้แล้วว่าต้องเป็นเชฟระดับแถวหน้า ทั้งคู่รับประทานอาหารจนเกือบหมด แต่ไอวราทานไปนิดเดียวเนื่องจากเธอทานผลไม้รองท้องระหว่างเคลียร์งานที่บริษัทมาบ้างแล้ว

                                    “ไม่ค่อยหิวหรือครับ”

                                    “ค่ะ คุณแฟรงก์ทานต่อนะคะ ไม่ต้องห่วงฉัน”

                                    “ผมก็อิ่มเหมือนกันครับ” พูดจบก็วางช้อนแล้วยกแก้วแชมเปญขึ้นดื่ม

                                    “สัปดาห์หน้าคุณไอวี่พอจะมีวันว่างบ้างไหมครับ”

                                    “มีวันหยุดค่ะ วันปกติว่างแค่ช่วงเย็น” คนฟังพยักหน้าทำหน้าครุ่นคิด

                                    “คุณแฟรงก์มีอะไรหรือเปล่าคะ”

                                    “ผมจะพาคุณไปทานอาหารที่บ้านครับ” ไอวราค่อนข้างตกใจเล็กน้อย แต่อดยิ้มกับความจริงใจที่อีกฝ่ายมอบให้

                                    “ไม่ติดปัญหาใช่ไหมครับ”

                                    “ไม่เลยค่ะ” มีอะไรต้องติดขัดกันเล่า ดีแล้วไม่ใช่หรือที่เขาให้เกียรติพาเธอไปพบครอบครัว ไม่คบแบบปิดบังซ่อนเร้น

                                    “งั้นผมจะโทรนัดคุณอีกทีนะครับ”

                                    “ตกลงค่ะ” ทำไมต้องปฏิเสธ ในเมื่อผู้ชายคนนี้จะทำให้ชีวิตของเธอกลายเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++