จำเลยรักจอมมาร

ตอนที่ 26 : บทที่ 14 (1)

บทที่ 14 (1)

                                    ไอวรารีบเดินทางมาตั้งแต่เช้า เดินเข้าลิฟต์ขึ้นสำนักงานทันที หลังได้รับแมจเสจทางโทรศัพท์ว่าเจ้านายสาวต้องการพบตัวด่วน คำว่าด่วนสำหรับคุณอาร์ทิมิสแสดงว่ามีเรื่องสำคัญมาก

                                    “ลิเลียคุณอาร์ตี้มาหรือยัง”

                                    “มาถึงแล้วค่ะคุณไอวี่ รออยู่ในห้อง”

                                    “ขอบใจจ้ะ”

                                    โดยไม่รีรอนำกระเป๋าถือและโน๊ตบุ๊คไปเก็บที่โต๊ะทำงาน ไอวราก็มุ่งหน้าไปห้องผู้เป็นนายทันที มือบางเคาะประตูสองครั้งก่อนผลักเข้าไป

                                    “มาแล้วหรือไอวี่”
            “ค่ะคุณอาร์ตี้” ตอบพลางทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเจ้านายสาว อาร์ทิมิสยื่นแฟ้มเอกสารมาตรงหน้าไอวรา

                                    “รายชื่อทั้งหมดนี้ไม่ผ่านนะไอวี่” ดวงตากลมโตสีดำก้มมองแฟ้มตรงหน้า รู้สึกหนักใจในทันที ด้วยลึกๆ แล้วไอวรารู้ดีว่าการมาของมาเฟียเพลย์บอยเมื่อสามวันก่อนมีนัยยะแอบแฝง

                                    “เพราะอะไรเหรอค่ะ สุภาพสตรีในแฟ้มทั้งสี่คนมีคุณสมบัติตรงตามที่มิสเตอร์วอลตันต้องการทุกอย่างนะคะ”

                                    “เขาบอกว่ายังไม่ใช่”

                                    “ฉันคัดเลือกอย่างดีแล้วนะคะคุณอาร์ตี้”

                                    “ฉันรู้ ฉันเองก็แปลกใจเหมือนกัน แต่เขาคือลูกค้าเราคงต้องเฟ้นหากันใหม่” อาร์ทิมิสยิ้มให้กำลังใจมือขวา ไอวรายิ้มบางๆ เธอคงมีกำลังใจมากกว่านี้ถ้าลูกค้าวีไอพีไม่ใช่เขา ดัสติน เทเลอร์ วอลตัน!

                                    “เขาบอกว่าอ่านข้อมูลที่เราให้ไป แต่ละคนไม่ถูกใจ เขาอยากให้เราคัดเลือกใหม่ แล้วบอกให้ไอวี่ไปนำเสนอด้วยตัวเอง” ประโยคท้ายทำเอาคนฟังปั้นหน้าไม่ถูก

                                    “ดิฉันต้องไปพรีเซนส์ด้วยตัวเองเลยหรือคะ”

                                    “ใช่ เขาบอกอย่างนั้น”

                                    “แต่ว่าพรุ่งนี้เรามีประชุมนะคะ ไหนจะเรื่องอบรมพนักงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามา เกรงว่า...”

                                    “ช่างเถอะ เรื่องนั้นฉันกับเบลล่าจัดการได้” อาร์ทิมิสให้ความสำคัญกับลูกค้ามาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ ไอวราพยักหน้าแม้ฝืนใจสักแค่ไหนก็ตาม

                                    “รับทราบค่ะ”

                                    “ดีมาก ฉันเชื่อฝีมือเธอนะไอวี่”

                                    “หวังว่ามิสเตอร์วอลตันจะพอใจรายชื่อใหม่ที่ดิฉันจะไปนำเสนอนะคะ” ผู้ชายบ้าบอคนนั้นทำให้ไอวราแทบหมดความมั่นใจ

                                    “คงมีสักหนึ่งที่จะถูกใจเขา”

                                    “คุณอาร์ตี้ไม่ไปด้วยกันหรือคะ บางทีถ้าคุณอาร์ตี้ไปด้วยเขาอาจรับฟังมากกว่า”

                                    “อย่าเลย เขาเจาะจงบอกให้ไอวี่ไปด้วยตัวเองเลยนะ” เจาะจงเลยหรือ? ช่างเถอะ เราจะคุยกับเขาแค่เรื่องงานเท่านั้น

                                    “ถ้างั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

                                    “ตามสบายจ้ะ” 

                        มือขวาคนสนิทเดินออกไปแล้ว แต่ดวงตาของอาร์ทิมิสยังมองอยู่บริเวณประตูด้วยสีหน้าครุ่นคิด คุณดัสตินเจาะจงให้มือขวาคนเก่งของเธอไปพรีเซนส์ด้วยตัวเองมันก็น่าคิดไม่น้อย แต่จะด้วยเหตุผลอันใดนั้นคงมีแต่เจ้าตัวที่ล่วงรู้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                                    วันรุ่งขึ้นไอวราตื่นตั้งแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัว สวมชุดเดรสสีน้ำตาลอ่อนและสวมเสื้อคลุมแบบสเวตเตอร์สีครีมทับด้านนอก รองเท้าส้นสูงสามนิ้วครึ่งส่งเสริมให้ร่างบางดูเพรียวระหงส์อ้อนแอ่นสะดุดตา หญิงสาวคว้าแฟ้มเอกสารที่ติดมือมาจากที่ทำงานเมื่อวานตอนเย็น เพื่อจะไม่ต้องเสียเวลาเข้าออฟฟิศ จึงตรงไปยังตึกสูงตระหง่านที่มีป้ายใหญ่ๆ ด้านหน้าเขียนว่า วอลตัน กรุ๊ป

                                    ไอวราเดินผ่านเข้าประตูด้านใน ซึ่งมีเครื่องสแกนต์ตรวจจับโลหะอย่างเคร่งครัด เดินเข้าไปแลกบัตรบริเวณเค้าเตอร์ด้านหน้า หากไม่มีการนัดหมายไว้ล่วงหน้า

                                    “ดิฉันไม่ต้องแลกบัตรหรือคะ” ไอวราถามพนักงานสาวสวยผมทองที่ยิ้มกว้างส่งให้ด้วยความแปลกใจ เมื่อยื่นบัตรประชาชนแล้วอีกฝ่ายรับไปอ่านก่อนยื่นคืนให้

                                    “คุณสเตลล่าเลขาของคุณดัสตินแจ้งไว้ค่ะ ว่าถ้าคุณมาถึงให้ขึ้นไปได้เลย” คนฟังถึงบางอ้อ เดินไปยืนรอหน้าลิฟต์

                                    คล้อยหลังไอวรา พนักงานต้อนรับสาวสวยจึงติดต่อไปด้านบน แจ้งว่าไอวรามาถึงแล้วและกำลังขึ้นไป โดยที่สาวเจ้าไม่รู้ตัวเลย

                                    ไอวราพกความมั่นใจและพลังใจมาเต็มร้อย แม้บางเวลาจะรู้สึกประหม่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนก็ตาม มือบางกำแฟ้มไว้ในอกแน่นจนประตูลิฟต์เปิดออก ชั้นนี้ค่อนข้างเงียบสงบ เพราะเป็นชั้นของผู้บริหาร สิ่งแรกที่เห็นยามประตูลิฟต์เปิดออกคือใบหน้าของแมตต์ที่มายืนคอยพร้อมกับการ์ด

                                    “สวัสดีครับคุณไอวี่”

                                    “สวัสดีแมต์ ฉันมาพบคุณดัสตินค่ะ”

                                    “ทางนี้ครับ” มือขวาหนุ่มผายมือเชื้อเชิญ ก่อนเดินนำหญิงสาวเดินตรงไปยังห้องปลีกขวา ผ่านหน้าเลขาสาวบริเวณหน้าห้อง เจ้าตัวลุกขึ้นค้อมศีรษะให้เล็กน้อย

                                    “สวัสดีค่ะคุณไอวรา”

                                    “อ้อค่ะ คุณคือ...”

                                    “ฉันสเตลล่าค่ะ คุณดัสตินรออยู่ด้านในแล้ว”

                                    ดูเหมือนทุกคนจะรู้ถึงการมาของเธอ แถมยังทักทายราวกับว่ารู้จักกันมานาน หญิงสาวยิ้มบางๆ เดินตามหลังแมตต์เข้าไป การ์ดคนอื่นรออยู่เพียงด้านนอก

                                    สิ่งที่เห็นคือร่างสูงสง่ายืนล้วงกระเป๋ามองผ่านกำแพงกระจกอย่างไร้จุดหมาย เสียงเปิดประตูเบาๆ ทำให้เจ้าตัวหันกลับมา ไอวราโค้งศีรษะทำความเคารพอย่างเป็นทางการ

                                    “สวัสดีค่ะคุณดัสติน”

                                    “เชิญนั่งครับ” หญิงสาวทรุดกายนั่งลง สายตาของเขาดูว่างเปล่าแปลกๆ มันทำให้เธอรู้สึกห่อเหี่ยว

                                    แมตต์เดินออกไปด้านนอก สเตลล่าเข้ามาเสิร์ฟน้ำผลไม้ พร้อมขนมของว่างแล้วจึงเดินกลับออกไปอีกคน ภายในห้องจึงเหลือเพียงไอวรากับดัสตินตามลำพัง ดวงตาของสีเทายังคงว่างเปล่าไร้รอยยิ้มเช่นเดิม

                                    “ฉันเดินทางมาตามที่คุณร้องขอไปทางคุณอาร์ตี้” ไอวราบอกน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ ชายหนุ่มพยักหน้า

                                    “ว่ามาได้เลย”

                                    “ทำไมคุณถึงปฏิเสธสุภาพสตรีที่ฉันคัดเลือกให้คะ ทุกคนล้วนแล้วแต่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมตามที่คุณต้องการ” คนฟังเพียงยิ้มมุมปาก

                                    “ผมไม่ได้ต้องการให้คุณมาสาธยายในสิ่งที่ผมไม่ชอบ”
            “โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นเข้าเรื่อง” พูดจบก็วางแฟ้มสีน้ำตาลในมือลงบนโต๊ะตรงหน้าของชายหนุ่ม

                                    ดัสตินยกขาไขว้กัน ไม่แม้จะสนใจมองแฟ้มตรงหน้าสักนิด เพราะนั่นไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดวงตาคู่คมจ้องเขม็งมาทางหญิงสาวมากฝีมือจากบริษัทจัดหาคู่ ดวงตาว่างเปล่าไม่บ่งบอกอารมณ์ของคนตรงหน้า ทำให้ไอวราไม่แน่ใจว่าเขาจะมาไม้ไหน เดาอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ถูก

                                    “ทั้งหมดนี้คือสุภาพสตรีสามท่านที่ทางบริษัทฟิโอร่าคัดสันมาเป็นพิเศษเพื่อคุณ” เจ้าของวอลตัน กรุ๊ปยังคงนิ่งไม่ยอมหยิบแฟ้มไปเปิดดู

                                    “คุณจะไม่ดูหน่อยหรือคะ”

                                    “โอเค ผมจะดู” ตอบน้ำเสียงคล้ายรำคาญ ไอวราต้องพยายามใจเย็น ดีแล้วไม่ใช่หรือที่เขาไม่กวนหรือแทะโลมเหมือนทุกครั้ง จะได้ทำงานได้เต็มที่

                                    มือหนาเปิดแฟ้ม สิ่งแรกที่เห็นคือภาพในอิริยาบถต่างๆ ของสตรีลูกผสมระหว่างญี่ปุ่นกับฝรั่งเศส ดัสตินไม่ปฏิเสธว่าเจ้าหล่อนมีรูปร่างที่เพอร์เฟกสวยงาม แต่ชีวิตอันผาดโผนในเรื่องผู้หญิงมามาก มันทำให้มาเฟียเพลย์บอยอย่างเขาไม่รู้สึกตื่นเต้นแม้แต่น้อย

                                    “ท่านแรกคือคุณมิกิ เธอเป็นลูกสาวเจ้าของโรงเรียนอนุบาลชื่อดังในบริชเธน และ...” ไอวราร่ายยาวอธิบายถึงสตรีในภาพ ในขณะที่คนฟังเพียงพยักหน้ารับ

                                    “ท่านที่สองเป็นหลานสาวของดยุคแห่งแคมบริค เธอทำงานสื่อสารมวลชนเปิดสาขาที่บริชเธน ตอนนี้กำลังศึกษาปริญญาเอก...” ประวัติคนที่สองถูกนำเสนอยาวเหยียดอีกหนึ่งชุดใหญ่ คนฟังก็เพียงแค่พยักหน้าไม่ตอบโต้แม้สักคำเดียว จนไอวราเริ่มจะทนไม่ไหวต่อท่าทีนิ่งเฉย

                                    มือหนาพลิกแฟ้มเอกสารจนมาถึงภาพสาวสวยดวงตาสีน้ำตาลคนสุดท้าย ซึ่งมีเลือดผสมของชาวเอเชียเหมือนกับสองคนแรก

                                    “สุภาพสตรีท่านสุดท้ายเธอทำงานเป็นแอร์โฮสเตสของสายการบิน...” ไอวรายังคงเสนอข้อมูลอันโดดเด่นให้กับลูกค้าวีไอพีฟัง แต่อีกฝ่ายก็ไม่แม้จะซักถามกลับ

                                    “ทั้งสามคนมีคุณสมบัติตรงตามที่คุณต้องการที่สุดค่ะ”

                                    ใบหน้าหล่อเหลามีไรเคราข้างแก้มเงยสบตากับหญิงสาว ชายหนุ่มยิ้มมุมปากในแบบที่ไอวรารู้สึกหน้าชา มือหนาปิดแฟ้มแล้ววางไว้บนโต๊ะตามเดิม

                                    “มีแค่นี้หรือ”

                                    “หวังว่าคุณจะพอใจและตัดสินให้ทางเราทำการนัดเดท การที่คุณได้สัมผัสตัวจริงของสุภาพสตรีทั้งสาม อาจทำให้คุณตัดสินใจง่ายขึ้น” มาเฟียเพลย์บอยยังคงยิ้มมุมปาก พลางยกแก้วน้ำที่เสตล่านำมาเสิร์ฟขึ้นดื่ม

                                    “ถ้าผมบอกว่ายังไม่พอใจล่ะ”
            “คุณต้องให้โอกาสตัวเองและคู่เดทนะคะ” ไอวราพยายามอย่างเต็มที่

                                    “ผมบอกจุดประสงค์ของตัวเองตั้งแต่วันแรกแล้ว ทำไมคุณถึงไม่ยอมเข้าใจไอวี่” ไอวราสูดลมหายใจเข้าปอดหลายครั้ง

                                    “คุณจะไม่ยอมพิจารณาใหม่อีกสักครั้งหรือคะ สุภาพสตรีแต่ละท่านมีโปรไฟล์ยอดเยี่ยมทุกคน ระดับความรู้ไม่มีใครด้อยกว่าใครเลย” หญิงสาวยังคงเกลี้ยกล่อม คนฟังยิ้มเย็นจนน่าสะพรึง

                                    “มันยังไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ”

                                    “ถ้าคุณยังไม่พอใจ ทางฟิโอเร่จะพยายามเฟ้นหาและมานำเสนอให้อีกครั้งนะคะ” พูดจบก็เอื้อมมือคว้าแฟ้มเอกสารบนโต๊ะมาวางบนตัก

                                    “มีความสุขมากไหม กับการนำเสนอผู้หญิงคนใหม่ให้ผัว! ตัวเอง”

                                    วาจาห่ามๆ ไร้มารยาทโผลงขึ้นมาดื้อ ไอวราถึงกับหน้าชาด้วยความอับอายและโมโหในเวลาเดียวกัน ใบหน้าเนียนแดงก่ำกับคำพูดตรงๆ ยิ่งกว่าไม้บรรทัดของมาเฟียหนุ่ม

                                    “กรุณาอย่าหยาบคาย”

                                    “ผมชอบพูดตรงๆ” ดวงตาของเพลย์บอยนักล่าเรืองรองเอาเรื่อง อันที่จริงเขาจะฉุดกระชากลากถูเจ้าหล่อนเข้าห้องนอนด้านหลังตู้หนังสือก็ยังได้ ห้องที่เขาไว้สำหรับหลับนอนยามเป็นเมื่อมีงานด่วน แต่เขาจะไม่ทำอย่างนั้น เจ้าหล่อนต้องเต็มใจเป็นของเขาเอง

                                    “ไม่ว่าคุณจะเสนอผู้หญิงที่แสนดีแค่ไหนมาให้ มันก็ไม่ใช่ทั้งนั้น เพราะสิ่งที่ผมต้องการ คือให้คุณนำเสนอตัวเอง” เสียงห้าวทุ้มดังกังวานก้องลึกเข้าสู่นวลเนื้อหัวใจ ผู้ชายคนนี้ยังคงเห็นไอวราเป็นเพียงของเล่น

                                    “สิ่งที่คุณต้องการคือคู่เดทที่ต้องพัฒนามาเป็นคู่ชีวิตไม่ใช่หรือคะ สุภาพสตรีในแฟ้มนั่นเหมาะสมที่สุด ถ้าคุณต้องการเพียงคู่นอน กรุณาอย่าใช้บริการของบริษัทฟิโอเร่เลยค่ะ” พูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมๆ กับความโมโหที่จำต้องเก็บไว้ในอกไม่ให้มันเผยออกมา

                                    “ผัวนั่งหัวโด่ ยังจะมายัดเยียดคนอื่นให้”

                                    “คุณดัสติน!”

                                    “ผมจะแจ้งคุณอาร์ตี้ไป ว่าสิ่งที่คุณคัดเลือกมามันยังไม่โดนใจ” ปากอิ่มเม้มแน่น

                                    “คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ การทำเช่นนั้นจะทำให้ความไว้วางใจที่คุณอาร์ตี้มอบให้กับฉันตลอดระยะเวลาหลายปีต้องหมดลง เพียงเพราะความเอาแต่ใจและไม่เคารพกติกา คุณยังไม่ยอมออกเดทด้วยซ้ำ แต่กลับบอกว่าไม่โดนใจ ง่ายไปนะคะแบบนี้ รู้ไหมว่าฉันใช้เวลากว่าค่อนคืนเพื่อเก็บข้อมูลหลายๆ ของคุณและสุภาพสตรีเหล่านี้”

                                    ใช่แล้ว เมื่อคืนเธอนอนเกือบตีหนึ่ง ทั้งๆ ที่ก็พอคาดเดาได้ว่าสิ่งที่ทุ่มเทอาจกลายเป็นศูนย์

                                    ดัสตินยิ้มหยันมุมปาก ผู้หญิงคนนี้ไม่พยายามเข้าใจอะไรเลย ไม่จริงๆ

                                    “ออกไปได้แล้ว”

                                    “คุณจะไม่รายงานเรื่องนี้กับคุณอาร์ตี้ทราบใช่ไหมคะ”

                                    “ผมจำเป็นต้องบอกคุณด้วยหรือไอวี่” น้ำเสียงแข็งกระด้างของมาเฟียหนุ่มเสมือนปกปิดบางอย่าง ที่ตนเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่ามันคืออะไรกันแน่

                                    “คุณมันมาเฟียนิสัยไม่ดี ชอบพาล วางอำนาจ และชอบบังคับ”

                                    “เพราะผมเลวขนาดนั้น คุณถึงไม่ยอมมาเป็นผู้หญิงของผม” ไอวราแสยะยิ้มเยาะหยัน

                                    “ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดผู้ชายเจ้าชู้มั่วไม่เลือก โปรดเข้าใจ”

                                    “ถึงผมจะเป็นเพลย์บอย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมเหงาไม่เป็น” พูดจบก็หันหลังกลับไป ทิ้งให้ไอวรายืนนิ่งด้วยความอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

                                    “ฉันไม่อยากเป็นแค่คนแก้เหงาให้ใคร”

                                    “ออกไปได้แล้ว อย่าลืมล่ะ ถ้าผมหาหลักฐานว่าไอ้หน้าอ่อนแฟรงก์มันไม่ใช่คนดี คุณต้องเป็นของผม”

                                    “จะไม่มีวันนั้น ขอตัว”

                                    พูดจบก็สะบัดหน้าสาวเท้าเร็วๆ จนขาแทบขวิดกัน พอผลักประตูออกไปก็รู้สึกโล่งอก พอๆ กับหนักอกหนักใจกับผลงานที่ย่ำแย่ของตัวเอง คุณอาร์ตี้ทราบเรื่องคงไม่พอใจ

                                    พอไอวราออกจากห้อง แมตต์จึงผลักประตูเข้ามาในห้องทำงานผู้เป็นนาย ร่างสูงใหญ่ยืนจุดบุหรี่สูบอยู่ริมผนังกระจกใส หัวคิ้วของแมตต์ขมวดชนกันด้วยความประหลาดใจ นานมากแล้วที่เขาไม่เห็นผู้เป็นนายพึ่งพาบุหรี่

                                    “แมตต์แกว่าฉันบ้าไหม”

                                    “ไม่นะครับ” มือขวาหนุ่มตอบสั้นๆ

                                    “แล้วแกคิดว่าฉันเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่า” ดัสตินถามคนสนิทโดยยังไม่หันหน้ามาด้านหลัง อัดควันเข้าปอดหลายครั้งก่อนจะขยี้บุหรี่ที่เหลือบนถาดแก้วด้านข้าง

                                    “บางอย่างครับ”

                                    “เช่นอะไรบ้าง”

                                    “ความเป็นตัวเองและอุดมการณ์” แมตต์บอกตามตรงในสิ่งที่สัมผัสได้ตลอดระยะเวลาเกือบเดือน ดูเหมือนสตรีที่เพิ่งเดินออกไปจะเป็นตัวแปรสำคัญ

                                    “เรื่องงานงั้นหรือ” แมตต์ลอบยิ้มกับตัวเอง

                                    “ผมว่าคุณดัสตินทราบดีนะครับว่าเรื่องอะไร”

                                    “นั่นสิ ฉันเคยควบคุมมันได้ดีเสมอ แต่... ตอนนี้ร่างกายของฉันมันแปลกๆ”

                                    เหล่าดารานางแบบที่เคยควงมันทำให้ารู้สึกเบื่อหน่ายเซ็กส์! ทุกอย่างมันเกิดตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาคร่าพรหมจรรย์ของผู้หญิงอวดดี ทั้งที่เขาควรจะลืมมันไปได้แล้วด้วยซ้ำ รสชาติเซ็กก็แสนจะห่วยเพราะเจ้าหล่อนไม่เป็นประสา แต่ทำไมล่ะ ทำไมร่างกายอันแข็งแกร่งของเขามันจึงร่ำร้องหาแต่เธอ

                                    “หรือว่าร่างกายฉันมีปัญหา”

                                    “ไม่น่าจะใช่นะครับ”

                                    “ภาวะอารมณ์หัวใจของฉันมันไม่เหมือนเดิม ฉันหงุดหงิด งุ่นง่าน อยากลากยัยผู้หญิงอวดดีนั่นขึ้นเตียง” แมตต์เกือบหลุดขำ พอเจ้านายหันมามือขวาหนุ่มก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ดัสตินก็ยังทันได้เห็นรอยยิ้มของแมตต์

                                    “แกยิ้มอะไร”

                                    “เปล่าครับ”

                                    “เปล่ายังไง แกกำลังเยาะเย้ยฉันใช่ไหม”

                                    “เปล่าจริงๆ ครับคุณดัสติน”

                                    “ฉันควรไปหาหมอดีไหม”

                                    “หมอไม่สามารถช่วยได้หรอกครับ”

                                    “หรือฉันควรจะใช้ไม้ตายสุดท้ายรวบรัด” ดวงตาสีเทาหรี่ลง ดูเหมือนร่างกายของเขาจะไม่สามารถรอได้อีกแล้ว หากภายในวันนี้พรุ่งนี้เขายังไม่ได้สำเร็จโทษเจ้าหล่อน เขาอาจจะลงแดงตายเพราะไม่ได้เสพเซ็กส์!

                                    “ให้ผมเรียกโซย่า หรือราเซียให้ดีไหมครับ” มือหนายกขึ้นห้ามทันควัน

                                    “เตรียมรถเถอะ ฉันจะออกไปเลย”

                                    “ยังไม่ถึงเวลานัดนะครับ เหลือเวลาเกือบชั่วโมง” แมตต์บอกผู้เป็นนายเมื่อก้มลงดูนาฬิกาบนข้อมือ

                                    “ไม่เป็นไร ปกติฉันก็ไปก่อนพวกมันอยู่แล้ว” ประโยคท้ายเอ่ยยิ้มๆ แมตต์โค้งคำนับก่อนเปิดประตูหันมาสั่งการ์ดข้างนอกให้เตรียมรถรอด้านล่าง

                         +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++