คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 1 - 3
บทที่ 1 – 3
“ทนหน่อย”
ะปาบอให้สาวเ้าทน ปาเาไม่ไ้ว่าเว้น ยัทำหน้าที่ส่ผ่านทุๆ วามรู้สึให้สาวเ้ารับรู้ วาลืนละเลียไล้หนัเบาเป็นัหวะ วาเหลือบมอใบหน้าเนียนที่บิเบ้สะบั มือบาิเร็ับไหล่แร่ ส่วนอีมือยำยี้ผ้าปูที่นอนยับยู่
มะนาวรวราเสียแผ่ว เาบอให้ทน เธอำลัทนอยู่ แ่ให้ายเถอะ ร่าายสั่นสะท้านเพราะเราไม่ไ้สัมผัสันหลายวัน มีแ่วามทรมานอยาปลปล่อย
“อืม”
“น่ารั”
“เอสเอร์”
ส่เสียราเรียื่ออีฝ่ายเบาๆ เมื่อเาุ่ม้วลึึ้ใลาวามอ่อนหนุ่ม มือบาเลื่อนาไหล่หนาไปศีรษะ ปาอยาให้เาหยุ แ่ร่าาย้อารให้เาทำ่อ อยาให้เานำพาไปพบวามสุ
“หวานมา”
“่วยหน่อย”
“หึๆ ่วยอยู่แล้วนสวย ผม็ไม่ไหว ะายเหมือนัน”
เอสเอร์บอเสียหอบ วาหื่นระหาย อยาลืนินสาวเ้าเ้าไปทั้เนื้อทั้ัว หลไม่ไหว รัไม่ไหว ใะา ิถึแทบบ้ายามห่าัน
ายหนุ่มเลื่อนัวึ้นมา พรหมูบบนผิวเนื้อนุ่มแะรไหนบัรนั้น ไม่ถึับทิ้รอยเป็น้ำ มีแ่รอยแริ้วบาๆ ที่เี๋ยว็าหาย ระทั่เราอยู่ในท่วท่าพอเหมาะ เรียวาเนียนสอ้าถูันเปิว้าให้เาแทรลำัว เธอับ้นาอเาแน่น
“อืม”
มะนาวราเมื่อเาส่มอบัวนเพื่อเิมเ็มให้วามทรมานอเธอทุเลาล ยิ้มืนๆ มอใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มัวลมาแล้วประบปาูบูื่มอย่าเอาเป็นเอาายะสะโพแบลมานเราแนบิล้ำลึ
“แน่น”
“เอสเอร์”
“ใ่ เรียอีทูนหัว แน่นมา ีมา”
ายหนุ่มื่นม่อแรบีบรั เส้นทารัที่ทำเอาเาแทบะพวยพุ่เพราะแรรัรึรอบลำายทำให้เราไ้สัมผัสันอย่าแนบิ
ถามว่าทำไมเาไม่สวมเรื่อป้อัน ำอบือเาหวับาอย่า ส่วนเธอเอ็บอว่าียาุม รู้ว่าอาเป็นวามหวัลมๆ แล้ๆ แ่เอสเอร์็ยัมีวามหวั
“ี”
“ใ่ไหม อบหรือเปล่า”
“ยิ่ว่าอบ อ๊ะ”
แรระแทที่ับเลื่อนทำเอาเธอสั่นลอนทั้ัว ไม่มีวามเ็บ มีแ่วามถึใถึอารม์ สิ่ที่เาทำล้วนเป็นลีลาที่มะนาวื่นอบ
แรผลัันมาึ้นามวามร้อนแร ลมหายใร้อนๆ อเราปะทะัน วาสบัน ปาที่ยับยี้นแทบอ้ำ ใบหน้าหล่อเหลาลุ่มลึนเธอ้อหลับาหนี
“เ็บไหม”
“มะ ไม่”
นัวให่ยิ้มืนๆ พลิร่าบาให้นอนว่ำแล้วันสะโพยสู เบียวามร้าวแร่เ้าหาแล้วรุโรมรันถี่ยิบนเ้าอร่าเล็ที่ท้าวแนับที่นอนอยู่ถึับบิเร็ ร่าโยไหวไป้านหน้าหอบหายใหนัหน่ว ะไม่ไหวแล้วับแรบีบั้นทาอารม์อยาะไปถึปลายทา
“แน่นมาที่รั”
“อืม เ้ามา”
“อยาทำนานๆ”
นัวให่รู้ถึแรบีบรัว่าสาวเ้าำลัเร่เร้า้อารให้เาพาไปยัปลายทา หาเาพยายามยื้ออย่าที่สุเพื่อให้บทรัอเรายาวนาน
“ไ้โปร”
สาวเ้าหันหน้ามาทำสายาอออ้อนวอนอ เป็นสายายั่วยวนและเ็ี่เหลือร้าย ทำให้เาถึับหายหน้าำราม ใบหน้าอ้อนๆ มาับแรบีบรันแทบทนไม่ไหว
“มะนาว”
“นะะ ่วยัน อืม...”
มือหนาระาสะโพผายเ้าหาแล้วเบียแทรระแทเ้าหาอย่าบ้าลั่ เอแบบนี้ใร็ใเย็นไม่ไหว เาเอ็น วามอทนมีีำั และมันหมแล้ว
“เอสเอร์ เอสเอร์ อะ รี๊...”
“นาว อ่า...”
เสียราอเาและเสียหวีร้ออเธอบ่บอว่าไปถึินแนแห่นั้น พร้อมับอาารบีบระับเร็ระุ เ่นเียวับนัวให่ที่เบียแนบแน่นแล้วทิ้ร่าลทาบทับร่าบา
“เป็นไบ้านี”
“่ะ”
“่ะนี่ืออะไรรับ”
เายับัวแล้วโอบอหิสาวไว้แนบอ ยิ้มว้าับวามสุที่ไ้รับ และมั่นใว่าืนนี้รั้เียวไม่พอ ร่าายเาออยามาหลายวัน
“ยัะแว”
“หมแรเลยสิ”
สาวเ้าส่้อนให้นถาม เา็รู้ว่าเธอไม่ไ้พลัเยอะเท่าเาสัหน่อย
“อนไ้ไหม”
“ถ้าอนผมพร้อม้อ”
นอยา้อเริ่มลอเลียปาับออหอมรุ่น ูบเบาๆ นเธอหายใเริ่มร้อนึ้น
“อพั่อนไม่ไ้เหรอ”
ทำเสียอ้อน แ่ท่าทาแบบนี้บอรๆ ว่าทำเาใบาลอ ใระอใไหว ยั่วันเ่ ปาบอพัแ่มือบาไ่่ำอบุมเ้าวามร้าวแร่อเาแล้ว
“ร้าย”
“ร้ายที่ไหน ็แ่อพั”
วาลมโแพรวพราวร้ายๆ แน่สิ อยายั่วนพลัเยอะ
“ให้พัห้านาทีพอไหม เพราะอนนี้ผมื่นแล้ว”
ไม่เพียพูยับัใบหูเล็ๆ เป่าลมร้อนๆ สลับเลียไล้เป็นารปลุเร้าสาวเ้าในัว ทั้เาและเธอเพียมอา็รู้ใ
“นอะไร แรเยอะ”
เทียบันแล้วเาแทบะออแรอยู่ฝ่ายเียว ส่วนเธอนที่ราบ่อยๆ เหมือนะาใายทุรั้
“หิว้วย”
“ันไม่ใ่อาหารสัหน่อย”
บอยิ้มๆ วาเ็มไป้วยวามยั่วยวนร้อยเปอร์เ็น์ เธอเอแม้ะเหนื่อย แ่็เ็มใเหนื่อยอีรอบเพราะหิวอีฝ่ายเ่นัน
“หวานยิ่ว่าอาหาร”
“ุ็ปาหวาน”
“ิถึริๆ อ่อเลยนะรับ”
เอนะรับเ้าไปบอเลยใบาพอๆ ับใ่าย เาะพาึ้นเาลห้วยบอเลยถึไหนถึัน พร้อม ยอม ไม่เปลี่ยนใ!
“”"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ความคิดเห็น