คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 4 -5
บทที่ 4 – 5
“้าวหอม นีไปโรพยาบาลัน”
“ันไปับนอุ็ไ้่ะ”
“ไม่ ผมะไป้วย”
“เิเรื่อแบบนี้ ุอาไม่ปลอภัยนะะ”
วาอเธอเ็มไป้วยวามหวั่นเร หันไปมอไอ้พวสารเลวลอบัที่โนเายำเละใ นัวให่มอออ รามอเาึ้นสัน ่อนหันไปมอไอ้พวนั้นที่ร้อโอโอยรวรา
“้าวำลัลัวผม”
“ัน...”
“ผมะไป้วย ไปโรพยาบาล่อน เรื่ออื่น่อยว่าัน ไปรถันนั้น”
นี่ือำสั่ไม่ใ่น้ำเสียอร้อ เธอถูเาโอบประอพาไปึ้นรถ สาวเ้าไม่พูอะไรระหว่านั่ในรถ ภาพ่าๆ ทำให้เธอรู้สึลัวผู้ายนนี้ เาอันรายแบบที่ใรๆ พูไว้ริๆ
“เ็บแผล หรือปวหัวบ้าหรือเปล่า”
“ไม่่ะ”
“พรุ่นี้ไม่้อทำาน ผมะบอพี่เนให้” ำพูอเาทำให้สาวเ้าหันวับมามอ
“ันไม่ไ้เป็นอะไรมานะะ ไปทำานไ้่ะ แผลแ่นี้เล็น้อยมา” หิสาวั้านารห้ามปราม
“สั่อะไร็ทำาม”
“ุไโออย่ามาวาอำนาับันนะะ ันไม่ไ้ล้มหมอนนอนเสื่อ ันะไปทำาน่ะ”
เรื่อืนนี้มันบแล้ว แม้ะใ หวาลัว แ่เธอ็ไม่ไ้เป็นอันรายอะไรมา
“ผมทำให้้าวเป็นแบบนี้ ผม้อรับผิอบ”
“ุไโอไม่ไ้ทำอะไรนะะ โปรอย่าเอาแ่ใ และรุาฟัำพูอันบา”
เราถเถียัน วาอเาวาววับอย่านเอาแ่ใ ส่วนเธอ็สบาลับแบบไม่ยินยอมเหมือนัน
“้าวว่าผม้าว่ายั้นเหรอ”
“ันไม่ไ้หมายวามแบบนั้น แ่ันประเมินสภาพร่าายอัวเอไ้่ะ”
“อวี”
“ันไม่ไ้อวี ุไโอ่าหาที่ทำเหมือนันเปราะบาเินไป อะไรที่มันเิึ้นแล้วเราแ้ไไม่ไ้ และเรื่อวันนี้มันไม่เี่ยวับเรื่อาน อย่าทำให้นอื่น้อมอันเป็นัวประหลาเลย่ะ รับฟัวามเห็นอันบ้า” เธอพูยาวๆ
วายร้ายำมือแน่น รามสอ้าบัน โมโหเรื่อที่เิึ้นนทำให้เาเผลอแสสันานิบออมาให้เธอเห็น แล้วยัะมาโนหิสาวโรธทั้ที่ห่วใยหวัี
“ผมฟัอยู่ แ่้าวเ็บอยู่”
“เ็บแ่นิเียว่ะ” เธอแย้ให้เามอเห็นวามเป็นริ
“แ่มัน็ือเ็บไหมล่ะ”
“อร้อนะะ เรื่อานันอัสินใ้วยัวเอ”
ัหวะนี้รถอหน้าึอเธอพอี หิสาวเปิประูลรถโยไม่ล่ำลา บอเลยว่าเธอโมโหเามา โมโหในวามเอาแ่ใ และใับสิ่ที่พบเอวันนี้ มันหนัหนาเินว่าะล้ายอมรับ ึรีบเินเ้า้านใน
“ะามไปไหมรับ”
“ทำไมวายร้ายอย่าัน้อาม”
“ุ้าวหอมใและลัวับสิ่ที่เอวันนี้”
ร็อี้หันมอเ้านายผ่านระรถมอหลั
“ไปเลย”
“แน่ในะรับว่าะแยันแบบนี้”
“ันมันวายร้าย ไม่มีวันเปลี่ยนไ้เหมือนที่พี่เนหรือใรๆ บอนั่นละ”
เาเป็นนอารม์ร้อน ลมือไ้แบบไม่ิอะไร วันนี้เาพาเธอไปเสี่ยาย้วย บาทีเธออารับไม่ไ้ ไหนะวามโหเหี้ยมที่เาแสวามิบออไปอี ไโอแ่นยิ้มับัวเอ นิลบในสายา้าวหอมไปแล้ว
ถามว่าีวิอเมมิาเปลี่ยนไปบ้าหรือเปล่า ำอบือเหมือนเิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป แ่วันนี้มีนถามว่าแผลที่หัวไ้าอะไรมา เธอ็บอไปว่าเินนเสา อนนี้เธอถูุเนเรียผมอีแล้ว
“สวัสี่ะท่านประธาน”
“น้อายอผมเป็นห่วุมา้าวหอม บอใหุ้หยุาน แุ่ไม่ยอมฟัเลย”
“เรื่อเล็น้อยมา่ะ อีอย่าิันประเมินัวเอไ้่ะ”
หิสาวอบไปามร แผลแ่นี้ถึับ้อหยุานมันมาไป
“ุับมันทะเลาะันเหรอ”
“เปล่านี่ะ”
“าที่ผมไ้รับรายานมา สิ่ทีุ่เอและเห็นมัน่อน้าเยอะมาอยู่พอสมวร นานวอหมอนั่นยัไม่เยเอสถานาร์แย่ๆ แบบนั้น ุใมา” ท่านประธานหนุ่ม่อน้าัวล
“่ะ” ยอมรับรๆ
“ุลัวหรือเปล่า ผมหมายถึลัวน้อายอผม หมอนั่นือวายร้าย และนิสัยบาอย่ามันเปลี่ยนไม่ไ้ พยายามแ่ไหนมัน็เปลี่ยนไม่ไ้”
เาหมายถึวามร้ายา วามเป็นนโห วามใร้อน
“ิันเ้าใ่ะ”
“แล้วะยัไ ุะยัุยับมัน่อไหม”
“ุไโอเป็นผู้บริหาร ิัน้อุยอยู่แล้วละ่ะ”
หิสาวอบไปามวามเป็นริ ่อให้ไม่อบหรือเลีย เธอ็้อุยถ้าหาเาุย ะทำัวหยิ่ผยอไ้ยัไราบใที่ยัทำานอยู่ที่นี่
“เฮ้อ... ผมหนัใแทนุนะ มันไม่ปล่อยหรอ”
“ยัไะ”
“น้อายหัวื้ออผม มันไม่ปล่อยุแน่นอน แ่อนนี้มัน้อไปทำาน”
“”””””””””””””
ความคิดเห็น