คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 2 - 7
บทที่ 2 – 7
วามริที่นาฟ้าไม่อาเปลี่ยน ็ือภายในใอเธอรัเา ยัรั ยัรัเหมือนเิม แ่วามเ็บปวอนนั้น็มามายเ่นัน
“อ๊ะ เ็บ”
“นี นาฟ้า หวานไปหม”
ิมรไหน็หวาน
าอ้ายย้ายมาอวา เมื่อเธอแอ่นอยหยัเ้าหาปาาย
ัหวะนั้นเาอ้าปาูึหนัหน่วสอ้าสลับัน
ยัวสูนิเพื่อัารับเสื้อผ้าัวเอ
ในเสี้ยวนาทีเา็ถอเสื้อผ้าออหมนอยู่ในสภาพเียวันับเธอ
เมื่อนิ้วแร่รูแพนี้ออพ้นเรียวาาม
ลำัวสาวึมีแ่้อนอุเรสที่อรเอวไม่่วยปปิอะไร
ูบนพอใึลาไล้ปลายลิ้นให้มันทำาน่อเนื่อ
มายัแผ่นท้อแบนราบ เธอแม่วเร็รับสัมผัส
ฝ่ามือว้า็นำร่อรไปยัเนินเนื้ออวบมีแพรไหมบาเบาบออาาเหวแหน
อาาเที่เาอยาะยลโม วามามนี้ยัรารึ
ยามใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเ้าใล้และ้อมอ้วยสายาลืนิน ลำอแห้ผาเหมือนนาน้ำ
“อือ มะ ไม่นะ”
“สวย สวยมานาฟ้า”
แ่มอ้วยาไม่พอ้อสัมผัส้วยปา
เพียทาบรลา
ร่าบา็สั่นสะท้านผวาหยัยและถอยสะโพหนีูเหมือนเ้าัวะไม่สามารถวบุมวาม้อารอร่าายไ้
นาฟ้าราอือมาว่าเิม ัปาัวเอนเ็บ มือแร่ไ่มาแะปาเธอ
ส่วนอีมือยับเรียวาให้เปิว้า
โฟาัวนี้ัวให่มาพอให้เาับเธอสามารถแนบิันไ้มาึ้น
เสียอย่าเียวไม่ใ่โฟาเบ
“อื้อ”
“อย่าัปา”
“พะ พอ ุ อย่า..”
“ไม่เอาุ
เรียื่อพี่”
น้ำเสียแหบ่ำเปล่ออมายาลำบา เพราะปาร้อนไม่ว่า มันำลัสำรวรวรา่อทารัแสนหวานที่มีน้ำผึ้เอ่อึมให้ื่มิม ราวับายอายอยา ลิ้นร้อนวาลืนามร่อรอยแย สวยสและน่ามอ นไม่อยาหนัมือเรว่าะอ้ำทำให้เธอเ็บ
มาเินไป
มันมาเหลือเิน ร่าายเหมือนถูีรวนอย่าหนั วามร้อนระอุและมวลลื่นบาอย่าทำานประสานันส่ผลให้สะโพสาวบิเร้าหาทาระบายผ่อนปรนอารม์ลุ่มลึมาล้นน้อะายมือับโฟา
อีมือิบนไหล่ว้า
“อย่าหนี”
“ไม่ อืม มัน อื้อ
มัน...”
ทรมานมาเินไป ไม่ไ้พูออมาแ่สีหน้าแววามันฟ้อว่านาฟ้าำลัะทนไม่ไหวับารปรนเปรอยัุนั้น ุอ่อนไหวออิสรี ุที่ทำลายเล์ทุเล์ในร่าาย อนุภาพอมัน่าร้ายแรนั เธอบิเร้าัวส่เสียไม่หยุ มันหยุไม่ไ้
“ยัไ”
“ยะ อย่าถาม”
เสียใสระท่อนระแท่นอบลับมาเบาหวิวแทบไม่ไ้ยิน ใบหน้าหล่อเหลาเยมอ อนนี้เธอร้อนแรไ้ที่ ุที่เาระเรียมวามพร้อมุ่ม่ำไปหม หวัว่าเมื่อเราไ้หลอมรวมอย่าแนบิ เธอะไม่เ็บ แ่ลอเิ้วยนิ้ว่อนหน้าแผ่นิน็ะบ้าาย มันเป็นแรับเลื่อนั้นีทีเียวเมื่อรู้ว่าเส้นทานั้นราวับไม่เยมีใรไ้เยล่วล้ำล่ำเินมา่อน แ่ิ็ระหยิ่มในอ
ร่าให่ลุึ้นเลื่อนัวทาบทับ ปาไ้รูปโน้มลูบทั่ววหน้าเนียน บาอย่าำลัเบียบระหว่าที่มอมเมาเธอ้วยรสูบ พอสะุ้มือบา็ะายทุบเพราะวามเ็บวิ่ผ่านร่าายราวะปริแย ไม่มีแม้เสียร้อห้ามเพราะแผ่นินประบปาปิในนาทีนั้น
“อื้อ อื้อ”
เสียนาฟ้าอู้อี้เ็บแปลบ
วามเ็บแผ่่านยามบาอย่าลุล้ำเ้ามาในร่าาย และเา็แน่นนหมมิ
เธอะายแผ่นหลัว้านรับรู้ถึผิวหนัถลอล่อนอเา
มันไมุ่้มหรอและเทียบ่าันไม่ไ้เพราะสิ่ที่เสียือสิ่ที่หวแหน
เาเ็บแ่นี้มันยัน้อยไป้วย้ำ
แผ่นินัรามแน่น้วย้อระับอระับใไม่ให้เินหน้ามาเินไป ้อประวิเวลาให้ล้ามเนื้ออเธอุ้นิ้นับารมีเาเ้าไปเป็นส่วนหนึ่ แรบีบรัโอบล้อมนแทบยับไม่ไ้ ารหายใิัลำบาทั้เาและเธอ ้อผ่อนลมหายใลายูบเพื่อสูบเอาออิเนเ้าปอ
“เ็บนะ”
“นี หายใลึๆ”
……………………………….
เอาใ่วยนาฟ้าับแผ่นิน้วยนะะ บรรยาาศบนเรือมัน็ะฟินๆ หน่อยนะะ ใระบะแทนไม่ไหวลุ้นันบทนี้แน่นอน่ะ
ปล. เย็นนี้ะมาอัพอีอน ฝาปูเสื่อรอ เหมือนว่าเาะไ้ันบทที่สอนี้แหละ้า
อบุาใ
าน์มี ไ่มุสีำ ่อศิา
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น