เล่ห์รักสุดหัวใจ

เล่ห์รักสุดหัวใจ

ซีรีส์ชุด เล่ห์รัก ลำดับที่ 2 (เล่มจบ)

เอสเตอร์ VS มะนาว

…………………………………………………

หวานจับจิต หื่นจับใจ

…………………………………

By กานต์มณี

…………………………………………………………….

       “หน้าหงิกเลย เป็นอะไรคะ” 

       มะนาวถามยิ้มๆ พลางเอื้อมมือมาจับมือหนา เขาบีบของเธอแน่น

         “ก็รู้อยู่”       

         “งอนเหรอ”

         “ไม่ได้งอน แค่หงุดหงิด”

         “อารมณ์แปรปรวนเนอะ” 

        สาวเจ้ายังอารมณ์ดีแซว แล้วเขาก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ เหมือนพยายามปรับอารมณ์

         “ยั่ว”

         “ฉันเปล่ายั่วสักหน่อย”

         “เอาอกมาถูแขนกันแบบนี้ ไม่เรียกยั่วให้เรียกอะไร” 

คนตัวใหญ่ยิ้มกว้างออกมา ดวงตากรุ้มกริ่มปรับโหมดว่องไว ด้วยตัวเองก็ไม่ใช่คนซีเรียสอยู่แล้ว

         “เรียกว่าแคร์ได้ไหมอะ”

      มะนาวทำเสียงอ้อนๆ รู้ว่าเขาหงุดหงิดที่เธอไม่ควงเข้างาน แต่ให้เราเดินแยกกันเข้า โดยให้เขาเข้าไปก่อนสิบห้านาที แล้วให้เธอตามไป ทักทายกันเป็นพิธี ห้ามมีความสนิทสนม เงื่อนไขนี้เธอเพียงป้องกันตัวเอง ไม่อยากให้เพื่อนรักต้องมาเป็นห่วง กับความสัมพันธ์ฉาบฉวยไร้สถานะ 

         “เนี่ย แล้วแบบนี้ผมจะไปไหนรอด”

         “ตอนนี้ยังเห่อ เลยไปไหนไม่รอด” เธอยังแซวต่อ ก็นะ เราเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามัน เป็นคู่ที่ถึงพริกถึงขิงและถึงอกถึงใจกันแบบไม่มีออมแรง

         “เราก็คบกันมาหลายเดือนแล้ว ผมยังไม่เบื่อเลย ไม่น่าจะรอดระยะยาว”

         “พูดอะไรก็ไม่รู้”     

         “เขินเหรอ”

         “ชิ ไม่เขินหรอก ผู้ชายอารมณ์ดีมีสาวเยอะ”

         “ตอนนี้มีคนเดียว” 

       เอสเตอร์ยอมรับกับตัวเองว่า มะนาวเป็นคนเดียวที่ทำให้เขาคิดถึงโหยหาอย่างบ้าคลั่ง 

    เขาไม่สนใจจะมองใครเลย แม้จะมีคนสวยมากมายดาหน้า ทั้งเหล่าดารานางแบบ หรือแม้แต่บรรดาลูกท่านหลานเธอ หรือลูกสาวคู่ค้าธุรกิจ เขาพบปะคนเยอะ เรื่องแบบนี้เขาจึงไม่เคยขาด แต่กลายเป็นว่าเขาต้องการแค่เธอ ตอนไปฮ่องกง คนของเขาจะจัดหาคู่นอนมาให้เขาก็เลือกปฏิเสธ จนพวกมันแปลกใจ

         “ปากหวานมาก”

         “ชิมไหม” แล้วก็จะจบด้วยประโยคแบบนี้ตลอด

         “เราอยู่บนรถ” เธอว่า”

         “บนรถก็จัดได้” ใบหน้าหล่อเหลาหันมาขยิบตาซุกซน สำหรับเขามันได้หมด แต่ก็นั่นแหละ เราอยู่ท้องถนนมันทำไม่ได้ เกรงจะเกิดอุบัติเหตุ

         “บ้า”

         “หยอกเล่น”

         “ว่าแต่วันนี้การ์ดของคุณไม่มาด้วยเหรอ” ปกติจะมีตามติดสองคน ไปไหนก็ไปด้วยตลอด 

         “ให้พวกมันพักบ้าง ที่นี่เมืองไทยอยากใช้ชีวิตธรรมดา” การมีคนคอยตามอยู่ตลอดมันไม่มีความเป็นส่วนตัว

         “งานของคุณมันเสี่ยงมากเหรอคะ”

         “อืม ก็อย่างที่ผมเคยบอก ผมมันคนเทาๆ มีหลากหลายธุรกิจ มีศัตรูพอควร แต่มิตรก็มีบ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่ามิตรจะเปลี่ยนเป็นศัตรูวันไหนเหมือนกัน” 

แล้วเขาก็คลี่ยิ้ม แล้วหันมาหอมหัวของคนที่กอดท่อนแขนแน่นไม่ปล่อย

         “เข้าใจแล้ว” เขาเคยเปรยๆ ให้ฟัง

         “ทำไม เป็นห่วงเหรอ”

         “อืม หรือว่าเป็นห่วงไม่ได้” 

       แม้จะไม่มีสถานะ แต่ความห่วงใยมันเกิดขึ้นเอง อย่างน้อยบนโลกใบนี้ต่อให้เราไม่ใช่คู่กัน แต่เธอก็อยากให้เขามีชีวิตที่ดีที่มีความสุข

         “ได้สิ โคตรรู้สึกดี”

         “เราเป็นเพื่อนร่วมโลกกันนะ”

         “เราสองคนเป็นผัวเมียกันต่างหาก”

“”””””””””””””””””””””””””””