คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 คนเราคิดจะทำอะไรก็ต้องเตรียมเผื่อใจผลที่จะตามมา
ตอนที่3 คนเราคิดจะทำอะไรก็ต้องเตรียมเผื่อใจผลที่จะตามมา
เด็กหนุ่มนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงเป็นร้อยตลบก็ไม่อาจข่มตาหลับได้
มันไม่เชิงเป็นครั้งแรกที่ขุนทะเลาะกับพี่ซัน เคยมีเคืองๆ กันบ้างนิดหน่อยเป็นบางครั้ง แรกๆ ก็สะใจอยู่หรอกตอนปันจี้สาวน้อยน่ารักประจำชมรมโทรมาต่อว่าเขาเรื่องที่ทำให้พี่ซันฟิวล์ขาด แอบคิดว่าในที่สุดเขาก็ทำให้อีกฝ่ายแสดงความรู้สึกออกมาได้
แต่ยังไงต่อจะให้ร้ายแรงขนาดไหนก็ไม่เคยเย็นชาขนาดนี้ไม่ใช่หรือไง คราวก่อนที่เขาดื้อไม่ยอมอ่านหนังสือสอบจนพี่ซันไม่ยอมพูดด้วย พอตกค่ำเจ้าตัวก็ส่งมาไม่ใช่เหรอ
...ราตรีสวัสดิ์ครับ...
อย่างน้อยๆ ก็...
...หลับซะ... เหมือนตอนที่เขางี่เง่าคราวก่อนก็ยังดี
ได้แต่คิดน้อยใจ ทั้งๆที่รู้เต็มอกว่ามันไม่ได้เหมือนเดิม รู้ทั้งรู้ว่าการขอลาออกครั้งนี้มันมีความนัยซ่อนอยู่ เป็นการบอกเลิกความสัมพันธ์อันยากจะระบุของพวกเขาทั้งสองคน
...เดินออกจากชมรม...ก็เหมือนเดินออกจากชีวิตพี่ซัน...
ความจริงข้อนั้นขุนรู้ดีอยู่แล้ว สถานะความสัมพันธ์ซับซ้อนของพวกเขาในเฟสบุ๊คมันก็ยากจะระบุดังชื่อ เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องในชมรมที่มากกว่าพี่น้อง เขาที่คิดจะออกจากชมรมมันก็ควรจะรับผลที่ตามมาให้ได้
...ก็เห็นทุกทีแม่งไร้ความรู้สึก ใครจะไปรู้ว่าคราวนี้จะโกรธตอบวะ...
“บ้าเอ๊ย!!” น้องขุนได้แต่ก่นด่าตัวเอง
รู้ตัวอีกทีเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาตีห้า ตะวันจะขี้นอยู่ในอีกไม่ถึงชั่วโมงยังไม่ได้หลับเลยแม้แต่วินาทีเดียว
‘...เห้อ...ไปโรงเรียนเลยก็ได้วะ...’
เคยเดินในโรงเรียนตอนเช้ามืดกันหรือเปล่า...หากลองสักครั้งจะรู้ว่าต่อให้ไม่มีจิตสัมผัสก็รู้สึกได้ถึงพลังงาน (?)
เช้าขนาดนี้ขึ้นตึกไม่ได้อยู่แล้ว ขุนจึงเดินไปตามทางเดินชั้นหนึ่งที่คุ้นเคย คล้ายมีพลังงานชักพา จนมาหยุดที่หน้าประตูบานหนึ่ง แต่เพราะนี่ไม่ใช่ฟิกที่ส่งเข้าโครงการ TW หัวข้อประตู เราจึงขอข้ามความไร้สาระนี้ไป
น้องขุนเปิดประตูเข้าไปด้วยความคุ้นชินเช่นปกติ ก่อนจะพบว่า
...นี่กูมาทำอะไรที่นี่!...
ใช่แล้ว นี่คือห้องชมรมที่เขาพึ่งประกาศลาออกไปเมื่อวาน ไอ้ครั้นจะหันหลังกลับ ตาก็ดันไปเห็นแสงไฟที่ลอดช่องใต้ประตูอีกบานด้านในซะได้
...ห้องตัดต่อยังคงมีคนทำงาน...
ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในจิตใจ เพราะเขาที่ยังทำงานไม่เสร็จแล้วชิ่งลาออก จึงได้ทิ้งภาระให้คนอื่นต้องมาทำแทน
...ไร้ความรับผิดชอบ...
คำต่อว่าของรุ่นพี่หนุ่มดังก้องในสมอง พาให้สองขาเดินไปยังแสงไฟนั่น เข้าไปขอโทษคนที่ต้องมาลำบากแทนเขาสักนิดก็ยังดี
แต่ผิดคาด...ทันทีที่เปิดเข้าไปในห้อง หน้าจอคอมฯกลับไม่ถูกเปิดใช้ แผ่นดีวีดีใส่กล่องใสเรียบร้อยวางอยู่บนคีบอร์ด บนแผ่นนั้นมีลายมือสวยงามที่นึกอิจฉามาโดยตลอดเขียนเป็นข้อความสั้นๆว่า
...อำลาม.6 / ปี25XX...
รู้ได้ทันทีว่าใครกันที่ต้องมารับผิดชอบแทนเขา... รุ่นพี่หนุ่มที่ตอนนี้ใช้โซฟาแทนเตียง เหนื่อยมากจนลืมถอดแว่นเสียด้วยซ้ำ ชีทสรุปเนื้อหายังคงคาอยู่ในมือ ทั้งๆ ที่วันนี้มอหกมีสอบวันสุดท้าย กลับต้องมารับผิดชอบงานของเขา
สองมือค่อยๆ ประคองแว่นของรุ่นพี่ออกอย่างเบามือ ใบหน้ายามหลับของซัน ทำให้ขุนเป็นกังวล แม้กระทั่งตอนหลับ ยังจะขมวดคิ้วได้อีก
“ขุนทำให้พี่เครียดมากสินะครับ”
เด็กหนุ่มเผลอนวดหัวคิ้วประธานชมรมเบาๆคล้ายจะคลายจุด หากแต่นั่นก็ทำให้อีกฝ่ายเริ่มรู้สึกตัว...
TalK
จบไปอีกตอน ตอนนี้แก้พล๊อตอยู่สามรอบคะ เขียนลบๆอยู่สามรอบ ฮา จนในที่สุดก็ได้ออกมาเป็นแบบที่เห็น ไม่อยากจะลากให้มันดราม่าเกินไปนัก ตอนหน้าอาจจะหวาน ใช้คำว่าอาจจะนะ ในข้อกำหนดมากมายขนาดนี้จะหวานได้หรือไม่ต้องลองดู ฮา
ความคิดเห็น