คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4 ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่...
ตอนที่4 ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่...
แฮก แฮก แฮก
เด็กหนุ่มหอบหายใจด้วยความเหนื่อยผสมตื่นเต้น ขณะพิงตัวกับกำแพงห้องน้ำ สมองค่อยๆ ประมวลผลเหตุการณ์ก่อนหน้านี้สักห้านาทีเพื่อตีความ
ในห้านาทีก่อนเขาคงตั้งใจมองหน้ารุ่นพี่มากไปหน่อย จึงได้เผลอคิดถึงพี่ซันตอนเจอกันครั้งแรกขึ้นมา
...รุ่นพี่ผู้เข้มงวดและจริงจังกับงานชมรมเสมอ...
...“ตั้งใจหน่อยสิ”...
...“ต้องทำแบบนี้กดตรงนี้ เวลาสอนก็ตั้งใจฟังหน่อย”...
...“เย็นนี้ว่างก็เข้าชมรมด้วย”...
จำได้ว่าแต่ไหนแต่ไรก็มักจะได้ยินคำพูดแบบนี้เสมอ ยิ่งกับเขาที่พี่ซันโดนฝากฝังให้สอนงาน ยิ่งถูกต่อว่ามากเป็นสองเท่า
เคยหมั่นไส้หน้าพี่คนนี้มากๆ จนคิดว่าจะทำตัวให้เก่งขึ้นจนพี่ซันหาข้อติเขาไม่ได้อีก แต่ก็เท่านั้นแหละ คนขี้บ่นก็ยังคงเป็นคนขี้บ่น
...“ช้าอีกแล้ว เมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน มืดแบบนี้พี่ก็ต้องแวะไปส่งเราอีก” ...
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่มีพี่ชายคนนี้นั่งรถไปส่งบ้านทุกวัน
...ราตรีสวัสดิ์ครับ...
ตั้งแต่เมื้อไหร่กันนะที่คำๆ นี้มีผลต่อการนอนหลับของเขา
...พี่ติวก็ตั้งใจฟังหน่อยสิ...
...ขุนไม่เป็นไรนะครับ คราวหน้าลองดูใหม่ก็ไม่สาย...
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ชีวิตเขามีแต่ผู้ชายคนนี้อยู่เต็มหัวใจ
‘...พี่ซัน...’
“ขุน...”
เพราะมัวแต่เหม่อ เลยไม่รู้สึกตัวว่าคนที่เขาเผลอจ้องมองได้ตื่นขึ้นมาแล้ว
ขุนเบิกตากว้างมองรุ่นพี่ด้วยความตกใจ สมองสั่งการให้ร่างกายหันหลังกลับและวิ่งหนี
‘หมับ’
แต่คงช้าไป เพราะถึงแม้จะคว้ามือไว้ไม่ทันแต่ชายเสื้อที่ตั้งใจปล่อยทิ้งไว้ให้ผิดระเบียบเล่นๆ กลับถูกจับไว้ได้
“ขุน...เย็นนี้...”
“พี่ซันอี้มาช่วยแล้ว!!”
ยังไม่ทันฟังคำพูดของพี่ซันรู้เรื่อง คนเขียนก็ได้ส่งตัวละครอื่นเข้ามาขัดขวาง
อี้หนุ่มน้อยมอสามที่เปิดประตูเข้ามาผิดเวลาหน้าซีดเผือด คล้ายว่าเขาคงมาขัดจังหวะอะไรสักอย่าง
ใช่!! เสียงตะโกนก่นด่าของผู้อ่านว่าอย่างนั้น
“อ้าวน้องอี้ แฮะๆ พี่ไปก่อนนะ” ขุนจึงรีบใช้โอกาสนี้ชิ่งหนีไปในทันที เหลือแต่พี่ซันและน้องอี้ที่นอนเงิบยืนเงิบไปตามๆกัน
กลับมาที่ฉากก่อนการย้อนความ ขุนได้แต่ก่นด่าตัวเอง ที่วิ่งหนีออกมาทั้งๆ ที่ยังฟังพี่ซันพูดไม่จบประโยค และแอบด่าคนขัดจังหวะเบาๆ ที่ทำให้เขารู้สึกเขินจนต้องหนีออกมา ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองเขินอะไรก็ตาม
...ตอนเย็น?...พี่ซันต้องการบอกอะไรเขานะ...
คำสั้นๆ ที่ไม่ได้ใจความเช่นนี้ทำเอาน้องขุนชักปวดหัว คงไม่ใช่จะบอกว่าดีแล้วที่เราจบกันหรอกนะ หรือดีใจที่สุดที่ไม่ต้องเจอนายอีก แค่คิดก็จิตตกแล้ว ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
...อย่างน้อย ขุนก็จะอยู่ขอโทษพี่ซัน...ให้ได้พูดกันอีกสักคำก็ยังดี...
TaLk
คำแรกที่อยากจะบอกก็คือน้องขุนขี้มโนเกินไปแล้ว ฮา หวานไหม? ไม่ค่อยแน่ใจ เรียกว่าเบาๆ ตามแบบงานเราล่ะกัน เคยเป็นไหมเวลาทะเลาะกับใคร พอรู้ตัวว่าผิด ก็จะมโนไปต่างๆนานา นั่นแหละ ประมาณนั้นมั้ง จริงๆอยากเขียนเป็นพาร์ทย้อนอดีตแบบย้อนเลย ไม่ใช่มาแค่คำพูด แต่เวลา ไม่พอ (ต้องอ่านหนังสือสอบค่ะ) เลยตัดมาสั้นๆ ตามนี้ละกัน ผลสุดท้ายจะจบอย่างไร ให้ไปเดากันจากตอนแรก ฮา จริงๆ เป็นตอนที่แอบไร้สาระนะ แต่อี้อยากเขียนน่ะ เน้น(คนเขียน)ฟินก็พอใจ พบกันสัปดาห์หน้าค่ะ-zvonek
ความคิดเห็น